zijn wij te streng voor onze zoon

Twee dingen

Ik zie 2 dingen waar ik, als ik jou was, iets aan zou veranderen. Ten eerste: ik vind het terecht om te straffen als hij zich niet aan de gemaakte afspraken houdt, maar ik vind een maand erg lang. Ten tweede: de tijd die jullie afspreken klinkt mij vroeg in de oren. Zeker als het niet dagelijks/wekelijks is.
De volgende ideeën komen in mij op: probeer je meer te verdiepen in de game-avonden die je zoon heeft. Wie zijn er, wat doen ze, hoe gaat dat precies. En vraag ook hoe het gamen ging. Ik denk dat je ook gewoon aan je zoon kunt zeggen dat je je realiseert dat je er eigenlijk heel weinig van weet en dat dat niet zo aardig van je is. Als hij toernooien speelt, dan is het logisch dat je speelt tot aan de laatste ronde, ga er niet per se vanuit dat hij hierover niet de waarheid vertelt. Onze puber (15) gaat soms naar een schoolfeest of feest van de sportvereniging. Dan mag hij tot het einde blijven (dat is dan 1 of 2 uur). Als hij daar vertrekt stuurt hij een app dat hij onderweg is. Nu in de kerstvakantie gaat hij weleens FIFA spelen met vrienden (of vrienden komen hier), dan stopt het ergens tussen 23 en 24 uur. De ene vriend moet eerder thuis zijn dan de ander. Wijzelf zeggen meestal dat hij om 23u moet vertrekken.

23.15 zou hier erg vroeg zijn

Nu hebben wij altijd de mazzel gehad, dat dochter niet het type was dat hele gekke dingen deed, maar misschien was ze dat wel gaan doen als ze deze eindtijd had gehad. Het was hier vanaf de 4e heel gebruikelijk dat ze af en toe uitgingen op vrijdag of zaterdag. Begintijd was dan sowieso al 11 uur, eindtijd eerder 3 a 4 uur. Daarvoor altijd de regel gehanteerd dat de terugreis vanuit de stad in een groep moest plaats vinden. Dochter, toen 15, had geen klasgenoten die veel strengere thuiskomtijden hadden.
Dus ik vermoed dat dit ook zal gelden voor de vrienden van je zoon.

Wij hebben vanaf de 4e vooral de nadruk gelegd op laten weten waar je bent en wat je plannen zijn en hebben op basis daarvan beoordeeld of het akkoord was. (Het plan om te gaan stappen in Amsterdam en dan met de 1e trein terug naar Groningen heeft het niet gehaald - een concert in Zwolle met een goed geregelde logeerplek wel)
Op schooldagen gewoon op tijd thuis en in de weekenden en vakanties meer vrijheid om met vrienden op stap te gaan. Dochter heeft zich altijd gehouden aan het bereikbaar zijn en laten weten waar je bent - omdat ze ook wist dat dat betekende dat ze een zekere vrijheid kreeg. En uiteraard zijn het uitgaan en de vrijheid langzaamaan opgebouwd. In de 6e was ik een stuk makkelijker dan in de 4e.

Deze vrijheid heeft hier nooit tot gedoe geleid. Integendeel, dochter weet heel goed waar haar eigen grenzen liggen en ging niet uit in weekenden dat ze belangrijke sportwedstrijden had of de weekenden voor schoolexamens/proefwerkweken.

Je zou kunnen kijken hoe je zoon met met meer vrijheid omgaat - en wel met de voorwaarde altijd bereikbaar en op de hoogte houden van plannen ed. Zeker als hij bij vrienden thuis is, en niet 10 km alleen naar huis moet fietsen door onherbergzaam gebied, zou ik dat wat losser laten.

De straf

De straf kan blijkbaar niet tegen de peer pressure op. Ik vraag me af of je dit gaat winnen op de langere termijn. Misschien maar eens met hem samen nieuwe afspraken maken?

veel te streng

Wat ik me afvraag: is er bij beide afspraken een eindtijd door de jongens opgesteld? Zo niet dan is het gewoon jouw fout denk ik dat je eindtijd te vroeg was. Als dat hier zo zou gaan zou ik zeggen dat hij mij op de hoogte moest houden over de eindtijd en er gewoon verstandig mee om moet gaan. Mijn kind moet nooit als eerste naar huis, dat is wel zeker.

Ik snap je straf ook niet, de vorige keer heeft hij er ook niets van geleerd dus zijn prioriteiten liggen daar niet. Ik zou MIJN prioriteit op zijn veiligheid leggen en weten waar hij is. Ik zou hem duidelijk maken dat ik op dat punt de boel wil laten vieren maar als hij DAT vertrouwen beschaamd wordt er goed gestraft.

Moest hij bij die beide avonden de dag erna vroeg op?

wat vind je belangrijk?

Ik mis ook een clou in t verhaal. Waarom moet hij zo vroeg thuis zijn??
Ik stel altijd een regel omdat ik 'iets' belangrijk vind. Pubers zijn doorgaans best mee te krijgen in zulke regels. Ik stel b.v.: Ik vind het belangrijk dat je op doordeweeksedagen op een beetje normale tijd in bed ligt (en dat is maximaal 11 uur) omdat je de volgende dag naar school moet/vroeg op moet.
Of: Ik vind het belangrijk dat je nooit alleen naar huis fietst en als dat echt niet anders kan dat je appt of smst zodat ik dat weet of je op kan halen.

