1980 t/m 2000 of 2001 t/m 2022?

Herfstappeltaart schreef op 29-12-2022 om 18:36:

[..]

Dat alle ballen hoog houden een opgave is ben ik met je eens, maar de enorme behoefte aan me-time niet. Dat zie ik niet terug. De me-time van de jonge gezinnen in mijn omgeving is ver te zoeken.

Het is werken, kinderen en huisdieren, en weinig tijd voor vrije besteding.

Maar dat is wat ik zeg: een enorme behoefte aan me-time. Omdat het er simpelweg niet inzit om je terug te trekken en op te laden en dan wordt vanzelf het simpelste zwaar ervaren.

Mijn moeder was de hele dag thuis en jammerde over de hoeveelheid huishouden. Ondertussen beseffen we heel goed dat zij iets tussen de oren mankeert want wij weten dondersgoed dat met nagenoeg fulltime werken het huishouden ernaast doen simpel is en dat terwijl zoon op 1 middag na alle dagen om 14:00 vanuit school naar huis komt en een van ons dan thuis is.

Het huishouden doen we naast ons werk (32 en 36 uur per week) en dat is niets waar we ons druk over maken.

Decembermamma schreef op 30-12-2022 om 01:21:

Mijn moeder was de hele dag thuis en jammerde over de hoeveelheid huishouden. Ondertussen beseffen we heel goed dat zij iets tussen de oren mankeert want wij weten dondersgoed dat met nagenoeg fulltime werken het huishouden ernaast doen simpel is en dat terwijl zoon op 1 middag na alle dagen om 14:00 vanuit school naar huis komt en een van ons dan thuis is.

Het huishouden doen we naast ons werk (32 en 36 uur per week) en dat is niets waar we ons druk over maken.

Zo zie je maar dat ook dit - zure! - appeltje niet ver van de boom is gevallen. Met welk 'isme' hebben we hier nu weer van doen; zo vraag ik mij enigszins vermoeid af. Pseudofeminisme, neoliberalisme of narcisme?

MamaE schreef op 30-12-2022 om 10:22:

De normen zijn veranderd. Vroeger was de vrouw veelal thuis, nu werkt bijna iedereen met zijn tweeën, maar het is ook vaak
noodzakelijk en daarmee net zo goed geen keuze. Voor mijn gevoel wordt er wel meer van ouders verwacht. Bijvoorbeeld helpen met huiswerk, plannen, kinderen overal heen brengen, helpen op school.
Als je zes kinderen hebt, heb je ook gewoon veel minder tijd/ruimte/energie om dat voor al die kinderen te doen dan met één of twee Ik vind die ontwikkeling niet per se gezond trouwens. We willen onze kinderen
behoeden voor narigheid en teleurstelling. We willen ze alle kansen geven en het
maximale eruit halen. Dat is op zich goed, maar ik denk dat het misschien nog wel
belangrijker is om ze het vertrouwen mee te geven dat ze dingen zelf kunnen en dat het leven soms met omweggetjes loopt dan dat we alles voor ze uit handen nemen.
Voor mijn gevoel zijn jongeren van nu veel minder zelfstandig en zelfredzaam dan vroeger.

Hoe belangrijk het huishouden is en hoeveel tijd dat kost, dat is ook een kwestie van
prioriteiten stellen. Mijn lat ligt vele malen lager dan die van mijn moeder.

Mijn ouders wijdden hun hele leven aan hun kinderen. Die hadden nauwelijks een eigen leven. Mijn moeder viel wel een beetje in een zwart gat toen wij volwassen werden, op onszelf gingen etc. Alsof ze overbodig was geworden.
Wat dat betreft hebben mijn man en ik wel meer een eigen leven met eigen contacten en activiteiten.

Of het ouderschap zwaarder is weet ik niet. Wel anders. En veel mensen hebben meer ballen in de lucht te houden.

Nah, zijn nog zat genoeg gezinnen die het met 1 inkomen zouden kunnen doen. Wij ook bijvoorbeeld. Zowel enkel het inkomen van mijn partner als dat van mij. Maar geen haar op mn hoofd dat dat zou willen.

Valt me trouwens wel op dat de huidige huisvrouwen zichzelf bevoorrecht voelen dat ze niet 'hoeven' te werken. 

Ik vind het juist het belangrijkst om mezelf te blijven ontwikkelen en eigen contacten te hebben. Nog belangrijker dan het geld, al maakt dat mij natuurlijk wel financieel onafhankelijk. Gelukkig worden vrouwen steeds bewust onafhankelijker, niet per se omdat het 'moet' om rond te komen. 

