Nu al samenwonen?

samenwonen

Dan is je dochter waarschijnlijk 18 jaar als ze gaat studeren? En ze heeft al 3 jaar verkering.
Ik denk dat je rustig je overwegingen aan haar kunt geven maar dat ze daar uiteindelijk toch zelf over gaat. Ik zou me zelf meer richten of ze dat wel kan betalen en hoe ze dat gaan doen. En wat er bij komt kijken als je samenwoont. Dat is aan een kant geweldig maar kan ook lastig zijn omdat je nu in een ander verband rekening met elkaar moet houden. Maar ze leren terwijl ze gaan. Het zal dus van de relatie afhangen en de inzet hoe dat gaat.
Misschien heb je zelf wat twijfels omdat je zelf niet zo vroeg ging samenwonen. In 'mijn' tijd was dat juist erg in onder studenten. Het leven was ook niet zo duur als nu en ik heb er zelf wel hele goede ervaringen mee.
Mijn ervaring is alleen wel dat 3 teveel is dus ik zou me ook zorgen maken over die extra vriend maar misschien is dat ook geen probleem.
En verder zou ik blij zijn voor haar zelfstandigheid en dat ze het leven zo aandurft en er voor gaat.

lastig

Je kunt natuurlijk met haar praten en je bedenkingen uitten, maar uiteindelijk is het haar keuze (neem aan dat ze dan 18 is) en heeft ze vooral behoefte aan je steun, wat ze ook besluit te doen.
Ik ben zelf ook meteen uit huis gaan samenwonen toen ik 18 was. Notabene met een 12 jaar oudere docent van de school waar ik toen op zat. Haha, daar moet mijn dochter t.z.t. niet mee aankomen!!
Het heeft geen stand gehouden overigens, mijn 'wilde jaren' heb ik ingehaald zo tussen mijn 22 en 27e. En het is toch allemaal best goed gekomen met me, vind ik

Keuze

Iedereen vindt blijkbaar dat het haar keuze is. Ik zelf zou het zeker niet stimuleren. Eerlijk gezegd vind ik 17 erg jong om te gaan samenwonen met haar vriend. Kan ze zich financieel gezien redden? Op kamers voor een studie, alleen, ziet ze niet zitten, samenwonen in een dorp iets verderop wel, samen met haar vriend. Samenwonen met 2 jongens lijkt me al helemaal niets. Dus de grote vraag is meer: waarom wil ze samenwonen? Uit verliefdheid of omdat ze het huis uit wil maar niet alleen durft te wonen?
Ze gaan iets verderop wonen, dus qua reistijd helpt het niet veel. Ik vind het dus onnodige kosten. Dat wordt lastiger om als argument te gebruiken als ze het allemaal prima zelf kan betalen. Hoe oud is haar vriend? Heeft hij eigen inkomsten?
Dus eerlijk gezegd zou ik alles ( bijna allesin de strijd gooien om samenwonen te voorkomen op deze jonge leeftijd. Ouderwets? Jazeker.

de-romantiseren

Volgens mij ziet ze de wereld wat door een roze wolk.
Een beetje realiteitszin erin proberen te brengen.
Financieel en qua verwachtingspatroon?
Misschien alleen de weekenden bij haar vriend doorbrengen?

Mwah

Als je met drie 'tieners' in een huis woont leer je toch ook om zelfstandig te zijn? Ik snap het wel hoor, alleen op een kamer is ook maar alleen. Ik zie het probleem niet zo. Als de relatie uit gaat, gaat ze alsnog alleen op een kamer of ze komt weer thuis wonen.

waar gaan ze wonen dan, in dat dorp?

Met z'n drieën op kamers in een groter huis? Is dat wel makkelijk te regelen dan, huur/onderhuur/hoofdhuurder en zo?
Op kamers wonen en dan nog zo ver moeten reizen lijkt me nou niet echt een verbetering met thuis wonen. Het is én veel reistijd, én veel werk (aan het huishouden). Kunnen ze beter meteen naar de stad gaan toch?

