contact met uitgevlogen kinderen
(Tja, jongvolwassen zijn ze al niet eens meer, onze kinderen. Ze hebben zelfs allemaal een gezin, sinds vorige week de laatste vader werd. Maar toch een gespreksonderwerp. stiekem binnengeloodst in deze rubriek.)
Vroeger was het in veel families gewoonte om in het weekend/op zondag samen koffie te drinken/te eten en bij te kletsen. Vaak waren grootouders de familieleden bij wie iedereen/de meesten binnen stapten voor zo'n contactmoment. Die tijd is bijna overal voorbij. In het weekend zien we bijna wekelijks 'het kind dat in hetzelfde dorp woont'. De andere niet/zelden. Niet vanwege ruzie of zo, ze hebben gewoon andere bezigheden.
.
Hoe houden jullie contact met broers/zussen/ouders?
Een vaste familiedag, een hobby of sport waar je elkaar treft? Andere succesformules?
mijn schoonouders zaten ook altijd elke zondag bij hun ouders Maar ja schoonmoeder was huisvrouw en de weekenden ging je gewoon alle ouders bezoeken. Dat was de regel
Zij vinden dat wij veel te weinig komen maar lossen het gelukkig wel op door naar ons te gaan. We proberen ook wel naar hun te gaan maar ja ik werk de helft van de weekenden en er zijn zo ongelooflijk veel dingen die je ook moet
Mijn ouders bezochten hun eigen ouders ook nooit wekelijks dus dat is een stuk relaxter. Die zie ik als het uitkomt
Pimpelmees67 schreef op 18-07-2023 om 09:00:
Toevallig pas een 'aanvaring' met mijn moeder gehad over dit onderwerp. Sinds het overlijden van mijn vader is de gewoonte erin geslopen om elke zondag langs te gaan. Maar dat ging inderdaad als een verplichting voelen. Zo ging ze bijvoorbeeld bellen om te vragen of we nog kwamen, op een tijdstip dat ze ons normaal gesproken verwachtte. Ging me schuldig voelen als ik 'ns een keer een week geen zin had.
Onze volwassen kinderen wonen nog thuis, dus daar kan ik nog niets over zeggen.
Hier ook zo dat ik elke zondag even langs ga en het soms toch als een verplichting voelt omdat ze inmiddels elke zondag op me rekent. Soms vraag ik wel eens of ze hierheen komt, voor mij ook wel eens fijn om niet de deur uit te hoeven en voor haar wat afwisseling. Natuurlijk ben ik blij dat ik mijn moeder nog heb en langs kan gaan dus begrijp me niet verkeerd. Doordeweeks spring ik soms ook even binnen als ik van mijn werk kom maar dat is niet elke week en ook niet op een vaste dag.
Onze zoon en vriendin wonen sinds een half jaar samen in het midden van het land, zijn ongeveer 2,5 uur onderweg als ze hierheen komen. Ze zijn altijd welkom en we laten het aan hen over wanneer ze komen. Ze komen meestal 1 keer per maand of per 6 weken, zelf gaan we ook wel eens naar hen maar veel minder vaak.
In principe elke week wel een of twee keer. Maar vaak loopt dat we gewoon zo, als dat dan een keer een week of 2/3 niet zo is, dan maakt niemand daar een probleem van. Ja, schoonouders wel, maar die zijn we helaas niet meer.
Ouders zaten vroeger ook elke zondagochtend bij Opa ( Rest van de grootouders waren helaas al overleden voordat ik 4 werd) en hebben heel duidelijk gemaakt: Dat willen we jullie absoluut niet aan doen. Kom wanneer je wil.
Nu won ik er hemelsbreed 1 km vanaf en wonen ze aan het voetbalveld, dus meestal schiet ik wel even langs na de wedstrijd zondagochtend.
Bij mijn ouders was dat inderdaad nog het geval. Elke zaterdag en zonder bij ouders op visite. Bij mijn schoonmoeder wordt dit ook nog gedaan/verwacht maar ik ga niet. Wil best een keer maar ga niet elke zondagmiddag daar zitten. soms loop ik er heen , drink kopje thee en loop meteen weer terug. Er wordt dan gekaart en daar geef ik niks om.
Man zijn zussen komen al jaren niet meer op de zondag dus het wordt wel minder. Er werd altijd ook verwacht dat met kerst,pasen,pinksteren etc de halve dag aangeschoven werd. Dan was ik heel de dag onderweg met kleine kinderen en daarna weer werken.
