Zo gevoelig [meeloopdag universiteit]
Mijn dochter (17, met Pdd-nos) heeft afgelopen week een teleurstellende ervaring gehad bij een meeloopdag op de universiteit. In verband met haar onzekerheid en angsten heeft ze al jaren therapie en wekelijkse coachinggesprekken, en het is al een enorme stap dat ze alleen naar zo'n dag durft. Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen, maar ze heeft zich de hele dag vreselijk verloren en genegeerd gevoeld. Degene die haar moest begeleiden haakte halverwege af en de andere scholier waar ze mee was vond ze een vervelende jongen (was een assertieve jongen die zich actief bemoeide met de colleges). De rest van de studenten was vooral met zichzelf en bekenden bezig. Na thuiskomst heeft ze uren gehuild en ze kan zich dan niet over zo'n teleurstelling heenzetten.
Ik weet zelf ook niet zo goed wat ik daarmee aanmoet. Feitelijk gezien heeft ze een rotdag gehad, en dat is balen, maar er zijn geen enorme rampen gebeurd. Desondanks trekt ze dat dan door naar alles waar ze zich momenteel zorgen over maakt (PWS, proefwerken) en voorziet ze allerlei rampen en is van mening dat nu alles zal mislukken.
We trekken het wel weer vlot, maar door dit soort voorvallen maak ik me zo'n zorgen over haar toekomst. Toen ze met de middelbare school begon is het ook jaren moeilijk geweest, is ze depressief geweest, en ik hoopte dat ze na zoveel jaar hulp en begeleiding de nieuwe stap zelfverzekerd (met afbouwende hulp) aan zou kunnen. Dat lijkt nu nog ver weg.
Hoe kan dat toch? Zijn er meer volwassenen die het leven zo zwaar en moeilijk vinden? Is het alleen het autisme wat het zo moeilijk maakt?
Raar van die begeleider
Ten eerste vind ik het raar van die begeleider, dat die er halverwege de dag vandoor gaat. Mijn dochter (ook 17) heeft al heel veel meeloopdagen gedaan (ze kan niet kiezen) en dit is echt nog nooit gebeurd. Het is niet voor niks he, dat ze een begeleider krijgen, iedereen voelt zich verloren anders. Dat ten eerste.
Het urenlang huilen is wel extreem inderdaad. Ik denk dat het leven zwaar en moeilijk vinden los staat van het autisme. Mijn dochter heeft een klasgenootje die ook zo ongeveer reageert. Ze heeft niet het etiket autisme gekregen. In de brugklas heeft ze de eerste weken alleen maar lopen huilen en was kilo's af gevallen. Zo erg dat ik haar moeder (kende ik vaag) heb gebeld omdat mijn dochter zich ernstig zorgen maakte. Die was gelukkig al op de hoogte gebracht door school. Daarna is het wel goed gekomen gelukkig, mede door de goede opvang op school. Maar ik vraag me ook af hoe het straks weer met haar zal gaan op de universiteit. Het meisje gaat ook nooit mee op reis enzo met school.
Ik denk dat je dochter nu in de 5e zit? Omdat je het over pws en proefwerken hebt. Ik zou met haar heel veel Open Dagen bezoeken, zodat ze een beetje met de omvang van een universiteit bekend raakt en het minder eng gaat vinden. En snel naar een goeie meeloopdag. Ik zou ook kijken naar de universiteit, misschien liever een wat kleinere zoeken, of waar faculteiten per gebouw zijn verdeeld. Wageningen komt op mij prettig, knus en intiem over. Ook Delft heeft allemaal aparte gebouwen, waardoor het meerder kleine universiteiten lijken. Ik vond Utrecht echt overweldigend groot, alles heel onduidelijk aan gegeven, je zoekt je rot. Dat draagt niet bij aan een positieve indruk. In haar geval zou ik misschien eerder eerst een universiteit uitzoeken daar een passende studie dan andersom.
