Tiener op z’n kamer

Mvtj ik denk dat je het wel aan je kinderen zou merken. Althans, bij mijn zoon is het duidelijk als hij ergens geen zin (meer) in heeft: dan doet ie er niet (meer) aan mee. En dat hangt ook veel samen met of hij zichzelf mag zijn. 

Mvtj schreef op 17-04-2024 om 14:24:

Hallo allemaal, ik zou graag mee willen schrijven. Ik heb twee jongens met ASS, eentje van 10 en eentje van 11 jaar oud. Beide kinderen hebben vorig jaar de diagnose gekregen.
Doordat ik er twee in huis heb, kan ik heel goed zien hoe ASS zich verschillend uit bij verschillende mensen. Ze lopen beide tegen andere problemen aan (ook al zit er wel overlap in).
Komend september gaat onze oudste zoon naar de middelbare school. Ik (en z'n vader) vinden het nog spannender dan hijzelf. Er zijn twee scenarios waar ik me vooral zorgen om maak. Dat hij gaat verdrinken in de grote hoeveelheid nieuwe prikkels, de verschillende klassen, verschillende leraren, huiswerk, etc. En dat hij geen aansluiting gaat vinden bij de kinderen in zijn klas. Hij heeft nu twee vrienden, waarvan er één naar dezelfde school maar een ander niveau gaat. En de andere vriend zit nu nog in groep 7 dus blijft achter op de basisschool.

Hoi MVTJ, ik snap je heel goed. Ook hier een zoon van 12 met diagnose ASS. Ik heb precies dezelfde zorgen: gaat hij aansluiting vinden en gaat hij niet verdrinken in alles? Hij heeft in zijn klas nu geen aansluiting, gelukkig wel een vriend elders (woont helaas niet in de buurt), en kan gelukkig goed met zijn neven opschieten. 

Je bent dus niet alleen hierin. 

Ik vind het lastig dat ik me zorgen maak (en ik denk net als jij, meer dan dat hij zelf doet), maar ik probeer er niet in te blijven hangen (lukt niet altijd hoor) en te kijken wat we allemaal doen en voorbereiden - en meer dan dat kunnen we niet. Ik deel dit nu met jou, hopelijk heb je er wat aan:

Ik heb in mijn zoektocht naar een middelbare juist wel benoemd dat hij autisme heeft en wat dat betekent en wat hij nodig heeft. De school die we initieel op het oog hadden sprong hier niet goed op in (denken in problemen, wat er vooral niet mogelijk was, ons het idee geven dat we een kind hadden dat geen veter kon strikken en de hele dag in een staat van enorme overprikkeling verkeerde). Die school is het dus niet geworden maar een andere school waar ze meedenken, autisme benoemen en niet te klein of te groot maken, veel aandacht en begeleiding hebben  - oa met groepsvorming, en hem tijdens de rondleiding  - we kregen er een speciaal voor hem en mij, echt top - echt 'zagen', wel. Ze hebben twee mentoren in plaats van eentje in de klassen, en zorgen voor een ervaren mentor voor kinderen die wat extra's nodig hebben. En het mooie was dat zoon zelf ook in zag dat die school veel beter voor hem was en zelf voor die school koos, ook al betekent dat een eind fietsen en veel onbekends.

In juni gaan we kennis maken met de klas en mentor in een individueel gesprek. Ook daar ga ik goed benoemen wat hij nodig heeft. Hij heeft op zijn huidige school ook begeleiding (coaching op gedrag, helpen met zelfvertrouwen en contact maken), en zij gaat mee en kan ook begeleiden in de eerste weken. Zo zorgen we voor een warme overdracht zeg maar. 

Ik denk dat het ook goed is om richting klas te benoemen hoe hij in elkaar steekt, zonder dat we dat gelijk benoemen als autisme. Zodat ze weten hoe hij in elkaar steekt en bijvoorbeeld niet gaan denken dat hij helemaal geen contact wil als hij zich af en toe moet afzonderen om te ontprikkelen.

