Provocerend gedrag

Ontwijkend

Ik zou de directe confrontatie dan wat ontwijken, maar er wel wat van zeggen. Een soort omtrekkende beweging. Hij lijkt ruzie te willen, om zich af te kunnen reageren op jou en daar zou ik me niet voor lenen.
Ik zou het eerst met humor proberen: 'Jee, goed idee, laten we allemaal troep op de vloer gaan gooien hier.' En dan zou ik vragen of hij het op wil ruimen. Doet zoon dat niet, dan zou ik het doen, maar dan zou ik wel zeggen dat ik het flauw van hem vind en niet terecht. Ik zou dan ook een paar uur later erop terug komen. Door te vertellen dat we toch met z'n allen hier in huis er verantwoordelijk voor zijn, dat het schoon en opgeruimd blijft.
Daar is hij meestal wel gevoelig voor. Op het moment zelf gaat hij het dan niet opruimen, maar de volgende keer maak ik een goede kans dat hij het wel doet. Het is hier met dat soort dingen altijd een proces van een paar keer, voordat hij dingen oppikt en zijn gedrag verandert.

(Lees dit wel met in je achterhoofd de wetenschap dat onze zoon adhd heeft en somber is. Hierdoor is hij een explosief portret, waarbij het rampzalig is, om een directe confrontatie aan te gaan)

Haha karmijn

die schatjes van ons verschillen niet zo hoor.... behalve dat die van mij niet somber is over het algemeen...
(Lees dit wel met in je achterhoofd de wetenschap dat onze zoon adhd heeft en somber is. Hierdoor is hij een explosief portret, waarbij het rampzalig is, om een directe confrontatie aan te gaan)

Waar is zijn pa?

Is er een vader in beeld (of beter nog in huis?)

Ja greet

maar die moet wel eens werken. Wou je beweren dat ik bij dit conflict zijn vader nodig heb?
Er staat in relaties ook een draadje over dit probleem, een deel ervan dan. Maar jouw vraag in dit draadje begrijp ik niet helemaal. Ik ben niet gewend om mijn man de kastanjes uit het vuur te laten halen als ik iets met zoon heb.

Kastanjes uit het vuur halen enzo

Beste Koentje
Een fors aandeel van de topics in dit onderwerp gaan over jou en je zoon. Mijn reactie gaat niet eens zozeer over dit specifieke plasticzakje, maar over het feit dat al die confrontaties en gedoe blijkbaar steeds tussen jou en je zoon plaats vinden. Als moeder van een puber in dezelfde categorie vraag ik mij dan af waar pa is. Ik weet uit ervaring dat een stevig gesprek met pa een effect heeft waar ik als mams alleen maar van kan dromen en dat is echt niet omdat ik zo'n doetje ben kan ik je vertellen. Het heeft niks met "kastanjes uit het vuur halen" te maken. Puberjongens zoeken de krachtmeting en in hun pa vinden zij hun voorbeeld en gelijke. Jongens in die leeftijd hebben hun pa dan hard nodig, voor een stevig gesprek of confrontatie, maar ook voor kameraadschap en samen "mannen-dingen" doen. Maargoed als jij over je man een topic in "relaties" opent zal dat wel niet helemaal naar wens gaan. Ik wil er geen studie van maken, dus ik laat het hierbij.

Greet, waarom

zeg je dat dan niet gewoon?
Waarom deel je niet jouw ervaring op dit gebied met Koentje en andere meelezers?
Eventueel aangevuld met de opmerking dat jou is opgevallen dat Koentje het vaak heeft over confrontaties tussen haarzelf en zoon? En daar kun je dan eventueel iets over vragen?

