Puber/adhd combinatie

Glen mills

Ik reageer nu even primair en vanuit onze eigen situatie (zoon met adhd en dysthyme stoornis, dat zijn chronische depressieve gevoelens met een negatief zelfbeeld)
Als wij dit bij onze zoon zouden doen, zouden wij het vertrouwen van hem in ons kwijtraken. Hij zou zich volledig van ons afkeren. Misschien zou hij zelfs wel weer suicidaal worden, of weglopen.

Ik vind het ongenuanceerd machtsmisbruik en ik zou er nooit aan beginnen dus.

Ik geloof erin om pubers (ook met adhd) te behandelen als medemensen. En dus in gesprek te gaan met ze. Als ze dat gesprek weigeren, zou ik daar nog wel wat manieren voor vinden. Bijvoorbeeld zorgweigeren.

Maar ik zou nooit zo een inbreuk maken op zijn privacy, autonomie en zelfbeschikking, zoals jij beschrijft. Ik heb een beeld van hoe mijn kinderen gezond en verstandig kunnen opvoeden. Ik wil heel graag dat dat beeld uitkomt. Maar uiteindelijk is het HUN leven. En niet het mijne. Dus als zij er voor kiezen om 'het verkeerde pad' op te gaan, dan is dat hun keuze.

Ik ben een ouder geen gevangenisbewaarder.

Drastisch

Het is een hele drastische maatregel. Het zal erg per kind verschillen of dit helpt of juist helemaal niet. het is heel lastig als buitenstaander om daar iets van te zeggen omdat wij je zoon nu eenmaal niet kennen.

Ik heb deze maatregel nog nooit genomen maar ik heb wel eens alle 'leuke' spullen afgepakt. dat werkte toen goed, voor dat dat kind.

Het kan zijn dat dit een 'wake up call' voor hem is en dat het wel helpt. Het kan ook zijn dat hij zich juist verder van jullie af gaat keren. Zonder hem te kennen is het onmogelijk om te zeggen wat zijn reactie zal zijn en of dit een goed plan is.

We weten toch wel iets van het kind:

Hij heeft ADHD. Dat betekent vaak dat een kind problemen heeft met impulsbeheersing. Problemen vragen om een oplossing en niet om repressie. Ik denk niet dat het gaat helpen en vrees voor jullie relatie. Het is zo al moeilijk genoeg om met een puber in gesprek te blijven, vind ik. Misschien een beloning ipv een straf, als hij dingen wel goed doet?

Hebben jullie hulp (gehad)?

Brr

Ik ken je kind natuurlijk niet. Maar ken puber die echt kwalijk gedrag vertoonde en ouders moesten op advies van therapeut juist alleen het goede gedrag belonen. Bv hele week zonder gezeur opstaan en dan mocht kind kiezen wat er gegeten werd. Duidelijke afspraken vooral. En geen geld als beloning. In het begin werd het gedrag erger, maar ze hebben goede band nu. Het kind had grenzen nodig, maar ook het vertrouwen van de ouders.

Heftig

Een beetje te heftig naar mijn mening. Ik ben overigens wel van mening dat je een daad moet stellen. Impulsbeheersingsproblemen of niet, hij heeft bewust lak aan je gehad en dat raakt de basis van respectvol met elkaar omgaan. Ik vind dat er een grens is aan wat je aan een storing kunt ophangen, ook ADHD-ers moeten uiteindelijk "gewoon" opgevoed worden. En ik ga er hoe dan ook van uit dat ik bij een 14 jarige nog steeds de baas ben, en blijf.

Om echt een daad te stellen lijkt mij het afpakken van de leuke spullen voldoende. Zijn kleren etc. vind ik veel te ver gaan. Dat vind ik vernederend. Verder vind ik ook dat een straf bij het vergrijp moet passen. Ik zou dus eerder overwegen om zijn vrijheid in te perken. Al helpt soms goed doorpakken op een straf die aankomt beter.

Ik zou in dit geval dus gaan voor huisarrest en als dat niet mogelijk is: inleveren van alle gadgets voor een aantal dagen. Ik wil best meeveren met mijn kind, en best ver ook, maar er zijn grenzen. Dit zou zo'n grens zijn voor mij.

