Zwijgende puber, wat moet ik daarmee?

Niets

Je hoeft helemaal niets met hem. Laat hem maar. Waarom vind je het zo erg en hoe erg is het om dagenlang met een zwijger in de auto te zitten? Zet lekker een muziekje op of een gesproken boek. Trek gewoon je eigen plan maar communiceer het wel naar hem toe.
En ja natuurlijk moet je voor hem koken maar vraag hem of hij ook een keer voor jou wil koken. En nee je hoeft zijn brood niet te smeren, daar is hij veels te groot voor!!!!!!!!
Ben je de enige volwassene in het gezin? In hoeverre moet hij jouw behoefte aan gezelschap vervullen? Het is op zich een normaal verschijnsel voor een puber om zich heel lang in stilzwijgen te hullen. Heeft alles te maken met losmaken en gebrek aan energie door groter groeien e.d. Laat hem en richt je op je eigen dingen.

Oneens

Niet iedere puber(zoon) is een zonnetje in huis, en de ontwikkeling zoals miekemieke beschrijft hoort zeker bij een puber. Maar ik heb het idee dan Bellefleur zich daarvan ook zeer bewust is, maar haar puber extreem doorslaat in zijn afzondering. Ik kan me haar zorg en ergernis goed voorstellen. In de periodes dat onze 15 (o nee inmiddels 16) jarige zo zwijgzaam was, was er achteraf ook echt iets aan de hand. Problemen op school of relaties. Juist die gezinsvakantie is een moment om tot hem door te dringen. Door samen dingen te ondernemen (sportief of anders) wordt hij wat losser. Misschien is een echt gesprek dan ook eens mogelijk. En verder, ja lastig. Als de behulpzaamheid in huis niet vanzelf komt, dan maar volgens een rooster. Proberen je niet te ergeren, hoe moeilijk ook. En leg de lat niet te hoog. Niet voor jou en niet voor hem. Ik vind het ook maar ingewikkeld soms, pubers opvoeden.

Mijn zoon

Automatisch vraag je als je kind uit school komt:"Hoe was je dag en hoe ging je proefwerk?" Ik herken dat. Hier kwam steeds meer alleen een kort:"O, goed hoor" uit zijn mond en dat was het. Ik probeer steeds meer alleen maar "Hoi, fijn dat je er bent,gezellig, wil je wat te drinken?" te zeggen en school even te laten zitten tot hij er zelf mee komt.
Mijn zoon komt wel met verhalen die hij kwijt wil maar niet als ik er naar vraag. Soms enkele dagen amper een leuk gesprek en dan ineens een verhaal van een uur.
Mijn zoon vond dat ik teveel vroeg en niet "alles" hoefde te weten omdat ik dan toch ging zeuren en preken.Een beetje gelijk had hij wel.Je moet steeds meer aan de zijlijn toekijken en dat is moeilijk. Hij weet dat als er echt iets is en hij me nodig heeft hij om hulp kan vragen en dat ik ervoor hem ben.
We hebben hierover een gesprek gehad en hij zou rekening houden met mij. Dat hij niet alles hoeft te vertellen, maar dat ik niet buitengesloten wil worden en graag op de hoogte ben van wat hem bezighoudt.Ik moest beloven dan niet direct een oordeel te hebben en hem moest vertrouwen.
Best lastig ja, pubers. Ze zitten echt in een ander wereldje waar je niet altijd grip op hebt.

Herkenbaar

Heel herkenbaar. Ik heb dat een hele moeilijke tijd gevonden. Dochter was ook van de zwijgzame en dan ook echt op een stuurse, arrogante manier. Ik kan het niet doorbreken en heb het uiteindelijk maar geprobeerd te negeren. Nu, 2 jaar later( is nu bijna 18) is het over en kunnen we er samen om lachen.
Sterkte ermee, moeilijk tijd..pubertijd

Ietsje beter.

