Zeilmeisje wordt Tibetjongen
Giel (15) met enkeltje India vertrokken
"Ze hebben alles onderzocht en ik ben helemaal normaal"
Giel, 15 jaar
En dus mag de Vlaamse Giel, 15 jaar oud, vertrekken naar India om daar een boeddhistische leermeester te worden. Hij is vandaag op het vliegtuig gestapt. Klein detail: Giel is dan waarschijnlijk niet voor zijn dertigste terug.
In september zou Giel ook al op het vliegtuig stappen, maar toen stak de jeugdrechter daar op het laatste moment een stokje voor. De rechter twijfelde of Giel niet dringend hulp nodig had. Hij werd dertig dagen gevolgd in een observatiecentrum. Nu blijkt dat hij toch gewoon mag vertrekken.
De Belgische puber wil al vanaf zijn zesde in Tibet in de leer. Moeder Sabine staat volledig achter zijn keuze. Ze hebben allebei een boeddhistische levenstijl, daarom kreeg Giel de laatste paar jaar thuis les. Het normale schoolleven viel niet te combineren met hun geloof.
Dalarna
Dat zeg ik toch ook: 'Echt, ik hou helemaal niet van sport'. (ik heb niet alleen een hekel aan voetbal, je kunt het gelijk doortrekken naar alle sporten.)
En als een kind als 15-jarige naar Barcelona gaat, ga ik ervan uit dat hij voor die verschrikkelijke prof voetbalwereld, met transfers en agressieve fans kiest. Waarom zou hij het anders in vredesnaam doen?
Dat is toch wel weer anders dan als 12-jarige naar de voetbalschool van Ajax mogen. drie gemeentes verderop. Inderdaad ik ken dat ook van een jongen uit de straat. Dat is 'gewoon' een school, maar dan met heel erg verschrikkelijk veel voetbal.
De wind
In Trouw van afgelopen zaterdag een bijzonder mooi artikel over Michaela de Prince (Mabinty Bangura), nu 18 jaar en net verhuisd naar Amsterdam, om te dansen bij de Junior Campany van het Nationale Ballet. In die 18 jaar is ze verhuisd van Sierra Leone naar Nuw Jersey en danste ze in Philadelphia en New York.
Bij deze discussie moet ik steeds aan dit artikel denken (ik zal het in een volgend bericht in zijn geheel copiëren, want het is niet toegankelijk op de website, maar iedereen zou het moeten lezen). Vooral vanwege de 'indoctrainatie-discussie'.
Hoe komt Michaela aan haar passie voor dansen? Ze zat in een weeshuis in Sierra Leone, toen een windvlaag een magazine tegen het hek blies. Op de cover stond een ballerina. Mabinty was zo gefascineerd door de ballerina, dat ze de foto bewaarde in haar onderbroek en probeerde te staan zoals de ballerina stond. Daar kwam haar passie vandaan.
Ik herken het, want de passie van mijn zoon voor dansen kwam van een poster over een tarzan-film die boven zijn bed hing, maar daar kwam ik jaren later pas achter, toenw e gingen verhuizen: de dans-poster moest mee. Ik wist niet wat hij bedoelde, maar het was dus die film-poster. Hoe komt het dan in een brein van een kind zo'n relatief lichte impuls als een foto of een poster tot zo'n gedecideerde en duidelijke passie leidt, terwijl er op dat moment nog helemaal niets in de omgeving aanwezig is die daar ook maar enigszins op aan lijkt te sturen.
Michaela kreeg Amerikaanse pleegouders die blijkbaar veel aandacht hadden voor kunst en muziek. Ik heb mijn zoon op balletles laten gaan.en later naar een pleeggezin, ook dat. Natuurlijk zijn er omstandigheden die mede bepalen of een droom werkelijkheid kan worden. In het weeshuis in Sierra Leone was er waarschijnlijk niets van terecht gekomen. Maar is het dan positief, dat volwassenen voorkomen dat kinderen vóór hun 18e hun passie volgen?
