Opstaan is een drama
Al een lange tijd is het een ramp om mijn dochter van 15 uit bed te krijgen 's ochtends. We hebben zo ondertussen alles al geprobeerd tot en met een lichtwekker aan toe (slaapt ze dwars doorheen). Ik ben elke dag bijna een uur bezig met wakker maken en aansporen. Het lijkt erop dat het gewoon een tijdje duurt voordat haar hersenen actief genoeg worden om uit bed te komen en taken uit te gaan voeren.
Dan zou je denken: laat haar zelf maar de gevolgen voelen van het niet opstaan. Maar dat is erg lastig omdat ze sinds kort medicatie krijgt voor ADD en het al een tijd niet lekker loopt op school. Dus het is ontzettend belangrijk dat ze op tijd uit bed komt, medicatie neemt (duurt ongeveer een uur voordat dat werkt) en vervolgens op tijd op school is.
Sowieso schiet dochter snel in de stress en dan gaan er meer dingen mis. Dus zonder stress de deur uit is best belangrijk voor haar.
Iemand ook met dit bijltje gehakt en de oplossing ontdekt?
Angela
Ze heeft gek genoeg pas 1 keer in d'r middelbare schoolcarrière een te laat briefje hoeven halen. Ze kan ook heeeeel hard fietsen 
Maar straf verder helpt niet bij een kind met ADD. Nou ja, bij deze dame in elk geval. Ze gaf ook aan dat ze wel de tijd zag maar dat het gewoon niet tot haar doordrong dat het al zo laat was. Waarop mijn antwoord was: de 12 keer dat ik je riep drong ook niet tot je door? En dat doet het dus ook niet echt.....
Vanavond ga ik haar maar verplichten om de kleding voor de volgende dag klaar te leggen. Scheelt ook weer een actie in de ochtend.
angela
op een gegeven moment (zoals ik al schreef) wint mijn ergernis/opvoedkundige principes/begrip-voor-add het van mijn 'voornemen' om zelfstandigheid te stimuleren. . . Dus in jouw geval zou ik tegen de deurpost staan leunen totdat ze eruit kwam, haar naar de badkamer bonjouren, haar lampen aan doen en zeggen dat je een lekkere warme kop latte machiatto voor haar klaar gaat maken. En dan waarschijnlink nog een keer naar boven om haar naar beneden te 'dirigeren'. En inderdaad: 's avonds alles klaarleggen.
Het punt is dat het namelijk iedereen hier helpt én ik geloof best wel dat het ooit goed komt. Maar we leven in het nu en als hij/zij het nu niet kan dan ga ik echt niet 12 keer roepen. . . (als het bij 3 x niet helpt dan is het voor mijzelf dus tijd voor plan B - helpen of plan C - niet meer roepen)
gr Angela
titel?
rare titel in vorige posting. ik bedoelde picasso 
Patroon
Het vervelende is dat dwang of straf inderdaad averechts werkt. Dan gaan de hakken juist in het zand. Wat wel zo is, is dat ze zélf de verantwoordelijkheid moet leren voelen. In mijn geval is het wel heel prettig dat mijn man nog eens roept als ik mij verslaap of zo. Daar ben ik ook echt blij mee, maar het uitgangspunt is dat ik doe wat ik moet doen en niet reken op zijn hulp. Dus misschien wordt het echt tijd dat ze een aantal keer tegen de lamp loopt op school. Dat is vervelend, maar het is erger als ze dit gedrag niet kan doorbreken en haar werk er later door verliest.
beetje flauw misschien
Gelukkig maakt zoon het hier niet zo bont, maar meerdere keren naar boven gaan om hem wakker te roepen deed ik niet, bij de tweede of maximaal de derde keer griste ik gewoon heel snel zijn dekbed mee de slaapkamer uit, dan blijf je toch echt niet snoezelen in bed.