Vreemde reaktie

Wat een vreemde ouderwetse reaktie Greet. Natuurlijk zijn er jongens die graag 'mannendingen' met hun vader doen, maar ook jongens die dat helemaal niet doen. Ik kan me het van vroeger niet heugen dat mijn broers 'mannen dingen' met mijn vader deden. Wel werden zij soms geconfronteerd met een boze pa, als mijn moeder het alleen niet goed kon redden in de discussie of met het uitdelen van een eventuele straf. (verder hadden wij trouwens een hele leuke pa, alleen geen type dat ging vissen of voetballen)
Maar bijv. in ons huishouden, met een aanwezige vader, vindt zoon het grappiger om met mij te stoeien (daar kan hij het n.l. (bijna) van winnen) dan met pa. (die 3 koppen groter is) en wij pluizen samen computers uit, waar pa geen verstand van heeft. En als er hier een conflict is,dan vind ik het ook niet nodig om daar dan de vader bij te roepen als een soort 'boeman'. Of wat je wel eens hoort op tv, of in films 'wacht maar tot je vader thuiskomt'. Nou dat lost zich hier zelf wel op, maar soms later, aan tafel wil ik mijn man (met zoon erbij) wel eens vertellen wat er gebeurd is en hoe we het hebben opgelost. En als er constant gedoe is tussen moeder en zoon, dan moeten moeder en zoon dat lijkt mij onderling oplossen. Als ik het dan van een 'stevig gesprek' met pa moet hebben, dan zou ik dat toch een beetje het gevoel krijgen dat ik geen gezag heb ofzo. Zoon zou ook gewoon moeten luisteren naar mij, omdat ik dingen graag op die manier heb.

's morgens vroeg

Nou ik weet niet hoor, ik ben algemeen gesproken ook niet op mijn best 's morgens...en discussie's over iets 'oprapen' of 'opruimen' zou ik ook niet bepaald blij van worden....Mijn dag zou slecht beginnen en ik zou met een chagerijnig gezicht op werk beginnen...en w.s. zou het even duren voor ik dat van me af kan zetten. Ik zou het enorm waarderen als je dat voor me zou doen en dan wil ik best als ik thuis kom uit dankbaarheid een heleboel opruimen en oprapen en denk ik "had ik dat maar niét gedaan" want ik weet best dat dat niet helemaal eerlijk is....En doe ik het de volgende keer w.s. niet meer. Dan zórg ik er wel voor dat ik het niet meer neergooi door het er b.v. de avond ervoor uit te halen ofzo....
Bij mij zou een zachte hint en begrip meer effect hebben dan die confrontatie op de vroege ochtend.
Ik denk bij mijn oudste ook, die lijkt op mij vooral 's morgens. Jongste is anders, die zou de confrontatie al niet zoeken.
groeten albana

Zelfde als koentje

Ik zou ook voor die deur gaan staan en eisen dat zoon het opraapt. Als ik dat niet doe neemt hij de volgende keer helemaal een loopje met me. Ik heb ook vaker van die kleine aanvaringen dan zijn vader, gewoon omdat ik meer thuis ben. De aanvaringen met mij zijn er vaker, die met zijn vader heftiger.
Verder los ik conflicten ook graag zelf op. Als het iets bijzonders is bespreek ik het later wel met mijn man.

Tjee zeg

Blijkbaar valt mijn reactie niet binnen de OOL standaard. Koentje haar draadjes over haar zoon hebben een hoog "vrouwig" gehalte en gaan altijd over haar gedoe met haar zoon, vandaar dat bij mij de vraag opkwam of er ook een pa in beeld was. Als er geen pa in beeld is hoef ik het daar namelijk ook niet over te hebben.
Ik ben niet zo van de politiek correcte en zit in mijn postfeministische fase en natuurlijk zijn er enorme bikkels van vrouwen die hun 18 jarige zoon moeiteloos plat op de rug op de grond leggen, daar heb ik het allemaal niet over. Ik heb het over Koentje en haar opstandige puberzoon en ik suggereer dat deze jongen wellicht iets anders nodig heeft dan de vrouwige reacties en zorgen van zijn moeder. En ik zeg nergens dat zij niet zelf haar conflicten moet oplossen en ik heb het niet over al die kleine neuzeldingetjes, maar over de grote lijn van de opvoeding. Juist als moeder al die dagelijkse dingetjes over zich heen krijgt, dan is het fijn als daar ook een ander een rol in kan spelen en er even geheel fris instapt. Om niet te verzanden in eindeloos gedoe over plasticzakjes, maar het even over de algemene houding en het gewenste gedrag in huis (en buitenshuis) te hebben.
Erg politiek incorrect, onvoorstelbaar ouderwets, maar hier in huis werkt het en ik ben toch al toe aan puberzoon nummer 3

