Dochter (vervolg)
eerder heb ik veel gehad aan alle adviezen en wijze woorden hier. Ondanks dat het soms ook ingewikkeld was om daaruit te destilleren wat voor ons het beste was.
Op dit moment is het allemaal weer erg ingewikkeld. Dochter is gestopt met haar opleiding. Woont bij vriend.
Vorige week zondag zijn we na volstrekt onnavolgbare en zorgelijk appjes van haar kant naar adres v vriend gereden, omdat we bezorgd waren en haar simpelweg wilden zien. (Noot: we waren daar nog nooit geweest)
Wat we daar aantroffen was echt heel verdrietig. Een vies, stinkend, verwaarloosd mini studiootje. Overal troep. Een cm stof op alle horizontale oppervlakken. Overal kleren. Vieze vaat. Andere zooi. Een dochter die totaal de weg kwijt is. Angst. Stress. Paniekaanvallen. Wilde naar de huisarts. Omdat die nog bij ons in het dorp zit ( ze woont daar soort v illegaal) hebben we haar meegenomen, zodat ze maandagochtend kon bellen en er hopelijk direct heen.
ze is maandag naar de huisarts geweest. Die zegt: psycholoog. maar ja. Wachtlijsten….
beetje gepraat. Ze is failliet. Contract bijbaantje was niet verlengd ( denk omdat ze door al haar stress en paniek te vaak verstek heeft laten gaan) . Nul inkomsten meer. En nog een paar tientjes op de bankrekening. Ze heeft stress en paniek want komt tot bijna niks. Kruipt weg. Ziet niemand. We hebben aangegeven dat ze natuurlijk welkom was om voor een tijdje thuis te komen wonen. Goedkoop, rustig, beetje reinheid en regelmaat. Dat wilde ze wel, zag eigenlijk ook geen andere optie. Is eigenlijk op dit moment ook amper in staat tot betaald werk denk ik.
Inmiddels liggen er 4 tassen stinkende kleren hier en is zij terug naar vriend. Na 3 dagen praten over ( voor hem) de stress van ons ( onverwachte) bezoekje aldaar moet er nu nog een vol weekend verder worden gepraat over haar plannen om even weer bij ons te gaan wonen. Dat is nu gaande. In haar eigen woorden komt ze morgen terug naar ons , maar ik moet het nog zien. We zien en spreken vriend erg weinig, maar wat we de afgelopen week hebben meegekregen hebben we echt het idee dat hij (ook) heel erg in de problemen zit. Hij zit nog steeds in de bijstand, en heeft geen enkele vorm van dagbesteding, maar ik krijg nu ook echt het idee dat deze man een ernstige sociale fobie heeft oid. En echt een kluizenaarsbestaan leidt in zijn echt onvoorstelbaar vervuilde appartementje. Wat dochter aangeeft is dat hij mega stress heeft bij het idee dat dochter zich bij ons thuis gaat herpakken. Dat dat slechts 15 km verderop is en dat we hem van harte hebben uitgenodigd om zich vooral welkom te voelen bij ons…landt niet. volgens dochter ‘zijn er problemen met z’n auto en reist hij niet met de bus (??)’ dus kan hij niet bij ons komen.
Ondertussen weet ik echt niet meer wat wijsheid is en waar ik op moet hopen. Ik weet wel dat ik aan de ene kant dolblij ben als ze in ieder geval tijdelijk even uit haar huidige setting weg is. Maar zie tegelijkertijd overal valkuilen en beren op de weg als ze weer thuis komt wonen….
Pfffffff….
Cleopatra. schreef op 01-04-2023 om 18:15:
[..]
[Quote verwijderd]
Volkomen ongepast wat mij betreft om te suggereren dat er niet voldoende liefde gegeven wordt.
Verder kun je als ouders heel weinig afdwingen als een kind eenmaal meerderjarig is (en daarvoor eigenlijk ook maar weinig).
Daglichtlamp schreef op 01-04-2023 om 18:28:
[..]
Volkomen ongepast wat mij betreft om te suggereren dat er niet voldoende liefde gegeven wordt.
Verder kun je als ouders heel weinig afdwingen als een kind eenmaal meerderjarig is (en daarvoor eigenlijk ook maar weinig).
-knip-
hoi Cleopatra,
ik heb msch niet alle achtergrond info gegeven. Sorry, t is een lang verhaal. Met een flinke voorgeschiedenis.