Deze drie lijkt me wel een aparte combi, een meisje met een vriend - en dan nog een losse vriend. Lijkt me voor die 'losse vriend' niet zo leuk hoor, hoe ziet hij dat zelf?

hier hetzelfde

Hier heeft oudste een bijna zelfde stap overwogen. Studeert sinds begin dit jaar. En is daar nog helemaal niet aan 'gewend', heeft moeite om het allemaal bij te benen en te plannen en in te passen. Wel vanuit huis. En het lukt d'r wel, maar soms merk ik dat ze gewoon gespannen is en het gecompliceerd vindt dat studentenleven
Haar vriend waarmee ze een stabiele relatie heeft, heeft sinds kort een huis gekocht, dat hij nu helemaal aan het opknappen is. Vlakbij ons, dus qua reistijd maakt dat niks uit. Vriend heeft hiervoor al op kamers gewoond en heeft een vaste baan (ook een unicum in deze tijd) en kopen is gewoonweg goedkoper voor hem dan huren. Vandaar, deze stap. Toen het huis net gekocht was kon ik aan de manier waarover ze erover praten al merken dat het plan was 'samenwonen', een echte 'aankondiging' is er niet geweest. In overleg met man, toch maar eens een balletje opgegooid bij oudste. En ja, dat was het plan, zodra het 'af' was. Onze overwegingen op tafel gegooid, gewoon rustig, wat wij ervan vinden. Dat ze haar studie toch ook nog niet helemaal uit de losse pols doet en de combi met erbij werken ook lastig te plannen is en eigenlijk ook geld wil overhouden om leuke dingen te doen met andere studenten, toch? En dat als ze samenwonen ze dan samen verantwoordelijk zijn voor het huishouden in dat huis (oke hier moet ze ook wel e.a. doen, maar is toch anders), daarbij ook dingen zitten als koken elke dag enzo en dat het tenslotte 'zijn' huis is en of het niet handiger is dat hij als eerste ook start daar?
Ik heb het haar in overweging gegeven, met de boodschap er gewoonweg goed over na te denken en er ook over te praten met vriend. Tenslotte is ze 19, dus ze is wat dat betreft 'eigen baas'. Schijnbaar heeft ze dat gedaan en er ook met vriend over gepraat. Want de volgende dag kondigde ze al aan dat het samenwoonplan eerst even van de baan is. Eerst even beter settelen in het studentenleven, eerst even beter de planning van haar studie op orde hebben, eerst even de spanning ervan overwonnen te hebben. En ja ze wil nog zóveel en weet niet of dat allemaal tegelijkertijd gaat lukken. Vriend is er mee eens...ook al wil hij in zijn hart het liefste dat ze vandaag dan morgen komt. Maar zoals vriend zegt, hij heeft geduld. Ze hebben nog een heel leven voor de boeg.
Het zal als het helemaal af is, wel een halve week bij hem en een halve week hier worden, maar dat lijkt me prima. En vanuit de basis van het ouderlijk huis kan dat ook best lijkt me.
En dan zien we en zij over een half jaar of een jaar dan wel hoe en wat en of ze eraan toe is, toch?
Ik moet wel lachen soms erom. Want buitenstaanders vragen wel eens nu hij dat huis aan het opknappen is of ze er meteen bij in trekt? En dan zegt zij met uitgestreken gezicht : "Nee want dat mag niet van mijn ouders." Hahaha.....Net of ze naar ons nog zou luisteren en zo'n superbraaf meisje is dat altijd maar ja knikt. En vriend beaamt dat met lachend gezicht. Wij zijn er blij mee dat ze onze zorgen en ideeën goed overdenken en ook ons serieus neemt, zoals wij ook hen serieus nemen.
Dus helemaal goed toch?
groeten albana

Beetje zelfde als bij albana

Ik heb het een beetje hetzelfde gedaan als de dochter van albana van plan is. Half thuiswonen tijdens mijn studie en half bij mijn (nu) man die een huurhuis kreeg. Vanaf mijn ouderlijk huis was school beter te bereiken namelijk. Eigenlijk heb ik nooit op mijzelf gewoond en heb ik maar 1 relatie gehad (dus nooit liefdesverdriet meegemaakt) en blijkbaar is dat superslecht maar we houden het al 20 jaar uit met elkaar dus het zal wel meevallen.