Vroeger ging dat trouwens toch wat hardhandiger. Kan me nog het verhaal herinneren van een vriend van mijn broer, zijn vader had een vishandel, en als hij dan vrijdag was wezen stappen en hij moest zaterdag werken, en hij was niet op tijd zijn bed uit, dan kreeg hij een emmer ijs over zich heen. (dit is geen tip )
niks doen?
Wat gebeurt er als je niks doet? Want je geeft aan dat ze er wel toe in staat is om in 5 minuten de deur uit te zijn en hard te fietsen.
Voelt ze op "jouw" tijdstip van wakkermaken wellicht de urgentie voor het opstaan niet?
Mijn school begon vroeger om 8:30. Dus ik stond om 8:20 op en kwam altijd om 8:31 de klas in rennen. Gelukkig was het maar 5 minuten fietsen. Of ik ontbijt nam weet ik niet meer, maar op school at ik koeken.
Angela
Dat erbij blijven staan deed ik gisteren toen ze iemand een mail moest sturen. Als blikken konden doden dan was ik er nu niet meer. Maar de medicatie was uitgewerkt, ze ging dwars liggen en om ruzie te voorkomen ben ik toch maar weggelopen. Morgen met opstaan ga ik maar langer volhouden
Ik vroeger
Het gekke van mijzelf was, dat ik standaard 5 minuten te laat op mijn werk kwam en daarvoor eigenlijk dus ook op school. De bel was al vijf minuten eerder gegaan als ik met een rood hoofd de deur van de klas opentrok. Achteraf vind ik dat zelf ook eigenaardig. Ik kon dus wel op tijd komen, maar dan 'mijn' tijd. In plaats dat ik een kwartiertje eerder op stond, maar ik vrees dat ik met dat kwartiertje extra alsnog in slow motion was beland en die vijf minuten te laat was gekomen. Als je dagelijks met de trein moet, leer je dit wel af. Die trein wacht niet.
Kaaskopje
Er moet inderdaad een goed patroon in gaan slijten en ze moet de consequenties zelf ondervinden om er van te leren. Maar dat gaat enorm moeizaam en dan schiet ze in de stress met alle gevolgen van dien.
Jolijn en Pirata
Dekbed wegtrekken is hier al standaard Maar dan is ze er uit en moet dingen doen. Probleem nummer de volgende......
En die emmer ijs klinkt erg effectief haha
En Pirata, als ik niks doe dan slaapt ze net zo makkelijk tot 12:00. Niet echt een optie dus.
Kaaskopje
Ik herken heel veel van mijn dochters problemen bij mezelf. En dan denk ik: maar mij lukt het wel om op te staan. Wel met moeite, dat wel. Maar het is uiteindelijk aangeleerd gedrag denk ik. Nu dus uitvinden hoe zij het kan leren.....Volgens mij was ik vroeger wel altijd op tijd op school. Maar met een groot gezin en ouders met een bedrijf aan huis was er altijd al vroeg drukte in huis. Hielp misschien.
Picasso
Ja, dat herken ik heel erg. Ik weet nu ook echt even niet wat je meer kunt doen, dan je al doet. Mijn man zegt ook over mij, dat zodra hij zegt dat ik op moet schieten ik juist het tegenovergestelde lijk te gaan doen. Best vervelend, maar ik doe dat niet om dwars te liggen, dat is er gewoon. Het is inderdaad echt nodig dat ze zelf een bepaald ritme kan vinden waarmee ze niet het gevoel heeft dat ze opgejaagd wordt, maar ook niet het gevoel kan krijgen dat ze zoveel tijd over heeft, dat ze daardoor weer weg kan dromen. Ik stond vroeger half 8 op, terwijl ik vijf voor half 9 (5 km verderop) op school moest zijn. Ik was niet zo snel, dus 5 over 8 de deur uit was te laat. Nu sta ik 7 uur op, als ik kwart over 8 ongeveer de deur uit moet. Het komt regelmatig voor dat ik dan toch te vroeg klaar ben, maar liever dat, dan in paniek raken en daardoor blokkeren.