Gisteren heeft zoon een examen engels gedaan. Hij kwam heel anders terug: spraakzaam, humoristisch. Dat is een wijze les voor mij: stress maakt dat hij opgesloten is in zichzelf.
Dat brood smeren... Dat is puur praktisch. Het kind heeft een beugel, en is elke ochtend een half uur bezig met poetsen (de tandarts was zeer, zeer tevreden) Brood smeren lukt dan niet meer. En, het is ook moederliefde in een trommeltje. Iets lekkers of een verrassing er bij doen. En in zwijgzame tijden is een beetje liefde in een trommeltje niet verkeerd. Maar als het kind dagenlang zwijgt/mij negeert breng ik het niet op. Gelukkig heeft zoon met zijn vader een goed contact. Tegen hem zegt hij meer, misschien omdat ze elkaar beter aanvoelen. Ik heb met man gepraat over dat zwijgen, en over mijn plan om niet mee te gaan met de gezinsvakantie. Dat zwijgen raakt me heel diep. En als ik daar dan heftig op reageer, is de vakantie ook geen feest. Overigens heeft dochter van 13 de boel weer wat luchtiger gemaakt. Toen ze mij allebei tegelijk antwoorden op een vraag, zei ze dat zij de voice mail van haar broer was. Dat is handig in zijn zwijgzame fases zei ik. Dus vroeg ik haar hoe hij zijn proefwerken had gemaakt. Haar antwoord: mwoaah. En toen schoten we alledrie in de lach.

Bellefleur

Waar jij eens kritisch naar moet kijken is waarom het zwijgen jou zo diep raakt. Daar is je startpunt om er beter mee om te leren gaan. De spanning die jij daarmee uitstraalt, waarschijnlijk, maakt misschien ook waarom hij gemakkelijker met zijn vader kan.
Zelf heb ik ook eens binnen een relatie gemerkt hoe diep het mij raakt om te worden genegeerd. Die persoon negeerde mij echt volkomen, en echt dat maakt me uiteindelijk gewoon agressief! Probeer je bewust te worden van wat het in je oproept en hou dat bij jezelf. Moeilijk hoor!

Lara,

Het is geen kwestie van gekwetst zijn. Juist niet. Vorig jaar zijn we op vakantie geweest, en na afloop was ik uitgeput. Van het zwijgen. Een nare vakantie. En dat wil ik niet weer. Ik denk echt dat man en kinderen het beter hebben als ik er niet bij ben.
En dat broodsmeren, als kind en moeder dat een prettige deal vinden, wat is er dan mis mee? Verhinder ik mijn zoon zich los te maken van mij omdat ik zijn trommeltje klaar maak? Beetje kort door de bocht geredeneerd.
Het is wel wijsheid om uit te zoeken waarom het me zo raakt dat een mens me negeert.

Vakantie

Toch lijkt het me
Voor je gezin totaal niet leuk als je niet mee bent. Vooral om die reden inderdaad. Door niet mee te gaan plak je eerder een pleister dan iets aan de wond te doen (suffe metafoor maar goed). Misschien zoi je eens een weekend alleen weg kunnen gaan voor je rust en om na te denken of eens een gesprek bij een psych plannen om het eens met een neutrale partij te bespreken..

Ik kan me trouwens zo voorstellen hoe naar dat is, als je kinderen je negeren. Zie er wel tegenop dat ze over jaar of 10 nukkige pubers worden.. Dus wil ik aan mezelf werken: gevoeligheid, eihgnwaarde, zelfbeeld. Want je komt jezelf voortdurend tegen.