Ruilen?

Ik lig momenteel regelmatig flink in de clinch met 13-jarige puberdochter, ruilen? Zo'n gevalletje rotzooi laten slingeren heb ik hier ook regelmatig. Van de week had ze spullen gekregen in een doosje, en trof ik haar aan terwijl ze de bovenkant van het doosje in stukjes aan het knippen was. Op mijn vraag 'waarom in 's hemelsnaam' antwoordde ze dat ze de adressticker aan het verknippen was. En dan gooi je de rotzooi natuurlijk over het aanrecht en door de keuken ;-( Op mijn gemor dat ik dat toch onzin vond, riep ze dat ze anders wel ontvoerd kon worden. Waarop ik haar toebeet dat die ontvoerders haar zeker weten binnen een uur weer zouden terugbrengen. Daar kon ze gelukkig wel om lachen, en bij hoge uitzondering heeft ze haar rotzooi verder ook keurig opgeruimd. Maar zo gaat het hier dus de hele week door. Ze maakt rotzooi, doet allerlei dingen waarvan zij vindt dat het normaal is en ik ben een zeurmoeder van wie nooit wat mag. Doodmoe word ik ervan.
Hier woont vader niet in huis, maar zo nu en dan maak ik wel gebruik van zijn kwaliteiten. Hij kan zo op je inpraten dat je denkt dat rood groen is, dus toen we van de week een discussie hadden over het nut van bijlessen Frans, heb ik gezegd dat ik het wel met haar vader zou bespreken. Die was het met mij eens en zou eens een goed gesprek met haar voeren. 10 tegen 1 dat dochter zondag thuis komt met de mededeling dat ik haar toch mag inschrijven voor de bijlessen

Vic

Haha, ik zie het voor me hoe zo'n meid haar "ontvoerders" tot wanhoop drijft. Hier behalve de boys ook een puberdochter. Waar zij mij echt gloeiend woedend mee krijgt is als ik MIJN kleren stinkend en op een hoopje in de hoek van HAAR kamer terugvind. Hierbij hoef ik op geen enkel medeleven of steun van pa te rekenen. Hij vind dat ik er trots op moet zijn dat mijn dochter mijn kleren past én dat zij ze überhaupt wil dragen

Merel

Ik lees tussen de regels door dat Koentje bang is dat het eens (hoeft niet nu) een fysiek karakter kan krijgen. Ik denk dat je, om dat voor te zijn, een heel stevig gesprek nodig hebt met minstens vader erbij maar waarschijnlijk vader alleen.

Greet

Ja, die ken ik ook. Ben ik op zoek naar mijn witte hemdje en vind ik het twee dagen later in de wasmand (dat dan weer wel). Terwijl ze compleet uit haar dak gaat als ik eens een kettinkje van haar leen.

Jullie gaan ot en ik

heb nog maar weinig antwoorden op de vraag hoe jullie exact die situatie aan zouden pakken. En dan even daargelaten dat ik een sterke man in kan zetten.... Want dat is nu juist wat ik wil voorkomen. Ik wil er juist voor zorgen dat dit niet fysiek wordt opgelost. Humor was op zich een heel goed idee. Die ga ik zeker onthouden. Nog andere ideetjes?

Wat was er mis met jou oplossing?

