Problemen dochter met (stief)vader

Wat vragen

Beaudien:
"Dus of het er nou mee te maken heeft dat hij haar biologische vader niet is?"
Het speelt ongetwijfeld flink mee.

Hoe is de praktische situatie? Is hij allang stiefvader? Is er ook nog een biologische vader die een rol heeft? Is er contact met de biovader, en/of wordt die (soms juist bij gebrek aan contact) geidealiseerd?

Heeft je man/haar stiefvader nog eigen kinderen, en waar zijn die?

Verder

Het ciontact stiefvader-stiefkinderen is toch meestal wat anders dan bij eigen kinderen. Er mist vaak een bepaalde vanzelfsprekendheid; je hebt immers maar 1 biovader, stiefvaders kunnen ingeruild worden voor een nieuwe.

Emma

Emma:
"maar stiefvaders die vervelend zijn tegen kinderen moeten maar een kamer voor zichzelf gaan zoeken."
Nouja, voordat je t weet terroriseert je puberdiva dan de boel bij elkaar (

Zelf

Laat het ze toch lekker zelf uitzoeken zolang het niet de spuigaten uitloopt. Pubers van 13 zijn vaak al hardstikke assertief, dus die redden zich écht wel.

Gr. Poezie

Vaders en pubers

Ik denk dat er in de puberteit allerlei voor zowel ouder als puber vreemde dingen gebeuren. Hormonen gieren door het puberlijf en de middelbare school vraagt allerlei nieuwe vaardigheden. Een uitdaging voor zowel puber als ouder! Bij pubers met bio-ouders is dit het geval en ik denk dat stiefouderschap het niet altijd makkelijk maakt. Succes!

Nee het werkt anders

nee het werkt 'anders'....als je pubert wordt je je extra bewust of ben je erg bezig met je 'roots', je oorsprong. dát maakt dat je bij alles wat je stiefvader zegt je als puber meteen denkt..."wat denk jij wel? je bent m'n vader niet!" ofzoiets....in puberogen heeft stiefvader niet meer in te brengen dan een willekeurig andere volwassenen (de buurman b.v.zoals alex zegt) en misschien zelfs nog wel wat minder want tegen je stiefvader durf je wél wat meer terug te zeggen dan tegen je échte buurman, die ken je beter, je weet beter tot hoever je kan gaan, zoiets.
mijn vader leefde nog wel, daar hadden we (en hebben we) ook een prima band mee, maar 'anders'. mijn stiefvader was vanaf dat ik een jaar of 8 was toch méér mijn vader dan mijn échte vader. zo voelde het ook. zo zag/zagen wij als kinderen hem ook.hij zag ons natuurlijk ook het 'meeste' (qua vaderfiguur), wij woonden bij hem en mijn moeder. het klikte ook gewoon goed tussen ons. ik vertelde ook altijd aan iedereen dat ik 2 vaders had. hij was de 'vader' van de huis tuin en keukendingetjes en die voor ons klaar stond. mijn bio-vader was er voor de 'leuk' en voor een weekendje. mijn stiefvader deed ook échte vaderdingen voor en met ons, regelde onze feestjes, ging mee naar de dokter, bracht ons naar de disco enz.
voor ik puberde had ik er geen enkel probleem mee als hij de dienst wilde uitmaken of ons op de kop gaf of straf gaf. hij was m'n vader dus dat mocht ie. pas toen ik echt begon te puberen kwam het besef dat ie 'anders' was als een échte vader.....en dus dat er ergens iets niet klopte. ik vondt het ook enigzins niet 'eerlijk' iedereen had toch 2 ouders die het voor het zeggen hadden en nu zat ik opgescheept met 3 van die altijd beter wetende figuren die me ook nog's de leuke dingen van 't leven wilden ontzeggen en altijd maar ongerust over me waren en me in de gaten hielden en......(vul zelf maar in). ergens moest ik dus van 1 van hen af zien te komen en dat werd dus stiefvader.
mij heeft het de meeste 'ruzies' en aanvaringen opgeleverd. ik was de oudste. toen m'n broertje ging puberen hadden ze het beter door en gaf het minder strubbels. maar mét al die strubbelingen enzo tóch schemerde ergens diep wel door dat ik ook gewoon van die man hield (van m'n stiefvader dus) en dat ie bij mij hoorde, er altijd voor me was. dus écht te ver durfde ik nooit te gaan. hij heeft me wel een keer de disco uitgesleurd toen ik niet mocht van 'm (weet niet eens meer waarom, maar mijn moeder was op werkweek met school geloof ik) of te laat thuis was ofzo. kwam ie daar binnen lopen en stapte rechtlijnig zó de dansvloer op en pakte m'n hand en trok me zo mee....ik schaamde me dood. en was woest. maar ging braaf mee en wist ook meteen dat ik dit niet weer moest flikken want dat liet ie dus niet over z'n kant gaan. het is nu geliefd onderwerp als hij mij trekt met lootjes trekken.
beslissingen liet hij toen ik eenmaal begon te puberen bijna altijd bij mijn moeder liggen. ook als ze er niet was. dan zei die wel dat ik b.v. iets niet mocht en dat ie het zou zeggen aan mijn moeder. en dat deed ie dan ook. kwam m'n moeder dan kon ik m'n straf incasseren.
als hij die straf zou hebben uitgedeeld zou ik huizenhoog in opstand zijn gekomen. net zo als ik het niet zou hebben gepikt als de buurman mij straf zou hebben gegeven. ingrijpen kon dus wel, maar er consequenties aan verbinden deed mijn moeder. en dan werkte het wel. waar we als puber ook erg goed in waren (en mijn broertje zelfs nog beter dan ik) was stiefvader en moeder tegen elkaar uitspelen. pas daar dus voor op! trap er niet in. of vecht het desnoods met je man uit als je puber in bed ligt of op school is. want jij die haar moeder bent en haar kant kiest is precies wat puber wil. en het zal het 'gezag' van je man alleen maar ondermijnen.
maar volgens mij is dat alles ook niet zo heel veel anders dan bij een biovader. onze puber probeert ook man en mij tegen elkaar op te zetten, zodat zij aan het eind van het liedje d'r zin krijgt. en die is gewoon d'r bio-vader.
groeten albana