Hier ook een 16 jarige die nog vrij 'jong' is qua gedrag (haar oudere zus was verder op die leeftijd). Ze begint nu pas net het uitgaan te ontdekken. En laat zich daarbij wel eens door de groepsdruk meeslepen. Heel herkenbaar, vrij normaal, komt veel voor dus dat komt wel weer goed. Ik denk dat jouw zoon dat ook heeft. Dat hoort erbij, bij het proces van 'losmaken'. Maar belangrijk daarin is dat ze zelf een mening vormen,weten wat ze willen. En als ze dat maar eenmaal weten en zeker weten, kan geen groepsdruk daar meer wat aan veranderen.
Bij mijn dochter is dat al behoorlijk aan het ontwikkelen. Deze week nog een appje of ze langer mocht blijven..........(en we hadden ze duidelijk wat afgesproken want ze was nogal moe....). Ik app terug van nee en we komen op een half uur later uit. Tot mijn verbijstering was ze er een 3 kwartier later al. 2 uur eerder dan afgesproken. Gewoon weggegaan, want ja ze was moe. En moest alleen maar gapen. Dus na de twijfel en dus de groepsdruk, wist ze toch wat ze wilde. Naar huis!

Als jullie regels en afspraken voor je zoon niet duidelijk zijn, de reden ervoor, het waarom ervan, zal het nog een zeer zware dobber gaan worden om m daar ooit naar te laten luisteren. Daar gaat geen maand en ook geen jaar huisarrest wat aan veranderen. Het zal hem alleen maar nog opstandiger en nog meer stimuleren om het tegenovergestelde te doen.

Ja ik vind jullie streng. Zie ook het nut ervan niet in omdat die er niet bij gegeven wordt. Ik zou er zelfs nog opstandig van worden als ik eerlijk ben.
De straf vind ik veeeeels te lang. Wat is het idee hierachter?
Hoe harder en langer ik straf, hoe beter ie luistert??? Nou dan weet ik nog wel een paar straffen die nog harder zijn.
groeten albana

Afspraken maken

is een tweezijdig iets, niet een eenzijdig iets. Het kan best zijn dat een kind 'ja' zegt, omdat het kind toch wel weet at er eigenlijk niet over te praten valt. Dan heb je geen afspraak, maar een dictaat.
Je schrijft in het begin dat je zoon erg jong is in zijn gedrag. Nu doet hij eindelijk iets wat niet meer kinderlijk is en wordt hij gestraft met een maand binnenblijven nog wel! Hoe moet hij ooit volwassen worden?
Voor mij zou het belangrijkste zijn: hoe kom je daar, hoe kom je terug en is er iemand die je kent (en die ik ook ken).
Me echt gaan verdiepen in die game-avonden zou ik alleen maar doen op basis van interesse in zijn verhalen. Verder niet. Een kind moet ook een wereld hebben waarin de invloed van ouders steeds minder aanwezig is, een eigen wereld, waarin het kind andere kanten van zijn eigen persoonlijkheid kan ontwikkelen. Eigen grenzen kan ontdekken, fouten kan maken en kan herstellen, zonder dat ouders dat allemaal gaan oplossen.
Een eindtijd in de vakantieperiode heeft weinig betekenis. Het brein van jongeren is ingesteld op een avondprogramma, dat is inmiddels algemeen bekend. Vakantie betekent: 's avonds laat maken, 's morgens lang uitslapen, en in het laatste weekend van de vakantie ombouwen tot het ritme dat voor school nodig is.
Ik zou een gesprek met hem voeren: hoe was het, wat heb je gedaan, wie waren erbij, hoe ben je thuis gekomen, moest je alleen naar huis etc. en vervolgens aangeven dat je er nog eens over nagedacht hebt en dat je het eigenlijk wel heel erg leuk vindt voor hem dat hij zo'n plezierige avond heeft gehad; dat hij bij deze ontslagen is van zijn straf; maar dat je als hij weer naar school moet wel streng bent over bedtijden.

Lege mobieltjes is hier ook altijd een probleem, net als ze weg zijn. Laatst nog een avond in angst gezeten over dochter (17). Zij neemt haar mobiele telefoon niet mee als ze uit gaat (blijkt), omdat ze bang is dat die gestolen wordt (slim). Ik heb haar een goedkope prepaid gegeven voor kerstmis. Is zij niet blij mee, maar ze snapt wel dat 'mijn mobiel had ik niet bij me' geen optie meer is als ze uit gaat. Het is overigens niet zo dat ik haar dan ga bellen. Maar zij belt mij (soms) als er iets aan de hand is. En ik word ongerust als de laatste trein eraan komt. Als er geen goede afspraken zijn gemaakt wil ik weten of ze nog thuis komt of ergens anders blijft slapen. Vandaar het 'uitgaanmobieltje'.

Tsjor
D

Vertrouwen

'We hebben een uitgebreid gesprek gehad toen ie thuis was en de dag erna over dat hij ons vertrouwen beschaamt en dat hij zo laat blijken dat hij de verantwoordelijkheid niet aan kan.' Maar jullie hebben ook geen enkele blijk gegeven van vertrouwen in hem.
Vigotsky omschrijft dat zo mooi: er is een cirkel van 'toegestaan', 'experiment' en 'verboden'. Naarmate het kind ouder wordt worden die cirkels groter: de cirkel 'kontakten met vrienden, uitgaan, eigen tijden bepalen' valt nu onder 'experiment' en daar moet een kind leren zijn eigen weg in te vinden. 'Alcohol, drugs en sex' zijn eigenlijk nog het enige wat in de verboden cirkel ligt, al zal een kind van 16 ook dat langzamerhand tot de experimenteercirkel gaan rekenen.

