uitvliegen.... en mama valt in het beruchte zwarte gat

Bijtje82 schreef op 07-02-2023 om 22:37:

[..]

Als jij afgewezen wordt omdat er geen tijd is en je ziet vervolgens op de ik heb geen tijd dag foto's of berichtjes voorbij komen.. Vandaag zomaar wezen lunchen met Marietje! Super gezellig, gewoon omdat het kan..

Tja..zeg het maar.

Ik vind het hartstikke leuk hoor om dingen te organiseren of initiatief te nemen om iets te plannen.. Maar dat is helemaal niet het probleem in deze hele discussie. Je kunt toch niet 5 of meer vrienden hebben waarbij jij altijd het initiatief neemt? Waar jij altijd contact.moet zoeken voor een praatje pot? Ga jij nou beweren dat al die mensen waarbij jij altijd moeite bij moet doen, zelf nooit initiatief nemen bij anderen? Waarom.lukt het die mensen wel om spontaan contact te leggen met andere vrienden?

Dat laatste waag ik te betwijfelen, dat ze bij jou geen moeite doen en bij anderen wel. Ik denk dat het gemakzucht is zonder 'evil' te zijn 

Gr Angela 

troelahoep schreef op 07-02-2023 om 21:46:

[..]

Nee, natuurlijk hou je het niet bij. Maar het valt op een gegeven moment wel op als niemand uit zichzelf contact met jou opneemt, of niemand aan jouw verjaardag denkt. Het hoeft allemaal niet op de weegschaal maar dat geeft geen leuk gevoel hoor! Zou jij je niet afvragen wat er mis is?

Ik las dat er twee vriendinnen en al haar familie dat wel hadden gedaan. Maar dat was dus niet genoeg.

Dan vind ik het wat gezeur.

Het gaat ook allemaal steeds verongelijkter klinken. Iedere keer een opsomming van wat ze zelf allemaal zo goed doet, en dan toch doet niemand anders wat terug. 

Of verwachtingen een stuk lager zetten, of gewoon op Facebook gaan en aanzetten dat mensen je verjaardag zien. (Maar er is vast ook heel veel mis met Facebook, kom er maar in....) Zoveel mensen gebruiken geen verjaardagskalender meer.

Valeria schreef op 08-02-2023 om 07:18:

[..]

Ik las dat er twee vriendinnen en al haar familie dat wel hadden gedaan. Maar dat was dus niet genoeg.

Dan vind ik het wat gezeur.

Het gaat ook allemaal steeds verongelijkter klinken. Iedere keer een opsomming van wat ze zelf allemaal zo goed doet, en dan toch doet niemand anders wat terug.

Of verwachtingen een stuk lager zetten, of gewoon op Facebook gaan en aanzetten dat mensen je verjaardag zien. (Maar er is vast ook heel veel mis met Facebook, kom er maar in....) Zoveel mensen gebruiken geen verjaardagskalender meer.

Ik snap Bijltje wel. Dat het steeds verongelijkte gaat klinken gaat samen met het gevoel dat je steeds meer "ter verantwoording wordt geroepen" (even plat gezegd). De ene mens heeft het makkelijker dan de ander, en de invloed die we daarop hebben is waarschijnlijk heel beperkt. Tuurlijk kan je gaan oefenen en trainen om bepaalde vaardigheden te verbeteren of te veranderen, maar ik kan trainen tot ik een ons weeg, de marathon zal ik nooit kunnen volbrengen. Om maar even een vergelijking te noemen. 

Ik worstel zelf ook erg met het thema. Ben veel vriendschappen kwijt geraakt de laatste jaren, deels door corona. En echt, als je zelf altijd degene bent die het initiatief neemt, dan doet dat op gegeven moment wel pijn. Zeker als je dan merkt dat degene die geen tijd heeft wel spontaan met anderen iets onderneemt.