" Hij leek van plan niets te doen. Dus ik zei hem het zakje op te rapen. Dat weigerde hij. Aangezien hij op het punt stond naar school te gaan en ik weet dat hij het vreselijk vindt om te laat te komen, ben ik voor de deur gaan staan. Zonder overigens iets te zeggen; de boodschap was duidelijk;'Je komt de deur niet door voordat je dat zakje opgeruimd hebt'

Hij raapte het op, gooide het weg en dat was dat. Maar ik heb het gevoel dat ik op deze manier op een slechte dag een confrontatie riskeer".

Ik denk dat je zonder fysiek te worden je punt duidelijk had gemaakt. Je zoon luisterde, was blijkbaar toch onder de indruk van je lichaamstaal. Ik ben meestal ook wel van de humor, maar soms moet ik gewoon duidelijk zijn en mijn overwicht in de strijd gooien. Misschien volgen er nog echte gouden tips?

Het ging toch goed?

Het ging toch goed, jouw oplossing? Nu heeft mijn zoon een ochtendhumeur maar zou denk ik zo'n zakje gewoon oppakken en in de prullenbak doen als ik zou zeggen, 'oh ruim dat zakje even op". Zou hij dat niet doen, dan zou ik de oplossing van Karmijn gebruiken.
Wat hier werkt is het niet te laten escaleren (alhoewel me dat ook wel eens niet lukt hoor, ben ook maar een mens) maar dan zou ik hem naar school laten vertrekken en het er later nog eens over hebben. Sowieso bereik je weinig als de zaken escaleren en mijn zoon en dochter zijn over het algemeen prima mensen, als je ze maar op het juiste tijdstip aanpakt. (niet op het moment dat ze al gestresst of boos of sjacherijnig zijn, dan is het echt handiger om even te wachten)

Jammer

Koentje,
Ik neem de moeite om mij in je te verdiepen, een antwoord te formuleren en over je na te denken. Jij zet het weg als ot en "even daargelaten dat ik een sterke man in kan zetten". Dit was niet de inhoud van mijn reactie. Het was blijkbaar niet wat je lezen wilde, maar deze reactie is jammer; gewoon afserveren en niks inhoudelijks.De volgende keer denk ik wel 5 maal na voor ik pixels aan jou ga besteden.

Koentje

Ik doe gewoon niet zo moeilijk Als ik bijv. uit mijn werk kom en de hele tafel ligt bezaaid met puberzooi, zeg ik 'Goedemiddag liefie, hoe was het op school bladiebla' en en passant ruim ik de rommel even van tafel. Dat in het kader van pick your battles, want er blijft nog genoeg over om over in discussie te gaan.

Knap vic

Dat neem ik me ook altijd voor maar toch raak ik wat geïrriteerd van bende als ik alles netjes achter gelaten heb. Dus ik schiet nog harder uit mijn slof als het gepaard gaat met opzet en dat provocerende gedrag zoals ik herken bij Koentjes zoon.

Uit je slof schieten

Voor mijn gevoel schiet ik zelden uit mijn slof, maar mijn dochter vind het al heel erg storend als ik wat harder dan normaal praat. Zo'n situatie als met het zakje daar zou ik niet eens over beginnen. Mijn dochter raakt ook geïrriteerd als ik vraag 'Wat is dat nou?'. Dan zegt ze 'dat zie je toch, een zakje'. Ik ruim dat soort dingen dan ook zonder morren op, en helemaal 's morgens wil ik dat ze zonder ruzie de deur uit gaat. Ze maakt ook geen rommel om te provoceren, ze is gewoon rommelig.