Tsjor

Duidelijk

De eindtijd was dus duidelijk te vroeg. Tja, jeugd tegenwoordig is ook niet meer zoals wij vroeger. En nee, hij hoefde de volgende dagen niet vroeg op dus wat dat betreft is het geen probleem. En ja, Barvaux, de eindtijd was in overleg met hemzelf, dat heb ik ook aangegeven in de openingsposting. Nu ik t allemaal nalees en er over nadenk is het vooral ook een wat dieper liggend probleem: hij houdt zich in het algemeen slecht aan gemaakte afspraken en stelt ons daar toch regelmatig teleur. Daarbij komt dat alles belangrijker is dan schoolwerk. Karin:, hoe kom je erbij dat ik me zou moeten verdiepen in zijn game-avond? Ik wist precies met wie hij daar was, wat ze deden. En nee, hij sprak niet de waarheid over dat hij in de finale stond van FIFA. JE geeft zelf aan dat dat rond 23-24 is afgelopen bij jouw zoon, hier kennelijk niet. KRantenwijk kan hij overdag doen dus hij verzaakt dat niet. (Dat is ook iets dat wij beslist niet zouden willen) Wat betreft duperen van zijn team: dit was met zijn voetbalteam en de leiders (jongens van begin 20) waren er ook. Onze redenering was: Kennelijk kan hij in die groep toch nog niet zijn verantwoording aan dus dan daar maar duidelijk maken dat wij als ouders dit geen goed idee vinden. Er zal ook nog een mailtje naar zijn leiders gaan met onze mening en beweegredenen voor deze straf. (Pffftt... krijg nu al rode vlekken in mijn nek als ik denk dat ze aan het eind van het seizoen een weekend naar Texel gaan). En dit is de eerste keer dat wij zijn voetbal bij zijn straf betrekken, denk ook een beetje uit wanhoop omdat we verder niets hebben wat wel werkt. Jullie hebben misschien gelijk dat straffen niet werkt, maar wat dan wel? Alleen laten blijken dat we erg teleurgesteld in hem zijn werkt ook niet, dan is ie een avond schuldbewust en doet het de volgende keer gewoon weer.
Moeilijk hoor, recalcitrante pubers een beetje in het gareel houden! Overigens heb ik m wel gezegd dat ik het leuk voor m vind dat ie een gezellige avond heeft gehad en dat ik t super van m vind dat hij zich aan de afspraak van NIX heeft gehouden. Hij is z'n beetje de enige die niet drinkt (veel 16-17 jarigen in zijn team mogen wel drinken).

vroeg

Ik sluit mij aan bij een deel van de andere reacties: wat vroeg!
Daarnaast schrijf je dat hij ADHD heeft. Hoe uit zich dat bij jouw zoon? Mijn zoon (met ADHD) heeft de allergrootste moeite met stoppen. Daar zit echt veel onmacht. En als je dan zit te gamen met je hele voetbalteam, en je moet (veruit) als eerste weg... dat zou voor mijn zoon ernstig moeilijk zijn. Wat doe je om hem daarbij te helpen? Je schrijft can beide voorvallen dat zijn telefoon leeg was. Mijn zoon is wat jonger, maar mag nooit met een lege telefoon weg. Juist omdat we weten dat hij niet goed uit zichzelf kan stoppen, is zijn telefoon (met alarmfunctie) wel eg belangrijk.
Ik zou met hem dus én nieuwe afspraken maken (die ook beter passen bij zijn leeftijd), maar ook met hem meedenken hoe het hem gaat lukken om zich aan zijn afspraken te houden. Juist ADHD'ers hebben vaak moeite met dat laatste.

loslaten

"Kennelijk kan hij in die groep toch nog niet zijn verantwoording aan dus dan daar maar duidelijk maken dat wij als ouders dit geen goed idee vinden."
Maar denk er nou eens goed over na WAT je precies een probleem vindt en WAAROM. Je geeft zelf al aan dat het inderdaad wel erg vroeg was. Wat is nu precies jouw probleem met 1 uur? Of 1.30 uur? Je kind wordt ouder en heeft meer ruimte nodig en dat betekent loslaten.

Jemig

Met zijn voetbalteam en begeleiders erbij nog wel, dus toch nog onder toezicht! Wat wil je hem leren: nee, je mag niet meedoen met de groep, je moet als enige om half elf 's avonds naar huis komen.
Je schrijft dat hij zich aan meer afspraken niet houdt, ik kan het me voorstellen. Hoe wil deze jongen ooit volwassen worden? Wil je een braaf en volgzaam kind dat doet wat zijn ouders zeggen, zonder eigen initiatief?
Dat hij om langer te kunnen blijven een smoes verzint snap ik ook. Wat als hij had gezegd: 'Het is hier zo gezellig, ik blijf nog even'. Hoe had je dan gereageerd? Dat is een serieuze vraag, want jullie reactie laat zien hoe groot het vertrouwen is dat jullie in hem hebben en hoezeer de 'afspraken' ook echt tweezijdig zijn, dus dat wil zeggen dat je zoon daar ook iets over zou kunnen zeggen. Als je zoon het vertrouwen had gehad dat hij zoiets had kunnen zeggen (dus eerlijk kon zijn), dan had hij dat waarschijnlijk gedaan (eerlijk zijn). Met straffen blokkeer je elke mogelijkheid voor hem om eerlijk te zijn en zijn eigen mening te geven.
Andere kinderen van 16 en 17 'mogen' ook niet drinken van hun ouders, geloof dat verhaal maar niet. Maar zoals gezegd, dat ligt in de overgangsfase: ouders en overheid vinden het de verboden zone, voor jongeren wordt het de experimenteerzone. Dat je kind daar nog niet aan meedoet kan inderdaad het kinderlijke gedrag zijn wat je eerder beschreef. Normaal gesproken gaat het zo: ouders verbieden en kinderen zoeken naar mogelijkheden om het toch stiekem te doen. Ik zou me echt zorgen maken als je zoon straks 17 of 18 is en nog braaf doet wat zijn ouders zeggen.

