Jongvolwassen kind ver weg

Da's ook wel een hele tijd, 7 maanden!

Ik kan me voorstellen dat je er enorm naar uitziet hem weer te zien! Maar Reina, het wordt al aadig najaarsweer, de herfstvakantie komt eraan.

tonny

Klaartje en tonny

Jullie hebben gelijk, de herfst is in aantocht en wat dat betreft ben ik daar blij mee En inderdaad, nu onze vakantie op Curaçao in zicht komt kan ik niet wáchten! Ik merk dat ook aan hem, Er was pas een vriend op het eland op vakantie, nu kijkt ie naar ons uit, en hij begint nu voor het eerst weer een beetje naar huis te verlangen, hoewel hij het er echt naar zijn zin heeft. Ik ben wel heel blij dat ik toen hij wist dat hij een jaar weg zou zijn gelijk een reisje geboekt heb! ( Want doordat wij aan de vakantieperiodes vastzitten is dat niet eens zo makkelijk te vinden als je later bent), want een jaar is wel lang!

Nee!

ik kan bijna niet geloven wat ik lees Reina.
hoe is het mogelijk!
heeft jouw zoon een bordje om zijn nek met het woord: pechvogel????
hoe reageert hij er zelf op?en jij?want het houd maar niet op.
veel sterkte voor jullie allebei!

Nou ja zeg!

Dat is toch niet te geloven!! Hoe is hij daar zelf onder? Vindt hij het langzamerhand 'gewoon' worden?
Wat een narigheid zeg!
Sterkte!!

tonny

Oh reina...

Ongelooflijk...

Reactie

Ja, dat bordje lijkt er wel te hangen, al jááren trouwens. We bespraken het ooit met een jeugdagent, die zei dat het o.a. te maken zal hebben met het feit dat hij een heel vriendelijke uitstraling heeft, zo iemand durf je eerder te pakken, maar het is ook gewoon botte pech ( en hij komt natuurlijk op tijden uit z'n werk waarop de meeste anderen slapen ...., vandaar dat hij al met een taxi naar huis gaat). Ergens reageert hij laconiek, op mijn vraag of er nog iets bijzonders was gebeurd, reageerde hij "ach, het is al weer zoveel weken goed gegaan, dus het werd tijd dat.....", het viel me toen nog mee wat er nu weer gebeurd was. Maar hij baalt er uiteraard ook van, echt veilig voelt het niet. En het kost gewoon veel geld, terwijl hij erg weinig verdientt daar.

Nou!

Hoe is het mogelijk!! Hij is wel een mega pechvogel geloof ik. Ik zou me kunnen voorstellen dat hij het geloof in mensen helemaal kwijt zou zijn. Knap dat ie elke keer weer door kan gaan, al zal het niet meevallen.

Miriam ea

Miriam is naar haar dochter, benieuwd hoe ze het vindt allemaal, Miriam!! Ik ben een beetje kwijt hoeveel 'buitenlandgangers' er nu nog meer zijn?

Reina

Zoon zit nog steeds in Denemarken. Hij is onlangs nog een weekje thuis geweest en wij gaan in de herfstvakantie naar hem toe. Nou ja, naar Denemarken dan, dagje Kopenhagen, dagje legoland, op bezoek bij z'n vriendin, en zo vullen we de week wel.
Het is heerlijk als hij er is, heel vertrouwd, maar als hij weggaat is het toch echt wel slikken, hoezeer ik hem zijn eigen leven en weg ook gun en trots op hem ben. Spreek hem gelukkig bijna iedere dag wel op msn, soms uitgebreid, soms alleen van hoi hoe gaat het tot morgen.
Lietje

:lietje

Wat leuk, dus wij gaan in de herfstvakantie allebei onze zoons opzoeken

Dochter

Dochter is inmiddels 3 maanden in NL en woont weer op kamers. De eerste weken waren geweldig maar daarna helaas niet zo. Dochter is van slag, beetje down, tobberig. Voordat ze voor 10 maanden naar het buitenland ging, hadden we een goed contact. Dat is nu minder, daar kiest zij voor dus ik probeer wel eens wat maar als ze niet wil praten, houdt het al snel op. Ze kan d'r draai nog steeds niet echt vinden hier. De tijd ver weg vond ze een geweldige tijd. Ze mist haar vrienden daar, mist het iedere dag een nieuwe ervaring, uitdaging. Lastig hoor.

Noor

Ik herken dat wel, dat weer-weg-willen, nadat zoon zijn eerste reis gemaakt had, heeft ie een paar kjer geprobeerd of hij weer hier wilde blijven, de eerste tijd vond ie het steeds super, maar hij wilde toch steeds weer weg. Ik ben dan ook heel benieuwd wat zijn volgende bestemming gaat worden.... Ik kan me dat ook wel voorstellen, toch?

