Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op

Wanneer kan /mag je afstand nemen van je kind?

Heftige titel eigenlijk wel. Voor mij heel heftig om te zien, maar de vraag is op dit moment heel realistisch voor mij! 

Het leven van mijn zoon (en mij) in vogelvlucht.... 

Toen mijn zoon klein was, wist ik dat er iets anders aan hem was. Ik heb op zijn 5e an de bel getrokken bij hulpverlening. Ik kreeg geen gehoor, niks van wat ik zag was waar en er was niks mis met mijn zoon.

Op zijn 12e begon het. Stelen van spullen, blowen, omgaan met oudere jongens, liegen en bedriegen en enorm brutaal. (dit is een korte samenvatting) 

Op zijn 12e kreeg ik ook eindelijk de bevestiging dat hij best wel eens adhd zou kunnen hebben. Hij mocht medicatie proberen echter had hij vanwege zijn leeftijd zelf de keuze om deze in te nemen. Hij wilde dat wel proberen, niet veel later was de voorraad medicijnen verdwenen en had hij alles verkocht op school om vervolgens wiet  te kunnen kopen

Na jaren van verschillende behandelingen van hulpverlening heb ik helaas moeten besluiten dat hij niet langer bij ons thuis kom blijven. Hij sloeg als in mijn huis in elkaar als hij geen geld van me kreeg, al mijn waardevolle spullen waren inmiddels verkocht voor wiet en ik had regelmatig mensen aan de deur die ons bedreigde door alle schulden die hij gemaakt had.(Dit gebeurde allemaal tijdens een intensief hulpverleningstraject) uiteindelijk is hij uit huis geplaatst en zijn wij (zijn broertje en ik) naar een ander deel van Nederland gevlucht om weg te komen van de bedreigingen en om uit de situatie te geraken. 

Fast forward naar nu! Ruim 10 jaar later.. Er is nog niks veranderd. Zoonlief is bijna 23. Hij heeft meerdere keren op zichzelf gewoond maar alle keren uit zijn woning gezet. 

Hij woont weer thuis maar heeft in de korte tijd veel schulden gemaakt bij diverse foute figuren (drug dealers en geld lenen) sinds de laatste maanden wordt ik bedreigd door figuren a la Mocro mafia (de serie). Ze zeggen dat ze me komen opzoeken en me komen nekken, dat ze al mijn ramen in komen gooien van mijn huis of mijn auto slopen. Tot nu toe allemaal nog niet gebeurd gelukkig, behalve veelvuldig aanbellen bv. 

Maar dit alles is erg angstaanjagend. Ik ben een brave burger en zou zelf nooit in zo'n situatie terecht komen. Er staat een extra melding op ons adres bij 112 en ik loop inmiddels bij psycholoog en huisarts. 

Mijn zoon is erg manipulatief, ik vind hem een pathologische leugenaar en ik vind dat hij narsistische trekken heeft. 

Ik leef in angst, hij zegt dat ik me niet aan moet stellen! Men zegt dat ik hem aan zijn lot moet over laten, maar ik ben zijn moeder.. Ik moet er voor hem zijn! 

Als ik boos op hem wordt en zeg wat ik vind weet hij het altijd zo te draaien dat ik ga twijfelen aan mezelf. 
Als hij naast me komt staan voel ik op dit moment alleen maar woede, maar direct heb ik dan een groot conflict met mezelf omdat ik als moeder niet zo mag denken over mijn kind.

Ik zit inmiddels aan de kalmerende middelen, mijn maag doet pijn, ik kan niet werken en leef continu in angst en nog vraag ik me af... Wanneer kan je afstand nemen van je kind.. Wanneer mag ik voor mezelf kiezen?? Ik hoop hier wat helpende antwoorden te vinden... 

Mijn verhaal is uiteraard niet compleet. De ellende met mijn zoon is al ruim 10 jaar bezig maar is allemaal te veel om hier te benoemen. Denk aan arrestaties, vast zitten, 3 jaar voorwaardelijk, huis zoekingen bij mij thuis naar aanleiding van zijn gedrag etc. 

Vader bemoeit zich nergens mee en helpt niet. 

