Vriendje dochter wil dochter niet los laten

ja,

dat heb ik dus ook meegemaakt met mijn dochter, toen ze het uit maakte met haar eerste vriendje. Het kwam wel weer goed, maar sommige vrienden zijn nu inderdaad geen vrienden meer van dochter. Maar dat kwam doordat dochter ze niet meer hoefde toen het stof weer was gaan liggen. Andere vrienden hebben hun excuses aangeboden en daar is ze nog steeds (of weer) mee bevriend. Het kan dus verkeren bij die licht ontvlambare pubers. Ze zijn nog niet gewend ergens een serieuze, op feiten gebaseerde mening over te hebben, en een slag om de arm te houden bij emotionele verhalen. Maar het geeft echt wel een klap en je dochter moet daar goed bij ondersteund worden. Hopelijk heeft ze een leuke sport of zo, waar ze niets met dit alles te maken heeft.

Was te verwachten

Wat sneu zeg! Misschien kan je dochter een stap terug zetten en haar vrienden even met rust laten. De kans bestaat namelijk dat haar reactie op haar vrienden weer bij haar ex terechtkomt. Hij wil haar raken, en dat lukt nu (Hoera een reactie! Doorgaan!), maar hij moet er zo weinig mogelijk van merken, snap je? Laat haar bij jou uithuilen, maar niet bij iemand die contact heeft met haar ex. Over een tijdje kan ze de banden met haar echte vrienden wel weer aanhalen.

En meld je dit wel aan zijn ouders? Lijkt me wel een goed idee.

Vrienden

Vraag je dochter eens of dit nu iets is wat ze van échte vrienden verwachtte?
Echte vrienden kennen je en geloven niets wat een ex-vriendje rondstrooit. Echte vrienden steunen je. Ze mag nu niet naar dat feestje maar als ik haar was, zou ik er ook nooit meer naar toe willen. Tenzij ze zich komen verontschuldigen.

Ach, uit slechte ervaringen leer je sterker worden.

Ikzelf heb dit ook meegemaakt. En toen hij met zelfmoord dreigde (weeral eens na zoveel jaren), heb ik hem gevraagd of "ik hem misschien moest helpen. Want hij mocht het nu toch echt eens doen dat ik ervan af was." Ik heb hem echt dood gewenst!
OK, hij is verongelukt maar daar kon ik niets aan doen. Toen hij dood was, had ik er het zelfs nog moeilijk mee.
(Mijn eerste liefde heeft zelfmoord gepleegd toen ik 17 was. Dan heb ik achteraf zo'n laffe chanteur niet nodig.)

Tja zo gaat dat

Het lijkt het echte leven wel. Zo gaan die dingen. Kun je geen list verzinnen denk ik dan? Of is het slimmer om nu verder consequent afstand te houden. Ik vind het ook wel een lastige situatie. Aan de ene kant praat die jongen zichzelf wel vast en als die zogenaamde vrienden die zielepoot voorrang geven over je dochter zegt dat wat over hun eigen naiviteit, aan de andere kant, zo gaat dat in het echt ook. Een hele organisatie kan medewerkers gaan pesten omdat er een manipulator de zaak in de tang heeft. Hoe ga je daar mee om?
Met de ouders praten lijkt me hier een goede. In elk geval op de hoogte brengen van het dysfunctionele negatieve pestende gedrag van hun zoon.
Maar ik zou ook nog zelf terug willen pesten. Heeft dat zin?
Ik zou overwegen zo'n hysterisch mailtje op school op het prikbord te hangen met in vette letters erboven: ZIELEPOOT. Op een paar prikborden. Ja, dan neem je daar de consequenties van.

Publiek maken

Mijn gedachte is dan ook dat je zulke zaken publiek moet maken. Als ze verborgen blijven kunnen ze door blijven zieken.
Zijn de mentoren op de hoogte? De concierge? Andere ouders?

Terugpesten???

Ik heb tot nog toe alleen maar meegelezen.
Wat een nare situatie. En zo op eieren lopen; waar doe je goed aan?

