Familieruzie: Dochters haten elkaar
Ik heb een probleem. Het is al bijna een jaar geleden dat mijn dochters contact met elkaar hebben gehad. Het zit namelijk zo ze waren rond dezelfde tijd zwanger en allebei kregen ze een meisje. Mijn jongste dochter was eerder bevallen en had de baby een naam gegeven (een doodnormale Nederlandse naam denk aan Sanne, Lieke of Floor). Toen mijn oudste dochter dit hoorde was ze woest omdat zij dezelfde naam wilde gebruiken. Volgens haar wist mijn jongste dochter dit. Hierdoor is de oudste dochter niet op kraamvisite geweest en heeft haar zusje ook niet gefeliciteerd met de geboorte van de dochter. En toen mijn oudste dochter was bevallen heeft mijn jongste dochter ook niks van zich laten horen en is ook niet op kraamvisite geweest.
Nu is het zo erg dat ze nog geen eens samen in één ruimte willen zijn en als het feest is bij ons dan komt de één alleen als de ander niet komt. Het diepte punt was mijn verjaardag van twee weken geleden, waar ze alle twee niet kwamen. In de tussentijd ben ik aan het praten als Brugman. Mijn oudste dochter zegt dat mijn jongste wist van de naam en dat ze het expres deed, terwijl mijn jongste zegt dat ze van niets wist en dat het een erg normale naam is.
Ik weet niet wie ik moet geloven en wiens kant ik moet kiezen. Ik wil gewoon dat ze weer contact hebben en dat wij als een familie kunnen verder gaan. We wonen alle drie maar 30 km van elkaar vandaan.
Heeft iemand hier advies hoe ik mijn dochters weer bij elkaar kan krijgen? Ik geef al bijna de hoop op.
Jonagold schreef op 01-08-2022 om 10:41:
[..]
Nee haar reactie was niet disproportioneel. Haar zus had haar emoties moeten erkennen in plaats van slachtoffer spelen.
Even serieus, jij had fluitend een andere naam gekozen voor je kind? Jij was zonder problemen en blijmoedig akkoord gegaan met 2e keus? Kan me dat niet voorstellen!
Ik zou zeker verdrietig zijn geweest, maar ik zou ervan uitgaan dat mijn zus het niet wist, omdat ik ervan uitga dat zij zoiets nooit expres zou doen. Het zou niet in me opkomen om mijn zus die net is bevallen en net haar eerste kind heeft gekregen, haar eerste mooie momenten met haar kind te ontnemen en de aandacht op mijzelf te richten door hier een drama van te maken. Je verpest dan wel iemands hele kraamtijd.
Ik zou dus zeker flink balen en dit uitgebreid bespreken met mijn man en beste vriendin, maar daarna weer doorgaan met mijn leven en een andere naam verzinnen. Er zijn zoveel mooie namen.
Pistache schreef op 01-08-2022 om 10:54:
[..]
Ik zou zeker verdrietig zijn geweest, maar ik zou ervan uitgaan dat mijn zus het niet wist, omdat ik ervan uitga dat zij zoiets nooit expres zou doen.
Is het al in je opgekomen dat de zus in dit verhaal misschien niet zo integer is als jouw zus?
Dat ze meiden zussen zij wil niet zeggen dat ze een warme band hebben.
Zelf zou ik voor mijn ouders niet de schijn ophouden. Jammer dan, maar een familieband zegt niets of ze met elkaar kunnen opschieten en misschien werd er al langer een toneelstuk opgevoerd om jou niet teleur te stellen. Je hebt verwachtingen en die zul je bij moeten stellen. Het is geen happy family die je naar de buitenwereld tentoon kunt stellen. Jouw droom is niet uitgekomen. Doe je dat niet ben je ze allebei kwijt.
Laat het los en geniet van de momenten dat je een van de kleinkinderen op bezoek hebt.
Pistache schreef op 01-08-2022 om 10:54:
[..]
Ik zou zeker verdrietig zijn geweest, maar ik zou ervan uitgaan dat mijn zus het niet wist,
En het belangrijke verschil in dit geval is dat de oudste zus ervan uitging dat haar zus het wél wist.
De band tussen mijn dochters, ondanks het 4 jaar leeftijdsverschil, was altijd redelijk goed. Daarom is valt dit voorval zo rauw op mijn dak. Misschien heb ik wel een grote blinde vlek als het gaat over hun zussenband, maar ik dacht dat ze het altijd wel leuk met elkaar hebben.