Mijn excuses voor het lange en misschien onduidelijke verhaal.. 

Het liefst zou ik willen vluchten, heel ver weg.. Of hoop ik dat deze fuguren echt langs komen om mij te nekken... Dan ben ik van al deze ellende af en is er misschien wel rust.. 

Kan ik of mag ik afstand nemen van mijn zoon en hem aan zijn lot over laten.. Alle contacten verbreken... Ik weet het niet.. 

Het verscheurt me


Jouw zoon zorgt voor een hele diepe fundamentele onveiligheid in jouw bestaan. Als hij dat zelf werkelijk niet inziet, terwijl er lui uit het drugscircuit herhaaldelijk aan de deur staan, hij spullen van jou rooft en sloopt en nul komma nul compassie met jou heeft terwijl je al eens gevlucht bent voor je eigen kind zou ik het al een hele tijd geleden welletjes hebben gevonden. Ja, het is je kind en het doet enorm veel pijn, maar soms is houden van ook loslaten. Jij kunt hem niet helpen, blijkbaar wil hij ook niet geholpen worden en leert hij niet van eerdere fouten als vastzitten, huis kwijtraken door rekeningen niet te betalen etc. 
Ik geloof niet in onvoorwaardelijke liefde. Alles heeft grenzen en niet alles hoeft tegen elke prijs. In dit geval en onder deze omstandigheden snap ik dat je het niet meer trekt. Hij is ook op een leeftijd dat je niet meer verantwoordelijk voor hem bent. Als jij voor jezelf wil kiezen, snap ik dat volkomen.

JumpyTurtle18

JumpyTurtle18

30-03-2022 om 09:47

Ja, dat mag en dat kan en in dit geval ook nog eens moet. Zolang je zoon terug kan vallen op jou en jij hem de helpende hand blijft toesteken gaat er niks veranderen, sterker nog, het gaat van kwaad tot erger. Jij bent niet veilig en gaat hier aan kapot.

Natuurlijk zegt je moedergevoel dat je er voor hem moet zijn en hem moet helpen. Dat gaat je alleen nooit lukken. Dus ja, het is hard, maar hij moet het huis uit, jij moet je handen van hem af trekken en hij moet zelf de consequenties van zijn levensstijl maar ondervinden.

Wat een ellendige situatie zit je in. Om je vraag te beantwoorden, denk ik iets als dat je hem moet loslaten als het jouw gezondheid, je huisvrede en je veiligheid bedreigt door zijn eigen toedoen. 
Een langer antwoord; blijf weg van diagnoses of stempels. Die gaan je niet helpen. Het enige wat je kunt doen is het pijnlijkste om te doen en dat is hem op zichzelf terug te werpen en hem uit huis te zetten. Hij is bijna 23, dat betekent dat hij volgens de wet volwassen en financieel zelfstandig en onafhankelijk is. Eigenlijk, als je het heel eenvoudig bekijkt, woon je samen met een volwassen huisgenoot die zorgt dat jouw huis niet veilig is. Dus moet hij weg. 
Hoe? Misschien kan veilig thuis je helpen, of de wijkagent. Of, als hij die nog heeft, zijn hulpverlening. Maar, hoe bot het ook klinkt, nu houd je zijn systeem in stand want hij kan nu zijn moeder laten bedreigen. Dat moet stoppen. Zoek daar hulp bij om dat goed te regelen. 

Uit ervaring kan ik je vertellen dat je verdriet dan niet over is. Je mist dan nog steeds je kind, bent bezorgd over hem en ziet zijn toekomst somber in. Dus heb niet de illusie dat je leven daarna ineens licht wordt. Het enige wat er wel gebeurt, is dat hij duidelijk krijgt dat hotel mama voorbij is. Misschien stort hij dan nog dieper de afgrond in, maar soms is juist zo’n zet iets wat ineens helpt. 
Mocht er overigens nog een jongere broer/zus in huis wonen dan is het helemaal zaak om vandáag die actie te nemen. Dan is het echt in belang van je andere kind en jezelf dat je zorgt dat je thuis veilig bent. Vandaar dat veilig thuis advies 

(komt bij dat ik gok dat het eventuele broer/zus ouder is dan 18, dus de ‘ze pakken mijn kind af’ angst telt hier niet). 