Beaudien

Mijn oudste kinderen hebben ook een andere vader en mijn man is dus hun stiefvader. Hij is al in hun leven sinds ze drie jaar oud waren (tweeling). De band met hun biologische vader is op zijn zachts gezegd bijzonder gecompliceerd en er is geen rechtstreeks contact tussen hem en de kinderen. Deze kinderen zijn nu overigens al volwassen. Zij zien mijn man geloof ik wel als hun vader. In elk geval praten ze zo over hem. Tijdens hun tienerjaren waren er geen noemenswaardige problemen tussen mijn man en zijn stiefkinderen. In elk geval niet meer dan wat strubbelingen. Ze hebben hem nooit iets gezegd over dat hij hun vader niet is of niks te vertellen heeft. Mijn man heeft veel meer strubbelingen gehad met de twee kinderen daarna die ook biologisch van hem zijn.
Ik trek daar twee conclusies uit wat betreft onze situatie:
1) de tweeling is gewoon makkelijker van karakter en in de omgang, zeker tijdens hun tienerjaren ten op zichte van de twee kinderen die daarna kwamen waardoor er sowieso minder gelegenheid was voor problemen. Zij hadden veel minder de behoefte om de grenzen op te zoeken.
2) ze houden heel veel van mijn man en wilden hem niet kwetsen en gingen daardoor respectvoller met hem om dat zelfs met mij. Dat komt denk ik niet alleen voort uit liefde maar ook uit een soort van onzekerheid. Hoewel het mij moeilijk valt om die conclusie te trekken denk ik dat ze juist minder tegen hem in gingen omdat hij niet hun biologische vader is. Omdat ze onbewust ergens het gevoel hebben dat zijn liefde niet onvoorwaardelijk is. Ik denk dat er dus ook wat onbewuste onzekerheid bij mij speelt.