Al met al denk ik dat we niet meer kunnen doen dan nu en we moeten zien hoe het gaat, er scherp op blijven, maar ook vertrouwen dat hij het kan. En reel zijn in onze verwachtingen (sommige dingen zullen er nooit inzitten, andere wel, maar het kost veel meer moeite en tijd om hem dat te leren dan bij een 'normaal' kid)

En in zekere zin kijk ik ook uit naar de middelbare, want een nieuwe start, uit de bestaande groepjes (waar hij buitenvalt en er ook niet meer in gaat passen - dat is elke keer confronterend om te zien), je begrijpt ik tel de dagen af in groep 8 en kijk enorm uit naar die laatste schooldag!

En gaat het op deze school niet werken, dan kan hij naar het speciaal onderwijs - bij ons in de buurt is een school voor alleen kinderen met een een stoornis in het autistisch spectrum, alle niveaus, dus dat is heel fijn.

Verder is het goed om te kijken wat wel kan en wel goed gaat (net als andere forummers hier aangeven. En in te spelen op zijn talenten en hobbies, en blij te zijn met elke kleine stap die hij maakt. En dat benoemen en prijzen, goed voor zijn zelfvertrouwen. Ook dit gaat hier vaak goed, maar soms merk ik nog steeds teveel de nadruk leg op het negatieve en hem daarmee dus niet volledig accepteer en vertrouw. Tja, ik ben ook maar een mens. 

Lang verhaal kort, maar wat ik wil zeggen: vertrouw op je zoon, denk in oplossingen, vraag hulp en kijk naar wat wel goed gaat en positief is. Liefs en sterkte van mij!

Stormvogel schreef op 24-05-2024 om 18:27:

Sowieso erg fijn om hier mee te lezen, wat een herkenning, alle zorgen, maar ook de positieve kanten en dat het vaak ook wel goed gaat.
Ik vind het opvoeden van een kind met autisme heel pittig (met name mentaal). Gelukkig vormen man en ik een goed team.
Hier meelezen helpt enorm om te beseffen dat ik niet de enige ben en dat maakt het daardoor ook makkelijker ♥️
Ik wens iedereen een goed weekend en een positief moment (of meerdere natuurlijk) met je (pre)pubers/jongvolwassenen met een autistisch talent (iemand op mijn werk noemde dat ooit zo, talent ipv een stoornis, dat vond ik zo mooi)

Van harte welkom!

Wij weten het nu pas, tijdens het 4e leerjaar voortgezet onderwijs. En al doende hebben zij/wij gezien wat zoon nodig had en begeleiding op die gebieden gekregen. Hij wordt/werd in zijn eigen klassen gedoogd, nadat ze hem eerst een tijdje hebben uitgeprobeerd. Zoon reageert niet of draait weg en dan is het niet meer leuk. Hij durft, nu hij het weet en psycho educatie heeft, wel meer met klasgenoten te doen. Laatst is hij zelfs opgetogen thuis gekomen omdat het samenwerken die dag zo goed ging

Kaassoufflee schreef op 24-05-2024 om 18:52:

[..]

Van harte welkom!

Wij weten het nu pas, tijdens het 4e leerjaar voortgezet onderwijs. En al doende hebben zij/wij gezien wat zoon nodig had en begeleiding op die gebieden gekregen. Hij wordt/werd in zijn eigen klassen gedoogd, nadat ze hem eerst een tijdje hebben uitgeprobeerd. Zoon reageert niet of draait weg en dan is het niet meer leuk. Hij durft, nu hij het weet en psycho educatie heeft, wel meer met klasgenoten te doen. Laatst is hij zelfs opgetogen thuis gekomen omdat het samenwerken die dag zo goed ging

Dankjewel!

En wat goed van je zoon! Kleine stappen maken een grote. Ook mijn ambitie voor onze zoon: negatieve opmerkingen laten voor wat ze zijn en niet reageren. Wel letten en reageren op de positieve signalen. En hem handvatten geven, om meer samen met anderen te doen. 

