Puberdochter hoe straffen
Er is veel ruzie thuis door puberdochter: ze heeft brutaal en stiekem gedrag en kan heel goed het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Buitenshuis is het een verlegen, lief en rustig kind die bijv in de klas haar vinger niet durft op te steken. Ik vertaal haar gedrag als uitlaatklep en uitproberen en puberteit maar moet haar straffen omdat ze steeds verder gaat. Maar wat voor soort straffen? Leuke dingen afpakken, zoals afspraakjes, telefoon, tv, etc deert haar niet. Ze geeft dan niet toe. Ook als we bijv nieuw gekochte kleren terugbrengen, maakt haar niets uit. Wegsturen lukt ook niet, ze gaat koppig voor me staan en ik moet me echt inhouden want anders doe ik haar wat. Nu is het zover dat ik haar steeds buiten zet (naar buiten trekken)en pas binnenlaat als ze afgekoeld is. Dat helpt nog maar over een paar keer ook niet meer. Hoe doen jullie dat? S'avonds is ze weer lief en zoals ze eigenlijk is, ze zegt sorry en weet ook niet wat er aan de hand is. Herkennen jullie dit? Haar broertje begint haar gedrag ook al te kopieren. Ik word er echt gek van.
Negeren?
Hoi,
Ik ben sowieso al niet zo heel erg van het straffen in de zin van dingen afpakken, vroeg naar bed enz. Vaak heb ik daar meer last van dan kind (consequent blijven, gevolgen enz). Mijn methode is negeren. Vergt ook het 1 en ander van je, maar werkt toch meestal het best. Als mijn dochter (14) onuitstaanbaar gedrag vertoond (waarvan ik ook weet dat het van haar vaak onmacht, hormonen enz is), is haar compleet negeren. Ik zeg eerst dat ik haar gedrag absoluut niet leuk vind, dat ik er niet in mee ga en dat ik me niet laat verleiden tot ruzie of scheldpartijen. En daarna negeer ik haar totaal totdat ze weer enigszins normaal doet. Fffff op je tanden bijten, maar zij kan je dan niet meer als uitlaatklep gebruiken. Ik heb haar ooit eens toen ze echt onuitstaanbaar was en ik woedend, bij haar arm gepakt om haar haar kamer in te sleuren. Nou, dat werkte alleen maar averechts: 'je doet me pijn! (lees: ik sleur haar aan haar arm haar kamer in). Dat is kindermishandeling! Nog harder gillen en woede van haar kant, wat mij ook alleen maar razender maakte. Dat werkte dus niet! Negeren dan maar.
Gr. Bibi
Met bibi eens en..
Ik zou er in gaan investeren dat je leuke tijd met haar doorbrengt, waarbij zij veel aandacht krijgt. Het is een verwarrende leeftijd. Omdat ze op school zo stil is, heeft ze misschien wel heel veel behoefte om haar mening te vormen en te uiten. Dat kan ze dan bij jou oefenen.
Naar mijn ervaring werkt straffen averechts. Je komt in een negatieve spiraal en staat tegen over elkaar, ipv naast elkaar. En als je dochter echt boos is, dan gaat ze heus niet in een keer gezellig doen, omdat ze anders straf krijgt. Die straf kan haar dan niets meer schelen. Ten minste, zo was het bij mij wel, toen ik zo oud was.
Nee, niet straffen!
Wat je bericht bij mij oproept, vooral het voor je blijven staan, is dat je dochter bevestiging wil dat ze oke is, dat je van haar houdt. Ondanks haar vervelende streken. Jouw dochter haalt niet het bloed onder jouw nagels vandaan, dat laat jij zelf gebeuren. In haar veranderende wereld met haar lijf, hormonen en alles wat daar bij komt kijken lijkt het mij dat ze steun en houvast bij jou zoekt. Jij bent er toch nog wel voor mij?! En wat je doet door te straffen of te negeren is haar bevestiging te geven voor dat waar ze het allerbangste voor is: dat jij haar buitensluit.
