Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op

Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?


Ach, niet gezond. Ik vind het geen raar verhaal hoor. Ze zit gewoon midden in het legenestsyndroom. Komt ze vast wel overheen met alle goede tips hier. Maar nu zit ze er nog middenin en ziet ze het einde nog niet. Dat lijkt me normaal.

Salome sterkte!

Ik vraag me door dit soort topics altijd af of ik zo harteloos ben. Als ik vertel dat mijn dochter is geëmigreerd krijg ik altijd medeleven en sommige mensen doen echt of er ik weet niet wat voor verschrikkelijks aan de hand is. Of ze zeggen dat die van hun dat niet zouden mogen.
Ik vind het niet heel leuk, zeker het afgelopen jaar was soms echt wel moeilijk, maar ik ben juist blij dat ze woont waar ze al jaren naartoe heeft geleefd. Nu nog haar gezondheid op orde krijgen, maar dat zou net zo goed een last zijn als ze in Groningen zou wonen (hier ook een wereldreis vandaan en langer rijden dan in het vliegtuig naar de overkant).

MMcGonagall schreef op 14-09-2021 om 22:28:

Ik vraag me door dit soort topics altijd af of ik zo harteloos ben. Als ik vertel dat mijn dochter is geëmigreerd krijg ik altijd medeleven en sommige mensen doen echt of er ik weet niet wat voor verschrikkelijks aan de hand is. Of ze zeggen dat die van hun dat niet zouden mogen.
Ik vind het niet heel leuk, zeker het afgelopen jaar was soms echt wel moeilijk, maar ik ben juist blij dat ze woont waar ze al jaren naartoe heeft geleefd. Nu nog haar gezondheid op orde krijgen, maar dat zou net zo goed een last zijn als ze in Groningen zou wonen (hier ook een wereldreis vandaan en langer rijden dan in het vliegtuig naar de overkant).

Ik vind het knap dat je er zo in staat. Natuurlijk is zoiets helemaal niet leuk. Het leukste zou zijn als je spontaan even om de koffie zou kunnen gaan maar dat hebben we nu eenmaal niet in de hand.

Kinderen zijn niet je bezit. Jij stelt het geluk en welzijn van je kind voorop. Heb ik respect voor.

Voelt het niet als stank voor dank dat je na al die jaren kromliggen voor je kind, ze toedeledoki zeggen en ver weg gaan wonen? Juist in de leeftijd dat je er eindelijk op gelijkwaardige basis mee om kunt gaan en volwassen dingen met elkaar kunt ondernemen. 

Diyer schreef op 14-09-2021 om 19:56:

Maar goed, ondanksale goede adviezen en wijze raad kan het nog steeds pijnlijk zijn. Daar komt to heus wel overheen. Maar als je daar n middenin zit, is het fijner om een knuffel te krijgen dan een preek hoe je het beter moet doen.

Ze krijgt geen preek maar onze ervaringen. Waar ze om vroeg.

De verwachtingen van TO betreffende haar kinderen waren/zijn m.i. veel te hoog gespannen. Ze zijn niet je bezit. Het zijn individuen met eigen keuzes en levens. Dat je daar als ze volwassen zijn nog deel van uit "mag" maken is fijn, maar geen recht.

En hoe de verhouding van de broers/zussen onderling is of wordt heb je al helemaal geen invloed op. Ik vind het vreemd dat dit als een donderslag bij heldere hemel lijkt te komen voor TO..

redbulletje schreef op 15-09-2021 om 07:52:

Voelt het niet als stank voor dank dat je na al die jaren kromliggen voor je kind, ze toedeledoki zeggen en ver weg gaan wonen? Juist in de leeftijd dat je er eindelijk op gelijkwaardige basis mee om kunt gaan en volwassen dingen met elkaar kunt ondernemen.

Stank voor dank? Dat slaat echt nergens op. 

redbulletje schreef op 15-09-2021 om 07:52:

Voelt het niet als stank voor dank dat je na al die jaren kromliggen voor je kind, ze toedeledoki zeggen en ver weg gaan wonen? Juist in de leeftijd dat je er eindelijk op gelijkwaardige basis mee om kunt gaan en volwassen dingen met elkaar kunt ondernemen.

Zo zou ik dat niet voelen, maar ik ken dat gevoel ook niet van kromliggen voor je kind. Mijn kinderen zijn juist een verrijking van mijn leven. Ze maken het leven lichter met hun grapjes, gekke acties en avonturen waar ik van mee mag genieten, elke dag weer. We lachen veel en tot nu toe heb ik weinig zorgen om ze. Zonder te willen overdrijven, voelt het echt als een eer om hen te mogen begeleiden naar volwassenheid. 

Maar als ze steeds meer hun eigen leven gaan leiden, dan gun ik ze dat ook. Ik denk dat dit juist een volkomen gezonde ontwikkeling is. Dat is waar je het uiteindelijk voor doet, dat het gezonde volwassenen worden, die op eigen benen kunnen staan. 

