Zoon altijd laatste woord

Klinkt als

Ouders die de strijd aangaan met hun puber. Ik ken de achtergronden niet maar zelf zou ik het zo niet doen. En als vrienden een vakantie aanbieden omdat jij dat niet kunt betalen zou ik het ook aannemen. Ik ben bang dat je man en jijzelf er veel te persoonlijk inzitten. Laat die puber toch en haal je schouders er eens over op.

Vrienden betalen niet

nee vakantie word niet aangeboden. Mijn zoon zegt, dat de ouders van zijn vrienden de vakantie van zijn vrienden betalen, omdat ze niet met hun ouders meegegaan zijn. Het gaat er niet om dat ik het niet kan betalen. Hij heeft geen inkomsten meer omdat hij gewoon weggebleven is bij zijn werk.
Wij hebben hem toen gezegd, als jij geen nieuw werk hebt voor de vakantie ga je niet.

Afspraak

Of je zoon nu wel of niet weggebleven is van zijn werk en wat voor reden dat dan zou zijn geldt voor mij toch de gemaakte afspraak.

Nog niet klaar

Als van tevoren de afspraak was dat je zoon ZELF zijn vakantie zou betalen, wat ook zou kunnen met het verdiende geld van baantje, je zoon ook de consequentie moet voelen/aanvaarden van dat hij is weggebleven van zijn werk.
Mij groeit ook het geld niet op de rug, ik wil nog wel een kleine bijdrage voor het eten dat hij thuis ook zou moeten maar dan houdt het op.

Consequentie van zijn keuze

Dit is nou een prachtig voorbeeld van de consequentie dragen van zijn keuze. Iets wat hij snel zal oeten leren als hij misschien binnenkort studeert en moet kiezen tussen uit eten in een pizzeria met vrienden à 20 euro voor een avondje, of drie dagen warm eten.
Ik zou hem geen geld geven. Als hij op vakantie wil met zijn vrienden, en je hebt afgesproken dat hij het zelf moest betalen, dan moet je niet terugkrabbelen. Uit wat je schrijft heeft hij door eigen schuld zijn baan verloren.
En dan zijn opmerking dat zijn vrienden jou niet meer aardig vinden! Lig jij er wakker van wat andere 17-jarige pubers van je denken? Die jongens hebben de grootste lol die midweek, zeggen misschien een keer tegen elkaar: 'jammer dat die-en-die niet meekon omdat hij geen geld had' en feesten vrolijk verder. Dus die opmerking van jouw zoon is gewoon chantage. Als ze terugkomen zijn het echt zijn vrienden nog wel.

Thx

Dit is allemaal precies wat ik voel, was bijna overstag gegaan.
Voor nou reageert hij relax, is niet boos maar gewoon gezellig. Kijk wel met tegenzin tegen morgen op.
Was hij maar door de pubertijd, die ruzies in huis vind ik maar niks.

Afspraken

Mijn bezwaar tegen dat soort 'afspraken' is dat het om een soort 'voor wat hoort wat' gaat waar kinderen in de dagelijkse economische werkelijkheid al genoeg mee geconfronteerd worden en mee om leren gaan. Je ouderschap is van een andere orde. Je gunt je kind het beste en als, door omstandigheden, zaken niet altijd gaan zoals je zou willen, ook kinderen maken fouten net als grote mensen, dat je dan niet afgestraft wordt maar met belangstelling en warmte kan terugallen op je ouders. Zaken wijten aan 'de pubertijd' is net als met kleintjes een zwaktebod. Je verdiept je niet in de wensen en de zaken die tot het protest leiden. En je zet er ouderlijke macht tegenover. Zo'n verhouding zou ik niet willen hebben met mijn kinderen. Dat drijft zaken onnodig op en gaat ten koste van de band met mijn kinderen.
Dat machtsverhaal van ouders kan komen omdat je de aansluiting mist met de leefwereld van je kind. Mijn idee zou zijn om juist wat 'losser' met elkaar om te gaan en niet overal bovenop te zitten. Kinderen en pubers leren en maken fouten. Dat jij de rol wilt hebben van degene die ze daarop afrekent en consequenties zet is jou verantwoordelijkheid als ouder. Dat kleurt wel de relatie denk ik. Als ik kind was van zo'n ouder zou ik danwel de zaak negeren en mijn eigen gang gaan, of zelf over elke slak gaan protesteren, of inderdaad zo snel mogelijk zelfstandig willen worden en op mezelf. Dat kan een goede motivatie zijn om goed terecht te komen. Maar dat betekent wel wat voor de relatie die je met je kinderen hebt. In dit soort autoritaire verhoudingen vraag je als ouder om gezag, en niet om wederzijdse betrokkenheid en warmte.