Om nog even op het topic terug te komen, een scheiding blijkt bepaalde patronen niet te doorbreken helaas. Ik kom er steeds meer achter dat ik in t huwelijk de kruimeltje heb gekregen én dat ik dacht, ik moet blij zijn met wat ik krijg en als ik dat maar doe, dan krijg ik volgende keer hopelijk meer. Dat is helaas het beeld dat de kinderen hebben meegekregen, moeders is niet belangrijk. Dus ja, een zwart gat hier nu. Want de kinders brengen echt heel veel tijd door met hun vader, en ik zie ze nauwelijks. Ondanks al mijn inspanning om iets te organiseren. Nu ja, toch een beetje een ander zwart gat dan van TO. 

Valeria schreef op 08-02-2023 om 07:18:

[..]

Ik las dat er twee vriendinnen en al haar familie dat wel hadden gedaan. Maar dat was dus niet genoeg.

Dan vind ik het wat gezeur.

Het gaat ook allemaal steeds verongelijkter klinken. Iedere keer een opsomming van wat ze zelf allemaal zo goed doet, en dan toch doet niemand anders wat terug.

Of verwachtingen een stuk lager zetten, of gewoon op Facebook gaan en aanzetten dat mensen je verjaardag zien. (Maar er is vast ook heel veel mis met Facebook, kom er maar in....) Zoveel mensen gebruiken geen verjaardagskalender meer.

Nee, dat is zeker geen gezeur. Leef je een beetje in. Je weet niet hoe groot haar familie is, en hoeveel is twee vriendinnen nou. En dan nog, hoe dik zou ze zijn met die vriendinnen? Stel dat ze die elke maand ziet, dan spreek je nog steeds maar 2x per maand met iemand af. Dat vind ik zelf best weinig.

Als ik naar mezelf kijk, ik heb nog 2 goede vriendinnen over uit mijn studententijd. Die twee hebben ook nog een tijd in het buitenland gewoond. Op een gegeven moment zat ik aardig in de put (misschien een beetje zoals Maria of Bijtje nu) omdat ik op die geëmigreerde vriendinnen na geen echte vrienden had. Ja, van die mensen die dus echt alleen reageren op jouw initiatieven en dan zelfs nog wat lauw. Of een 'ja, we moeten echt weer eens afspreken' en dan niks. Dan zijn je weekenden best wel leeg hoor. En je hebt ook nooit eens een feestje. Je kan wel zeggen dat zoveel mensen geen verjaardagskalender meer hebben, maar hoeveel verjaardagsfeestjes heb jij in een jaar? Om maar een voorbeeld te noemen? (Ik had een vriendin die mij niet uitnodigde op haar verjaardag, haar vierde ze wel voor familie. Ze had wel altijd de grootste verhalen had over de familiefeesten - waaronder ook verjaardagen. Voor iemand die geen (leuke) familie heeft en het dus moet hebben van vrienden zoals ik, is dat niet zo tof.). 

Uiteindelijk heb ik me op een of andere manier weten te herpakken en is mijn zelfbeeld beter geworden. Zo heb ik ook weer nieuwe contacten gekregen waar een aantal (goede) vriendschappen zijn voortgekomen. Maar die zijn dus van na mijn 35e ongeveer. 

O en troela Hoep nog een ding. Die vriendin met haar grootste verhalen over familie feesten. Het kan hoor maar
1 . Wil je daar bij zijn als er alleen familie is?
2. Weet je wel zeker dat het zo leuk was als zij vertelde? Ben er allang achter dat het niet altijd is zoals het lijkt.

Bijtje82 schreef op 07-02-2023 om 21:30:

[..]

Ja dat vind ik eigenlijk best wel erg. Er wordt gezegd dat het lang geleden is dat er is afgesproken. Dus ik opper een etentje. Prima, organiseer maar iets. Dat doe je vervolgens, je steekt er tijd en energie in. Om vervolgens de deksel op je neus te krijgen.