Sterkte, want het is niet fijn om zo over je kind te denken! 

"Kan ik of mag ik afstand nemen van mijn zoon en hem aan zijn lot over laten.. Alle contacten verbreken... Ik weet het niet.."

Kort gezegd: ja dat kan en dat mag. Misschien moet het zelfs. Het is natuurlijk het aller aller allermoeilijkste wat je als moeder kunt doen. Je zegt, ik moet er voor hem zijn. Je bent er genoeg voor hem geweest. Maar nu ga jij eraan onderdoor. Misschien zelfs wel letterlijk, er hoeft maar 1 doorgesnoven gek tussen zijn schuldeisers te zitten... Of je lijf geeft het op door de stress.
Je schrijft niet over hoe het nu is met je andere zoon. Woont die nog thuis? Daar heb je ook een verantwoordelijkheid voor. Ook als hij niet meer thuis woont trouwens.

Ik weet niet hoe je de situatie nu aan moet pakken. Ik denk dat je in overleg met je huisarts, psycholoog en de politie moet kijken waar je heen kunt. Een Blijf-van-mijn-lijf? Zoiets. In ieder geval zou ik beginnen met het veilig stellen van je waardevolle spullen en identiteitspapieren, geld, pasjes en dergelijke. Ik weet niet of je huurt of een koophuis hebt? In geval van huur zou ik de huur opzeggen en op zoek gaan naar iets anders. Zoals je eerder ook bent gevlucht. Heel naar, weer opnieuw moeten beginnen, maar ik verwacht dat je zoon en anders mensen uit zijn milieu niet blij zullen zijn als jij hem eruit zet, dus dat moet je naar mijn idee niet zelf doen. Maar nogmaals, overleg met de politie, die hebben vast vaker met dit bijltje gehakt.

hele dikke knuffel, want wat moet dit ongelooflijk moeilijk voor je zijn. Probeer je niet schuldig te voelen. Zoals MamaE ook al schrijft, je zoon wil niet geholpen worden en dan houdt het op. Ik geloof overigens wel in onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen, dat lees ik ook in je post. Maar die onvoorwaardelijke liefde houdt niet in dat je ook onder alle omstandigheden onderdak moet bieden aan je kind, of geld geven of wat dan ook. Dat staat daar los van. Kies voor jezelf, het klinkt zo gemakkelijk, maar dat is letterlijk wat je moet doen. Kiezen voor je eigen normen en waarden, je eigen gezondheid, je eigen leven. Hij is 23, hij kan, mag en moet zijn eigen leven leiden, los van jou. En zijn eigen keuzes maken. Maar jij hoeft hem daar niet (meer) in te faciliteren.

SophisticatedCaribou75

SophisticatedCaribou75

30-03-2022 om 10:00


Wat een vreselijk verhaal, TO. En ja, in de omstandigheden die jij schetst, kan en mag jij afstand van hem doen. Dat maakt jou geen slechte moeder. Integendeel. Ten eerste omdat er nog een andere zoon is die een rustig en veilig thuis verdient. Ten tweede omdat jij hebt gedaan wat je kon en een grens mag, of zelfs moet, trekken. En dat is heel, heel lastig in geval van een manipulatief kind. Je kunt nooit weten of hij oprecht is en natuurlijk wil je altijd uitgaan van het positieve, maar er is te veel gebeurd.

Zie je een mogelijkheid om opnieuw weg te vluchten van hem? De situatie waarin jij zit, klinkt ronduit gevaarlijk.

Heel veel sterkte.

AttentiveCobra73

AttentiveCobra73

30-03-2022 om 10:07

Wat moet er nog gebeuren voordat je zegt het is genoeg

wat maakt dat je dit pikt 

AttentiveCobra73

AttentiveCobra73

30-03-2022 om 10:08

Echt 
Je hebt nog een kind

heb je lotgenoten contact? Dat heeft iemand in mijn omgeving enorm geholpen en kracht gegeven. Zijn veel verschillende groepen voor ouders van verslaafde kinderen. 
Sterkte. 