Dat ja
Zodra ze iets MOET dan blokkeert ze. Sinds de medicatie gaat het echt onwijs veel beter op dat vlak maar ja, er zijn dus nog de momenten voor en na medicatie
Wel fijn om hier verschillende ervaringen te lezen en te weten dat ik niet veel meer kan doen. Vandaag was in elk geval de laatste dag van de toetsweek dus scheelt al weer.
Even rust in de tent dus
Lastig
Lastig die opstartproblemen. Je moet het ook bijna letterlijk zien; voor het zenuwstelsel een beetje op gang komt, moet het eerst goed wakker worden. Als dat vanzelf moet en lief, gaat het te langzaam, soms moet je het helpen. Harde muziek? Fel licht? Koude douche? Even op de trampoline?
Of het beter wordt? Geen idee.. maar ze zal er (hopelijk) beter mee om leren gaan. Is het altijd al zo geweest?
Wat ook mee kan spelen is een gebrekkig tijdbesef. In dat geval zou een afspraak over tijd kunnen helpen incombinatie met een vaste volgorde: douchen voor x-tijd (anders gaat het over), dan aankleden (gedaan voor x-tijd), ontbijten ... etc..
Is dat echt zo Picasso
Ik neem toch aan dat school daar niet makkelijk in is.
Hier is een heel lesuur missen twee dagen nablijven. Dus pas om 12 uur op school komen zal zeker consequenties hebben.
Ik herken het wel van onze ADHDer, die kan ook niet opgang komen, maar ik roep een keer om te controleren of ze de wekker gehoord heeft en doe desnoods het licht aan en de gordijnen open en daarna is het iets tussen haar en school. De emmer water houden we achter de hand als dreigement.
Ook ADHDers leren van oorzaak en gevolg.
Ik heb ook wat Kaaskopje heeft, maar de bus haal ik altijd. Door schade en schande wijsgeworden.
En ik word ook niet sneller van iemand die mij continu opjaagt. Dat zijn alleen maar extra prikkels en ik heb al genoeg te stellen met die van mezelf.... Zou me zo voor kunnen stellen dat dat bij je dochter ook zo werkt.
En die van ons vertrekt iedere morgen met haar pil in haar mond de deur uit. Meer kan ik er niet van maken.
Het is al winst dat ze hem genomen heeft. Want als het aan haar ligt piept ze er zo tussenuit. Ik ga er vanuit dat de docenten van het 1e uur het wel merken, maar het is wat het is. Ik troost me dan maar met de gedachte dat het vanaf het tweed uur wel beter zal gaan.
3x in 2 weken pil vergeten
en zowel de eerste als de tweede keer een hele vervelende dag gehad, omdat er wat dingen gebeurden die paniek/stress veroorzaakten. Na de tweede keer reservepilletjes op mijn voorstel in kluisje gelegd (niet-langwerkend). De derde keer kwam hij er achter in de loop van de ochtend en heeft pilletje genomen! Ik was trots . Dit soort dingen gaan dus met een lange oefenperiode. Ik heb af en toe een soort 'lijstje' in m'n hoofd van dingen waarvan ik vind dat ik het niet meer wil doen . . . En daar probeer ik dan op te focussen en andere dingen heb ik het dan helemaal niet over (ook niet bij mezelf, ik laat het gewoon zoals het is). Dat helpt mij om overzicht/rust te bewaren én hij leert routines beter aan als hij het een tijd lang achter elkaar doet met mijn herinnering. Dit klinkt allemaal heel 'uitgedacht' maar het is meer een soort werkwijze die zich spelenderwijs ontwikkeld heeft. En soms goed werkt (niet altijd).
Ik geloof wel dat het fijn is als de dochter van Picasso iets happier wordt, iets beter in haar vel komt te zitten. Is het mogelijk om een aantal dingen gewoon 'te accepteren' en niet aan te duwen/trekken totdat ze beter in haar vel zit? Of is het een kip/ei probleem?
gr Angela
Beter nu
Ze kan beter nu leren dat (veel) te laat komen gevolgen heeft dan als ze een baan heeft.