Sterkte

app-sent

Op je zolderkamer zitten

Blijkbaar is er toch iets doorbroken. Gisteravond riep hij me, en toen ik naar hem toeliep gaf hij me een enorme knuffel. Ook heb ik zaterdag weer een gesprekje met hem gehad. Als je wilt communiceren, moet er bij beide partijen een raam open staan. Anders lukt het niet. Soms zit je, om wat voor redenen dan ook, op je zolderkamer. Dus in gedachten, in je hoofd. Dan lukt communiceren niet. En als dat lang duurt, trekt de ander zich ook terug op zijn zolderkamer. En voor je het weet, jaag je elkaar op zolder. Mijn zoon hoorde dit toespraakje aan, en zei toen met een grijns dat hij het zo lekker rustig vond om op zolder te zitten. Ik heb hem toen gezegd dat hij daar gelijk in had, en er het volste recht toe had. Maar dat hij toch regelmatig ook beneden moet komen. Nu we deze metafoor hebben voor ons 'probleem', kan ik hem een volgende keer aanspreken: 'je zit veel op je zolderkamer. Kom je ook weer eens beneden kijken?'

Maar toch

Fijn dat je even met hem hebt kunnen spreken hierover. Ben je wel bewust dat het zo wel heel vaak zal gaan met pubers. Weken zwijgzaamheid en dan ineens denk je dat het over is omdat hij of zij zich weel leuk, lief, aardig gedraagt naar jou toe. Dit gaat vaak ook weer net zo snel over in zwijgzaamheid.
Probeer je er ook een beetje bij neer te leggen dat het wel eens zo kan gaan. In gesprek blijven is fijn als dat gaat maar als het niet gaat moet het geen huizenhoog probleem worden waardoor je dingen als die vakantie uit de weg wilt gaan. Ze houden echt wel van je(dat laat hij nu weer even merken toch). Ik denk zelfs dat je een heel vreemd signaal afgeeft door van die vakantie thuis te blijven. Je zoon zou zich dat wel eens heel erg aan kunnen trekken, al zou hij dat niet laten blijken.

Zijn zwakte of mijn zwakte

Ik zal goed nadenken over de vakantie. Maar ik heb het idee dat als ik niet mee ga, dat niet de schuld van mijn zoon is, maar een zwakte van mij: dat ik niet opgewassen ben tegen het zwijgen/negeren van mijn zoon.

Bellefleur..........

overweeg je serieus om niet mee te gaan omdat hij veel zwijgt?????
Je moet vlg. mij ook gewoon je zoon accepteren voor wie hij is en hoe hij is op dat moment. Realiseer je dat je hem ook heel erg afwijst als je dit doet. Ondanks het feit dat jij je afgewezen VOELT omdat hij zwijgt!

Dat ben ik met Koentje eens. Laat hem zijn wie hij is, ik ga ervan uit dat je ook graag wilt dat jij mag zijn wie je bent. Als er iets is om een band te hebben met je kinderen, dan vind ik dit toch een belangrijke factor.

misschien...

Misschien vind je het leuk om je te verdiepen in de kernkwaliteiten van Ofman. http://nl.wikipedia.org/wiki/Kwadrant_van_Ofman
Hiermee wordt duidelijk dat elke eigenschap (kwaliteit), valkuilen, uitdagingen en allergieen met zich meebrengen. Jouw zoon zit in jouw allergie nu, met zijn zwijgzaamheid. Misschien is het leuk om te kijken welke kwaliteit bij jou daardoor getriggerd wordt en dan dan de uitdaging daarachter zoeken.
Ik vind zwijgzaamheid namelijk helemaal geen slechte eigenschap. Ik heb een zus die almaar door praat, over alles, dat is pas irritant....

Een fluitende zoon, die me de oren van het hoofd kletst...

