zoon van bijna 12 niet te corrigeren

er gebeurd daarvoor al iets

Jolanda ik denk dat je specefieker moet zijn hoe incidenten verlopen. Hij zegt toch niet zomaar uit het niets 'kutmoeder'? Er gebeurd iets...(wat?) en dat loopt uit de hand. Iets waarin actie en reactie is van jullie en zijn kant...
Dit zijn de resultaten.
Als we je moeten helpen zul je het specefieker moeten omschrijven.
groeten Albana

Wanneer is dit begonnen

Dit zijn doorgaans geen situaties die van de een op de andere dag ontstaan. Hoe was hij vroeger. Is er iets gebeurd waardoor het zo extreem is geworden. Hoe is hij op school? Schelt hij zijn vader ook uit?

Herkenbaar

Mijn dochter schold mij niet uit. Ze wist dat ze daar vele véle malen de grens mee zou overschrijden. Dat is dus het eerste wat je duidelijk moet krijgen. Je moeder mag dan een stom mens zijn, maar je scheldt haar niet uit. In een aanval van woede hysterie riep ze wel eens dat ze ons haatte. Daar ging ik nooit serieus op in. Wat voor haar natuurlijk ook niet de bedoeling was, dus herhaalde ze het een toontje hoger.

Ik vind het lastig om je zomaar advies te geven. Geruststellen kan ik je wel een beetje: het gaat over. Althans als je zoon eigenlijk een gewone puber is met losgeslagen puberale oprispingen. Bij ons was dat over toen dochter 16 was. Mijn dochter bleek nog eens twee jaar later, toen ze 18 was, de diagnose ADD te krijgen. Ik heb mijn vraagtekens bij hoe zo'n diagnose gesteld wordt, maar het is zeker een moment geweest waarop ik mij heb afgevraagd of we met die diagnose eerder ánders hadden kunnen reageren. Minder boos, nog meer vanuit het idee dat ze niet al haar gedrag in de hand had. Maar dat hoeft niet voor jouw zoon op te gaan. Twijfel je dan zou ik zeker advies vragen bij de huisarts.

Geen kind is hetzelfde, dus je kunt kind 1 ook niet hetzelfde behandelen als kind 2. Straffen zoals in de gang zetten, doe je niet bij een puber. Ik deed dat ook niet goed, zeg ik eerlijk. Ik stuurde dochter naar haar kamer, maar dat vertikte ze. Met als gevolg dat ik van lieverlee steeds kwader werd en haar de trap op duwde haar kamer in. Als ze al voor mij haar kamer in was, gooide ze haar deur zo hard dicht dat ik bang was dat er iets zou beschadigen. Wij hebben alleen hout en gips binnenshuis. Ik schaamde me voor de buren en dat dat niet geheel onterecht was, bleek uit een gesprekje achteraf met een buurvrouw. Zij heeft wel eens overwogen de politie te bellen als ze al dat gedoe bij ons hoorde.

Voor het onderwerp straf heb ik niet echt een panklare oplossing. Dat hij buiten staat te schreeuwen is natuurlijk omdat hij weet dat je dat gênant vindt. Toch maar negeren, vrees ik. Mijn dochter probeerde een paar keer een steen door het raam te gooien toen ze nog klein was, tja, dat negeer je dan weer niet zo makkelijk Bekijk verder ook wat je écht de moeite van een confrontatie/conflict waard vindt. Broertje pesten is voor veel kinderen/pubers een leuke hobby. Bekijk eerlijk hoeveel schuld daarvan bij het broertje ligt. Praat ook met broertje, voor zover dat mogelijk is, om hem ook aan te zetten minder uit te lokken of te voorkomen. Op eieren lopen is niet de bedoeling, maar je kunt wel kijken waar je hoeveel weg kunt halen door te voorkomen. Bekijk dus of je prikkelpunten kunt wegnemen. Ik heb het hier al vaker verteld: wij zijn gestopt met eten bij de eettafel. Ze verstoorde de sfeer daar zo goed als elke avond. We gingen bij de salontafel eten. Eten werd weer gezellig. Tot dat ging irriteren bij jongste dochter (een aantal jaren verder) en toen was ze blijkbaar zover 'aangepast' dat het uit te houden was voor haar. Verplicht bij elkaar zitten vindt ze al snel ongemakkelijk. Zeker als daarbij geluiden of dingen worden gedaan waardoor ze wordt overprikkeld. We hebben het niet laten testen, maar ze lijkt hooggevoelig te zijn.

