Nederlandse jongeren gaan relatief vroeg het huis uit

Niet vroeg

Ik vind eigenlijk 23/24 jaar helemaal niet vroeg. Ja, wel vergeleken met andere europese jongeren, dat snap ik. Ik was 19, mijn man 17 (maar die ging in dienst, toch anders) en dat zie ik om mij heen veel vaker. Dus ik vind het niet vroeg op zich, eerder best laat.
Heb verder ook nog helemaal geen kinderen in deze leeftijd hoor, ben zelf 28, dus tegen die tijd denk ik er misschien anders over

Idd niet vroeg

Kennelijk wel in vergelijking met andere Europese landen, maar ik vind het ook niet vroeg. Zelf was ik nét 20 toen ik op kamers ging wonen en dat was, ook achteraf gezien, een prima leeftijd. Mijn dochter ging met haar 17e de deur uit, heeft daarna weer even thuis gewoond, maar sinds haar 19e woont ze op zichzelf. Ook mijn zoon was 19 toen hij op kamers ging wonen, daarna heeft hij, tussen werkperiodes in het buitenland door, weer zo nu en dan thuis gewoond, maar als hij nu (inmiddels 4 jaar later) thuiskomt komt hij niet meer hier wonen.

Lara

Maar er is een verschil tussen 'inwonen' zoals dat vroeger vaak het geval was, vaak ook als ze al getriouwd waren (idd vanwege de woningnood) en de manier waarop veel jonge mensen nu lang thuis blijven wonen. In het eerste geval hadden ze vaak hun eigen huishoudinkje en zorgden ze voor zichzelf, tegenwoordig blijven veel jonge mensen die thuis blijven wonen echt een gezinslid, die meedraait met het gezin.

Haal het gemiddelde omhoog

Ik denk dat wij het gemiddelde redelijk omhoog halen. hoewel mijn kinderen blijkbaar niet eens zo lang thuis blijven wonen als ik dat zo vergelijk met het gemiddelde.

Mijn oudste was 25 toen hij het huis uit ging en de tweede was 24 toen ze op zichzelf ging wonen. Beide kinderen hadden al wel eerder een of twee keer een half jaar op zichzelf gezeten in het buitenland. De oudste ging zijn opleiding afmaken aan de andere kant van het land en de tweede ging in Frankrijk haar opleiding afmaken. Ze wonen nu respectievelijk in Italië en Frankrijk dus als ze het huis uit gaan dan doen ze het gelijk goed.

Nummer 3 is nu 26 en woont nog thuis. Hij zal denk ik binnenkort de stap wel wagen maar hij twijfelt gewoon nu heel erg over wat zijn doel is in het leven en wat hij nu wil. Zolang hij geen concreet project heeft is het moeilijk inderdaad om tot een beslissing te komen. Hij werkt trouwens fulltime dus studeert niet meer. Ook hij heeft al wel 2x een half jaar in het buitenland gezeten.

Nummer 4 en nummer 5 zijn respectievelijk 21 en 19 en studeren allebei en wonen ook nog thuis.

Zeker mijn man vind het volstrekt overbodig om op kamer te wonen als je toch in de buurt studeert of werkt. In zijn cultuur is het vrij normaal om thuis te blijven tot je trouwt. Trouwen doen ze wel vaak eerder dan in Nederland. Hoewel dat de laatste decennia ook wel begint te veranderen met name onder de hoogopgeleiden.

Maylise

Hier niet

Oudste zoon ging op wereldreis op zijn 21e ,is daarna weer thuis komen wonen.Woont nu vanwege studie op kamers ,maar is elk weekend thuis ,hij is inmiddels 23.
Zijn tweelingzus (uiteraard ook 23 woont nog thuis,is wel voorzichtig aan het zoeken naar een plekje voor zichzelf,maar heeft geen haast.

