Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hoe gaat het hier met iedereen? Nog leuke plannen voor de kerstvakantie?
Hier heeft dochter wel zin in de vakantie. Komende donderdag heeft ze kerstdiner op school en vrijdag heeft ze een slaapfeestje bij een vriendinnetje. Ze gaat ook nog logeren bij een vriendinnetje dat ze kent van kerkkamp. Dat zijn dus wel leuke dingen op de planning.
Afgelopen week nog naar de oogarts geweest. Haar ogen zijn allebei een klein beetje achteruit gegaan. Dat is op zich normaal, maar kost wel even schakeltijd bij dochter.
Ze bleef rustig, maar was achteraf toch wat verdrietig. De oogarts had aangegeven dat het niet per se nodig was om nieuwe glazen of een nieuwe bril te nemen, dat was aan haar. Dochter reageerde daarop vrij snibbig dat ze toch nooit zelf iets mocht beslissen omdat wij het altijd beter wisten en ze dat toch wel zou moeten van ons. Ik merkte bij mezelf enige irritatie over haar houding, maar mijn man nam haar even op schoot, gaf haar een knuffel en zei 'Dit keer niet. Jij mag dit beslissen. En dat hoeft niet nu, daar mag je best even over nadenken'. En dat hielp enorm. Ze ontdooide, de spanning was weg. Thuis waren er wel even een paar tranen, maar gisteren zei ze uit zichzelf dat het misschien toch wel beter was om nieuwe glazen te nemen, maar dat ze haar bril graag wilde houden. Dus die hebben we vandaag besteld bij de opticien.
Ik vind nog steeds dat ze dingen vaak te groot maakt en dramatiseert. Maar het is wel heel fijn dat het niet meer escaleert met gigantische huilbuien, ruzies, zichzelf pijn doen etc. Dit is autisme. En dat mag er zijn. En met medicatie is het leefbaar.
Ik was van plan om volgend weekend weer te posten, omdat we deze week nog een paar spannende dingen hebben en veel stress hebben gehad. Dus update van mijn kant volgt nog.
Fijn dat het nu eigenlijk ‘alleen nog maar’ autisme is bij je dochter, MamaE. Klinkt goed dat ze ook leuke dingen met vriendinnen heeft.