Dit gebeuren heeft er wel voor gezorgd dat wij dit bij de kinderen echt losgelaten hebben. Zeker omdat de kinderen eerst als bijbaan in de horeca werkten en nu dochter en vriendin van zoon weekenddiensten hebben,waren we meestal niet compleet.
We appen met dochter en rijden regelmatig haar kant op, ze schuift regelmatig onverwacht aan en we gaan regelmatig als gezin even ergens hapje eten of nodigen uit om hier met zijn allen te eten. Met de wisselende diensten is dit dan even puzzelen, maar t lukt regelmatig.
Zon woont nog thuis dus dat is makkelijker maar even broer zus contact doen we zo.
oja de feestdagen. Kerst pasen pinksteren hemelvaart. En moeder en vaderdag Ook op al die dagen worden we de hele middag verwacht.. ik vind het zwaar en zal het later anders doen
ik zie mijn volwassen kinderen elke week wel even. Ik moet er niet aan denken om ze zo weinig te zien als ik bij sommigen lees. Ze wonen dan ook vrij dichtbij, dat scheelt.
Verder hebben we meerdere keren in de week appcontact. Soms alleen maar even een geintje, soms een vraag over de app.
Mijn moeder zie ik meerdere keren per week, maar dat is voor mantelzorg, niet omdat ik dat graag wil.
Als je regelmatig op dezelfde dag naar je ouders gaat en dan ineens een dag niet gaat, dan kan ik me voorstellen dat je moeder even belt omdat ze er inmiddels rekening mee heeft gehouden. Is niet zo gek toch?
Ik ging een tijdje iedere woensdagmiddag naar mijn ouders met de kinderen, maar ook weer niet iedere keer. Op een gegeven moment ging ze ook bellen, kom je vanmiddag of niet? En dat irriteerde me omdat ik niet iedere keer kwam, en zoiets had, als ik langskom dan bel ik wel. Tot ik dat mopperend aan een collega zei, en die zei "het is toch niet zo'n moeite om je moeder even op de hoogte te stellen vooraf, of je wel of niet komt?" En ineens zag ik het onaardige van mij ervan. En sorry Pimpelmees, maar zo klinkt het bij jou ook, je kunt haar toch vooraf even bellen van, deze zondag kom ik niet, want zo raar is het niet dat ze erop gaat rekenen toch?
De afgelopen jaren bezocht ik mijn moeder (82) regelmatig om boodschappen te doen en dergelijke. Vaak ook op vrijdag middag even, dan gingen we een wijntje drinken. Op een gegeven moment, in een vrolijke bui, stuurden we mijn broer een berichtje of hij ook naar de 'vrijmibo' wilde komen. Uiteindelijk breidde dit uit en begonnen mijn broer en ik, en later zelfs vrienden van mijn broer, om 17.00 uur bij mijn moeder binnen te druppelen. Ik zag hoezeer ze daarvan genoot, en eerlijk gezegd vonden wij het ook altijd erg gezellig.
Op den duur werd dit een gewoonte die we volhielden, totdat ze ziek werd en overleed. Het waren kostbare momenten en geweldige herinneringen. Ik kan me simpelweg niet voorstellen dat ik mijn ouders maar een paar keer per jaar zou hebben gezien. Maar goed ik snap dat dat lastig wordt als je heel ver van elkaar af zou wonen (maar ik zou nooit zo ver van mijn ouders af hebben willen wonen, en gelukkig was die situatie er bij ons niet)
Vroeger gingen wij ook altijd op zondag naar onze grootouders. Alle ooms, tantes, neefjes en nichtjes waren daar dan ook. Ik heb daar ook leuke herinneringen aan. Toen de kleinkinderen (ik en mijn neefjes en nichtjes) ouder werden gingen wij ook geregeld door de weeks even koffie drinken bij de grootouders.
Zelf gaan wij niet op hele vaste dagen maar ik zie mijn ouders en schoonouders sowieso elke week maar meestal meerdere keren. Mijn ouders zijn nog steeds belangrijkere mensen in mijn leven. We gaan regelmatig samen eten of even op de koffie.
Libertine schreef op 18-07-2023 om 08:14:
[..]