Lara (ot)

Het zal dan verschillend geweest zijn hoe men dat organiseerde, in mijn familie kwam inwoning ook voor, maar dan leefde ieder wel met zijn eigen gezin. Ook al woonden ze klein, maar daar verbaas ik me toch vaak over, in hoe weinig ruimte men kon leven toen. En hoe het nu wordt ingericht is duidelijk ook persoonlijk, als mijn zoon thuis is leeft ie gewoon weer met ons mee, terwijl hij tussendoor zijn eigen leven leeft. Ik heb ook als regel dat zolang je thuis bent je onderdeel uitmaakt van het gezin, dat je in elk geval laat weten wanneer je thuis bent, wanneer je mee-eet etc. Daar hoort ook meewerken in het huishoudenbij uiteraard..

Pandia o.t.

Het bed is ook wel heeel lekker in deze duistere tijd van het jaar!

tonny

Erfelijk belast

Ik was op mijn 16e het huis uit, niet geheel vrijwillig. Ben af en aan nog wel wat terug geweest, maar nooit echt meer kind gevoeld.
Dochter kon niet wáchten om de deur uit te gaan voor haar studie; ze is een jaar gedoubleerd dus dan duurt het allemaal nog een jaar langer, pffffff. Ze was dus 19

Tirza

Dochter van 18 wil wel

maar het zou nu niet realistisch zijn om deze stap te nemen. Jongste (17) fantaseert ook, maar wat mij betreft doet ze dat nog minimaal 3 jaar. Wat moet dat moet, bijvoorbeeld bij een studie ver weg, maar als het niet persé nodig is om het huis uit te gaan moedig ik het niet aan.

Hoe ziet het eruit?

"Eurostat, dat de cijfers naar buiten bracht, meldt ook dat in Nederland het percentage laagopgeleide jongeren zonder baan het laagst is."
Maar werkloosheid onder jongeren met een tijdelijk contract is weer bovengemiddeld. (41%). Roemenen doen het goed voor jongeren. Werkloosheid 10.1, tijdelijke contracten 4.3. Nederland 6.4 en tijdelijk contract 41.6
Pelle:"Het was heel normaal om vroeg te trouwen en snel uit huis te gaan. Men blijft nu veel vaker thuis wonen bij een studie als het maar even kan."
Volgens mij was het andersom. Trouwen (kinderen krijgen) was lange tijd de enige manier om het huis uit te kunnen (zeker voor vrouwen). Vroeg trouwen (of zwanger worden) was een middel om dat doel te bereiken. Het was daarmee wel een bekend verschijnsel, maar of het ook de meest voorkomende praktijk was, weet ik niet.
Het is een beetje jammer dat die gegevens er niet bijgeleverd worden. Wat stel je je voor bij met je 30e het huis uit gaan? In Nederland 'ben je daar voor in behandeling' zoals Koot en Bie dat zeiden. Maar in Bulgarije krijg je je kinderen misschien wel in het ouderlijk huis en ga je weg als die naar school moeten.
Groet,
Miriam Lavell

Afstand/vervoer

Niet alleen beschikbare woonruimte speelt een rol. Nederland is maar een klein land en we hebben vele mogelijkheden van vervoer, die ook b.v. 's winters beschikbaar zijn (meestal tenminste). Zowel in het land van mijn schoonzusje alsook het land van mijn man is het vrijwel onmogelijk om te studeren (H.B.O. of universitair) als je niet in een gróte stad woont. En die grote steden liggen nog verspreid over grote afstanden. Studie is dus automatisch uit huis. Omdat de afstand onoverbrugbaar is om dagelijks te pendelen. Qua afstand en ook nog omdat vervoer vaak minder regulier is dan hier. En zelfs als je vlak bij de stad woont (in man 's geval was dat zo) moet je nog ín de stad wonen om te studeren omdat er 's winters geen enkele vervoersmogelijkheid is. Er ligt vrijwel altijd sneeuw en wel flinke pakken, het wordt ook zelden opgeruimd, alleen op hoofdwegen. Dus rijd er ook nauwelijks openbaar vervoer en met de auto is ook geen optie omdat je wel eerst náár die hoofdweg toe moet rijden. En als er geen sneeuw ligt is het glad of flink modderig zonder goede afvoer/riool.
Dus is het doodnormaal dat jongeren/pubers rond hun 16-e/17e/18-e uit huis gaan. Naar de stad, in zo'n grote studentenflat, waar beneden een mesa is waar je de kost er nog bij in krijgt. O,ja en elk huis heeft weer wel 1 of 2 concierges die de scepter zwaaien. Dat studentenwonen is weer wél erg goed geregeld (wat ik ervan hoor van neefjes en nichtjes), stukken beter dan dat gedoe hier.
Maar het 1 lijkt mij een logisch gevolg van het ander.
groeten albana