Gezag

Je wilt gezag maar ook dat je kind dat accepteert. Dat is vragen om herrie met pubers. Dat is dan de consequentie van jou keuze als ouder.
De zoon heeft aangeboden om de vakantie terug te betalen van het werk dat hij na de vakantie vind. Ik vraag me af waar hij het aan verdient heeft dat zijn ouders hem dat vertrouwen niet geven maar de zaak op scherp zetten. Ik denk dat dat het gevolg is van een lastige pubertijd waarin ouder en kind een hoop butsen hebben opgelopen aan elkaar. Ik snap dat wel denk ik, kinderen kunnen je het heel lastig maken, toch is het je taak als ouders om dat in goede banen te leiden en je er niet in vast te bijten.

Annej

Mijn kinderen mogen best heel veel maar ik ga het niet voor ze bekostigen. Dat heeft niets met gezag te maken. Als ik iets wil ga ik mijn kinderen toch ook niet vragen voor een bijdrage?
Ik zou het wel over het wegblijven bij het baantje gehad hebben, over het waarom, het gevoel daarbij en de consequenties (geen geld = geen vakantie)

Annej 2

Mijn kinderen leer ik juist dat er maar zeer weinig zaken zijn waar het slim is om voor te lenen of dat nu bij ouders of de bank is.
Vakantie is niet iets waar het slim is geld voor te lenen.

Myrna

Dat kan ik me voorstellen hoor Myrna. Als principe lijkt me dat ook prima. Mij gaat het erom dat je het er in wrijft dat je kind faalt en dan maar op de blaren moet zitten. Wat is dat voor relatie?
En wat is er mis mee om je kind die vakantie met zijn vrienden gewoon te gunnen. Pech gehad met dat baantje, maar ik zou dat gewoon oplossen, hoe dan ook. Tenzij je het niet hebt, dan zeg je dat gewoon.

Bijdrage van je kinderen

Dat snap ik niet zo goed Myrna. Jij bent degene met het salaris die voor het gezin zaken betaalt. Je kind gaat dan steeds meer voor zichzelf zorgen maar is nog niet financieel zelfstandig. Jij hebt die kinderen zelf gewild dan moet je niet mopperen dat ze geld kosten of dat ze jou om een bijdrage vragen. Trouwens, als hier iemand iets wil, dan leggen we ook weleens geld bij elkaar om aan een iemand te besteden. Als gezin ben je een team, zo zie ik dat.