Overigens denk ik dat er in zijn algemeenheid verder weinig van te zeggen is. Het zal verschillen. Misschien voelt jouw dochter zich zo vertrouwd bij haar stiefvader dat ze juist weet dat ze zich ook bij hem heel erg kan uitleven. Deels is het natuurlijk ook een kwestie van botsende karakters. Dat zag ik heel duidelijk bij mijn tweede dochter en zoon + man in die fase. Dus het hoeft niet persé met de gezinssituatie te maken hebben maar het kan natuurlijk wel. Iedereen zal dat anders ervaren uiteindelijk. Ik weet niet in hoeverre je hier zelf met je dochter over kan praten?

Maylise

Achach alex

Waarom zijn er zoveel kinderen die dringend een pleeggezin nodig hebben? Omdat hun geweldige biologische ouders helaas geen blijk hebben gegeven van het kunnen opvoeden van hun bloedjes van eigen biologische kinderen. (al dan niet bewust)

Alex, probeer toch eens verder te kijken dan jouw eigen hokje.

Groeten, Minet

Soms ook juist averechts

Als je op elkaar lijkt, qua karakter, kan dat ook juist heel negatief werken. Wat te denken van een opvliegende ouder + kind, of allebei heel koppig. Of een kind met ADHD dat veel baat heeft bij structuur, wat voor de ouder met ADHD juist moeilijk is om te bieden!
Ik denk dat ik zelf in mijn puberteit veel conflicten had met mijn vader, júist omdat we op elkaar leken. Allebei zijn we soms wat direct, en allebei erg gevoelig voor kritiek. Dat wil niet zo goed samen, juist vanwege de gelijkenis!
Ik zou me niet al te zeer blindstaren op het feit dat hij niet de biologische vader is. Dat is nu eenmaal een feit en je zult nooit weten of het anders was geweest als hij wel de bio-vader was.

Tja alex,

"Er gaat niets boven de biologische ouders als opvoerder."

Is dat zo?? Wat als een ouder zijn of haar kind mishandelt of misbruikt of zich niet voor het kind interesseert?? Heb je dan bovenstaande tegeltjeswijsheid ook paraat??

"Vandaar dat het veel vaker botst met stiefvaders van met de biologische vader."

Dan kan een stiefvader dit soort uitspraken te horen krijgen: "Huh! Je bent m´n vader niet, je hebt niks over mij te zeggen". Ik spreek namelijk uit ervaring (ik was een lastige puber voor mijn stiefvader). Mijn biologische vader heb ik nooit gekend, die is voor mijn geboorte met de noorderzon vertrokken en is jaren geleden overleden. Dus of het zou hebben gebotst met mijn biologische vader weet ik niet......jouw uitspraak is dus weer heerlijk kort door de bocht.

Elissa,

"Ik zou me niet al te zeer blindstaren op het feit dat hij niet de biologische vader is. Dat is nu eenmaal een feit en je zult nooit weten of het anders was geweest als hij wel de bio-vader was."

Precies!

Mijn zoon en ik lijken erg op elkaar, zowel uiterlijk als innerlijk. Dat kan enorm botsen. Het feit dat hij in de puberteit zit en ik in de overgang is geen positieve bijdrage

Beaudien,

"Gebeurt dit niet bij een gezin waarin een dochter van 13 en een "bio vader" wonen? Want dat vroeg ik me ook af, is nu nu echt alleen door het ontbreken van het "zaadje" of is het de puberteit en het botsen van karakters?"

Elissa gaf het in haar posting ook al heel duidelijk aan.

Mijn zoon pubert, mijn dochter gaat ook richting puberteit en hun biovader heeft af en toe zijn handen vol aan het grut

Roots

Tsja, het lijkt me moeilijk om normaal pubergedrag en de hang naar haar roots van elkaar te scheiden.
Wat dat betreft zegt Albana t wel treffend: "als je pubert wordt je je extra bewust of ben je erg bezig met je \'roots\', je oorsprong. dát maakt dat je bij alles wat je stiefvader zegt je als puber meteen denkt..."wat denk jij wel? je bent m\'n vader niet!" ofzoiets.."

Ik zou tegelijk mss dus wel iets met die roots doen. Is haar 'biovader' nog te traceren?