Hier flink onder het gemiddelde

Onze kinderen, zeker in vergelijking wat blijkbaar gemiddeld is, gingen vroeg het huis uit. Dochter was 18 toen ze een half jaar als au pair naar het buitenland ging, heeft daarna nog 4 maanden thuis gewoond en ging vervolgens op kamers, gewoon bij ons in de stad. Zoon ging met 18 jaar, na het behalen van de HAVO en bij de start van het HBO ook direct op kamers. Ook hij woont bij ons in de stad. Ze wonen allebei op minder dan 10 minuten fietsen bij ons vandaan en waaien zo nu en dan langs. Middelste zoon is verstandelijk gehandicapt en ging ook een paar maanden voor zijn 18e "op kamers".
Alledrie doen ze het hartstikke lekker en wij genieten van onze herkregen vrijheid en van de momenten dat ze er zijn.
Dochter gaat in januari naar Madrid voor haar studie en zal in de zomer een paar weken thuis komen. Iets waar ze wel zo haar bedenkingen bij heeft. Want als je al bijna 5 jaar uit huis bent is weer terugkomen ook niet altijd makkelijk.

Anders opgevoed (vroeg uit huis)

Mijn ouders (vooral mijn vader) hebben ons kinderen altijd gestimuleerd om vroeg zelfstandig te worden, oftewel zodra je gaat studeren. Ik ging 5 km van huis studeren maar ging wel op mijn 18e op kamers zodra ik een plek had (ergens rond de herfstvakantie). Mijn ouders vonden dat heel normaal.
Van de andere 3 kinderen gingen er ook 2 rond hun 18e uit huis wonen. Zij gingen verder weg studeren. Slechts één kind bleef tot zijn 21e thuis wonen. Dat vonden wij al heel lang.
Ik vind het heel gezond als jongeren hun eigen weg zoeken inclusief wonen. Dus ik zal mijn kinderen ook zeker stimuleren op tijd uit huis te gaan.

Annet?

annet:Ik vind het heel gezond als jongeren hun eigen weg zoeken inclusief wonen. Dus ik zal mijn kinderen ook zeker stimuleren op tijd uit huis te gaan.

hoe ga je dat doen?stel dat ze rond hun 20e nog lekker thuiswonen en geen aanstalten maken om te vertrekken?ga je dan zeggen dat ze moeten?of op welke manier ga je dat stimuleren?

Kostgeld

susanne:"ga je dan zeggen dat ze moeten?of op welke manier ga je dat stimuleren?"
Ja. Bovendien reken je kostgeld waardoor het financiele voordeel dat ze thuis hebben, kleiner wordt. Verder moeten ze natuurlijk hun eigen was doen en hun vaste aandeel nemen in boodschappen doen (op zijn het werk ervan), koken, stofzuigen, etc., zodat het gemak van lekker thuiswonen niet eenzijdig bij de kinderen ligt en tegelijkertijd het nadeel van uit huis gaan voor de kinderen niet gigantisch is.
Groet,
Miriam Lavell

Kostgeld

kostgeld,meewerken in huis,het gebeurt hier allemaal al jaren,maar dat heeft er niet toe geleid dat de kinderen vroeg de deur uitgingen.

Nou

ik heb nooit kostgeld hoeven betalen, of mee hoeven werken in huis (schandalig eigenlijk, heb pas echt huishoudelijke dingen leren doen toen ik samenwoonde) maar ik was toch echt op mijn (net 1 maand) 19e al het huis uit.