Decembermamma schreef op 30-12-2022 om 01:21:

Mijn moeder was de hele dag thuis en jammerde over de hoeveelheid huishouden. Ondertussen beseffen we heel goed dat zij iets tussen de oren mankeert want wij weten dondersgoed dat met nagenoeg fulltime werken het huishouden ernaast doen simpel is en dat terwijl zoon op 1 middag na alle dagen om 14:00 vanuit school naar huis komt en een van ons dan thuis is.

Het huishouden doen we naast ons werk (32 en 36 uur per week) en dat is niets waar we ons druk over maken.

Ik denk, met respect, dat hier meer speelt in de onderlinge verhoudingen. Aan de andere kant: met bijna fulltime werken en 1 kind wordt er minder vies en je doet het huishouden met 2 dus ook nog eens in de helft van de tijd. 

Naar mensen die het alleen doen, of een minder goed functionerend lijf of geest hebben, vind ik niet dat je kunt stellen dat het simpel is omdat jij het er prima bij doet ( kán doen).

Ik ben helaas afgekeurd (vanwege mijn rug, maar zit met meerdere chronische toestanden) en heb in jouw ogen misschien zeeën van tijd om dat stomme simpele huishouden te doen, maar dan sla je toch wat stappen over.

MamaE schreef op 30-12-2022 om 10:22:

De normen zijn veranderd. Vroeger was de vrouw veelal thuis, nu werkt bijna iedereen met zijn tweeën, maar het is ook vaak
noodzakelijk en daarmee net zo goed geen keuze. Voor mijn gevoel wordt er wel meer van ouders verwacht. Bijvoorbeeld helpen met huiswerk, plannen, kinderen overal heen brengen, helpen op school.
Als je zes kinderen hebt, heb je ook gewoon veel minder tijd/ruimte/energie om dat voor al die kinderen te doen dan met één of twee Ik vind die ontwikkeling niet per se gezond trouwens. We willen onze kinderen
behoeden voor narigheid en teleurstelling. We willen ze alle kansen geven en het
maximale eruit halen. Dat is op zich goed, maar ik denk dat het misschien nog wel
belangrijker is om ze het vertrouwen mee te geven dat ze dingen zelf kunnen en dat het leven soms met omweggetjes loopt dan dat we alles voor ze uit handen nemen.
Voor mijn gevoel zijn jongeren van nu veel minder zelfstandig en zelfredzaam dan vroeger.

Hoe belangrijk het huishouden is en hoeveel tijd dat kost, dat is ook een kwestie van
prioriteiten stellen. Mijn lat ligt vele malen lager dan die van mijn moeder.

Mijn ouders wijdden hun hele leven aan hun kinderen. Die hadden nauwelijks een eigen leven. Mijn moeder viel wel een beetje in een zwart gat toen wij volwassen werden, op onszelf gingen etc. Alsof ze overbodig was geworden.
Wat dat betreft hebben mijn man en ik wel meer een eigen leven met eigen contacten en activiteiten.

Of het ouderschap zwaarder is weet ik niet. Wel anders. En veel mensen hebben meer ballen in de lucht te houden.

Nou ja, het is natuurlijk wel zo: als niemand helpt met huiswerk en plannen is dat voor jou en je kinderen ook niet zo noodzakelijk. Als álle kinderen met hun huiswerk en plannen geholpen worden, als zo ongeveer iedereen inclusief school enzo dat van je verwacht is het ook wel een beetje zielig als jouw kinderen daardoor onderaan bungelen. Als jouw kind als enige een lousy spreekbeurt heeft als je als ouder niet helpt en stuurt met de voorbereiding (en dat is wat anders dan de spreekbeurt voor je kind schrijven). Ik vraag me af of je kind helpen zoals mijn ouders deden (niet) in dit klimaat, deze omgeving wel zelfvertrouwen geeft, of juist een minderwaardigheidscomplex ‘want ik kan het toch niet (want de rest heeft wél een goed gerepeteerde en bijgeschaafde presentatie)”.

Ik heb er 1 van 2000, en toen werkte ik ook gewoon , dus....vind die opdeling een beetje raar.

Ted68 schreef op 30-12-2022 om 11:50:

Ik heb er 1 van 2000, en toen werkte ik ook gewoon , dus....vind die opdeling een beetje raar.

De opvoeding lag dan toch echt voornamelijk in 2001-2022. 

mijn moeder (altijd huismoeder met 4 kids) vind het zwaarder voor mij omdat ik moet werken erbij, ik vind het zwaarder voor haar omdat ze elk dubbeltje moest omdraaien. Beiden vinden we het nog  zwaarder voor oma nog een generatie terug met 9 kinderen een hoge kindersterfte, echte armoede en geen huishoudelijke apparaten.  