Het goede moment

Nu ging het goed, en dus prima opgelost. Maar wat ik mis in de reacties is begrip voor 'het goede moment', alleen vic begint daarover. Ik doe dat ook...het is niet altijd het goede moment om puberende kinderen op hun verantwoordelijkheid te wijzen en erop te staan dat ze de regels volgen. Dat incidentje 's morgens was bij oudste zeker zeer 'slecht' gevallen...die zou enorm boos vertrekken, misschien het nog nét doen...maar mij zeker met een balend gevoel achterlatend van 'bah...slecht begin van de dag'. Daar heb ik nou weer geen zin in...w.s. is zij het zo vergeten, maar ik denk er dan de hele dag tussendoor aan...Dus heb er zelf meer last van dan zij. Ook ik herken de tafel bezaaid met 'pubertroep' als ik thuis kom. Wel zetten ze (ach zo lief) koffie voor mij en heten mij welkom en vragen hoe het op mijn werk was....Dus plof ik neer, laat me bedienen en probeer over de rotzooi heen te kijken. Tegen de tijd dat we gaan eten ruimen ze het vanzelf wel op want dan hebben we die tafel nodig waar de troep op ligt. Zou ik er meteen wat van zeggen dan krijg ik retour iets in de geest van: "Nou mam gezéllig dat je er weer bent hoor..." of dat ik de sfeer verpest en "leuk hoor, ik zal nog 's koffie zetten voor je..." of zoiets. En gelijk hebben ze...net terug en ik 'begin' hun inziens gelijk weer. Het heeft ook geen effect want dan wordt het een discussie waarbij de eigenlijke bedoeling niet uit de verf komt. Wel helpt een anders aanpak. Ik ga zitten, drink die koffie en keuvel wat raak met ze en 's avonds na het eten ofzo begin ik over die rotzooi die er lag. Dat ik het zo leuk vond dat ze op me zaten te wachten, maar dat ik het nóg leuker zou vinden als er op tafel dan ook plek was waar dat kopje kon staan...en niet dat ie tussen de zooi moest staan. Of ik draai het om en vraag hoe zij het zouden vinden als ze moe naar bed willen gaan en ze vinden een heleboel rotzooi in dat bed dat er 's morgens nog niet lag
Dat werkt gewoon veel beter. Als ze jonger zijn is consequent zijn een betere aanpak, maar als ze ouder zijn 'weten' ze dat heus wel en is het meer dat er ook nog geleefd moet kunnen worden tussen die regels en afspraken door en daar is best wat ruimte tussen en felexebiliteit. Ik stel lege bekers op tafel ook niet op prijs...maar als ik net de koffie op heb en een leuk tv programma kijk laat ik 'm toch echt een half uurtje of misschien zelf uurtje of nog langer staan tot dat programma is afgelopen :0
Nou zo moet je die pubers en hun leven ook bekijken.
groeten albana

Beste greet

Mijn vraag in de beginpost is hoe ik dit kan oplossen zonder dat ik een fysieke confrontatie tegemoed ga. Lijkt mij dan niet echt dat jij je ín mij en mijn verhaal verdiept hebt' als je dan met een idee komt om manlief als sterke vent neer te zetten....
Maar bedankt voor het meedenken. Jammer dat je zo snel op je tenen getrapt bent.

Misschien

moet ik inderdaad de confromtatie niet op dat moment aangaan. Maar ik ben bang dat hij dan toch het idee heeft ermee weg te komen en het dan juist vaker gaat gebeuren. Maar ik ga het eens uitproberen. Het laten gebeuren en later er op terug komen. Goede oefening om de strijd niet aan te gaan.
Zoals Albana beschrijft met kinderen die een lekker kopje koffie voor je neerzetten als je thuis komt..... zulke dingen doet mijn zoon niet. Niet uit zichzellf. Heel soms maakt hij wel bijv. een tekening o.i.d. wat ik dan ook zeker waardeer. In bepaalde opzichten is hij natuurlijk ook gewoon een stuk jonger dan gemiddeld. Zijn inlevingsvermogen is sowieso slecht ontwikkeld. Het is (gelukkig) niet altijd onwil.