Je schrijft dat het probleem is dat hij zich ook niet aan andere afspraken houdt. Dat vraagt toch om een nadere analyse. Als hij (naast ADHD) nog meer psychiatrische problemen heeft (bijvoorbeeld een hechtingsstoornis) dan kan het zijn dat hij inderdaad door het leven geleid moet worden aan de hand van de afspraken met de ouders. Bij ene kind met een hechtingsstoornis kun je het je niet veroorloven om de eindtijd 5 minuten te laten overschrijden, omdat het kind de uitzondering niet begrijpt. Speelt zoiets?
Je schrijft bijvoorbeeld over de krantenwijk: wij zouden dat niet toestaan (dat hij dat niet doet). Maar waar leg je dan zijn eigen verantwoordelijkheid neer? Een krantenwijk is bij uitstek de plek om, als iemand niet wil luisteren, overal lak aan heeft etc., op je bek te gaan: je krijgt problemen met de werkgever, daar moet je je in zien te handhaven en als je dat niet doet is je krantenwijk en je inkomen weg. Daar hoef je als ouder verder geen straffen of eisen over op te stellen, die liggen al bij de werkgever. De leefwereld van je kind is groter dan moeders vleugels en vaders gezag. Het is nog een kind, dus hij mag nog leren, met vallen en opstaan. Nu trek je alles naar jullie als ouders toe: hij hoeft zich alleen maar op jullie te richten, jullie stellen wat er van hem verlangt wordt en als hij daar niet braaf aan gehoorzaamt zijn jullie teleurgesteld. Zonder dat hij de kans krijgt om ook maar iets te ervaren (bijvoorbeeld dat je 's morgens moe bent als je lang gamet, dan je problemen krijgt met de werkgever als je je krantenwijk verzaakt etc.).

Dus wat is nu je doel van de afspraken? Wat voor kind wil je daarmee creëren? Een braaf kind, dat pas een stap zet als ouders het aangegeven hebben? Een kind dat beschermd wordt tegen alle mogelijke negatieve ervaringen en zo ogenschijnlijk een gelukkig, braaf en lief kind is (zonder enige levenservaring). Jullie gezag van ouders veilig stellen (wij zijn de baas).
Je kunt ook een andere insteek kiezen: erkennen dat je een zoon hebt die zijn eigen gang gaat, van de honderd sloten die er zijn in minstens tien terecht komt, waarbij je als ouder enigszins met de handen op de rug toekijkt of hij er zelf weer uitkomt, en op de achterhand de noodscenario's hebt (in de auto springen en hem ophalen als het allemaal verkeerd loopt bijvoorbeeld). Je kind kan dan veilig de experimenteerzone in. Nu heb je alles nog staan op 'verboden zone' waarbij er uitzonderingen worden gemaakt voor dingen waar de ouders toestemming voor geven (eigenlijk mag je 's avonds niet weg, maar als wij het goed vinden mag het wel met afspraken die wij nu samen gaan maken).

Tsjor

mooi gesproken Tsjor

Heel mooi geformuleerd Tsjor, helemaal mee eens!

Pubermoeder, je schrijft "Tja, jeugd tegenwoordig is ook niet meer zoals wij vroeger"
Daar moest ik wel heel hard om lachen. Denk je dat wij vroeger wél braaf deden wat onze ouders tegen ons zeiden? Jij zelf misschien, maar dat was echt niet de norm. Kom snel onder die steen vandaan!

Herkenning

Ik herken wel veel in dit verhaal. Ik heb soms ook het gevoel dat ik te streng ben en dat mijn zoon (13 jr) geen stap zet zonder dat ik dat zeg. Mijn man is hier altijd al wat makkelijker in geweest. Aan de ene kant wil ik wel dat mij zoon zelfstandiger wordt en meer ""durft" maar aan de andere kant vind ik dat toch ook eng en houd het misschien wel tegen. Hij houdt zich overigens wel altijd goed aan gemaakte afspraken!

Niet naar de club / begeleiders mailen!

Ik vind dat je richting de club reageert alsof je het over een 12-jarige hebt en zij hadden moeten regelen dat hij op tijd naar huis zou gaan.
Je zoon heeft de beweging hard nodig. Ik zou hem gewoon laten voetballen. Gebruik het sporten niet als strafmogelijkheid! Niet vanwege verplichtingen richting het team en niet vanwege de noodzaak van beweging. En ook niet vanwege zijn plek in het team. Je plaatst hem in een onmogelijke positie. Dat is geen straf, dat is misbruik maken van je positie als ouder.

Een alternatieve straf zou kunnen zijn dat hij huishoudelijke taken moet doen. Heeft niets te maken met de overtreding maar is wel duidelijk. En je hebt er nog wat aan

Als je nu zelf inziet dat de tijd veel te vroeg was, zou ik alle straf sowieso intrekken. Maak dat gebaar en ga daarna praten over afspraken.