Mijn oudste dochter zei dat ze ooit een gesprek heeft gehad met mijn jongste over die naam en dat ze serious hebben gesproken erover. Mijn jongste zegt dat het puur toeval is dat ze dezelfde naam had gekozen en dat het gesprek nooit heeft plaatsgevonden. Dat maakt het zo moeilijk, als ik er één geloof dan beschuldig ik de ander. En ik weet niet hoe het is gebeurd.
Ik voel mij zo waardeloos als moeder en oma. Ik had niet gedacht dat die twee zo gemeen tegen elkaar konden doen en zo moeilijk, aanstellerig en koppig konden zijn. Ik zie beide dochters nu ook in een heel ander licht.
Pistache schreef op 01-08-2022 om 10:36:
[..]
Zij is degene die er een probleem mee heeft en er ruzie over maakt. Als zij de naam die haar jongste zus koos voor haar kind, had geaccepteerd, dan was er niks aan de hand geweest. Dus in die zin is het logisch dat het ook van haar kant moet komen om het weer goed te maken.
Haar reactie was disproportioneel, aangezien ze niet eens zeker weet of ze het wel aan haar zus heeft verteld. Ze is haar al een jaar onterecht aan het beschuldigen van iets wat ze niet heeft gedaan en dan ook nog aan het beschuldigen van liegen.
Dit soort gedachtengangen zouden mij juist woest maken als ik de oudste zus was.
Het is haar probleem. Als ze het gewoon had geaccepteerd, was er immers niks aan de hand geweest. Omdat zij het is die moeilijk doet, moet zij het ook maar weer goed maken. Haar reactie was immers buitenproportioneel (volgens wiens standaarden?). Dat ze niet zeker weet of ze het verteld heeft, maak jij ervan. TO zegt dat ze niet meer precies weet wanneer dat was. Maar, omdat ze het niet kan bewijzen, telt het niet. En omdat ze het niet kan bewijzen doet ze haar zus onrecht aan en beschuldigt ze haar vals (?) van liegen. Waar de echte waarheid intussen ligt weet niemand. En dat oudste zus verdriet heeft dat ze ‘haar naam’ niet heeft kunnen kiezen, is voor al haar familieleden oninteressant gezemel. En bovendien moet ze gewoon ophouden met moeilijk doen want het is allemaal zo ingewikkeld en ongezellig geworden in de familie. Ze moet haar grieven opsoppen en door het stof om het onrecht dat ze haar arme zus heeft aangedaan, die intussen wel ‘de naam’ heeft binnengehaald.
Als mijn familie zich stelselmatig alleen zou bekommeren om hoe zielig het voor hen is dat ik ergens verdriet van heb en boos over ben, zou ik er ook helemaal klaar mee zijn. Als mijn gevoelens er helemaal niet toe doen, waarom zou ik dan wel rekening houden met die van hen? Dat is gewoon geen wederkerige relatie. Ik zou denk ik kiezen voor een heel oppervlakkig contact, op een paar hoogtijdagen. Helemaal verbreken zou mij te gortig zijn. Maar de illusie van een fijne, warme familieband zou ik opgeven.
Als dit soort kwetsingen alleen kunt beslechten door vast te stellen wie fout was, en die op te leggen door het stof te gaan, zijn veel conflicten onoplosbaar en veilige, vertrouwelijke relaties onmogelijk. Beide zussen weigeren op zich te nemen dat ze ‘fout’ hebben gezeten en nu zitten ze vast. Dit is een instrumentele en juridische manier van denken en een doodlopende weg in een affectieve relatie waar mensen een heel verschillend perspectief en gevoelsleven kunnen hebben en waar je omwille van de liefde ruimte moet maken voor iets anders dan gelijk of ongelijk hebben.
Het blijft allemaal speculeren, maar ik kan me heel goed voorstellen dat beide dochters een eigen beleving hebben van hoe deze situatie is ontstaan.
Zou het niet zo kunnen zijn dat de beleving van oudste dochter is dat ze inderdaad er een serieus gesprek over hebben gehad. En dat ze daardoor het idee heeft gekregen dat ze heel duidelijk haar favoriete naam heeft doorgegeven met het idee dat jongste dochter deze keuze zou respecteren, zonder dat expliciet te vragen.