Traceren

Beaudien:
"Ja, die is nog te traceren maar daar heb ik geen enkele behoefte aan."
Begrijpelijk, maar helaas ben je niet de nige partij.

Beaudien:
"Overigens vraagt dochter werkelijk nooit naar die man."
wat ik me afvroeg was, of de ruzies met haar stiefvader niet op korte termijn zullen uitmonden in interesse naar haar biovader. En dat ze nooit naar hem vraagt, kan ook komen omdat ze feilloos aanvoelt dat jij geen behoefte hebt aan contact met die man.

Weet zij, hoe ze haar biovader kan traceren? Heeft hij haar erkend, weet ze zijn naam? Als ze dat niet weet, zou ik iig die gegevens opschrijven, zodat je dochter ooit op zoek kan, zelfs als jij er niet meer bent.

Moeilijk

Beaudien:
"En dan kan ik niet de enige partij zijn zoals jij stelt, maar denk jij echt dat het zal helpen om een onwillige biovader voor het voetlicht te slepen om haar wereld even op zijn kop te zetten?"
Dat weet ik niet.
Maar ook al is het een eikel, wil jij hem om goede redenen nooit meer zien, het is toch de biovader van je dochter, dus onderdeel van haar roots. En voor sommige mensen zijn die roots echt heel belangrijk.

Tinus

Misschien wil de biologische vader helemaal geen contact. Een kind in de buurt waar wij vroeger woonden had ook geen contact met zijn vader. Op een gegeven moment wilde hij dat wel dus moeder heeft hem het adres gegeven (vader woonde in dezelfde buurt). Kind (toen een jaar of 12) er heen maar vader deed de deur zo voor zijn gezicht dicht. Dat lijkt me behoorlijk traumatisch voor zo'n kind. Hij heeft het later nog een paar keer geprobeerd maar zelfde verhaal. Ik zou daar dus vrij voorzichtig mee omgaan en zeker niet gelijk kind gegevens van vader geven.

De biolgische vader van mijn oudste kinderen was ook absoluut niet blij geweest als ze op een dag voor de deur hadden gestaan. Hij heeft hun al jaren niet gezien op eigen initiatief. Mijn kinderen vroegen overigens wel eens naar hem, wilden dingen over hem weten en zo maar ze hebben nooit om contact gevraagd. Dat wilden ze echt niet.

Maylise

Verder

Overigens heb ik zelf wel contact sporadisch met de biologische vader dus ik weet precies waar hij zit.

Maylise

Vreemd....

dat de issue nu is geworden: Beaudien wil dochter niet in contact brengen met bio-vader.
Ik lees nergens dat dochter die behoefte voelt om dat op dit moment te willen. Wellicht komt dat nog en Beaudien heeft zelfs geregeld dat na haar overlijden gegevens voor dochter beschikbaar zijn.
Tuurlijk zijn 'roots' belangrijk voor een kind en zeker in de puberteit kan dit een rol spelen. Of dit hier aan de orde is, weten we niet. Volgens mij zijn er veel gezinnen met pubers waar regelmatig conflicten worden uitgevochten, zowel in bio- als in stiefouder-situaties. Hoort bij het losmakingsproces waar puber nu eenmaal doorheen moeten. Niet leuk, wel noodzakelijk.

Maylise

Maylise:
"Misschien wil de biologische vader helemaal geen contact. Een kind in de buurt waar wij vroeger woonden had ook geen contact met zijn vader. Op een gegeven moment wilde hij dat wel dus moeder heeft hem het adres gegeven (vader woonde in dezelfde buurt). Kind (toen een jaar of 12) er heen maar vader deed de deur zo voor zijn gezicht dicht. Dat lijkt me behoorlijk traumatisch voor zo'n kind."
Ja. Maar beschermen helpt niet tegen dit soort onheil. Want het kind blijft nieuwsgierig, en moet dit zelf ervaren.
(voor de goede orde; niet elk kind voelt die nieuwsgierigheid, maar als die nieuwsgierigheid er is, dan helpt beschermen niet, maar keert zich op de lange duur tegen je).