Wij leven in een geseculariseerde wereld en wij 'indoctrineren' onze kinderen zodanig, dat ze op religieus gebied volledig aan zichzelf overgeleverd zijn, want als volwassenen durven of kunnen we de kinderen geen enkele input geven. Maar sommige mensen zijn anders. Sommige kinderen zijn anders. Sommige mensen wegen de risico's anders.
Ik hoop dat kinderen met bijzondere passies volwassenen om zich heen hebben die de moed en het lef hebben om uitzonderlijke keuzes te maken. Want het levert zeer bijzondere mensen op.
Tsjor
Michaela de Prince (uit Trouw, 16-11-13)
'Ze dachten dat ik een kind van de duivel was'
ANNEMIEKE LENSSINCK − 16/11/13, 00:00
De eerste vier jaar van haar leven in Sierre Leone waren een hel. Nu danst Michaela DePrince bij de Junior Company van Het Nationale Ballet. Ze geldt als een groot talent en is al beroemd vanwege haar enorme zweefsprongen.
Les 1
Vergeet de oorlog niet
"Ik ben geboren op het platteland van Sierra Leone. Vanwege mijn huidafwijking dachten de mensen dat ik een kind van de duivel was. Ze waren bang dat ik hun oogst zou laten mislukken of ander onheil zou brengen. Ik denk dat mijn ouders niet met die vlekken zaten. Ik denk dat ze vooral een eigenwijs kind zagen met een goed stel hersens - mijn vader leerde mij vier talen spreken toen ik een peuter was. Mijn ouders hadden volgens mij juist een plan met mij. Ze wilden dat ik zou opgroeien tot een zelfstandige, opgeleide vrouw die weg kon uit Sierra Leone, ver van de burgeroorlog vandaan. Dat was heel bijzonder, want in mijn land waren vrouwen verre van zelfstandig.
De burgeroorlog was dichtbij. Niemand was veilig, de rebellen konden zomaar toeslaan. Op een dag ging mijn vader naar de markt. Hij was koopman, hij werkte samen met mijn oom. Die bracht hem thuis. Ik weet nog dat mijn vader op een kar lag. Hij was doodgeschoten door de rebellen. Mijn moeder en ik werden aan ons lot overgelaten. Er was geen geld, geen eten. Het weinige dat mijn moeder bijeen scharrelde gaf ze aan mij. Ze overleed aan ondervoeding.
Mijn oom was mijn enige familie, maar vanwege mijn vitiligo vertikte hij het om voor me te zorgen. Hij dropte me gewoon in een weeshuis, een paar kilometer verderop.
Ik heb daar gruwelijke dingen zien gebeuren. Dronken rebellen sneden de buik van onze zwangere onderwijzeres open. Toen ze zagen dat de baby een meisje was, vermoordden ze haar en hakten ze van het kindje de armpjes en beentjes af. Er was een jongetje bij de rebellen. Hij zal hooguit zes zijn geweest. Met een machete kerfde hij mijn buik. Het litteken herinnert me nog elke dag aan de oorlog."
Les 2
Het lot bepaalt
"In het weeshuis gaven ze elk kind een nummer. Nummer 1 was de populairste. Ik was nummer 27, en ook letterlijk de laatste in de rij. Ik kreeg amper te eten, ik werd gepest en mishandeld. De aunties, de vrouwen die voor ons zorgden, vlochten mijn haar zó strak dat ik niet kon slapen van de pijn. Mij werd steeds verteld dat iedereen zou worden geadopteerd behalve ik, vanwege mijn huidafwijking.
Het is anders gelopen. Toen ik ruim vier was, hebben mijn ouders mij samen met Mia en Mariel geadopteerd. Zij waren nummer 26 en nummer 2 in het weeshuis. We zijn alledrie vernoemd naar Michael. Ook hij was door mijn ouders geadopteerd, terwijl ze wisten dat hij als baby met hiv was geïnfecteerd. Ik heb Michael niet gekend; hij is overleden aan aids toen hij 15 was. Hij zei altijd: als ik groot ben ga ik ook kinderen adopteren. Mijn moeder was kapot van zijn dood. Ze heeft haar verdriet zin gegeven door zijn wens waar te maken.
