Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?
Onze oudste is al reeds jaren het huis uit maar woonde altijd in dezelfde stad en was zodoende nog relatief veel thuis (even eten, even lunchen, weekend hier slapen etc)
Maar de volgende in rij is nu naar de andere kant van NL verhuist voor haar studie en heeft er ook een weekend baan gevonden waardoor we haar nu al een paar weken niet hebben gezien en ze heeft ook werkelijk geen idee wanneer ze wel zou kunnen. Ik mis haar enorm.
Net op kamers en haar dan weken niet zien. Hoe is dat bij jullie? Hoe vaak zien jullie je uitwonende jongvolwassen kinderen nog?
redbulletje schreef op 15-09-2021 om 07:52:
Voelt het niet als stank voor dank dat je na al die jaren kromliggen voor je kind, ze toedeledoki zeggen en ver weg gaan wonen? Juist in de leeftijd dat je er eindelijk op gelijkwaardige basis mee om kunt gaan en volwassen dingen met elkaar kunt ondernemen.
Na al die jaren krom liggen voor je kind... Als je het zo benadert zou ik juist denken dat het een enorme opluchting moet zijn als ze uit huis gaan. 
Wilmamaa schreef op 15-09-2021 om 14:22:
[..]
Wat mij betreft is het én én. Ik ben blij en trots dat ze klaar zijn om zelfstandig het leven in de gaan. Voor hen! Maar voor mezelf ben ik verdrietig omdat er aan mijn leven met een gezin een einde komt. Die twee gevoelens bestaan heel duidelijk naast elkaar.
Voor mij was het leven met mijn gezin de leukste fase van mijn leven. De tijd daarvoor was maar zo-zo. De tijd die nu volgt met een leeg huis spreekt me helemaal niet aan. Ik heb een superleuke baan en leuke hobby's, maar die had ik ook al mét kinderen erbij. Nu zie ik baan en hobby's hoofdzakelijk als 'opvulling van de tijd tot ik dood ga'.
Helemaal somber word ik van het idee om alleen met m'n man over te blijven. Met z'n tweetjes op vakantie. Met z'n tweetjes naar musea. Met z'n tweetjes fietsen. Met z'n tweetjes binge watchen. Zum Kotsen. Terwijl ik juist een enorme huismus ben en dat soort dingen juist heel graag doe/deed.
Wel besef ik dat deze depressieve gevoelens vooral komen omdat het met één van mijn kinderen helemaal niet goed gaat. Er is ook vrijwel geen contact meer. Dat maakt dat het lege nest gevoel keihard aankomt. Alsof ons hele gezinsleven mis is gelopen, zoiets. Ik vertrouw er op dat ik wel meer toekomstperspectief zie als ik dit verwerkt heb.
Dat laatste is vreselijk.
Maar waarom vind je dingen met je man doen niet leuk?
En het huis uit betekend toch niet dat je nooit iets doet samen? Wij doen als zoon hier is of wij daar, leuke dingen samen,
Dit klinkt echt niet gezond. Kun je het niet eens vanuit hun kant bekijken?
Ik denk dat meer vrouwen dan wij inschatten dit zo voelen. Wanneer is iets gezond of ongezond? TO zit ermee. Ze wil het met ons delen en advies krijgen. Iets gezond of ongezond noemen.... helpen we haar daar mee?
Ik denk dat de verwachtingen hoog liggen. Hoger dan die van haar kinderen. Een eerlijk en open gesprek met de kinderen waarbij zij open staat voor wat de kinderen gaan zeggen, zal duidelijkheid geven. En het zal zeker niet makkelijk zijn alles te moeten aanhoren, maar als ze accepteert dat de kinderen andere verwachtingen hebben dan dat zij heeft, kun je verder.
redbulletje schreef op 15-09-2021 om 07:52:
Voelt het niet als stank voor dank dat je na al die jaren kromliggen voor je kind, ze toedeledoki zeggen en ver weg gaan wonen? Juist in de leeftijd dat je er eindelijk op gelijkwaardige basis mee om kunt gaan en volwassen dingen met elkaar kunt ondernemen.
Merkwaardige formulering, maar goed. Er bestaat tegenwoordig zoiets als facetimen en appen, dus het contact is niet minder frequent dan als ze in Friesland zou wonen. Het aardige van een kind in het buitenland is juist dat je interessante en volwassen dingen met elkaar onderneemt als je daar een paar dagen logeert. Bij mijn buurvrouw zit haar voltallig nageslacht bijna elke zondag de hele middag in de tuin te kletsen . Ik weet ook van families hier dat ze drie weken met elkaar op de camping zitten. Zo'n Bertollifamilie zou mij veel te intens zijn. Nu zit dochter wel in het VK, als ze in Australie of Alaska zou zitten zou ik wel moeten slikken.
redbulletje schreef op 15-09-2021 om 07:52:
Voelt het niet als stank voor dank dat je na al die jaren kromliggen voor je kind, ze toedeledoki zeggen en ver weg gaan wonen? Juist in de leeftijd dat je er eindelijk op gelijkwaardige basis mee om kunt gaan en volwassen dingen met elkaar kunt ondernemen.