Na nadenken

Ik moet er de hele tijd aan denken, aan dit draadje. Ik vind die maatregelen zo ontzettend ver gaan. Ik had het er met mijn zoon over en hij vindt het ronduit gemeen, als dit soort maatregelen op een kind worden uitgevoerd. Hij zegt: 'Kinderen hebben toch ook rechten?' En: 'Kijk, als die jongen ook adhd heeft, dan doe je gewoon heel veel dingen, zonder dat je er bij nadenkt. Dan is het al gebeurd, voordat je aan de consequentie denkt. Dat is dan wel stom, maar eigenlijk bedoel je het dan niet zo verkeerd. Dan ben je toch niet gelijk een crimineel?'
En dat ben ik met hem eens. Met deze methode haal je al zijn rechten weg. Hiermee straf je hem, alsof hij een zwaar delict heeft gepleegd. Daar ben ik het dus principieel me oneens.

Ik zou het eerder zo doen: Te laat komen voor het eten: geen eten, maar een boterham. Roken: geen zakgeld om sigaretten te kopen. Ouders niet beantwoorden of wegdrukken van de telefoon: telefoon inleveren,of geen geld meer voor een abonnement. Of in plaats van de smartphone, tijdelijk een of andere lullige pre-paid, zodat je hem wel kunt bellen. Van dat soort dingen.

Dus consequenties verbinden, die te maken hebben met het gedrag wat hij vertoont. En dan van te voren waarschuwen: Jongen, we maken ons zorgen over je. Dit loopt uit de hand. Wij zijn je ouders en moeten je beschermen, vandaar dat we van plan zijn om het volgende te doen: .....

En dan zou ik daarnaast met hem in gesprek gaan: Ik merk dat je nu al twee keer te laat thuis bent gekomen. Wat is er aan de hand? Misschien vergeet hij wel gewoon de tijd (adhd). Misschien heeft hij stoere vrienden, waar hij geen afscheid van durft te nemen, voordat zei weggaan. (dan zul je dat moeten oefenen met hem). Misschien is hij zo ver weg, dat het naar huis toe fietsen gewoon te veel tijd kost. Misschien kunnen jullie afspreken dat hij wel later thuis mag komen, maar dat hij het dan wel van te voren moet aankondigen. Misschien... Ik kan wel honderd redenen bedenken.

Geen ervaring met adhd

Ik heb geen ervaring met ADHD. Pubers zonder ADHD zoeken de grenzen op, maken fouten, experimenteren, imponeren etc. Dat is nodig voor hun ontwikkeling. Ik kan me goed voorstellen dat dit volstrekt normale pubergedrag behoorlijk wordt versterkt door ADHD.

Ik geloof niet in repressief opvoeden als basismethode. Zelfs in een gevangenis staat repressief handelen niet centraal. Misschien is een straf soms noodzakelijk maar je moet kinderen, pubers vertrouwen geven. Samen tot afspraken komen, consequenties laten inzien wanneer dit niet lukt. Als je een afspraak maakt om om bv 11 uur thuis te zijn en dat gebeurt niet. Dan kun je dus de volgende keer niet weer zo'n afspraak maken. Dat is geen straf dat is een consequentie.

Het uiteindelijke doel is om te komen tot aanvaardbaar gedrag. Kinderen groeien niet van straf. Kinderen groeien van verantwoordelijkheid, onvoorwaardelijke liefde, geloof in eigen kunnen, loslaten. En dat gaat met vallen en opstaan. En een ADHD-er zal wat vaker struikelen en wat harder vallen.

En roken is voor mij geen pubergedrag dat zo streng bestraft moet worden. Het hoort erbij. Met of zonder ADHD. Het hoort bij het experimenteren, grenzen opzoeken, afzetten. Dat is een essentieel onderdeel van hun ontwikkeling. Hoe lastig dit ook voor jou als ouder is. Hoe vreemd het ook klinkt; je moet je juist zorgen gaan maken als een puber dit gedrag NIET vertoont.

Te streng

Roken en te laat thuis komen is niet leuk, maar om er dan thuis een strafkamp van te maken is erg overtrokken.
Ik vind dat je een drama maakt van redelijk normaal pubergedrag. Ook pubers zonder ADHD doen dit soort dingen. Zoek echte hulp/ondersteuning in de opvoeding, om je eigen reacties op pubergedrag te normaliseren.
Ik vraag mij af of je zoon echt een pittige puber is, of een redelijk normale met ouders die overal op letten en in alles een teken van afglijden zien.
Je kunt best reageren op fout gedrag, maar dat kan beter direct zijn en een duidelijk verband hebben met dat gedrag. Mijn moeder heeft mij niet gestraft toen ze merkte dat ik rookte (ik was ook 14 en heb al jaaaaren geen sigaret meer aangeraakt). Maar ze liet wel merken erg teleurgesteld te zijn hierover. Vreselijk vond ik dat!
Concentreer je op de leuke dingen. Maak er geen oorlog van.