En zou dat gesprek dan al ruim voor ze zwanger werd plaatsgevonden kunnen hebben? Zou jongste dochter dit destijds als een luchtig dromen over de toekomst opgevat kunnen hebben, waarbij ze niet het signaal van oudste dochter heeft opgepikt om de naam te ‘reserveren’? En dat het daarom ook bij jongste dochter niet is blijven hangen, omdat het voor haar op dat moment niet de lading had van een serieus gesprek?
Ik kan me op deze manier heel goed voorstellen dat voor beide dochters deze situatie rauw op hun dak is gevallen. En dat ook geen van beiden wat dat betreft liegt, omdat ze beiden destijds een eigen beleving hebben gehad van ‘het’ gesprek.
Zou het zo gegaan zijn, dan is er gewoon een misverstand ontstaan. De boodschap van de één kan zo makkelijk verkeerd geïnterpreteerd worden door de ander als verwachtingen niet heel expliciet worden uitgesproken. In dat geval zou een bemiddelaar/mediator misschien iets kunnen betekenen om dit misverstand boven water te krijgen en begrip voor elkaar te creëren. Maar daar moeten beide dochters wel voor openstaan.
En als TO zou ik verder geen partij kiezen en begrip tonen voor de gevoelens van beide dochters, zonder de ander erbij af te vallen.
To wat zou het met jou doen als je dochters jouw gevoel hierover volledig ontkennen? Als ze ijskoud zou zeggen: "mam het kan mij niet schelen dat jouw gezin uit elkaar ligt. Je hebt nu een jaar aan de situatie kunnen wennen dus het moet nu maar eens klaar zijn met dat gejank over dat zus en ik niet gelijktijdig naar je verjaardag komen"?
Vertaal dat gevoel eens naar je oudste dochter.
Gevoelens zijn niet rationeel. Dat jij vind dat oudste dochter rationeel geen recht heeft op dit gevoel, maakt niet dat het gevoel er niet is. Net als dat wanneer jouw beide dochters besluiten elkaar nooit meer te willen zien, zij niet voor jou kunnen besluiten dat jij daar geen verdriet van mag hebben.
Gevoelens van een ander erkennen hoeft niet te betekenen dat ze ook gelijk hebben of dat je het volledig begrijpt. Je kunt ook gewoon iemand ruimte geven voor dat gevoel.
Ben nou wel benieuwd hoe die kinderen heten. En misschien vinden ze het zelf allebei best leuk dat ze hetzelfde heten.
Ik zou denken dat je geen rechten op namen kan laten gelden.
In de toekomst zie ik ook wel veel nieuwe problemen opdoemen trouwens:
- he, ik had die school eerst uitgekozen!
- he, ik had mijn kind het eerst op pianoles gedaan!
- he, waarom heeft jouw kind ook een oilily jurkje aan!
Wat een gedoe. Misschien vindt de jongste, die kennelijk als eerste zwanger was, het best vervelend dat alle aandacht voor haar zwangerschap weggetrokken werd toen de oudste ook in verwachting bleek. Zou maar zo kunnen. En misschien had ze geen zin om de strijd over de naam aan te gaan lang voor de bevalling, of kan ze zich oprecht het gesprek niet meer herinneren, of heeft ze haar reactie destijds ingeslikt omdat ze dacht: ik beval toch eerder.
Je weet verder toch niet hoe het loopt, straks wil een van de meisjes liever een andere naam, of eigenlijk een jongen zijn, of niks meer met haar familie te maken hebben en dan was al die strijd achteraf al helemaal zinloos. Kinderen doen uiteindelijk toch zelf wat ze willen, niet wat mams bedacht heeft.
VerdrietiegeMoeder schreef op 01-08-2022 om 11:11:
De band tussen mijn dochters, ondanks het 4 jaar leeftijdsverschil, was altijd redelijk goed. Daarom is valt dit voorval zo rauw op mijn dak. Misschien heb ik wel een grote blinde vlek als het gaat over hun zussenband, maar ik dacht dat ze het altijd wel leuk met elkaar hebben.
Mijn oudste dochter zei dat ze ooit een gesprek heeft gehad met mijn jongste over die naam en dat ze serious hebben gesproken erover. Mijn jongste zegt dat het puur toeval is dat ze dezelfde naam had gekozen en dat het gesprek nooit heeft plaatsgevonden. Dat maakt het zo moeilijk, als ik er één geloof dan beschuldig ik de ander. En ik weet niet hoe het is gebeurd.
