Rokende puber

Miriam

Nee, dat feit ontwijk ik niet. Het gaat mij om de stelligheid waarmee jij hier grenzen beschrijft alsof elke ouder die grens daar trekt. Maar dat zijn jouw grenzen,niet de mijne.

Invulling

Fio:"Het gaat mij om de stelligheid waarmee jij hier grenzen beschrijft alsof elke ouder die grens daar trekt."
Nee, je geeft aan het feit dat alle ouders hun grenzen hebben, de interpretatie alsof die op een omschreven punt ligt: vriendje mag niet blijven plakken voor het eten.
Die invulling heb ik niet gegeven.
Omgekeerd doe je met die invulling net alsof jij helemaal geen persoonlijke grenzen hanteert. Alsof tien onverwachte vriendjes op elk onverwacht moment vanzelfsprekend bij jou de tafel mogen bezetten en je koelkast leeg mogen komen eten.
Dat is ongeloofwaardig.
Groet,
Miriam Lavell

Mijn huis - hun huis

Uiteindelijk is het toch inderdaad echt mijn huis. Het is hun thuis maar mijn huis. Dat vriendjes mee laten eten is een mooi voorbeeld. Van mij mogen er best onverwacht vriendjes mee eten. Echter de regel dat dit mag heb ik ingesteld. Voor hetzelfde geld had ik als regel gehad dat dit niet mocht. Uiteindelijk ben ik degene die deze regel heeft bepaald, niet de kinderen. Iedereen heeft zo wel zijn eigen dingen die belangrijk gevonden worden. P vindt roken heel vies en is daar dus heel streng op. Haar zoons zullen dat misschien niet met haar eens zijn maar dat hoeft ook niet. Uiteindelijk is het huis van P en man en bepalen zij wat toelaatbaar is.

Samenvattend

Op zich vind ik dat dit draadje wel een interessante, bijna filosofische wending heeft genomen: mijn huis/hun huis? Jammer is wel dat er zo vaak hetzelfde is gezegd (ik noem geen namen). Eigenlijk zijn we het gewoon met elkaar eens: roken is vies/ongezond/irritant/onverstandig en noem maar op en we willen het niet binnen ons territorium (waaronder de tuin al dan niet wordt begrepen). De weg waarlangs we dat willen of denken te bereiken verschilt echter en op sommige territoria worden er diverse maten gehanteerd. Zoals ik al eerder heb opgemerkt: pubers opvoeden en begeleiden stemt nederig. Dagelijks sta ik hier voor verrassingen: soms leuk en soms helemaal niet. Het is hier echter zelden saai. Ons territorium is redelijk afgebakend en onze grenzen zijn bekend, maar we zijn niet altijd thuis. Er valt over veel in elk geval te praten. Zolang we dat kunnen blijven doen, is er hoop.

Op het scherpst van de snede

is ons huis inderdaad niet het huis van mijn kinderen. In zakelijke zin dus. Als wij eruit gaan, zullen de kinderen mee moeten of een eigen woonruimte moeten zoeken. Dat is nu eenmaal zo met een huurhuis. Bij een koophuis zijn er weer andere constructies mogelijk. Ik vind het alleen wel een beetje vreemd om je kind er aan te herinneren dat ze geen rechten hebben in jóuw huis, omdat het hún huis niet is. Zo voelt dat helemaal niet voor een kind. Het huis waarin het woont met zijn ouders is zijn nest. Mijn kinderen mogen bijvoorbeeld ook best meedenken over de inrichting. Tja en als puntje bij paaltje komt, neem ik uiteraard de beslissing over welk behangetje het moet worden in de huiskamer, net als zij hun eigen behang in hun kamer mogen bepalen (heel smaakvol overigens).
Ik vind het niet heel erg fout om af en toe over mijn grenzen heen te stappen, als ik daar een gezinslid een plezier mee doe. Ik voel me niet elke dag even gastvrij. Maar dat is mijn persoonlijke probleem en niet van mijn kind. Dus als mijn kind vraagt of iemand mag blijven eten, doe ik dat wel eens tegen mijn zin. En 9 van de 10 keer is het dan gewoon gezellig en leuk en is mijn tegenzin weer van de baan. Als we echt te weinig klaargemaakt hebben voor extra gasten, dan is een weigering gewoon van praktische aard. Er is niet genoeg. Wij hebben nu eenmaal niet de caribische gewoonte om dagelijks voor iedere passant voldoende eten op het vuur te zetten. Ik heb soms wel de neiging gehad dat doel na te streven, maar mijn lading kliekjes in de koelkast worden niet gewaardeerd
Wat roken betreft wil ik niet dat er ín huis gerookt wordt. Buiten is een andere zaak. Als je weet dat je kind rookt, kind weet dat jij het weet, kortom geen geheimen, we hebben het over een kind boven de 16 en ouder, en dan ga je tegen zo'n kind zeggen 'zolang ik het maar niet zie' dan vind ik dat een aparte benadering van het probleem. Want wat je niet wilt zien of ruiken is ook niet bespreekbaar, het is er officieel niet.