Terugpesten zoals net gesuggereerd door AnneJ vind ik werkelijk het meest onnozele advies.
Ik denk echt dat je de soap alleen maar groter maakt. (terugpesten; ik verbaas mij echt over zo n advies, gegeven door een volwassene)

Negeren is moeilijk maar ik denk dat het het meeste effect heeft.
Alle contact, fora ed blokken. Doorgaan met haar leven. Nu er vrienden mee gaan doen wordt het nog groter. Ik heb ook een puberdochter en zie dat door vrienden/vriendinnengedoe situaties enorm uit de hand kunnen lopen. Maar vaak van korte duur. Uiteindelijk is iedereen- net als volwassenen- het drukst met zichzelf.
Door boven de situatie te blijven staan en alle contact en gedoe uit de weg te gaan komt er het eerst rust.

Het gesprek dat je dochter oppert is zo gek nog niet; hij, zij, zijn ouders en jullie. Ik zou wel een externe gespreksleider erbij willen hebben. Iemand van school? Vertrouwenspersoon, mentor, decaan o.i.d.? Ik zou ook school op de hoogte stellen. Andere ouders weet ik niet; wat bereik je ermee? Nog meer drama? Of misschien dat ouders in staat zijn hun kinderen te laten zien dat er 2 kanten aan een verhaal zitten. Het zou er bij mij vanaf hangen welke inschatting ik zou maken van ouders van 'vrienden'

Ik hoop dat je dochter haar rug recht kan houden. Nog een keer een gesprek om hem te 'ontmaskeren' en daarmee klaar. En als hij niet stopt zou ik aangifte doen van stalking. Duidelijk de grens stellen.
Hopelijk heeft ze nog andere vrienden waar ze mee op kan trekken.
Harde leerschool; vriendschap is vaak niet wat het lijkt.

Grenzen

Grenzen stellen is heel belangrijk in het contact met dit soort mensen. Maar geen contact is en blijft de eerste optie.
Ik ben het ook met Anne eens dat je dochter het open zou moeten gooien. Vertel ouders, school en vrienden maar gewoob wat er gebeurt. Het is zijn woord tegen het hare, maar zij heeft bewijzen in handen. En echte vrienden zullen haar uiteindelijk geloven. De rest ben je helaas beter kwijt dan rijk. Maar geef haar vrienden nog niet meteen op, ze kunnen dit soort situaties nog niet goed inschatten.

Als ze echt nog een gesprek wil waar hij bij is, zou ik daarbij heel duidelijk maken wat ze wil dat hij doet: geen contact meer.Blijft hij toch contact zoeken, dan volgt er onherroepelijk een aangifte wegens stalking (alle bewijzen bewaren!!). Heel duidelijk zijn. En ook doen dan.
En ze wil natuurlijk dat het zwartmaken stopt, maar dat is moeilijk hard te maken. Ikzelf heb er destijds voor gekozen dat naast me neer te leggen. Mensen kunnen immers altijd leugens of een andere versie van de waarheid vertellen. Dat hou je.

Ik weet dat het niet 'netjes' is. Maar het is ook hartverscheurend om te zien hoe je eigen kind buiten de groep gezet wordt. Ja, je blijft praten, ja enzovoort.
Maar soms wordt je boos.
Ik ben weleens sexueel grensoverschrijdend belaagd door een oudere man toen ik nog een tienermeisje was.
Ik heb direct zijn vriendin opgebeld met wie hij al jaren samenwoonde en haar uitgelegd wat die gast aan het doen was. Het gaf mij veel opluchting dat ze de relatie, waarschijnlijk was dit al vaker aan de orde geweest, daarop verbrak en bij hem wegging.

