Mijn zoon (16 ) wil geen contact, hoe gaan andere ouders hiermee om?

Het probleem is

dat het hier niet een klein kind betreft. Je kunt hem wel proberen te sturen, maar niet dwingen. Zoon is 16, heeft zijn eigen mening en gevoelens en die zul je moeten respecteren, hoe moeilijk dat ook is. Probeer toch op enige manier contact te blijven onderhouden, ook al is het eenzijdig. Laat hem weten dat je van hem houdt en dat je situatie zoals deze nu is liever anders zou zien. Misschien veranderd hij van gedachten als hij ouder is.

Herkenning

het nadeel van in twee gezinnen opgroeien is dat er meestal op twee manieren wordt opgevoed.
zoals je al aangeeft krijgt je zoon bij zijn moeder veel meer ruimte .het is eigenlijk logisch dat hij daar van profiteert,daar is hij een puber voor.
wij zitten in soortgelijke situatie met(stief)dochter van 16.wij doen het volgende,we houden contact,via email,via sms,en via de post.gewoon laten weten dat wij er voor haar zijn,dat we haar missen,en dat ze altijd welkom blijft bij ons.we kunnen haar niet dwingen om hier te komen,maar we hopen dat als zij wat ouder is ,dat het contact weer beter wordt.uit ervaring weten we dat de loyaliteit van kinderen naar hun ouders enorm groot is.heb er vertrouwen in dat het goedkomt.sterkte.

Onyx

Wat een mooi en goed advies!

Hier was dat ook

Inmiddels is mijn stiefdochter 20. Ze woont al een poos zelfstandig en onze relatie met haar is heel erg goed. Ze ziet nu heel duidelijk de manco's van het leven bij haar moeder in en ze prijst onze opvoeding zelfs naar onze andere kinderen. Als ik het over opvoeding heb, heb ik het over de basale dingen van het leven met anderen in een huis. Vroeger kon mijn stiefdochter daar bij ons behoorlijk dramatisch over doen en naar haar moeder verkassen, inmiddels corrigeert ze onze andere kinderen als die in de dramatische fase zitten.
Voordeel bij ons was wel dat haar moeder haar uiteindelijk ook weer terugstuurde.
Mooi advies van Onyx. Als je zoon persé niet meer bij jullie wil zijn, kun je dan niet af en toe iets met hem afspreken, en zo de band aanhouden? Is het mogelijk om een goed, gelijkwaardig gesprek met hem te hebben, waarin je uitlegt dat je juist heel veel van hem houdt. Stel je eens kwetsbaar op, niet alleen meer als opvoeder. Laat zien Ik zou idd ook niet zo focussen op zijn moeder, wat die dan ook gedaan mag hebben en nog doet. DAt werkt namelijk toch niet, en versterkt zijn afzetten tegen jullie alleen maar. Ik kan me ook wel voorstellen dat een oudste kind zeker tijdens en na een scheiding een speciale plek bij een ouder inneemt (of ik dat nou wel of niet zou goedkeuren, ik zie vaker dat dat gebeurt). Dat is nou eenmaal zo, kun je niet ongedaan maken en beter maar accepteren.
Hoe zit het trouwens met je andere kinderen die je gezamenlijk met zijn moeder hebt of hebben jullie alleen deze zoon gezamenlijk?

Omslag

Ik ben blij met de reacties.Ik vind het echt heel moeilijk , want ik denk dat het hier vooral draait om of je nog in staat gesteld wordt door de andere ouder om contact te hebben. In die zin klopt het dat ik hierin ook tegen mijn ex 'vecht'.
Mijn tweede zoon heeft vorig jaar namelijk op een zelfde manier tegenover mijn ex gestaan. Ik ben toen zeer duidelijk naar hem geweest, toen hij van zijn moeder weggelopen was. Ik heb hem er toen opgewezen dat hij zijn 'moeite' met zijn moeder met haar moet proberen op te lossen. Door daar dus zelf stellend in te zijn, geef je het kind niet de ruimte om 'zijn' eigen gang te gaan, maar zijn weerstand te overkomen en in contact te blijven. Nu is die ruimte er wel. En dan blijft het een puberactie.Ergens verwacht je dan dezelfde begeleidingsstijl terug van je ex.

Hoe nu verder? Ik denk dat er op een of andere manier weer contact moet komen, maar als ik met hem alleen leuke dingen ga doen??! Voelt dit niet okay naar de andere 4 kinderen. Het geeft een beeld van als je pubert wordt je beloont door één op één met papa op stap te gaan. Ik kies er nu voor een aantal maanden afstand te nemen en geen contact te zoeken. Als hij mij opzoekt confronteren met zijn gedrag. Met de andere kinderen is het gewoon sterk zijn en genieten van het contact wat er wel is. Ik mag hopen dat het 'kwartje'bij hem gaat vallen. Gezien de loyaliteit en gestook van mijn ex, weet ik niet of dat gaat gebeuren. Ook dat maar proberen los te laten en hopen op een wonder.

