Dochter (vervolg)

Nu zelf eerst maar even een fijne wandeling in de buitenlucht, al dan niet met zoon, kampioen rust, of liever alleen. Of even knuffelen met de kat.

IngridT, wat vreselijk! Er zijn al veel goede dingen gezegd. Zorg dat het lijntje blijft. Zodat ze weet dat ze bij jullie terecht kan, wanneer ze er aan toe is. Maar vreselijk moeilijk om dit te moeten aanzien 

Ik dacht eerst nog 'maakt niet uit hoe ze komt, als ze maar komt'. En dan gaat ze gewoon weer terug. Ik kan me niet voorstellen dat ze gelukkig is daar en met hem. Hele dag op elkaars lip, geen dagbesteding, geen enkele prikkeling van alles wat het leven de moeite waard maakt. Paniekaanvallen en stress over geld dat er niet is.
Ik vermoed dat dat gaat om het achterlaten van dat wat nu 'vertrouwd' is. En dat is ook eng. Want hoe gaat vriend zich dan redden? Ze voelt zich verantwoordelijk voor hem terwijl ze de verantwoordelijkheid voor zichzelf al niet aan kan.

Je vroeg me of mijn vader me zou uitleggen waarom hij me weg zou halen daar. Waarschijnlijk 'omdat ik zie dat het niet goed gaat met jou en omdat de situatie niet gezond is'. Of iets in die trant. En iets als 'zo lang ik financieel verantwoordelijk voor je ben heb ik ook dingen over je te zeggen' (wat geen tip is). 
Nu is deze situatie nooit nodig geweest gelukkig, maar ik ken wel uit mijn omgeving een voorbeeld waar de ouders hun dochter van 27 met baby hebben weggehaald uit haar relatie omdat haar partner haar mishandelde en als huissloofje gebruikte (en hij ging ook nog vreemd kwamen ze later achter). 

ik weet niet hoeveel ruimte je zelf hebt om actief bij te springen Ingrid. En je moet in de eerste plaats natuurlijk ook zorgen dat je er zelf niet aan onderdoorgaat. Er komt een moment waarop je een volwassen kind niet meer kan helpen. Maar ik denk dat jullie nog niet op dat punt zitten, wel? Ik zou zelf denk ik zoveel mogelijk contact houden. Het tweetal wekelijks te eten vragen. Aanbieden om wekelijks samen schoon te maken. Een wekelijkse lunchafspraak met dochter. Aanbieden om haar naar baantje te brengen. Alles om te proberen om de lijn met jullie vast te houden en structuur en normaliteit trachten te brengen. Maar dat moet houdbaar zijn voor jouzelf en je dochter moet er natuurlijk voor open willen staan. Heel veel sterkte gewenst!!! Ik hoop dat je zelf ergens hulp vindt!

Ze kan niet toegeven dat ze daar niet gelukkig is. Die stap is nog veel te groot.

Misschien kan ze wel ontdekken dat ze thuis gelukkiger is. Ik zou daarom inzetten op wekelijks contact.

Kun je geen wekelijkse familie-avond in het leven roepen? Voor haar en haar broers. Gezellige samen eten en een beetje bij praten? En het dan vooral niet hebben over roze olifanten in de kamer. 

Zodat jullie haar weer wat bij jullie familie naar binnentrekken.

IngridT schreef op 02-04-2023 om 15:44:

[..]

Maanlicht,

Hij wil niet bij ons thuis komen. Hij wil ons eigenlijk ook niet in zijn/ hun huis. Ze heeft vooralsnog geen baantje. En wil niet onze bemoeienis dat te regelen. Ik durf amper een lunchafspraak oid met haar te maken omdat ze me ( achteraf) vertelt dat ze ‘ dan eigenlijk alleen komt om mij te pleasen’. Of zich op t laatste moment afmeldt met een smoes ( want als ze zich zo slecht voelt dat mooi weer spelen niet lukt dan duikt ze.). Ze neemt zelf geen initiatief tot contact.

Dus, moeilijk.

Ik denk dat het nu vooral belangrijk is dat er contact is. Ook al zegt ze dat ze dat doet om jou te pleasen. Het is in ieder geval iets.

Ik dacht dat je misschien aan kon bieden dat ze bij jullie de was kan doen, dat lijkt bij vriend niet te kunnen? En misschien kunnen de broers af en toe contact initiëren? Ik ga naar huis/papa en mama, kom je ook langs, dan zie ik jou ook even?

Ik denk dat het, hoe moeilijk ook, toch belangrijk is te blijven beseffen dat dochter wel degelijk iets positiefs vindt in die relatie. Waarschijnlijk voelt ze zich in alle andere contacten steeds meer een waardeloze loser, omdat ze zichzelf ook heus vergelijkt met andere mensen en het heel confronterend voor haar is dat ze in vergelijking met alle andere mensen zo’n trieste puinhoop van haar leven maakt. Ze voldoet aan niemands verwachtingen. Alleen in relatie tot hem voelt ze zich niet waardeloos. Ze vindt in die relatie dus in ieder geval een vorm van identiteit en verbinding die ze niet heeft kunnen vinden in de ‘gewone’ wereld. Hij is blij met haar, waardeert haar. De rest van de wereld voelt voor haar waarschijnlijk ontoegankelijk en vijandig. Ze ervaart waarschijnlijk veel druk om zich aan te passen en het is haar niet gelukt. Ik snap ergens best dat ze probeert zich te verschansen in een wereld die behoorlijk is afgescheiden van de wereld waarin ze zich zo slecht en waarschijnlijk ook moegestreden voelt, samen met iemand voor wie dit ook normaal is of er via een bizar verhaal zelfs iets positiefs van maakt. Het is alleen zo ongezond voor haar. Het middel wordt erger dan de kwaal en er ontstaan meer en meer problemen. Dat maakt het echt vreselijk. En vreselijk moeilijk om aan te zien 🥲. 