Wat leert hij precies met psycho educatie als ik vragen mag? Het is hier ook genoemd maar kan me er nog niet iets bij voorstellen. 

Het niet reageren op pestende klas-/schoolgenoten heeft hij zich onderweg op de basisschool eigen gemaakt na een weerbaarheidstraining waar ik hem destijds voor aangemeld had. Dat heeft hem het beste geholpen tegen het pesten.

Zonnig77 schreef op 02-06-2024 om 15:52:

Hoi allemaal,
Poosje geleden dat ik hier was. Dat gebeurt vooral als alles lekker doorkabbelt en oké gaat. Dat is hier het geval.. zoon heeft gisteren -onder flinke motivatie van mij- een sollicitatieformulier ingevuld! Ben ik echt trots op. Hij vindt het doodeng, maar snapt dat een extra zakcentje handig kan zijn. Hij noemt zelf tegenwoordig dat ie ‘social anxiety’ heeft.. dat hoor ik overigens een boel pubers (ik werk er ook mee) roepen. Ik zou mijn zoon wel degelijk gunnen wat sociaal vaardiger te zijn (en ook wat meer aangepast in bepaalde situaties), maar hij wil daar zelf helemaal geen ondersteuning bij op dit moment.

Het gaat hier over het algemeen dus best goed, maar zelf heb ik het deze week niet zo makkelijk. Ik heb best wat vriendinnen en familie gezien (allemaal met tieners) en ik merkte bij mezelf -gênant om te zeggen- wat jaloezie. Het ging steeds maar over tieners die op pad gingen met elkaar, weekendjes weg, op avontuur, concert, voor het eerst kussen, zelf hun kleding shoppen, clubjes, zichzelf aan het ontdekken en verhouden tot de rest, etc. Hier is dat niet, of anders, aan de hand. En dat raakte me weer, omdat ik het zo merkte tijdens de gesprekken.

Mijn zoon is 16 en zit vooral op z’n kamer. Zich te vermaken met filmpjes kijken, gamen en vooral heel veel chatten met z’n buitenlandse vrienden op discord. Hij komt iedere dag buiten, heeft beweging, op school een beetje aansluiting, heeft binnenkort misschien een bijbaantje (!) en zit best lekker in z’n vel (hij toon heel weinig binnenwereld, maar dit is wat ik zie/hoor). Sociaal emotioneel is hij echt een stuk jonger dan z’n kalenderleeftijd. Dat hoort ook bij autisme hè, een ‘regenboog aan leeftijden’. Het blijft soms even lastig.

Hoe is het met jullie en jullie tiener?

Ik heb eerder niet gereageerd maar die vage jaloezie herken ik. Mijn zoon is 20, ook ASS, heeft een diploma, een jaar gestudeerd maar dat beviel niet, is nu een jaar aan het werk en gaat in september weer studeren. Hij voetbalt vier keer in de week, heeft vanuit het voetbal een groep vrienden met wie hij met enige regelmaat afspreekt, is zelfs met een vriend naar Vietnam geweest. Maar ook hij is graag op zijn kamer, op de Playstation, filmpjes kijken, tekenen. Hij helpt mijn ouders vaak met klusjes en hij lijkt best tevreden. Maar hij vindt sociale dingen ingewikkeld en vermoeiend, vermijdt al te grote prikkels. Waar de vrienden na een voetbaltoernooi lang blijven hangen is hij om 8 uur thuis. Hij gaat mee naar de PSV-huldiging maar houdt het maar een uur vol: te druk, te vol, te veel lawaai. Geen reizen met groepen vrienden, niet elk weekend mee uit, geen vriendin. Op zich is het fantastisch dat hij zijn eigen grenzen zo goed kent en bewaakt en daar ben ik echt enorm trots op. Hij mag zijn wie hij is. Maar toch, als ik dan van vriendinnen en familie hoor wat hun kinderen allemaal doen… en dat ze zich echt totaal niet bezighouden met dat spookbeeld van die eenzame jongen op dat zolderkamertje…. ja, dat steekt weleens. Maar hij komt er wel. Dat vertrouwen groeit steeds meer en dat gun ik iedereen hier. 