Miriam

Ik word ongelukkig, ongemakkelijk, niet happy van een verslaafd kind?===
Ja, ik zou het ook heel vervelend vinden als een kind van mij ergens verslaafd aan raakt. Ik maak me zelfs zorgen over kinderen die niet van mij zijn. Maar ik zou toch echt niet aan mijn eigen gevoelens denken als ik met een kind over zijn verslavingsgedrag zou praten. Ik vind dat wel een vrij bijzonder uitgangspunt. Je zult het ongetwijfeld niet zo bedoelen, maar hoe jij redeneert komt erg egocentrisch over. Als ik me er maar prettig bij voel, als mijn grenzen maar niet overschreden worden, als ik er maar geen last van heb. Nou... duidelijk toch?
Het is inderdaad wel duidelijk, maar als je dat echt zo strikt toepast is dat ook weer niet bevorderlijk voor het geluksgevoel van het kind. Maar misschien is dat ook ondergeschikt aan het geluksgevoel van de ouder?

Kaaskopje geheel ot

Oh er valt hier weleens een roedel pubers binnen tegen etenstijd,en ook ik heb weleens niet genoeg. Maar de ervaring leert mij dat ze er zelf geen seconde mee zitten dat je geen verantwoord/gezond prakje overhebt. Met een tosti zijn ze ook hele blij..

Cobi

Mijn is eigenlijk tweeledig. Wat roken betreft:
1) roken kan je niet altijd voorkomen (deels ook omgeving afhankelijk)
2) je kan wel je eigen reactie bepalen. Niet om het roken vervolgens te stoppen want dat initiatief zal toch bij de roker moeten liggen maar wel om je eigen grenzen aan te geven. Voor sommigen zal die grens wat scherper liggen betreffende roken (wel/niet in de tuin, wel/niet indirect sponsoren) maar je hebt wel je eigen reactie in de hand.
3) in het geval van P roken haar zonen nog niet maar ze weet wel heel goed hoe ze zelf over roken denkt en dus kan ze nu al (deels) haar reactie bepalen. Natuurlijk kan het uiteindelijk in de praktijk anders uit pakken maar ze kent haar eigen karakter, haar zonen en haar principes.

Daarna kwam de tweede discussie over mijn huis of het huis van de kinderen of van iedereen. Ik zeg helemaal niet dat situatie bij anderen grenzeloos is maar dat als het er op aankomt uiteindelijk de kinderen gewoon een stuk minder in te brengen hebben en dat dit bij bijna iedereen zo is. Zelfs bij een heel vrij gezin is het uiteindelijk zo dat de ouders hebben bepaald dat ze een vrij gezin zijn met weinig regels.

Overigens sluit niks natuurlijk praten uit. Ik discussieer overal over met mijn kinderen dus ook over roken en huisregels.

