Voor het eerst ongesteld. Hoe oud was jij?
Ik was 13, bijna 14. Ik was mee van de laatste in het vriendinnengroepje waarin ik toen zat. Wij wilden ouder zijn dan we waren. Ik was jaloers op de meiden die al wel ongesteld waren. Ik wilde dat ook. Je moest 16 zijn om in een cafe of iets binnen te komen. Met wat make-up lukte dat ons ook vaak. De voorbode van ongesteld worden had ik al jaren zoals buikkampen . Mijn moeder bereidde mij dan voor dat dit te maken had met mijn eerst menstruatie maar die bleef nog lang uit. O, wat was ik blij toen ik de eerste druppels bloed in mijn slipje zag. Hoe was dat bij jou?
Ik was 13, bijna 14. Tweede kerstdag, dat weet ik nog goed.
Mijn moeder was euforisch. Ik vond het stom (en dat vind ik het nog steeds).
net 11 jaar in groep 7 tijdens de sportdag. Mijn moeder toonde weinig interesse en stuurde me naar de winkel voor maandverband. Mijn vader reageerde leuker en ging de volgende dag taart met me eten en ik mocht make up uitzoeken. Helaas altijd heftige menstruaties gehad tot mijn nova sure paar jaar terug. Nog steeds veel buikpijn maar minder bloedverlies. Tampons vind ik nog steeds niks wat een ellende dingen. En nu wachten op de overgang, die nog niet in zicht is.
gingergirl fijn hè die novasure, heb ik 6 jaar geleden gehad en geen bloedverlies meer.
ik was 9 toen ik voor het eerst ongesteld was de oudste van mij was 16 en de jongste is nu 11 maar ook al 5 keer ongesteld geweest en ook al elke maand de eerste 2 keer was ze zo verdrietig en veel aan het huilen want ze vond en vind het nog steeds maar helemaal niks vooral ook omdat elke maandverband te breed en te lang is vooral dat vind ze nu heel erg lastig dat er geen enkele maandverband op dit moment goed en lekker zit
13 of 14. Ik vond het vooral heel vervelend en pijnlijk. Vanaf jonge leeftijd jaren aan de pil geweest, omdat ik flauwviel/overgaf van de pijn/het bloedverlies (tijdens de pubertijd). Met de pil was mijn bloeding beter te "handelen".
Jannie2005 schreef op 23-02-2024 om 19:39:
ik was 9 toen ik voor het eerst ongesteld was de oudste van mij was 16 en de jongste is nu 11 maar ook al 5 keer ongesteld geweest en ook al elke maand de eerste 2 keer was ze zo verdrietig en veel aan het huilen want ze vond en vind het nog steeds maar helemaal niks vooral ook omdat elke maandverband te breed en te lang is vooral dat vind ze nu heel erg lastig dat er geen enkele maandverband op dit moment goed en lekker zit
De kruitvat girl al geprobeerd? Dat is wat kleiner en smaller dan de a-merken. Mijn dochter was helemaal fan* de eerste jaren.
*Voor zover je fan kunt zijn van maandverband.
Grietje2 schreef op 23-02-2024 om 19:29:
gingergirl fijn hè die novasure, heb ik 6 jaar geleden gehad en geen bloedverlies meer.
Nou nog steeds erg pijnlijke menstruaties. Bloedverlies is wel veel minder maar nog wel een paar heftige dagen.
Index224 schreef op 23-02-2024 om 17:51:
[..]
Heel herkenbaar verhaal. Bij mij is endometriose pas op mn 29e ontdekt. Ook na tig onderzoeken en verschillende artsen. En dat terwijl het zeer vergevorderd is, mijn darmen functioneren bijna niet meer. Zwanger worden zit er voor mij helaas niet meer in.
Ik kan hier zo boos over worden!
Zelf zou ik geld geven als ik nog ongesteld zou mogen worden. De tijd erna ondervind ik als zo veel erger,
Bakblik schreef op 23-02-2024 om 19:59:
[..]
De kruitvat girl al geprobeerd? Dat is wat kleiner en smaller dan de a-merken. Mijn dochter was helemaal fan* de eerste jaren.
*Voor zover je fan kunt zijn van maandverband.
Hier bij ons is er bij ge enkele kruidvat filiaal de kruitvat girl want ik weet van mezelf dat ik toen van libresse de libresse girl had die was ook kleiner en smaller maar die lijn heeft libresse ook niet meer
watertoren schreef op 23-02-2024 om 20:20:
Zelf zou ik geld geven als ik nog ongesteld zou mogen worden. De tijd erna ondervind ik als zo veel erger,
De jaren van de overgang van menstruerende vrouw naar niet meer menstrueren vrouw waren niet echt top. Heftige menstruaties, dan weet bijna niets, opvliegers en zweetaanvallen in de nacht heb ik ook wel op gemopperd. Nu ik al 5 jaar niet meer ongesteld ben heb ik nog weleens een opvlieger maar verder zie ik niet wat er nu naarder is dan in mijn twenties.
Index224 schreef op 23-02-2024 om 17:51:
[..]
Heel herkenbaar verhaal. Bij mij is endometriose pas op mn 29e ontdekt. Ook na tig onderzoeken en verschillende artsen. En dat terwijl het zeer vergevorderd is, mijn darmen functioneren bijna niet meer. Zwanger worden zit er voor mij helaas niet meer in.