Ze moet er toch echt zelf mee leren omgaan en de urgentie voelen. Ik weet natuurlijk zelf ook dat het met een Zorgenkind anders werkt. Maar achteraf bezien was ik er zelf ook eentje en ik ben ook op mijn bek gegaan (ik kende de wachtruimte voor en het kantoortje van de conrector uit mijn hoofd). Ik heb daar fors van geleerd want meestal was ik niet véééél te laat.
Een Zorgenkind geef je wel iets meer jaren de tijd om aan zulke routines te wennen, als het tenminste vooral AD{H}D is en geen andere ernstige beperking of aandoening.
Ik merk het nu bij mijn eigen puber, hij is bijna 15 en ik ga het nu loslaten. Hij valt hard op zijn snuit maar pakt de zaken toch op (wel slomer dan je van een reguliere 15-jarige zou verwachten dus).
Reacties
Ginny: We zullen zeker ook steeds meer loslaten en haar de consequenties zelf laten voelen. Maar kort geleden ging het op meerdere vlakken echt niet lekker dus nu ligt de prioriteit bij prettig de dag doorkomen Dit is ook pas de vierde medicatieweek dus ben allang blij dat veel dingen nu al beter gaan. Blijft in deze fase nog zoeken met een aantal dingen.
Angela: goede tip van back-up pil op school. Ga ik onthouden! En de rest is erg herkenbaar. Zo heeft het hier ook een tijd geduurd voor we van het fietssleutel/huissleutel-kwijt probleem af waren. Elke ochtend weer stress tot we een schaal bij de achterdeur hebben gezet waar alle sleutels in moeten. Paar dagen flink drillen en nu kan ze elke ochtend haar sleutels vinden
En beter in d'r vel zitten is echt heel belangrijk inderdaad. Gelukkig zijn we nu we hulp hebben al een flink end op de goede weg. En school werkt ook supergoed mee dus hopelijk wordt dit schooljaar niet helemaal een drama.
Pirata: Is zeker waar. Maar in deze fase is het toch lastig. Ze heeft pas net de diagnose en moet zichzelf eigenlijk opnieuw leren kennen. En dat gaat met vallen en opstaan. En aangezien haar zelfbeeld echt heel laag was wil ik toch op dit moment nog voorzichtig zijn met op d'r snuit gaan. Maar op zich is dat wel mijn idee van opvoeden. Gaat wel weer komen.
Op hun snuit
Als ervaren ADD'er ben ik niet zo van het "op hun snuit" laten gaan. Natuurlijk was er in mijn pubertijd (vrijwel) niets bekend over ADD, maar met de kennis van tegenwoordig...
Logisch dat je bepaalde dingen moet leren en dat je door schade en schande wijs wordt. Ik ben wel van mening dat juist pubers met ADD daar wat tegen beschermd moeten worden. De pubertijd is voor veel kinderen een tijd vol onzekerheden en het zelfvertrouwen van ADD'ers is vaak al niet al te best. Ze worden te vaak op hun tekortkomingen gewezen. Daardoor worden hun talenten en competenties ondergesneeuwd.
Moeten ze nog verder onderuit gehaald worden door ze op hun snuit te laten gaan, omdat ze daarvan misschien leren? Het is geen onwil dat ze bepaalde dingen niet goed georganiseerd krijgen, het is onmacht. Nog meer faalmomenten en kritiek op hun niet kunnen maakt de onzekerheid alleen maar groter.
Als ze regelmatig te laat komen, doordat ze op het laatste moment hun lunchtrommel nog moeten vullen, is het dan niet veel handiger om dat (desnoods de avond ervoor vast) samen te doen.
Als sleutels verdwijnen is het dan een probleem om een reservebosje met fiets-, huis- en kluissleutel klaar te hebben liggen. Kan het kind rustig naar school en die andere sleutels worden waarschijnlijk diezelfde dag wel in jas of tas gevonden.