Zelf heb ik naast mijn kinderen ook nog een heel leven met werk, sport, reizen, mijn man, familie en vrienden, dus ik leun wat dat betreft niet op mijn kinderen. 

Herfstappeltaart schreef op 15-09-2021 om 07:55:

[..]

Ze krijgt geen preek maar onze ervaringen. Waar ze om vroeg.

De verwachtingen van TO betreffende haar kinderen waren/zijn m.i. veel te hoog gespannen. Ze zijn niet je bezit. Het zijn individuen met eigen keuzes en levens. Dat je daar als ze volwassen zijn nog deel van uit "mag" maken is fijn, maar geen recht.

 Ik vind het vreemd dat dit als een donderslag bij heldere hemel lijkt te komen voor TO..

Ik moet eerlijk bekennen dat dat ook niet iets was waar ik rekening mee hield toen ik moeder werd. En nee, ik ben nooit het ouderschap aangegaan met het idee dat mijn kinderen mijn bezit zijn. Loslaten en dat lastig vinden staat niet gelijk aan je kinderen willen bezitten.

Maar toen mijn kinderen nog klein waren, had ik ook wel eens van die 'romantische' plaatjes van 'later'. In mijn hoofd zaten we dan aan 1 grote kersttafel met kinderen en aanhang. Zo'n one big happy family zoals bij de Italianen.

Het voelt dan wel even heel anders als je je kinderen tot volwassenheid hebt gebracht en je ziet ze dan maanden niet meer. Omdat ze druk zijn met hun eigen volwassen leven. En natuurlijk gunt elke ouder z'n kind het geluk van de wereld. Maar dat scenario was niet bepaald het plaatje toen ik aan kinderen begon. Naïef misschien....

En voor de duidelijkheid: ik ben ook trots op ze en blij dat ze fijne zelfstandige mensen zijn geworden. Ik leun ook niet op ze en heb een fijn leven met eigen interesses. Maar die eettafel gevuld met gezelligheid, weekenden dat we af en toe weer allemaal samen zijn, nee, dat is hier niet de realiteit. Dat Italiaanse gezin was een sprookje. Het is zeker niet stank voor dank, want mijn kinderen zijn mij niks verplicht. Maar dat er eigenlijk nauwelijks behoefte is, is ook weer het andere uiterste. Dat besef je je niet als je dat kleine warme frummeltje in je armen houdt 18 jaar daarvoor.

redbulletje schreef op 15-09-2021 om 07:52:

Voelt het niet als stank voor dank dat je na al die jaren kromliggen voor je kind, ze toedeledoki zeggen en ver weg gaan wonen? Juist in de leeftijd dat je er eindelijk op gelijkwaardige basis mee om kunt gaan en volwassen dingen met elkaar kunt ondernemen.

Ik heb ze altijd gezegd dat ze later geen rekening met mij hoeven te houden met het inrichten van hun leven. Ik vind het leuk om ze nog regelmatig te zien, ze zijn ook altijd welkom, maar het is geen verplichting en ze zijn me niets verschuldigd. Aan mij de taak om een leuke moeder te zijn waarbij ze ook nog op bezoek willen komen als ik 85 en een oud chagrijn ben

MMcGonagall schreef op 15-09-2021 om 10:37:

[..]

Ik heb ze altijd gezegd dat ze later geen rekening met mij hoeven te houden met het inrichten van hun leven. Ik vind het leuk om ze nog regelmatig te zien, ze zijn ook altijd welkom, maar het is geen verplichting en ze zijn me niets verschuldigd. Aan mij de taak om een leuke moeder te zijn waarbij ze ook nog op bezoek willen komen als ik 85 en een oud chagrijn ben

Precies.

@Dyer: dat plaatje hebben we allemaal wel denk ik hoor als het gezin net is opgestart.
De kunst is om het op tijd los te laten  

Overigens zie ik een deel van mijn kinderen vaak omdat we oppassen op de kleinkinderen. Het andere deel woont verder weg maar appt regelmatig met grapjes en foto's en die zien we denk ik zo om de twee maanden. Wij gaan daar zelf ook naartoe zo nu en dan. Ik probeer ook bij te houden wat er speelt in de zin van nieuwe baan o.i.d. en daar attent op te reageren met een kaartje of een bloemetje.

Carole schreef op 13-09-2021 om 22:03:

Fijn topic dit! Nuttige berichten Wat ik eruit heb gehaald is de tip om actiever te zijn als moeder. Gelijk toegepast en dit weekend gevraagd aan kind of het leuk zou zijn als ik even (uurtje rijden heen, uurtje rijden terug) een stukje taart kwam brengen. Leverde ook nog een goed gesprek en een lekkere knuffelsessie op. Ga ik vaker doen. Dank voor de inspiratie!