Het zal waarschijnlijk niet persoonlijk zijn, maar het voelt wel persoonlijk.

Ik ken best veel mensen, maar heb eigenlijk alleen maar oppervlakkige vriendschappen. Als ik nu zou besluiten om niemand meer te bellen of appen, dan hoor ik gewoon echt helemaal niemand. Er zal werkelijk niemand vragen hoe het gaat of spontaan eens aan je denken en zeggen hey! Zin om weer eens af te spreken? Is dat dan een vriendschap? Vriendschap is toch niet dat jij je continu zichtbaar moet maken om aan gedacht te worden? Vriendschap is toch bij een feestje denken ik nodig Bijtje ook uit? Niet Bijtje feliciteerde mij met mijn verjaardag.. oh wacht misschien moet ik haar ook vragen.

Ik noem maar wat..

Ik wil graag spontaan wat drinken met vrienden, shoppen, weekendtrips maken of gewoon een dagje dierentuin met onze kinderen die allemaal zo'n beetje dezelfde leeftijd hebben. Maar goed, misschien romantswer ik vriendschappen wel teveel ofzo en moet ik me neerleggen bij het feit dat ik gewoon een rimpel ben in een plas water.

Bijtje, het zit jou best wel hoog lees ik in je posts. Is het niet een idee om je vriendinnen een keer uit te nodigen bij jou thuis voor een vriendinnenborrel o.i.d. en het gewoon eens op tafel te gooien als vraag ( dus zonder verwijten).?

Nu ga je gissen wat er wel/ of niet aan de hand zou kunnen zijn, is het niet simpeler om het gewoon te vragen.

Kijk dat een vriendin geen tijd had en je leest vervolgens dat ze met een ander aan het lunchen was; tja misschien was dat wel de afspraak waardoor ze niet kon. Of ze had iets anders wat niet doorging en kwam toevallig Marie tegen en ze besloten te lunchen. Je weet niet altijd hoe iets is gegaan.

Wie weet spelen er andere dingen; jij zie hun als vriendinnen, zien ze jou misschien meer als een kennis? Je bent gescheiden; misschien hebben ze wel een verkeerd beeld en vragen ze je bv niet mee met uitjes, shoppen omdat ze in de beleving zijn dat je, je dat niet kunt veroorloven of dat je het als single mom te druk hebt, gaan ze nog met je ex om en vinden ze het lastig etc. 

elledoris schreef op 08-02-2023 om 08:45:

[..]

Ik snap Bijltje wel. Dat het steeds verongelijkte gaat klinken gaat samen met het gevoel dat je steeds meer "ter verantwoording wordt geroepen" (even plat gezegd). De ene mens heeft het makkelijker dan de ander, en de invloed die we daarop hebben is waarschijnlijk heel beperkt. Tuurlijk kan je gaan oefenen en trainen om bepaalde vaardigheden te verbeteren of te veranderen, maar ik kan trainen tot ik een ons weeg, de marathon zal ik nooit kunnen volbrengen. Om maar even een vergelijking te noemen.

Ik worstel zelf ook erg met het thema. Ben veel vriendschappen kwijt geraakt de laatste jaren, deels door corona. En echt, als je zelf altijd degene bent die het initiatief neemt, dan doet dat op gegeven moment wel pijn. Zeker als je dan merkt dat degene die geen tijd heeft wel spontaan met anderen iets onderneemt.

Om nog even op het topic terug te komen, een scheiding blijkt bepaalde patronen niet te doorbreken helaas. Ik kom er steeds meer achter dat ik in t huwelijk de kruimeltje heb gekregen én dat ik dacht, ik moet blij zijn met wat ik krijg en als ik dat maar doe, dan krijg ik volgende keer hopelijk meer. Dat is helaas het beeld dat de kinderen hebben meegekregen, moeders is niet belangrijk. Dus ja, een zwart gat hier nu. Want de kinders brengen echt heel veel tijd door met hun vader, en ik zie ze nauwelijks. Ondanks al mijn inspanning om iets te organiseren. Nu ja, toch een beetje een ander zwart gat dan van TO.