Polletje

ik heb zelf nog geen kind in deze fase, maar ik kan me voorstellen dat dit volledig verkeerd uit kan/gaat pakken. In ieder geval bij mijn zoon. Het zou een hele goede relatie tussen ons verpesten, en ik vraag me af of hij het me ooit echt zou vergeven. Dat zou ik niet willen tussen zoon en mij, dat dit er altijd tussen zou staan.

ik kan me ook voorstellen dat zoon hierdoor helemaal de andere kant doorschiet, dus juist de kant waar je hem niet wilt hebben.

Ik vraag me ook af waar je deze methode vandaan hebt. Het klinkt als een aanpak die ze in een soort van heropvoedingskamp gebruiken. Zoals jij het beschrijft zit jouw zoon helemaal niet in die fase. Ik heb me nog niet echt verdiept in puberen enzo, maar ik heb toch sterk de indruk dat, ook onder zgn. deskundigen, een aanpak van in gesprek gaan, positief blijven, vertrouwen geven, etc op zijn minst net zo effectief is.
mij viel op in je berichtje het woord "sommeerde" om naar huis te komen. Tja, dat werkt bij pubers niet meer zo. Zoals Karmijn zegt: niet op tijd voor het eten thuis, dan geen eten. Dat zou dan eerder mijn aanpak zijn.

Succes

Glen mills werkt in ieder geval niet

De aanpak die je beschrijft, doet mij erg denken aan de aanpak van Glen Mills scholen. Je pakt alle privileges en rechten af, en dan moet het kind die terug verdienen, middels goed gedrag. (Het ging hierbij om jeugddelinquenten. Wel een andere doelgroep dan je zoon.)
Het experiment is gestopt omdat het niet effectief bleek.http://nl.wikipedia.org/wiki/Glen_Mills_School

Het lijkt mij zeer slecht om daar dan thuis mee gaan te experimenteren. Echt niet doen hoor Polletje!

Weet je, in het beste geval, leer je je zoon aan, dat hij zich moet gedragen zoals jullie het zeggen dat het moet. Je breekt hem. Wil je dat? Ik vind het zelf geen mooi streven. Maar in het ergste geval, vervreemd je je kind van je. Mijn zoon en mijn man (eentje zeker adhd, de ander waarschijnlijk) zeggen allebei: als mij dat zou overkomen, zou ik dat mijn ouders nooit meer vergeven. Het is zo een vernedering, dat vergeet je nooit meer. Ik zou van huis weglopen, want als mijn ouders dit bij mij zouden doen, betekent dat dat ze niet van mij, zoals ik ben, houden. Dat ze willen dat ik iemand ben die ik niet kan zijn.

Véét te streng

Het lijkt me gewoon pubergedrag. Niet op tijd thuis komen, beginnen met roken, telefoon niet opnemen. Waar gaat het over? (wel jammer, dat roken, maar de andere dingen zijn niet schokkend)
Als je deze straf toepast voor deze vergrijpen, wat moet je dan nog als hij echt iets strafbaars of ontoelaatbaars zou doen?
Een stevig gesprek en zakgeld inhouden lijkt me al genoeg.

Veel te streng

Heb het hier even mijn pubers voorgelegd. De oudste was duidelijk: als jij dat zou doen dan loop ik weg. Daar was mijn andere puber het roerend mee eens. Volgens mij win je met deze aanpak niets.

Ken je dit boek?

http://www.bol.com/nl/p/hoezo-lastige-puber/1001004010981641/
Dat geeft heel mooi aan over hoe je over al dit soort onderwerpen in gesprek blijft met je kind. Een van de sterke kanten van het boek is dat het ook heel veel pubers over de relatie met hun ouders aan bod laat. Heel leerzaam om zo even uit je eigen perspectief te stappen. het is al even geleden dat ik het gelezen heb maar er zitten daadwerkelijke stappen plannen in hoe je met dit soort situaties om moet gaan..

Ik denk ook dat praten en contact houden heilzamer is dan hem te straffen en zo de deur uit te jagen.. Als hij weg is heb je helemaal geen invloed meer!