Herkenbaar. Ik had altijd het idee: als kind zelf niet opbelt of langskomt, heeft het ook geen behoefte aan contact met mij. Ik wilde geen opdringerige moeder zijn, dus bleef het ook van mijn kant stil. Pas later besefte ik dat actie van mijn kant juist wel gewaardeerd werd. En dat kind zelfs een beetje teleurgesteld was om mijn radiostilte. Dat het behoefte aan contact had, besefte ik echt niet. 

Verder ontdekte ik, dat ik er zelf ook vaak niet aan toe kom om kind te bellen of te bezoeken. Ook mijn eigen leven gaat door en is gevuld. En vind ik wel gelegenheid, dan komt het bij kind juist niet uit. Je kunt je kind dus niet verwijten als het weinig contact zoekt. 

Maar dit is juist ook een reden dat het lege nest syndroom hard binnenkomt. Want vroeger waren de kinderen juist elke dag wel eventjes in de buurt, zodat je automatisch even kon uitwisselen hoe hun dag was en hoe ze zich voelden. Vaak zag je dat al aan hun houding en gedrag.  Dat vanzelfsprekende mis ik heel erg en vind ik ook zorgwekkend bij een kind van mij met wie het helemaal niet goed gaat. 

irmama schreef op 14-09-2021 om 08:47:

[..]

Je kunt het idd ook omdraaien, in plaats van intens verdriet blij zijn dat je kind zelfstandig gaat wonen en dit ook heel.leuk vind , dat gun je ze toch juist?


Wat mij betreft is het én én.  Ik ben blij en trots dat ze klaar zijn om zelfstandig het leven in de gaan. Voor hen! Maar voor mezelf ben ik verdrietig omdat er aan mijn leven met een gezin een einde komt. Die twee gevoelens bestaan heel duidelijk naast elkaar. 

Voor mij was het leven met mijn gezin de leukste fase van mijn leven. De tijd daarvoor was maar zo-zo. De tijd die nu volgt met een leeg huis spreekt me helemaal niet aan. Ik heb een superleuke baan en leuke hobby's, maar die had ik ook al mét kinderen erbij. Nu zie ik baan en hobby's hoofdzakelijk als 'opvulling van de tijd tot ik dood ga'.

Helemaal somber word ik van het idee om alleen met m'n man over te blijven. Met z'n tweetjes op vakantie. Met z'n tweetjes naar musea. Met z'n tweetjes fietsen. Met z'n tweetjes binge watchen. Zum Kotsen. Terwijl ik juist een enorme huismus ben en dat soort dingen juist heel graag doe/deed.  

Wel besef ik dat deze depressieve gevoelens vooral komen omdat het met één van mijn kinderen helemaal niet goed gaat. Er is ook vrijwel geen contact meer. Dat maakt dat het lege nest gevoel keihard aankomt. Alsof ons hele gezinsleven mis is gelopen, zoiets. Ik vertrouw er op dat ik wel meer toekomstperspectief zie als ik dit verwerkt heb.  

Diyer schreef op 15-09-2021 om 10:09:

[..]

Maar toen mijn kinderen nog klein waren, had ik ook wel eens van die 'romantische' plaatjes van 'later'. In mijn hoofd zaten we dan aan 1 grote kersttafel met kinderen en aanhang. Zo'n one big happy family zoals bij de Italianen. (....)

 Maar die eettafel gevuld met gezelligheid, weekenden dat we af en toe weer allemaal samen zijn, nee, dat is hier niet de realiteit. Dat Italiaanse gezin was een sprookje." 

Wat ik ook steeds beter besef: Stel je voor dat jij zelf wel een met een big happy family aan de kersttafel zit...wie zitten er dan aan de kersttafel van de schoonouders van je kinderen? Er zijn altijd mensen die erbij inschieten.  

Wilmamaa schreef op 15-09-2021 om 14:22:

[..]


Helemaal somber word ik van het idee om alleen met m'n man over te blijven. Met z'n tweetjes op vakantie. Met z'n tweetjes naar musea. Met z'n tweetjes fietsen. Met z'n tweetjes binge watchen. Zum Kotsen. Terwijl ik juist een enorme huismus ben en dat soort dingen juist heel graag doe/deed.

Wel besef ik dat deze depressieve gevoelens vooral komen omdat het met één van mijn kinderen helemaal niet goed gaat. Er is ook vrijwel geen contact meer. Dat maakt dat het lege nest gevoel keihard aankomt. Alsof ons hele gezinsleven mis is gelopen, zoiets. Ik vertrouw er op dat ik wel meer toekomstperspectief zie als ik dit verwerkt heb.

Dat eerste vind ik heerlijk juist. Zit het niet goed tussen jullie?

Dat tweede is heel naar en verdrietig...

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.