Inderdaad knap dat het durfde, maar was het wel zo handig om haar alleen daar naar toe te laten gaan? Het lijkt me voor een 17 jarige sowieso overweldigend en ik vind het niet raar dat ze zich verloren voelde.
Reacties
Ik vond het inderdaad erg flauw dat die begeleider afhaakte. Dat zal voor veel scholieren wel een vervelend iets zijn. Ik heb dochter aangeraden om daar zeker nog een mailtje aan te wagen, maar dat vindt ze raar. Ze zit overigens in de zesde dus de tijd dringt. Volgende week moet haar PWS ingeleverd worden. Het ziet er prima uit maar voor haar is het nooit goed genoeg.
Mijntje, het is de bedoeling dat scholieren zelf naar die meeloopdag gaan en colleges bijwonen. Vorige keer was ze met een vriendin maar die volgt natuurlijk haar eigen pad. En gaat waarschijnlijk niet naar dezelfde universiteit. Dus dochter zal het toch zelf moeten gaan doen.
Lastig
Een meeloopdag is inderdaad niet bedoeld voor een ouder. Ze zou erg negatief opvallen als er een ouder meegaat.
Was het een meeloopdag voor een groepje studenten?
Wat je kunt regelen (zij zelf natuurlijk) is dat je nog een meeloopdag aanvraagt. Niet met toekomstige eerstejaars maar alleen zij die meeloopt met een huidige eerstejaars. Op sommige universiteiten is dit standaard. Op sommige universiteiten moet je daar speciaal om vragen. Dat laatste heeft mijn dochter ook gedaan. En de uni heeft dat keurig geregeld. Een gewone dag meelopen met een eerstejaarsstudent met gewone colleges en dergelijk. Geen speciaal programma voor a.s. studenten. Dat heeft mijn dochter goed geholpen.
proefstuderen
dat wat Lente schrijft noemen ze, volgens mij, ook wel proefstuderen. Dit wordt niet op elke universiteit aangeboden maar wellicht kan je dochter dit aanvragen zodat er toch iets geregeld kan worden?
Proefstuderen
Jammer dat de titel is aangepast. Het proefstuderen was niet het onderwerp maar de grote onzekerheid en overgevoeligheid. Bovendien heeft dochter nu dit topic op het scherm herkend ;-(
Ah dat is vervelend
Die herkenning.
Ik snap je dochter best. Meelopen proefdraaien, het is allemaal leuk verzonnen maar niet iedereen voelt zich daar happy bij. Kan ze misschien een goede vriendin meenemen ? Niet perse iemand met dezelfde studie ambities, maar gewoon samen sterk? En dat zij dan met die vriendin meegaat? Alle beetjes helpen! Zelfvertrouwen opbouwen gaat met kleine stapjes, en zon vervelende ervaring betekent een hele stap terug.
Herken het
Ik, als volwassene, had deze week ook zo'n ervaring. Eerste werkdag in een nieuwe omgeving na een onvrijwillige overplaatsing. En God, wat vond ik het vreselijk! Wat heb ik me verloren gevoeld.. alles nieuw en anders.. wat had ik graag terug gerend naar wat me bekend en vertrouwd is!
Zoiets vraagt een flexibiliteit die ik helaas niet (meer) heb. Ik kwam bekaf en emotioneel thuis. En dan kan mijn man ook weinig anders dan zijn armen om me heen slaan; 'het komt wel goed schatje'.. Dat weet ik verstandmatig ook wel, ik zal er aan (moeten) wennen, maar oh wat zie ik er tegen op om na het weekend weer te moeten..
Dus nee, ik denk niet dat het met je dochter's PPD-nos te maken heeft. Dit was gewoon een rot ervaring.
