Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
MamaE schreef op 04-06-2025 om 15:49:
Ze praat op die momenten niet, dat lukt niet. Vaak dwingt ze dan af dat ze alleen is en dat is ook niet erg. Ik had dat als kind ook, dat ik dan boos naar mijn kamer ging. Dus ik snap het wel, maar ik zit niet rustig beneden als ik weet dat ze hevig huilend zichzelf ligt te slaan en te knijpen. Gelukkig is er daarna vaak wel ruimte voor troost en verbinding en heeft ze ons dan ook nodig.
De juf verbaast mij niet eens meer. Die vrouw heeft geen klik met dochter en ze snapt haar niet. Nog een maand, dan is dochter van haar af. Blij toe.
Wat een stomme juf! 
Heb je dochter nog bevestigd in dat het best een goed idee was om die aftelkalender te maken?
Mvtj schreef op 05-06-2025 om 10:13:
[..]
Wat een stomme juf!
Heb je dochter nog bevestigd in dat het best een goed idee was om die aftelkalender te maken?
Uiteraard. Ik wil mijn mening over het mens niet per se projecteren op dochter maar ze heeft al vaker shit geflikt die niet oké was. Ongevraagd en zonder overleg een diagnose de klas in slingeren, kind op de gang zetten omdat ze pijn had en moest huilen na een heftige tandartsingreep. Soms ook een misschien goedbedoelde opmerking die bij dochter niet lekker viel, kortom; geen klik en blij dat ze na twee jaar bijna van haar af is.
Hoe gaat het met jullie?
Hier alles rustig, een beetje té als je het mij vraagt. Zit zelf enorm in een vibe van ‘zin in leuke dingen doen’ en vind het momenteel nogal confronterend dat zoon alleen maar zin heeft in z’n eigen plan: op z’n kamer zitten, weinig verrassend. Dat klinkt in mijn beleving nu weer depri. Terwijl ik weet en zie dat dit niet speelt. Hij is oké en lijkt echt lekker te gaan.
Sprak dit weekend een paar vriendinnen met hun pubers (stuk of 8 in totaal) en die hebben het over zulke andere dingen: kinderen zijn altijd weg, buiten met vrienden, goede gesprekken voeren (tijdens het eten waar ze niet moeilijk over doen
, op vakantie met leeftijdsgenoten, behoorlijk zelfstandig en is het lekker weer? Lekker zwemmen met vrienden! Ik ben dol op m’n vriendinnen en hun verhalen, maar ik kan er niet makkelijk op inhaken omdat bij ons thuis vrijwel niets van dit aan de hand is. En het is allemaal oké hoor en toch ook ergens dus pijnlijk en confronterend.
Tegelijkertijd; andere persoonlijkheid en laatbloeier… hij vroeg me trouwens vandaag of ik shot glaasjes heb en schonk daar vervolgens een (paar keer) alcoholvrij biertje in 🙃😅
Ik lees dan weer dit topic door omdat herkenning dan zo fijn is. Dat ik niet de enige ben met een soortgelijke tiener. Dat het ook allemaal nog zo in ontwikkeling is en dat we allemaal maar naar eer en geweten wat aanmodderen vanuit liefde.
Het aanmodderen herken ik heel goed, Zonnig! Net als veel andere dingen bij jou thuis.
Je bent me net voor met een berichtje plaatsen. Hier best wel crisis wat school betreft. Ik probeer hem gerust te stellen met dat er ook andere wegen naar Rome leiden.
Eerlijk gezegd denk ik dat hij te laat de juiste begeleiding vanuit school en ambulant heeft gekregen. Het vliegt hem helemaal aan, en het schooljaar is al bijna weer voorbij: over twee weken de laatste proefwerkweek en dan nog de grotere opdrachten en boekverslagen inleveren waar hij giga mee achterloopt.
Ik gun hem een beter passende leer-route. Misschien wel met een of twee tussenjaren na dit schooljaar, zodat hij geen examen hier hoeft te doen maar over een paar jaar dmv volwassenen onderwijs of staatsexamens of iets dergelijks.