Elledoris. Ik heb vaker jouw posts gelezen. Je moet het heel erg moeilijk hebben. Heb je hulp voor jezelf gezocht?  Heb je je kinderen wel eens verteld hoe jij er in staat. Dat is lastig want je wilt ook niet 'zielig doen' .  Ik krijg het idee dat je jezelf nu nog wegstreept. Mijn moeder deed dat ook bij mijn broer, want schoonzus kon het niet vinden met mijn moeder. Ze heeft zich toen terug getrokken want wilde niet als de vervelende claimende (schoon) moeder bekend staan. Gevolg: broer en schoonzus dachten dat zij niet geïnteresseerd in hun gezin was... Nog meer verwijdering. Dat heeft heel veel verdriet gegeven. Er is nauwelijks band met de kleinkinderen. Met broer is relatie weer redelijk hersteld maar de kleinkinderen.. dat komt echt niet meer. Heel erg verdrietig.

Als ik je inbreng lees krijg ik  bij wijze van spreken al bijna de neiging om aan je kinderen te vertellen .. verdiep je eens in je moeder.

Ik zou toch een poging doen om het gesprek aan te gaan en daar hulp bij te zoeken. Je mag best wel meer eisen voor jezelf.

Hierbij een virtuele knuffel  

Bijtje82 schreef op 07-02-2023 om 16:42:

[..]

Ik geef bijv hier dagelijks op werk aan dat ik het niet trek in mijn eentje.. er komt geen hulp.

Maar ze staan wel dagelijks aan mijn bureau voor zaken van zichzelf waar ze geen raad mee weten. En dat los ik dan op.

Het is hier 8 tegenover 1

off topic, op mijn werk trek ik goed mijn grenzen, maar ik herken dit als 'gezinsfacilitator'. Dat komt wellicht omdat we dat 'riedeltje' zo vaak hebben gezegd en intussen wel alles trekken en daarnaast nog energie en tijd vind om andermans problemen op te lossen. Misschien een tip (die ik ook aan mezelf hiermee geef )  starten met de een duidelijke grens en andermans zaken niet op te lossen en ze bij het weglopen te vragen iets van jou over te nemen. Als je dat twee keer doet, komt degene niet meer langs. En je leidinggevende concreet aangeven welke taken je niet meer doet. En dan ook niet meer doen. Keerzijde is dat we dan afscheid moeten nemen van de 'beloning' die we halen uit probleemoplosser en allestrekker en mensen moeten wennen aan je nieuwe rol. 

Labyrinth schreef op 08-02-2023 om 10:37:

[..]

off topic, op mijn werk trek ik goed mijn grenzen, maar ik herken dit als 'gezinsfacilitator'. Dat komt wellicht omdat we dat 'riedeltje' zo vaak hebben gezegd en intussen wel alles trekken en daarnaast nog energie en tijd vind om andermans problemen op te lossen. Misschien een tip (die ik ook aan mezelf hiermee geef ) starten met de een duidelijke grens en andermans zaken niet op te lossen en ze bij het weglopen te vragen iets van jou over te nemen. Als je dat twee keer doet, komt degene niet meer langs. En je leidinggevende concreet aangeven welke taken je niet meer doet. En dan ook niet meer doen. Keerzijde is dat we dan afscheid moeten nemen van de 'beloning' die we halen uit probleemoplosser en allestrekker en mensen moeten wennen aan je nieuwe rol.

Dat vind ik lastig. Als mensen bij mij komen met een vraag, hoe simpel die vraag ook is dan help ik gewoon. Het zit niet in mijn aard om mensen weg te sturen. Maar ik laat dan wel altijd zien hoe ze het een volgende keer zelf kunnen doen. 

