Muurbloem
Dochter vindt zichzelf saai en baalt daar van. Ze wil ook graag in een groep een gesprek beginnen of meepraten, maar komt nu niet verder dan luisteren. :"ik weet niet waar ik het over kan hebben en maak ook nooit wat mee......."
Dit herken ik als een trekje van mijn man, die moet niets hebben van oeverloos gezwam, maar als hij wat zegt, dan doet het er ook toe. ( Mijn ouders vonden hem in de verkeringstijd maar een rare snuiter, het is lastig iemand te leren kennen die alleen maar aanwezig is).
Al zegt ze zelf van niet, heeft het er ook vast mee te maken dat ze net weer een beetje opkrabbelt uit een rotperiode. Het leven werd/wordt haar behoorlijk zuur gemaakt door 2 meiden. Deze hebben bijv. tegen een nieuwe leerling gezegd dat ze maar niet naast dochter moest gaan zitten, omdat ze heel saai was.
Het is niet zo dat ze erg verlegen is, maar zeker geen haantje de voorste. Mijn goed bedoelde adviezen: Goed kunnen luisteren is net zo belangrijk als praten, voel je je veilig genoeg om in de groep wat te vertellen ( lichte twijfel door voorgeschiedenis), begin 1 op 1, kijk welke onderwerpen de anderen interessant vinden, toon interesse in een ander. Aan mijn:" je bent goed zoals je bent", heeft ze niet veel, want ze wil dit veranderen. Hoe kan ik mijn dochter hierbij helpen?
kwebbelkous
Clubje
Is het geen idee, om een clubje te proberen? Onze dochter zit op tekenen en scouting. Dan ben je met z'n allen wat aan het doen en ondertussen wordt er veel gekletst. Erg gezellig en het lijkt mij een goede oefening voor je dochter. Ook tieneryoga kan daarbij leuk zijn, tenminste op de yoga van mijn dochters wordt er ook heel veel gepraat en gedeeld door de kinderen.
Zoiets?
En verder kunnen een aantal beginregels wel helpen. Ik ben nogal afgelegen opgegroeid en koetjes en kalfjes gaan mij ook niet zo van nature makkelijk af. Maar er zijn een aantal onderwerpen, waar iedereen wel wat over te vertellen heeft. Misschien kun je haar een paar beginzinnen aan de hand doen?
Sport
Ze sport in teamverband en daar voert ze ook nooit het hoogste woord. Ik heb gevraagd waar er zo over gepraat wordt. Jongens, muziek, tv?, maar dat weet ze niet. Ik heb d'r ook aangeraden om daar eens op te letten. Ik heb zelf sterk het vermoeden dat dit gewoon niet de juiste "kinderen" zijn voor haar om mee om te gaan.
Wat vind ze zelf interessant?
Hallo Kwebbelkous,
Wat mij opvalt is dat jij veel adviezen geeft die op de ander gericht zijn: 'kijk welke onderwerpen anderen interessant vinden' en 'waar praten de anderen in het sportteam over?'.
Echte kwebbelkousen praten over het algemeen juist veel meer over wat ze zelf interessant vinden en selecteren daarbij anderen die dat ook interessant vinden of juist die kinderen die er verlegen bij staan toe te horen.
Ook ben ik niet onverdelt enthousiast over teamsporten om contacten te maken. In de groepsdinamiek kun je bij zo'n sport je namelijk prima geluidloos voegen naar wat de haantjes de voorsten beslissen.
Een individuele sport is geen eenzame bedoeling. ook daar ben je omrigt door leeftijdsgenoten, maar zijn het juist allemaal potentiele tegenstanders. Er valt niet zoveel te voegen daar, je moet voor jezelf opkomen en juist dat kan aanknopingspunten geven. Mijn oudste zoon, die zeker geen prater is heeft juist erg veel contacten gelegd met het groepje kinderen waarmee hij op schermen zit aangezien hij vroeg of laat tegenover iedereen is komen te staan.
Mijn oudste dochter die ook altijd al wat stil is geweest heeft veel baat (en lol) bij de theaterclub van school waar ze nu opzit. Ze moet dan wel in het publiek spreken, maar hoeft ze geen zorgen te maken over wat ze moet zeggen, want de teksten zijn natuurlijk al gegeven. Dat heeft haar geholpen om ook in het dagelijks leven hardop uit te spreken wat ze denkt.
De jongste twee hebben nergens last van. Zij zijn er altijd van overtuigd dat wat zij te zeggen hebben vast reuze interessant is voor iedereen en als iemand dat niet vindt, dan ligt dat aan die persoon en niet aan henzelf. En weet je? Het werkt! Iemand die vol vuur over een onderwerp spreekt wat ze zelf heel leuk vinden is veel interessanter, dan iemand die voorzichtig een onderwerp ter sprake probeert te brengen waarvan ze inschat dat anderen dat misschien wel willen horen.
Mijn oudsten hebben het trouwens van geen vreemde, want ik was vroeger ook heel onzeker of ik wel interessant genoeg was om iets in te kunnen brengen. Teamsporten maakten het er niet beter op en ik heb er een juist een gruwelijke hekel aan over gehouden voor alle sporten waarbij een team of een bal aan te pas komt.