Tot slot zou ik ook kijken of je hem al iets meer als 'bijna volwassen' kunt behandelen. Jij vindt misschien dat hij dat moet verdienen, maar het omgekeerde kan waar zijn. Bespreek met hem hoe het beter kan en vraag waarom hij zo doet. Ik bereikte dat punt meestal als we net een drama-scène achter de rug hadden gehad. Zij huilen, ik soms ook huilen. "Waarom doe je nou zo?" en dan was ze het meest benaderbaar.

Ze heeft nog steeds zo haar dingetjes, maar het is inmiddels wel normaal genoeg geworden. We kunnen gezellig aan tafel zitten, ze is gezellig met visite (vroeger drukte ze het liefst haar snor), ze bakt af en toe koekjes en heeft zélfs haar kamer nu redelijk onder controle. Dochter is inmiddels wel bijna 23)

stoppen met vechten

< Wanneer zijn broertje de bijna lege pot pindakaas pakt, krijgt hij een snauw omdat hij "altijd alles wil opmaken".>
Ik zou zeggen: 'Maak je maar geen zorgen schat, er staat nog een nieuwe pot in de kast, er is ook genoeg voor jou, jullie zijn allebei belangrijk.'

< Ook heeft hij me uitgscholden voor kutmoeder, is hij weggelopen, heeft staan schreeuwen op straat. Schreeuwt op straat dat ik hem pijn doe en thuis krijst hij alles bij elkaar omdat ik hem naar zijn mening mishandel.>
Ik zou later, als hij weer rustig is, een gesprek met hem aangaan. Uitleggen over de tijd en energie die het kost, als je te maken krijgt met een melding van het amk. Uitleggen dat hij de buren ongerust maakt met zijn gedrag. Uitleggen dat als hij echt denkt dat hij mishandeld wordt en niet veilig is thuis, hij altijd bij ... terecht kan. Dat die hem dan zullen helpen. (bij ons is dat mijn broer, die in de buurt woont). Dat ik dat dan niet erg zou vinden. Maar dat ik het niet eerlijk vind als hij de buren onnodig ongerust maakt. Ik weet zelf ook wel dat ik niet perfect ben. Maar ik doe oprecht mijn best om goed voor hem te zorgen. Als hij vindt dat dit niet goed genoeg is, kan ik dat begrijpen. Maar dan is het handiger om daar zonder amk bemoeienis een oplossing voor te vinden.

Dat is een makkelijke. Gewoon je omdraaien en stoppen met terug praten. Ik zeg weleens: "wil je het laatste woord? Hier heb je het.' En dan loop ik de ruimte uit. Elke reactie, is olie op het vuur. Jij bent de volwassene, gewoon stoppen met reageren dus.

Anderen zeiden het al. Hij is hier te oud voor. Gewoon zelf weglopen. Desnoods zijn broertje meenemen. En terug komen als hij weer rustig is.

Naar mijn mening voelt je zoon zich bedreigd, onzeker. Hij staat continu in de vechten-of-vluchten stand. Alles wat afwijzend of bedreigend over komt, zal dit gevoel versterken.

Vier regels:
Kalm blijven. (rustig praten, niet boos worden, geen ultimatums stellen)
Positief blijven. (niet afwijzen, goede dingen blijven zien, alles wat goed gaat prijzen, hem laten voelen dat er van hem gehouden wordt, een-op-een aandacht, er voor hem zijn)
Georganiseerd blijven ( duidelijk, voorspelbaar, eerlijk, constant, zorg dat je voldoende spullen in huis hebt, zorg dat er duidelijke plekken zijn voor spullen, zorg dat de privacy van de gezinsleden gewaarborgd is, etc)
Door blijven gaan. (niet opgeven, als iets werkt, doorgaan, als iets niet werkt (op de gang zetten) verzin dan wat anders)

En dan ondertussen werken aan zijn zelfvertrouwen, vertrouwen in de mensen om hem heen. Praat met hem. Ga samen wandelen, of naar de film, of lunchen in een restaurant. Zorg dat hij weet dat hij zijn verhaal bij je kwijt kan. Of bij iemand anders (hier die oom). Maar: Niet gaan zeuren, niet gaan peuren. Als hij niet open wil zijn, is dat ook prima. Hij is 12, hij mag zelf bepalen wie hij in vertrouwen neemt.