Neutraal uit de hoogte

Kaaskopje:"Maar ik zou toch echt niet aan mijn eigen gevoelens denken als ik met een kind over zijn verslavingsgedrag zou praten. Ik vind dat wel een vrij bijzonder uitgangspunt. Je zult het ongetwijfeld niet zo bedoelen, maar hoe jij redeneert komt erg egocentrisch over."
Wat een vreemde vertaling.
Je kunt in kwesties met je puber voortdurend je best doen om met woorden en argumenten neutraal vanuit de hoogte te beargumenteren, het doet je niks, het gaat je alleen maar om zijn/haar bestwil, maar dat is nu juist het probleem: die puber vindt dat je zeurt en dat ie dat zelf wel uit mag maken.
Bovendien is er ontiegelijk veel wat je niet wilt omdat.. om eh.. nou ja, dat hééft eigenlijk helemaal geen argumenten waar je boven staat. Je vindt het eng, het is je te laat, je vertrouwt het niet.
Als je daar uit de hoogte over doet dan beweer je glashard dat kind 'te jong' is, maar de werkelijkheid is dat je daar zelf gewoon nog niet bij kan. Je moet eraan wennen. Dat gaat heus lukken, maar niet zo snel alsjeblieft.
Dan krijg je een ander gesprek: Doe het voor mij. Mijn pijn zit hier en daar. Ga daarom heen alsjeblieft.
Dus niet in mijn buurt of van mijn centen (roken), niet ten koste van mijn nachtrust (te laat thuiskomen), niet ten koste van mijn zenuwen (ga in de achtbaan, maar niet als ik het zie).
Het gaat uiteindelijk om wederzijds vertrouwen. Daar kom je niet als je neutraal uit de hoogte blijft doen en je eigen pijntjes niet benoemt.
Er is geen neutrale regel voor het uur van thuiskomst waarbij jij niet in de zenuwen schiet.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Doe het dan voor mij, gebruik ik ook wel eens, maar dat is een opmerking die ik ook tegen mijn man kan zeggen. 'Hou rekening met mij' is een heel erg volwassen benadering. Ik vind alleen niet dat je dat te pas en te onpas moet toepassen. Ik waak er juist voor om mijn eigen pijntjes steeds naar de voorgrond te schuiven. En dan blijft er nog genoeg over waar ze wel van weten dat ik me daar een beetje zorgen over maak. Maar ze stellen me dan dusdanig gerust dat ik er wel vertrouwen in heb.
Als je kind sneller gaat dan jij, is dat niet het probleem van je kind. Als het aan mij ligt gaat mijn kind over een jaar nog niet zelfstandig de weg op, maar ik zal dat moeten accepteren. Net als dat ik accepteerde dat kind met 12 jaar alleen de stad in ging en met 17 jaar alleen (met vriendin) naar het buitenland vloog. In mijn hoofd ging het 'nu al?' Ja... nu al.

Geen neutrale norm

Kaaskopje:"'Hou rekening met mij\' is een heel erg volwassen benadering."
Ja. Dat is precies wat pubers willen. Serieus genomen worden. Zelf keuzes kunnen maken.
"Ik vind alleen niet dat je dat te pas en te onpas moet toepassen. Ik waak er juist voor om mijn eigen pijntjes steeds naar de voorgrond te schuiven. "
Dit in combinatie met je eerdere opmerkingen (egocentrisch) doet me nogal Calvinistisch aan. Alsof je het andere uiterste aanhangt: heb het nooit over jezelf, jij bent (als vrouw!) niet belangrijk.
Maar dat zal ook wel een overdrijving zijn. Niet handig dus, overdrijven. Er is geen sprake van 'te pas en te onpas'. Een heleboel dingen gaan als ze gaan en gaan zo omdat dat al jaren zo gaat.
Deze discussie gaat over roken. Bij het begeleiden van dat soort keuzes (drinken/neuken/drugs) sta je als ouders tamelijk machteloos. Meningen erover zijn er genoeg (het is slecht, het is duur), maar enige macht om het te beletten is er niet. Als kind wil roken dan kan dat. Je hebt er geen zicht op.
"Hou rekening met mij" is het enige waar je wel zicht op hebt.
Kaaskopje:"Als je kind sneller gaat dan jij, is dat niet het probleem van je kind."
Wel als je kind van je houdt. Dat kind wil je helemaal geen verdriet doen. Moet je het wel de gelegenheid geven om rekening met je te houden. Dat kan alleen maar als je het erover hebt.
Maar het belangrijkste: Als volwassene heb je meer levenservaring. Desondanks kun je het gevoel dat uit je tenen komt niet altijd voorzien van logische, redelijke of duidelijke argumenten. Er is soms niets anders dan 'ik vertrouw het niet' (foute vrienden bijvoorbeeld).
Kaaskopje:"Net als dat ik accepteerde dat kind met 12 jaar alleen de stad in ging en met 17 jaar alleen (met vriendin) naar het buitenland vloog."
Mijn kind vloog met 10 al alleen met een vrindin naar het buitenland. Dat bedoel ik juist: er bestaat geen neutrale norm voor dit soort dingen. De randvoorwaarden en je persoonlijke vertrouwen daarin, zijn belangrijker.
Kaaskopje:" In mijn hoofd ging het \'nu al?\' Ja... nu al. "
Waarmee je doet alsof je jezelf een grens op hebt gelegd: vanaf 12 jaar heb ik niks meer te vertellen over naar de stad gaan en vanaf 17 jaar niet meer over reizen.
Dat klopt niet.
Welke stad, hoe erheen, hoe lang, hoe hou je contact, wanneer ben je thuis, blijkt uit het verleden dat dat je toevertrouwd is...
Allemaal vragen die zelfs per kind een ander antwoord kunnen hebben. Dat antwoord komt niet uit een boekje of lijstje van leeftijden met regels over zeggenschap.
Het komt uit je hoofd, uit je hart, uit je tenen.
Er is maar een manier om je puber de kans te geven die bezwaren op te ruimen en dat is als je ze benoemt.
En, hoera, hoe beter puber de kans grijpt om met die bezwaren rekening te houden, hoe meer bezwaren er uit je hoofd en je hart en je tenen verdwijnen.
Groet,
Miriam Lavell