Moeilijk noor

ik herken het ook,zoon is nu 5 maanden thuis,en per september begonnen aan een nieuwe studie,toch kriebelt het nog steeds bij hem,hij vind het leven zo,n sleur,zo saai,zo voorspelbaar,hij roept nu al dat hij over vier jaar (als hij klaar is met studeren)toch echt weer weg gaat.

Gezien

Ik zie dat ik in mijn enthousiasme mijn berichtje in de verkeerde draad had geplaatst.
We hebben haar gezien. Dat was helemaal niet makkelijk, want vind maar eens een schip in een donkere haven. Voor je het weet ben je per ongeluk aan de verkeerde kant van het dok en moet je omrijden. Heel ver omrijden.
Dat gebeurde ons ook natuurlijk en bovendien is de haven van Antwerpen een soort bouwput, waardoor de toch al schaarse wegen ook nog eens op diverse punten zijn afgesloten.
Maar we hebben haar gevonden en haar schip gezien. Een rondleiding gehad. Ze heeft een eigen hut die voor scheepsbegrippen werkelijk riant is. Met eigen badkamer.
Ze roetjst geoefend de stijle trappen op en af en raakt daar als enige van de bemanning niet buiten adem van. Ze rookt niet.
Ze mocht mee met ons de stad in. We hebben samen gegeten en samen in een hotel gelogeerd. Volgende dag een riant ontbijt en dochter weer afgeleverd.
Kussen, knuffels, nog wat handgeschreven brieven van haar voor al het liefs aan wal. Het was een geoefend afscheid. Ja, ze is een beetje gek. Ja, soms kromme tenen. Maar van de meest prominente gevaren die in je opkomen bij een meisje alleen tussen mannen in een donkere haven, is geen sprake. Ze is groot en sterk, al steken zelfs de Philipijnen aan boord een kop boven haar uit. Ze is gewapend met haar houding en haar babbel. Ze duidelijk als een rots. Ik ben trots.
De onbestemde kriebel is al dat er in mijn moederlijf overblijft, maar daarmee heb ik leren leven met het wispelturige bestaan van mijn tweelingzus, op wie ze eigenlijk sprekend lijkt.
Iets dergelijks moet ze ook geschreven hebben aan mijn tweelingzus, die we dezelfde avond nog dochters handgeschreven ontboezemingen persoonlijk overhandigd hebben.
Wij met een drankje bijkomend van de rit, zij met die brief. En ineens, ergens in het midden van het schrijven, schoot zus vol.
Mooi hoor.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Mooi!

Miriam

Wauw, klinkt heemaal goed!1 En een eigen badkamer in haar eigen hut?? dat is echt luxe!

Pelle:

wachten tot ze naar de rubriek OOma en OOpa mag overstappen net als Tonny

Wat een schitterend verhaal miriam

Wat zul je je voldaan voelen, fantastisch, zo'n meid!!

Tonny

Geweldig

Geweldig Miriam dat je dochter het zo naar haar zin heeft op het schip!

Noor

Lijkt me wel lastig dat ze nu helemaal haar draai weer moet vinden in Nederland. Misschien kiest je dochter er inderdaad voor om straks voor langere tijd weer weg te gaan. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Ik woon inmiddels al weer 10 jaar in Nederland na langdurig verblijf in het buitenland en bij mij speelt ook nog regelmatig op dat ik weer wat anders wil. Andere landen, andere geuren, andere gewoontes, andere horizon... een nieuwe start. Het is heel dubbel want ik ben ook tevreden met mijn leven hier, mijn werk, vrienden en omgeving. En er spelen praktische redenen waarom weggaan nu niet zo makkelijk meer is maar de behoefte is er wel en die gaat ook nooit meer weg.

Mijn twee oudste kinderen wonen ook in het buitenland. Ze komen denk ik niet meer terug. Zoals Robert Frost schrijft in zijn gedicht the road not taken:
"Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back."

Zo gaat het toch vaak. Het een leidt tot het ander...
Ze bouwen nu daar hun leven op. Mijn dochter zit al weer twee jaar in Frankrijk. Ze is nu een jaar op uitwisseling in Engeland en keert volgend jaar weer terug naar Frankrijk. Ik weet niet waar ze uiteindelijk haar leven op zal bouwen maar denk niet dat het hier zal zijn. Ze heeft een vriendje die in Engeland zit en waarmee ze serieuze toekomstplannen heeft.

Mijn oudste zoon zit nu Italië waar hij is begonnen aan zijn nieuwe leven en nieuwe uitdagingen. Hij zit er nu 2 maanden en het bevalt hem goed. Hij zal daar vast zijn thuis vinden.

