Gezin met 7 kinderen
Mijn vriendin van 50 jaar is gelukkig getrouwd en heeft een gezin met 7 kinderen waarvan de jongste 10 is en de oudste bijna 25. De oudste kinderen 4 zijn jongens. Daarvan is 1 jongen behulpzaam ook in het huishouden, maar de overige jongens maken er een potje van. De jongens studeren in principe buiten de deur en hebben daar meestal ook een kamer (soms even niet), maar komen om de haverklap terug naar huis, omdat ze ook daar hun vrienden hebben en thuis is het allemaal zo gezellig. Nu in de zomervakantie hebben ze daar ook een bijbaantje, maar dan voor wisselende uren (20). De jongste 3 kinderen zijn meiden en daar verloopt alles prima mee. Maar met de jongens is het continue strijd: ze slapen op andere tijden en koken ook zelf soms wanneer het hun uitkomt, maar ruimen niet op. Mijn vriendin en haar man hebben geprobeerd afspraken hierover te maken en heel veel gesprekken gehad met de jongens, maar keer op keer lijkt het in de het begin beter te gaan en daarna vervallen ze weer in oude patronen. Mijn vriendin geeft toe dat ze de jongens vanaf het begin af aan anders had moeten opvoeden, maar op dit moment komt ze er niet uit met haar man. Als zij thuiskomen van vakantie is het eigenlijk altijd een ergernis (ondanks afspraken die ze maken). Ze zegt: 'ik zit gevangen in mijn eigen huis'. Hebben jullie tips?
Elke levensfase is toch volkomen nieuw! NU jongvolwassenen, half thuis, half uit huis. Dat leer je niet als ze nog in de wieg liggen.
Decembermamma schreef op 10-08-2025 om 07:36:
Ik vraag me oprecht af hoe xo'n situatie kan ontstaan! Hoe kan het in vredesnaam.dat man van 25; nog studeert. Die moet al lang en breed geld verdienen.
Lekker kortzichtig… 18/19 van VWO komen, een studie die niet bevalt, een nieuwe beginnen. Geneeskunde. Promotietraject enz enz. Nog een tweede studie doen enz.
Die half op zichzelf wonende volwassenen zijn een verschrikking 🤣. Ze hebben al een eigen leven en moeten thuis in de pas. Lastig hoor! Hebben ze ineens ‘afspraken’.
Hier ook een groot gezin, sommige dingen lekker loslaten. Nog drie weken en ze zijn weer vertrokken. Het is zeker heel vermoeiend als je je keuken binnenkomt en een puinbak aantreft en je weer een van de kinderen naar beneden moet roepen. Toch is dat wat je moet doen. Blijven achterna zitten.
SuzyQFive schreef op 10-08-2025 om 17:04:
Die half op zichzelf wonende volwassenen zijn een verschrikking 🤣. Ze hebben al een eigen leven en moeten thuis in de pas. Lastig hoor! Hebben ze ineens ‘afspraken’.
Hier ook een groot gezin, sommige dingen lekker loslaten. Nog drie weken en ze zijn weer vertrokken. Het is zeker heel vermoeiend als je je keuken binnenkomt en een puinbak aantreft en je weer een van de kinderen naar beneden moet roepen. Toch is dat wat je moet doen. Blijven achterna zitten.
En het zuchtend zelf doen als blijkt dat de "schuldige" is gaan werken en niet terug is voor je eten moet gaan koken voor de rest van het gezin.
Bakblik schreef op 10-08-2025 om 17:10:
[..]
En het zuchtend zelf doen als blijkt dat de "schuldige" is gaan werken en niet terug is voor je eten moet gaan koken voor de rest van het gezin.
Niet koken en het zelf laten uitzoeken? Pas weer koken als de boel is opgeruimd. Waarschijnlijk gaan ze elkaar daardoor aanspreken. Hang een briefje op, ik wil om xx uur koken dan moet de keuken aan kant zijn, zo niet dan ga ik uit eten.
SuzyQFive schreef op 10-08-2025 om 17:04:
Die half op zichzelf wonende volwassenen zijn een verschrikking 🤣. Ze hebben al een eigen leven en moeten thuis in de pas. Lastig hoor! Hebben ze ineens ‘afspraken’.
Hier ook een groot gezin, sommige dingen lekker loslaten. Nog drie weken en ze zijn weer vertrokken. Het is zeker heel vermoeiend als je je keuken binnenkomt en een puinbak aantreft en je weer een van de kinderen naar beneden moet roepen. Toch is dat wat je moet doen. Blijven achterna zitten.