Dan kunnen ze toch ff bellen en dat laten weten? “Hoi, we hebben zin jullie even te zien. Vind je het goed als we morgen even langswaaien?”
Het lijkt soms wel, tenminste in mijn omgeving, dat ouders er vanuit gaan dat de kinderen vooral naar hen komen. Maar andersom kan toch ook prima? Vraag ze wanneer je voor ze kunt koken en ga er heen met een tas boodschappen. Sluit aan bij hun leven ipv andersom.
Zo lang ze nog fit zijn zie ik het inderdaad ook wel als iets dat beide kanten op gaat. Wij eten regelmatig met (schoon)ouders, maar ze komen net zo vaak naar ons als wij naar hun. Ze nemen ook nog vaak eten mee.
1968 schreef op 18-07-2023 om 10:01:
Als je regelmatig op dezelfde dag naar je ouders gaat en dan ineens een dag niet gaat, dan kan ik me voorstellen dat je moeder even belt omdat ze er inmiddels rekening mee heeft gehouden. Is niet zo gek toch?
Ik ging een tijdje iedere woensdagmiddag naar mijn ouders met de kinderen, maar ook weer niet iedere keer. Op een gegeven moment ging ze ook bellen, kom je vanmiddag of niet? En dat irriteerde me omdat ik niet iedere keer kwam, en zoiets had, als ik langskom dan bel ik wel. Tot ik dat mopperend aan een collega zei, en die zei "het is toch niet zo'n moeite om je moeder even op de hoogte te stellen vooraf, of je wel of niet komt?" En ineens zag ik het onaardige van mij ervan. En sorry Pimpelmees, maar zo klinkt het bij jou ook, je kunt haar toch vooraf even bellen van, deze zondag kom ik niet, want zo raar is het niet dat ze erop gaat rekenen toch?
De afgelopen jaren bezocht ik mijn moeder (82) regelmatig om boodschappen te doen en dergelijke. Vaak ook op vrijdag middag even, dan gingen we een wijntje drinken. Op een gegeven moment, in een vrolijke bui, stuurden we mijn broer een berichtje of hij ook naar de 'vrijmibo' wilde komen. Uiteindelijk breidde dit uit en begonnen mijn broer en ik, en later zelfs vrienden van mijn broer, om 17.00 uur bij mijn moeder binnen te druppelen. Ik zag hoezeer ze daarvan genoot, en eerlijk gezegd vonden wij het ook altijd erg gezellig.
Op den duur werd dit een gewoonte die we volhielden, totdat ze ziek werd en overleed. Het waren kostbare momenten en geweldige herinneringen. Ik kan me simpelweg niet voorstellen dat ik mijn ouders maar een paar keer per jaar zou hebben gezien. Maar goed ik snap dat dat lastig wordt als je heel ver van elkaar af zou wonen (maar ik zou nooit zo ver van mijn ouders af hebben willen wonen, en gelukkig was die situatie er bij ons niet)
Tuurlijk kan ik bellen, doe ik ook meestal.
Maar soms heb je zelfs onverwachts wat anders, bijvoorbeeld zelf visite, en dan schiet dat er wel eens bij in.
Soms geef ik de week van te voren al aan dat ik de volgende week niet kom omdat er andere plannen zijn.
En als ik bel, is dat altijd vervelend, omdat ze dan verzucht dat ze me weeeeeer een week niet ziet, en dat irriteerde me vreselijk. Dus daar ging die aanvaring over.
Mijn moeder woonde in de buurt op loopafstand. Dus daar ging ik dan vroeger heel vaak even langs voor een kop koffie of zo. Zeker toen dochter nog klein was. Mijn moeder woonde naast de school. Bracht ik kind weg en ging op mijn vrije dag meteen dan even langs. Stond ik om 8.30 voor de deur 🤣
Helaas is ze nu overleden. Zus woont ook in de buurt . Niet op loopafstand maar kleine 10 minuten fietsen. Die zie ik ook regelmatig en vaak spontaan. App sturen ben je thuis? En dan kwartier later er zijn.
Dus geen vaste dagen/tijden.
Ik hoop dat als dochter het huis uit gaat, ze ook in deze stad blijft. Dan ga je toch sneller spontaan langs.
