Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
@Wilmama: Heb je wel (veel) positieve/fijne contacten met andere volwassenen?
@Troelahoep: Heeel herkenbaar. Erg egocentrisch, niet in staat tot zelfreflectie, op elkaar vitten, veel commentaar op keuzes. Nooit initiatief nemen om iets leuks te gaan doen ofzo, ergens mee naartoe (want ik ga met de kinderen geen hele middag thuis zitten) kost moeite... Ik ben al moe voordat ik er uberhaupt aan begonnen ben.
Ik heb zelf veel aan het boek 'Ongezien opgegroeid' van Lindsay Gibson gehad. Misschien biedt het jou, TO, ook inzicht? Overigens is dit geen poging tot verwijt of zelfs maar een hint naar een oorzaak, maar áls iets dergelijks bij jullie speelde vroeger, kan het misschien een pad zijn naar een fijnere relatie met je kinderen.
Mijn oudste is nu zo’n 5 jaar het huis uit en ik word zeker blij van contact, maar ik denk niet dat jij daar veel mee opschiet?
Van vroeger thuis in de familie herinner ik me wel het gemopper van de generatie boven mij op hun ouders en kinderen, en vervolgens van de volgende (mijn) generatie op hun ouders en kinderen, en het gaf mij toch de indruk dat mensen vaak herhalen wat de generatie voor hen deed zonder dat zelf zo te zien. En natuurlijk zijn daar uitzonderingen op.
Overigens hoor ik rustig meer dan een week niks van mijn oudste, en dan pas als er wat is of als ik er expliciet naar vraag hoe het gaat. Zo was ik vroeger zelf ook, je hebt dan toch je eigen leven en bezigheden. De andere volwassen kinderen zie ik dagelijks omdat ze nog thuis wonen, maar ook bij hen moet ik dringend gaan leren me niet overal meer mee te bemoeien, zowel voor mijn eigen gezondheid als voor hun humeur. Wel onhandig is dat ze me wel goed weten te vinden zodra ze me nodig hebben, en ik dus toch de neiging houd om daar alvast op voor te sorteren.
Edit: mijn oudste dopt haar eigen boontjes, en onze relatie is nog wel moeder-dochter maar ook wel meer gelijkwaardig, zij geeft mij ook advies en ik klop ook bij haar aan om raad (gaat ook zo met de andere kinderen trouwens, die geven mij ook gevraagd en ongevraagd advies, en ik hen, en dat laatste vinden ze dan iets minder prettig af en toe… want ik zie nog wel veel natuurlijk, zoals onopgeruimde kamers, en en dat voordeel heeft mijn oudste, die kan rustig haar gang gaan en alleen delen wat ze wil delen).
Herfstappeltaart schreef op 29-10-2023 om 19:02:
[..]
Hebben wij ook altijd gedaan. Ook naar hun studentenkamers. En altijd helpen verhuizen tijdens hun studententijd. We gingen zelfs langs om een fiets te repareren haha.
Ook wij hebben geholpen met verhuizen toen onze zoon ging verhuizen (de laatste keer niet, wilde hij niet dat we expres daarvoor zouden komen) en we zijn ook wel in zijn studentenkamer geweest. Nu streven we er ook naar om een aantal keer per jaar naar het midden van het land te rijden om hen (hij woont samen) te zien zodat ze niet elke keer onze richting uit moeten komen.
We hebben een goede verstandhouding en laten hem altijd vrij om te kiezen wanneer ze onze richting uit komen. Als er iets te doen is in de familie, etentje met zijn allen, dan komen ze altijd omdat ze dat zelf ook gezellig vinden om iedereen weer te zien. Maar bij feestdagen ga ik er niet automatisch vanuit dat ze hierheen komen, als het hen past zijn ze welkom, anders even goede vrienden.
Mijn ouders natuurlijk 
Mijn kinderen zijn jongvolwassen en wonen nog thuis. Het contact is goed en vaak wordt ik daar blij van, we hebben tijdens de avondmaaltijd stevige discussies over allerhande onderwerpen waarbij ieder zijn eigen mening mag hebben. Als ouder moet je loslaten en het op eigen benen gaan staan ondersteunen met wijze adviezen als daar om gevraagd wordt en je mond houden als ze een poging doen het zelf uit te zoeken.
In de generatie boven mij (ouders en schoonouders) wordt niet iedereen even blij van het contact met de volwassen kinderen.
Met mijn ouders is het contact goed en waardevol. Totdat een van mijn ouders wat heftigere gezondheidsproblemen kreeg konden we daar altijd terecht voor hulp en ondersteuning en zij ook bij ons. We zien elkaar als volwassenen, het contact is gelijkwaardig. We hebben respect voor elkaar en hebben begrip als een beoogd contactmoment niet lukt vanwege bezigheden buitenshuis die "voorrang" verdienen. Dit kan doktersbezoek zijn maar ook werk, een uitvaart of andere dingen die even voorgaan op het ouder-kind contact. Ouders mopperen soms over het gebrek aan contact maar zien ook wel dat ze zelf mede verantwoordelijk zijn voor de frequentie en de kwaliteit van het contact.