Wat ontzettend klote voor je, ik begrijp dat je wel een kinderwens had/hebt? Ik had het geluk een milde vorm te hebben, maar de artsen geloofden niet dat ik, ondanks dat ik maar weinig plekjes had, wel extreme pijn had. De plekjes zaten blijkbaar op mijn buikvlies en op zenuwen.
Ik was 12 en dat was halverwege de brugklas.
Ik weet nog dat ik de avond ervoor buikpijn had en ‘s nachts naar de wc ging en toen een soort gek hard bloederig blokje uit me voelde vallen. Verder geen bloed bij afvegen ofzo. Na inspectie dat dingetje maar doorgespoeld.
Halverwege de dag op school ging ik naar de wc en had ik wel bloed in mijn onderbroek maar mijn tas stond in de kantine maar gelukkig had een vriendin wel maandverband mee de wc in.
Dat was ook de enige keer dat ik vrijwillig maandverband heb gebruikt. Gatverderre wat een zweetlappen, en ze gaan altijd scheef zitten.
Ook ik heb hele zware menstruaties gehad, altijd een laag HB. De eerste jaren was ik 8 dagen ongesteld en met flinke krampen en ziek gevoel. Ik werd zwanger op mijn 17e en dat was wel fijn om even niet ongesteld te zijn, de pil hielp een pietsje in de pijn maar beschermde niet genoeg om niet zwanger te raken.
Na mijn 2e heb ik mirena gehad voor vijf jaar, inmiddels was ik al zo’n tien dagen ongesteld, met mirena nog maar eens in de twee maanden een beetje bruinverlies. Wel heb ik altijd buikpijn gehouden. Na mijn vierde weer mirena laten zetten maar dat werd drama. Eruit laten halen en prompt weer zwanger.
Ik ben in totaal 10 keer zwanger geweest en daarvan 5 voldragen zwangerschappen en 5 miskramen variërend tussen week 9 en 18. Overigens bleef ik na elke miskraam zeker vier weken nabloeden en na elke voldragen zwangerschap 8 weken.
Na de vijfde bleef ik veel buikpijn houden, die buikpijn was trouwens ook tussen de menstruaties door en mijn eisprong was een hel… Ook altijd een heel zwaar gevoel in mijn bekkenbodem.
Toen las ik eens over PCS, Pelvic Congestion Syndrome. 💡 (Dat zijn grote spataders in je buik). Laten onderzoeken en dat had ik zeker. Ze hebben toen coils ingebracht in de aders en toen had ik al minder last van buikpijn.
Vervolgens heb Novasure gehad en daarna gesteriliseerd met Essure. Nou, dat werd een groot drama… (Een verhaal op zich).
Bij het verwijderen van de Essures hebben ze mijn hele onderbuik moeten saneren. Die buik was helemaal stuk. Die chirurg zei daarna dat ze behoorlijk wat baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder hebben aangetroffen. Ik legde toen de link met de Essures want die zaten door mijn hele buik. Ik had ook Asherman. Ik heb toen nog 6 jaar met flink pijn rondgelopen.
Pas toen ze twee jaar geleden mijn eierstokken verwijderden op mijn veertigste (ivm BRCA1-mutatie) zei de gyn dat er best veel endometriose zat en ook iets op mijn baarmoeder dat niet helemaal okay was (goedaardig) en toen bedacht ik me pas dat het er eerder ook al zat en waarschijnlijk altijd al.
Ik ben dus in een klap in de overgang. Maar ik krijg wel vervangende hormonen want eigenlijk is mijn lichaam nog te jong om in de overgang te zijn. Maar mijn buik: eindelijk rustig 
Ik merk in mijn omgeving vaak dat vrouwen reageren met "wat pijn hoort erbij" als je aangeeft dat je veel menstruatiepijn hebt. Daardoor willen vrouwen niet klagen, want het hoort er blijkbaar bij en dan ben ik misschien gewoon een aansteller. Ik vind dit zo stom! Je weet niet wat de ander voelt, dus doe het niet af met "het hoort erbij". Het hoort namelijk niet zo veel pijn te doen, 1x per maand een aantal dagen. Of vaker. Ik heb al vaak genoeg een gesprek met leerlingen gevoerd dat ze naar de huisarts moesten en een doorverwijzing naar een gyn moesten aanvragen omdat het niet normaal is als je maandelijks 5 dagen school mist vanwege te veel pijn. Hoort niet bij mijn taak als docent, maar als vrouw hoop ik te voorkomen dat die meiden pijn hebben als ze gewoon geholpen kunnen worden. Hetzelfde geldt voor het voorkomen van eventuele onvruchtbaarheid.
Ik was 12, de eerste van iedereen die ik kende en had geen idee dat ik ooit ongesteld zou worden en wat het inhield. Toen ik onthutst thuis kwam om te vertellen dat ik had gebloed reageerde mijn moeder helemaal enthousiast en week, dat ik nu een echte vrouw was en vruchtbaar en zo. En ik dacht alleen maar verbaasd “DUS IK GA NOG EEN KEER BLOEDEN?” Ik wist toen nog niet dat het maandelijks was, daarna bleef het ook weer maanden weg. En daarna verzoop ik zowat in mijn eigen bloed, toen vloeide ik 3 weken lang heel zwaar en kreeg ik bloed armoede.
Achteraf gezien was ik echt heel erg bleu maar ja welk organisme houdt er nou rekening mee dat het ooit vanuit het niets maandelijks gaat bloeden als het niet uitgebreid wordt medegedeeld van te voren? Ik weet ook niet waarom mijn moeder niks had uitgelegd, dat was best handig geweest.
