Zoon (13) boos/verdrietig om lengte
Ik heb drie kinderen, een zoon van 13, een zoon van 10 en een dochter van 6.
Het gaat om onze oudste zoon. Hij is nogal klein voor zijn leeftijd, 1.48 m en hij is 13 jaar. Nu zijn mijn man en ik allebei ook niet zo groot. De schoolarts heeft vorig jaar een berekening gemaakt en daar kwam uit dat onze zoon rond de 1.73 m wordt. Ikzelf vind het een prima lengte!
Nu zit onze zoon er de laatste tijd nogal mee. Hij is de kleinste van zijn klas en in zijn klas zitten meisjes boven de 1.65 m en zelf enkele jongens boven de 1.75 m. Voor de rest is hij een vrolijke, slimme en opgewekte jongen en heeft genoeg vriendjes. Daar maak ik me verder niet druk om. Voor zover ik weet wordt hij ook niet gepest vanwege zijn lengte.
In de kerstvakantie is ons neefje van 11 een paar dagen blijven logeren. Ze zijn altijd al goeie maatjes geweest. Nu is dit neefje juist erg groot voor zijn leeftijd, hij torent echt boven mijn zoon uit en hij is oersterk. Daarbij ook nog een vlotte bink. Zoals ik al zei, konden mijn zoon en hij altijd prima overweg met elkaar, maar dit laatste weekend merkte ik dat mijn zoon op sommige punten jaloers was op zijn neef. Op het feit dat hij jonger is, maar wel al een stuk langer is. Ze zitten allebei op wedstrijdzwemmen, maar neefje zwemt een stuk snellere tijden dan zoon. Neefje traint ook meer en draait in de Nederlandse top 10 mee voor wat betreft zijn leeftijdsklasse. Dat gaf ook aanleiding tot jaloezie/boosheid bij mijn zoon. En toen de laatste dag twee meisjes van 13 uit de buurt kwamen spelen en deze dames in de ogen van mijn zoon wel heel erg veel aandacht voor neefje hadden, toen waren de rapen bij mijn kleine steenbokje gaar. Hij heeft er niks van gezegd, maar toen ons neefje weg was, zei hij dat hij nooit meer met zijn neef wil spelen.
Mijn man en ik hebben zondagavond uitgebreid met onze zoon gesproken en hem op het hart gedrukt dat mensen naar hem kijken als geheel en niet alleen naar zijn lengte. Dat hij een leuke, spontane jongen is en dat hij moet accepteren dat hij geen 2.10 m zal worden later. En dat ons neefje veel langer is, is een gegeven waar niemand wat aan verandert. Mijn zoon daarentegen is weer veel slimmer en creatiever. Onze zoon bleef echter boos/verdrietig. Ons neefje stuurde zondagavond nog een what's app-berichtje naar onze zoon dat hij het leuk vond en dat hij in de zomervakantie graag weer wil komen. Mijn zoon had toen teruggeantwoord dat hij dit niet wil. Ik hoop dat het gewoon allemaal even moet bezinken en dat hij bijdraait.
Voor ons neefje vind ik het ook heel sneu, want hij is een hartstikke leuke jongen en hij is zich van geen kwaad bewust. Bovendien zijn ze altijd hele goeie maatjes geweest.
Wie is hier ook weleens tegenaan gelopen? Hebben jullie misschien ook een kleine of juist lange zoon/dochter, die hier mee zit? En hoe gaan jullie ermee om? Ik wilde het even van me afschrijven, maar tips en adviezen zijn welkom!
Dat doet hij goed!
Excuses aanbieden, dat vind ik nou "groots"
Volwassen worden is gewoon niet gemakkelijk en zonder het probleem van je te zoon te bagetalliseren denk ik , dat wanneer hij groter was geweest, hij een andere reden had gezocht/ gevoel om zich te uiten!
Mijn zoon is ook een klein mannetje, 11 jaar 1.40 groot.