Met de schoonouders is voor mij maar ook voor mijn man het contact al jaren moeilijk. Schoonouders hebben zichzelf altijd gezien als personen waar naar geluisterd diende te worden. Naar ongevraagd advies dien je te luisteren, net als naar op gebiedende wijs uitgesproken vragen om contact. Als zij bedachten dat er op 1e kerstdag om 11.00 uur koffie gedronken moest worden dan moesten we er zijn, zieke baby thuis of niet, je komt maar!
Die relatie is niet gelijkwaardig, zij zagen ons nooit als de volwassenen met een eigen gezin die wij zijn maar als kinderen die een plicht te vervullen hebben richting hun ouders. Sinds ze flink op leeftijd zijn en stevige gebreken vertonen klagen ze veel over het gebrek aan contact maar zien niet in dat ze ook zelf initiatief kunnen nemen tot contact, behalve als ze nu echt acuut hulp nodig hebben.
In het proces waarin kinderen opgroeien tot zelfstandige volwassenen is het om het contact goed te houden denk ik belangrijk om op tijd afstand te nemen en contactmomenten niet af te dwingen. Kinderen worden zelfstandige volwassenen en willen op een bepaald moment ook zo benadert worden. Ze blijven altijd jouw kind maar zijn op een bepaald moment volwassen. Je moet ze de ruimte geven zichzelf te ontwikkelen en respect hebben voor het feit dat je tijdelijk even wat minder belangrijk bent in hun leven. Ik denk dat kinderen die te lang als kind behandelt worden uiteindelijk langer tijd nodig hebben om zichzelf te vormen tot onafhankelijke volwassene en misschien daarom het contact met de ouder wat op een laag pitje zetten.
Edit:
Mijn man en ik hebben lering getrokken uit de manier waarop zijn ouders het opvoeden en loslaten hebben gedaan en zijn ons zeer bewust dat we het zo niet willen met onze eigen kinderen. Zij krijgen nu al de mogelijkheid om zelf prioriteit te geven aan hun eigen ontwikkeling, wat er dus in kan resulteren dat dochter zich afgelopen jaar had opgegeven voor een eenmalige activiteit op haar universiteit op mijn verjaardag. In het kader van: volgend jaar ben je weer jarig, deze dag komt nooit meer op mijn pad.
Ach Wilmama, wat een verdriet spreekt er uit je bericht. En ik kan me goed voorstellen dat je, met het moeizame contact met je dochters, op de sombermakende vraag komt wat eigenlijk het nut is van contact met volwassen kinderen.
Ik denk dat het sleutelwoord "betrokkenheid" is. Ouders en kinderen zijn altijd met elkaar verbonden. In de eerste jaren is de betrokkenheid vooral eentje van zorg van de ouder voor het kind. Later verandert de inhoud van de betrokkenheid. Betrokkenheid is niet altijd bezorgdheid en het tot in detail willen volgen (en bepalen!) van de wegen die je kind gaat. Betrokkenheid tussen volwassenen is in mijn ogen een oprechte interesse in elkaars leven. Natuurlijk blijf je als ouder altijd bezorgd om je kind, hoe oud het ook is. Maar als het goed is, heb je je kind geleerd zelfstandig te zijn. En dat betekent dat je hem of haar het vertrouwen geeft beslissingen te nemen, ook als je vindt dat dit onverstandige beslissingen zijn.
Ik heb soms het idee dat ouders van volwassen kinderen diep in hun hart nog steeds het gevoel hebben dat zij eigenlijk het beste weten wat goed is voor het betreffende kind. Beter dan dat het dat zelf weet. En dat daarin de sleutel tot verandering ligt.
Ik ben geen moeder maar mijns inziens komt dat omdat je nog te gefocust bent op je moederrol. Je zal een andere focus moeten vinden. Als de druk van de ketel is zie je iemand die je aanspreekt, of misschien minder. Ik bedoel: als twintigjarige had jij toch ook een heel ander leven dan je moeder? En jij wou toch ook niet dat ze voortdurend raad gaf en van alles vond dat je het verkeerd deed?
Echt een nieuwe focus, die niets met haar te maken heeft, geeft de relatie nieuwe afstand en daarmee een nieuwe visie.
Mijn kind is pas acht, dus ik kan hier als moeder nog niks over zeggen, behalve dat ik het heel pijnlijk zou vinden als dochter ooit zou besluiten dat ik/wij niet meer nodig zijn in haar leven. Dat zou me veel verdriet doen.