Ik kan het natuurlijk helemaal fout hebben maar ik herken het van mijn eigen puberteit en ook van de peuterpuberteit van mijn dochter. Op een gegeven moment zag ik wat ik deed en hoe ik dingenin stand hield door mijn reacties van boos worden. En toen ben ik haar juist liefde gaan geven. Aangeven dat ik haar gedrag niet tolereerde en dat ik van haar hield. En dan pakte ik haar vast. Door het afzetten en de boosheid heen door naar haar angst en verdriet. En toen was het heel snel voorbij... (Nu is het zo dat beide dochters als ze lopen te katten of ruzie maken uit zichzelf naar me toe komen om knuffels te halen, heerlijk, en dan gaan ze weer)
Waar het volgens mij om gaat is dat je niet mee gaat in het spel door je uit te laten dagen. Dus haar niet geven waar ze om lijkt te vragen (boosheid en afwijzing) maar het tegenovergestelde: onvoorwaardelijke liefde. Ben duidelijk, consequent en liefdevol. En heb het er ook over, ook dat jij het lastig vindt om bv niet boos te worden. Daarmee doorbreek je het patroon.
Sterkte in ieder geval!
Klopt serra
Na mijn negeren (en mezelf afkoelen), pak ik de draad weer op en ga naar haar toe (alsof er niets aan de hand was) voor een knuffel of even een boodschapje ofzo.
Gr. Bibi
Sop laten gaarkoken
Als de pubers hier zo doen, zolang er niet gescholden wordt (dat is mijn grens...) en alleen boos wordt gedaan in de geest van : "Ik moet per sé mijn gelijk hebben.." Negeer ik het meestal ook. Ik loop weg, ga wat anders doen, heel gewoon, net of er niks is gebeurd.
Wat ik ook wel eens doe, meestal in aanvulling van het vorige is gewoon vragen : " Wat wil je nu eigenlijk precies zeggen of wil je dat ik zeg?" Meestal kom ik tot deze vragen als weglopen en negeren niet helpt, ze b.v. achter me aan lopen....Of zich enorm opdringen. Dat doet jouw dochter ook lees ik. Mijn oudste doet dat wel eens....Vaak is het niet eens een meningsverschil, meer dat ze op boze toon kwijt moet hoe oneerlijk de wereld (of wat dan ook) in elkaar zit en daarover dan bevestiging van mij wil. En dan haalt ze er nog 10 dingen bij die totaal geen relatie hebben met hetgeen ze wil zeggen als bevestiging hoe oneerlijk de wereld wel niet is...
Haar boosheid op de 'wereld' zet ze dan om in een boosheid op mij. Die mét mij geen relatie heeft.
Met mijn "En wat wil je me nu eigenlijk vertellen..?" Daarvan raakt ze van d'r stuk, hoezo? Dat hóór je toch...(begint weer van voren af aan...) En dan houd ik een opsomming van haar 'klachten' en vraag wát ze van me verlangt? Wat wil ze dat ik doe,zeg of aanbied om die oneerlijke wereld te veranderen? Dan kan ze opeens omdraaien en rustig worden. Nou niks wil ze dat ik doe....ze wil het alleen even kwijt. Even zeggen...
Nou dat heeft ze dan gedaan...en dan is er ruimte om te zeggen dat ik het enorm vervelend vindt dat dat gebeurd is en dat het balen is, maar ook dat het vast wel goed komt en dat we misschien zus en zo kunnen om het weer een beetje in orde te maken? En ook om te bevestigen dat zij er álles aan gedaan heeft en het dus haar 'schuld' niet is.
Het is net of ze doordraait omdat er teveel op haar pad komt en die boosheid uit een soort onmacht ontstaat omdat ze het overzicht kwijt raakt. Het gebeurd ook wel eens dat mijn vragen niet helpen, maar dan loopt ze weg en gaat zelf afkoelen en de boel overdenken. En komt geheid dan 10 minuten later beneden om er alsnog op normale toon over te praten. Het sorry komt bij haar pas aan het eind...als de 'oorzaak' besproken is.
Deze puber is al 19 dus gelukkig hebben we zulke buien amper nog....maar toen ze 14,15 was, kwam het veel voor. En je kan bijna niet iemand negeren die zich enorm opdringt....die b.v. voor je gaat staan en op alle manier je aandacht probeert te trekken of in de weg gaat lopen........Daar moét je op de een of andere manier een eind aan maken.
groeten albana
Albana
Maar wat doe je dan bij schelden? Dochter hier scheldt volop, dat wil ik niet tolereren, maar als ik er dan wat van zeg, wordt het een grote schreeuwpartij en scheldt ze lekker verder. Ik stuur haar naar boven, maar hoor dan nog steeds scheldwoorden naar mij uit haar kamer komen. Die wil ik dan niet tolereren, maar ja, als ik er op dat moment wat van zeg, wordt de ruzie alleen maar heviger..
