Vriend overleden
2 Weken geleden kregen we het nieuws dat een vriend van onze zoon van 17 is overleden. Als dat al niet erg genoeg is kregen we ook te horen dat het zelfmoord was.
Mijn zoon heeft 4 jaar bij hem in de klas gezeten en spraken buiten school ook regelmatig af. Na hun examen afgelopen mei gingen ze ieder een andere opleiding doen en zagen ze elkaar niet meer. Ze appte nog wel regelmatig en er werd online fifa gespeeld.
Dit nieuws zag niemand aankomen. Ook mijn zoon kan niet geloven dat het zijn eigen keuze was. Er is een afscheidsbrief gevonden. De ouders hebben een paar regels uit de brief naar buiten gebracht. Dit geeft wel iets verduidelijking, maar het blijft voor mijn zoon lastig.
Nu lopen we tegen het volgende aan. Mijn zoon is een binnenvetter en is een plaatjesdenker. Mijn zoon is met zijn oude klas naar het condoleren geweest, zijn ouders hebben gezegd dat ze het fijn vonden dat ze er waren. De crematie was in besloten kring. We merken nu dat onze zoon veel vragen heeft. Lag zijn vriend wel in de kist en hoe lag hij in de kist. Waar blijft zijn as en ga zo maar door.
Onze zoon kan geen kant op met zijn emoties, kan deze niet uiten. Hij trekt zich terug.
5 jaar geleden is zijn neef verongelukt, hij heeft hem in de kist zien liggen en is bij de begrafenis geweest. Ook hier uitte hij zich niet en is een half jaar na dit overlijden op school door het lint gegaan door een opmerking van iemand. Het leek wel of hij alles op had gekropt. Dit willen we dit keer voorkomen.
Heeft iemand handvaten hoe hiermee om te gaan.
Heftig
Is het een idee om de familie te vragen of hij een keer langs mag komen om vragen te stellen? Iedereen kan bang zijn voor emoties maar een overlijden van een jong iemand is heftig en juist het vermijden van die emoties kan veel pijn doen. Heeft de overleden jongen een broer of zus waar je zoon mee zou kunnen praten? Ze staan wat beleving aangaat mogelijk dichter bij elkaar.
Aanmoedigen om de vragen beantwoord te krijgen, of zelf het antwoord op te vragen kan een opening zijn.
Het is eigenlijk vreemd dat er zo weinig over gesproken wordt. Ik heb zelf ook een aantal klasgenoten verloren en mijn broer zelfs een paar vrienden, waaronder een suicide. Ik denk als je het aan mensen vraagt dat er veel vaker zo'n ervaring is dan je zou denken. En ja, het kan verbijsterend zijn.
Maar we leven nu in een tijd dat zaken besproken kunnen worden en dat dat niet meer gezien wordt als taboe. Dat kan helpen.
Zoon laten vragen aan familie
Ik zou net als AnneJ je zoon aanraden om contact op te nemen met de ouders van die vriend. Of misschien moet je dat in overleg met je zoon zelf doen, kan me voorstellen dat jouw uitleg van het waarom van de vragen van je zoon die ouders over de streep kan helpen.
Ik heb zelf ooit een oud-klasgenoot verloren, een half jaar na ons examen. Kwam ook heel hard aan bij ons als oud-klasgenoten. Ik weet nog goed dat zijn ouders heel blij waren met onze komst, en zij hebben toen ook expliciet gezegd dat ze open stonden voor gesprekken en vragen (de omstandigheden rond de dood van die vriend waren vreemd - hij is een tijdlang vermist geweest (met allerlei nare speculaties tot gevolg) voordat hij gevonden werd in een kanaal).
Ik kan me voorstellen dat die ouders het fijn vinden om over hun zoon te kunnen praten. Op wat voor manier dan ook. En ik denk dat ze, als ze jouw zoon een beetje kennen, misschien ook wel begrijpen dat het voor hem noodzakelijk is om deze vragen beantwoord te krijgen. En als ze er niet voor openstaan, dan is dat ook duidelijk. Dan zou je zoon misschien nog contact kunnen zoeken met iemand die dichtbij de familie staat, of inderdaad misschien een broer of zus.
Ik weet niet of dit voor je zoon speelt, maar ik heb nog tijdenlang, echt wel een paar jaar, heel regelmatig gedacht dat ik deze overleden klasgenoot zag. Ik weet zijn verjaardag zelfs nog, en denk dus nog steeds minstens ieder jaar aan hem. Dit even om aan te geven hoeveel impact zoiets kan hebben. Ook op iemand die geen binnenvetter is. Het is ook gewoon schokkend dat een leeftijdgenoot (zeker op die leeftijd!) overlijdt, maar als deze er zelf voor gekozen heeft al helemaal.