Met mijn ouder is het contact goed, maar nog niet altijd gelijkwaardig. Vooral mijn vader bemoeit zich graag met dingen en levert commentaar. We zien ze regelmatig want ze wonen heel dichtbij, maar dat is meestal wel kort en oppervlakkig. Mijn ouders vinden eigenlijk dat ik er te weinig kom terwijl we zo dichtbij wonen.
Mijn schoonouders wonen verder weg en die zien we vaak langer. Mijn man was een nakomertje. Het grote loslaten hadden ze al vaker gedaan. Bij mijn ouders zie ik ook dat zij heel onze jeugd enkel voor ons hebben geleefd. Ze hebben heel veel voor en met ons gedaan als gezin, maar ze hadden maar heel beperkt een eigen leven. Dat vind ik terugkijkend ergens ook jammer, omdat ik ze dat gegund had en het in mijn ogen niet erg is om kinderen te leren dat het niet altijd om hun draait en dat ouders ook wel eens iets voor zichzelf en met elkaar mogen doen. Ik denk niet dat mijn zus en ik er minder van waren geworden als ze dat wel hadden gedaan.
rutiel schreef op 30-10-2023 om 12:57:
Natuurlijk blijf je als ouder altijd bezorgd om je kind, hoe oud het ook is.
Waarom vind je dat natuurlijk? Ik vind dat best wel raar eigenlijk, dat je altijd bezorgd zou moeten zijn om volwassen kinderen die prima in staat zijn om hun boontjes te doppen. Herken dat in leuk functionerende volwassen gezinnen ook helemaal niet.
Ik heb een prima band met mijn dochter, maar merk wel dat die band verandert nu ze aan de andere kant van het land woont, een baan heeft en samenwoont met haar vriend. Vroeger bespraken we alles, nu doet ze dat met haar vriend. Ik ben supertrots op haar en blij dat ze zelfstandig en gelukkig is en eigenlijk ook best trots op mezelf dat ik dit geslaagde exemplaar aan de maatschappij heb afgeleverd. Maar soms ben ik wel een beetje weemoedig naar hoe het vroeger was, wij saampjes. Gelukkig heb ik ook een eigen leven en overheerst de blijdschap. Laatst ben ik een dag naar haar toegegaan (anderhalf uur rijden heen en ook weer terug) en hebben we lekker geshopt, geluncht en bijgekletst. Daar moet ik het nu weer mee doen tot kerst, maar dat is prima. Ik voel me minder 'nodig' dan vroeger, maar nog steeds gewenst in haar leven. Ze is alleen druk met werk, vriend, haar sociale leven en 'volwassen zijn'. Dat gun ik haar ook van harte.
Lieveheersbeest schreef op 30-10-2023 om 15:24:
[..]
Waarom vind je dat natuurlijk? Ik vind dat best wel raar eigenlijk, dat je altijd bezorgd zou moeten zijn om volwassen kinderen die prima in staat zijn om hun boontjes te doppen. Herken dat in leuk functionerende volwassen gezinnen ook helemaal niet.
Dat is toch normaal? Dat geldt wat mij betreft ook zo voor vrienden en ouders. Je houdt ervan en je wilt dat het goed met ze gaat.
Herfstappeltaart schreef op 30-10-2023 om 15:31:
[..]
Dat is toch normaal? Dat geldt wat mij betreft ook zo voor vrienden en ouders. Je houdt ervan en je wilt dat het goed met ze gaat.
Ja, ik wil ook dat het goed met vrienden en familie gaat. Maar daar ben ik zeker niet altijd bezorgd om. Ik acht veruit de meeste van hen capabel genoeg om goed door het leven te navigeren. Waarom zou ik daar altijd bezorgd om zijn? Dan leef je toch volledig vanuit angst in plaats vanuit vertrouwen?
@MamaE
Ik denk dat het belangrijk is om in te zien dat je kinderen volwassenen zijn geworden die zelf heel goed besluiten kunnen nemen. Je moet je vooral niet ongevraagd bemoeien en commentaar leveren op zaken die zij beslissen en doen. Dat je het zelf anders zou doen betekent niet dat hun beslissing niet goed is en hun methode fout. Vertrouwen hebben in je kinderen en hun keuzes respecteren zonder commentaar is voor mij een basis om een gelijk waardige relatie met je kinderen te hebben.
Lieveheersbeest schreef op 30-10-2023 om 15:41:
[..]
Ja, ik wil ook dat het goed met vrienden en familie gaat. Maar daar ben ik zeker niet altijd bezorgd om. Ik acht veruit de meeste van hen capabel genoeg om goed door het leven te navigeren. Waarom zou ik daar altijd bezorgd om zijn? Dan leef je toch volledig vanuit angst in plaats vanuit vertrouwen?
Nou bij mij heeft het meestal met gezondheid te maken. Daar heb je helaas weinig invloed op, maar dat is iets wat me soms echt bij de keel kan grijpen.