Eens met Moni

Ik hoop dat je dat mailtje nog niet verstuurd hebt. Jouw klacht is: hij houdt zich niet aan afspraken. die leiders gaan kijken: komt hij op de trainingen? 'Ja'. Doet hij wat hem opgedragen wordt? 'Ja'. Houdt hij zich aan de afspraken in het veld (dus niet als verdediger gaan aanvallen)? 'Ja'. Ze weten dan niet waar jij het over hebt. Als je gaat klagen dat een 16-jarige om 23.00 uur thuis had moeten zijn vallen ze van hun stoel van het lachen. En ik hoop dat ze sterk genoeg zijn om in te zien, dat zij niet voor jullie karretje gespannen worden om jullie opvoed-opvatting (die blijkbaar niet lukt) als een verlengde arm uit te gaan voeren.
Bespaar jullie en vooral je zoon deze hele beschamende operatie, stuur het mailtje niet.

Tsjor

een met Moni

Niet mailen, alsjeblieft doe het niet. Ik werd als puber ook heel erg kort gehouden, tot ik het huis uit ging (op m'n 19e) moest ik gewoon om 24.00 uur thuis zijn. Mijn vader was er ook zo'n eentje die "verhaal" ging halen als ik me niet aan regels hield. Nu gebeurde dat weinig want ik was als de dood voor hem, maar ik herinner me de paar keer nog goed. Hij stapte ooit in de auto, reed naar het huis van mijn vriendin, kafferde het kind uit omdat IK niet op tijd thuis was gekomen. Vreselijk. Het heeft mijn jeugd, en eigenlijk ook mijn verdere leven, getekend.

Nu ik zelf pubers heb ben ik een stuk makkelijker. Ik heb liever dat ze met de hele groep om 3 uur thuis komen, dan hij in zijn eentje om half 3. Nu, vlak voor oudejaarsavond, heb ik hem vriendelijk verzocht thuis te komen voor het licht is. Hij moet altijd een bericht sturen als hij weggaat en een briefje naast m'n bed leggen als ie thuis is (ik schrik me anders wezenloos ergens 's ochtends vroeg omdat ik hem niet thuis heb horen komen, ik kukel vervolgens bijna van de trap af in mijn haast om te kijken of het kuiken wel thuis is gekomen). Nu weet ik dat jouw zoon een jaar jonger is, maar 23.15 uur is wel heel erg vroeg. Laat losssssssssssssssss.

chantage

"hij houdt zich in het algemeen slecht aan gemaakte afspraken en stelt ons daar toch regelmatig teleur. Daarbij komt dat alles belangrijker is dan schoolwerk."

Ik zou het niet zo persoonlijk maken. Inderdaad, het gaat om zijn veiligheid en hoe kun je hem steunen om zo goed mogelijk voor zich zelf te zorgen? Maar dat jij dan teleurgesteld bent en vertrouwen kwijt? Het gaat om hemzelf. Ik zou me nogal gemanipuleerd voelen. Als ik het gezellig heb en ik overtreed de eenzijdig 'afgesproken' eindtijd, ben ik verantwoordelijk voor de teleurstelling van mijn moeder. Emotionele chantage.
Wat leef je je kinderen dan voor? Dat gedrag kunnen zijn ook gaan vertonen.

Ik vind het een zwaktebod. Met emoties kun je wel zorgen dat zaken beter onthouden worden, maar het inprenten van negatieve emoties en straf, bij een puber, zorgt er niet voor dat deze zelf beter op gaat letten. Het is belangrijker dat je een beroep doet op innerlijke motivatie. Veilig zijn omdat het belangrijk voor hemzelf is. Goed je tijd verdelen voor feesten, baantje en school, balanceren, ook zorgen dat je daarvoor goed uitgerust bent, is belangrijk om het allemaal behoorlijk en naar tevredenheid, vooral van jezelf, te kunnen doen.

Helemaal niet erg als ze een keer de bocht uitgaan en laat thuiskomen. Dan merken ze de gevolgen van brak zijn en kunnen daar, met jou hulp, rekening mee gaan houden.

Het is belangrijk voor hemzelf, ik zou mezelf erbuiten houden. Hooguit dat je je als ouder soms zorgen maakt omdat je van je zoon houdt en wenst dat het goed met hem gaat. Maar toch niet omdat hij jou anders teleurstelt?

En met zijn schoolwerk zou ik kijken wat ik kan doen om hem te helpen daar tijd en energie voor vrij te maken. Vragen waarom het hem niet lukt, interesseert?
Mijn zoon is een jaar blijven zitten omdat hij sociaal zich sterk aan het ontwikkelen was, en dat was letterlijk zo, zoon met autisme. Ik zat ernaast met zijn huiswerk en kon gewoon zien aan hem dat het huiswerk er niet meer bij kon, hoe graag hij ook wilde, en zich inzette. Zoons hoofd zat vol van relatieverhalen, die tijd en bespreking nodig hadden en aangereikte tekst.
Het was vreemd geweest als ik hem daarvoor gestraft had of andere privileges afgepakt. Het onttrekt zich aan straf omdat het met of zonder straf gaat om het balanceren en het vermogen om het goed te doen. Of je nu wel of niet straft helpt niet. Helpen motiveren, balanceren, neutraal hielp hier wel.
Het gaat om de vaardigheden van je zoon die zich aan het ontwikkelen is. Jij kunt dat diploma niet voor hem halen. En met straf voor uitjes, kun je nog steeds niet zorgen dat hij dat diploma haalt.