Waarom een kind te laat op school laten komen? Moeten ze zich de volgende dagen nog vroeger melden. De chaos wordt alleen maar groter.
Het komt allemaal wel goed, alleen de weg ernaartoe is wat anders. Als ze straks een studie volgen die hun passie heeft en daarna een leuke baan hebben waar ze hun geld mee verdienen, gaat het vanzelf. Dan blinken ze uit. Weet niemand meer dat hun moeder hun broodjes bij tijdgebrek weleens smeerde. Kinderen met ADD hebben begrip, steun, liefde en heel veel humor nodig. Ik begin me, sinds mijn relatief kort geleden gestelde diagnose, pas te realiseren dat ik absoluut niet dom en lui ben. Beetje laat.
Hard werken voor een ADDer
Mijn ADD dochter van 15 wil het heel graag goed doen, maar het lukt niet altijd. Ze doet de hele dag enorm haar best, ze werkt keihard om alles georganiseerd te krijgen. Eind van de dag is ze moe, eind van de week helemaal.
Ik help haar om de dag zo moeiteloos mogelijk te laten verlopen. Herinner haar terloops aan afspraken, help met huiswerk plannen, aan het werk blijven met huiswerk, vooruit denken.
Dat doe ik al vanaf dat ze klein was, en er is al echt heel veel ingesleten. Sleutels is ze nooit kwijt (vaste plek!), plannen huiswerk gaat nu best heel erg goed.
Ze leert niet van de fouten, dat had ik al vroeg door. Het is echt onmacht. Het helpt haar helemaal niet om fouten te maken. Je moet ervoor zorgen dat de goede routine inslijt, vriendelijk en geduldig. Anders komt er spanning, en dan gaat het denken uit. Dat zie je letterlijk gebeuren. Ze schakelt uit door stress.
Gelukkig heeft ze gezonde zelfspot (heerlijk), en kunnen we ontspannen omgaan met de dingen die misgaan.
Door haar te helpen, blijft er tijd en energie over voor andere belangrijke dingen: tekenen, met vrienden afspreken, etc. Het creeert ruimte in haar hoofd.
Ze geeft zelf aan als ze mijn hulp niet meer nodig heeft. Ik zie het als een ander leerproces dan bij mijn andere kind, die heeft dat helemaal niet nodig.
Het is echt een fantastisch kind: ongelofelijk creatief en origineel en heel sociaal, ze doorziet in een oogwenk sociale situaties. Het idiote idee dat ze dom is, begint nu wel plaats te maken voor de omarming van haar talenten. En dat is echt heel fijn om te zien.
Ouwe en Moeder
Wat een mooie reacties, dank daarvoor. En moeder van, je beschijft precies mijn dochter! Fijn dat jullie manieren hebben gevonden om goed de dag door te komen. Doet me goed om dat te lezen.
Op de snuit laten gaan
Ik ben een zacht ei, dus iemand gemeen op de snuit laten gaan, zit er ook niet in bij mij (deed ik dat maar eens, denk ik wel eens), maar mijn eigen ervaring is wel, dat als je iemand altijd beschermt, helpt, oplossingen aandraagt zodat de ander niet na hoeft te denken e.d., kan er wel zorgen dat de ander nooit de noodzaak voelt er zelf een systeem in te brengen. Degene die altijd te laat komt e.d., moet wel vóelen dat dat niet goed gaat en dus de noodzaak voelen om het te voorkomen door de tijd anders in te delen. Net als met spullen kwijtraken. Om gek van te worden. Zeker als je als ouder ook wat chaotisch bent met een chaotisch kind. We hebben sinds een jaar (ik ben 56, hoe traag kun je zijn?) een sleutelkastje aan de muur hangen en het is gewéldig! Nooit meer een sleutel kwijt (behalve als er een eigenwijze is die de sleutel toch op tafel gooit). Spullen klaarleggen en op een plek leggen die in het geheugen blijft hangen (ik ben een kei in 'handige plekjes' die ik later niet meer kan vinden). Dat moet degene doen die het moet onthouden. Dus zoveel mogelijk zelf laten doen, met een beetje hulp als steuntje in de rug.
praktisch
Ik vind 45 minuten nogal weinig. Zou je met haar kunnen afspreken dat je haar eerder wekt, zodat ze een uur heeft? Dat doe ik met mijn kroost. Hier gaf dat rust, maar het kan natuurlijk dat jouw dochter dan nog langzamer gaat, dat weet ik niet. Maar hier moeten ze echt even bijkomen.