Hier hebben we het geluk dat de studerende kinderen op kamers konden en ze ook nog vonden ook. Dus ik heb niet langdurig met volwassen kinderen samengewoond. Tijdens covid kwamen de uitgevlogen kinderen weer op honk, + vriendin van zoon. Met de herinnering aan walmende tostijzers, koekenpannen met verschroeide eierkorsten, en het volgestouwde aanrecht tijdens de vakanties in de middelbare schooltijd heb ik toen wel ingesteld dat er gezamenlijk geluncht werd, aan tafel. Ik had geen zin om weer achter iedereen aan te lopen chagrijnen. Dat draaide erop uit dat we elke dag een uur tussen de middag aan een gedekte tafel zaten, en dat iedereen meehielp met afruimen. Uit zichzelf - ik wist niet dat ze het in zich hadden 
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb best een goede herinnering aan die ellendige periode.
tsjor schreef op 10-08-2025 om 16:32:
Elke levensfase is toch volkomen nieuw! NU jongvolwassenen, half thuis, half uit huis. Dat leer je niet als ze nog in de wieg liggen.
Ze zijn niet plotsklaps uit de luiers ineens volwassen. In die tussentijd zitten heel wat jaren waarin je kinderen bij kunt brengen dat je samen in een huis woont, en dat moeders niet op aarde is om je rommel achter je op te ruimen.
Kleuters vinden het nog fijn om te helpen, die kun je al prima kleine taakjes geven zoals de borden op tafel zetten. Prijs ze de hemel in, en vandaar uit bouw je verder en groeit het idee dat het normaal is dat iedereen meehelpt. Juist in een groter gezin moet je hieraan werken, anders word je gillend gek, of de huissloof.
Toegegeven. Ik heb zelf vier kinderen, bij de een verliep dat proces wat soepeler dan bij de ander.
Decembermamma schreef op 10-08-2025 om 09:37:
[..]
Ja maar deze is 25 en studeert nog. Dus zal op zijn minst 26 zijn als hij is afgestudeerd. Nominaal gezien dus 3 jaar vertraging, n agenoeg onmogelijk dus. Je bent 12 als je de middelbare start 18 als je klaar bent 23 als je klaar bent met master.
Dat is helemaal niet onmogelijk
Je kan ook blijven zitten of langdurig ziek geweest zijn, of nog een 2e master starten.
Wat een rare opmerking. En sommige studies duren langer
linn19 schreef op 10-08-2025 om 12:17:
Ik vind het niet kunnen dat er door TO informatie over andermans kinderen word neergezet.
Niemand weet toch wie het zijn?
Je stelt de vraag voor een vriendin, maar is die vriendin echt geinteresseerd in mogelijke andere manieren om ermee om te gaan?
Haar uitspraak: 'ik zit gevangen in mijn eigen huis' klinkt namelijk heel slachtofferig en slapjes. Je weet toch met zoveel kinderen op een bepaald moment wel hoe je regels stelt en consequenties onder hun schattige neusjes wrijft?
Wij kunnen er namelijk heel wat over schrijven, maar de vraag is hoe nuttig dat is.
SuzyQFive schreef op 10-08-2025 om 17:04:
Die half op zichzelf wonende volwassenen zijn een verschrikking 🤣. Ze hebben al een eigen leven en moeten thuis in de pas. Lastig hoor! Hebben ze ineens ‘afspraken’.
Hier ook een groot gezin, sommige dingen lekker loslaten. Nog drie weken en ze zijn weer vertrokken. Het is zeker heel vermoeiend als je je keuken binnenkomt en een puinbak aantreft en je weer een van de kinderen naar beneden moet roepen. Toch is dat wat je moet doen. Blijven achterna zitten.
Ik heb het al wel wat opgegeven. Twee van de vier wonen nog thuis, de andere twee doen hier niks als ze er zijn (of misschien een fiets repareren of mee oplossingen bedenken voor lastige issues) maar die zijn dan ook echt op bezoek.
De ene thuiswonende verontschuldigt zich als we terugkomen van een weekend weg voor alles wat er niet is opgeruimd, de andere zien we amper dus dan nemen we de rommel en vieze vaat maar als een teken van zijn aanwezigheid. Die laatste doet dan wel weer zijn eigen was en eet vaak niet mee.
Ik vind het niet zo'n ramp om het zelf op te ruimen, dat heb ik tenslotte altijd gedaan en ze doen inmiddels al heel wat meer zelf dan toen ze nog kleine kinderen waren. De huisdieren ruimen niks zelf op en die zijn ook nog niet eens dankbaar.
