Opstaan is een drama
Al een lange tijd is het een ramp om mijn dochter van 15 uit bed te krijgen 's ochtends. We hebben zo ondertussen alles al geprobeerd tot en met een lichtwekker aan toe (slaapt ze dwars doorheen). Ik ben elke dag bijna een uur bezig met wakker maken en aansporen. Het lijkt erop dat het gewoon een tijdje duurt voordat haar hersenen actief genoeg worden om uit bed te komen en taken uit te gaan voeren.
Dan zou je denken: laat haar zelf maar de gevolgen voelen van het niet opstaan. Maar dat is erg lastig omdat ze sinds kort medicatie krijgt voor ADD en het al een tijd niet lekker loopt op school. Dus het is ontzettend belangrijk dat ze op tijd uit bed komt, medicatie neemt (duurt ongeveer een uur voordat dat werkt) en vervolgens op tijd op school is.
Sowieso schiet dochter snel in de stress en dan gaan er meer dingen mis. Dus zonder stress de deur uit is best belangrijk voor haar.
Iemand ook met dit bijltje gehakt en de oplossing ontdekt?
Pirata en moeder
Het werkt denk ik bij elke inderdaad puber anders. Die van ons heeft echt wel wat gemakzuchtige trekjes tussen alle ADD problemen door en in zo'n geval zijn we echt wel wat strenger. En wat moeder van ook zegt: het blijft een kunst om pubergedrag en ADD van elkaar te scheiden. Heel lang heben we gedacht dat de problemen van puber 'gewoon' door de puberteit kwamen. Tot we echt heel zeker wisten dat ze keihard haar best deed en toch niets lukte. Nu denk ik: had ik maar eerder geweten dat 'gewoon' puberen er toch anders uitziet......
Tikfout
Het werkt bij elke puber inderdaad anders denk ik, moest er staan.
Ouwe ADD'er
Wat fijn dat het nu met je zoon zo goed gaat! Mijn dochter wil ook de creatieve kant op en ik denk dat dat haar ook heel veel goeds gaat brengen.
Over een combi met ritalin heb ik al wat vaker gelezen. Is voor de toekomst misschien een goed idee. Nu zijn we nog aan het inregelen met de concerta dus eerst dat maar goed krijgen. We hebben van de kinderarts toch nog twee doseringen erbij gekregen om te kijken hoeveel ze precies nodig heeft. Verschilt heel erg per kind blijkbaar. Maar het gaat nu al zoveel beter met haar. De eerste resultaten van de toetsweek zijn ook al heel goed dus even duimen dat de rest ook zo is.
Pirata
Natuurlijk laat jij je kind niet in de chaos ten onder gaan. Niemand die dat zegt. En natuurlijk realiseert iedereen zich dat pa en ma zich niet hun hele leven het vuur uit de sloffen kunnen lopen om alle obstakels voor hun ADD-kind uit de weg te ruimen.
Het lijkt of je je aangevallen voelt en dat is niet zo. Ik ervaar juist weer een oordeel van jou, alsof je vindt dat kinderen die niet genoeg op hun snuit gegaan zijn, nooit zelfstandig een pad kunnen bewandelen.
Het is prachtig dat het bij jouw kind werkt als je hem laat liggen, nadat je hem geroepen hebt. Dat is voor jouw kind de oplossing en hoe fijn is het dat je die oplossing gevonden hebt?!
Ikzelf had in mijn puberteit graag wat meer begrip en begeleiding gehad. Dat zou zeker goed geweest zijn voor mijn zelfvertrouwen. Ik ben net iets te vaak op mijn bek gegaan en daarop afgerekend.
Ons ADD-kind blaakt van het zelfvertrouwen. Dat zorgt voor een grote zelfredzaamheid. Is er iets niet goed gegaan, al dan niet door de ADD, dan is het even slikken, de boel relativeren en weer doorgaan. Waarom ons kind zo positief in het leven staat? Geen idee. Misschien omdat wij ernaar gestreefd hebben om hem niet vaker dan een andere puber op zijn snuit te laten gaan.