May
Het werkt het beste, als je er later, als het kind weer rustig is, erover praat. En dat mag dan best wel confronterend zijn. Maar als ze boos zijn, kunnen ze niet denken.
Ooh wat een leerzaam draadje...
Mijn dochter is bijna 11 en die kan er ook wat van. Uitschelden accepteer ik echt niet. En zij eigenlijk ook niet, want achteraf voelt ze zich daar altijd heel schuldig over. Het blijft moeilijk.
Als ze me uitscheld stuur ik haar weg of ga ik zelf weg. Dat tweede is wat makkelijker dan het eerste, maar niet altijd praktisch uitvoerbaar. En bij echte echte scheldwoorden geef ik wel straf. Ik laat me echt niet voor k*th**r uitschelden, zeker niet door mijn eigen kinderen. Dat is twee dagen huisarrest en niet beeldschermen.
Trouwens
Als moeder van een jongen met gedragsproblemen, kan ik zeggen, dat het allerbeste is, zorgen dat het kind niet zo boos wordt. Dan is het schelden ook helemaal niet nodig.
Ik heb een boek, daarin staat een themometer. Als je kind in oranje komt, doe dan als ouder een stap terug, geef je kind de ruimte om weer rustig te worden. Dan hoeft het ook niet te schelden.
Hier werkt dat als een tierelier.
Zelf wordt je namelijk ook boos, en dan verhitten de gemoederen snel. Als je wegloopt, voordat dit zo is, kun je later weer op het gesprek terug komen. Bij onze zoon deden we vroeger een moeilijk gesprek weleens in een stuk of tien stapjes, verdeeld over vier dagen. Kan best. Ik zeg dan iets als: 'Ik merk dat je er geïrriteerd over raakt, we komen er later wel op terug.'
Oh ja, wat ook helpt, is ALTIJD beginnen met empathie. Ongeveer zo: 'Jij wilt op je 12e alleen op vakantie met een paar vriendinnen? Kind wat leuk voor je dat je vriendinnen hebt. En wat zit je toch altijd vol plannen en ideeën. Ik kan me wel voorstellen dat dat heel leuk lijkt. Wat denk je dat ik ervan vind? Heb je daar al over nagedacht?' enz
Moeilijk
Bedankt voor de tips. De ruzies zijn vaak tussen mijn kinderen onderling waarbij mijn puberdochter steeds begint. Hen alleen laten en het laten uitzoeken gaat niet want dan gebeuren er ongelukken. Puberdochter scheldt de meeste afschuwelijke woorden en zoon neemt die woorden ook over. Dan moet ik toch ingrijpen? Ik word erin meegezogen maar vind ook dat ik moet optreden. Ze moet leren dat het mijn huis met mijn regels zijn en dus geen scheldpartijen en van broertje afblijven. Dat kan ik niet negeren. Ze gaat maar door en uiteindelijk sleur ik haar de kamer uit omdat ze niet uit zichzelf gaat. Afkoelen aan de andere kant van de voordeur is nu mijn enige oplossing. Sávonds als het rustig is kunnen we erover praten. Ik probeer jullie tips te gebruiken maar ze heeft het helaas niet alleen op mij voorzien.
Karmijn
Hoe heet dat boek wat je hebt? Misschien is het wat voor ons.
Boek
Het is een boek over adhd, het heet bijsturen als de remmen los zitten en is geschreven door Kutscher.
Onze zoon heeft adhd, vandaar. Maar dat van die gevoelstermometer, dat geldt volgens mij voor iedereen.
Als je boos bent, kun je niet praten.
Ruzie
Vanaf hier, lijkt het erop, of die ruzies met haar broer dus iets zijn, waar je aan kunt werken. Er is iets, wat maakt dat zij het steeds op haar broer heeft voorzien. Wat? Is ze jaloers of zo?
