Nederlandse jongeren gaan relatief vroeg het huis uit

Tonny

Ja dat bellen met mams, daar kan ik me eigenlijk weinig bij voorstellen. Ik weet van een vriendin dat haar dochter iedere dag in de trein even snel belt. Zelf werk ik en kan geen prive telefoontjes aannemen, dus het komt niet aan de orde. Ik denk dat wij een beetje van dezelfde leeftijd zijn, zo rond de 50, dus mobiel bellen vanuit een auto is iets waar "wij" niet groot mee zijn geworden.
Maar vind je het wel leuk ? Dan zou ik me er niet druk over maken en heeft weinig met de vaste relatie te maken, of het moeten klaag telefoontje sijn over de partner ? Meer over een leuke relatie Tonny en Tonnykind ;o))

Bellen

Ik heb een vriendin (wel een flink aantal jaren jonger dan dat ik ben) met gewoon een gezin die zeker 3 keer per dag met haar ouders belt. Mij belt ze ook rustig drie keer per dag
Er is een generatie opgestaan die veel belt, blijkbaar

Tirza

Bellen

Mijn dochter (woont in Frankrijk) belt mij minstens 1x per dag. Bellen is voor haar ook geen enorm ritueel of zo. Er gebeurd iets leuks/vervelends/spannends of er is iets wat ze gewoon moet zeggen en dan belt ze gelijk. En als ze mij niet pakken krijgt dan belt ze mijn man of een van haar broers/zussen of een vriendin. Ze moet het dan gewoon gelijk zeggen. Ze kan ook heel verontwaardigd reageren als ik de telefoon niet opneem omdat ik mijn mobiel per ongeluk ergens heb laten liggen. Haar mobiel is nooit meer dan een paar millimeter van haar verwijderd en ze kan zich niet voorstellen dat dit bij mij niet zo is. Daarnaast mailt ze mij ook heel vaak; kleine berichtjes, fast forwards maar ook hele epistels soms.
Ik vind het trouwens wel heel gezellig dat ze vaak belt en heb zo wel het idee dat ik echt weet wat ze in haar dagelijks leven doet.

Mijn zoon (woont in Italië) belt gemiddeld 1x per week met mij en 1x per week met mijn man. Dat zijn dan wel hele gesprekken. Als hij eenmaal op dreef is dan zijn we zo een uur verder.
Hij mailt niet zo vaak maar stuurt wel elke week een brief naar ons.

Maylise

ps: Tanguy heb ik gezien. Op het einde vind de hoofdpersoon die niet uit huis wil trouwens een hele creatieve oplossing: hij trekt in bij zijn schoonfamilie. Dus dat is ook nog een mogelijkheid.

Bellen

Ik bel mijn moeder ook iedere dag, ook als ik niks te melden heb, gewoon zo maar... Altijd al gedaan, sinds ik uit huis ben.
Mijn man spreekt zijn moeder 1 keer per week, dat vond ik in het begin heel raar, maar hij belt inderdaad alleen als hij wat te vertellen danwel te vragen heeft.

Pfoe

Nou nee, mijn kinderen bellen bepaald niet elke dag - en ik hen ook niet.
Degene die elke dag met moeder belt, is een aangetrouwd kind.

Ik stuur geregeld sms-jes als er iets bijzonders aan de hand is, ik hen met het een of ander succes wil wensen en zo, maar bellen, nee. Ik vind mobiel gebeld worden vréselijk. Zal inderdaad wel de leeftijd zijn ja...

Zoon die verder weg woont belt eens per week met ons of wij met hem - nu vaker omdat er reden is om elkaar vaker te spreken- maar de andere kinderen spreek ik lang niet elke dag.

Ik heb jááren mijn moeder dagelijks gebeld, voornamelijk omdat ik het naar vond dat ze alleen was (ze werd weduwe, een half jaar na mijn trouwen). Meer plichtsgevoel eigenlijk. Maar zij vond het erg prettig.
Later kwam ze bij me in de buurt wonen en ging ik (of een ander gezinslid) dagelijks langs.
Nu woont ze in een verzorgingshuis, ik bezoek haar driemaal per week maar bel verder niet, hoogstens als er iets bijzonders is. Ik weet dat mijn moeder het een beetje jammer vindt dat ik nooit bel, maarre - het voelt zo verplicht, ik doe het niet meer.

Mijn schoonmoeder leeft niet meer. Ze woonde ver weg en we belden haar niet eens elke week - nou ja, ze had kinderen vlakbij die allemaal op bezoek kwamen.

Pff, als het om bellen gaat val ik niet mee.

Dagelijks bellen

nee, dat doe ik niet, heb ik ook nooit gedaan, vreger belde k 1 x per week, tegenwoordig mailen/hyven we vooral, ook 1 of 2 x per week. Mijn dochter zie ik soms een paar weken niet, dan is ze er opeens weer elke dag, zoon bel ik meestal 1 x per week, tenzij er iets bijzonders is.

Niet afhankelijk van tijd, maar van familiecultuur

Hm, een generatiekroniek uit mijn familie:
Mijn moeder ging met 19 jaar leren voor apothekersassistente en vertrok daarvoor naar de andere kant van het land. Ze verdiende geld met haar praktijkwerk en huurde een kamer van een hospita.
Mijn vader verliet het nest pas toen hij trouwde met mijn moeder, op z'n 24e. Hij was twee jaar intern in militaire dienst geweest.
Mijn broer is eveneens in militaire dienst geweest. Hij kwam 's weekends thuis. Daarna is hij een tijdje gaan studeren voor tuinman, maar dat maakte hij niet af. Zijn kamer was al vergeven (schoonheidssalon voor moeder geworden) dus hij sliep op een slaapbank in de salon.
Mijn zus was vooral veel bij haar aanstaande schoonfamilie ( sinds haar 17e) en ging op haar 19e met mijn broer samenwonen: elk een verdieping van een nieuwbouwhuis. Mijn broer was toen 21.
Zelf ben ik op mijn 17e naar een leefgroephuis vertrokken, wegens ziekte weer thuis komen wonen (kamer ook al vergeven, nu logeerkamer), en kort daarna op kamers gaan wonen, nog steeds 17 jaar.
In mijn schoonfamilie heerst een andere cultuur: mijn schoonzusters zijn pas vertrokken toen ze trouwden, begin twintig. Mijn oudste nicht van 18 wacht af tot ze met haar vriendje gaat samenwonen, mijn oudste neef, ook 18, woont bij zijn oudere halfbroer en diens vriendin in. Een zelfstandige woonruimte vinden past daar duidelijk niet in de cultuur. Mijn man deed dat overigens wel: hij vertrok op zijn 21e naar een kamer, die hij bewoonde in een flat met twee vrienden, die daar ook een kamer hadden. Hij ging eruit omdat hij ging studeren.
Gezien mijn ervaringen in de fmailie lijkt het mij een cultuurverschil, minder een kwestie van verschillen tussen de generaties.