Vervelend Kaas, dat het hem dan zo aanvliegt. Komt hij daarmee bij je of merk je dit aan gedrag? Fijn dat hij nu hulp heeft, maar dat is er natuurlijk ook niet voortdurend. Is het voor hem duidelijk en overzichtelijk wat er nu nog verwacht wordt? Het kan zinvol zijn om bij school na te vragen wat echt moet en wat kan geschrapt. Er zijn vaak nog zoveel dingen mogelijk.. hij zit in pre-examenjaar ook toch?
Een tussenjaar klinkt op zich goed, alhoewel ik dan wel een duidelijke invulling zou willen anders vrees ik gillend gek te worden van mogelijk nog meer gehang 🙃
Ik ben momenteel deels ziek thuis, waardoor ik mbt de kinderen meer meekrijg en meer beschikbaar ben. Het is al aan hem af te lezen als ie aan komt fietsen, en als ie binnen komt dan barst het los qua wanhoop en emotie.
In een eerder stadium heb ik al aan de kinderen verduidelijkt dat er bij een tussenjaar gewerkt moet worden. En zoon had het laatst zelf over de sportschool (komt door z’n werk) dus dat kan dan ook mooi. En misschien zelfs autorijlessen. En dan tijdens dat jaar verder oriënteren op wat ie wil.
Maar ik zie nu in ieder geval een veel te grote druk/stress, uitputting en wanhoop.
De schooldagen zelf putten hem uit, daar komt hij doodmoe van thuis. En als ie een afspraak met de leerlingbegeleider heeft gehad, is ie niet gerustgesteld maar in paniek over alle dingen die nog moeten en die hij (nog) niet heeft gedaan.
Ach, wat naar dat hij zoveel stress heeft kaas. Een tussenjaar kan niet zomaar als er geen startkwalificatie is. Kan hij niet eventueel het jaar overdoen? Of als hij wel overgaat gespreid examen doen?
Bij een tussenjaar zou ik wel echt een heel duidelijk plan willen hebben met wat er dan wel gedaan wordt. Alleen op de kamer hangen wordt niemand gelukkiger van en de stap naar weer naar school gaan wordt alleen maar groter.
MamaE schreef op 04-06-2025 om 09:50:
[..]
Mijn diagnose van toen ik zes was, stond inderdaad niet meer in het systeem. Ik had toen een andere huisarts (logisch, de huidige zat toen op de basisschool en die van toen leeft al niet meer) en er werd überhaupt veel minder geregistreerd. Mijn ouders wilden dat vooral nergens gemeld hebben. Maar bij de vraag voor onderzoek dochter werd dat wel gevraagd en genoteerd.
Ik lees hier af en toe mee.
Als ik dit lees heb je best kans dat er wel in je dochter's dossier staat dat jij een autisme diagnose hebt maar niet dat het ook in jouw eigen dossier staat.
Ze zijn inhoudelijk niet aan elkaar gekoppeld. Ik zou dat als je bij de poh of huisarts bent even checken.
Ysenda schreef op 11-06-2025 om 17:22:
[..]
Ik lees hier af en toe mee.
Als ik dit lees heb je best kans dat er wel in je dochter's dossier staat dat jij een autisme diagnose hebt maar niet dat het ook in jouw eigen dossier staat.
Ze zijn inhoudelijk niet aan elkaar gekoppeld. Ik zou dat als je bij de poh of huisarts bent even checken.
Bedankt voor de tip. Ga ik checken.
MamaE schreef op 11-06-2025 om 14:16:
Ach, wat naar dat hij zoveel stress heeft kaas. Een tussenjaar kan niet zomaar als er geen startkwalificatie is. Kan hij niet eventueel het jaar overdoen? Of als hij wel overgaat gespreid examen doen?
Bij een tussenjaar zou ik wel echt een heel duidelijk plan willen hebben met wat er dan wel gedaan wordt. Alleen op de kamer hangen wordt niemand gelukkiger van en de stap naar weer naar school gaan wordt alleen maar groter.
Ik wist niet dat er zoiets als gespreid examen doen bestond. Ik ga eens informeren. Het probleem is vooral het plannen (daar heeft hij nu goede hulp bij, maar daardoor ziet hij ook hoeveel hij nog moet en slaat verlamt hem), het uitvoeren ervan en het werktempo. Het ‘koppie koppie’ heeft ie er wel voor.
Kaassoufflee schreef op 11-06-2025 om 18:05:
[..]