Maar wat ik me ook afvraag. Ik heb weleens een chef gehad die mensen zo treiterde. Toen het mij overkwam wist ik dan ook dat ik het niet persoonlijk moest nemen. En inderdaad, collega's kwamen op mij af om me te steunen mijn rug recht te houden. Dat was snel over.
Zo kan ik me voorstellen dat dit meisje ook steun kan krijgen van schoolvriendinnen die wel snappen wat haar overkomt, maar dat vraagt natuurlijk wel dat zij zelf ook duidelijk is.
Daar kun je haar bij helpen.
Deze figuur gedraagt zich slecht, hij voelt zich blijkbaar zo machteloos en klein dat hij het nodig vind om andere te dwingen om zaken voor elkaar te krijgen. Dat doe je alleen als je bang bent dat mensen jou anders niets gunnen omdat je niets voorstelt.
Dat is voor deze jongen ook niet goed. Jou taak is om er niet in mee te gaan en duidelijk te zijn. Emotionele chantage is einde vriendschap en een stevige grens trekken, wapen jezelf. Maar bespreek dit met je vrienden en vriendinnen zodat zij ook weten waar het over gaat. Ook al heb je medelijden met hem, dit gedrag kun je niet accepteren, ook niet goed voor hem.
En natuurlijk onttrek je je eraan, maar accepteren dat je uitgestoten wordt uit de groep?
Ja, natuurlijk leer ik mijn kinderen dat je niet zelf vervalt tot slecht gedrag als een ander dat doet, maar ik zou wel mijn hersens laten kraken of het niet anders kan. Je zo in een hoek laten zetten is ook niet goed voor je eigenwaarde.

Nog een grens

Hulpverleners hebben mij destijds gezegd dat je 112 mag bellen als iemand dreigt met zelfmoord. Dan kan er een noodopname komen. Dan komt er een psychiater aan te pas. Misschien geen slecht idee. Dat is een heel duidelijke grens die de ouders aan de ex kunnen stellen. Zij zijn tenslotte verantwoordelijk voor zijn lichamelijke en geestelijke welzijn.

Anne, als de dochter van Privé boven dit gedrag gaat staan en er niet op reageert (of in elk geval niet zodat hij het merkt, natuurlijk mag ze klagen/uithuilen bij haar ouders), laat ze zich juist niet in een hoek zetten. Ze kiest er dan zelf voor om er niet op in te gaan en zich op iets anders te richten. Misschien is er één vriend(in) die nog een beetje voor haar openstaat en die haar verhaal wil aanhoren. Uiteindelijk komen echte vrienden wel weer terug.

Privé, ik kom mijn ex-stalker nog wel eens tegen. Ik heb geleerd mijn gezicht in neutrale stand te houden en niet te reageren. Me omdraaien en met iemand anders gaan praten. Als het niet anders kan, reageer ik met niks anders dan Hm, Goh, Aha, schouders ophalen, op mijn horloge/mobiel kijken. Verder helemaal niks. Niet boos worden, niet lachen. Niets geven, geen posititeve en geen negatieve reacties. Want elke reactie is er een en die zet hem aan tot meer van zijn fratsen. Ze moet vooral desinteresse uitstralen. En dan zo snel mogelijk (maar uiterlijk heel kalm) uit de situatie weggaan. Misschien kan je dochter alvast wat oefenen.

Hartverscheurend

Dat is het inderdaad. Niemand wil haar dochter huilend thuis zien komen omdat iedereen haar met de nek aan kijkt. Gelukkig zijn er een stuk of vier mensen die haar wel blijven steunen, maar verder.... De feesten die gegeven worden, zijn van die vriendengroep waar ze beiden in zitten. Dan kun je er heel dapper boven gaan staan, maar het is uiteindelijk wel mijn dochter die de weekenden thuis zit en dat ventje speelt mooi weer.
Hij zit trouwens niet meer op school (ja, één dag in de week een dan niet op haar school), hij werkt de hele week. Als hij tenminste niet ziek van verdriet thuis zit.
112 was een goede geweest, das had ik eerder moeten weten, ik had het echt gedaan. Wat zou hij geschrokken zijn.
Misschien dat dat gesprek er maar moet komen. Ik had onze dochter al heel duidelijk gezegd Hoe ze dat gesprek in moet gaan, dat ze zich niet moet laten verleiden door zijn mooie praatjes die hij dan ongetwijfeld weer gaat hebben. Maar ik geloof niet dat ik daar bang voor hoef te zijn, ze is echt helemaal klaar met hem.

Echte vrienden

Ik hou haar ook voor dat dit geen echte vrienden zijn, dat ze die beter kwijt dan rijk kan zijn. Maarja, als je vijftien bent en je vriendengroep kotst je uit.....dat valt nog niet mee.

Kalmte bewaren

Volgens mij is het nu vooral belangrijk de emoties niet te laten opjagen (door de stalker) en om dus vooral de nodige kalmte te bewaren.