Als het echt te erg wordt ga ik mijn wekliedje staan zingen in de gang. Dat werkt ongeveer zoals die emmer ijs
Aanleren
Het probleem met de meeste ADD'ers is dat het vaak maar beperkt zin heeft om ze een systeem aan te leren. Geef mij een sleutelkastje en de eerste paar dagen, heel misschien weken, ben ik op dat kastje gefocust. Dan hangt mijn sleutel daar iedere dag keurig in. Trots op mezelf. En blij, dat ik mijn sleutels gewoon kan vinden...
Maar dan komt er een dag dat ik thuiskom. Moe of bepakt en bezakt of vol met verhalen van wat ik heb meegemaakt. En misschien wel moe én bepakt en bezakt én vol met verhalen van wat ik heb meegemaakt. Dan heb ik zoveel gedachten tegelijk dat dat kastje niet eens in me opkomt. Of ik denk, eerst even dit en dat. Dan lukt het me écht niet om die sleutels á la minuut in dat kastje te hangen. Dat kastje komt daarna wel. En dan zijn mijn sleutels dus zoek.
En ben ik heel blij met een man die ze dan ergens ziet liggen en lachend zegt dat hij mijn sleutels onder de voordeurmat vond en ze maar in het kastje heeft gehangen. (Voorbeeldje hoor, ik heb geen sleutelkastje, maar wel een vast plekje waar ze zouden moeten liggen). En weleens een horloge gehad die onder de voordeurmat vandaan kwam. (?????)
Geen onwil, echt onmacht. Sommige dingen kun je automatiseren. Ik ben bijvoorbeeld zelden of nooit te laat. Maar er zijn dingen die gewoon echt niet lukken.
Dat niet te laat kunnen komen is trouwens ook wel een dingetje hoor. Ik spreek het liefst 's morgens af. Anders ben ik de hele dag onrustig, omdat ik weet dat ik nog iets moet doen waarbij ik niet te laat mag/wil komen. Maar goed iedereen is anders en ook iedere ADD'er is anders. Ik scoorde op alle punten bij de psych, dus misschien zit daar ook nog wel verschil in.
Neemt niet weg dat er prima mee te leven valt, als je jezelf een beetje snapt en er met de nodige humor mee omgaat.
Schuldgevoel
Ik help haar totdat ze het zelf kan. Ze geeft zelf aan als ze het zelf kan (nu met huiswerk plannen, montessori school dus plannen is wel moeilijk want de gegeven lesstof is voor een heel blok), en dan laat ik het los. En dan gaat het meestal prima, en dat is heel goed voor haar zelfvertrouwen.
En ja, ik bescherm haar ook, op het moment dat ze dat nodig heeft. Want soms overdonderen situaties haar zo dat ze er niet zelf uit komt. Komt nu eigenlijk niet meer voor, toen ze kleiner was wel.
Punt is dat als het dochter niet lukt, terwijl ze het wel wil, ze zich erg schuldig voelt, en zichzelf dom en 'falend' vindt. Dat vind ik al 'consequentie' genoeg. Ze leert er ook niks van (ja, faalangst) want ze weet dat het anders moet, maar ze kan het nog niet zelf. En ze is al zo streng voor zichzelf. Weer een faalervaring helpt gewoon niet. Ze heeft gewoon (soms veel) meer tijd nodig om bepaalde dingen, routines te leren, en dat is helemaal niet erg. Ieder zijn eigen tempo. Ieder zijn eigenheid. Want dat heeft ze, mijn dochter, een sprankelende eigenheid.