Vele wegen

Als ik zeg dat ze vanaf 12 jaar alleen de stad in mogen dan mag dat ook. Als ik er allemaal mitsen en maren aan had gehangen had dat niet bepaald overgekomen als 'nieuw recht'. Met 'de stad' bedoel ik onze eigen stad. Amsterdam mocht een paar jaar later. Overigens dachten mijn dochters bij veel nog wel dat ze toestemming moesten vragen en moest ik vertellen dat dat echt niet hoefde. Heel grappig eigenlijk.
Wat betreft het 'nu al', dat ging vooral over de vliegvakantie van mijn jongste. Ik vond dat toch wel een hele stap in mijn moederschapscarrière. Twee meiden (ze was met een vriendin) van die leeftijd in een appartementje in een ander land. Ik ben niet zo'n lefkikker en moet soms even bijschakelen als mijn dochters iets sneller gaan dan ik. Soms vind ik dat lastig, maar dat is geen reden om ze te verbieden te gaan.
Ik vind om eerlijk te zijn dat ik nu inderdaad niets meer te zeggen heb over eventuele reizen van beide kinderen. Ze zijn qua leeftijd volwassen en mogen gaan waar ze willen. Ze weten heus wel dat ik mij nog steeds een beetje zorgen om ze maak, maar dat is geen reden om thuis te blijven. En over hoe laat ze thuis komen, heb ik het al helemaal niet meer. Ik vraag hooguit of het echt verstandig is om het zo laat te maken bijvoorbeeld. Als ze maar laten weten of ze thuis eten of niet, of thuis slapen of niet. Dat hoort bij hun volwassen status. Onder de 18 was dat minder vrij.
Laten we het er maar op houden dat er vele wegen naar Rome leiden. Ik heb na een paar weken de boekjes over 'hoe moet je het doen' in de kast gelaten en heb er gewoon het beste van gemaakt. Het zijn twee prima meiden geworden. Niet altijd perfect, maar dat verwacht ik ook niet.