Want dat is volgens mij het hele punt. Ieder kind gaat van tijd tot tijd op zijn snuit. Hoort erbij, daar leren ze van. Maar een kind met ADD zou niet (veel) vaker dan een willekeurig ander kind op zijn snuit moeten gaan.
Nogmaals, dat is geen oordeel over de manier waarop jij het doet. Dat is de manier waarop wij het doen. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden.
Picasso
Wat goed om te lezen. Dat zal ook een opsteker zijn voor je dochter.
Superfijn
Dat je kind zo goed terecht is gekomen, Ouwe ADDer. En dat de opleiding zo goed past.
Mijn dochter is nu 15 en ze is er nog niet, maar ik heb goede hoop. Zelfvertrouwen groeit en ook haar vertrouwen in haar talenten. Ja maar, dat kan toch iedereen, zegt ze dan. Nee hoor, liefje, echt niet! Is mijn antwoord.
Wel
Blijken we het toch niet zo oneens te zijn. Overigens ben ik gepokt en gemazeld. De mijne heeft niet alleen AD(H)D maar ook ASS. En vandaag zijn de vermoedens van een concentratieprobleem bij jongste uitgesproken op school. 
Mijn oudste begint nu het licht te zien, laaaaannnnnngggggzzzźzaaaaaaam. Zonder medicatie, weigert hij tegenwoordig. Het zij zo. Dus eigenljk vroeg ik me af, Picasso, of je daar al specifiek iets van merkt? Qua concentratie? En van dat eten, is dat ook echt zo of heeft ze dat al ervaren? Mijn zoon merkte dat licht maar niet hevig.
Moeder van
Wat doe je het goed.
Wij zijn er ook nog niet hoor. Onze jongste heeft ook ADD. Zit nog op de middelbare, maar vindt leren gelukkig heel leuk. Dat scheelt enorm, want als ADD'ers iets leuk vinden... 
Picasso
Wat mijn dochter ook helpt is erkennen dat het regelmatig hard werken is voor haar. Misschien ook voor jouw dochter? Omdat je ziet dat ze zo hard werkt, dat benoemen. Het is, denk ik, al helpend voor haar dat je haar inspanningen ziet.
Dankje
Ouwe ADDer, lief van je!
Wat erg meehelpt is dat mijn dochter (nog?) niet erg aan het puberen is. Af en toe wat puberdrama, maar dat is ook snel weer over. Ze is erg redelijk.
En ik lees mijn vorige post terug, en die is wel rommelig zeg. Jullie begrijpen me wel, toch.
Ook wel veel werk
Voor ouders, trouwens!
Haha, moeder van...
Je bent heel goed te volgen hoor.
Pirata en Moeder
Op zich vind ze zelf niet dat ze zich tijdens lessen nu ineens goed kan concentreren. Maar ze merkt wel dat een schooldag veel lekkerder loopt. Ze zegt zelf ook: misschien gaat het wel beter maar merk ik het gewoon niet. Met dit verhaal heetf de kinderarts geadviseerd om nog iets meer medicatie te gaan proberen, om te kijken of het voor die specifieke concentratie beter wertk. Maar ik merk het thuis heel goed. Ze doet wat ze moet doen, leert een hele dag en heeft dan ook echt meters gemaakt.
En qua eten is ze zelf wat bezorgd. Ze merkt zelf dat ze minder weg krijgt en wat ze normaal at nu niet meer hoeft. Zo eet ze al jaren lang tot mijn verveling elke ochtend cruesli met sojayoghurt. En niets anders. En nu heeft ze het al weken niet meer gegeten. Gelukkig gaat het de laatste paar dagen wel wat beter qua hoeveelheid op een dag.