De ommezwaai kwam doordat een klasgenootje me in haar enthousiasme meetrok dat ze de wegkwijnende schoolkant weer nieuw leven in wilde blazen. Nu had ik helemaal niets met schrijven, maar ik durfde haar ook niet een bot nee te verkopen. Toen de taken in het groepje opgetrommelde leerlingen moesten worden verdeelt, popelden de anderen natuurlijk allemaal om hun gedachten en ervaringen publiek op papier te zetten, terwijl ik er niet aan moest denken. De organiserende en sturende functie in de groep boodt mij de ontsnappingskans en hé, dat bleek een onverwachte schot in de roos. Gewend om te luisteren bleek ik uitstekend in staat om het werk van de anderen te organiseren en juist omdat in het begin die hele schoolkrant me in het begin eigenlijk geen barst kon schelen durfde ik ook de beslissingen te nemen. Tot mijn stomme verbazing merkte ik dat de anderen mij daarom waardeerden en steeds meer expliciet om mijn mening vroegen. Dat was een wijze les. Gewoon doen, zonder je steeds af te vragen wat anderen daar van vinden, blijkt veel meer interesse te kweken dan als je je krampachtig aan probeert te passen. Ik ben dat klasgenootje er nog dankbaar voor.
Misschien is jouw dochter ook wel een organisatietalent en helpt zoiets haar om meer zelfvertrouwen te krijgen ipv ze te richten op wat anderen nou van haar zouden vinden.
Sport
In het balans magazine van deze maand staat toevallig een artikel over sport en weerbaarheid. Annematt Collot d'Escury heeft daar op de Uva onderzoek naar gedaan. Het bleek dat sporten helemaal geen positief effect op de weerbaarheid van kinderen hoeft te hebben. Kinderen die op school gepest worden, of buiten de groep vallen, doen dat op sport nog erger.
Het is dus heel belangrijk om te kijken naar de sfeer en of je kind zichzelf kan zijn bij de sport.
Het voordeel van tekenles bijvoorbeeld, is dat iedereen zijn ding aan het doen is. Er is geen enkele competitie of dadendrang. En dan wordt er tijdens het werken vanzelf veel gekletst. Ook door de verlegen kinderen of de kinderen met Ass.
Maar volgens het onderzoek staat en valt alles met de sfeer van de groep en moet je heel goed naar je kind kijken. Vaak durven kinderen niet te zeggen dat ze zich niet prettig voelen op de sport, omdat er kosten zijn gemaakt voor de kleding en dergelijke.
Primavera
ze vindt zichzelf en wat ze doet niet interessant.
Betreffende de sport heb ik andere ervaringen, wat ze nu doet heeft haar ontwikkeling goed gedaan. In mijn vorige post bedoelde ik ook niet de sportgroep, maar de vriendinnen op school. Ik heb het gevoel dat ze niet zichzelf durft te zijn in de groep waar ze mee omgaat.
Voor 2 van de meiden hebben we het dringende advies gegeven er niet te veel mee om te gaan. De overige doen haar geen pijn, maar ik weet niet of ze haar alleen maar tolereren. Mijn kind denkt dat deze groep het beste bij haar past en daar wil ze graag mee om gaan. Zij heeft als enige in de klas ook een goed contact met de "andere groep" , maar die zijn wat "vreemder" ( uuuh, dat vind jij of uuh....) en passen, op enkele na, minder goed bij haar. Het bijzondere is, dat als je haar vraagt om personen en vreemd gedrag te beschrijven , er niet veel overblijft. Ja, maar, ze zijn kinderachtig, want ze geven elkaar sponge bob stickers voor de verjaardag ( 13-14 jarigen), en dan hoor ik zo niet de woorden van mijn dochter. Kan je je voorstellen dat we daar als ouders kromme tenen van krijgen. We zien haar namelijk wel spontaan omgaan met meiden buiten deze groep, maar wel meer 1 op 1 of of tot 3-4.
Blijft dat ze niet tevreden is met zichzelf.
En zolang ze het licht niet ziet ( of wij het misschien verkeerd inschatten, we zijn er tenslotte niet bij), willen we haar helpen. Het is ook wel handig om in een groep je mond open te doen ,al is het op deze leeftijd nog vaak dat alles wat je zegt tegen je gebruikt kan /zal worden. Ze gaf in ieder geval wel aan dat ze niet zoals anderen dingen ging verzinnen om maar interessant te doen. Erg he, nog meer kromme tenen.
Koolmees
Daar zeg je iets heel belangrijks, jezelf kunnen zijn.
Bij de sport van mijn dochter is er geen competitie binnen het team. (je hoeft niet te strijden om niet op de bank te zitten). Mijn kind kon bij, bij wijze van spreken, uren in de rij staan omdat ze iedereen voor liet. Sinds ze voetbalt is dat veeeeeeeeeeeeeeeel beter geworden. Smerig gedrag van de tegenstander pikt ze niet. Ze moet doorzetten, ook als ze achter staat, het smerig koud is, je geen zin hebt in training.
Ik was sceptisch toen ze op voetbal wou, maar mijn man had gelijk.