Voor Mariel, Mia en mij is het waardevol dat we in hetzelfde gezin zijn terechtgekomen. We waren kort daarvoor samen gevlucht omdat het weeshuis zou worden gebombardeerd. Mariel kon niet rennen, dus droegen Mia en ik haar, de bergen in, de grens met Ghana over. We hadden geen schoenen aan en ze was best zwaar, maar er was niemand anders, we moesten wel bij elkaar blijven.
Onze adoptie, en vooral die van mij, is om nog een andere reden bijzonder. Eigenlijk zouden mijn ouders niet mij maar Mia adopteren. Mia heette toen nog Mabinty, net als ik, en dat zorgde voor verwarring. Mijn moeder belde kort voor haar vertrek naar Afrika met de autoriteiten in Ghana. Die vroegen: we hebben hier twee Mabinty's, welke komt u eigenlijk halen? Ze dachten natuurlijk aan Mia, want ja, míj wilde toch niemand hebben.
Toen mijn moeder hoorde dat ik vitiligo had, dacht ze niet lang na. Ze heeft zelf ook vitiligo.
Mijn vader was op dat moment voor zijn werk in Japan. Het was daar nacht toen mijn moeder hem belde om over mij te vertellen. Hij sliep half en zei: oh, okay. De volgende ochtend belde hij terug. Hij had zo'n rare droom gehad, zei hij tegen mijn moeder. Iets met twee meisjes met dezelfde voornaam?"
Les 3
Geef nooit op
"Een van de eerste dingen die mijn moeder deed was heel voorzichtig mijn vlechtjes uithalen. We waren nog in Ghana. Mijn ouders hebben enorm hun best gedaan om me te laten voelen dat ik er mocht zijn, maar het heeft me een paar jaar gekost voordat ik mezelf toestond te voelen dat er van me werd gehouden. Ik was doodsbang, sliep met het licht aan. Bovendien was ik heel verlegen en onzeker. Spiegels meed ik - mijn zelfbeeld was nul. Maar ik was ook voortdurend kwaad. Nee, ik heb het mijn ouders niet gemakkelijk gemaakt.
Mijn moeder is ongelooflijk. Ze heeft zelf een nare jeugd gehad. Daarom gunde ze haar kinderen de moeder die ze zelf niet heeft gehad. Ze is echt oersterk.
Wie doet het haar na: ze studeerde rechten terwijl ze voor elf kinderen zorgde, van wie negen zijn geadopteerd en drie aids kregen. Nu is ze 65 en werkt ze nog steeds hard. Ze schrijft boeken en is manager van mij en van Mia, die zangeres is. Ze geeft gewoon nooit op.
Mijn broers Cubby en Teddy zijn ook aan aids overleden. Teddy heb ik tot mijn elfde meegemaakt. Hij was zeer getalenteerd, hij zong en danste ook. Hij heeft me altijd op het hart gedrukt dat ik moest doorzetten, hard moest werken. We waren heel close. Zijn dood raakte me zo dat ik met dansen wilde stoppen. Ik wijd er liever niet over uit, maar ik heb rare dingen gedaan in die tijd. Ik kwam pas weer bij zinnen toen ik me realiseerde dat hij er vreselijk van had gebaald als ik mijn spitzen definitief had uitgetrokken. Toen ben ik écht snoeihard gaan werken, tien uur per dag.
Als ik me voorbereid op een optreden, dan denk ik aan hem. En aan Michael en Cubby. Zonder Michael was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Ik weet zeker dat ze allemaal nog steeds over me waken."
Les 4
Dans
"Toen ik in het weeshuis woonde, blies een windvlaag een magazine tegen het hek. Op de cover stond een ballerina. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze was heel mooi, ze had een prachtige jurk en schoentjes aan, ze was alles wat ik wilde zijn. Die cover heb ik een hele tijd bewaard in mijn onderbroek. Als ik de kans kreeg, haalde ik de foto tevoorschijn en probeerde ik te staan zoals zij. Toen mijn moeder ons in Ghana kwam ophalen, ging ik meteen in haar koffer snuffelen, op zoek naar balletschoentjes. Ik dacht: iederéén in Amerika danst.