Sterkte voor je zoon, ik leef met hem mee.
Praten
Het lastige is dat het na het eindexamen gebeurde. In de brugklas heeft een vriendinnetje van mijn dochter zelfmoord gepleegd. Daar is heel veel aandacht en ruimte voor geweest op school, herdenkingen, stilte-plek en ook de GGZ is langs geweest en heeft met de klassen gepraat. Als school of GGZ dacht dat het niet goed ging werden de ouders in gelicht.
Je zoon moet het min of meer alleen doen nu. Misschien is het goed om nog eens met oude klasgenoten samen naar de ouders te gaan. Veel ouders staan daar wel voor open als ze een kind verloren hebben, vinden het vaak fijn leeftijdsgenoten van hun kind over de vloer te hebben. Als hij het samen doet met anderen kunnen ze er met elkaar over praten.
Geen contact
Op dit moment willen de ouders en zus geen contact met iemand. Ze hebben zich min of meer opgesloten in huis.
Als ze het over een tijdje wel willen is het misschien wel een goed idee om met zijn naaste vrienden naar zijn ouders te gaan.
Zijn ouders kennen mijn zoon niet echt. Hij kwam er wel over de vloer maar meestal als zijn ouders er niet waren.
Ik ben wel een beetje huiverig voor de vragen. Mijn zoon wil graag weten hoe zijn vriend eruit zag na zijn overlijden. Deze jongen is voor de trein gesprongen dus deze vraag lijkt me erg hard aankomen. Ook wil hij weten of ze zeker weten dat alles van hem in de kist lag. Ook dit lijkt me lastig.
Mijn zoon wil ook graag de afscheidsbrief lezen, omdat hij blijft zeggen dat hij het zich niet voor kan stellen dat deze jongen dit zou doen.
Dit lijken me lastige vragen voor deze ouders en wil ze niet in verlegenheid brengen of nog meer pijn doen.
nee
dit soort vragen kun je niet aan de familie stellen maar daar kun je wel hulp voor zoeken. Bel de huisarts voor tips of laat hem zelf bellen als hij wil. Misschien weten anderen hier bij welke instantie je zo rechtstreeks terecht kan, slachtofferhulp?
Misschien
kan je zoon eerder contact zoeken met de hulpverleners? Ook voor hen lijken me dit soort vragen confronterend, maar toch minder dan voor de ouders. Als het niet mogelijk is om met de hulpverleners te praten die na dit ongeluk aanwezig waren, dan misschien met mensen die meer in het algemeen ervaring hebben met dit soort dingen. Ik dacht dat de NS ook mensen had die klassen bezochten om informatie te geven over hoe gevaarlijk het is om langs of over het spoor te lopen, zo iemand zou misschien geschikt zijn.
Het voorlichtingsprogramma
van NS heet luisteris (www.luisteris.com).
kaplablokje
Nee, lijkt me ook niet de juiste persoon. Ik denk echt aan iemand die psychologie gestudeerd heeft en wat weet over rouwverwerking, pubers, zelfmoord etc.
De mensen die jij bedoelt zijn vooral opgeleid om te voorkomen dat er iets op het spoor gebeurt.
Nee, zulke vragen kunnen niet bij familie
Nee, dat is inderdaad allemaal wel heel plastisch en concreet. Sjonge, ik weet ook niet of het voor je zoon ook wel goed is om dat soort vragen beantwoord te krijgen eigenlijk.
Maar goed, hij heeft die vragen en blijkbaar heeft hij de antwoorden nodig voor zijn eigen verwerking. Ik denk dat ik contact zou zoeken met slachtofferhulp. Misschien kunnen zij voor je zoon een gesprek regelen met iemand die wel eens bij een treinongeluk/zelfmoord betrokken is geweest en die bereid is de ervaring met je zoon te delen. Het gaat dan natuurlijk niet om dit specifieke geval, maar misschien is het genoeg voor je zoon?
Ik weet van familie van me bij de vrijwillige brandweer dat die wel eens met nabestaanden praten over wat er is aangetroffen. Maar dat is wel op basis van vrijwilligheid (duh) van de brandweerlieden natuurlijk. Niet iedereen kan dat aan. Overigens krijgen deze dienstverleners zelf ook hulp na traumatische situaties. Ik weet alleen niet hoe of wat.
Succes met de zoektocht!
Eens
Niet aan de familie vragen. En slachtofferhulp? Misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar via de chat kun je eventueel vragen of je zoon met dit soort vragen bij ze mag komen.
moeilijk hoor
Poeh, heftig, ik was wat ouder, 19 of 20, toen een vriendin van een vriendin, die ik wel kende en waar ik het goed mee kon vinden, maar waar ik niet echt close mee was, voor de trein gesprongen is en dat maakte al behoorlijk wat indruk op me.