Lijkt me de omgekeerde redenering.
Als ouder heb je immers gekozen voor je kinderen en draag je ook een verantwoordelijkheid naar hen toe, maar het is toch niet zo dat zij vervolgens als volwassene een verplichting hebben naar jou toe?
Aan de ouders zelf om ervoor te zorgen dat de kinderen genoeg redenen hebben om later nog een goed contact te onderhouden ipv te denken dat dit vanzelfsprekend is.
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik je gevoel van gemis goed kan begrijpen.
Ik had dat ook toen onze oudste uitvloog, afgestudeerd en wel en haar felbegeerde baan in een groot ziekenhuis in de grote stad in de wacht gesleept.
Met wisselende diensten van haar, zelf een baan hebben waardoor ik ook elke zaterdag werkte, lukte het ook niet vaak om wat af te spreken in het weekend.
In het begin genoot ze vooral van op zichzelf wonen, het stadsleven en kwam ze niet vaak bij ons langs, tegenwoordig zien we elkaar weer wat vaker.
Soms een maand niet, dan weer 2 weekenden achter elkaar, nooit het hele weekend trouwens, maar ook weleens doordeweeks als ze een paar vrije dagen heeft. Soms blijft ze een nachtje slapen, meestal niet.
Mijn ervaring: niet je gemis bij je kind neerleggen, het went echt, en geniet extra van de momenten dat je wel samen bent, zonder te noemen dat je zoveel mist.
Niks pushen, ga zelf eens langs, dat kan gewoon ff samen lunchen zijn.
Wees trots dat ze zich goed redden zonder ouders in de buurt.
Dan is de opvoeding geslaagd: een kind voorbereiden op een zelfstandig leven.
Hoera!
Wilmamaa schreef op 15-09-2021 om 14:29:
[..]
Wat ik ook steeds beter besef: Stel je voor dat jij zelf wel een met een big happy family aan de kersttafel zit...wie zitten er dan aan de kersttafel van de schoonouders van je kinderen? Er zijn altijd mensen die erbij inschieten.
Deze snap ik niet. Er zijn toch meer avonden? Waarom schieten die schoonouders er dan bij in? Wij gaan altijd gezellig bij iedereen langs, of ze komen bij ons tafelen. Volgens mij schiet niemand er dan bij in?
Wilmamaa schreef op 15-09-2021 om 14:22:
[..]
Helemaal somber word ik van het idee om alleen met m'n man over te blijven. Met z'n tweetjes op vakantie. Met z'n tweetjes naar musea. Met z'n tweetjes fietsen. Met z'n tweetjes binge watchen. Zum Kotsen. Terwijl ik juist een enorme huismus ben en dat soort dingen juist heel graag doe/deed.
Vind je je man niet leuk meer? Als het je echt somber maakt, dan is uit elkaar gaan misschien ook een optie?
Lijkt me heel deprimerend als je op zo'n manier nog 30-40 jaar door moet 
Gezellig dat je er ook weer bent Julali. Ook uit dit topic verdwijn ik dus zolang jij hier welkom bent.
De oudste eens per 2 maanden maar die woont ook 150 kilometer weg. De tweede zoon zien we zeker eens per maand.
Mijn zoon komt eens in de 2, 3 weken. Hij heeft het nu zeer naar zijn zin in Delft, en komt minder vaak dan toen er nog een lock down was. Ik vind het positief. Hij belt ook een paar keer per week.
Zijn grote zus kwam veel minder vaak logeren, maar vanaf het begint woonde ze samen met haar vriend en ze kwamen dus niet logeren.
Sini
mijn vader zie ik niet, die doet ook totaal geen moeite of poging om me te zien, mijn moeder daar in tegen, daar kom ik erg vaak bij op bezoek en andersom ook, ik woon ook niet ver bij haar vandaan dus dat scheelt nog wel.
3xscheepsrecht schreef op 01-10-2021 om 16:20:
Gezellig dat je er ook weer bent Julali. Ook uit dit topic verdwijn ik dus zolang jij hier welkom bent.
Zolang ze hier welkom is...? lekker overdreven.
Julali schreef op 01-10-2021 om 15:15:
[..]
Deze snap ik niet. Er zijn toch meer avonden? Waarom schieten die schoonouders er dan bij in? Wij gaan altijd gezellig bij iedereen langs, of ze komen bij ons tafelen. Volgens mij schiet niemand er dan bij in?
Je snapt het pas als je het door hebt.
Onze oudste is nu drie jaar uit huis. Ze komt om de andere week of soms met drie weken ertussen. Maar missen we haar teveel dan gaan wij ook wel eens naar haar toe.
Het is voor haar en haar vriend best belastend om een heel weekend naar ons te gaan, tenslotte hebben ze de weekenden ook nodig voor opruimen, wassen, boodschappen en uitrusten en hier zitten ze dan maar, hoe gezellig ook, terwijl hun werk thuis blijft liggen.
Als wij dan een middagje komen, is dat niet zo lang en hebben we elkaar toch weer even gezien. Hier bij ons is niet meer haar thuis, hun huisje is haar thuis.
En van daar naar hier is net zo ver als van hier naar daar.