ingewikkeld

Pff... wat een boel reacties, daar ben ik blij mee, zet me wel aan het denken. Ik merk wel dat het lastig is om onze hele situatie te beschrijven, daardoor gaan jullie zelf dingen invullen die niet aan de orde zijn en daarom ook niet van toepassing, maar oke, dat is altijd zo bij een forum, in een face-to-face-gesprek zou het veel duidelijker zijn. Vooral Tsjor trekt hierdoor verkeerde conclusies en komt verwijtend over, jammer. Maar er zitten ook zeker dingen in Tsjors postings waar ik wel wat mee kan. Het is namelijk helemaal niet zo dat wij alles voor hem invullen en hem altijd aan het handje houden, juist niet. En ook de mail naar de voetbal vullen jullie verkeerd in: dat is helemaal geen klacht naar de leiders toe, maar een uitleg waarom wij tot deze straf gekomen zijn. Maar hij is nog niet gestuurd dus zal er nog eens goed over denken. TRouwens Tsjor: "Andere kinderen van 16 en 17 'mogen' ook niet drinken van hun ouders, geloof dat verhaal maar niet." Nou echt wel, vorig jaar met de barbeque van het team met de ouders vol verbazing naar gekeken dat jongens van 16-17 echt mochten drinken. En dan niet 2 biertjes, maar daarna ging de rum en de beerenburg open. (Maar dat terzijde)

Puberouder

Ik ben het eens met de overige reacties. Die eindtijden zijn te vroeg en de straf is te streng. En contraproductief. Voetbal en krantenwijk moeten gewoon doorgaan. En absoluut niet mailen naar zijn begeleiders! En inderdaad, ook mijn zoon met ADHD (bijna 14) kan heel moeilijk stoppen met dingen. Zeker met gamen. Daarnaast vergeet hij afspraken, vergeet hij weleens te bellen en als ik hem er niet meerdere keren aan help herinneren om zijn telefoon op te laden is dat ding leeg als hij weggaat. Soms ben ik het die dat ding nog aan de lader moet leggen voordat hij weggaat. Ik denk dat je je moet focussen op wat jullie als ouders meer kunnen doen om hem te helpen en begrijpen. Maak realistischere afspraken. Zo geef je hem meer vertrouwen en meer verantwoordelijkheid, waardoor hij de kans krijgt om zich te ontwikkelen. Hij klinkt trouwens als een vrij doorsnee puberjongen hoor. Met ADHD en dat maakt het wel lastiger; zeker voor hemzelf. Daar zal hij voorlopig wel ondersteuning bij nodig blijven hebben, zeker ook van jullie als ouders.

Ik ben dan wel benieuwd

hoe de uitleg eruit zou zien. Jammer dat je het als verwijt oppakt, maar zoals je her niet beschrijft zie ik een aantal vooronderstellingen over opvoeding waar je zelf in elk geval in vast loopt. Je kunt dan bevestiging krijgen en tips over hoe je verder kunt gaan op de ingeslagen weg, maar ik denk dat het resultaat daar niet anders van wordt. Wat ik je kan bieden is een stevige reflectie op die vooronderstellingen, zodat je wellicht opnieuw gaat nadenken en een andere weg vindt die voor jullie als ouders en voor zoon meer leefplezier oplevert.
En betere resultaten? Tsja, wat zijn goede resultaten van een opvoeding? Voor mij is dat een kind dat zichzelf kan redden, met tegenslagen om kan gaan, zelf dingen aanpakt, hulp vraagt als het nodig is etc., kortom een kind dat op een gezonde manier volwassen kan zijn. En welk diploma daarbij hoort? Wat past bij het kind. Dat is niet IQ-gestuurd, want IQ zijn maar cijfertjes van een toets die enkel een momentopname is. Opleiding is een combinatie van mogelijkheden, inzet, interesse en prioriteiten. Van het kind dan welteverstaan.

Tsjor

Alle jongens

'vorig jaar met de barbeque van het team met de ouders vol verbazing naar gekeken dat jongens van 16-17 echt mochten drinken. En dan niet 2 biertjes, maar daarna ging de rum en de beerenburg open.' En dan alle jongens? Maar ik heb je al uitgelegd dat dit op de grens zit tussen verboden en experimenteren. en de hysterische reacties over de gevolgen van alcoholgebruik bij kinderen zijn alweer achterhaald. Ik heb ook gepreekt, heb het zelf niet in huis gehaald, maar ik ga er mijn hand niet voor in het vuur steken dat mijn kinderen voor hun 18e geen alcohol hebben gedronken. Er is nog een verschil tussen geen scene maken tijdens een barbecue, gedogen en toestemming geven. Ik denk dat alle ouders een midden zoeken, soms iets tolereren wat ze zelf eigenlijk niet goed vinden. Net als de overheid overigens. Dan zullen er enkele ouders zijn die het probleem niet zien en dus toestemming geven, maar ik kan me niet voorstellen dat je een heel nest van die ouders bent tegengekomen.
Overigens kun je ook hierover nadenken: je kind gedraagt zich zoals zijn ouders willen dat hij zich gedraagt (NIX). Heeft je kind daar zelf een intrinsieke motivatie voor? Bijvoorbeeld: mijn jongste broer lustte vroeger geen bier. Dan is het gemakkelijk om nuchter te blijven (was vóór de tijd van de shotjes). Of is zijn motivatie dat het niet mag van de ouders (afspraak).
Ik blijf toch een beetje op dit punt doorhameren, omdat ik het elke keer weer terug zie komen in je reacties.

