Slecht nieuws
Mijn zoon (13 jaar ADHD/NLD) had een aardige overbuurjongen. Hij is daar een paar keer geweest, vlak na de inbraak omdat hij het moeilijk vond alleen thuis te zijn en dan even naar de overburen mocht. Daar woonde een zoon in huis, 24 jaar die hij erg leuk vond. Rond kerst werd deze jongen ziek. We hadden thuis al besproken dat het erg slecht met hem ging en dat er een mogelijkheid was dat hij ging overlijden. Zoon reageerde daar met huilen en verdriet op.
Gisteren is hij inderdaad overleden. We hebben het gehoord van een andere buurvrouw, zoon zat naast me in de auto en gaf geen reactie. Even later thuis, terwijl ik ontdaan was, begon hij op heel normale toon of hij op de computer mocht. Eerst had ik even niet zoveel aandacht daarvoor maar toen hij zeurde schoot ik uit en zei ik bozig dat ik zijn reactie niet begreep. Vervolgens begon hij heel hard te huilen en snikken dat hij het erg vond van Stephan. (zo heet de overbuurjongen) Ik dek dat hij probeerde zijn verdriet te negeren en het toen net even niet mer lukte., Vreemde reactie vond ik het. Alsof hij zich stoer wilde houden, dat ben ik niet zo van hem gewend.
Even later was ik even bij de buurvoruw geweest om te condoleren. Toen ik moest huilen en naast zoon ging zitten draaide hij zijn rug naar me toe en trok mijn arm om hem heen. Alsof hij wilde zeggen: ik troost jou niet, ik wil dat je mij troost. In andere situaties kan hij best goed troost geven. Ik vond het bijzonder. Vandaag is hij natuurlijk gewoon naar school, maar hij heeft slecht geslapen en is er erg mee bezig. Daar zit ook een stuk angst bij. Angst dat je niet oud hoeft te zijn om dood te gaan....
Niks is vreemd
Geen enkele reactie is nu vreemd, niet het gewoon door willen gaan, niet het troost willen, niet het niet kunnen troosten.
Aan jouw de taak hem te troosten, hem niet af te wijzen én het 'goede' voorbeeld zelf te geven. Zelf huilen is het goede voorbeeld geven. Probeer het gesprek hierover open te houden, hoe moeilijk ook, geen enkel facet kan nu taboe zijn. Probeer goed aan te voelen waar je zoon nu behoefte aan heeft, van rust tot doorgaan, van 'ander onderwerp' tot actieve troost en aandacht. En zorg ondertussen goed voor jezelf!
Kinderen
Kinderen kunnen zo anders reageren dan volwassenen....en elke mens ook. Ik herinner me een gezin waar een kind overleed, en waarvan een broertje vroeg, kort na het overlijden: wat eten we eigenlijk vanavond? Mijn eigen zoon verloor op zijn 8e zijn beste vriendje, en hij wilde er gewoon niet over praten, punt. Pas nu op zijn 19e hebben we het erover. Destijds maakte hij een ridder van Playmobil, met veel wapens, om het grafje te bewaken. Maar mee naar de uitvaart wilde hij pertinent niet. Sterkte en zorg maar goed voor elkaar.
Eens met....
K. Heksenvet en Fiorucci.......kinderen reageren heel anders dan volwassenen.
Een lief vriendinnetje van mijn dochter is overleden toen mijn dochter 7,5 was. We keken een dvd, waarin een lied werd gezongen, die speciaal geschreven is voor ouders die hun kind hebben verloren. Mijn dochter stelde een vraag waarvan ik dacht: "Waar slaat dat nou weer op?", dus ik reageerde met wat verbazing.....en toen was het brullen, brullen en nog eens brullen. Het is inderdaad een houding.....
Wees lief voor elkaar en heel veel sterkte!!
En 'verwacht' ook niks
Dat je de eerste keer schrok en je verbazing uitsprak naar zoon snap ik....Maar kinderen zijn 'anders'in hun verdriet. Die gaan daar anders mee om dan wij.
Een kind kan afhankelijk van de situatie de ene keer zus zijn en de andere keer zo.....Een kwestie van jantje lacht en jantje huilt. Kinderen leven meer in het moment.En gaan om met hier en nu.......denken ze eraan dan zijn ze verdrietig,denken ze er niet aan dan kunnen ze zo weer vrolijk zijn. Ze beseffen ook vaak nog niet goed dat het zo is en dus blijft....Het zal een paar dagen duren voor je zoon beseft dat hij echt,echt niet meer terug komt, misschien nog wel langer.
Net of ze zichzelf de 'hoop' niet willen ontnemen. Dat kun je ze zeggen, maar dat werkt bij kinderen niet zoals bij ons. Wij 'weten' het, zijn weten het omdat wij het zeggen....maar denken ergens dat het toch misschien te vreselijk is om waar te zijn.
Verwacht dus niets, ga in op het moment, toon je eigen verdriet en praat er openlijk over....
groeten albana
En voor pubers heeft het n behoorlijke impact
Net in een periode waarin ze zo gaan worstelen met zichzelf, afstand nemen van ouders omdat je zelfstandig wilt worden, en dan zo geconfronteerd te worden met de dood, van ook nog eens een jong iemand die je graag mag, terwijl je jezelf nog helemaal niet kent, er allerlei ontwikkelingen gaande zijn of ontstaan, fysiek en psychisch.
En het is toch ook afschuwelijk, een volwassene kan het zelf al geen plaatsje geven, laat staan dat een kind het kan.
Maak je geen zorgen, koentje, wat hij doet is goed voor hem, is zijn manier om er op dat moment mee om te gaan, of proberen mee om te gaan.
Veel sterkte voor jullie beiden, het is vreselijk.
Van de week
zei mijn zoon nog 'ik zou wel naar de begravenis willen, maar ja, ik moet naar school'.
Mijn gevoel zei dat hij eigenlijk niet naar die begravenis wil, alsof er een soort van opluchting in zat. Dus heb ik besloten het zo te laten.
Gisteravond heb ik hem geholpen een kaartje te maken voor de ouders van de overbuurjongen. Het is zo'n lief kaartje geworden, echt helemaal van hem! Ik vermoed dat zij dat wel fijn zullen vinden.
Zo is het goed. Morgen wordt hij begraven...