Mia en ik dansten altijd samen. We hadden thuis een video van de Notekraker. Die heb ik een keer of honderdvijftig bekeken, totdat ik het ballet letterlijk helemaal uit mijn hoofd kende. Toen mijn ouders ons meenamen naar een voorstelling van de Notekraker, zei ik na afloop tegen mijn moeder: zag je die danseres, ze deed die ene pas helemaal verkeerd. Toen wist mijn moeder: die moet balletdanseres worden.
Ik mocht op dansles toen ik bijna vijf was. Ik was een jaar of dertien toen mijn moeder aan een dansdocente vroeg of ik kans maakte op een echte danscarrière. De docente haalde haar schouders op. We steken niet zo veel energie in zwarte meisjes, zei ze, ze worden toch maar dik, ze krijgen een kont en borsten. Nou, je ziet het, haha, dat is behoorlijk meegevallen. Kunst is helaas niet vrij van discriminatie, heb ik ook later ontdekt. Toen ik auditie deed voor de Notenkraker werd ik afgewezen - het publiek was nog niet klaar voor een zwarte Marie. Er zijn nog steeds niet veel zwarte dansers.
In New York heb ik kinderen balletles gegeven. Super was dat. Ik leerde ze de techniek, maar vooral: als je écht wilt, dan kun je veel meer dan je denkt. Je moet je niet snel op je kop laten zitten, maar doorzetten. Dat wil ik nog heel veel kinderen meegeven. Misschien wel op mijn eigen school, die ik ooit wil opzetten.
Door te dansen heb ik beetje bij beetje geleerd mezelf te uiten. Ik ben niet meer zo verlegen. Tijdens een voorstelling maak ik contact met de zaal. En omgekeerd. Na de voorstelling komen mensen naar me toe om te zeggen hoe geweldig ze het vonden. Soms zeggen ze: ik zag dat je naar me keek. Ik kan natuurlijk niet echt de zaal inkijken, maar blijkbaar hebben ze dat wel zo ervaren.
We weten sinds kort trouwens wie de balletdanseres op de cover is - mijn moeder heeft net zo lang gespeurd tot ze haar had gevonden. Ze danste destijds bij het Pennsylvania Ballet. Ik heb daar óók gedanst, hoe ongelooflijk is dat? Ik hoop haar nog eens te ontmoeten, zodat ik haar kan bedanken."
Les 5
Zorg dat je de beste bent
"Ik werk keihard, zes dagen per week. Ik ben streng voor mezelf, verzaken kan ik niet. Nooit gedaan ook.
Op school al moest ik overal de beste in zijn. Als ik bij een zwemwedstrijd een record zwom, moest ik van mezelf de volgende keer nog harder. Pas sinds kort realiseer ik me waar dat vandaan komt. In Sierra Leone zagen ze het verkeerd. Dat moet iedereen weten.
Met mijn oom heb ik nooit meer contact gehad. Als hij nog leeft moet hij gewoon wel weten hoe het mij verder is vergaan. Ik ga geen contact zoeken, daarvoor ben ik te trots. Ik doe het goed, dat is mijn pay back."
Michaela DePrince
Michaela DePrince (1995) wordt als Mabinty Bangura geboren in het door burgeroorlog geteisterde Sierra Leone. Over haar eerste levensjaren is niet veel zeker, maar ze herinnert zich dat ze op 3-jarige leeftijd haar ouders verliest, waarna haar oom haar achterlaat in een weeshuis.
Het Amerikaanse echtpaar Elaine en Charles DePrince adopteert Michaela als ze vier is, samen met haar vriendinnetjes Mia en Mariel die ook in het weeshuis wonen. Het gezin telt elf kinderen, van wie negen geadopteerd. Drie jongens zijn inmiddels overleden.
Michaela groeide op in New Jersey. Ze volgde een dansopleiding aan de Rock School for Dance Education in Philadelphia en aan de Jacqueline Kennedy Onassis School van The American Ballet in New York. Daarna danste ze bij de Dance Theatre of Harlem.