Bespreken

'Maar ik ben bang dat hij dan toch het idee heeft ermee weg te komen en het dan juist vaker gaat gebeuren.' Dat kun je toch ook met hem bespreken?
Wij hebben het er heel vaak met zoon over. Dat wij bepaalde dingen 'gedogen', mits het niet 'uit de hand loopt'. Dat snapt hij heel erg goed. Er lopen altijd heel veel dingen uit de hand in zijn leven, dus het gevoel is niet vreemd voor hem. Als het nodig is, maak ik het concreter. Dan schets ik mijn zorg wat uit.
Vaak is het dan al voldoende als ik tegen hem zeg: 'Joh, Pipo, ik maak me zorgen, volgens mij gaat dit helemaal uit de hand lopen. Wat vind jij?'

Begrip voor het goede moment

Daar kan ik helemaal mee instemmen en ik probeer bij thuiskomst ook neutraal op de troep te reageren. Maar ik vond dat niet het punt dat in de vraag van Koentje het sterkst naar boven kwam.
Haar zoon gooit wat op de vloer en weigert het op te rapen. Zijn lichaamstaal is dan provocerend en uitdagend. Dat herken ik. Mijn reactie is dan toch echt anders dan bij een kind die lekker aan tafel zit te fröbelen en voor mij een kop thee gaat zetten als ik thuiskom.
Het gaat mij niet zozeer om de troep op zich maar hoe de troep is ontstaan (hij gooit het met opzet op de vloer) en de weigering van mijn zoon om het op te ruimen. Ik herken dat ook niet echt bij de kinderen van andere ouders. Mijn zoon neemt dan echt een vijandige houding aan en kijkt of blikken kunnen doden. Het is dan een betonnen muur van weigering waar ik wel degelijk door heen moet breken. Zeker neemt hij anders de volgende keer een loopje met me. "Mama is onder de indruk van mijn houding en doet niets."
Koentje heeft dit opgelost zonder fysiek geweld, wat er dan zeker wel dreigt, ik weet ook geen andere oplossing op zo'n moment.

Wil

Ja, dat denk ik ook wel.
Ik herken dat provocerende niet zozeer. Als onze zoon provocerend gedrag vertoont, dan is dat nooit op een gewone dag. Dan is dat altijd na een spanningsopbouw, waarbij hij het water al aan zijn lippen heeft staan.
Het is eigenlijk nooit uittesten wie er nu de sterkste is. (Het is trouwens toch allang duidelijk. Hij is velen malen sterker dan ik ben.)
Wat ik wel eens doe, is mijn stem verheffen met veel autoriteit. Ik doe dat bij hoge uitzondering, alleen in echte noodsituaties, niet om een plastic zakje op de grond, het maakt wel veel indruk. Zoals Gandalf dat doet in lotr.

Noodsituatie

Ja, zo sta ik er ook bij, zoals in dat filmpje. Wat ik tekort kom in kracht gooi ik met stem en houding in de strijd. Zeker is dat geen dagelijks ritueel, gelukkig niet. Het ontstaat inderdaad vaak door spanningsopbouw. Die opbouw is vaak eerder te stoppen, maar soms stuit je op zo'n moment als Koentje omschrijft.
Ik vind het ook erg vervelend, die machtstrijd. Want of je nu wint of verliest, beide geeft achteraf geen fijn gevoel.
Maar opvoeden is niet alleen maar leuk en gezellig denk ik dan maar en ik laat ook niet over me heen lopen. Lastig soms.

Een troost

Ik heb vroeger met mijn oudste dochter wat te stellen gehad, man man... Dat is met 16 jaar in rustiger vaarwater gekomen. Van het soort waarvan je achteraf niet meer precies weet wanneer het rustiger is geworden. Op een dag zei ik tegen man: heb jij ook het gevoel dat ze uit de ergste puberteit is? En ja, hij had dat gevoel ook. En nu is het contact met deze dochter heel prettig en volwassen. Er zijn nog wel irritatiepunten, maar die zingen we uit tot ze het huis uitgaat. Ergens in de komende 2 jaar denk ik.