Zeggenschap

Kaaskopje:"Laten we het er maar op houden dat er vele wegen naar Rome leiden."
Dat vind ik een wat slappe afsluiter van de heftige discussie met P.
Jouw commentaar erop past wel in jouw levensvisie:"Ik vind om eerlijk te zijn dat ik nu inderdaad niets meer te zeggen heb over eventuele reizen van beide kinderen. "
In die opvatting is zeggenschap beperkt tot gezag over het kind. Op enig moment verlies je dat en dan heb je niks meer te zeggen.
Die opvatting kun je hebben, maar ik deel 'm niet. Vooral niet in de vorm waarin je het verdedigd hebt: niks meer te zeggen maar wel de was blijven doen, want anders is het straf. Niks meer te zeggen maar jouw huis is hun huis, dus zij mogen er ook wat zij willen.
Dat is niks meer te zeggen hebben, maar wel de hoedende rol houden (dak boven het hoofd, brood op de plank, schone was in de kast). In verband met roken breidt die hoedende rol zich dan ook nog eens uit: Rookaanslag op het plafond (het is ook hun huis) en voortaan een stinkende was (je hoedende rol blijft).
Ik vind dat onzin.
Eigen machten gaan niet zonder verantwoordelijkheden. Voor je eigen keuzes (stinkende was doe je maar zelf en roken doe je buiten) maar ook voor je naasten, zeker die met wie je het leven deelt.
"Als ze maar laten weten of ze thuis eten of niet, of thuis slapen of niet."
Nou ja, het is maar hoe je het benoemt. Ik verlang dat zelfs van mijn ega niet (en hij niet van mij). Maar aan part-time samenwonen doe ik niet. Dan zoek je maar je eigen honk.
Groet,
Miriam Lavell

Vraag aan mirjam

Ik volg al een tijdje deze discussie en ik vraag me af wat je met onderstaande bedoeld Mirjam?

*"Als ze maar laten weten of ze thuis eten of niet, of thuis slapen of niet."

Nou ja, het is maar hoe je het benoemt. Ik verlang dat zelfs van mijn ega niet (en hij niet van mij)*

Bedoel je dat het bij jullie de gewoonte is om zomaar niet thuis te eten en/of te slapen zonder dat je daar even melding van maakt?
Of lees ik het nu totaal verkeerd?

Miriam

Er was al lang geen pittige discussie meer met P, want die heeft zich eraan onttrokken. Misschien ben ik er iets meer aan gewend om (soms tegen beter weten in) door te gaan ondanks botsende meningen.
Mijn afsluiter was een beleefde vorm om aan te geven dat we nog langer kunnen blijven praten, maar dat we het blijkbaar anders benaderen maar met hetzelfde doel, namelijk dat onze kinderen het wel redden in de volwassen wereld. En of ze hun eigen was dan thuis moeten doen of niet is daarbij niet eens zo interessant.
Maar dan toch...:
"Dat is niks meer te zeggen hebben, maar wel de hoedende rol houden (dak boven het hoofd, brood op de plank, schone was in de kast). In verband met roken breidt die hoedende rol zich dan ook nog eens uit: Rookaanslag op het plafond (het is ook hun huis) en voortaan een stinkende was (je hoedende rol blijft). "
Nu sla je een beetje op hol. Een dak boven het hoofd tot dat niet meer nodig is, vind ik nogal normaal, maar daar kun je vast ook in van mening verschillen. Ik heb nooit gezegd dat ik binnen roken acceptabel vind. Dat mag niet. Die regel is een aantal jaren geleden ingesteld en dat wordt ook heel gewoon gevonden. In de tuin roken vind ik wel acceptabel (dat was mijn punt met P), a. als ze niet voor een deur of raam staan heb ik echt geen last van de rookgeur en b. omdat ik liever heb dat er in onze tuin gerookt wordt dan met peuk tussen de vingers op straat te lopen. Dat gehamer op het zelf doen van een stinkende rookwas vind ik zo'n onzin. Een dag 26 graden is ook niet vriendelijk voor de geur van kleding, een dag scouting of een voetbalwedstrijd ook niet. Allemaal de eigen was laten doen?
Dat ons huis hun huis is, geldt overigens tot ze het huis uitgaan. Als ze daarna thuis zijn, zijn ze hier te gast. Gast in de meest gastvrije zin. Ze mogen overal gebruik van maken en ik wil dan best hun was nog wel eens doen. Gewoon omdat dat aardig is.
""Als ze maar laten weten of ze thuis eten of niet, of thuis slapen of niet."

Nou ja, het is maar hoe je het benoemt. Ik verlang dat zelfs van mijn ega niet (en hij niet van mij). Maar aan part-time samenwonen doe ik niet. Dan zoek je maar je eigen honk."
Ik snap deze zinnen ook niet zo goed. Begrijp ik ook goed dat jij en je man komen en gaan zonder elkaar te laten weten of er samen gegeten wordt of dat je thuis slaapt of niet? En wat versta jij onder parttime samenwonen? Kinderen die hun eigen leven krijgen en er vaker niet dan wel zijn? Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar helemaal niet mee zit.