Ikke65

Ik zou dit ook een dilemma vinden. Ik gun mijn dochters ook van alles, maar ik vind dit toch wel een situatie die ik niet prettig zou vinden. Ten eerste heeft je zoon het zelf verknald bij zijn baantje en ten tweede gaat hij jou ook nog min of meer chanteren met hoe jouw weigering bij zijn vrienden zou vallen. Dat is gewoon niet netjes van hem. Ik hoop dat je hebt geantwoord dat het er niet toe doet wat zijn vrienden van jou vinden?
Je zoon is 'nog maar' 17, maar dat is wel de leeftijd waarop hij moet leren dat hij verplichtingen moet nakomen en verantwoordelijk gedrag moet gaan vertonen. Met vallen en opstaan natuurlijk. Om eerlijk te zijn vind ik het gedrag van je zoon totaal niet getuigen van een béétje blijk van verantwoordelijkheid. Het bevalt niet bij het baantje, nou dan blijf ik toch weg! Ik heb geen geld voor vakantie, nou dan vraag ik dat toch aan me moeder! Ik zou daar heel veel moeite mee hebben. Ik denk ook dat ik weet hoe dit bij ons zou verlopen. Ik zou nee zeggen, mijn man zou dat wel streng vinden en eind van het liedje zou zijn dat dochter (in ons geval) het geld wel zou krijgen. Het omgekeerde als bij jullie dus eigenlijk. Maar het zou mij niet lekker zitten. Ik vind dus eigenlijk dat je man gelijk heeft door nee te zeggen.
Krijgt hij nog zakgeld? Zo ja, dan kun je ook overwegen om de komende tijd minder zakgeld te geven en hem dan toch te laten gaan. Zo kun je eventueel toch water bij de wijn doen, door minder terug te vragen dan die 140 euro, maar hem wel te laten merken dat jullie dat geld niet zomaar geven. Misschien vindt je man dit ook acceptabel. Ik zou er ook aan toevoegen dat hij dit niet nog een keer moet herhalen, omdat de portemonnee dan toch echt gesloten blijft.

Of je laat hem klusjes doen

Als mijn kinderen iets willen of nodig hebben, en daar het geld niet voor hebben, kunnen ze als ze dat willen bij mij klusjes doen, voor geld dus. Iets wat ik anders ook uitbesteed, zoals de auto wassen (anders ga ik naar een wasserette) of de tuin doen. Eventueel kan dat ook achteraf, maar dan wel met duidelijke beloften. Want mijn zoon kan ook goed iets beloven, en dat dan later een beetje vergeten.
Misschien is dat voor jou ook mogelijk?
Ik zou idd ook eens proberen te achterhalen waarom je zoon niet meer is komen opdagen bij zijn baantje. Past het niet bij hem? Heeft hij iets verkeerd gedaan of op zijn kop gehad, en kan hij daar niet mee omgaan? Had hij een vervelende chef, of wilde hij liever uitslapen?
Laatste woord: misschien laten jullie je meeslepen in een welles/nietes of laatste-woordgesprek. Probeer niet daarin mee te gaan. En neem dit soort uitbarstingen van je zoon ook niet al te serieus. Hij is natuurlijk gefrustreerd, wil mee, en gaat 'zeuren'. Ik zou hem wel zeggen dat jullie niet de vriendschap stukmaken, maar dat hij zelf niet genoeg heeft verdient. En wat hij dan voor oplossing voor dit probleem heeft.