Ik wist niet dat er zoiets als gespreid examen doen bestond. Ik ga eens informeren. Het probleem is vooral het plannen (daar heeft hij nu goede hulp bij, maar daardoor ziet hij ook hoeveel hij nog moet en slaat verlamt hem), het uitvoeren ervan en het werktempo. Het ‘koppie koppie’ heeft ie er wel voor.
Kan ik me zo voorstellen dat de grote achterstand hem verlamt. Ik sluit m'n ogen als ik langs het aanrecht en de grote hoop vieze vaat loop 
Ik hoop dat je zoon in ieder geval over gaat. En dan volgend jaar met een heel jaar begeleiding het overzicht en plannen goed lukt.
Ik ben heel benieuwd hoe jongste zoon de Cito gemaakt heeft. Vooral omdat we dit jaar het begrijpend lezen extra geoefend hebben. Het viel me tijdens oefenen op dat zoon soms zo z'n eigen logica heeft. En daar niet vanaf te brengen is als het antwoord iets anders is 
En of oudste zoon de laatste toetsen goed maakt.
Gisteravond een momentje waar ik heel blij van werd. We werden in een druk restaurant ergens midden in de herrie gezet. Heb toen aangegeven dat dochter last van overprikkeling heeft en het meisje van de bediening reageerde zo lief, ze wist direct waar ik het over had.
Ze hadden nog een kleinere ruimte die een stuk rustiger was. We hebben een heerlijke avond gehad 
Evaluna schreef op 15-06-2025 om 08:49:
Gisteravond een momentje waar ik heel blij van werd. We werden in een druk restaurant ergens midden in de herrie gezet. Heb toen aangegeven dat dochter last van overprikkeling heeft en het meisje van de bediening reageerde zo lief, ze wist direct waar ik het over had.
Ze hadden nog een kleinere ruimte die een stuk rustiger was. We hebben een heerlijke avond gehad
Wat fijn, dat mensen daar dan rekening mee houden!
Ik merk dat ik op dit moment helemaal aan mijn plafond zit qua prikkels. Ben echt helemaal klaar met alle medische shit van dochter. Het is gewoon te veel. Vorige week een afspraak bij de kinderarts, deze week bij de oogarts en volgende week therapie afsluiten en gesprek met de kinderpsychiater over medicatie (waar ik grote moeite mee heb, maar waarschijnlijk wel beter is voor haar).
En toen kwam dochter ook nog uit school met tandpijn. Tandarts gebeld en we kunnen gelukkig einde van de dag nog even terecht, maar ik vrees voor een ontsteking.
Ik snap je helemaal mamaE. Ik wilde even spuien in het ergenisdraadje, maar hier past het misschien wel beter.
Wij zitten niet medisch maar juridisch. Morgen de kinderen een afspraak bij de rechtbank, donderdag mag ik, over 10 dagen nog een keer een zitting. Tussendoor nog een groot overleg.
Dochter die vanmorgen weer in paniek bleef hangen en niet naar school ging. Morgen wil ze wel, maar ze gaat ook naar de rechtbank en ik ben er niet om haar te brengen, dus morgen zal school ook wel afvallen.
Ben er ook zo klaar mee. Het kost veel energie, ik heb allemaal plannen voor zwemmen / naar de volkstuin/ wandelen maar uiteindelijk zit ik leeg op de bank op mijn telefoon te scrollen.
Een ding is wel genoeg eigenlijk. Of autisme, of gedoe met vader / instanties/ of medische dingen. Je gunt kinderen zo dat ze ook nog een beetje ontspannen kunnen opgroeien. Ze maken veel mee 🙁 En wij dus ook.
Klopt Evaluna, dat soort dingen kosten mentaal zo veel energie. Gelukkig hebben wij wel een goed huwelijk, dat scheelt al heel veel. De shit trekt soms wel een wissel op ons allebei, maar meestal kan de een het even opvangen als de ander het niet meer trekt en andersom.
Mijn man heeft het deze periode altijd druk met eindwerkstukken beoordelen.
Ik was die afspraak bij de oogarts eigenlijk vergeten en kreeg een halve inzinking dat dat óók nog moest en toen ze ook nog tandpijn had, was mijn reactie 'ook dat nog, wat een gedoe', en dat vond ik niet begripvol van mezelf, want dochter vind zichzelf sowieso al veel 'gedoe' voor ons.
Liefde is oneindig, energie is dat niet.