Ik kan me voorstellen dat je het niet leuk meer vond. De indruk dat er niet geluisterd wordt kan ook ontstaan door deze manier van discussiëren. Mondeling is er iets meer mogelijk
Staat deze zin er goed?: Verder werd ik het wel zat toen ik ook nog eens moest lezen dat je ook kunt praten met pubers over roken en over hoe slecht dat was ipv straffen.
P, je mag (uiteraard) bepaalde geuren vies vinden. Wie heeft dat niet? Maar waar ik een beetje over val is dat je blijkbaar heel veel voor lief neemt, maar bij iets wat jij vies vindt opeens dwars gaat liggen. Ik vind vieze onderbroeken ook echt niet fijn, maar omdat ik degene ben die de was doet, moet ik ze bij elkaar graaien en in de trommel doen. Dat is onderdeel van de 'taak'. Ik maak geen onderscheid in vuiligheid. Ook al vind ik het in het ergste geval te vies om aan te pakken. Laat ik het even van wassen afhalen en zuiver terugzetten naar dat jij blijkbaar vindt dat je onaangename taken mag weigeren, zuiver omdat jij de taak onaangenaam vindt maar gegoten in een opvoedkundig jasje. Alleen mis ik het opvoedkundige punt toch vrees ik. Je geeft alleen maar het signaal af dat je iets waar je een hekel aan hebt opzij mag schuiven. Een beetje alerte puber snapt die boodschap wondersnel. En blijft gewoon roken.

Kaaskopje

"Je geeft alleen maar het signaal af dat je iets waar je een hekel aan hebt opzij mag schuiven. Een beetje alerte puber snapt die boodschap wondersnel. En blijft gewoon roken".

Iets aan de kant schuiven waar je een hekel aan hebt is in dit geval niet de was zelf of een vieze onderbroek. P heeft een hekel aan de rooklucht in kleding en dat is natuurlijk wel te vermijden.Dat zou mijn 13 jarige zoon ook prima begrijpen. Zijn kots opruimen als hij erg ziek is vind ik geen probleem en is "zorgen voor". Maar als hij 16 is en teveel bier zou drinken dan mag hij zelf zijn kots opruimen als hij beroerd is.
Mijn alerte puber leert hier niet van dat kots opruimen niet hoeft, hij leert dat hij minder/niet moet drinken.Althans, dat zou wel mijn bedoeling zijn.Het opvoedkundige punt is heel duidelijk.
Van alcohol drinken kan je beroerd worden en daar heb ik als ouder een hekel aan, dus mag je zelf je eventuele troep opruimen.En net als met roken zou ik alcoholhoudende drank kunnen verbieden in mijn huis.

Ik vind dan eigenlijk wel weer

Dat áls een puber nou zo nodig roekeloos moet experimenteren om welke reden dan ook, hij dat het beste met sigaretten kan doen, toch?
Van alle andere dingen, alcohol, drugs, joyriden, vandalisme word ik nog vele malen minder blij.

Tirza

Experimenteren

Van alle ellende die je puber uit kan vreten vind ik ook roken niet het ergste. Je doet het in ieder geval hoofdzakelijk jezelf aan. Bij joyrijden, vandalisme, dronkenschap, stelen enz. zijn anderen de dupe.
Als ik eerlijk ben heb ik liever dat mijn zoon een sigaretje opsteekt dan dat hij zich ieder week in coma zuipt.Liever verslaafd aan de nicotine dan aan de alcohol.
Maar natuurlijk gaat mijn zoon geen van dit alles uitproberen, kom zeg.

Ik heb het juist van de was weg willen halen als je goed leest.