Er zijn de afgelopen tijd heel wat vaste krachten vertrokken en ik ben eigenlijk een van de weinigen die nog een beetje allround kennis heeft. En diegene met diezelfde of meer kennis, die geven niet thuis. Zijn allemaal hoger in de keten, maar zijn onbenaderbaar. 

Ik geef bij mijn collega's ook aan waar ze me mee zouden kunnen helpen, maar ten eerste hebben ze de kennis niet en ten tweede ook echt de tijd niet. Mijn werkgever is echt een slecht voorbeeld in dezen. Ze hebben geen idee meer wat ze aan het doen zijn, zijn compleet de weg kwijt. 

Mijn directe collega is vertrokken en er is voor haar geen vervanging gekomen, want die kunnen ze niet vinden wordt er dan gezegd. Terwijl er op de andere afdeling inmiddels 3 man bij zijn. Elk van die drie zou geschikt zijn. De eerste 4 maanden dat mijn collega weg was heb ik de gaten opgevuld om zo ook mezelf niet te laten verzuipen. Er kwam niks. Dus ik ben ook heel abrupt gestopt met mezelf voorbij lopen. Werk alleen nog mijn contracturen en op mijne vrije dagen werk ik voor mijn vriend. 

Mijn collega's zal ik altijd helpen, iig bepaalde collega's. Er zijn er zeker bij waar ik direct regen zeg geen tijd te hebben of gewoon zeg waar ze moeten kijken om het zelf op te lossen. Het bedrijf heeft gewoon geen gezonde structuur. 

Maar goed, dat staat eigenlijk helemaal los van de eenzaamheid. 

Zoals ik wel gisteren al zei, hoop ik dat nu de meiden op school zitten ik ook meer contact krijg met andere moeders. Mijn meiden zijn heel sociaal. En ee zitten ook hele leuke moeders bij. 

Dat was bij zoon echt heel anders. 

Weer veel goede dingen hierboven gelezen. Ik denk dat o.a. bij Bijtje mensen onbewust hebben bedacht dat zij de regelaar is van de groep, de rest wacht af, hoe die dynamiek is ontstaan is natuurlijk niet duidelijk, maar als jij meerdere keren het initiatief neemt in de groep, gaat de rest achterover hangen.
Maar ik denk wel dat het helpt als je het eens zegt. Ik weet alleen niet waar je goed aan doet, als je het zegt terwijl je met zijn allen samen bent, dan kan het zijn dat het 5 tegen 1 wordt (iedereen voelt zich lichtjes aangevallen) maar als het het één op één eens aankaart, dat je het jammer vindt, hoe het loopt, dan zou het kunnen dat iemand het oppakt. Of je wijst iemand aan om iets te regelen? Zo van, Mirjam, zou jij dan het restaurant willen regelen? Jij weet veel van lekker eten (iets in die trant)

Het doet me ineens ook denken aan zo'n verhaal van iemand die een ongeluk krijgt, alle omstanders kijken en niemand doet iets als groep. Maar als een iemand wordt aangesproken (jij daar met die gele jas, pak die ladder) dan komt er wel actie.

Nog een anekdote, ik kom nog wel eens te laat (nooit later dan 5 minuten) maar toen zei een vriendin dat een keer. Ik kwam natuurlijk weer eens haastig binnen met 'sorry, dat ik te laat ben', en ze zei lachend, 'oh, maakt niet uit hoor, had ik wel verwacht, jij bent altijd te laat'. Nou ja, ai, dat heb ik wel in mijn oren geknoopt want bij haar zorg ik er nu ineens écht voor dat ik wel op tijd ben. (blijkbaar had ik onbewust zoiets van och, maakt niet zo uit, omdat niemand er wat van zei)