En Moeder van, we benoemen inderdaad dat we zien dat ze hard haar best doet. En trots op haar zijn. Maar ze is zelf erg kritisch en pas positief als er een goed cijfer volgt. En omdat dat de afgelopen 1,5 jaar vaak tegenviel was het lastig om haar te bereiken met complimenten.
En wat pittig dat jullie jongsten ook concentratieproblemen hebben. Is echt een energievreter voor ouders inderdaad. Wij zeggen hier altijd dat de jongste de H van de oudste heeft. Kleine stuiterbal. Van concentratieproblemen gelukkig niks te merken (maar zij heeft weer andere 'uitdagingen').
Kritisch
Ja, dat herken ik van mijn dochter, de lat hoog, heel streng voor zichzelf. En niet voor anderen, dan is ze heel ruimhartig. Dat heb ik haar weleens voorgehouden, dat ze wel wat milder mag zijn naar zichzelf zoals ze naar vrienden is, en dan klikt er wel iets in haar hoofd.
Complimenten is mijn dochter niet zo dol op, omdat ze niet vindt dat ze die verdient of zo. Heb haar wel een beetje moeten leren om ze ook echt in ontvangst te nemen. En dat mensen het ook gewoon echt menen.
Ik ben er niet enorm scheutig mee, met complimenten, maar benoem vooral de inspanning en de goede wil, en dat ze haar best heeft gedaan, wat de uitkomst dan ook is. Dat haalt de spanning over het eindresultaat er een beetje vanaf. Want jemig, wat gaan die cijfers op en neer. Geen peil op te trekken.
Dochter heeft ook medicatie geprobeerd, in de brugklas. Dat hielp wel wat, maar ook niet enorm. Ze had last van hoofdpijn, geen eetlust. Ze was er zelf niet zo over te spreken, weet niet goed waarom, ze kon het niet echt uitleggen. Twee klas zonder meds, en nu derde ook. Kost haar dus wel heel veel energie en tijd, en ze zit een niveau lager dan haar capaciteit. Ik zou wel graag willen dat het wat moeitelozer ging voor haar. We zijn nu aan het overwegen om weer te beginnen, met medikinet, langzame afgifte.
Herkennen jullie dit ook?
Onze dochter (18) is doorverwezen naar GGZ ivm vermoeden ADD. Moet nog blijken uiteraard.
Los daarvan is er ook (en met ons) contact met de schoolpsycholoog (MBO). Los even van alles waar zij (en wij) tegenaan lopen, was ik benieuwd of jullie dit ook herkennen:
De schoolpsycholoog liet een grafiek zien van testen die gedaan zijn voor toelating niveau 4 vorig schooljaar (wij wisten niet beter dat dit alleen testen waren m.b.t. niveau NL, ENG en rek, maar blijkbaar doen ze ook andere testen). De schoolpsych (dus even nog helemaal los van de GGZ waar de eerste gesprekken volgende week plaatsvinden) heeft ons heel goed kunnen uitleggen hoe haar hersens werken a.d.h.v. de testen (zonder diagnose, want daar gaat hij nietover). De grafiek analytisch denken, verbanden leggen, redeneren, waren heel hoog. De grafiek verwerkingssnelheid was heel laag. Kort gezegd: ze is niet in staat tjak tjak tjak opdrachten uit te voeren om dat ze dat eerst 'analytisch' gaat overdenken. Ook automatiseren (lezen, tafels) werkt bij haar niet. Ze scant geen zinnen, maar analyseert woorden, ze automatiseert geen tafels, want ze rekent.
Herkennen jullie dat?
Zwakker werkgeheugen
Ja hoor, dat herken ik zeker. Automatiseren van tafels gaat heel moeizaam, en moet ook worden bijgehouden, anders is het weg. Werkgeheugen bij dochter is zwak.
En dat er niet onmiddelijk actie volgt bij een opdracht ook. Er moet eerst iets verwerkt worden, dat kost tijd. En dan moet er ook nog een juiste reactie worden geformuleerd.