Deze zomer verhuisde ze naar Amsterdam om te dansen bij de Junior Company van Het Nationale Ballet. De Junior Company is vanaf 24 november in het land te zien met een voorstelling met fragmenten uit het (neo)klassieke repertoire, zoals 'Zwanenmeer' en 'The Sleeping Beauty'.
(Bron: Trouw, ANNEMIEKE LENSSINCK − 16/11/13)
Knurf
Bij ons is ook geen behoefte aan skypen, omdat ze nog thuis wonen. Maar bij emigratie is skypen toch wel ideaal, lijkt mij.
Voor een jongen van 15 die onverwacht een aanval van heimwee of wat dan ook krijgt en is geboren in deze tijd is een brief behelpen, niet dan?
Mijn ouders woonden in de jaren '50/'60 in Zuid Afrika en de communicatie was toen echt houtje/touwtje in vergelijking met nu. Voor een brief er is, zijn er dágen voorbij en dan moet er er op gereageerd worden, ben je weer dagen of weken verder. Of bellen vanuit de bergen van India steeds maar toegestaan of mogelijk is, moet je natuurlijk ook maar afwachten. Dat lijkt me een vrij kostbare grap voor zo'n klooster.
Bakje
Een kind van 15 heeft natuurlijk nog niet te maken met 'die afschuwelijke' zaken als fans, transfers e.d.. Als een voetballer zo goed is dat een club als Barcelona interesse heeft, dan moet het wel echt een geweldig talent zijn. De mindere goden hebben op een lager niveau ook al te maken met opwinding en teleurstelling over gescout worden, bij een betere voetbalclub gevraagd worden, daar mogelijk niet helemaal slagen en weer terug naar een lager niveau. Dát zie ik niet als drama's. Als een jongere graag verder wil in sport, zal het een eeltlaag moeten kweken. Iets wat voor zijn verdere leven alleen maar nuttig kan zijn. Voor de rest denk ik dat zo'n jongere al een bepaalde mentaliteit heeft. Tja, dat kun je als ouder niet willen, of zelfs tegenwerken, maar is dat eerlijk? En is het voor een ouder wel prettig om je kind in een klooster te zien verdwijnen en daarmee een gewone jeugd op te zien geven? Een meisje wat bijvoorbeeld op topniveau leskrijgt en danst, of een jongen die op een voetbalinternaat zit, staat nog steeds met de gewone wereld in contact. Een 15-jarige in de knoek van India niet.
kaaskopje
Natuurlijk mogen de kinderen spelen. Zelfs de dalai lama mocht tijdens zijn jonge jaren spelen. En groot worden zonder laptop of tablet overleef je best, deden wij toch ook? In noodgevallen kan altijd contact gezocht worden met thuis. Overigens, hij kent al heel veel monniken en kinderen in dat klooster, hij is er al vaker geweest.
En een boeddhist kan heel goed zonder bezittingen. In nederlandse kloosters zijn geen kinderen, dan is de sfeer heel anders natuurlijk.
Spelen en bewegen is dagelijkse kost in een klooster waar kinderen opgeleid worden.
tsjor
Wat een on-ge-lo-fe-lijk verhaal van Michaela DePrince. Dankjewel voor het delen.
artikel trouw
Bedankt Tsjor voor het artikel. Het is goed om je te realiseren dat kinderen zelf een innerlijke drive hebben die je als ouders kan herkennen en faciliteren. Afremmen zou het vertrouwen in henzelf juist geen goed doen.
kaaskopje
Natuurlijk staat hij nog met de gewone wereld in contact. Kindmonniken zitten niet opgesloten, ze komen vaker buiten het klooster dan hier gebruikelijk is. "Gewone wereld" is natuurlijk vanuit jouw leefwereld gedacht, maar wat de gewone wereld behelst is voor iedereen weer anders.
de hele wereld komt er
http://www.himalayanrock.nl/combined_tour/nepal_tibet_tour_20D.htm
Het is zelfs een toeristische trekpleister.
Toegegeven
Ik weet er niet alles van. Ik weet dat kinderen mogen spelen in een klooster en volgens mij hebben ze het best leuk met elkaar. Toch zou ik als Nederlandse moeder aandringen op uitstel tot kind 18 is. School afmaken en als de 'drive' er dan nog is, ga vooral, hoe moeilijk ik dat ook zou vinden.