De machtsstrijd die de jongen is aangegaan, brengt hem ertoe de wet te overtreden. Dit betekent niet anders, dan dat je dochter sterker staat dan hij. De kleine 'overwinningen' die tussentijds scoort, vallen in het niet bij wat hem uiteindelijk te wachten staat, als zijn gedrag openbaar wordt gemaakt, bijvoorbeeld via een rechtszaak.

Als jullie dit lange termijn-perspectief goed voor ogen houden, wordt het makkelijker de gemoederen rustig te houden. Daar is vrijwel iedereen bij gebaat, behalve de stalkende jongen. De vriendenkring zal het zeker ook op prijs weten te stellen.

Oordeel niet te snel en te hard over de tieners die nu afstand nemen van je dochter. Nuchter beschouwd worden zij 'slechts' misleid. Bovendien laten zij zich ongetwijfeld ook leiden door de wens zo één-twee-drie geen partij te kiezen.

Het uiten van woede kan reuze opluchten, maar kan de woede ook nog meer aanwakkeren. Hoogste tijd om het drama zo klein mogelijk te houden en bij diegenen die het direct aangaat: je dochter en haar ex-vriend. Volgens mij kunnen die elkaar voorlopig maar het beste zoveel mogelijk ontlopen. Bijvoorbeeld door niet beiden naar dezelfde feestjes te gaan. Zo bezien heeft de vrienden zelf al een redelijk werkzame oplossing bedacht.

Rode krullenbol

correcties

"De kleine 'overwinningen' die tussentijds scoort" moet zijn": "De kleine 'overwinningen' die hij tussentijds scoort"
en
"Zo bezien heeft de vrienden zelf al een redelijk werkzame oplossing bedacht." moet zijn: "Zo bezien heeft de vriendenkring zelf al een redelijk werkzame oplossing bedacht."

Met excuses voor het ongemak,

Rode krullenbol

vrier vrienden

Dat valt me nog mee, mijn dochter had helemaal niemand meer. Ik zou helemaal niets meer doen, hij is het niet waard. Zijn ouders weten ervan, dus nu ligt hij weer op hun bordje. Jij hebt alleen nog met je dochter te maken, en haar verwerking van wat er gebeurd is. Dat is nu belangrijker dan of ze wel of niet naar een feestje gaat. De besten komen wel een keer hun excuses aanbieden en aan de rest mis je niks. En iedereen zal er hopelijk van leren om niet zo licht ontvlambaar te zijn.

nou ja

Ze heeft dus nog wel wat vrienden, dus 'weekenden thuis gaan zitten' lijkt me ook wat overdreven als ze niet naar een bepaald feestje kan. Laat ze vooral wat leuks gaan doen met die vrienden of ga zelf wat leuks doen met je dochter.
Ik zou niet gaan praten met die ouders en die jongen, want zo blijf je het alleen maar water geven. Schouders ophalen en negeren en verder met haar leven. Lijkt me een stuk gezonder.

toch

Al wil ik het zeker niet voor die ex opnemen, is het heel belangrijk om dochter ervan te doordringen dat e.e.a. getriggerd is door het feit dat zij onduidelijk was!
Je moet haar in die zin goed opvangen maar niet de kans geven in een slachtofferrol te gaan zitten. Naar mijn idee.

Okie Dokie

Mijn dochter was wel direct duidelijk, maar haar ex-vriendje heeft haar ditzelfde kunstje toch geflikt. Dat is op geen enkele manier goed te praten. Dus dat het (mede) haar schuld is, lijkt me geen goede boodschap. Een beetje zo van "je werd verkracht omdat je een kort rokje aan had". Het kind is zelf ook nog maar een puber en moet nog veel leren, en voor zover hier lessen uit te trekken waren heeft ze die allang geleerd.

Steunen lijkt me belangrijker.

het kan ook zijn dat dit meisje juist niet duidelijk durfde te zijn omdat het vriendje hiermee dreigde. Dat is nogal wat voor een puber, want de peer group is meestal erg belangrijk voor ze.

Overigens heeft mijn dochter vriendjes "voorgoed" afgezworen. Ze heeft wel jongens als goede vriend, maar meer niet. Vind ik prima, laat ze zich maar op schoolwerk en sport richten voorlopig. Ze heeft nu grotendeels andere vrienden dan toen, maar ik vind beslist niet dat ze erop achteruit is gegaan, integendeel. In nood leert men zijn vrienden kennen. Maar op korte termijn was het zwaar, omdat een kind nog niet beseft dat het leven er over een jaar weer heel anders uitziet.