Deze link is ietwat recht toe rechtaan, maar wel bruikbaar:
Bieb
Ik herken daar zeker wat van. Alhoewel ik het alleen op basis van gevoel zeg, dit soort dingen zijn nooit getest bij dochter. Ze heeft van de week wel een IQ test gedaan bij de psycholoog maar daar hebben we nog geen uitlsag van.
De kinderarts heeft ons laatst wel uitgebreid uitgelegd wat ADD nou precies doet in de (voorste) hersenen. En dat heeft te maken met de overdracht van informatie tussen hersencellen. Dat gaat aantoonbaar trager doordat er minder dopamine wordt aangemaakt. Dus een lagere verwerkingssnelheid maar niet minder goed in analyseren of verbanden leggen.
Moeder van
Jammer dat medicatie niet goed aansloeg bij je dochter. En de derde is sowieso al pittig dus voor je dochter nu zeker. Mijn dochter zit ook een niveau lager dan de bedoeling is. Daar heeft ze het heel lang moeilijk mee gehad. Er kwam toen het plan om na de havo alsnog vwo te gaan doen maar dat leek begin van dit jaar ook wellicht een brug te ver. Voor nu ben ik al blij als ze over gaat
moeder van ADD en Picasso
Dank voor de link. Deels herkenbaar, deels niet....
Afwachten waar GGZ mee komt. Gaan eerst aan de slag met haar somberheidsklachten.
Dromerig
Ik lees vaak de term dromerig bij ADD. En daar heb ik associaties bij van een soort romantisch dromerig en schattig meisje, die naar buiten staart voor het raam. Een rustig en kalm meisje. Een soort holly hobby (kennen jullie dat?)
Dat is mijn dochter helemaal niet, hahaha. Die praat razendsnel, met een soort innerlijke onrust. Heeft snoeiharde (niet luid) muziek opstaan en tekent ondertussen de gruwelijkste taferelen. Tegelijkertijd kijkt ze naar hele zielige anime over kinderen die dood gaan. Die moet ik dan ook kijken (kan ik niet tegen, kinderen die overlijden, ook al is het tekenfilm). Ik geniet er enorm van. Ze brengt veel leven en luchtigheid mee, nieuwe muziek en andere films. Ze leert me geduldig te zijn, te accepteren, te vergeven, of eigenlijk leren we dat elkaar.
Bieb
Ja hoor, herkenbaar. Bij onze zoon dachten ze in eerste instantie aan dyslexie. Was niet helemaal waarschijnlijk. Hij zat al in de 2e van het vwo, maar er was iets.
Bij het dyslexie-onderzoek "scoorde" hij prima. Geen dyslexie dus. Maar...ze waren geschrokken van de uitkomst van 2 testjes. Ik weet niet precies meer bij welke, maar de verwerkingssnelheid was in ieder geval laag.
Reden voor de dyslexietester om een AD(H)D-onderzoek te adviseren. Een klassiek geval van ADD was al heel snel de conclusie.
Hij zit overigens inmiddels op het hbo, dus (zeker bij een passende studie) is het later geen al te groot probleem meer. Die basis- en middelbare school moeten ze nou eenmaal door om te kunnen gaan doen waar hun passie en talenten liggen. Als ze daar eenmaal mee aan de slag kunnen en ze de rijen Franse woordjes en alle andere voor hen oninteressante dingen kunnen laten gaan, gaat het een stuk beter.
Lol
"Mam, schrijf maar op het forum dat ik weer cruesli heb gegeten!"
Humor en een beetje zelfspot, daar is ze gelukkig meestal wel goed in Ik heb haar ook dit draadje laten lezen. Deed haar goed om te lezen dat ze niet de enige is. Ook de tips die zijn gegeven spraken haar aan. We bedachten ook dat we haar oude wekker ook weer gaan aansluiten. Twee wekkers is misschien niet eens een gek idee voor haar.