Ik bedoel
Als ik jouw was, zou ik niet gaan kijken naar hoe mis het gaat, als ze ruzie maken, maar wat de aanleidingen van die ruzies zijn.
Bij onze kinderen gaat het heel vaak om privacy, persoonlijke ruimte en beslissingen over de tv/pc. Elke keer dezelfde thema's. En dan kunnen we die specifieke dingen aanpakken.
Jongere broertjes hebben vaak niet zoveel aandacht voor de behoefte aan privacy en persoonlijke ruimte van oudere zussen. En als zij dan de hele dag op school haar best heeft gedaan om haar impulsen te onderdrukken, en dan thuis dat broertje ziet...
Ten minste, dat is maar een theorietje vanaf een laptop ergens in het midden van het land. 
Ieder apart
bij ruzie onderling die uit de hand loopt en ieder vindt dat hij gelijk heeft en niet ophoudt, moeten ze van mij allebei naar hun kamer. t maakt me dan ook echt niet uit wie gelijk heeft. Ik zeg er dan wel bij, dat dat op de kamer gaan geen "straf" is, maar iets is wat ik wil omdat ik dat geschreeuw zat ben en ze er blijkbaar niet mee kunnen ophouden zolang ze elkaar zien.
Ik hoor ze dan nog wel wat "navloeken" op hun kamer, maar op n gegeven moment gaan ze iets anders doen en koelen daardoor af. En als ze dan weer verschijnen zijn ze weer voor reden vatbaar en lossen t meestal zelf op.
Schelden.........
Meestal komt het niet tot schelden. Omdat ik voor die tijd al weg loop en het negeer. Ik voel/zie dat het uit de hand loopt: conclusie is dat het toch geen enkele zin heeft dát ik wat zeg, want het komt toch niet aan, dus loop ik weg, ga wat doen, doe net of ik het niet hoor.
Komt het wél tot schelden dan ben ik zelf eigenlijk te lang door gegaan met de discussie. Maar het ís wel eens voor gekomen. Ik kan daar erg slecht tegen, dus bij het eerste scheldwoord loop ik alsnog weg. Desnoods naar buiten...En later als de gemoederen bedaard zijn kom ik erop terug. Eerst een gesprek over het schelden (prioriteit nummer 1) en daar deel ik straf voor uit in de vorm van huisarrest, internetverbinding blokeren of weet ik wat.Ik maak daar niet veel woorden over vuil, ik zeg dat ze best weet dat ik dat niet tolereer en dat ze dus daarom die en die straf krijgt. Dingen als 'k*tschool' ofzo pik ik ook niet. Voor alleen het schelden dus. Niet voor de ruzie. Over de ruzie praten we. Wat is nu precies het probleem, vind ze dat écht of was dat omdat ze slecht gehumeurd uit school kwam...en hoe denkt ze e.a. te gaan doen, betalen, regelen of weet ik wat.
De boodschap is duidelijk. Schelden mag niet. Ruzie maken wel.
Tegen elkaar? mmm, tja dat gebeurd hier eigenlijk zelden. Maar ik denk dat ik dan probeer dezelfde boodschap uit te dragen. Ruzie maken mag...schelden niet. Ik heb nog 1 ding waar ze wel eens straf voor hebben gehad. Iemand in een ruzie bewust kwetsen met 'iets' wat je weet...omdat je intiemer met iemand om gaat...Eigenlijk gemene dingen zeggen.Daar deel ik ook straf voor uit. Is voor zover ik weet 1 keer voorgekomen.
Waar het om gaat is dat je volgens mij moet leren hoe je ruzie maakt, onenigheid uitvecht, discussie's voert. Dat kunnen pubers nog niet op een 'fatsoenlijke' manier. Dat moeten ze nog leren. En ze moeten óók leren dat je dan erna als de gemoederen bedaard zijn erover praat en het oplost. In geval van 2 kinderen/pubers die ruzie maken zou ik ze denk ik ook dwingen om er samen naderhand over te praten. Verplicht. Onder leiding van mij of man. Voor mij part onder dreiging van : we gaan niet gezellig aan tafel eten voor dit opgelost is ofzoiets.
