Uit huis en mogelijk ASS

ik heb al een hele tijd door jullie berichten en vragen gescrold en her en der wel wat topics gelezen die dezelfde lading hebben als mijn ‘zorgen’
Maar die zijn al lange tijd geleden gepost. Vandaar dat ik toch mijn eigen topic hier open.

Ik ben een 49 jarige moeder met een zoon van 23 jaar. 
Zoon heeft al twee jaar een vaste baan, verdient goed en gaat binnenkort op zichzelf wonen.
Klinkt prima en dat is t eigenlijk ook.
Maar mijn overbezorgdheid veroorzaakt voor mezelf soms ingewikkelde emoties.

Op basisschool werd er geopperd dat ze onze zoon wilde testen op autisme, wij hebben toen de keuze gemaakt dit niet te doen, omdat hij zijn leven prima kon leiden. Weliswaar zagen wij ook dat hij sociaal niet heel handig was, maar zijn leven lang een stempel was ook niet de keuze die wij voor hem wilden. Er zullen hier genoeg mensen zijn die dit vreemd vinden. Maar 20 jaar geleden was dit voor ons een weloverwogen keuze.

Zoon heeft HAVO en HBO prima doorgelopen. Hij had wel wat vrienden maar contact onderhouden vond hij lastig. Werkte in supermarkt en horeca met veel plezier.

Echter nu hij minder met leeftijd genoten in aanraking komt doordat hij nu werkt, merken wij dat zijn sociale leven ook steeds minder wordt. 
Hij werkt met verschillende leeftijdsgroepen samen en daar heeft hij plezier, maar buiten werk doen ze niets samen.
De vrienden die hij heeft ziet hij max twee keer per maand en hij geeft zelf ook aan dat hij dat jammer vindt.
Hij is afwachtend en wil liefst in middag appen om in avond iets te doen. Hij loopt er zo natuurlijk tegenaan dat anderen al iets gepland hebben. Daar zou hij van kunnen leren, maar dat is dus niet zo.
Daardoor zit hij zich in weekend meestal
te vervelen. Lijkt dit ook niet te kunnen ‘omdraaien’ en afspraken te plannen. 

Nu is hij nog thuis, maar ik krijg er nu al buikpijn van als ik eraan denk dat hij straks alleen de weekenden in zijn appartementje moet doorbrengen. Natuurlijk weet ik dat ik dit niet meer voor hem kan regelen. Maar soms denk ik; hadden we vroeger wel maar een test laten doen en had hij toen hulp kunnen krijgen om zijn (waarschijnlijke) vorm van ASS beter te kunnen handelen.

Hem nu nog laten testen is  geen optie. Een stempel zou zijn leven onrustiger maken. Hij wil niet anders zijn dan anderen. En is ook niet bespreekbaar.

Zijn er hier ouders die ervaring hebben met  jong volwassen met ASS die zelfstandig wonen? Hoe redden zij zich en hoe vullen ze hun leven in.

Kan echt wakker liggen van de ‘angst’ dat hij eenzaam en alleen is zodra hij het huis uit is. 😞