Schaamte

het kan puberen zijn maar ook simpelweg schakeltijd. 
Schakeltijd is de tijd die je nodig hebt om van de ene activiteit over te schakelen naar de andere. Velen kunnen dat heel snel, net zo velen hebben daar minuten tot uren voor nodig.

Door voor jou te lopen neemt je dochter misschien afstand van thuis om om te schakelen naar school. Als jullie met de auto gaan rijd jij en heeft zij de tijd om om te schakelen. Dat lukt haar niet als jij naast haar loopt.

Hetzelfde met terugkeren van een uitstap. Zij komt uit de drukke bus en moet dan gelijk schakelen naar thuis. Dat kost tijd en die neemt ze door jou niet te begroeten.

Het hoeft dus zeker geen schaamte te zijn of puberteit. Zelf heb ik het ook net als mijn zoon. Geef ons even tijd om te landen dan komt die begroeting wel. Als zoon door zijn vader naar mij gebracht werd dan kwam hij binnen, zei niks, ging naar zijn kamer, deur dicht en kwam er na een kwartiertje weer uit, begroette me, gaf een knuffel en vertelde wat er bij zijn vader gebeurd was. En het bleef dan de hele dag gezellig.
Ging ik dwingen tot begroeten of ander sociaal door anderen verwacht gedrag (want het is jouw verwachting onder druk van wat de anderen bij die uitstap wel niet van jou zouden denken) dan duurde het vele malen langer voor ik de verhalen en verbinding weer kreeg.

heel normaal, dat hoort bij de puberteit. 

Of heeft ze dit altijd gedaan?

nog even ern aanvulling bij terugkomst van een uitstap ging het bij ons als volgt: ik stond fijn verwachtingsvol te kletsen met de andere ouders / vriendinnen. De kinderen rolden de bus uit. Hun kinderen vertelden gelijk enorme verhalen, zoon kwam naar mij. Ik zei hoi, hij gaf een grom, die interpreteerde ik als 'hoi leuk je te zien', ik zei gedag tegen mijn vriendinnen, zoon zei niks meer. Zoon en ik verwijderden ons uit de menigte. Dus niet nog 'fijn' en 'netjes' gedag zeggen tegen de juf die mee was of tegen zijn vriendjes, gewoon weg gaan.

En dan zei ik niets meer tot we thuis waren en na een kwartiertje kwamen dan de verhalen.

Linn_1983 schreef op 28-02-2024 om 11:09:

ik breng haar 's ochtends omdat het nog donker is. Ik ga een meisje van 11 toch niet alleen in het donker naar school laten gaan,
en al zeker niet omdat ik er passeer.
Het is niet dat ik overbezorgd ben of haar niet kan lossen, anders zou ik er na schooltijd ook staan om haar op te halen.

Bedankt voor de info rond het schakelen.
Ik hou dit in mijn achterhoofd.

Waarom kan een meisje van 11 niet 5 minuten in het donker lopen? Ik moest met 11 jaar, 12km naar de middelbare school fietsen. Dat was de helft van het jaar ook in het donker.

niet persoonlijk nemen en vooral niet te zwaar hoor.  Sommige kinderen gaan zo’n tijd nu eenmaal door. Gewoon grapjes over maken, humor relativeert en verder meisje lekker beetje vrijlaten.  

Je kan best afspreken; he miep ik begrijp dat je je voor me schaamt en dat is prima maar ik wil niet negeert worden. Dus minimale begroeting verwacht ik wel en daarna niets meer praten is prima.    En als dat teveel is dan kom ik je wel een keer met nieuw paars kapsel ophalen ofzo😂

Onze oudste was 8 jaar toen zij ineens besloot heel voor ons uit te gaan fietsen zodat zij zonder moeder op school aankwam. Ik moest er stiekem wel om lachen. Ik was zelf 6 jaar toen ik vond dat ik wel alleen naar school kon lopen. Onze jongste wilde het liefst tot en met groep 8 door mij naar school gebracht worden. Jongste heeft zelfs de hele middelbare schooltijd met mij meegefietst als dat uitkwam met school- en werktijden. Haar school en mijn werk lagen in dezelfde richting. Het maakte haar niks uit dat zij met haar moeder in de kolonne fietsende scholieren meefietste. Oudste maakte altijd dat ze wegkwam. Inmiddels helemaal goed gekomen. Beide meiden doen niets liever dan met hun moeder er gezellig op uit gaan.

Schamen voor je ouders hoort volgens mij bij de puberteit. Gek genoeg vinden andere kinderen mij niet half zo vreemd als hun eigen ouders. 

Inderdaad met dochter bespreken. Vindt ze het niet fijn dat je meeloopt ‘s ochtends, begrijpelijk, hoe zorgt ze er dan zelf voordat ze veilig op school komt? Vertel haar dat het fijn is begroet te worden, zonder verwijten. 
Hier een dochter die zich al jong voor mij ging schamen, jonger nog dan jou dochter. Het kwam en ging met vlagen maar ik heb het me nooit aangetrokken. Mijn eigen moeder voelde zich wel altijd gekwetst dat ik niet met haar in de stad gezien wilde worden (“Je schaamt je zeker omdat ik te dik ben”) en ik vond dat altijd zo’n onzin omdat ik wist dat het niet persoonlijk WAS.
Toen dochter op de middelbare zat was ze een keer iets belangrijks vergeten, ik ging dat in de pauze nabrengen en bereidde me al helemaal voor om het item volledig anoniem bij de conciërge te droppen, komt ze opeens met een hele groep vrienden op af gerend, geeft me een zoen en zegt : “Jongens, dit is mijn lieve mama”. 
Dat zijn momenten die je niet meer vergeet!

Mijn oudste kind heeft zich nooit voor mij geschaamd. Was altijd trots om me voor te stellen als zijn moeder aan zijn vrienden.
Mijn middelste kind wil volgens mij nog niet dood naast me gevonden worden.
Mijn jongste schaamt zich ook niet voor mij, zolang ik maar (quote) niks ”outta pocket” zeg.

Ik snap to dat het kwetsend kan zijn, maar zoek het niet bij jezelf hoor, hoort bij de leeftijd.