Ik wilde net gaan schrijven hier en toen zag ik dat jullie ook net wat hadden gepost 🙂

Herkenbaar gevoel, die soort van jaloezie bij leeftijdgenoten die van alles aan sociale activiteiten doen.

Ik wilde dus net gaan schrijven over mijn zoon die moe en lusteloos op de bank lag zonet. Ik vroeg of hij ergens mee zat of tegenop zag. Ja: morgen sportdag. Het is in teams en hij is dus helemaal geen ster in sport, voelt zich onhandig en kan ook niks met zijn lijf beginnen (vangen, gooien, iemand inhalen) en zorgt alleen maar voor slechte prestaties van het team. Ze mopperen op hem als het fout gaat, en als het een keer goed gaat dan prijzen ze hem ironisch. 
Ik weet dat hij met zijn diagnose hier niet aan mee hoeft te doen als het hem te veel spanning geeft, dus ik opperde dat. Maar dat wil hij niet want dan zitten ze met een teamlid te weinig en dat is nog erger.
Ik zei dat hij dan eigenlijk er alleen maar hoeft te zijn, en als ie nog eens een puntje haalt of de tegenstander een keertje dwarszit het dan gewoon mooi meegenomen is, en anders is het jammer maar heb je wel je best gedaan.
Maar hij was helemaal in tranen, vind het vreselijk dat dit elk jaar moet. En dan toch niet willen dat ik hem afmeld…

Hij heeft wel karakter en doorzettingsvermogen, maar het moet niet ten koste gaan van zijn gevoel van eigenwaarde. Dat is waar ik nu mee zit te dubben. 

Ach arme Kaas en zoon van Kaas. Daar breekt je moederhart ook van
Ik denk dat ik het gewoon allemaal zou benoemen naar hem toe. Dat het geweldig is dat hij door wil zetten. Maar dat hij ook voor zichzelf mag kiezen. Oh dit bedenk ik ook nog. Kan ook heel goed zijn dat het in zijn hoofd nu door 'moet' gaan, want afspraak is afspraak en ergens van afwijken kost ook mentale energie. Misschien een volgend jaar al een maand vantevoren hem afmelden?

En ik herken de jaloezie ook hoor. Vooral voordat ik de diagnose van mijn kinderen wist, dat ik best vaak dacht "waarom ga je niet gewoon vriendjes maken op de camping, waarom moet je je zo aan mij vastklampen?" En van anderen hele verhalen over zelfstandigheid.

Ik heb vandaag ook wat meegemaakt, wat ik lastig duiden vind. Oudste kind heeft de mogelijkheid om als uitje pizza te gaan eten. In eerste instantie zegt hij leuk! Als ik dan doorvraag: snap je dat het zonder mama is? Dan haakt hij af. En als ik dan vraag waarom, is het enige antwoord "weet niet" Ik zou zo graag helpen, maar weet nu niet op wel vlak het zit.

@Mvtj: Is die pizza al snel, of heb je nog even tijd om het te laten bezinken? Mijn ervaring is dat een idee of plan vaak even rijpingstijd nodig heeft. Je zoon zou in die tijd tot het feestje aan het idee kunnen wennen, en je kunt misschien uitvogelen waar zijn angst of rem zit?

@Zonnig: Ik hoop dat je zoon een positieve reactie krijgt op z’n sollicitatie 🙏

Bij de AH wilden ze mijn zoon niet, vorig jaar. Hij was te eerlijk over zijn werktempo (laag). Zo jammer dat ze hem voor die habbekrats die ze hem maar hoeven te betalen niet even een kans geven om te leren werken…hopelijk heeft de ambulante zorg straks ook wat tips of hulp bij het vinden van een bijbaan, want die wil hij wel…