wat een moeilijke situatie.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat je alle hoop op de hulp van een psycholoog moet richten ook, daar wacht je sowieso gerust twee jaar op en dan nog is het geen wondermiddel. Geen idee of het werkt, maar ik denk wel wat als je je hele aanpak nou eens omgooide en aan je dochter dat ook laat weten, helemaal uit de weerstand tegen de relatie maar gaan meewerken op een hele praktische manier. Roeien met de riemen die je hebt, als in de situatie met haar bespreken met een plan van aanpak: lieve schat, ik zie nu in dat dit de ware man voor je is, hij kan helaas niet werken, dus zorg zo snel mogelijk dat jij fulltime aan de slag gaat. Tuurlijk moet je je bij hem inschrijven, dan verliest hij zijn uitkering en wordt jij kostwinner. Jij zorgt ook voor het huishouden, dus neem je een poets aan. Als hij daar niet tegen kan, ja dan moet je dat maar zelf doen in de avonden en het weekend. Hij kan misschien wel boodschappen doen en koken. Oh dat trekt hij niet, tja, dan moet je dat ook maar zelf doen, dat kan dan niet anders. Ja hij heeft jou toch ook gered, dit terug doen is wel het minste toch? Maar wat fijn dat je je bestemming in het leven hebt gevonden en dat hij je zo gelukkig maakt.

Spelen haar broer/zus een belangrijk rol in haar leven? Zouden ze iets kunnen ondernemen?
Eigenlijk zou je bijna wensen dat de situatie doorgebroken wordt door iets externs: huurbaas, politie, etc. 
sini

Mija schreef op 02-04-2023 om 16:28:

Ik denk dat het, hoe moeilijk ook, toch belangrijk is te blijven beseffen dat dochter wel degelijk iets positiefs vindt in die relatie. Waarschijnlijk voelt ze zich in alle andere contacten steeds meer een waardeloze loser, omdat ze zichzelf ook heus vergelijkt met andere mensen en het heel confronterend voor haar is dat ze in vergelijking met alle andere mensen zo’n trieste puinhoop van haar leven maakt. Ze voldoet aan niemands verwachtingen. Alleen in relatie tot hem voelt ze zich niet waardeloos. Ze vindt in die relatie dus in ieder geval een vorm van identiteit en verbinding die ze niet heeft kunnen vinden in de ‘gewone’ wereld. Hij is blij met haar, waardeert haar. De rest van de wereld voelt voor haar waarschijnlijk ontoegankelijk en vijandig. Ze ervaart waarschijnlijk veel druk om zich aan te passen en het is haar niet gelukt. Ik snap ergens best dat ze probeert zich te verschansen in een wereld die behoorlijk is afgescheiden van de wereld waarin ze zich zo slecht en waarschijnlijk ook moegestreden voelt, samen met iemand voor wie dit ook normaal is of er via een bizar verhaal zelfs iets positiefs van maakt. Het is alleen zo ongezond voor haar. Het middel wordt erger dan de kwaal en er ontstaan meer en meer problemen. Dat maakt het echt vreselijk. En vreselijk moeilijk om aan te zien 🥲.

Ik denk dat hier heel veel in zit. Iedereen vergelijkt zichzelf met zijn/haar omgeving. Dat hoeft niet en is ook niet altijd wenselijk, maar we doen het toch. Als het dan niet lukt om te voldoen aan je eigen verwachtingen en die van je omgeving, dan zoek je je heil in een omgeving waar geen verwachtingen bestaan, behalve thuis op de bank zitten. Dan kun je ook niet of moeilijk falen. Het is echter geen oplossing, want van thuis op de bank zitten, gaat het niet beter worden. 

Ze heeft nu iemand die haar 'nodig' heeft. Ze voegt voor hem waarde toe. Dat is goed voor haar zelfbeeld. Want voor anderen voelt ze zich waarschijnlijk vooral tot last. Dat hoeft niet per se zo te zijn, maar in een depressie kan dat zeker wel zo voelen. 
Tegelijkertijd heeft zij hem ook nodig voor een dak boven haar hoofd en een plek waar er niet aan haar hoofd wordt 'gezeurd' over studie/werk/toekomst.
Als hij zo afhankelijk is van haar aanwezigheid, dan vindt hij het waarschijnlijk geen enkel probleem dat ze gestopt is met haar studie en dat ze ontslagen is bij haar baantje.

Op zich is af en toe afspreken met haar om te lunchen of te komen eten, ook als ze het alleen doet om jou of je man of haar broers te pleasen, niet per se verkeerd. Soms doe je iets voor een ander. En het lijntje helemaal verbreken zou ik in deze situatie niet kunnen en lijkt me ook niet wenselijk. Ze moet weten dat ze altijd op jullie terug kan vallen voor hulp.
Dat laatste lijntje met de buitenwereld vind ik wel belangrijk om te behouden. Hij wil geen contact met jullie en wil haar zoveel mogelijk bij jullie weghouden. Dat initiatief moet op dit moment dus vanuit jullie komen.