We vermoeden al een tijdje dat er ‘iets’ met dochter is. Door een eerdere destructieve relatie, en het effect dat de Corona lockdown op haar heeft gehad in een toch al kwetsbare periode hebben we dat pas relatief laat bedacht. Dat zoiets aan de hand zou kunnen zijn. Iets van ADD of ASS. Maar ook daar loopt ze wat voor weg. Om daar werk van te maken. ( overigens. Ik heb meermaals gelezen dat bij meisjes, en dan vooral bij slimme meisjes, het vaak erg lang duurt voor er ontdekt wordt dat er ‘iets’ met ze is. Dus msch ook niet zo gek dat dit nu oas bovenkomt. Hoewel ik het in retrospect ook wel zie dat veel van haar ‘issues’ vroeger ook al wel speelden. Maar goed. Achteraf gemakkelijk praten)
Ze krijgt heel veel liefde van ons. En alle support die we kunnen bedenken. Vorig jaar een heel gaaf en intensief tussenjaar gedaan. Om zichzelf een beetje terug te vinden.
Ze mag gratis bij ons wonen. Natuurlijk.
Roepen dat ze ‘die nietsnut’ moet dumpen of contact verbieden is msch wel heel aardig, maar gaat niet werken. We hebben haar vorig jaar ( samen met de coach van haar tussenjaar) geprobeerd over te halen een time out te nemen en eerst eens uit te vinden wie ze zelf is, wat ze wil, echt op eigen benen te leren staan. Is hopeloos mislukt, ze is linea recta bij hem ingetrokken.
Ik hoop dat we dicht bij dat diepste punt zijn. En dat we haar mogen helpen daar uit te klauteren.
Mija schreef op 01-04-2023 om 17:26:
Een psycholoog? Op de wachtlijst? Lijkt mij too little too late. Ik zou proberen veel steviger door te pakken. Je dochter is compleet vastgelopen in haar ontwikkeling. Ik zou deze club eens bellen: https://xperanza.nl/ en kijken of je dochter helemaal en voor langere tijd uit de situatie met haar vriend kunt krijgen. Deze organisatie biedt trajecten in Spanje voor jongeren tot 23 jaar. Ik ken een jongere die dat gedaan heeft en die heeft grote stappen gemaakt daar. Ik zou eerst die organisatie bellen, de situatie uitleggen en dan vragen of zij je kunnen helpen je dochter te motiveren. Dus niet eerst aan dochter vragen: zou je dit willen, want dat wil ze natuurlijk niet. Maar ze heeft het wel nodig. En bij jullie, dat lijkt me kortdurend eventueel nog wel te doen maar op de duur gaat dat niet goed, vrees ik.
Wat een ontzettend lastige en verdrietige situatie IngridT. Je kunt maar zoveel voor haar doen als zij toestaat.
ik vrees dat als ze haar dochter een traject in Spanje aanbieden, ze na drie dagen weer naar haar vriend kruipt.
Bemoeizorg inschakelen lijkt mij handiger.
En praktisch kom je echt niet in aanmerking in een opname in de GGZ (of dat nu in Spanje is of gewoon in een kliniek in Nederland) als niet eerst geprobeerd is of ambulante hulp genoeg is.
Je klinkt heel liefdevol TO . Je bent er voor haar en dat weet ze .
haarklover schreef op 01-04-2023 om 18:41:
[..]
ik vrees dat als ze haar dochter een traject in Spanje aanbieden, ze na drie dagen weer naar haar vriend kruipt.
Bemoeizorg inschakelen lijkt mij handiger.
Bemoeizorg inschakelen kan altijd nog. Ik zou het inderdaad niet zo confronterend aanpakken. Deze organisatie doet ook gewoon zorg en diagnostiek in Nederland. Onder het mom van kortere wachtlijst (hoop je dan) kun insteken op een oriënterend gesprek of intake. En dan zie je wel hoe ver ze komen. Ik zou inderdaad zeker niet als ouders aan dochter vertellen dat het de bedoeling is dat ze naar Spanje gaat. Maar wie weet kan de intaker haar overtuigen? Of er wordt hier in NL zorg opgestart en later doet de mogelijkheid voor een intern traject zich voor?
Je kunt het niet afdwingen, dat snap ik heus wel. De kans is natuurlijk groot dat het niet lukt. Maar de situatie lijkt me echt wel serieus genoeg voor een intern traject. Als ik het verhaal van IngridT goed lees, is er geen enkel levensgebied meer waarop dochter wel enigszins oké functioneert. Het zou kunnen dat dat op enig moment in een intake proces tot haar gaat doordringen.
Roos55 schreef op 01-04-2023 om 19:07:
Je klinkt heel liefdevol TO . Je bent er voor haar en dat weet ze .
