Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Het zal spanning voor het nieuwe schooljaar zijn, denk ik? Bij mij krijgen ze met stress meer tics, ik houd er bij mijn jongens ook alvast rekening mee als ze weer thuis komen straks. Mijn oudste heeft ook een jaar gedoubleerd en stond er ook de tweede keer slecht voor, maar heeft het toch gehaald op de motivatie van niet willen afstromen en al zeker geen andere school op 15 km afstand van huis…
Als ze bij vader zijn, hebben we 2x per week videobelcontact, al houden we het kort want er is vaak niet veel te vertellen. Vanavond zei zoon: de verhalen komen wel als we weer thuis zijn 😉
Hier is het schooljaar vandaag begonnen. Dochter zit nu in groep 7. Ze heeft een heerlijke kindervakantieweek gehad, wel moe daarna, maar het weekend lekker uitgerust en nu had ze ook wel weer zin in school. Medicatie gaat goed en zonder problemen. Ze is rustiger, minder prikkelbaar, kan onverwachte situaties beter handelen. Maar haar autisme is natuurlijk niet weg, al merken we er nu minder van. Af en toe even ontprikkelen heeft ze nog steeds wel nodig. En ze kan slecht tegen warmte, waardoor er wel wat botsingen en gedoe was over het dragen van de beugel. Maar ze uit dat niet meer met boosheid, waardoor het verdriet over haar gebit meer zichtbaar wordt. Het voelt voor mij alsof wij heel lang te veel hebben gereageerd op haar boosheid en zelfbeschadiging en te weinig op de onderliggende gevoelens daarvan. Daar hebben we in het weekend wel nog even over gepraat en dat was een fijn gesprek.