Evanlyn

Ik ben het niet met je eens. Sowieso lijkt het in dit geval meer om een wisselwerking te gaan tussen de twee (stalken vind ik dan ook geen goed woord) want dochter ' trekt hem aan en stoot hem af'.
Daarbij vind ik dat je veel teveel macht geeft aan een persoon met dysfuctioneel gedrag als je de ander sec als slachtoffer neerzet. Nogmaals; ik zou zelf die boodschap nooit aan mijn kind willen geven.
Het maakt ze weerloos, of geeft ze het gevoel weerloos te zijn. Terwijl je altijd iets kunt doen, en altijd alleen maar tav je eigen gedrag. Voor het gedrag van een ander ben je nooit verantwoordelijk en daar kun je nooit iets mee. Wel zit je samen met die ander in een bepaalde situatie en heb je daarin je eigen aandeel.

Van elke situatie valt te leren. Ik wil graag dat mijn kinderen uit elke situatie sterker komen. In de situatie met je dochter had ze misschien kunnen leren beter op bepaalde signalen te letten die aangeven dat er iets niet pluis is. Ik noem maar wat.

Het gaat niet om schuld, dat vind ik veel te zware termen in deze. In deze situatie zou ik me helemaal niet druk willen maken om de jongen en zeker zijn berichten niet lezen of zijn acties analyseren. (Tenzij om waarschuwingen over te kunnen briefen naar zijn ouders, uit bezorgdheid om de jongen) Ik zou me richten op dochter en kijken wat *mijn* aandeel kan zijn in dit proces opdat dochter er de goede lessen uit kan trekken, voor de toekomst. Waar ik haar vooral niet bij zou willen helpen is de les dat je flink pech kunt hebben bij wie je treft en dat zo iemand zomaar, zonder dat je dat zelf wilt, je leven op de kop kan zetten.

Wat dat met steunen te maken heeft weet ik niet, want dat je steunt in deze situatie lijkt me evident.
Met goed praten heeft het ook niets te maken. Ik zou helemaal niet willen oordelen over de jongen (gedrag wel afkeuren) ik vind de jongen in deze context helemaal niet zo belangrijk.

Hmm ... Sarah

Is jouw leven nog nooit op de kop gezet door een persoon met disfunctioneel gedrag, zonder dat je dat zelf wilde?

Het maakt je per definitie slachtoffer; hoe goed (slim, flexibel, tactisch, kalm etc.) je er ook mee omgaat.

De jongen in kwestie vertoont narcistisch gedrag. Hopelijk

Rode krullenbol

vervolg tekst

Hopelijk leert hij van deze ervaring.

Prive,

Ik begrijp dat je dochter die ouders wilt waarschuwen om deze moeizame relatie nog om te zetten in iets zinvols. (Dat de ouders weten wat er speelt en hun zoon hulp nodig heeft.) Dat maakt het voor haar ook gemakkelijker om dit achter haar te laten. Ipv een gesprek, zou ik eerder gaan voor een brief met daarbij de mails. Dan is het aan de ouders om die te lezen.

Een persoonlijk gesprek met ouders kan zo emotioneel worden, omdat het voor die ouders ook moeilijk is om hun zoon in bijzijn van anderen te wijzen op zijn daden. Dat gesprek wordt eerder een deceptie van verlichting. Het is belangrijk dat je dochter beseft dat die ouders hun kind niet kunnen afvallen, helemaal niet als dit toch een afscheid betreft waarbij de andere partij geen contact meer wenst.
Het is net als de situaties waarbij een vriendin een getrouwde vrouw adviseert haar man te verlaten door hem helemaal af te kraken. Na afloop gesprek, gaat vriendin naar huis en de verdrietige vrouw blijft achter in een rotsfeer. Ofterwijl stoken in een huwelijk en de deur achter je dicht trekken. Die ouders van de zoon ondergaan hetzelfde; de slechtnieuwsbrengers raken hen en gaan weer weg. Dergelijke gesprekken kennen weinig harmonie.