Wij zorgen bij onze zoon altijd dat we heel veel spreekwoordelijke deuren open zetten. Hem veel autonomie geven. Zodat hij zich niet meer gevangen voelt in de situatie. De agressie verdwijnt dan als sneeuw voor de zon. Want die agressie is het gevolg van het bedreigde gevoel. Zorg dus dat hij zich niet meer bedreigd voelt. Ook niet door zijn broertje! Kleine broertjes en zusjes kunnen een hoop geniepige rotstreken uithalen, waar je als ouder geen weet van hebt. Dat hoort erbij, maar het is goed om dat te zien. Hier werkte een toevallige video opname als een eye-opener. Zusje was toen pas 2.5 jaar. En ze zorgde er met een stiekeme glimlach voor, dat haar broer op zijn falie kreeg. Dat triomfantelijke lachje! Als ik het niet gezien had, had ik het niet geloofd van mijn lieve schatje.

Kaaskopje (o.t.)

Hoezo heb jij twijfels over hoe die diagnose tot stand is gekomen? Met mijn pittige puber heb ik laatst een ADD checklist ingevuld, 48 van de 50 vragen met 'ja' beantwoord. Krijgt ze bij een psychiater zo'n zelfde checklist, daar zal toch wel iets meer bij komen kijken? Dochter wil overigens zelf graag dat ernaar gekeken wordt want ze krijgt steeds meer last van haar verstrooidheid en (gebrek aan) concentratievermogen (en ik ook!).
Verder ligt hier ook echt de grens bij schelden. Dat wil ik niet hebben en dat weten beide kinderen gelukkig ook heel goed. Het is in 15 jaar een keer of 3 gebeurd en schijnbaar is mijn reactie daarop zo stellig dat ze me ook echt geloven als ik zeg dat ik dat niet accepteer Het is toch lastig naarmate ze ouder worden, dan moet je het steeds meer hebben van je 'houding en gedrag'.

Karmijn

Erg treffend jouw laatste stukje. Hier hebben we ook een jonger zusje dat het natuurlijk nooit gedaan heeft. Oudste heeft eens een akkefietje opgenomen op haar telefoon, eindigend met jongste die huilend om mama riep. Bleek dus een gevalletje treiteren en uitlokken ;-( Vervolgens had ik wel weer een dilemma over wat ik moet vinden van het stiekem opnemen van je zusje, zo blijf je bezig.

Stukken weggevallen

In mijn post zijn stukken citaat uit de draadjes opening weg gevallen.

Ik zal het gedeelte even plakken en knippen.

'hij is niet te corrigeren, heeft altijd het laatste woord, geeft op alles en iedereen een reactie, blijft door gaan.'

Dat is een makkelijke. Gewoon je omdraaien en stoppen met terug praten. Ik zeg weleens: "wil je het laatste woord? Hier heb je het.' En dan loop ik de ruimte uit. Elke reactie, is olie op het vuur. Jij bent de volwassene, gewoon stoppen met reageren dus.

'wanneer ik hem naar de gang stuur, gaat hij niet en rent hij juist de andere kant op. komt dan ook niet terug als ik het zeg.'

Anderen zeiden het al. Hij is hier te oud voor. Gewoon zelf weglopen. Desnoods zijn broertje meenemen. En terug komen als hij weer rustig is.

Uit de hand gelopen

Het lijkt erop alsof de situatie bij jullie thuis helemaal uit de hand is gelopen. Het is natuurlijk niet van de ene op de andere dag zo gegaan en het zal dus ook wel even duren voordat je de situatie weer onder controle hebt. Tegelijk is je zoon nog maar 12 dus ik zou wel de hoop houden dat het weer gaat lukken zonder gelijk hele drastische maatregelen te moeten nemen.

Die drastische maatregelen kunnen ook helpen maar zijn in jullie situatie nog een stap te ver waarschijnlijk en nog niet nodig. Mijn ouders hebben bijvoorbeeld mijn broer toen hij zich gedurende een bepaalde periode flink misdroeg naar een oom van ons gestuurd die als missionaris werkzaam was. Een jaar in een ontwikkelingsland, ver weg van foute vrienden en invloeden waarin hij elke dag om zich heen zag hoe moeilijk mensen het hadden heeft hem enorm geholpen. Toen hij terugkwam was hij echt heel anders. Mijn broer had echter veel serieuzer problemen en misdroeg zich veel erger dan jouw zoon. Daarnaast was hij ook een stuk ouder (16).