Het ongelukkig toeval wilde dat ik destijd bij de NS werkte en dus al van het ongeluk had gehoord voor ik wist dat het om haar ging. Niet dat er nou heel veel gruwelijke details werden besproken, maar ik wist al wel dat ze niet eens konden zien of het om een man of een vrouw ging.
Voor zover ik weet blijft men zoeken tot het hele lichaam gevonden is, dus ik acht de kans heel groot dat alles in de kist lag.
De waarom vraag speelde bij deze vriendin niet, het was bij haar niet de vraag of, maar wanneer ze zelfmoord zou plegen. Het lijkt me heel erg moeilijk om te accepteren als je het helemaal niet ziet aankomen.
Twee jaar geleden heeft een vriend van mijn man zelfmoord gepleegd, dat zag zo goed als niemand aankomen en je blijft met zoveel vragen zitten en het is zo moeilijk te geloven dat het echt zo is.
Ik wens je zoon heel veel sterkte.
Slachtofferhulp lijkt me een goed plan, als zij zelf niets kunnen betekenen, weten ze misschien wel de weg naar iemand die dat wel kan.
Triva
Ik had jouw posting niet gezien, dus mijn posting was niet bedoeld als antwoord op jouw vraag. Een psycholoog lijkt me ook een goed idee, maar voor de vragen die deze jongen heeft (als je die al moet beantwoorden) lijkt iemand van luisteris ook een goed idee. Ik denk dat die ook praten op basis van hun ervaring. Mijn eerste suggestie was trouwens de hulpverleners, maar ik kan me voorstellen dat je die niet vindt.
vraagje
Ik vind het vrij bijzondere vragen. Mag ik je vragen of hij een gemiddelde 17-jarige is of dat hij misschien iets heeft dat hij dat zo plastisch uitgelegd wil hebben?
Ik bedoel: ik ben een beelddenker, maar zulke vragen zouden niet in me op komen.
Ik zou hem met die vragen zeker niet naar de familie sturen, echt niet als in: helemaal niet, nu niet en ook in de toekomst niet. En die brief is persoonlijk. Maar dit soort dingen zou je hem ook uit kunnen leggen denk ik? Dat je niet overal in het leven een antwoord op krijgt?
Plaatjesdenker.
Je zoon is 17 jaar en wil vragen beantwoord hebben. Persoonlijke vragen, vragen die je als ouder ook kunt beantwoorden.
Ja, je oud klasgenoot lag in de kist. Dit wordt goed onderzocht door een lijkschouwer.
Hoe lag hij in de kist? Meestal op de rug maar soms ook in een andere houding zoals op de zij.
Lag alles in de kist? Ja, het gaat om een mens en dat wordt zeer zorgvuldig geborgen.
Net zoals bij een vliegtuigramp of brand.
Mag ik de afscheidsbrief lezen? Nee, sorry, die was niet aan jou gericht. Ook na je dood heb je recht op privacy.
Ik kan me niet voorstellen dat hij zelfmoord heeft gepleegd? Nee, dat is ook verschrikkelijk. Vooral voor degenen die van hem hielden.
Waar blijft zijn as? Dat is misschien uitgestrooid op een mooie plek of wordt bewaard in een urn.
Gewoon praten over dood gaan, veel vragen zijn ook een stukje nieuwsgierigheid of angst voor het onbekende.
Hij is 17, een gedeelte van zijn, praktische, vragen zijn eenvoudig te beantwoorden en misschien komen er dan ook mooie gesprekken op tafel over zijn gevoelens hierover? Hoe moet het gaan op zijn crematie? Of zou hij dan begraven willen worden?
De familie wil voorlopig rust, begrijpt hij dat? Misschien wil hij ze een mooie kaart sturen, troost bieden? En inderdaad, soms zijn er geen antwoorden op zijn vragen, ook dat moet een mens soms accepteren.
Slachtofferhulp
Ik denk dat hij met dit soort vragen inderdaad het best bij slachtofferhulp terecht kan. Het zijn nogal concrete vragen inderdaad, die misschien ook in het algemeen beantwoord kunnen worden. Mogelijk kunnen zij doorverwijzen naar iemand van de politie of zo die ervaring heeft met dit soort ongelukken.
Ik weet dat mijn zus na het overlijden van mijn zwager ook erg veel praktische vragen had. Het heeft haar veel rust gegeven met iemand van de politie te praten die hem gevonden heeft. Het kan je zoon dus zeker bijdragen aan het verwerken van de dood van zijn vriend.
De afscheidsbrief is echt niet voor hem bedoeld, anders zou hij hem hebben gekregen of was hij in zijn geheel door de de ouders naar buiten gebracht. Dat zou ik hem toch wel duidelijk maken.