Die kernkwadranten is een goeie! Daar ga ik eens naar kijken. Overigens bleef zoon gistermiddag maar doorratelen over iets. De gedachte popte ineens op in mijn hoofd: kan ie niet even zijn mond houden? Het wordt me steeds duidelijker dat het zwijgzame periodes zijn. En niet een voortdurend zwijgen. Gisterochtend hoorde ik ineens een onbekend geluid. Ik hoorde mijn zoon fluiten! Dat had ik in maanden en maanden niet gehoord. Het lijkt wel of er door de ruzies en de gesprekken over dat zwijgen iets losgetrokken is. Dan heeft het hele gedoe zijn nut gehad. Ik wens mezelf toe dat ik een volgende zwijgzame periode wat laconieker kan benaderen. En verder, hebben we een dealtje gesloten. Als ik wil weten hoe een toets is gegaan, hoeft hij alleen maar a, b, of c te zeggen. A is goed, B is mwoah, en C is slecht. De details volgen dan later wel.

Goeie bellefleur!

Blij dat er iets is losgetrokken tussen jullie. Ik kan me bijna niet voorstellen dat je zoon wel gelukkig was met die situatie. En dat abc-systeem, grappig om te lezen. Zoiets doe ik ook wel eens, het werkt hier inderdaad.

Eigen rol niet zo groot

Zou je zoon niet eerder opgeruimd zijn , lopen te fluiten, omdat het in zijn leven nu even wat makkelijker loopt? School, vrienden, meisje die hij op het oog heeft heeft iets tegen hem gezegd oid?

Zou het kunnen dat je je eigen rol in zijn opgeruimdheid groter maakt dan ie is?

Ik heb eerder het idee dat door verplichte gesprekken en ruzies de periode van terugtrekken alleen maar wordt verlengd. Dat ze er een probleem bij hebben door onze behoefte aan contact. Aan geruststelling. Ze willen er niet over praten omdat de pijn van wat er in hun leven speelt dan aan de oppervlakte komt, en ze willen er juist even voor weglopen. Heb jij dat zelf ook wel eens? Dat je ergens niet over wil praten omdat je er nog niet naar wil kijken echt? En zo’n moeder die met argusogen al je bewegingen volgt, die graag wil horen dat je gelukkig bent, of in ieder geval wat er is zodat de slapeloze zorgenriedel in haar hoofd even vervangen wordt door de iets beter te verdragen oplossingenriedel, die maakt het erger.

Althans, zo werkt het hier. Ik heb een zoon van 17 en een dochter van 13. Mijn zoon heeft ook periodes dat hij zich terug trekt. Ik heb hier echt mee moeten leren omgaan. Wat jij zegt, het is goed om te zien dat het steeds tijdelijk is. Daarnaast ben ik wel gaan kijken naar wat me zo triggert in het gedrag, waardoor ik me zo machteloos en afgewezen kan voelen. Die gevoelens hebben zoals ik het zie niets met mijn zoon te maken, maar met vroegere ervaringen waardoor ik zijn gedrag niet kan zien voor wat het is, en er niet, zoals jij ook wenst, wat laconieker mee om kan gaan.

Ik zou wel op vakantie gaan. Er is geen manier waarop een kind van 15 dit kan uitleggen zonder zich afgewezen te voelen. Daarnaast is het voor je dochter ook sneu, dat de moeite die jij met je zoon hebt zo’n grote rol speelt dat je niet mee gaat op vakantie?

Zwijgen

Zwijgen hoeft op zich natuurlijk geen probleem te zijn, niet alles hoeft constant gedeeld te worden.
Maar er is ook zoiets als een normaal, sociaal met elkaar omgaan. Groeten en gedag zeggen. Reageren als er iets gevraagd wordt. Ik heb een zoon van zestien die zich ook regelmatig in zichzelf keert, maar ik zou het zeer respectloos vinden als hij niet normaal reageert op zijn mede gezinsleden. Anders kan één iemand zo'n grote stempel drukken op de sfeer in huis, waardoor anderen, niet alleen ouders maar ook broers en zussen, zich onprettig kunnen gaan voelen. Terugtrekken en zwijgen mag, op z'n eigen kamer, maar verder verwacht ik normaal sociaal gedrag naar anderen toe. En we zijn niet eens superstreng in de opvoeding, hoor!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.