En als ze dat niet doet, ben ik bang dat man wil verhuizen naar haar 😝
absor schreef op 18-07-2023 om 09:53:
oja de feestdagen. Kerst pasen pinksteren hemelvaart. En moeder en vaderdag Ook op al die dagen worden we de hele middag verwacht.. ik vind het zwaar en zal het later anders doen
Ik ben blij dat kerst er na corona ook af is; die andere dagen deden we al niet aan.
Mijn schoonzus organiseerde eerst nog wel eens een paasbrunch en dan kwamen mijn schoonouders natuurlijk ook, maar sinds de kinderen een paar keer op paaskamp zijn geweest heb ik daar niets meer over gehoord.
absor schreef op 18-07-2023 om 09:53:
oja de feestdagen. Kerst pasen pinksteren hemelvaart. En moeder en vaderdag Ook op al die dagen worden we de hele middag verwacht.. ik vind het zwaar en zal het later anders doen
Vroeger kwamen we wel allemaal samen op een van de kerstdagen, was altijd gezellig en met pasen maar dat was alleen met kinderen en partner. Vader- en moederdag ook. Pinksteren en hemelvaart waren geen bijzondere dagen. Bij verjaardagen kwamen we ook langs uiteraard.
Onze zoon vindt het zelf fijn om op onze verjaardag of het weekend erna langs te komen maar dit is zeker geen verplichting van onze kant. Op vader- en moederdag belt hij even en stuurt soms een kaartje, vinden we ook al prima. Als ze bij kerst kunnen komen, prima, kan het niet dan is het ook geen probleem. En met die andere dagen heb ik niks, bij pasen doe ik dan wel een lunch waarbij mijn moeder kan aanschuiven en bij kerst ook.
Wilgenkatje, ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom je dit vraagt. Ik ken je natuurlijk niet, maar je post doet me denken aan mijn eigen ouders. Misschien ben jij ook wel ongeveer van hun generatie.
Wat jij beschrijft wat je gewend bent, families die samenkomen bij opa en oma, ken ik inderdaad vanuit mijn eigen jeugd. En helaas zie ik dat dit verwachtingspatroon zich heeft voortgezet bij mijn ouders (die overigens gescheiden zijn, net als mijn schoonouders, waardoor wij maar liefst 4 adressen moeten bezoeken als we iedereen willen zien).
Ik zeg niet dat jij zo bent hoor, maar wat mij enorm stoort is de verwachting dat volwassen kinderen altijd het bezoek moeten afleggen. Terwijl: de situatie is nu zo anders dan vroeger. Ten eerste wonen wij op 1,5 uur rijden bij iedereen vandaan, wij woonden vroeger in hetzelfde dorp allemaal.
Ten tweede: man en ik werken allebei fulltime. Dus het weekend gaat op aan huishouden, boodschappen en dan nog een beetje iets met je eigen gezin. Zowel mijn ouders als schoonouders vinden van alles van het feit dat wij zoveel werken en daardoor geen tijd hebben in de weekenden, maar ze komen geen van allen ooit naar ons. Terwijl ze inmiddels allemaal
met pensioen zijn, dus tijd genoeg…
Wilgenkatje, het is echt anders dan vroeger. En het vraagt veel van jonge ouders om werk, kinderen en huishouden te combineren. Ik denk zomaar dat jouw leven een stuk rustiger is. Ik zou je aanraden om zelf die kant op te gaan. En helemaal fijn als je hen dan misschien ergens mee kan ontlasten…
Mijn uitgevlogen dochter woont op 10 minuten wandelafstand, maar we zien elkaar onregelmatig. Af en toe gaan we samen een bakkie doen of gaan we even wandelen, of komt ze samen met haar vriend eten. En elke week gaat er wel eens een niet erg diepgaand appje over en weer.
Vroeger kon ik met mijn moeder een uur aan de telefoon hangen, maar dat lukt me met mijn dochter niet, we moeten elkaar zien voordat we in praatmodus raken.
Mijn broer heb ik al een hele tijd niet gezien, op de één of andere manier lukt afspreken nooit. We appen wel af en toe.
Mijn ouders leven niet meer, dat is al meer dan 25 jaar zo, en er is eigenlijk geen familiebezoek meer sinds die tijd. Mijn schoonouders zijn ook al meer dan 10 jaar niet meer onder ons, we gaan af en toe nog naar mijn zwager.
Overigens gefeliciteerd Wilgenkatje, hoe vaak ben je al grootouder? Zie je je kleinkinderen dan ook niet echt vaak? Zou je dat vaker willen?