Dank je wel Roos
Het enige mezelf wel eens afvraag is of ik er vroeger soms iets te veel voor haar ben geweest, ze was als jongste, en als enige meisje in het gezin degene die zich altijd graag alles liet aanleunen, en wachtte tot ze door de oudere broers ( of vriendinnetjes) op sleeptouw werd genomen. Het was een rol die haar goed paste. En het duurde best lang voor het begon op te vallen hoe weinig ze eigenlijk zelf het voortouw nam. En in een notendop is dat eigenlijk nog steeds wat er speelt in haar leven. Dat ze geen initiatief neemt. En zich laat meevoeren door wie er dan ook maar op haar pad komt.
( en ja, dan zet ik haar dus neer als dat hulpeloze meisje. Zo moeilijk. Want dat wil ik helemaal niet. En zij ook niet. )
Mija schreef op 01-04-2023 om 19:43:
[..]
Bemoeizorg inschakelen kan altijd nog. Ik zou het inderdaad niet zo confronterend aanpakken. Deze organisatie doet ook gewoon zorg en diagnostiek in Nederland. Onder het mom van kortere wachtlijst (hoop je dan) kun insteken op een oriënterend gesprek of intake. En dan zie je wel hoe ver ze komen. Ik zou inderdaad zeker niet als ouders aan dochter vertellen dat het de bedoeling is dat ze naar Spanje gaat. Maar wie weet kan de intaker haar overtuigen? Of er wordt hier in NL zorg opgestart en later doet de mogelijkheid voor een intern traject zich voor?
Je kunt het niet afdwingen, dat snap ik heus wel. De kans is natuurlijk groot dat het niet lukt. Maar de situatie lijkt me echt wel serieus genoeg voor een intern traject. Als ik het verhaal van IngridT goed lees, is er geen enkel levensgebied meer waarop dochter wel enigszins oké functioneert. Het zou kunnen dat dat op enig moment in een intake proces tot haar gaat doordringen.
Klopt Mija. Dat zat ik net ook met m’n man te bespreken. We kennen best veel jongeren met ‘gedoe’. Kinderen v vrienden, en ik werk in t VO dus ook daar voorbeelden zat. Maar de meeste vsn die kinderen ontspoorden bv mentaal, of qua opleiding, maar hadden dan in ieder geval nog iets van een hechte vriendengroep, of woonden nog thuis, bij ouders.
dochter is nu volledig het spoor bijster qua opleiding/ studie/ ontplooiing. Heeft ook geen baan(tje) of vrijwilligerswerk. Dus geen geld/ inkomen. Woonsituatie is zoals ik beschreef dramatisch. En haar sociale netwerk is minimaal. Eigenlijk alleen 24/ 7 contact met / bij vriend. Toen ze me vertelde dat ze 3 volle dagen met hem heeft gepraat over de stress bij hem mbt ons onverwachte bezoekje. en dat het haar dus niet echt gelukt was ( want te weinig tijd) om hem te vertellen dat ze uit praktische en financiële overwegingen even weer bij ons gaat wonen…..dat is toch bizar? ik kan me bijna niet voorstellen wat dat met haar doet.
Die club die jij noemde zit vlak bij ons. Ik ga ze in ieder geval bellen. Ga ook met m’n eigen huisarts praten over mijn zorgen over haar. En over die Bemoeizorg. Of andere opties. En heb nog een tip gekregen van een vriendin over een goede vrijgevestigde therapeut in de buurt.
Eerst maar eens afwachten of ze morgen zoals ze zelf heeft aangegeven mee naar huis komt. Ze vond het fijn als ik haar kwam halen. Haar voorstel: 1300.
IngridT schreef op 01-04-2023 om 19:51:
[..]
Dank je wel Roos
Het enige mezelf wel eens afvraag is of ik er vroeger soms iets te veel voor haar ben geweest, ze was als jongste, en als enige meisje in het gezin degene die zich altijd graag alles liet aanleunen, en wachtte tot ze door de oudere broers ( of vriendinnetjes) op sleeptouw werd genomen. Het was een rol die haar goed paste. En het duurde best lang voor het begon op te vallen hoe weinig ze eigenlijk zelf het voortouw nam. En in een notendop is dat eigenlijk nog steeds wat er speelt in haar leven. Dat ze geen initiatief neemt. En zich laat meevoeren door wie er dan ook maar op haar pad komt.
( en ja, dan zet ik haar dus neer als dat hulpeloze meisje. Zo moeilijk. Want dat wil ik helemaal niet. En zij ook niet. )
We zijn allemaal maar goedwillende vrijwilligers IngridT. En wat bij het ene kind goed werkt, werkt bij het andere kind absoluut niet. Ik heb sowieso mijn twijfels over de invloed die wij als opvoeders nu echt op onze kinderen hebben.
Hier drie kinderen en echt wel dezelfde opvoeding, maar toch compleet andere kinderen.