Mijn tweede dochter zit ook wel eens te denken aan een jaartje buitenland. Zij studeert nog dus dat valt wel in te passen maar ze lijkt te denken dat zonder haar al haar vrienden reddeloos verloren zijn en de studie verenging ook al niet kan voortbestaan dus ik weet niet of ze het echt gaat doen. Bovendien wisselt ze ook wekelijks van potentiële bestemming. Eerst moest het Latijns Amerika zijn maar sinds deze zomer is Libanon het helemaal dus we zullen zien. Voorlopig is ze nog hier. Waar ik uiteraard blij mee ben maar ik vind wonen in een ander land wel een hele waardevolle ervaring dus ik moedig het wel aan dat ze gaan.

Maylise

Levensloop

Nou, van duimen draaien komt het niet, want we hebben een demente bejaarde gekregen. Niet aan huis, maar het geeft al bij al toch een hoop drukte. Tegen de tijd dat zij haar laatste adem uitblaast, zijn er wellicht kleinkinderen. Nog een jaar of vier, schat ik in.
Maar of ik me met die kinderen mag bemoeien is natuurlijk maar de vraag. Ik ben tegen die tijd niet de enige oma.
Het bezoekje aan dochter past in de lange rij van lessen bescheidenheid en stapje terug doen. Aankloppen bij de deur, je tong afbijten. Ze is een mevrouw van formaat. Dat is wennen. Voor haar ook hoor, want echte mevrouwen hebben de was opgehangen voordat er bezoek komt
Groet,
Miriam Lavell

Herkenbaar

miriam:Het bezoekje aan dochter past in de lange rij van lessen bescheidenheid en stapje terug doen. Aankloppen bij de deur, je tong afbijten.

oei ,dit herken ik,en soms maak ik toch nog net die ene verkeerde opmerking :fout.
maar ik leer het nog wel

Miriam

Buiten dat ik genoten heb van je verhaal over de ontmoeting met je dochter, heb ik ook nog een vraag. Heb je ook gemerkt dat er nieuwe do's and dont's bijgekomen zijn op het smalle pad wat moederschap heet? Bijvoorbeeld de overbekende: niet hardop lachen. Of: geen vragen stellen aan docenten/rectoren/collegae.

Ik leer graag bij

Tirza

Bijna

Even kwijt dat ik over 1 dagje werken + anderhalve nacht slapen + een vliegreis van 12 uur eindelijk zoonlief weer eens in mijn moederarmen kan sluiten Wordt tijd, na bijna 8 maanden!

Reina

Wat heerlijk, nog maar 1 nachtje slapen. En dan zo lang niet gezien en wel al die verhalen (overvallen ed) gehoord. Kun je eindelijk zien hoe het leven daar toegaat. Jullie zijn nog niet eerder geweest daar he? Het is wel een eind vliegen!. Ik wens je een hele fijne tijd toe.
Lietje

Reina

Geniet ervan!!!

Niet echt

Nee, geen do's and dont's. Ze gaan er eigenlijk eerder af dan dat ze er bij komen. Nu ze permanent onder de 'vreemde grote mensen' verkeert, moet haar duidelijk zijn geworden dat gewone mensen elkaar ook aanspreken op van alles, grappen maken, commentaar leveren, etc.
Het is helemaal aan haar om daar mee te doen wat ze wil. En dat kan ze goed inmiddels.
Van mij heeft ze lang niet zoveel kunnen hebben. Alles werd uitgelegd als 'moederen', terwijl ik die fase al grotendeels voorbij was. Ik merk dat ze nu meer kan hebben en minder snel in de puppy-blaft-tegen-moeder rol valt. Ik ben steeds meer ook gewoon iemand.
Ik mocht zelfs helpen om haar was op te hangen
Groet,
Miriam Lavell

Ja hoor...

Reina:"Even kwijt dat ik over 1 dagje werken + anderhalve nacht slapen + een vliegreis van 12 uur eindelijk zoonlief weer eens in mijn moederarmen kan sluiten "
Zij wel! Met d'r togo op het tropenstrand.
Groet,
Miriam Lavell (jaloers?

Gelukkig

Ik moest vorige week, ten kamerparadijze mijnes dochters, wel een beetje schmunzelen. Ik moest denken aan postings op Ouders Online over het al dan niet op bed laten spelen van het kroost. Dat is vies, is de tendens op Ouders Online. Mijn dochter heeft een 2persoonsbed in haar paradijsje en dat ligt gewoon vól met jassen, tassen, boeken en andere zooi. En ja dames, met het dekbed gewoon opengeslagen.
Zo heb ik het haar niet geleerd. Wat fijn toch dat ze zelf ook nog wat bijdragen aan hun ontwikkeling.

Tirza