Aanstalten maken

susanne:"maar dat heeft er niet toe geleid dat de kinderen vroeg de deur uitgingen."
Maar dat is een andere kwestie. Er is feitelijk een tekort aan woonruimte voor jongeren. Ze kunnen niet meteen weg, al zouden ze willen.
Jij had het over de situatie dat ze niet willen. "stel dat ze rond hun 20e nog lekker thuiswonen en geen aanstalten maken om te vertrekken?" Dat 'geen aanstalte maken' is iets waar je wat aan kunt doen door te zeggen dat dat moet in combinatie met het herwaarderen van de woonvoorwaarden thuis die daardoor meer op 'uit wonen' gaan lijken. Sommigen hebben een duwtje nodig.
Esmee:"maar ik was toch echt op mijn (net 1 maand) 19e al het huis uit. "
Jij maakte uit jezelf aanstalte kennelijk. En dat had resultaat. Een duwtje was niet nodig.
Groet,
Miriam Lavell

Volwassen worden

Bij ons thuis zijn we redelijk duidelijk over uit huis gaan.

Ze krijgen de tijd om eerst hun eigen leven "op de rit" te krijgen. Dat betekend dat ze tijdens de studie thuis mogen blijven wonen. Op kamers gaan vinden wij ook prima maar die keuze is vrij. Ook een combinatie (jaar thuis en daarna op kamers etc) is prima.

Na afronding van de studie krijgen ze de tijd om een volwassen leven vorm te geven. Dat betekend dus een baan zoeken en wennen aan een volwassen leven. Ook hier weer een vrije keus er zijn immers genoeg jongeren die dit niet willen en dat is ook prima.

Maar als het leven eenmaal goed loopt (dus studie afgerond en stabiele baan) dan wordt het wel tijd om te vertrekken. Wanneer dit is is per kind verschillend maar op een gegeven moment is het gewoon tijd. Zelfstandig wonen is het laatste stukje naar volwassenheid. En ik vind persoonlijk dat een jongere/jongvolwassene die nog thuis woont nog niet geheel volwassen is. Hij/zij is immers nog gedeeltelijk afhankelijk van de ouders en heeft nog niet alle verantwoordelijkheden die komen kijken bij het runnen van een eigen huishouding. Meehelpen in de huishouding van je ouders is toch anders dan je eigen huis schoonmaken.

Ook naar de kinderen toe hebben wij dit heel duidelijk gemaakt zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe is. Natuurlijk zijn er uitzonderingen (jongeren met problemen) maar het bovenstaande gaat uit van een "normale" situatie. In mijn omgeving ken ik toch een aantal oudere jongeren die nog thuis wonen en dat vind ik persoonlijk niet zo'n goede situatie. Ik heb zelf ervaren dat de band die je met je ouders krijgt als je zelfstandig gaat wonen toch meer volwassen is (dat wil zeggen een eigen leven, geen verantwoording meer hoeven afleggen veel zelfstandiger worden). De mannen die ik ken zijn allen single en wonen om die reden nog thuis. Persoonlijk vind ik dit geen goede redenen omdat je niet kunt blijven wachten tot er ooit iemand langskomt. Daarbij moet je als jongere(in deze tijd) ook gewoon zelfstandig je huishouden kunnen runnen. Een partner is immers geen vervanging van je moeder/vader (ja echt er zijn jongvolwassenen die nietskunnen of gewoon niets doen in de huishouding en zich nog nooit hebben bezigehouden met zaken als verzekeringen of instanties).

Daarom hebben betrekken wij ze (leeftijdsgewijs) bij het runnen van een huishouding door ze mee te laten helpen met dingen in en rond het huis. Als ze oud genoeg zijn betrek ik ze ook bij zaken als het openen van een eigen jongerenbankrekening (omgaan met geld, pinpas, opbergen van rekeningafschriften, zak- en kleedgeld etc) en bv een ziektekostenverzekering als ze 18 worden.

Gebrek aan betaalbare woonruimte

Mijn zoon wil graag een eigen huisje met zijn vriendin. Helaas zijn de wachttijden nogal lang, staat pas 3 jaar ingeschreven, dus het duurt nog wel een keer 3 jaar voor hij aan de beurt is.