Ik geef hem vaak complimenten, wat zit je haar gaaf, wauw die kleding staat je goed, en, wat ben jij een knappe vent zeg! Hij groeit dan vanzelf 
Wij zijn beide ook niet bepaald groot,1.65 en ik 1.62.
Wij zeggen altijd maar; aan je lengte kun je niets doen, laat daarom altijd zien wie je bent en waar je voor staat! Je persoonlijkheid is groter dan je lengte!
Ik hoop dat hij het probleem niet te groot maakt!
Succes bij de huisarts woensdag!
Laura
Ik ben het helemaal met je eens dat je je kind zelfvertrouwen kunt geven door complimenten. Maar in de pubertijd komen complimenten bijna niet meer aan die je als ouders geeft. Alleen de mening van leeftijdsgenoten telt. Als een klasgenoot zegt dat je een kleine ukkepuk bent dan kan je thuis kletsen als brugman. Ouders zijn niet objectief en dat weten pubers prima. Juist daarom komen die onzekerheden vaak pas in de pubertijd, op het voortgezet onderwijs. Bij meisjes telt dit misschien nog zwaarder. Je kan 100x zeggen dat je dochter een prima figuur heeft, als èèn klasgenoot zegt dat ze dikke billen heeft dan is dat zo, wat jij ook zegt. Zelfs als het echt onzin is.
Mijn zoon zou zich niet serieus genomen voelen als ik zeg dat zijn haar goed zit als hij worstelt met een geringe lengte. "Je bent inderdaad niet groot, maar dat is nu eenmaal zo" zou hij eerlijker vinden.
Hier is het tegenovergestelde. Mijn zoon is èèn van de langste, maar gelukkig vindt hij dat juist fijn. Onzekerheden liggen bij hem weer op een ander vlak. Die veeg ik niet weg door te zeggen:"Maar gelukkig heb je wel een mooie lengte hè!".
Wil
Helemaal met je eens!
Onzekerheid van puber
Volgens mij is dit een typische puber die onzeker is de schuld legt bij zijn lengte. De ene puber maakt zich druk om zijn haar, de tweede om zijn 3 pukkels, de derde om zijn schoenen en jouw puber dus om zijn lengte.
Wanneer hij helemaal volgens de curves groeit zou ik geen enkele reden zien om hem verder te onderzoeken, daar wordt hij echt niet langer van. En ik denk dat er geen enkele kinderarts bereid is om bij een volstrekt normaal groeiend kind hormoonbehandelingen toe te gaan passen.
Ik denk dat de oplossing meer te vinden zal zijn in zelfvertrouwen opbouwen en dat komt vast vanzelf wel als ze uitgepuberd zijn.
De opmerkingen die Yura's dochter maakt zoals klein maar fijn hebben volgens mij ook helemaal niet te maken met dat dochter het wel prettig vindt maar meer met het zichzelf bijbrengen van zelfvertrouwen.
Pcuk
Dat is een verrassende kijk, maar misschien heb je wel gelijk inderdaad.
broertjes
Onze oudste zoon is bijna 12 en 1,40 meter, de schoolarts verwacht dat hij 1,80 meter kan worden en dat hij rond zijn 14e of 15e een inhaalslag zal slaan. Zijn broertje die 2,5 jaar jonger is, is al 1,45 meter, af en toe baalt oudste eet echt wel van dat zijn jongere broertje nu al zoveel groter is. Toen ze jonger waren dagen veel mensen dat we een tweeling hadden een nu vragen mensen altijd of broertje de oudste is. Gelukkig is oudste niet jaloers, hij meld altijd als er een opmerking over komt dat hij de oudste is en blijft, hoe klein hij ook is.
Sorry
Sorry voor de taal-en typefouten
Steenbokje
Hier een late reactie. Mijn jongste is ook altijd tot zijn verdriet en frustratie de kleinste geweest. In de derde zagen ze hem nog aan voor een brugpieper aan en halverwege de derde (15) schoot hij de lucht in. Dus het kan nog. Hij is nu 16 en hij groeit nog steeds hard.