Tsjor

regels en praktijk

"vorig jaar met de barbeque van het team met de ouders vol verbazing naar gekeken dat jongens van 16-17 echt mochten drinken"

Ik denk dat er een verschil is tussen regels en praktijk. De regel is trouwens niet dat kinderen <18 jaar überhaupt niet mogen drinken. Dat is een misvatting.
Ik heb ook een zoon van 17. Een zoon die, net als zijn vrienden, een tijdje 'legaal' mocht drinken (en drank kopen) toen hij 16 werd. Na een half jaar 'mocht' het niet meer. Zij zijn de overgangs-groep. Ik vind het dan ook niet zo raar dat juist ook deze ouders wat soepeler zijn.Want vergeet niet dat de 18-jaar-regel pas kort bestaat. Laten we daarom niet te krampachtig doen. Begrijp mij goed hoor: ik vind die regel helemaal prima. Maar de praktijk is dat heel veel 16 en 17 jarigen wel eens drinken, al dan niet met 'toestemming' van hun ouders. Ik zie dat ook als de 'experimenteer'fase. En zolang dat drinken geen gewoonte is (en het met mate gebeurt), heb ik er niet zoveel moeite mee.

mooie tijd

Ik heb deze draad globaal doorgelezen dus misschien sla ik de plank wat mis.
Ik sluit mij aan bij voorgaande reacties; eindtijd echt te vroeg. Ik zie het nut van straf al niet in. Als zoonlief zich niet aan z'n afspraken houdt zal hij dat op termijn ook niet doen vanwege straf. Ik vind straf echt niet bij z'n leeftijd passen. Wij hebben een zoon van 15 jaar. We gaan het gesprek aan en doen soms beiden water bij de wijn. We spreken een óngeveer' tijd af; ik kan me namelijk zo goed voorstellen dat 't gezellig is en je nog niet weg wil. Wat maakt dat uur meer of minder nou uit? Laten wij over aan zoon.

Wat ik opvallend vind is dit:""Pffftt... krijg nu al rode vlekken in mijn nek als ik denk dat ze aan het eind van het seizoen een weekend naar Texel gaan).""

Waarom?? Hij gaat een weekend weg met voetbal. Hij gedraagt zich nu oke; gebruikt nix. Waar ben je bang voor?
Onze zoon laat soms vallen dat hij misschien volgend jaar zomer zelfstandig op vakantie wil. Dan nog net 15 (geeft p[praktisch problemen denk ik). We hebben gezegd; kom maar met een goed sociaal plan en een goed financieel plan. En dan zullen we zien.
Eerlijk gezegd verwacht ik geen onoverkomelijke problemen.

Je zoon is 16!Laat hem de wereld ontdekken. Stel alleen regels indien echt nodig. Laat hem zelf komen met afspraken. Tot hoe laat wil hij het graag maken? Tot hoe laat is het nog gezellig? (helemaal als hij niet drinkt en de rest wel), tot hoe laat is handig ivm plannen volgende dag? Hoe komt hij veilig thuis? Hoe kan hij ervoor zorgen dat jullie je niet ongerust maken?
Datr laatste vraag ik zoon wel eens als hij met een vraag/ mededeling komt. "Oei, dat vind ik lastig. Hier en daarover maak ik mij ongerust. (bijv. meerijden met anderen waarvan ik weet dat ze normaliter mijns inziens onverantwoord gedrag vertonen). Hoe zorg jij ervoor dat ik hierdoor niet wakker lig en weet dat je veilig thuis komt?

Hij houdt zich niet aan afspraken. Ik weet niet of ik goed gelezen heb dat ervanuit gegaan wordt dat dit komt door peer pressure. Is dit zo? Jij zegt dat hij het sowieso moeilijk vindt zich aan afspraken te houden. Peer pressure of z'n ADHD of gewoon puberaal gedrag? Hij wil meer vrijheid; prima - laat maar zien dat t lukt. Hij gebruikt nix zeg je- zou ik al heel blij mee zijn. Onze zoon ook nog niet. Dat geeft mij vertrouwen in zijn gezond verstand.

Zoon van 16 jaar thuishouden vind ik al niet kunnen. Een maand lang vind ik echt idioot. Alsof het een klein kind is. Over 1 1/2 - 2 jaar gaat hij misschien al wel uit huis. Hoe kan hij dan op eigen benen staan?

En anderen mailen; denk na: je schaamt je toch dood als puber? dat je klein gehouden wordt is heftig, dat een ander dat weet is echt beschamend als je 16 bent ( dit zegt onze zoon van 15 nu net).

Geef hem de ruimte en je zult zien dat hij na verloop van tijd vast verstandiger / zelfstandiger is dan je denkt. Misschien niet alles doet zoals jij dat wil. Maar heb jij alles zo gedaan zoals je ouders wensten? Kwam het uiteindelijk goed met je?

Ik zie de puberteit als een enorm leuke tijd met onze 3 - bijna 4 pubers in huis. Tijd van overleg, elkaars grenzen zoeken. Ik ben juist zo vaak verwonderd over hoe goed ze hun zaakjes uiteindelijk regelen.
Relax wat meer en geniet ervan! Zie het niet als óp het rechte spoor houden' maar meer 'groeien tot wie je echt bent'.

Ik zou trouwens je zoon deze draad en reacties laten lezen. Mooi aanknopingspunt om in gesprek te gaan. Welke reacties vindt hij tof? Wat niet? Hoe kijkt hij naar zijn gedrag? Hoe kijkt hij naar zijn bezorgde moeder? Hoe wil hij graag meer vrijheid?

Stel je open op. Krijg je vast een leuk gesprek van! Succes!

Mooi advies Joke

Samen met zoon alle reacties bespreken.

Eens met een heleboel voorgangers

Hier ook een zoon van bijna 16. We doen bijna alles in overleg en straffen nooit wanneer iets toch net iets anders loopt (gebeurt eigenlijk nooit). Als hij een feest heeft, mag hij zelf weten hoe laat hij thuis komt. In het weekend en in vakanties gewoon met vrienden rondhangen duurt meestal tot een uur of 1, door de week is hij een stuk vroeger thuis, uiterlijk 11 uur. Dat gebeurt incidenteel. Hij houdt zich prima aan afgesproken tijden en heb hem laatst net gezegd dat ik daar zo blij mee ben. Ik ben nogal bezorgd van aard maar probeer dat niet al te veel te laten merken.