Graag reacties, sta er open voor...

Reactie

Zijn jongere broer lijkt het te willen oplossen en heb hem bewust gezegd dit niet te doen, omdat dit niet zijn taak is. Ik zag ook dat dit ook erg zwaar voor hem was. Hierdoor is er na dit 'afscheid' bij hem wel meer rust gekomen. Hij vindt het heel erg.Ook zijn zusje. Al is die een stuk jonger en het voor haar meer op haarzelf terugslaat. Ze vindt dat ze al veel problemen heeft en dat dit er nu weer bij komt.
Het lastige is dat er van geen contact sprake is tussen ons ex-en, dat maakt het voor de kinderen eigenlijk al jaren onnodig zwaar. Moeilijk.

Stiefbroers

Zijn stiefbroers vinden het vooral erg voor mij.Zij hebben met hun vader een hele sterke band. Mijn oudste zoon zagen ze weinig, ze lijken het zeer te relativeren voor zichzelf, zijn afwachtend wat WIJ er mee gaan doen.

Dit voelt als een voorbeeld situatie.

Elk kind

is speciaal en verdient 1op1 aandacht. Nu is mijn dochter slechts bijna 4 maar haar vader doet wel speciale dingen met haar terwijl haar zusje dan naar opa en oma gaat. Nu ze straks naar school gaat zullen ze iets anders gaan bedenken, maar dat 1op1 moment blijft. Ik denk dat dat ook voor pubers van belang is. Elk kind is anders en verdient zijn eigen aanpak.

Zelf een vreselijke puber

Ik denk net als Lara dat het verbreken van het contact en hem dan na x maanden nog eens opnieuw streng toespreken contraproductief werkt.
Ik was zelf een meer dan verschrikkelijke puber. Ik heb veel verwijtbaar gedrag vertoond en ben inmiddels van heel wat dwalingen teruggekeerd. Maar wat ik tot op de dag van vandaag eigenlijk niet goed begrijp, is dat volwassenen niet wat meer afstand nemen van gedrag om zich wat te verdiepen in de achtergrond van dat gedrag. Wat ik in jouw verhaal lees, is dat je alles negatief labelt en persoonlijk opneemt: zoon is een vervelend jong, en als hij al niet vervelend is is zijn moeder het wel. Hij moet zijn verantwoordelijkheid nemen. Zij moet de verantwoordelijkheid nemen. Hij leeft waarschijnlijk niet met het bewustzijn dat hij of zijn moeder vervelend zijn. Hij ervaart grieven, pijn, verdriet, loyaliteitsconflicten en kan daar niet mee omgaan (16 jaar!). En wat hij waarschijnlijk ervaart is dat jij hem daar alleen maar voor wil straffen zonder zich in hem te verdiepen. Dit alles wil beslist niet zeggen dat je maar geen grenzen zou moeten stellen, integendeel. Het is belangrijk voor je zoon om te weten waar jouw grenzen liggen. Maar dan wel vanuit liefde. Hij moet allereerst weten dat hij gezien wordt, gehoord wordt, dat hij met zijn emoties (maar niet per se met alle uitingsvormen!) bij jou terecht kan. Ik vind dat idee om op fijne vader/zoon dingen te gaan doen dan ook heel goed. Daarmee creëer je positieve ervaringen. Van daaruit kun je dan weer verder. Nu zit je teveel in een machtsstrijd die ook jij nog steeds wil winnen. Nou, van een beetje puber win je dat niet. Nog los van de vraag of het nou echt tot een goede relatie bijdraagt om een forse machtsstrijd te winnen.
Succes, Jo Hanna