Tegen elkaar schelden? Ook daarvoor zou ik straffen. Diegene die scheld. En als ze het allebei doen, allebei dus. Niet kijken wie is begonnen, dus heeft 'schuld'. Duidelijk zijn. Schelden mág niet. Nooit....Dus ook niet als iemand anders tegen jouw scheld 'terugschelden'. Misschien kan je de meest rustige naderhand in het gesprek zover krijgen om de volgende keer wél weg te lopen? Ik denk dat ingrijpen niet meer lukt naar mate ze ouder,groter,sterker worden. Dan wordt je betrokken in de ruzie en dat is niet wat je wil. Misschien kan je ertussen zwaaien en roepen van: "En nu is het afgelopen, allebei naar je kamer"? Niet erop in gaan. Niet mee bemoeien. Alleen het onderbreken zodat ze een seconde de tijd hebben om te bedaren en weg te gaan? Praat je er wel naderhand over? En probeer je dan voor de volgende keer oplossingen te geven om beter met zo'n ruzie om te gaan? Beter te reageren in een ruzie zodat het niet zo uit de hand loopt?
Oudste (de meest explosieve hier in huis) kon ook wel eens heel erg trots zijn als ze in een ruzie zélf als ze voelde dat het uit de hand liep weg liep. Naderhand dan...als het uitgepraat werd. Zo van: Goed hé mam? Dat ik naar mijn kamer liep hé?" En natuurlijk prijsde ik haar dan de hemel in....
Nu ze ouder is komt het amper nog voor dat ze zo uit d'r vel springt. En áls het voor komt, gaat het op een fatsoenlijke manier, zodat het ook nog constuctief is. En wat oplost uiteindelijk en niet alles nog erger maakt dan het al was.
groeten albana
Man
Toen ik mijn man leerde kennen was hij net zo explosief als oudste. En nooit thuis geleerd om normaal ruzie te maken en al helemaal nooit om er daarna over te praten. En wat hád ik een hekel aan dat altijd maar alles bespreken en bepraten en befilosoferen van mijn ouders....maar toen ik man leerde kennen, die nooit terug wilde komen op onenigheid zag ik wel in dat dat véél constructiever was dan het met de mantel der liefde bedekken. Als man boos was...haalde hij er meteen even al die oude onenigheid bij omdat het nooit uitgepraat was. En dan werd het 1 smeltkroes van verwijten waar natuurlijk nooit een oplossing voor kwam. Bij man thuis was ook met regelmaat onenigheid tussen zijn broers en zussen. Ook dat werd nooit uitgepraat. Dan had je een gesplitste familie en dat kon erg lang duren voordat dat weer enigzins in orde kwam...niemand die excuses aanbood, niemand die het échte pijnpunt aan de orde wilde of kon stellen....Dat kende ik helemaal niet. En eigenlijk was man nog het meest van hen bereid om iets op te lossen als je het goed bekeek. Bij ons gebeurde dat niet. Ons werd geleerd erop terug te komen, ook al kost dat moeite. En dat doen we, altijd...desnoods een week later als het moet of als we denken dat onze reactie overdreven was, dan bieden we altijd excuses aan en vertellen waarom we zo reageerden (ik was moe, slecht gehumeurd of wat dan ook). Op de een of andere manier heeft man dat toch in gezien of gezien dat het bij ons anders ging en dat opgepikt. En dat was een opluchting voor man. Dus na een tijdje konden ook wij fatsoenlijk ruzie maken
Man met zijn broers,zussen nog steeds niet, omdat zij het niet kunnen....
Omdat wij beiden het zo totaal anders geleerd hadden denk ik dat we het ook allebei belangrijk vinden om het de kinderen goed te leren.
Eigenlijk als je het gemiddelde bekijkt hebben wij bijna nooit ruzie's thuis. Heel zelden, toen oudste 13 was met regelmaat. Maar die tijd is allang voorbij. Nu is er hoogstens irritatie of verschil van mening of een afreageermoment, maar dat wordt ook allemaal uitgepraat en ter sprake gebracht zodat we daarna weer allemaal vrolijk verder kunnen. Dus ook als er irritatie is tussen de 2 kinderen. En ook mijn kinderen hebben een hekel aan dat gefilosofeer altijd maar weer. Maar daar trekken we ons niets van aan...ze komen er vanzelf wel achter.
groeten albana