Nederland als paradijs
Je schrijft: "En is het voor een ouder wel prettig om je kind in een klooster te zien verdwijnen en daarmee een gewone jeugd op te zien geven?"
Voor jezelf kun je daar natuurlijk antwoord opgeven. Maar niet voor een andere ouder.
Maar mij triggert vooral dat je het hebt over 'verdwijnen' en over 'het opgeven van een gewone jeugd'. Echt Kaaskopje, de wereld is groter dan Nederland. Over de hele wereld worden kinderen geboren en groeien kinderen op. In woestijnen, in vluchtelingenkampen, in oerwouden, in rieten hutten, op boten, in grote steden, in afgelegen dorpjes. En in heel veel landen kunnen kinderen veilig opgroeien en zich ontwikkelen. En ja, zij hebben soms een heel ander leven dan wij in Nederland. Maar anders is zeker niet altijd minder goed.
Het is zo'n misvatting dat alleen onze westerse wereld goed genoeg is voor kinderen. Nederland wordt door sommigen in deze draad neergezet als het paradijs. Rafelkap stelt zelfs dat als haar kind in een ander land dan Nederland was geboren, niet geaccepteerd zou worden. Dalarna startte deze draad met de opmerking 'Pikant detail: hij komt pas over 15 jaar terug!'. Joh, al zou hij nooit meer terugkomen, is dat dan erg? Ik vind dit soort opmerkingen echt getuigen van westerse hoogmoed.
Hm, nu lijkt het net alsof ik vind dat opgroeien in een vluchtelingenkamp net zo goed is als in een westers land. Dat bedoel ik nu ook weer niet zo letterlijk natuurlijk
ijsvogeltje
Jammer dat je nu net doet of die tekst met dat 'pikant detail' wat dus 'klein detail' was van mij was. Dat was natuurlijk een citaat!
AnneJ
Helemaal waar. Maar deze jongen gaat naar India, Dharamsala om precies te zijn, waar de tibetaanse bannelingen een nieuw bestaan hebben opgebouwd.
eigen ervaring met zekerheid overtuiging op 15e
Ik heb hetzelfde als (wie was het, Bakje of Rafelkap?): zou het afschuwelijk hebben gevonden als mijn zoon in de jonge voetbalwereld terecht was gekomen. Die topsport wereld an sich, met al die prestatiedrang (dus ook bij turnen inderdaad), staat me enorm tegen. Dan inderdaad liever een klooster. Daarbij heb ik dus echt een enorme hekel aan voetbal, haha. Dat is niet echt van belang misschien, maar wel om duidelijk te maken dat "smaken verschillen" en je dus je eigen referentiekader van wat wenselijk of goed of fout is voor een kind niet zomaar op anderen kunt projecteren. Dat andere ouders het juist geweldig vinden als hun kind voor jeugd-ajax (of weet ik veel wat) wordt geselecteerd snap ik wel, en is mijn zaak niet. Voor mijn zoon had ik het misschien niet goed gevonden, en een klooster misschien wel. Dat is mijn zaak. Zo stuurt iedereen z'n eigen kind op z'n eigen manier, en zet dingen in zijn/haar hoofd. Opvoeding is niet veel meer dan een aantal gedragsregels aanleren die jij goed acht en een aantal normen en waarden inprenten (indoctrineren, als je wilt) die jij en jouw cultuur goed achten.