Vanmorgen ging het best goed, opstaan en nog net niet te laat de deur uit. Alleen kort douchen is echt nog wel een ding. Onder de douche vergeet ze de tijd helemaal. En er hangt een zandloper in de douche en ik heb vorige week ook nog een klok voor de badkamer gekocht. Maar dan nog ging het gelukkig iets beter dan normaal.
Kleine stapjes elke dag dus. Maar het is heerlijk om te zien dat ze zoveel beter in haar vel zit 
Picasso
Als ik tanden sta te poetsen raak ik in een soort meditatietoestand. Ook al neem ik me voor dat het even vlug vlug moet, kan het zomaar zijn dat ik opeens merk dat ik toch weer dusdanig afgedwaald ben, dat ik langer poets dan 'vlug vlug'.
Wat het douchen betreft, is een kookwekkertje misschien nog beter. Dan moet ze wel onder de douche vandaan om dat vreselijke geluid uit te zetten.
Vraag, beetje OT
Met belangstelling lees ik hier mee. Wij staan aan het begin van het traject ADD bij jongste dochter. Nu lees ik diverse keren dat bij testen de verwerkingssnelheid laag is bij ADDérs. Nu heeft mijn dochter al eens een iq test gehad (was voor iets anders). Die was verder gemiddeld maar daar kwam juist uit dat ze een heel hoog verwerkingssnelheid heeft. Nu vraag ik mij dus af of het wel ADD is. Of is dit te kort door de bocht gedacht en kan het alsnog ADD zijn?
Kaaskopje en Leek
Die kookwekker hebben we ook in de badkamer Vergat ik te noemen. Maar die kun je heeeeel makkelijk uitzetten en dan weer lekker verder douchen.
Leek: ik heb er te weinig verstand van om daarvan te zeggen dat het missxhien geen ADD is. Maar voor zover ik weet is het meestal wel het grootste probleen bij ADD' ers. Ik heb zelf bij elke vraag die ik had gezocht via google. Er is best wat goede informatie te vinden. Wij begonnen ons traject trouwens met een intake bij de kinderpraktijk waar ze hebben bekeken wat er aan de hand zou kunnen zijn. Een soort screening was dat om andere dingen uit te sluiten. Wellicht gaan jullie ook zo'n gesprek hebben?
Leek: verwerkingssnelheid
Leek, dat is inderdaad te kort door de bocht.
Een diagnose is eigenlijk een 'afspraak'. Er is een lijst met mogelijke kenmerken. Iedereen scoort wel een of meerdere vinkjes op die lijst. Pas als je een x aantal vinkjes hebt, dan 'heet' het dat je ADD hebt. Sommigen hebben net genoeg vinkjes voor een diagnose, anderen hebben er nog veel meer. En niet iedereen heeft dezelfde vinkjes. En weer anderen hebben net een vinkje 'te weinig' voor een diagnose (maar wel degelijk problemen). De 'afspraken' veranderen ook nog wel eens. Eens in de zoveel jaar komt er een nieuw DSM-handboek uit, met soms weer nieuwe termen en aangepaste criteria.
Daarom is het ook zo moeilijk om algemene uitspraken te doen over mensen met een diagnose. Laat staan dat je er conclusies uit kan trekken. Niet iedereen loopt tegen dezelfde problemen aan, niet iedereen heeft baat bij dezelfde aanpak. Verwacht dan ook niet dat bijvoorbeeld een school opeens precies weet hoe ze met je kind moeten omgaan als er een diagnose is. Dat is helaas niet zo.
Dank je
Picasso en IJsvogeltje voor jullie reactie. En ijsvogeltje voor je uitleg. We gaan het gewoon maar aan!
Beetje een leek
Hier in huis leven we met 3 ADD'ers. Als je mijn 2 kinderen met ADD met elkaar vergelijkt zie je 2 compleet andere kinderen.