We weten niet of het andere kind nog thuis woont. Indien ja, dan moet je hem ook beschermen. Hij heeft recht op een veilige woonomgeving. Overigens kan ik me heel goed voorstellen dat hij al lang en breed gevlucht is uit die omgeving en op zichzelf ging wonen zodra dat kon. 
Ik kan me er op dit moment niks bij voorstellen om niet meer van mijn kind te houden en haar het huis uit te zetten, maar er zijn hypothetische situaties waarin dat zou kunnen gebeuren. Zo was er een paar jaar terug een jongen die psychische problemen had, boos was op zijn vader, het huis in brand stak en zijn jongere broer heeft dat niet overleefd. In dat soort situaties zou de liefde voor mijn kind echt wel definitief over zijn.

BrightEchidna89

BrightEchidna89

30-03-2022 om 10:17

Concentreer je op je ander kind want op dit moment houd je niet enkel een onveilige situatie in stand voor jou maar ook voor hem. 

champie76

champie76

30-03-2022 om 10:47 Topicstarter

Hallo allemaal, 
ik had hele andere reacties verwacht en ik ben een beetje overdonderd. Lief allemaal. 

Door mijn verhuizing ben ik nu in en positie dat ik geen vrienden meer dichtbij heb dus dit alles zit diep in me en vertel ik verder tegen niemand. 

Mijn jongste zoon is 17, hij woont thuis en is helaas een beetje in het zelfde circuit terecht gekomen.. Hij was 8 toen hij de eerste bedreigingen ontving bedoeld als boodschap voor de oudste. Hij is erg onzeker en zeer opgefokt. 

Ook hij heeft veel gesprekken gehad met hulpverlening maar is nu op een punt dat hij met geen enkele hulpverlening wil praten. 

Ik wilde niet over hem beginnen in dit topic omdat dat misschien "to much" zou zijn. 

Ook hij is heel agressief op momenten dat zijn frustraties oplopen, al mijn deuren in huis zijn kapot geslagen bv en blowt veel (pa doet dit ook, jongste mocht samen met pa stikkies roken, toen ik dat hoorde mocht hij daar niet meer heen uiteraard). Hij gaat niet naar school vanwege angsten (ik heb zelf leerplicht benaderd maar die doen niks) maar heeft ook moeite met werken, vraagt wel hele dagen om geld (krijgt hij uiteraard niet) en ook hij wordt bedreigd door de contacten van de oudste. 

Mijn jongste heeft gelukkig wel door dat hij mensen (mij) kwetst en kan gelukkig wel excuses aanbieden als hij fout zit.. Voor hem heb ik nog hoop, denk ik.... 

Ik denk dat ik het grotendeel van de dreigementen naar ons niet eens meer mee krijg.  Niet omdat hij me niet bang wil maken, maar meer om mijn reactie naar hem toe web het risico dat ik geen er uit zet.. 

Politie kan niet veel meer doen dan extra allert zijn. 

Ik heb contact met wijkagenten, jongerenwerkers, huisarts, psycholoog, wijkteam 

Ik ben hertrouwd en ik vrees dat mijn relatie kapot gaat. 

Ik voel me ontzettend magteloos en eenzaam.. 

Ik heb mijn zoon al eerder op straat gezet.. Toen hij 19 was. Het was het ergste wat ik kon doen. Hij sliep op straat, bij mij in de tuin, of soms op zijn hurken, zittend tegen de voordeur. 

Hij verzon verhalen dat hij verkracht was in de nachtopvang 

Hem uit huis laten plaatsen of op straat zetten is elke keer hartverscheurend maar ik weet dat ik  hem ook niet kan blijven reden.. 

Gek genoeg vinden en roepen allebei mijn kinderen dat ik zelf voor ze heb gekozen en dat ik dus voor ze moet zorgen de rest van mijn leven.. 

Sorry voor dit onsamenhangend verhaal of gezeur... 

Wel fijn om dit zo neer te kunnen zetten..

Je kind heeft het recht om het leven te leven zoals hij wil.  Hier kunnen consequenties aan vast zitten , maar dat hoort bij de keuzes die hij maakt.