Beaudien

Beaudien:
"Mijn dochter vraagt nooit naar die persoon, ze is 13 en haar leven is door de puberteit een rommeltje misschien. Dus ja, laten we het nog erger maken voor haar door de BioPa uit de kast te halen."
Laten we het niet groter maken dan het is, maar je vroeg zelf: 'Mijn dochter van 13 en mijn man kunnen niet met elkaar door een deur. Nu ze pubert, is dat nog erger geworden, toen ze jonger was, ging het redelijk goed. (..) Dus of het er nou mee te maken heeft dat hij haar biologische vader niet is?'
Dus ja, ik denk dat je man niet haar biovader is, de boel ingewikkelder maakt. Het gedrag van je dochter lijkt me iig voor een deel gewoon extreem pubergedrag, en je moet het dan ook als zodanig benaderen.

Maar je kunt het stiefvaderaspect niet uitvlakken, en daar ontstond dus een zijstap over in deze draad. Ik denk (en ik geloof dat Emma ook op zo'n spoor zit), dat je het als volgt moet zien. Er is kans, dat je dochter binnenkort over haar biovader begint. Hoe pijnlijk dat ook voor jou en je man is, als ze daarover begint, zou ik daar op in gaan. Uit je woordne blijkt dat jij grote problemen hebt met haar biovader, maar als oudste moet je dan ook maar even de wijste zijn, als het zover komt.

Tinus

Ik weet natuurlijk niet in hoeverre de biologische vader in dit geval voor dochter een rol speelt. persoonlijk zou ik gewoon daar eens met mijn kind over praten. Niet in de setting van "heb je problemen met stiefvader omdat hij niet de biologische vader is" maar gewoon losstaand. Dochter wordt inderdaad ouder en zal misschien nu inderdaad vragen hebben die ze vroeger niet had want op deze leeftijd komen ze inderdaad wel met vragen. Speculeren heeft niet zo veel zin. Het moet geen beladen onderwerp worden waarop die vader inderdaad opeens te voorschijn komt als kind 18 is. Maar ik lees nergens dat dit zo is. De dochter van Beaudien weet immers dat hij niet haar vader is. Dus gewoon er over praten zou ik zeggen.

Als ik naar onze situatie kijk is het nooit een erg beladen onderwerp geweest. Mijn kinderen hebben altijd geweten wie hun vader was. Toen ze wat ouder waren heb ik hun ook verteld dat ik af en toe correspondeer met hun vader. Toen ze jongeren waren (onder de tien) wisten ze dat niet. Express ben ik ook regelmatig met hun het gesprek aangegaan, vertelde wat over hem enzovoorts. Ik weet niet wat ik had gedaan als ze om contact hadden gevraagd. Ik had dat verzoek waarschijnlijk doorgespeeld aan hun vader en het aan hem gelaten om hier op te reageren. Een antwoord dat waarschijnlijk negatief zou zijn geweest. Vanwege de omstandigheden had ik niet zomaar zijn gegevens doorgegeven aan de kinderen. Pas enkele jaren geleden kwam hij zelf ermee dat de kinderen wel contact met hem mochten opnemen nu ze volwassen waren en de situatie konden overzien. Ik heb hun dat verteld maar op dit moment willen ze niet. Mochten ze ooit wel contact willen dan geef ik hun alle gegevens.

Als de kinderen wel contact hadden gewild en de vader niet weet ik niet wat ik had gedaan. Toen ze nog klein waren had ik hun waarschijnlijk de gegevens niet gegeven maar op een gegeven moment vind ik dat de verantwoordelijkheid niet meer bij mij ligt (zo die daar ooit gelegen heeft) en zou ik hun de gegevens wel hebben gegeven.

Ik denk in elk geval dat je er niet een te beladen onderwerp van moet maken en dat je het wel in de sfeer moet houden dat er over gesproken kan worden. Niet persé met als doel contact te zoeken maar wel om de situatie bespreekbaar te houden. Ik ben het zeker met je eens dat als iemand nieuwsgierig naar zijn of haar afkomst dat niet zo maar overgaat.

Maylise