Wij zouden het met één inkomen ook 
redden hoor. Maar voor veel mensen geldt dat niet. Er zou dan wel wat minder kunnen qua vakanties, dagjes uit etc. 
Wel vind ik het prettig om niet afhankelijk te zijn. Mijn moeder was en is dat wel en vindt dat prima. Alleen wil ze niks leren qua online dingen, zoals bankieren. Dat stoort me wel want ze gaat er zonder meer vanuit dat ik al die dingen overneem als mijn vader weg zou vallen. Ze is ervan overtuigd dat zij eerder 
doodgaat dan hij. 

Mijn ouders konden ons niet helpen met huiswerk en plannen. De trend dat dat 
normaal wordt gevonden en zelfs verwacht vind ik in die zin niet gezond omdat niet alle ouders dat kunnen en het 
kansenongelijkheid enorm vergroot.
Huiswerk moet een kind in principe zelf 
kunnen, het gaat over in de les behandelde stof. Plannen kan een school ook aandacht aan besteden. 

Max88 schreef op 30-12-2022 om 11:33:

[..]

Ik denk, met respect, dat hier meer speelt in de onderlinge verhoudingen. Aan de andere kant: met bijna fulltime werken en 1 kind wordt er minder vies en je doet het huishouden met 2 dus ook nog eens in de helft van de tijd.

Naar mensen die het alleen doen, of een minder goed functionerend lijf of geest hebben, vind ik niet dat je kunt stellen dat het simpel is omdat jij het er prima bij doet ( kán doen).

Ik ben helaas afgekeurd (vanwege mijn rug, maar zit met meerdere chronische toestanden) en heb in jouw ogen misschien zeeën van tijd om dat stomme simpele huishouden te doen, maar dan sla je toch wat stappen over.

Mijn moeder was alleen thuis, daar wordt niet veel vies van. Mijn zus en ik kwamen om 16:00 thuis en mijn zoon om 14:15.. er zijn dus meer actief thuis uren. Man en ik doen de boodschappen ook nog, mijn moeder niet dat deed mijn vaders strijken, stofzuigen, dweilen, afwassen en 1 van de rwee keer stoffen deed ik. De normen zijn wel veranderd ja, wij halen ongeveer 1 keer per 2 maanden de bank en bed van hun plek om.eronder te zuigen mijn moeder laat haar hulp dat elke week doen. Wij lappen de ramen als we ze vies vinden, mijn moeder laat dat (en liet mij dat) om de week doen. Ik denk dat als mijn moeder zelf het huishouden zou hebben gedaan de normen ook anders waren geweest.

Ik besteed juist veel tijd aan samen dingen doen, zoon en ik koken elke week een maaltijd samen, we doen regelmatig met elkaar iets knutselen al dan niet samen met nog een vriendje of vriendinnetje. Mijn zoon breng ik elke week naar de sport wel met de fiets overigens

Mevrouw75 schreef op 30-12-2022 om 12:32:

[..]

Kansenongelijkheid heb je helemaal gelijk in, maar je gaat toch niet moedwillig je kind niet die kansen geven omdat je een van de weinigen bent die principieel je kind niet helpt.
School verwacht echt wel dat je je groep 5 kind helpt met de boekpresentatie, als ouders krijgen we daar ook bericht over. Al is het maar af en toe samen om de tafel en kijken wat de beoordelingscriteria zijn (1 punt voor PowerPoint, die gaat kind echt niet uit zichzelf op jouw computer vinden en daar een pagina in elkaar knutselen.) Ik vind het niet leuk dat het zo gaat, maar ga mijn kind daar echt wel in helpen. Net zoals boeken onder haar neus wrijven. Ik las omdat er niet eindeloos YouTube/netflix was, maar moet mijn kind hier wel in sturen.

Mijn zoon maakte dus wel zelf een powerpoint want daar hadden ze op school mee leren werken. Maar ik merk ook dat er een groot verschil zit in helpen met huiswerk en helpen met huiswerk. Kind maakt zelf zijn huiswerk en als we zien dat hij vastloopt helpen we hem. Maar met bijvoorbeeld de boekbespreking of het werkstuk lezen wij op fb berichten als "welk cijfer had jij?" Die moeders onderling aan elkaar stellen. Maw dan wordt het door de ouder in elkaar gezet, vind ik echt niet kunnen. Maar schijnt wel de norm te zijn. Je helpt je kind er echt niet mee!