En bij Elledoris, ik zou het toch echt eens aankaarten bij je kinderen. Aangeven hoe je je voelt en hoe je de indruk hebt dat jij zo'n beetje op de laatste plaats komt. Ik weet niet of je dat al wel eens geprobeerd hebt? Je wilt natuurlijk ook niet te slachtoffig en onvergelijkt overkomen maar ik vind dat ze toch echt ook wel rekening met jou mogen houden en ook eens leuke dingen met jou kunnen doen.
Maar, daarbij wel een kanttekening, ik weet niet of ik dit verkeerd zeg, misschien ben jij helemaal niet zo (slachtofferig) Als voorbeeld, ik heb een tante (nou ja, de tante van mijn ex-man) en soms komt ze wel eens langs, of ze belt me. Ik denk dat het een hele lieve vrouw is, maar ik ben blij dat het niet mijn moeder of schoonmoeder is. Ze is zo het slachtoffer van alles. Ze maakt ook veel teleurstellingen mee, die vertelt ze aan mij, (ze moet het ergens kwijt natuurlijk) maar het is inmiddels wel zo dat ik het zo zwaar vind om met haar om te gaan, er komt nooit iets vrolijks of leuks uit haar mond, alleen opsommingen van dingen die misgegaan zijn (dochters die niet terugbellen, schoonzonen die egoïstisch zijn) hoogstwaarschijnlijk is het ook allemaal zo, maar ze wordt er zo zuur van dat ik eigenlijk ook liever afhaak. Het voelt zo dubbel, als je je echt zo voelt dan moet je dat kunnen zeggen, maar misschien zou ze moeten leren dit beter te doseren; 50% klagen maar dan wel weer afsluiten met ook nog 50% positiviteit en vrolijkheid (al is het maar om haar eigen brein een beetje op te vrolijken)

Ik zou 1x per maand afspreken met een vriendin of meerdere prima vinden. Eens per 2 maanden ook nog wel. Als je tussendoor ook gewoon nog contact zou hebben. Ik hoef niet iedere week op de koffie hoor, dat is mij ook teveel. 

Nu zie ik één vriendin eens per half jaar ofzo en spreek ik haar op jaar basis misschien eens per maand kort via de app. 
Dat vind ik persoonlijk echt heel weinig. 
De ander spreek ik nog minder en zie ik ook eens per jaar en heel soms 2x. 

Met mijn familie heb ik niet heel veel. Die zie ik met verjaardagen, als ze al komen. Maar familie is toch anders dan vrienden. 

Ik mis gewoon de gezelligheid van vroeger. Een avondje uit met 1 of meer. Spelletjesavond, BBQ,  dagje strand ofzo met mooi weer. Dat is gewoon ineens compleet verdwenen. 

Bijtje82 schreef op 08-02-2023 om 11:34:

Ik zou 1x per maand afspreken met een vriendin of meerdere prima vinden. Eens per 2 maanden ook nog wel. Als je tussendoor ook gewoon nog contact zou hebben. Ik hoef niet iedere week op de koffie hoor, dat is mij ook teveel.

Nu zie ik één vriendin eens per half jaar ofzo en spreek ik haar op jaar basis misschien eens per maand kort via de app.
Dat vind ik persoonlijk echt heel weinig.
De ander spreek ik nog minder en zie ik ook eens per jaar en heel soms 2x.

Met mijn familie heb ik niet heel veel. Die zie ik met verjaardagen, als ze al komen. Maar familie is toch anders dan vrienden.

Ik mis gewoon de gezelligheid van vroeger. Een avondje uit met 1 of meer. Spelletjesavond, BBQ, dagje strand ofzo met mooi weer. Dat is gewoon ineens compleet verdwenen.

Dat is eigenlijk meer iets van de jonge volwassenheid, als de kinderen komen en mensen gaan verhuizen, krijgen het druk met andere dingen en dan is het over met de vriendengroep. Ik zie het wel weer eens ontstaan bij jong bejaarden via hun kaart of tennisclub en dan gaan ze op een gegeven moment met zn allen aan de rol, dan zijn de omstandigheden er naar.