Focus

Vanr schrijft: "ik denk dat het hier vooral draait om of je nog in staat gesteld wordt door de andere ouder om contact te hebben. In die zin klopt het dat ik hierin ook tegen mijn ex \'vecht\'."
Nee hoor, het draait er vooral om hoe graag jij contact met je zoon wil en hoe de sfeer van dat contact is of zou moeten zijn. In die zin is het vooral een enorm gevecht met jezelf. Niet de ex-en bepalen de grenzen, maar jij of, om het nog scherper te stellen, jouw trots.
Dat jij de problemen vorig jaar met zoon 2 op een verantwoorde en succesvolle manier hebt aangepakt, maakt niet dat jij nu dus ook de wijste bent. Want: andere situatie en vooral: ander kind.
Jij blijft gefocusd op je eigen gelijk, vanr. Stop daarmee, het houdt de strijd in stand. De enige vraag zou moeten zijn: hoe bereik ik mijn oudste kind weer.
"Voelt dit niet okay naar de andere 4 kinderen. Het geeft een beeld van als je pubert wordt je beloont door één op één met papa op stap te gaan." Hiermee verschuil je je achter je andere kinderen. Het geeft (= je geeft jezelf daarmee) toestemming om de machtstrijd voort te zetten.
"Het geeft een beeld van als je pubert wordt je beloont door één op één met papa op stap te gaan." Welnee, het geeft het beeld dat als je het moeilijk hebt met jezelf en je gescheiden ouders, papa toch alle mogelijke moeite doet om te laten zien dat hij van jou houdt.
Kijk uit voor de Reuze Valkuil om alles op te hangen aan de puberteit! Los van zijn ontwikkelingsfase heeft jouw oudste namelijk ook recht op normale emoties in jullie situatie: verdriet, boosheid, teleurstelling en verwarring.
"Ik mag hopen dat het 'kwartje'bij hem gaat vallen." Ik kan het niet laten om jouw eigen woorden tegen jou te gebruiken... Ik hoop heel erg dat het kwartje bij jou gaat vallen!
"Gezien de loyaliteit en gestook van mijn ex, weet ik niet of dat gaat gebeuren. Ook dat maar proberen los te laten en hopen op een wonder." Weer zo'n giga-valkuil. Je plaatst jezelf buiten de situatie, doet net of jij geen aandeel in het ontstaan daarvan en de oplossing hebt EN je gaat ook nog 'ns in de slachtofferrol. Stel jezelf nou eens de vraag, wat JIJ kan doen zodat JIJ weer prettig contact kan krijgen met JOUW oudste kind. En pas op: een paar maanden niks doen is ook een keuze, waarmee je de boodschap geeft: zoek het maar lekker zelf uit, jij hebt er meer last van dan ik. Die boodschap pikken alle ex-en en alle kinderen die erbij betrokken zijn ook op.
Onyx

Exen en brusjes

De andere kinderen die erbij betrokken zijn hebben het er erg moeilijk mee. Des te meer reden heb jij om in actie te komen. En dat is dus niet: een paar maanden niks doen. Daarmee laat je hen ook aan hun lot over namelijk. Of wou je alle schuld en ook alle oplossingsacties bij hun broer en/of hun moeder leggen? Uit de brand ben je met zo'n vader...
"Het lastige is dat er van geen contact sprake is tussen ons ex-en, dat maakt het voor de kinderen eigenlijk al jaren onnodig zwaar. Moeilijk." Jij ziet dus haarscherp de gevolgen van hoe de volwassenen omgaan met elkaar op de kinderen. Doe er dan wat aan! Jij maakt deel uit van dat probleem!
Ideetje: stap eens over dat grote ego van jou heen, boor je creativiteit aan en organiseer een exen-etentje. Jawel, voor alle exen die in deze situatie betrokken zijn. Buiten de deur, dat is het meest praktisch. En tijdens dat etentje is het thema: hoe kunnen we op een prettige manier verder leven met elkaar, want dat zullen we ondanks alle scheidingen toch moeten doen. Zoek met elkaar de positieve dingen in elkaar. De negatieve zijn meer dan bekend, want daarom gingen jullie ooit uit elkaar. Wat een geweldig positieve boodschap zou dat voor alle kinderen zijn! Eigenlijk roep ik je op om je verantwoordelijkheid, eindelijk, te nemen ipv je als slachtoffer op te blijven stellen.
Onyx

Dingen door elkaar halen

Die bezoekregeling is een afspraak die je met je ex hebt en niet met je zoon. Ik kan heel goed begrijpen dat hij als puber daar tegen in opstand komt en zelf partij wil zijn, in plaats van slachtoffer van een afspraak die over zijn hoofd is gemaakt.

Bij mij in huis (4 kids, 3 pubers) hebben we de regel dat iedereen gelijk behandeld wordt afgeschaft. Ieder kind krijgt wat hij nodig heeft en niet waar hij "recht" op heeft. We roepen regelmatig opgewekt dat ze zo verschillend zijn dat we ze onmogelijk gelijk kunnen behandelen. Anders gesteld, verschillende kinderen gelijk behandelen is onrechtvaardig want op die manier krijgt niemand of op zijn best één kind wat hij nodig heeft. Vergeet het idee van voorkeursbehandeling en gelijke monniken gelijke kappen enzo. Het gaat om dit kind en je bent geen verantwoording schuldig aan de andere kinderen. Jij bent de vader, jij bepaald!