Toch nog even over je eigen opmerking:
Het is duidelijk dat jij veel doet/hebt gedaan voor je kinderen waaronder de was, het komt blijkbaar niet in je op dat er ook mensen zijn die hun kinderen de was leren en laten doen en dat dus niet als straf zien? Nog los van het roken dus?
Daar ging het helemaal niet over. Er werd duidelijk een verband gelegd tussen roken en de was doen omdat de was naar rook stinkt. Of je een kind leert wasssen stond hier los van. Ik heb wel vaker gezegd dat man en ik een beetje hebben gefaald in opvoedkundig opzicht wat het huishouden betreft. Dat zou ik bij een herkansing iets anders aanpakken. Ondanks dat weet ik zeker dat ze later hun eigen vloer kunnen zuigen.
Maar... op de rest ga je niet in.

Het gelijk van mama

Cobi:"Kweenie hoor, maar ik heb nou niet het idee dat verbale academische scherpslijperij van mensen die deze zorg nog of nooit aan de hand hebben gehad, eerder rookgordijnen opwerpt dan dat het de zaak verheldert."
Daar bedoel je mij toch niet mee?
Overigens heb ik de kwestie wel aan de hand gehad. Er speelde, zonder dat ik dat wist trouwens, twee dingen tegelijk. Dagen hadden we kamerbrede discussies over internet en privacy en mijn dochter vond dat allemaal lariekoek. Ik vond haar onvoorzichtig en maakte me zorgen. Maar het leek niet aan te komen. Ondertussen had ik maar een absoluut gelijk en dat was dat haar adres en telefoonnummer ook het mijne was. "Ik wil mijn gegevens niet op het net, basta".
Dat hield haar een beetje in toom. Maar ze leek de crux niet te begrijpen.
Ik wilde een duidelijk voorbeeld en besloot op de schoolsite eens te kijken of daar al foto's van de recente schoolreis gepubliceerd waren. Zonder toestemming natuurlijk.
Bingo! Daar hing ze, lachend om een Londense Bobby, mét een sigaret in haar hand!
Toen ze thuis kwam heb ik haar bij het beeldscherm geroepen. Zuchtend en met rollende ogen kwam ze kijken. Daar stond ze, full screen, en ik wees haar op dat ene belastende detail waarmee meteen voor haar volstrekt helder was wat ik al die tijd bedoeld had: het is helemaal niet leuk als vriendinnen vanalles over of van jou openbaren op het internet.
Daar krijg je problemen mee.
Tegen zoveel gelijk van mama kon ze niet op. De volgende dag heeft ze de foto's van de site laten halen. Sigaretten heeft ze nooit meer aangeraakt.
Nu is dit het soort van opvoedcadeautje dat je niet kunt inplannen. Het is dan ook niet in een model te gieten. Behalve dan dat mijn opvatting over roken bij haar bekend was. We hoefden het er niet eens meer over te hebben.
Cobi:"Nee daar ben ik het niet mee eens Tirza. Roken is een hele hardnekkige verslaving die je leven verkort en je jaren van goede gezondheid scheelt."
Maar dat is het soort van discussie waarin er geen groot gelijk bestaat. Wel een heleboel meningen. Je puber heeft, zeker als er in de vriendenkring gerookt wordt, ondersteuning genoeg van anderen met een andere mening hierover.
Je hebt maar op een punt echt gelijk en dat is dat deel dat over je zelf gaat. Je eigen opvatting over roken hoort daar net zo bij als het feit dat je geen last wilt hebben van rook.
Bij mijn dochter ben ik niet eens toegekomen aan 'ik wil er geen last van hebben'. Mijn/onze opvatting over roken was haar al volstrekt helder, ver voordat ze door een jolige vriendin voor de eeuwigheid werd vastgelegd.
Over roken hebben we het niet eens meer gehad die keer, voor dat beeldscherm.
Groet,
Miriam Lavell

Geen last van hebben

Ik wil ook, als het even kan, geen last hebben van de rook van iemand anders, maar ik wil daar wel redelijk in blijven. Ik heb het gevoel dat tegen kinderen een zekere mate van onredelijkheid toegestaan is (tegenover kinderen is het blijkbaar redelijk), maar hoe doe je dat met partners? Kennelijk mag je tegen je kinderen zeggen dat ze maar ergens op straat moeten gaan roken, daar waar de rest van de wereld er last van zou kunnen hebben. Maar hoe doe je dat met een rokende partner? En daar hoor ik alweer antwoorden bij als 'ik zou geen rokende partner willen', of 'mijn partner rookt niet', maar stel...