Jaymza

Kostgeld was niet nodig (en welke woonruimte is betaalbaar)

Mijn ouders hebben mij in hun ideeën gestimuleerd. Meer was niet nodig voor mij. Dus over kostgeld is niet gesproken. Ik heb hun ideeën overgenomen en ben met 18 jaar 5 km verderop gaan wonen. Het scheelde wel dat een studiebeurs toen meer voorstelde, dus dat dit apart wonen mogelijk maakte. (met een bijbaantje, goedkope kamer, etc)

Jaymza, hoezo zelfstandige woonruimte? Als de eis is dat een stel zelftandige woonruimte heeft, dan kun je inderdaad lang wachten. Mijn doel was een kamer, met gemeenschappelijke keuken en badkamer.
Tijdens het wachten op zelfstandige ruimte kun je best op een kamer wonen. Daarnaast vind ik het heel verstandig om eerst alleen te wonen, voordat je samen gaat wonen. Dat komt de zelfstandigheid wel ten goede....
Maar misschien ben ik gewoon ouderwets opgevoed.

Eigen woonruimte

Er zijn ook andere manieren dan nog 3 jaar wachten en dan maar kijken wat je krijgt.

Hij kan natuurlijk ook kijken of particulier huren een optie is. Of iets buiten de (waarschijnlijk drukke en dure) woonplaats kijken. Daarbij zijn er 2 inkomens en dan heb je toch meer te besteden dan een persoon alleen. Verder kan je in veel steden huren via een makelaar (soms tijdelijk maar soms ook voor een langere periode).

Charlot 1

Als wij het op jouw manier zouden regelen,dan woonden mijn kinderen nog zeker vier jaar thuis,en de oudste twee zijn nu 23,ze moeten nog ruim drie en half jaar studeren,dus dan zijn ze 27 voor ze zelfstandig gaan wonen,terwijl ze nu al volwassen zijn.
nee hoor ,dat zou niet goed zijn voor de kinderen,maar ook niet voor ons.

Charlot1

Ik vind het wel grappig dat je zulke ideeen hebt over "je leven op de rit hebben". Studeren is dat nog niet, je eerste baan ook nog niet. Pas als je een stabiele werkkring hebt gevonden (met een vast contract?) dan ga je op kamer. Nou, tegen die tijd zijn ze hier wel 30 denk ik.
Thuis blijven wonen als je studeert kan hier niet, dus dat is makkelijk. Maar wat als je kinderen een jaar willen backpacken of aupairen in het buitenland? Dat is vast niet stabiel genoeg om op jezelf te gaan?
Hier is een dochter de deur uit voor haar studie, ze zal wel moeten. Die is dus nog niet stabiel op de rit, laat staan dat ze een stabiele baan heeft. Dat heeft ze allemaal niet, alleen maar wilde plannen en ambities. Dat wordt nooit stabiel

Tirza

Charlot 1

Hoe oud zijn jouw kinderen ? Ik vind jouw verhaal zo theoretisch en vraag me af of het al aan de praktijk getoetst is.

Hangt van de jongere af

Ik vind lang thuiswonen prima maar ze moeten natuurlijk wel iets doen: werken of studeren of zo. Verder moeten ze zich in huis ook een beetje sociaal opstellen met oog op meehelpen in de huishouding of zo.

Het gebrek aan betaalbare woonruimte is trouwens wel een reel probleem. Ik ken vrij veel jonge mensen hier in de omgeving die al een paar jaar wachten op een huurwoning. Op kamers wonen kan een oplossing zijn om die tijd te overbruggen. Echter wat hier in deze stad bijvoorbeeld speelt is dat 80% van de kamers door studenten wordt bewoont. Werkende jongeren hebben terecht vaak weinig zin om daar bij in te trekken. Die verschillende levensstijlen bosten vaak. Daarnaast zijn er ook mensen die willen samenwonen. Bovendien kan ik me ook heel goed voorstellen dat je geen zin hebt om op een klein kamertje van 3 bij 4 te gaan zitten. Sommige mensen beschouwen dat als een soort rite de passage waar je door heen moet maar ik ken vele mensen die ook zonder op kamers gewoond te hebben heel gelukkig zijn geworden. Ik heb zelf wel op kamers gewoond en heb dat altijd leuk gevonden maar niet iedereen hoeft er lol aan te hebben.