Je hebt je best gedaan om haar een stabiele basis te bieden en nu is het roeien met de riemen die je hebt.
En wat betreft het frauderisico: was het niet zo dat dat vooral zijn probleem was? Niet dat dat minder sneu is, maar de vraag is wel wat nu echt in het belang van je dochter is.
Oh, wat een moeilijke situatie IngridT. Het liefst sluit je haar op in je huis tot alles weer goed gaat. Fijn dat hier zoveel mensen zijn met goede adviezen. Hopelijk heb je er wat aan. Van mij een dikke knuffel!
Ik zag laatst bij de huisarts in de wachtkamer dat er een meldpunt Zorgwekkend Gedrag is dat je kunt bellen voor advies. Wat mij nog bijstaat daarover dat dit ook (juist) is bedoeld voor mensen die geen overlast veroorzaken maar zelf steeds verder wegzakken en bv niet meer in het openbaar komen, niet goed meer voor zichzelf zorgen, in een vervuild huis wonen etc. Misschien goed om hen eens te bellen en de situatie aan hen voor te leggen.
Stapje voor stapje, er hoeft nu niet meteen heel veel. Stap 1 is hopelijk dat je haar morgen gaat halen. En dan laat je haar gewoon even zijn. Niet praten, niet pushen, geen plannen of ideeën opperen, niet praten over coaching, psycholoog of wat dan ook. Gewoon even laten zijn. Het initiatief helemaal bij haar laten. Dan komt er hopelijk voor haar wat meer ruimte en afstand om wat kleine stapjes te maken.
To wat vreselijk verdrietig deze situatie. Wat je kunt doen is (met haar toestemming) in overleg met de huisarts en het wijk/zorg team van de gemeente. Ze is meerderjarig dus zonder haar toestemming mogen ze jou geen informatie geven of helpen. Alle hulp is op vrijwillige basis. Bemoeizorg kan je wel altijd informeren naar de mogelijkheden. Maar ook daar moet iemand medewerking verlenen.
Belangrijk is om haar serieus te nemen en een lijntje te houden. Vanzelfsprekend ga je niet die vriend helpen. Die heeft eigen opties als hij dat wil. Het lijkt erop dat ze behalve jong ook beïnvloedbaar is. En natuurlijk wil hij haar niet kwijt. Hij heeft haar afgezonderd en zijn wereld ingetrokken. En in zijn ogen verstoren jullie dat weer. Gelukkig staat dochter nog voor jullie open. En hopelijk kunnen jullie haar langzaam bij hem wegkrijgen. Maar ze zal moeten werken aan haar problemen. Anders is hij (of de volgende) er zo weer.
Ik zou ook met haar in gesprek gaan over bewindvoering. En tot die tijd toezicht houden op haar rekening (vraag een extra pas aan en zorg voor inloggegevens.
Kijk naar een langdurige vorm van anticonceptie (spiraal, implanon etc). Anders heb je er wellicht een probleem bij.
Je kunt in de stad waar ik werk zelf rechtstreeks met het sociaal wijkteam bellen. Alle casussen worden geïnventariseerd en 2 maal per week besproken en dan doorgezet naar de juiste hulpverlener. Voor hele moeilijke casussen met mensen die zelf geen hulp willen wordt bemoeizorg ingezet. Ik zou bellen en ik vermoed dat de huisarts dit ook wel weet daar kun je ook advies vragen. ( Of woont je dochter nu in een andere stad🤔) desnoods bel je eerst anoniem.
Dat van die fraude zou ik mij nu geen zorgen om maken.. het is niet zo dat maatschappelijk werkers dit gelijk gaan melden bij de belastingdienst of gemeente. En al komt het wel boven water.. dan is dat beter. Zo kan het ook niet doorgaan. Verder heeft zij nu geen enkele inkomsten..dus is er nu geen sprake van dubbele inkomens en teveel ontvangen bijstand. Dit is allemaal heel complex.
Je kunt haar naar Spanje laten gaan maar ik heb daar persoonlijk mijn vraagtekens bij. Hij heeft haar een soort van nodig en zij lijkt geen eigen beslissingen te kunnen maken. Zo houden ze elkaar in de greep. Denk je echtndat ze dan vrijwillig een aantal maanden in Spanje gaat zitten? Dat lijkt mij voor iemand als je dochter een veel te grote stap. Als je denkt dat er ook sprake is van ASS/ADD dan heeft ze ook daar heel veel begeleiding en onderzoek nodig. Maar ik ken de stichting niet... Navragen en onderzoeken of dit wat is kan altijd. Ik zou verschillende routes proberen.
Wat een zorg Ingrid. Nogmaals heel veel sterkte