Een mail naar zijn leiders van 20(!) vind ik echt niet kunnen, wat zet je je zoon dan te kijk!
En wees blij dat hij niet drinkt en rookt! Ook is het prachtig dat hij zo'n sociaal leven heeft.

niet mailen!

mee eens, niet mailen naar de leiders van het voetbalteam om uit te leggen dat je zoon straf heeft omdat hij te laat thuis was/zich niet aan de afspraak hield. Dat is echt genant voor je zoon!
Ik zou samen praten over regels, veiligheid, thuiskomen, je aan afspraken houden, wat is belangrijk voor je zoon? Wat is belangrijk voor jullie?

vroeg

Hoi

Hoewel ik je reactie wel kan voorstellen bij ons zijn afspraken ook belangrijk vind ik echt wel vroeg. Mijn zoon had toen hij 16 jaar was LAN parties waar we hem met computer en al wegbrachten en waar ze tot diep in de nacht gingen gamen en heel laat gingen slapen. Ik vind 16 echt een leeftijd om zelf beslissingen te nemen en daar dan ook de consequenties van te dragen. Tenminste als er geen andere verplichtingen zijn.

Ik begrijp ook niet precies waarom hij zo vroeg thuis moet zijn in de vakantie. Kan je zelf niet slapen en heb je veel slaap nodig?

groet
sandra

Mee eens: te vroeg

en zeker in de vakantie. Onze 'NADH' zoons van 15 en 17 kunnen ook maar moeilijk stoppen met gamen, zeker als ze 's avonds online zijn met hun vrienden en game-maten van over de hele wereld. In de vakantie laten we dat dan ook vrij, zolang ze mij maar laten slapen. Dat betekend dus dat het na 23:00 stil moet zijn, en dat er dan niet meer op luide toon gediscussieerd wordt over wat er wel en niet goed gaat in de game. Als ze de volgende ochtend vroeg eruit moeten voor school dan is de 'regel' dat ze om 23:00 stoppen met gamen, maar dat gebeurt niet altijd...
Oudste (net 17) heeft in vakanties regelmatig een LAN-party bij vrienden, dan slapen ze vrijwel niet en gamen ze door tot ze er echt geen zin meer in hebben. Maar dan komt hij ook niet meer thuis, pas de volgende ochtend na het ontbijt, en dat weten we vooraf.
Hij speelt ook in een rockband, en fietst daarvoor op de donderdagavond nog naar de stad. Een uur heen, 3 uur repeteren tot half 11 en dan weer een uur terug (en overdag is hij dan ook al geweest voor school). Ik heb wel even moeten slikken toen dat opkwam, maar hij heeft het ervoor over om te fietsen, komt soms in de stromende regen terug tegen middernacht, als ik al slaap. We hebben wel de afspraak dat hij even SMS't als hij vertrekt, en man is altijd nog laat op. Ik breng hem ook wel eens (met fiets) dan hoeft hij niet 2 keer te fietsen, maar iedere week ophalen houd ik op mijn oude dag (haha 50) niet vol, ik moet door de week echt om 11 uur in bed liggen (en om half 7 weer op).
En over de alcohol: wij zijn zo'n gezin wat 'gedoogd'. Ik zal hem geen alcohol geven, en dat weet hij. Hij weet ook van zeer nabij hoe alcohol vervelende gevolgen kan hebben. Maar hij lust wel een biertje, en wel meer ook. Op een kampweekend (ouders en kinderen samen) had ik hem 'toestemming' gegeven om 2 biertjes te drinken. Daar heeft hij zich dus duidelijk niet aan gehouden, en daar heb ik hem ook op aangesproken. Hoeveel hij drinkt als hij bij zijn muziekvrienden aan het chillen is heb ik al helemaal geen zicht op... Bij zijn game-schoolvrienden drinken ze gewoon cola gelukkig. En jongste van 15 is nog niet zo aan het experimenteren, maar geeft wel toe dat hij in Italie (uitwisseling) aan tafel gewoon een glas wijn kreeg en mee dronk.

Mijn dochter is nog een 16 en bij mij is het al ruim 30 jaar geleden dat ik 16 was. Maar ik weet nog heel goed hoe mijn ouders het aanpakten en dat werkte heel goed.

Op 1 stond mijn veiligheid. Dus niet zonder helm achterop de brommer, niet achterop de brommer bij jongens die gedronken hadden (ja, alleen de jongens hadden toen een brommer) en niet alleen buiten het dorp fietsen en sowieso bij de vrienden blijven.

Daarna kwamen school (door de week goed huiswerk maken) en dingen als mee naar de oude zieke oma enzo.
Drinken mocht toen nog met 16.

En dat was het! Als mijn vrienden en vriendinnenclub naar een optreden gingen dan kwam ik thuis als het klaar was, of dat nou 11, 12 of 2 uur was. Laat staan dat ze ooit zouden verwachten dat ik midden in een klaverjastoernooi (de FIFA van de jaren 70) zou vertrekken. Sterker nog, ik vermoed dat ik nog een preekje zou hebben gekregen dat je dat niet doet bij vrienden.

Als ik jou was trok ik de straf nu in. Klaar.
En ging ik nadenken over wat écht belangrijk is voor je. Zijn veiligheid, gezondheid, over gaan op school, beetje aardig zijn en dat als enige afspraken over houden. Toets het dan eens (hier).

En hou dat aan. Als jouw jongen al zo sterk in zijn schoenen staat dat hij niet drinkt, moet dat vast lukken.
Loes