Derde punt is niet aardig: Hou op met jammeren over je ex en wees zijn vader! Een opgroeiende jongen heeft een vader nodig, dus wees een vader. Ga met die jongen op stap en spreek hem aan als een man en niet als een kind. Zeg dat je van hem houdt en dat hij nu groter wordt en dingen veranderen en dat het tijd wordt dat jullie een andere manier gaan zoeken om met elkaar om te gaan: als vader met een volwassenen zoon in plaats van vader van een kind. Spreek hem aan op zijn groot zijn in plaats van hem te kleineren door over regels en afspraken te mekkeren. Leer hem verantwoordelijkheid nemen en wat de inhoud is van "een man, een man, een woord, een woord"
En als laatste, voor een jongen van 16 is een moeder geen substituut voor een vader. Hij heeft zijn vader nodig om man te worden, zijn moeder kan dit nooit invullen. Aangezien jij zijn enige echte vader bent zou ik er voor hem zijn!
Marieke

En verder...

...zegt Jo Hanna ook hele ware dingen. Jij houdt van dit kind, dit kind houdt van jou, dat is het begin!

Aanknopingspunten....

Dank voor jullie reacties tot nu toe.
Er zijn toch diverse aanknopingspunten om mee te beginnen. Ik zie dat ik mezelf vast gezet heb in deze situatie...op één of andere manier moet ik mezelf weer in beweging brengen om uit deze impasse te komen. Ik mis mijn zoon ontzettend. Mijn liefde voor hem is onvoorwaardelijk ondanks dat je je in de rol van ouder denkt op een bepaalde manier te moeten opstellen...ik ben niet te trots om een ongelijk op zij te zetten...maar waar eindigt opvoeden en begint eigen verantwoordelijkheid nemen. Het zal komende jaren nog wel eens een dilemma blijken. Tenslotte zitten er nog 4 aan te komen. Het idee (reactie Onyx onder andere) om de kinderen verschillend te behandelen, is voor mij nieuw. Ik ben zelf wel zo opgevoed...ook daarbij zie je dat de regels op een gegeven moment op de eerste plaats gaan komen. Ook ik heb een slechte relatie met mijn ouders. De paralellen zijn er te leggen met de huidige situatie in ons gezin. Het is zoeken hoe hier evenwichtig mee om te gaan. Ik vind namelijk dat het niet ten koste van ons mag gaan. Dat het afscheid nemen geen inzet kan zijn om gelijk te krijgen. Al met al is het vooral een verdrietige situatie die om een andere kreatieve aanpak vraagt van mij.

Hoppa!

"...op één of andere manier moet ik mezelf weer in beweging brengen om uit deze impasse te komen."
Is veel simpele dan het lijkt, hoor. Stop met piekeren, stop met navelstaren, pak de telefoon en bel je zoon. Vertel hem dat je hem ontzettend mist en dat je hem graag wil zien. En hij mag bepalen hoe, wanneer en waar! (Wat een schok zal dat teweeg brengen!)
Weet je, vanR, nadenken is prima, maar als dat verzandt in cirkelredenaties die vooral het uitstel dienen, dan moet je jezelf stoppen daarin. Even diep ademhalen en...hoppa!
Onyx

Verschillend behandelen

Vanr, je schreef "om de kinderen verschillend te behandelen, is voor mij nieuw".
Maar doe je dat echt niet dan, verschillend behandelen? Ik kan me dat maar moeilijk voorstellen eigenlijk. Beschouw het eens zo: je hebt bepaalde waarden en normen die je je kinderen wilt meegeven in hun opvoeding. Daarvoor heb je verschillende instrumenten tot je beschikking. Maar je kinderen zijn verschillende persoonlijkheden die ook verschillend reageren, en ze hebben verschillende leeftijden waardoor ze ook verschillend denken en verschillende dingen al of juist nog niet kunnen.
Op basis van die onderlinge verschillen zet je dus verschillende instrumenten in, om uiteindelijk hopelijk hetzelfde resultaat te bereiken. Zie het als je kind leren fietsen en de verkeersregels onderwijzen: de één is onzeker en langzaam en die moet je stimuleren, de ander schiet als een ongeleid projectiel de weg op en die moet je juist afremmen. 2 verschillende behandelingen maar beide met hetzelfde doel: je kind verkeersveilig laten fietsen.

Hop pa

en ik heb gebeld.........er is een toenadering weer en nu weer verder kijken hoe het met het in relatie staan verder loopt. dank voor het meedenken.

Goed zo, pa!

Bravo, hartstikke goed, Pa vanR!
Mocht je op het verdere pad nog meedenkers kunnen gebruiken, aarzel dan vooral niet om weer op Ouders Online te posten.
Succes, Onyx