Miriam

Miriam, zowel Sus-anne als ik vroegen: gaan jij en je man zo vrijblijvend met elkaar om dat je elkaar niet vertelt of je thuis komt slapen of eten?

Haha cobi

Een walmende rookdel nog wel Ik heb, samen met dochters, ook succes gehad met een zeurcampagne. Helaas viel hij later met zijn neus in de shag bij zijn toen nieuwe collega's en is toch weer begonnen. Dus hier een compromis. Hij in de tuin/wij rookvrije lucht in huis. En ik ... opnieuw mopperen over zijn rookgedrag. Het drijft hem niet naar de plaatselijke blauwstaande kroeg, want hij drinkt niet meer en zit veel liever bij mij op de bank met Ice Tea het risico nemend dat ik toch over zijn vieze gewoonte, oftewel roken, begin. Ware liefde! Ik hou het wel bij kwijlen voor de buis, als George daar van een Nespresso moet nippen.

Mijn idee daar achter

(Ben zelf jarenlang verstokt roker geweest): roken is op zich wel verslavend, maar niet meteen na 1-5 sigaretten. Het is publiekelijk veel minder geaccepteerd; je mag bijna nergens meer voluit gezellig roken. Je wordt verbannen naar nare plekjes buiten.
Drugs zijn potentieel veel verslavender - en het hele criminele circuit wat er omheen hangt is al een risico op zich.
Alcohol is maatschappelijk veel geaccepteerder, altijd en overal. Even gezellig een wijntje doen hoor - roepen mijn superdoorsnee buurvrouwen om 3 uur 's middags - en dat vindt niemand gek. Alcohol, ook weinig, beschadigt je hersens als je jong bent.
En de rest (joyriden, vandalisme) is levensgevaarlijk en kan leiden tot een strafblad. Daar heb je nog jaren lol van.

Tirza

Erger

On my scale, en dan denkend aan 1-5 keer gebruik/proberen. Dan vind ik 1-5 keer een sigaret roken minder erg dan 1-5 keer alcohol drinken, 1-5 keer drugs gebruiken, joyriden of bushokjes in elkaar trappen. Vooral ook omdat je roken (inhaleren) moet leren, dat lukt niet de eerste keer

Tirza

Gale

Om een vijftiger met overgewicht te worden moet je daar natuurlijk wel 'aanleg' voor hebben. Ik rook niet en toch... Man niet, nee die kan zich uitleven zonder een grammetje aan te komen. Grrrr
Wat je laatste reactie betreft: ik keur roken echt zonder twijfel af. Ik heb gerookt, maar sta nu aan de 'goede' kant. Ik rook langer niet meer dan dat ik wel gerookt heb. Men zegt wel eens dat de ergsten zijn in het anti-rookkamp. Ik waak er echter voor om anderen te betuttelen met mijn goede adviezen. (niet dat jij betuttelt hoor) Ik doe er mijn zegje over en verder moet ik de keus van iemand anders 'voor lief nemen'. Dat geldt ook voor als mijn kinderen nu zouden roken. Ze zijn volwassen, zij gaan nu over hun eigen lichaam en over hun eigen fouten. Inmiddels weet ik dat de organen van je kind ook zonder roken het zomaar van de eene op de andere dag kunnen begeven. Mijn kind kan het gelukkig navertellen.
Jij kunt je niet veel ergers voorstellen dan wat roken met je lichaam doet, maar overmatig drankgebruik is volgens mij net zo of misschien wel meer rampzalig. Zonder verslaving kan er al van alles misgaan, met verslaving nog veel meer. Korsakov, agressie, gevaar in het verkeer, etc..
Ik heb overigens nooit etiketten uitgespeld op wat er allemaal voor vreselijks in een potje zit, dan blijf je bezig. Wij vermaken ons hier altijd wel om de waarschuwing van 'Niet geschikt voor kinderen onder de 3 jaar." Waar ze die waarschuwing al niet opplakken! Hilarisch soms.

Gale

Dat is nou mijn afweging in het leven. Okee, ze moeten één puberzonde, één Vreselijk Uitprobeer Ding doen. En dan zijn dit de vijf die ik bij elkaar verzonnen krijg. En daar mogen ze dan uit kiezen ))

Tirza