Annej

Het kan natuurlijk heel goed dat een jongere een goede reden heeft om ergens niet meer te willen werken, maar dan is wegblijven toch niet de juiste manier? Bovendien vul je wel heel erg voor de zoon van Ikke59 in dat hij er last van zal hebben dat hij geen werk meer heeft. Uit ervaring weet ik dat het heel erg tegen, of mee kan vallen (net hoe je het bekijkt) met die 'last'. Het was er niet leuk, ik wilde niet blijven, lekker boeie... De mogelijkheid dat Ikke's zoon zo dacht is namelijk ook heel goed denkbaar.
Ik heb ook erg veel moeite met je uiteenzetting van hoe je je als goede ouder hoort te gedragen om de sfeer wel warm en begripvol te houden en als je wilt voorkomen dat je kind alles van jou als ouder aan zijn laars gaat lappen, of zo snel mogelijk het huis uit wil.
Je mag best eens domweg 'nee' zeggen tegen je kinderen en daarmee is niet gezegd dat je dan meteen autoritaire trekjes vertoont, je gezag wilt laten gelden en geen warme relatie met je kinderen zult hebben.
Ook vul je al in dat de er flink wat butsen in de relatie met zoon zullen zitten als zij en haar man er niet blind op vertrouwen dat hij dat geld inderdaad met een nog te vinden baan wel terug zal betalen. Hij hééft die baan nog niet, hoe kan hij dat dan al toezeggen?
Het enige wat je van Ikke59 weet is dat ze het wel eens aan de stok hebben met zoon, wat redelijk normaal is met puberkinderen, dat hij zijn baan aan de wilgen heeft gehangen en nu geld van zijn ouders wil hebben voor een vakantie en dat HIJ de boel op scherp zet door zijn moeder min of meer onder druk te zetten met 'je verpest mijn vriendschappen en mijn vrienden vinden je niet aardig meer als...'.
Als we elkaar 'live' hadden gesproken, zou je aan mijn stem gehoord hebben dat ik me echt een beetje opwind over je reacties. Terwijl we misschien niet eens zo heel anders met onze kinderen omgaan. Zeker nu mijn dochters volwassen zijn, verschuift de relatie naar hoe dat hoort als volwassenen onder elkaar, maar ook nu kan het nog wel eens voorkomen dat ik een grens moet trekken tot waar ik bepaald gedrag acceptabel vind. Een kind mag best eens merken dat je géén begrip hebt, of dat je het niet voor hem op wilt lossen en zal onder normale omstandigheden dan niet meteen aannemen dat het gedaan is met de warme opvang als dat écht nodig is.

Ja kaaskopje

Gelukkig nemen we allemaal een iets andere positie in dan heeft Ikke65 iets om te overwegen. Uiteindelijk kennen we haar situatie niet dus dan gaat het toch over je eigen insteek.
Natuurlijk vind ik mijn eigen insteek superieur.

Annej

Opvallend dat jij zo goed weet hoe anderen moeten opvoeden maar zelf geobsedeerd bent door instanties die anderen vertellen hoe ze moeten opvoeden.
En ten tweede: probeer eens wat sneller to the point te komen, dan kun je gewoon 1 keer reageren in plaatst van drie keer achter elkaar.

In grote lijnen

Voed ik op zoals Anne J. Ik kan me daar ook wel in vinden.
Ik red ook weleens een situatie voor mijn kind met een waarschuwing voor de volgende keer. De keer erna zijn dan de consequenties voor hem of haarzelf. Overigens vind ik niet dat Anne 'zo goed weet hoe anderen moeten opvoeden'. Ik snap die stekels niet zo, zodra Anne haar mening geeft. Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die het zo aanpakt met pubers, bij vrienden van mijn zoon zie ik bijna alleen maar nare verhoudingen tussen ouders en pubers, met alle ellende van dien.

Lastig

Lastig probleem. Ik vind het leuk om dit soort vragen op OOL met mijn kinderen te bespreken. Mijn kind (iets ouder dan 17) vind dat de zoon verkeerd zit en dat hij zich vooral tov zijn vrienden niet netjes gedraagt. Zij denkt dat de vrienden nu meer moeten betalen. Zoon had voordat hij met vrienden een vakantie ging boeken moeten bedenken hoe hij dat ging betalen. We dachten allebei dat als het ons zou gebeuren dat wij als ouders dan toch zouden voorschieten, maar dan een volgende keer echt niet.
Wij betalen veel voor onze kinderen, maar uitgaan, toegangskaarten, concerten en (hele) vakanties niet. Daar zijn nog nooit woorden over geweest.

Te weinig informatie

"Heeft al diverse maken gedreigd met weg te lopen. Nu ook weer, het onderwerp is geen geld en op vakantie willen.

Een aantal weken geleden hebben wij gezegd dat als jij werk had hij zou mogen, nu komt hij met een verhaal dat hij na dat midweekje werk heeft en het dan wel terug zal betalen. "

Het lijkt mij toch dat de afspraken duidelijk waren, en aangezien er al diverse malen iets is gebeurd vind ik de methode van AnneJ/Fiorucci een beetje te slap. Het is niet de eerste keer begrijp ik hieruit. Natuurlijk kun je helpen als het voor het eerst is maar dat is het gewoon niet.