Het is alleen wel fijner thuiskomen in een schoon huis dan in een puinhoop. Maar ik heb mijn verwachtingen niet hoog dus dan valt het eerder mee dan tegen. De energie om ze aan hun oren erbij te trekken om het op te ruimen heb ik meestal niet. En ik wil er ook niet steeds conflicten en discussies over, ze wijzen nogal naar elkaar en ik heb geen goede boekhouding van wie wanneer wel of niet de vaat heeft afgeruimd/vuilnis heeft weggebracht/heeft gekookt/gestofzuigd/de hond uitgelaten/de auto getankt (nog zo'n drama hier maar daar mag vaderlief zijn tanden op stuk bijten).
Dat wij makkelijk wegkunnen omdat altijd wel een van hun voor de dieren zorgt (afgezien van de hond), dat ze al veel zelf doen en betalen, dat zij er zijn en dus ook veiligheid, gezelligheid en ondersteuning geven vind ik belangrijker dan of het af en toe een rommeltje is. Ik hoef niks aan computerzaken te doen, wordt voor mij geregeld (¨hier mam, kun je je lievelingsfilm kijken op de chromecast. En ik heb je werkplek anders ingericht, zo werkt het beter"). De hond alleen uitlaten hoef ik ook niet, oudste loopt meestal gezellig mee en houdt dan ook de lijn vast. Ik kan altijd even stoom bij hem afblazen of zomaar een praatje maken, en samen naar Ikea vinden we heerlijk. Dat ik dan regelmatig wat vaat in de vaatwasser moet zetten en stofzuigen, het is dan maar zo.
Alleen zou het ons wel helpen als ze allebei (meer) zouden werken en wat kostgeld betalen, maar dat loopt nog niet zo goed. Dus bouw ik onze bijdragen (bv ziektenkosten) maar steeds verder af, dat scheelt ons ook geld tenslotte. De ene krijgt al niks meer, de andere vanaf komend jaar niet meer.
Het ene kind is de andere niet, wat wel werkt werkt niet bij een ander kwa opvoeding. Situatie per kind kan verschillen. Bij TO zit er 15 jaar tussen jongste en oudste, ook tijden veranderen (wel corona invloed, minder invloed, welke vrienden). Toen de oudsten misschien meer konden doen in het huishouden waren de jongsten nog klein en was er mogelijk niet genoeg energie om ze ergens toe aan te sporen. Dat is idd een gemiste kans maar is nu niet anders ( gezeur van "maar xx hoeft dat ook niet te doen..") Studie met onhandige lesuren ( hier wel eens gehad van 18.00 tot 20.00) of werken in ploegendienst zorgen ook voor frictie want geven voor excuus dat er iets niet gedaan wordt/ kan worden.
Mijn regels nu zijn: iedereen doet zijn eigen was en zorgt voor de eigen kamer. Verder heeft iedereen 1 vaste dag per week kookdienst en 2x afwas/vaatwasserdienst. Dit kan op een andere dag als er iets tussenkomt na overleg. Wel verbod om frituurpan/ oven te gebruiken na 23.00.
Het probleem lijkt me niet dat deze jongens de keuken gebruiken, prima als je trekt hebt en een ei bakt of zo, maar dat ze niks opruimen en een ander met een smerige keuken en vieze troep opzadelen. En niks doen met opmerkingen daarover.
Annaniem2023 schreef op 10-08-2025 om 18:22:
[..]
Niemand weet toch wie het zijn?
Dat maakt het nog steeds niet okee.
Yumi schreef op 10-08-2025 om 17:52:
[..]
Niet koken en het zelf laten uitzoeken? Pas weer koken als de boel is opgeruimd. Waarschijnlijk gaan ze elkaar daardoor aanspreken. Hang een briefje op, ik wil om xx uur koken dan moet de keuken aan kant zijn, zo niet dan ga ik uit eten.
Ik had met mijn ex zo’n “afspraak”. Die kookte graag, maar liet ook echt een teringbende achter. Dus ik heb hem gezegd; ik kook ook graag, maar alleen als die keuken goed begaanbaar en op orde is.
Dat werkte prima tussen twee volwassenen; maar met 7 kinderen vermoed ik dat er altijd wel wat zooi is. En voor de jongsten zullen de ouders nog moeten zorgen.
De ellende is ook; een beetje zooi trekt snel meer zooi aan, want niemand voelt zich ineens meer echt verantwoordelijk.
Ik zie geen andere oplossing dan om de tafel en een goed gesprek. Op zichzelfwonenden weten best hoe het moet of hoort of kan. Ik vermoed dat het juist bij ouders zo chill is om je daar niet meer druk om te maken. En ze nemen de ruimte die ze gewend zijn om te nemen. Maar dat kan nu dus niet meer. En dat moeten ze zich gaan realiseren. Als ze onverbeterlijk zijn… tja. Keukenverbod?