Mijk

Bedankt voor de tips voor zover...

we gaan het inderdaad niet doen. Het voelt niet echt goed om zo'n programma uit te voeren voel ik bij me zelf. Maar soms ben je zo wanhopig dat je tot het uiterste zoekt naar iets om de controle te houden.
We zijn wel bezig om hem strikter aan te pakken op allerlei dingen. Hoewel ik het heel moeilijk vind bij bepaalde dingen een passende straf te bedenken. Zo scheldt hij soms behoorlijk en daarvoor sturen wij hem eerder naar zijn kamer in de avond. Hij is dan niet welkom meer zeg maar.
Als hij veel te laat thuis komt en wij hebben gegeten ga ik hem echt niet zonder eten naar boven sturen. Dat vind ik nou weer een straf die ongezond is. Ik stuur hem wel met zijn bord naar boven. En we zorgen dan wel dat het op zijn kamer niet te leuk is met beeldschermen en zo.
En zo ploeteren we maar door.
Suggesties blijven welkom!!

Polletje piekhaar:

"Als hij veel te laat thuis komt en wij hebben gegeten ga ik hem echt niet zonder eten naar boven sturen. Dat vind ik nou weer een straf die ongezond is."

Hij zal vast niet omdonderen van de honger en in de loop van de dag zal hij toch wel hebben gegeten? Als ze hier te laat zouden zijn mogen ze lekker zelf hun eten klaarmaken (uiteraard de gewone warme prak of boterhammen

Je geeft hem nu een signaal af van: ik kan te laat komen, want eten krijg ik toch wel.

Maar da's mijn mening

Hotel mama

Ik denk dat het handiger is om je neer te leggen bij je rol als hotel mama. Als je minder verwacht blijkt het heel erg mee te vallen. En naar jezelf kijken.
Ik neem mijn plannen voor de week door met mijn kinderen, meestal op zondag. Ik herinner ze s'morgens aan de gezinsagenda, zelf later thuis, wie er mee gaat boodschappen doen en hoe laat, is er een doktersafspraak, is er een bezoeker. En dat doen mijn kinderen ook, zo meestal weet ik vooraf of ze later thuis zijn of er andere zaken zijn.
Soms ontkomt het ze en dan bewaar ik gewoon een bord warm eten of ik sms waar ze blijven. Soms duurt het antwoord daarop wat langer dan je zou willen.
Ik vind het belangrijker dat ze gemotiveerd zijn voor school en hun ontwikkeling en dat ze zich sociaal goed ontwikkelen en goed met zichzelf en met andere mensen omgaan. Als er dan eens iets is vind ik het niet nodig om inderdaad in de rol van gevangenisbewaarder te schieten. En inderdaad, je kunt kinderen niet voor alles bewaren. Je hoeft het ook niet te bevorderen. Kinderen groeien op en maken eigen keuzes. Ik denk dat strijd met je kinderen al snel afleidt waar het werkelijk om gaat. Sigaretten zijn niet gezond en een aanslag op je zakgeld, je hebt je tijd weer vergeten doordat het zo leuk was met vrienden en nu heb je geen tijd genoeg meer voor je huiswerk. Hoe doe je dat beter de volgende keer. Het leven zelf heeft genoeg consequenties daar hoef ik niet aan toe te voegen. Voor mij dient dat met mijn kinderen geen doel.

Vrienden en verleidingen

Misschien is het handiger om je zorgen uit te spreken tegenover je zoon maar wel de verantwoordelijkheid bij hem te laten. Hoe ga je om met vrienden, dat is een grote behoefte op deze leeftijd. En soms doen vrienden of jijzelf dingen die niet goed zijn en wat doe je dan, kun je dan nog zelf keuzes maken? Vragen stellen is belangrijker denk ik dan voortdurend oordelen en afwijzen. En wat zijn de consequenties voor jezelf van de verleidingen van middelengebruik, weten ze dat wel, onderschatten ze dat? Hoe sta je er zelf in? Van mijn ouders mocht ik thuis niet roken. Toen ik dat ging proberen wisten mijn ouders dat wel maar thuis rookte ik niet. Inderdaad van mijn eigen zakgeld, dat was vroeger toch ook wat makkelijker denk ik weleens om zelf op jonge leeftijd verantwoordelijkheid te dragen en geld te verdienen dan nu.
En hoe ga je met je impulsiviteit om? Weten kinderen dat dat bij de leeftijd hoort en dat je jezelf soms bedenktijd moet geven om problemen te voorkomen. Of dat je na kunt denken hoe je dat kunt voorkomen als er negatieve consequenties zitten aan zaken?
En mogen ze dan ook in de fout gaan omdat ze ook leren en oefenen? Of moeten ze perfect als robotjes doen wat jij goed acht?