Er zijn goede afspraken gemaakt en ik zou er alleen nog vanaf wijken als ik echt 100% zekerheid had dat hij nog een baan heeft na de vakantie. Ik merk hier in de buurt dat het niet meer zo gaat met vakantiewerk als in mijn tijd. Waar ik gewoon fulltime kon werken krijg je nu (zelfde werkgever) gewoon aan het eind van de middag te horen of je morgen nog nodig bent. Dat kan ook zo zijn bij het werk wat er nu gevonden is. Dus eerst zekerheid dan zal ik het wellicht nog voorschieten maar ook dan moet ik zekerheid hebben. Dus of zakgeld inhouden en als dat niet gegeven wordt een andere oplossing.

Afspraak is afspraak en als hij door zijn schuld geen baan had voor de vakantie dan moet hij in principe op de blaren zitten. Als hij er geen schuld aan had wil ik met alle liefde voorschieten, en dus ook als er een baanzekerheid is.

Nee

Als ze zelf hun vakantie moeten betalen en jullie hebben dit van te voren duidelijk gecommuniceerd dan zou ik nu niet gaan betalen.
Mocht hij kleedgeld/zakgeld krijgen zou je met hem af kunnen spreken dat je dit wel wil voorschieten voor de komende maanden zodat hij hiervan de vakantie wil betalen maar dat hij dan zelf zal moeten bedenken hoe hij de komende maanden rond wil komen. Uiteraard dan hem de komende tijd ook echt geen cent meer geven.
In elk geval zou ik hem wel duidelijk maken dat het geld uiteindelijk uit zijn eigen zak komt dus als jullie het voorschieten via kleedgeld dan betaald hij het wel gewoon zelf.
Mocht hij inderdaad na de vakantie een baantje hebben dan is het ook geen probleem immers. Mocht er geen baantje zijn dan is er de komende tijd dus geen geld voor andere dingen.
Overigens met een kind wat zou schreeuwen en chanteren zou ik vlug klaar zijn. Ik wil best meedenken en bekijken of we er samen uitkomen maar niet met iemand die niet verder komt dan dat zijn vrienden jou/hem dan niet meer aardig vinden en dat je het daarom moet betalen. Met dat soort kleutergedrag kom je bij mij althans niet ver.

Slap

Oh nee, ik ben niet slap. Maar een keer de mist ingaan mag, daar leer je van.

Dilemma

Uiteindelijk gaat het over jezelf. Zoon hier had zijn eerste vakantiebaan. Vrijwilligerswerk met vergoeding. Ik vond het heel erg spannend gezien zijn Aspergerkarakter. Maar hij is met vlag en wimpel geslaagd en nu al weken aan het werk. Hij spaart voor een vakantie naar engeland met zijn vriendin. Dat is dus wel gelukt. Ik ben hier in absolute juichstemming en apetrots en blij en opgelucht voor zoon. Maar als er om wat voor reden dan ook een kink in de kabel was gekomen, het werk had te hoog gegrepen kunnen zijn, er ontstond een onhandig conflict waardoor het niet doorging, dan had ik er uiteraard samen met zoon een oplossing voor gezocht, misschien inderdaad wel klusjes voor het gezin oppakken, maar ook samen naar zaterdagwerk zoeken, het is nog niet zo ver. Je mag risico nemen en je mag fouten maken en het mag fout aflopen, daar leer je van, inderdaad Fio.