Ik heb ook een neef die op dit moment in een internaat zit omdat de situatie thuis niet meer te houden was. Neef is een lieve jongen maar wel heel moeilijk in de omgang en kan vaak heel agressief doen. Met name voor de andere kinderen thuis was het niet meer prettig. Het ging ook slecht op school met neef en hij was ook brutaal tegen zijn ouders. Nu zit hij dus op een internaat en dat helpt wel. Neef wil daar zelf overigens weer weg maar de ouders vertrouwen het nog niet dat het goed zal gaan. Neef is nu 14.

Dat zijn dus voorbeelden van situaties die enorm uit de hand zijn gelopen en waarbij drastische maatregelen zijn gebruikt om de situatie hopelijk ten goede te keren.

In jullie situatie ben je hopelijk nog op tijd om geen drastische maatregelen hoeven te nemen om je zoon op het rechte pad te houden.

Ik zou heel duidelijke regels vaststellen en ook heel duidelijk maken wat er gebeurd bij het overtreden van de regels. Ik zou hem niet naar de gang sturen maar bijvoorbeeld hem huisarrest geven of zijn computer afnemen als hij iets zegt als 'K - moeder' Dat is gewoon niet acceptabel en dat moet hij echt leren.

Bij kleinere overtredingen zou ik meer negeren en me echt concentreren op meer zwaardere vergrijpen.

Verder klinkt het alsof je zoon ongelukkig is en niet weet wat hij met zichzelf aan moet. Ik zou daarom ook psychologische hulp gaan zoeken voor hem. Dat lijkt me wel nodig.

Wat betreft de relatie tussen de broers zou ik observeren hoe dit gaat. Misschien is het wel iets in de dynamiek tussen de twee wat mis gaat. Ik zou verder zeker niet jongere broertje vragen om dingen te vermijden om oudere broer te ontzien. Wel kan het zijn dat broertje bewust oudere broer dwarszit. Daar kan je mee aan de slag gaan. Het kan ook zijn dat broertje gewoon echt alleen wordt gebruikt om zich af te reageren en dan is het zeker niet goed om hem medeverantwoordelijk te maken.

Mijn eerste stappen zouden zijn:
problemen in kaart brengen, verwachtingen en consequenties heel duidelijk maken tegenover zoon.
Psychologische hulp zoeken voor zoon.

Het is een gezinsprobleem.

toen mijn zoon tussen de 4 en 8 jaar was liep het zo uit de hand dat we proffesionele hulp hebben ingeroepen.
Daarnaast zijn we ook heel intensief aan de gang gegaan met onszelf, andere kinderen in huis en de zoon.
Onderzocht waar de oorzaak van het gedrag vandaan kwam en waar we er zelf de hand in hadden gehad, en hoe we dingen structureel konden veranderen in het gezin, ook m.b.t. respect naar elkaar toe.

Er is ontzettend veel ten goede veranderd. Sfeer in huis is rustig en liefdevol, en zoon is, nu, achteraf gezien, veranderd van een driftige dwingeland in een behulpzame, vriendelijke, lieve en prettige persoon.

Veel gesprekken hebben we gevoerd, veel zelfreflectie toegepast en structuur aangebracht, regels opgesteld en (hoe verschrikkelijk vermoeiend en intensief dit ook was) handhaving ervan.

We hebben alle bronnen om hem heen ingeschakeld met de vraag hem positief te ondersteunen en de vraag elke on-respectvolle actie van hem, hem daar per direct op te wijzen. We zijn heel erg geholpen door leerkrachten op school, een coach, familie, opa's en oma's, oom's en tantes. Van alle kanten kreeg hij feedback over zijn goede gedrag, en werd per direct aangespoken op ontoelaatbaar gedrag.

Niet alleen de zoon, ook iedereen om hem heen maken dit gedrag mogelijk.

Katniss

Misschien is het mijn persoonlijke probleem dat ik mijn twijfels heb. Ik vind het een beetje te makkelijk om aan de hand van vragenlijsten en momentopnamen te bepalen dat een kind aan de medicijnen moet. Ik als moeder moest ook een keer mee voor een reeks vragen en ik had daar toch een beetje het gevoel bij dat het eigenlijk een beetje magertjes is om aan de hand van die vragen een diagnose te stellen. Ze kreeg meteen Concerta voorgeschreven. Heel erg duur. Na een poosje heeft mijn dochter zelf besloten daar niet mee door te gaan.