Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Evaluna schreef op 26-10-2025 om 12:11:
We hebben inderdaad goed nieuws van de rechtbank. We hadden van de zomer al eenhoofdig gezag gekregen en nu dus ook het nieuws dat er geen omgang meer is.
Heel blij mee, hoop dat het ook ons echt rust gaat geven.
Dochter is bij de GGZ. Vooralsnog is het omgaan met spanning en paniek. We hadden ook een diagnose traject in ons hoofd, maar hoe meer ik lees over de overlap trauma / hechting / autisme / hoogbegaafd, hoe meer ik twijfel.
Dochter is 13 en ik krijg soms het gevoel dat ze het zich ook wel een beetje aan laat leunen of veiligheid zoekt in het hokje autisme.
Dat laatste vind ik toch niet prettig om te lezen. Zou je dat ook zeggen bij een kind dat een bril moet? "Ja, dat gebruikt ze nu wel als excuus om...¨. Het leven is bepaald niet eenvoudig voor haar, als ze nu even wil leunen dan zou ik dat zo laten. Als je 13 bent dan gebeurt er enorm veel in je lijf en in je hoofd, en dan heeft zij er haar omstandigheden ook nog bij. Je zou van minder even willen leunen.
Tuurlijk is doorzetten en aanpakken goed als je ergens wil komen. Maar doe dat voortdurend en je brandt volledig op. Zoals ze in de sport zeggen: rusten is ook trainen.
Met griep ga je naar bed om uit te zieken. Ja, je kunt ook pijnstillers nemen en doorgaan, maar dat pakt soms later alsnog heel erg lelijk uit. Kinderen leren dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en hun lichaam goed aanvoelen gaat niet samen met voortjagen en steeds benadrukken dat je vooral niet weg moet lopen voor problemen en altijd maar aan moet pakken. Soms is het juis heel goed om eerst even volledig tot rust te komen.
AnnaPollewop schreef op 27-10-2025 om 09:15:
[..]
Dat laatste vind ik toch niet prettig om te lezen. Zou je dat ook zeggen bij een kind dat een bril moet? "Ja, dat gebruikt ze nu wel als excuus om...¨. Het leven is bepaald niet eenvoudig voor haar, als ze nu even wil leunen dan zou ik dat zo laten. Als je 13 bent dan gebeurt er enorm veel in je lijf en in je hoofd, en dan heeft zij er haar omstandigheden ook nog bij. Je zou van minder even willen leunen.
Tuurlijk is doorzetten en aanpakken goed als je ergens wil komen. Maar doe dat voortdurend en je brandt volledig op. Zoals ze in de sport zeggen: rusten is ook trainen.
Met griep ga je naar bed om uit te zieken. Ja, je kunt ook pijnstillers nemen en doorgaan, maar dat pakt soms later alsnog heel erg lelijk uit. Kinderen leren dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en hun lichaam goed aanvoelen gaat niet samen met voortjagen en steeds benadrukken dat je vooral niet weg moet lopen voor problemen en altijd maar aan moet pakken. Soms is het juis heel goed om eerst even volledig tot rust te komen.
Het klinkt misschien niet zo aardig, maar ik denk dat Evaluna haar dochter wel goed genoeg kent om door bepaalde dingen heen te prikken.
Als een kind een bril moet en dat dan als reden ziet om allerlei dingen niet te kunnen, bijvoorbeeld gymles, sporten, fietsen als het regent, dan ga je daar als ouder ook niet in mee. Als een kind bij alles wat het niet leuk of moeilijk vindt gaat roepen 'kan niet want autisme', helpt dat niet bij het zelfredzaam worden. Ik denk zelfs dat dit één van de redenen is waarom mijn ouders mij dat niet verteld hebben toen ik kind was. Ik schat zo in dat ik dat als kind wel had geprobeerd om onder dingen uit te komen die ik stom vond. Nu is er natuurlijk ook nog een middenweg.
Een periode van rust is goed. Maar dat hoeft ook weer geen jaren te duren waarin je helemaal nergens toe komt. Een zekere mate van ritme, structuur, en duidelijkheid in verwachtingen is ook goed voor kinderen. Met en zonder diagnose.
AnnaPollewop schreef op 27-10-2025 om 09:15:
[..]
Dat laatste vind ik toch niet prettig om te lezen. Zou je dat ook zeggen bij een kind dat een bril moet? "Ja, dat gebruikt ze nu wel als excuus om...¨. Het leven is bepaald niet eenvoudig voor haar, als ze nu even wil leunen dan zou ik dat zo laten. Als je 13 bent dan gebeurt er enorm veel in je lijf en in je hoofd, en dan heeft zij er haar omstandigheden ook nog bij. Je zou van minder even willen leunen.
Tuurlijk is doorzetten en aanpakken goed als je ergens wil komen. Maar doe dat voortdurend en je brandt volledig op. Zoals ze in de sport zeggen: rusten is ook trainen.
Met griep ga je naar bed om uit te zieken. Ja, je kunt ook pijnstillers nemen en doorgaan, maar dat pakt soms later alsnog heel erg lelijk uit. Kinderen leren dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en hun lichaam goed aanvoelen gaat niet samen met voortjagen en steeds benadrukken dat je vooral niet weg moet lopen voor problemen en altijd maar aan moet pakken. Soms is het juis heel goed om eerst even volledig tot rust te komen.
Ik noem nergens dat ze moet aanpakken en doorzetten. Waar haar gedrag vandaan komt, dat interesseert mij, is het autisme? Trauma? Burnout? "Kiest" ze ervoor omdat het leven zo onveilig voelt of is het echt iets wat diep in haar geworteld zit?
Ik vind dat best een interessant vraagstuk.
Maakt dat iets uit voor hoe ik haar benader? Nou, nee, het werkt op het moment het beste als we vanuit een "autisme / trauma bril" naar haar kijken. Ze doet wat ze kan en als het soms even niet lukt is dat ook prima. Sommige dingen zijn optioneel, maar de afwas en de tandarts vallen daar niet onder.
Niemand is een klier voor zijn plezier is een uitdrukking op mijn werk en ik doe altijd mijn uiterste best om naar die uitdrukking te leven. Op werk en prive.
Ik vermoed dat je mijn zinnen anders oppikt dan dat ik ze bedoel.