Daarnaast zal hij geen noodzaak voelen om zijn leven anders in te richten als de consequenties er niet zijn. Als hij geen huis meer heeft, geen eten etc dan kan het zijn dat hij andere keuzes gaat maken of niet. 

Hij is volwassen en jij bent volwassen.  Je hebt gedaan wat je kon en het is niet genoeg.  Dan kies je voor jezelf en je andere kind.  Je zoon heeft het recht om zijn eigen leven te verzieken,  maar niet het recht om jou daarin mee te nemen.  

Niet onderhandelen maar wen ultimatum stellen. Over 1 week beschikbaar je over je eigen woonruimte en ben je niet meer welkom hier. Huisarts betrekken /  politie betrekken zodat het menens is als hij niet gaat.

Je kunt ook de keuze maken dat hij mag blijven maar dat heeft de consequentie dat het ten koste gaat van jou.

Mijn broer was veel minder erg maar ook dat ging steeds verkeerd. Zuigt energie.  Hij is bij mij niet welkom. Hij is nu 50 en nog steeds een zorgenkind. Als hij 60 of 70 is is dat nog steeds zo. Heel sneu maar ik laat mijn leven hier niet onder lijden en mij m'n ouders ook niet. 

BrightEchidna89

BrightEchidna89

30-03-2022 om 10:56

champie76 schreef op 30-03-2022 om 10:47:

...

Gek genoeg vinden en roepen allebei mijn kinderen dat ik zelf voor ze heb gekozen en dat ik dus voor ze moet zorgen de rest van mijn leven..

Sorry voor dit onsamenhangend verhaal of gezeur...

Wel fijn om dit zo neer te kunnen zetten..

Het speelt bij je beide zoons dus. Als dit effectief hun gedachtegang is, zou ik ervoor kiezen om te verdwijnen. Aankloppen bij een vluchthuis, contact volledig verbreken en over enkele maanden elders compleet opnieuw opstarten. 
Je gaat toch niet blijven leven in een situatie waarin je je constant onveilig voelt, niet enkel bedreigt door buitenstaanders maar ook geconfronteerd met de agressie van je kinderen. 

De situatie van de oudste heeft enorm veel impact gehad op de jongste. Je zult maar acht zijn en bedreigd worden door drugsverslaafden, dat doet iets met je. En met je gevoel van veiligheid en hoe je in het leven staat en je handhaaft.
Toch is de situatie bij jullie thuis nu voor niemand veilig. Je kunt op dit moment niet én je beide kinderen én jezelf redden. Het begint ook met verbetering willen en hulp accepteren. Hulpverlening is zeker niet heilig, maar niks doen gaat al helemaal niks beter maken.

Je schrijft dat je kinderen vinden dat jij de rest van je leven voor hun moet zorgen. Uhh, wat? Je kiest als ouder voor je kinderen, maar dat betekent niet dat ze dan afhankelijk blijven tot je dood bent. Normaal gesproken voedt je ze op en zorg je dat ze een opleiding kunnen volgen zodat ze daarna kunnen gaan werken en zichzelf kunnen onderhouden. Ik vind die houding echt bijzonder onvolwassen van je kinderen.
Houden van betekent niet onbeperkt geld geven. Los van dat dat er niet is, is het ook goed om te leren dat er voor gewerkt moet worden. 
Niemand heeft voor zijn eigen bestaan gekozen. Zou een mooie boel worden als iedereen dan maar vindt dat ze niet verantwoordelijk zijn voor zichzelf en van anderen verwachten dat er voor ze gezorgd wordt.

SophisticatedCaribou75

SophisticatedCaribou75

30-03-2022 om 10:59

Lieve TO, je verhaal is verre van gezeur en heel samenhangend. Ik vind dat je de situatie erg goed onder woorden kan brengen. En dat jij de rest van je leven voor je kinderen moet zorgen, is niet waar. Ze zijn volwassen en bijna volwassen en inmiddels zou er sprake moeten zijn van wederkerigheid. Zo'n uitspraak is het perfecte voorbeeld van manipulatie.

Ik begrijp dat het hard voelt om je zoon eruit te zetten, maar het is wel wat je moet doen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.