Eens met kaaskopje

"Beter is niet altijd de weg die kinderen gaan". Prachtig uitgedrukt! Ik sluit me dan ook helemaal bij Kaaskopje aan.

Mijn zus

zegt altijd dat je nooit moet gaan samenwonen met een man die nooit alleen heeft gewoond. Dus laat die jongen eerst maar zelf op kamers gaan

Ach

Ik ben op mijn 17e gaan samenwonen met....mijn man, met wie ik nu alweer 25 jaar heel gelukkig getrouwd ben. Ik zou inderdaad inzetten op: en hoe gaan jullie dat doen, financieel?

ik denk ook dat financieel meespeelt

Dat financiele gedeelte was bij oudste denk ik ook een doorslaggevende factor. Nu heeft ze even geen 'baan' omdat haar contracten al 3 keer waren verlengd. Maar ze heeft alweer een aanbod voor december en dan dus ook weer inkomsten. Dan heeft ze ook weer een jaarcontract. Maar tóch, het zijn bijbaantjes. Waarmee ze dus ook wisselend verdiend. En afhankelijk zijn van haar vriend is haar te gek, denk ik. Want ook al zou hij het grootste gedeelte van de huishoudelijk kosten en het huis enzo betalen...dan nog. Haar handophouden bij vriend om haar eigen vaste lasten te betalen (denk aan telefoon en ziektekosten en studie) zou haar te gek zijn. Dat weet ik nu al wel. Niet dat dat nodig is nu, ze heeft wel wat reserve....maar tóch, je weet maar nooit.
Dan is bij je ouders toch wat makkelijker, hahahaha. Hoewel dat ook niet iets is wat ze makkelijk doet.
Zo'n situatie van 'je weet maar nooit financiën' speelt dus zeker een rol. Tenminste bij haar wel. Ik zag haar bij dat gedeelte van ons gesprek nadenken.
Ook is het denk ik wel gewoon 'lekker' om zo te wisselen tussen vriend en huis. Kan je vast aan de situatie wennen. Zonder al te veel verantwoordelijkheid.
Vanuit een stabiele basis.
groeten albana

zelfde lijn als albana

hier een 17 jarige zoon die is gaan studeren en in een studenten huis woont (zo eentje met 20 kamers op een verdieping en grote gemeenschappelijke keukens) - vrij snel na de start is hij een meisje tegen gekomen en ze wonen zo ongeveer samen, zij heeft ook een kamer in hetzelfde complex, maar dat is hun opslag ruimte en ze leven / studeren / slapen in zijn kamer... tja... ik heb er niet zo veel in te zeggen... maar we delen wel onze 'zorgen' dat ze allebei wel erg jong zijn om al zulke commitments te hebben, voor volgend jaar hebben ze gevraagd of ze hun kamers naast elkaar mogen hebben... en als wij dan aangeven dat dat wel eens heel lastig kan worden als de relatie niet meer is... tja... dan zijn ze toch behoorlijk zelfverzekerd dat dat niet gaat gebeuren. en als.. dan regelen ze dat dan wel weer... maar ze hebben er wel over nagedacht en over gepraat. ik denk dat dat het enige is wat je van ze kunt verwachten. gelukkig luisteren ze wel naar ons en maken dan hun eigen keuze. dat is toch wat je het liefste wilt op deze leeftijd?