Naast elkaar vs. tegenover elkaar

Je openingsbericht klinkt alsof jij (samen met je man) en je zoon, tegenover elkaar staan. Jullie werken niet samen, zijn geen bondgenoten, maar tegenstanders.
Dat roepen pubers op natuurlijk, dat is niemands fout, dat soort dingen gebeuren.
Wij hebben een erg opstandige tegendraadse zoon (met adhd btw) en mijn ervaring is, dat tegenover hem gaan staan, niets, helemaal niets oplevert. Geen leermoment, want hij vindt toch dat hij gelijk heeft. Geen verbroedering. En zeker niet gewenst gedrag van zijn kant. Als wij boos, geergerd of afwijzend op hem reageren, isoleert hij zich emotioneel van ons. Dan ziet hij ons als 'vijand', neemt hij niets van ons aan en is het een grote, doffe ellende van het ene conflict naar het volgende. (herken je daar iets in?)
Het was hier een openbaring en verademing, dat het ook anders kon. Wij stellen ons nu op als bondgenoten van onze zoon. Als onze zoon een probleem heeft, dan gaan wij samen met hem naar het probleem kijken en er een oplossing voor bedenken. Dat kan bij alles. Bij 'geen zin hebben in de sportdag', een chaos op zijn kamer hebben, huiswerk maken, geld verdienen. Wat dan ook.
Wij voeden hem op, door hem zelf te laten nadenken over zijn problemen, hem te helpen met het brainstormen naar oplossingen en dan helpen met kiezen van de beste oplossing, voor ons allemaal. Ons motto is: er is geen probleem zo groot, of wij vinden er wel een oplossing voor met z'n drieen. Dat wil overigens absoluut niet zeggen dat wij alle problemen voor hem uit de weg ruimen en hem alles laten doen wat hij wil! Juist niet. Hij neemt zelf deel aan de oplossing en werkt daar zelf keihard aan. Het is zijn leven.
In jouw voorbeeld zijn er veel problemen, die je allemaal op een hoop gooit. Ten eerste vind je dat je zoon zich niet prettig gedraagt naar jullie toe. Ten tweede baal je ervan dat je zoon (om voor jouw onduidelijke redenen ?) zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van het vakantiewerk niet is nagekomen. Jullie zijn bang dat hij zo niet leert om verantwoordelijkheid te dragen. En ten derde wil je zoon graag op vakantie, terwijl hij daar geen geld voor heeft.

Jullie willen probleem drie gebruiken om hem 'een lesje' te leren over probleem een en twee. Dat vind ik niet zo handig en ik vraag me af of je ermee bereikt wat je wil. Zoals ik het vanaf hier kan inschatten, jaag je je zoon daarmee vooral op de kast en maak je de afstand tussen jullie groter.

Ik zou het urgentste probleem eerst opgelost willen zien. Dat lijkt mij de vakantie. Jouw zoon wil dolgraag met zijn vrienden op vakantie, het klinkt leuk en niet duur. Ik vind het ook wel knap dat die kinderen dat zelf organiseren. En het is een compleet normale wens voor een 17-jarige. Maar hij heeft geen geld. Hoe zou hij aan geld kunnen komen. Ervoor werken kan niet meer. Lenen is dan wel een optie. Ik vind dat kinderen heus wel een voorschot kunnen nemen op kleedgeld o.i.d.. Maar dan wel met een contract en zo. Hij moet het dan echt aan jullie terug betalen. Maar misschien heeft hij zelf nog wel een andere oplossing. Misschien heeft hij nog iets wat hij kan verkopen op marktplaats. (speelgoed? Lego?). Misschien kunnen zijn vrienden het voorschieten? En heeft hij zicht op een manier om het geld terug te verdienen? Hoe reeel is die baan? Gaat hem dat wel lukken? Zijn daar al concrete afspraken voor gemaakt bij die werkgever. Of is die baan nog een vaag plan? Dat zijn dingen die hij zelf zal moeten afwegen.