Op je 15e kun je behoorlijk goed weten wat je niet of wel wilt geloven, ook tegen je ouders in. Verschilt natuurlijk inderdaad wel per kind. In mijn gereformeerde omgeving was ik, geloof ik, een van de allereersten of de enige? die op mijn 15e al heel stellig en zeker wist: hier geloof ik niet in. Dat is ook nooit meer veranderd. Ik las en lees heel veel, en was en ben heel analytisch ingesteld, geloof in wetenschap. Toen en nu. Alleen: mijn ouders (met name mijn vader) accepteerde dat toen ik 15 was absoluut niet, dat ik zelf die keuze kon maken. Dus ik werd verplicht tot mijn 18e het geloof van mijn ouders te volgen, met kerkgang, bijbellezen, catechisatie-les, en bijna ook nog afgedwongen belijdenis (als de dominee toen niet had ingegrepen en mijn vader overtuigd had dat dat echt vrijwillig en met overtuiging zou moeten). Exact met de argumenten die hierboven werden gegeven: op je 15e kun je dat nog niet bepalen, het verandert nog wel, tot je 18e beslissen wij voor jou. Het heeft niets geholpen. Geen belijdenis gedaan en vanaf de dag dat ik 18 werd nooit meer een voet in een kerk gezet. Eigenlijk denk ik dat mijn 15-jarigen overtuiging alleen maar gesterkt en sterker werd door de dwang en tegenwerking. Dus ja, ik zou de jongen wel laten gaan, als hij daar zo sterk van overtuigd is.
ijsvogeltje
inderdaad: Dalarna citeerde een artikel.
Ik ben wel bang dat je eea wat romantiseert; ja ik ben heel blij dat ik in NL leef, in andere landen zou mijn kind de hele dag ws vastgebonden binnen moeten zitten (en misschien nog net niet verstoten omdat hij er wel normaal uitziet). En het is hier geen paradijs, ik moet wel zelf alert en actief blijven want ook in een goed ziekenhuis kan je niet achterover leunen heb ik gemerkt. Maar er zijn wel goede voorzieningen voor kinderen die niet het geluk hebben om gezond te zijn.
Voetballen zal mijn andere, gezonde kind, wel nooit doen (geen interesse), maar als hij het in zijn bol krijgt om naar Tibet te gaan moet hij van mij wachten tot hij 18 is. En in NL is daar nog de leerplichtwet om hem nog even tegen te houden (hoop ik dan maar).
Deze Belgische moeder wilde ook dat haar kind ging. Dat snap ik dus niet, naar wat voor land je kind ook wil gaan.
moeder
zag de moeder op tv zag er ook zo'n zweverig type uit ...
wat kaaskopje zegt over sterke wensen, dat klopt een jongetje uit mijn zoon zijn klas wou piloot worden en is nu begonnen aan zijn opleiding...
Rafelkap
Ik kan me best voorstellen dat die moeder er geen bezwaar tegen heeft. Je moet bedenken dat die moeder er heel anders in staat dan wij. Het is voor haar geen vreemd en ver geloof maar een geloof wat zij ook heeft en een levenswijze die zij ook heeft aangenomen. Voor haar is het dus heel vertrouwd en natuurlijk. India is voor haar ook minder ver weg en vreemd. Ze is er zelf waarschijnlijk al vaak geweest, ze weet waar haar zoon heen gaat, hij is al meerdere keren in dat klooster geweest. Het is dus niet zo dat ze hem naar een ver, vreemd laat stuurt om op een manier te leven die volkomen anders is dan zij leeft.
Het is wat dat betreft niet veel anders dan een jongen uit een katholieke familie die naar een klein seminarie gaat (heb je niet meer in Nederland dus dan zal je ook naar het buitenland moeten afwijken), een joodse jongen die intern gaat bij een religieuze opleiding op jonge leeftijd (moet je ook al voor naar het buitenland zo heb ik begrepen)of een kind uit een gegoede familie die bijvoorbeeld naar kostschool gaat in het buitenland. De familie cultuur maakt dat het niet zo uitzonderlijk is dat een kind op jonge leeftijd al ergens anders gaat wonen.
Persoonlijk zou ik er ook voor kiezen om mijn kind tot z'n 18de te laten wachten als hij wilde intreden in een boeddistisch klooster maar ik ben zelf ook geen boeddhist en ik heb niet die cultuur en overtuiging dus het zou voor mij vele malen enger en vreemder zijn dan voor de moeder van Giel om hem te laten gaan.