Zelf moedig ik thuis blijven niet aan of af. Dat loopt hier een beetje vanzelf. De oudste ging het huis uit toen hij in een andere stad ging studeren en de tweede ging het huis uit toen ze in een ander land ging studeren. Toen moesten ze wel en dat ging ook prima.

De derde werkt nu al twee jaar dus op zich zou hij inderdaad wel eens op zichzelf kunnen gaan wonen. Hij staat wel ingeschreven maar is nog niet aan de buurt en dat gaat ook nog wel een jaar of twee duren minstens. Kopen wil hij niet. Ik begrijp wel waarom hij dat op dit moment niet ziet zitten. Hij twijfelt teveel over wat hij nu eigenlijk moet gaan doen en of hij hier moet blijven of toch ergens anders heen gaan. Ik vind het zelf overigens prima dat hij nog thuis woont. Het is namelijk een hele leuke en sociale huisgenoot afgezien nog van dat het mijn zoon is.

De vierde en vijfde studeren hier in de stad en denken er niet aan om op kamers te gaan. Deels financieel en deels omdat ze die behoefte ook niet zo voelen. Mijn dochter heeft wel veel vriendinnen die op kamers wonen maar het gemiddelde studentenhuis trekt haar nou niet echt. Mijn zoon zijn vrienden wonen bij allemaal nog thuis dus dat is voor hem ook normaal.

Maylise

Op de rit?

Wat is je leven op de rit hebben? Is dat op een manier leven die wij gewoon vinden? Ik denk dat mijn dochter en schoonzoon hun leven dan voorlopig nog niet op de rit hebben, als dat ooit gebeurt Zij werkt, maar kan zo weer stoppen om op reis te gaan, heeft ze eerder gedaan, hij studeert en werkt en heeft nog geen idee wat hij doet als hij, binnenkort, klaar is met zijn studie, ze wonen op een kleine flat en hebben niet de minste behoefte aan een mooi huis, zonde van het geld, kunnen ze leukere dingen ( reizen!) mee doen etc. Mijn zoon werkt in het buitenland, komt straks weer terug, maar zal zo goed als zeker weer weg willen na een paar maanden. Echte woonruimte zit er voorlopig niet in, financieel zeker niet, wel woont hij regelmatig op kamers. Maar voor hen is dit exact de rit waar ze op willen zitten! Huisje-boompje-beestje past niet bij hen, nu niet en misschien wel nooit niet! Prima toch?

Shonagh

Nou, dat vond ik ook, een heel theoretisch verhaal; het leek net of het niet over echte personen ging!

En 'je leven op de rit hebben' vind ik vrij theoretisch. Er kunnen altijd momenten komen waarop je leven weer even 'van de rit af' is.

Hoe zelfstandig vinden jullie jonge volwassenen die elke dag bij het naar het werk rijden met hun moeder bellen? Terwijl ze een vaste relatie hebben?
Zou dat als moeder graag willen of afremmen?

Reactie

Volgens mij wordt mijn bericht niet goed begrepen. Ik ben er namelijk juist niet voor om kinderen heel erg lang thuis te laten wonen. Daarom is mijn verhaal ook bedoeld om de maximale termijn (als je dat zo kunt noemen) aan te geven. Als iemand eerder op zichzelf wil gaan wonen is dat geen enkel probleem.

Wij stimuleren juist om op kamers te gaan wonen tijdens de studie(of een jaar in het buitenland door te brengen). Maar de keuze ligt wel bij het kind. Met op de rit krijgen bedoel ik niet een vast contract maar gewoon een baan na de studie (ik zie natuurlijk wel dat er verschil zit in jaren academische studie of een paar jaar mbo).

Charlot 1

Ik begreep je wel, maar ik vind het nog steeds theoretisch vandaar dat ik me nog steeds afvraag hoe oud je kinderen zijn. Ik denk nog geen pubers ?
De keuze ligt niet altijd bij het kind, het ligt vooral aan de omstandigheden: welke opleiding, hoeveel geld is er beschikbaar enz.
Ik denk niet dat er een verschil is op de kans op een vast contract na een acad opleiding of MBO/HBO, ook dat ligt aan veel andere omstandigheden. Je kunt, zeker op dit moment, absoluut niet voorspellen hoe de markt er uit zal zien.