En die andere twee problemen, die zou ik daarna oplossen. Ik zou willen weten wat er gebeurd is op dat werk. Hier in de buurt gaan kinderen wel eens fruit plukken. Sommigen zijn na een dag al helemaal erop afgeknapt. Dat fruit plukken kan erg tegenvallen. En ik hoor dus heel erg vaak dat ze na een dag alweer stoppen. De fruitboer weet niet beter, houdt er rekening mee. Dus in dat geval zou ik me zomaar kunnen voorstellen dat mijn zoon zo'n baantje zou zoeken en dan 'niet meer op zou komen dagen'. Netjes afmelden is dan wel de bedoeling, maar dat is ook iets wat pubers nu eenmaal niet altijd vanzelf doen.
Het eerste probleem, dat je vindt dat je zoon niet zo leuk tegen jullie doet, dat is denk ik niet zo makkelijk op te lossen. Als je ernaar vraagt, dan zal hij vast in de verdediging schieten. Waarschijnlijk lost dat zich voor een groot gedeelte al op, als jullie samen met hem problemen oplossen. Omdat hij dan jullie minder als tegenstanders gaat zien.

Nou ja, dit zijn mijn twee (?) centen. Misschien heb je er wat aan. Zo niet, vergeet het dan maar.

Een keer?

Ik lees nergens dat dit de eerste keer is Fiorucci en ik vind het niet 'de mist ingaan' als je gewoon niet meer op je werk verschijnt.

Dalarna

Niet meer naar je werk gaan kun je anders mee omgaan. Je informeert je wat er niet goed gegaan is en je overlegt samen met zoon hoe dat verder gaat. Minimaal je werkgever berichten dat je niet meer komt op een nette manier. Negatieve reacties van jou kant gaan je kind niet helpen om daar beter mee om te gaan.

Houding

Voor mij zou de houding van de jongere doorslaggevend zijn.
Er is een enorm verschil tussen een 17jarige die de situatie uitlegt en vraagt of je hem wil helpen met de kosten en met wie je vervolgens hierover in overleg gaat en een 17 jarige die roept dat je maar moet betalen want alle ouders betalen en anders vinden zijn vrienden hem niet meer aardig. In het eerste geval heb ik er geen enkel bezwaar tegen om geld voor te schieten of hierover een afspraak te maken. In het tweede geval ben ik er heel vlug klaar mee. Ik heb weinig geduld met 17jarigen die zich gedragen alsof ze 3 zijn. Dan zou hij geen cent krijgen of mogen lenen. Pech gehad in dat geval.

In principe wil ik best geld voorschieten als er een concreet plan ligt om dat geld terug te betalen. Ik wil ook best wel wat betalen. Maar ik zou dan wel verwachten dat de jongere in kwestie zijn verantwoordelijkheid neemt en zelf een plan van aanpak bedenkt.

Een 17 jarige is bijna 18. Volgend jaar gaat hij misschien wel studeren en op kamers wonen en dan zal hij zichzelf ook moeten redden en zelf verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen leven. Dat betekend niet dat je als ouder hem niet meer zal helpen maar wel dat de primaire verantwoordelijkheid bij hem zelf ligt.

Annej

Ja maar met alle winden meewaaien en zoals ik hier al ergens las: adviseren te lenen bij vrienden vind ik wel het andere uiterste.

Een kind van mij kan echt niet zomaar niet meer verschijnen op het werk zonder dat daar consequenties aan zitten maar zoals ik al zei: ik vind vakantie ook belangrijk en ik wil best voorschieten maar dan moet er ook echt een 100% waterdicht plan liggen om geld te verdienen na de vakantie en dit soort grappen gebeuren nooit meer.

Vakantie is mijn nummer 1 van 'daar ga je niet voor lenen', vakantie kun je alleen van geld wat over is en niet van geld wat nog moet komen. Dat vind ik een veel belangrijkere les voor mijn kinderen.

Helemaal eens met maylise

En daarom zei ik al: er is te weinig of te onduidelijke informatie gegeven door de vraagsteller.

Zomaar zeggen dat je geld aan je kind moet geven omdat het een keer de mist in mag gaan vind ik wel heel erg makkelijk. Pas als je de hele situatie kent kun je dat zeggen. Ik zie een paar mitsen en maren die toch echt uit de weg moeten zijn voor ik ga dokken.