Rafelkap
Je schrijft: "Ik ben wel bang dat je eea wat romantiseert; ja ik ben heel blij dat ik in NL leef, in andere landen zou mijn kind de hele dag ws vastgebonden binnen moeten zitten"
En ik bedoel dus te zeggen dat jij Nederland juist romantiseert. Nederland als (enige) paradijs op aarde. Denk je echt oprecht dat jouw kind in de rest van de wereld niet zou worden geaccepteerd? En dat alleen in het kleine kleine Nederland verstandige mensen wonen die jouw kind niet uitkotsen? Dat de normen en waarden in ons landje echt geciviliseerder zijn dan in de rest van de wereld? Dat kinderen alleen verantwoord in Nederland kunnen opgroeien?
Je hebt een beperkt en veel te negatief beeld van andere culturen.
Stenna
Exact met de argumenten die hierboven werden gegeven: op je 15e kun je dat nog niet bepalen, het verandert nog wel, tot je 18e beslissen wij voor jou. ===
Dat zeg ík niet. Ik bepaal niet voor mijn kinderen wat ze moeten denken en ik zeg ook niet dat het nog wel verandert, ik zeg wel dat ze met hun opvattingen nog even tot hun 18de moeten wachten als ze erg ingrijpend zijn. De mogelijkheid dat ze er anders over gaan denken is wel aanwezig. Ondertussen kun je in Nederland van alles voorbereiden, erover lezen, sparen voor de reis als dat van toepassing is, e.d..
IJsvogeltje
Natuurlijk heb je gelijk met dat een kind in een ander land dan Nederland ook een gelukkig kind kan zijn. Als een kind al die westerse poespas best kan missen, dan is dat prima. Maar dénken dat je het kunt missen of meemaken dat je het móet missen zijn wel twee verschillende dingen.
Of het erg is dat hij misschien nooit meer terugkomt? Mijn antwoord: ik zou het vreselijk vinden. Wat niet wil zeggen dat ik er tegen zou zijn. Mijn oudste dochter laat nog wel eens wat plannen de revu passeren over Japan hier, Afrika daar... moet ze vooral doen. Maar ik zou haar vreselijk missen als ze nooit meer terug zou komen. Ik vind dat nogal menselijk van mezelf. En de optie: dan ga je toch lekker bij haar lang!, is niet zo op ons van toepassing. Waar betalen we dat van? En: voor mijn man zou dat echt een hele opgave zijn.
Ik heb geen goed contact met mijn ouders, dus dat speelt wel mee, maar dat was ook al zo toen ze nog in Nederland woonden. Sinds hun emigratie 16 jaar geleden heb ik ze totaal niet meer gezien. Dat soort toekomst wil ik niet met mijn kinderen. En ik denk dat die kans wel aanwezig is, als aan beide kanten een dikke bankrekening ontbreekt. Zeker met zulke afstanden als India e.d..
lang! = langs!
...
ijsvogeltje 2
Het ging mij niet om verantwoord opvoeden en niet uitgekotst worden, maar mijn kind heeft vooral veel (o.a. medische) begeleiding nodig. Zonder zijn medicijnen zou hij verstandelijk nog verder achteruit zijn gegaan dan hij nu is. En voor de problemen die hij nog gaat krijgen zal hij niet lang leven in de rimboe. De voorzieningen zijn hier beter, daarmee idealiseer ik niks.
Voor gezonde mensen is een hutje ook prima.
Ik denk idd ook dat ik mijn kind vooral erg ga missen als het emigreert, of het nou Tibet of Australie is.
humo
in de humo (www.humo.be) staat vandaag een interview met hem en met zijn moeder. Online kun je helaas maar een deel lezen. Op mij komt het meer over als die jongen die alleen rauw at , meer vergelijkbaar dan met het zeilmeisje. Paar dingen eruit: veel monniken hebben iphones, ipad gaat mee al gaf zijn moeder het advies minder gta5 te gaan spelen (vergooien van tijd), hij heeft lang huisonderwijs gevolgd na op 3 scholen gezeten te hebben (gepest), dichtstbijzijnde vliegveld ligt op 15 km afstand, ze zijn er vorig jaar 4 weken geweest, hij spreekt al een mond tibetaans, vlakbij een mondaine vakantiestad, 5 jaar borstvoeding gehad.