Evenie
Ik heb ook mijn ervaringen met haar gedeeld. Toevallig ook een (niet meer heel nieuwe) baan waar ik nog niet echt lekker in pas. Verschil is dat ik dat kan scheiden van de rest van mijn leven. Ik heb niet een rotleven waarin alles mis gaat, maar een beslissing genomen die niet heeft uitgepakt zoals ik gehoopt had. Bij dochter heeft het gelijk weerslag op alles.
Inmiddels heeft ze het laten bezinken en vooral haar vader heeft veel met haar gesproken over hoge verwachtingen die tegen kunnen vallen. Misschien is het ook wel mijn 'schuld' want ik heb meegebouwd aan die verwachtingen, met mijn 'een goede voorbereiding is het halve werk'. Maar ja, als ik van tevoren allerlei rampscenario's had geschetst was dat ook niet goed geweest voor haar zelfvertrouwen.
Ik ben meer zoals jouw man met zijn 'komt wel goed, schatje', en haar vader reageert met 'hoge verwachtingen kunnen alleen maar tegenvallen'. Hij is ook meer het type van het halflege glas en ik de misplaatste optimist 
fijn!
Fijn dat vader haar goed begrijpt.
Misschien dat jij het juist te groot maakt, iets dat je haar juist verwijt?
Je maakt je direct zorgen om toekomst (begrijpelijk!) hoezo optimistisch??
opstekertje?
Mijn dochter (niets aan de hand kind maar wel verlegen, rustig en vroeger gepest) heeft ook wat meeloopdagen gedaan en vond die allemaal maar matig. Ze is na een decentrale selectie aangenomen voor haar favoriete studie, maar de week voor de studie zou beginnen sloeg de schrik haar om het hart. Helemaal alleen naar de universiteit, niemand die ze kende en niemand die haar kende. Wat als ze nooit nieuwe vrienden zou vinden? Wat als iedereen haar zou negeren of stom zou vinden? Drama en huilbuien. Dat ben ik overigens wel gewend, ze wist ook zeker dat ze zou zakken (geslaagd met 7,8 gemiddeld) en dat haar pws zou worden afgekeurd (ze had een 9). Even om aan te geven hoe druk ze zich kan maken over van alles.
Gelukkig bleek het op de universiteit allemaal enorm goed geregeld te zijn. De eerstejaars werden in groepen van 12 verdeeld en kregen per groep een vaste begeleider. Veel colleges, veel studiegroepen, dus niet urenlang aan je lot worden overgelaten. Doordat het allemaal erg duidelijk was en iedereen ook 'gedwongen' was met anderen samen te werken, vond dochter al snel nieuwe vrienden. Dat had ze nooit gedacht toen ze die meeloopdagen deed. Dus misschien is dit verhaal een opstekertje voor haar.
Aankunnen en aankunnen
je dochter ging naar een spannende dag, het viel flink tegen en ze was flink van slag. Maar ze is niet halverwege weggelopen, niet opgestapt toen de begeleider ging, heeft niet huilend in college gezeten, roept niet dat ze niet meer wil studeren, maar het is zwaar.
Ze is 17 en ze heeft ADD en ze had een nare dag en ze trekt het zich flink aan. Dat is misschien geen gemiddelde reactie, maar ook niet volstrekt buitensporig lijkt me.
Het klinkt alsof jij hoopt dat ze met hulp niet alleen op het punt komt waar ze zich als 17 jarige kan redden, maar waarop ze als 17 jarige add'er met een lastige start al blaakt van zelfvertrouwen, relativeringsvermogen en flexibiliteit.
Ik denk dat je dan teveel verwacht. Ik snap die hoop wel, maar ik denk toch dat het teveel gehoopt is.
Ik heb zo'n vriendin van 35. Geen diagnose. Wel een lastige start. Ander karakter dan ik. Die kan een uur huilen over iets waar ik mijn schouders over ophaal. Maar ze redt zich wel. Ik zou die grote verwachtingen en die grote zorgen een beetje los laten. Het is niet zo zwart-wit denk ik.