Ik voel mij zo waardeloos als moeder en oma. Ik had niet gedacht dat die twee zo gemeen tegen elkaar konden doen en zo moeilijk, aanstellerig en koppig konden zijn. Ik zie beide dochters nu ook in een heel ander licht.
De kans is erg groot dat dat gesprek wel degelijk heeft plaatsgevonden maar dat beide dochters dat totaal anders hebben beleefd. Je ene dochter heeft waarschijnlijk een intens gevoelsleven en voor haar is het een betekenisvol gesprek geweest. De ander heeft een minder intens gevoelsleven en bij haar is het niet blijven hangen.
Maar door van oudste te verwachten dat ze het maar vergeet, wordt haar gevoelsleven niet alleen genegeerd maar zelfs veroordeeld, ze is overgevoelig, doet te moeilijk, verpest de relatie met haar zus, haar ouderlijk gezin.
In mijn beleving hoeft oudste in het ideale geval geen gelijk te krijgen maar zouden de andere familieleden wel tegen haar hebben kunnen zeggen: wat ontzettend rot voor je dat het zo is gelopen. Als ik (jongste zus) had geweten hoe belangrijk dit voor je was, zou ik er anders mee zijn omgegaan. En als ouders: Ach schat wat ontzettend jammer voor je! Ik snap dat het je dwars zit. Het is echt verdrietig voor je dat het zo is gelopen. Jullie zijn gewoon heel anders en je zus stapt er gemakkelijker overheen en dat is hoe zij is. Maar jij bent anders en ik begrijp dat het voor jou dieper ging en dat het jou heeft geraakt dat je die naam niet kon kiezen. En dan geef je haar een knuffel en zeg je dat je van haar houdt.
Ik ben wel verbaasd dat zoveel mensen hier het geen probleem vinden als je zus "jouw" naam gebruikt. Natuurlijk kan je een naam niet netwerk breed claimen, maar ik vind het echt vanzelfsprekend dat je niet de firstborn name van je zus inpikt.
Het zou toch wel heel zielig zijn om je kind een bepaalde naam te geven om iemand anders een hak te zetten.
Eens. Dat is misschien ook helemaal niet de gedachtegang geweest. Misschien durfde ze niet goed te zeggen dat zij die naam ook graag wilde geven. Of dacht ze dat ze er wel mee weg zou komen. Het resultaat is voor zus helaas niet anders...
WendelmoedM schreef op 01-08-2022 om 11:39:
Ben nou wel benieuwd hoe die kinderen heten. En misschien vinden ze het zelf allebei best leuk dat ze hetzelfde heten.
De babynaam is de naam van een plant (in de trant van Madelief of Magriet enz.) Dus het is niet erg uniek. Mijn oudste had al een heel idee om de babykamer in het thema van die plant in te richten, maar dat plan viel dus ook in het water. Dit plan hoorde we pas nadat eerste kleindochter een naam had gekregen. Anders was het wel een bewijs geweest dat de jongste de naam ''gestolen'' had.
Ik had al een keer gezegd dat ze dezelfde naam gewoon kon gebruiken voor haar kind, maar dat wilde de oudste dochter niet. Ik merk dat ik er gewoon moe van word, van dit hele gebeuren. Ik wil gewoon dat ze niet meer vechten met elkaar en dat ze allebei gewoon normaal als volwassenen verder gaan met het leven.
Jillz schreef op 01-08-2022 om 11:38:
To wat zou het met jou doen als je dochters jouw gevoel hierover volledig ontkennen? Als ze ijskoud zou zeggen: "mam het kan mij niet schelen dat jouw gezin uit elkaar ligt. Je hebt nu een jaar aan de situatie kunnen wennen dus het moet nu maar eens klaar zijn met dat gejank over dat zus en ik niet gelijktijdig naar je verjaardag komen"?
Dat doen ze ook. Ze geven elkaar de schuld dat ik zo verdrietig ben en hun vader zo boos is. Ze zijn eind 20/begin 30, maar gedragen zich als kleuters. Ik had altijd het gevoel dat ze gewoon emotioneel volwassen waren, maar blijkbaar had ik het mis...