De oudste functioneert en presteert het best als hij onder druk staat. Die heeft een soort deadline nodig, zeg maar. Dan komt hij in de juiste flow en redt hij het altijd wel, maar wel met stress. Als die druk er niet is, vindt hij het lastig om ergens aan te beginnen.
Onze jongste krijgt de zenuwen als ze onder druk dingen moet doen. Die moet er vooral voor zorgen dat alles overzichtelijk is, want met chaos en stress Wordt alles lastiger. Als er een planning staat en daar komt een so tussendoor die een dag van tevoren is opgegeven, krijgt ze dat vrijwel niet geleerd. Dat stond niet in de planning.
Twee kinderen, dezelfde genen, beide ADD en zo ontzettend verschillend. De ene praat de hele dag door, maar scoort verder niet op ADHD, dus is een veelpratende ADD'er. De ander is de rust zelve.
Bij de ene is de verwerkingssnelheid traag, bij de ander is het meer het korte termijn geheugen dat het weleens laat afweten. Ook weer anders dus. Daarmee konden we in groep 3 eindeloos bespreken: 3 + 4 = 7. Wisten we zeker dat het eindelijk bleef hangen, moest het een uur later, een week later, een maand later weer helemaal opnieuw uitgerekend worden. Details van jaren geleden waren er nog, maar dat soort dingen waren zo weer "kwijt".
En toch...ik weet dat het lastig is nu je nog zo aan het begin staat...het komt goed. Op de één of andere manier leren ze met hun eigen karakter omgaan. Als ik zie hoeveel moeite het mij nog vaak kost, ben ik blij dat we er bij mijn kinderen op tijd op hebben kunnen inspringen. Door hun diagnose viel bij mij, mijn huisarts en mijn omgeving trouwens het kwartje.
Picasso
Maar die kun je heeeeel makkelijk uitzetten en dan weer lekker verder douchen.===
Ja, dat is zo, maar dat is dan toch een bewuste actie omdat het lekker is en niet omdat ze onder de douche de tijd verdroomd.
tussenstapjes
Kinderen met AD(H)D hebben wat meer tussenstapjes nodig.
Als een kind iets niet doet omdat hij het wel kan maar niet wil, dan kan je een kind op z'n snuit laten gaan. Tenminste, als het je er omgaat dat hij daar ook wat van leert.
Maar een kind dat moeite met iets heeft, nog moet uitvinden wat er voor nodig is om op tijd te komen, maak je onzeker als je 'm op z'n snuit laat gaan. Gebeurt dat te vaak, wordt een kind onzeker. Gebeurt het vaker, kan een kind faalangstig worden. Dan maak je iets dat al lastig is, juist nog veel moeilijker. Zo'n kind help je met tussenstapjes. Het is dan de kunst om door te krijgen wanneer je het te makkelijk maakt, en zo je kind eigenlijk ondermijnt, of een tussenstapje biedt op weg naar zelfstandigheid.
Maarja, soms kan je een kind met ADD ook even laten voelen dat, als jij je er niet mee zou bemoeien en er verandert niets, de uitkomst is dat het op z'n snuit gaat. En dat kan ook een waardevolle les zijn. Dan gaat de les niet om het laten voelen wat zoveel moeite kost, maar om te laten voelen dat er een betrokkenheid moet zijn die nog ontbreekt. Ik wil jou best mijn voorkwab uitlenen maar dat kan alleen als wij het samen doen.
Het helpt een kind, met name een kind met ADD, als het zich gesteund voelt; we doen het samen, op een manier dat jij steeds wat meer doet en ik steeds wat minder. We maken er een afspraak over, samen, en ik luister naar wat je al kan en wat niet. Op een manier dus dat het zelfvertrouwen groeit.
Het is niet alleen voorbehouden aan kinderen mét. Ook kinderen zonder AD(H)D doen het daar wel goed op, trouwens.