Ik draag trouwens niet perse de oplossingen aan, dat doen we samen. Ik geef wat ideeetjes, dochter ook. Zij beslist wat ze wil. Is dat nog iets om uit te proberen, voor het gedoe in de ochtend? Met je dochter samen een strategie bedenken? Het zou fijn zijn als jullie een 'bondje' kunnen sluiten om dit probleem te tackelen, met vertrouwen en geduld. En mildheid. En humor!
Sleutel in kastje
Ouwe Adder, hahahaha, lief van je man, en heel herkenbaar. Doe ik ook, als het een keer zo uitkomt, de sleutel terughangen. En erom lachen, met dochter: moest je zo nodig plassen? Sleutel teruggevonden in de wc.
Snuit
Nou ja zeg, ik vind de reacties nogal uit de richting gaan. Ik vermoed op mijn eerdere post. Natuurlijk kijk je of iets effectief is bij jouw puber. Bij de mijne werkt een combinatie van ondersteunen en op zijn bek/snuit laten gaan dus wel. Je laat je kind niet verzuipen en in chaos ten onder gaan. Maar ze moeten wel leren dat pap en mam ze niet eeuwig kunnen helpen en dat ze dus hun eigen route moeten leren kiezen.
Mijn kind wordt heus geroepen 's morgens. Een wekker is nog niet indrukwekkend geneog. Maar als hij dan blijft liggen, zijn de gevolgen voor hemzelf hoor.
Picasso
Moeder ADD dochter. Ja die man van mij. Heerlijk dat hij mij zo ontzettend grappig vindt als ik op zoek ben naar iets dat niet meer ligt waar ik het (dus niet) heb neergelegd. En wat ga je respectvol met je dochter om. Mooi!
Picasso: Moeder ADD dochter schreef:
"Het zou fijn zijn als jullie een 'bondje' kunnen sluiten om dit probleem te tackelen, met vertrouwen en geduld. En mildheid. En humor!"
Dat is zou heel waardevol zijn. Ik begrijp je gevoel van machteloosheid en het is ook ontzettend moeilijk. Ik hoop oprecht dat alles snel in een wat rustiger vaarwater komt. Alles op z'n tijd.
Ieder kind is anders, dus een kant en klaaroplossing heb ik niet, maar je geeft aan dat school er goed mee omgaat. Denk je dat je met school kunt bespreken dat jullie er alles aan doen om haar op tijd te laten komen, maar dat dat nu, door het zoeken naar de beste aanpak m.b.t. de medicatie, soms nog lastig is? Misschien kunnen ze daar dan de komende weken wat flexibel mee omgaan.
Wat bij mijn ADD-kind werkte, was om tegelijk met de langwerkende Concerta, een Ritalin te geven. Dat was het advies van de behandelaar. Die Ritalin werkt vrij snel en tegen de tijd dat de Concerta op zijn hoogtepunt was, zakte de werking van de Ritalin alweer langzaam af.
Kind is overigens bijna van de medicatie af. Studeert en heeft een creatieve opleiding gekozen, waarin hart en ziel gelegd kan worden. Neemt alleen incidenteel met hele saaie tentamens, waarbij de omgevingsprikkels harder binnenkomen dan de lesstof nog weleens wat Ritalin.
Het is een zoektocht, maar er komen echt betere tijden. En echt, die humor is zo belangrijk. Dat relativeert de boel en zwakt het gevoel van falen enorm af.
Te laat komen
Vaak te laat komen is niet hetzelfde als ADD hebben. ADD werkt in alles door, hard werken om je te kunnen concentreren, hard werken om de prikkels te verwerken en dan nog daarop adequaat te reageren, etc.
Niet op wíllen staan is een keuze, dan zul je de gevolgen vanzelf ondervinden. Een typische puberkeuze vaak, want dan is de snelle beloning (liggen blijven) aantrekkelijker dan de uitgestelde beloning.
Kunst is om het verschil te zien tussen de puberkeuze en de ADD.