Schrijf een brief.
Als het aanhoudt, schrijf je weer een brief dat het niet is gestopt en je nu genoodzaakt bent de mails te overleggen aan de politie, wegens stalken.

Oepss

deceptie dan verlichting.

Breken is ook een vorm van conflictbeheersing

Het is inderdaad heel belangrijk de jongen en zijn ouders niet klem te zetten, maar ruimte te laten hun eigen weg hierin te vinden. Het verbreken van vrijwel alle contact zou in dit geval niet harteloos zijn, maar juist heel netjes.

Tja

Helaas is het echt zo dat een willekeurig persoon je leven zonder enige aanleiding op zijn kop kan zetten. Denk maar aan zinloos geweld, zomaar vanuit het niets. Het gebeurt vaak genoeg. Of een verkeersongeluk, of een nare ziekte.

Wat je dan moet leren is niet hoe je dat kan vermijden, want dat kan niet. Dat vind ik ook gevaarlijk, want dan ga je er altijd een "eigen schuld, dikke bult" verhaal in zoeken. Zie het korte rokje-verhaal.

Ik zou het kind juist leren dat shit happens, maar dat je er zelf weer voor kan zorgen dat je op je pootjes terecht komt, samen met je echte vrienden en je familie. Dat heeft niets met slachtofferschap te maken.

E vanlyn

Ik weet niet waarom je hierin dit draadje ineens reageert alsof je privé bent, maar ik had het tegende tte.
En als jij dat ook bent en je vergist in je nick... dan denk ik dat je niet reëel bent. Tenslotte had je het zelf over aantrekken, afstoten, twijfels om toch verder te gaan....vrij onduidelijk ben je dan hoor!

reacties

We reageren hier allemaal op elkaar Okie Dokie, je gooit je eigen argumenten en verhaal ook in de groep. En het is denk ik ook beiden.
En dat je een kind niet opzadelt met de schuld, alsof het had kunnen voorkomen dat het in de pinarie kwam met iemand die zo ingewikkeld doet. Maar je kunt er wel van leren. Hoewel dat niet kan voorkomen dat het je nog een keer kan overkomen. Maar dan herken je het misschien en dan kun je eerder afstand nemen en je grenzen bewaken.
Maar tolerant gedrag van een kind dat ineens in haar nadeel blijkt te zijn is niet haar schuld of verantwoordelijkheid. Je bent niet verantwoordelijk voor grensoverschrijdend gedrag van een ander.

Evanlyn

Ik ben niet Evanlyn, maar ik kan me wel vinden in haar reacties. Het is heel makkelijk om te zeggen dat ze situaties moet vermijden waar hij ook komt. En dat ze vast niet thuis zal zitten omdat ze nog een paar vrienden over heeft. Het probleem is dat ze de weekenden weg gaan met die groep en die paar vrienden zitten in die groep. Ze staan wel achter mijn dochter, maar ze zitten nou eenmaal in die vriendengroep, waar onze dochter nu wordt buiten gesloten.
En natuurlijk is het niet slim van haar geweest, hem aantrekken en weer afstoten. Ze wist zelf niet wat ze wilde, waardoor dit gedrag ontstond. Maar ik vind niet dat dat een excuus is voor zijn stalker gedrag, never.
Verder heeft zij er geen problemen mee als hij op dezelfde plekken zou komen als hij, ze is nl echt klaar met hem. Hij heeft er problemen mee als zíj komt, en heeft mensen nu zo bepraat dat zij maar weg moet blijven, terwijl zij er juist geen problemen mee heeft.

Oki Doki

Ik ben toch echt gewoon mezelf hoor. En het verhaal van mijn dochter is dus anders, maar ook haar vrienden waren tegen haar opgezet.

Mijn punt was dat je dus niet kan zeggen: was maar duidelijker geweest, dan was dit allemaal niet gebeurd. Want er lopen helaas figuren rond die dergelijke streken toch wel uithalen, ook al was het meisje zo correct en duidelijk als maar mogelijk is.

Natuurlijk moet je niet aantrekken en afstoten. Maar dat je daarmee dit soort ellende helemaal kan voorkomen, geloof ik niet. Sorry als dat jouw wereldbeeld verbrijzelt, het is niet anders.