Dankbaar zijn?

Nee

Nee, het ouderschap is een onvoorwaardelijke verplichting. Kinderen hoeven niet dankbaar te zijn voor hun onvoorwaardelijke recht op liefde en verzorging. Dat is zelfs vastgelegd in verdragen.

Inderdaad onvoorwaardelijk

maar af en toe 'dank je wel' horen is wel fijn.

Ik verwacht niet dat mijn kinderen hun dankbaarheid altijd uiten en ik verwacht ook niet dat ze zich altijd dankbaar voelen. Zeker niet als ze nog jong zijn. Ik verwacht echter wel dat ze in het algemeen zich dankbaar voelen voor veel zaken, waaronder hopelijk voor de zorg en opvoeding. Dankbaarheid is een goede eigenschap. Zaken niet als vanzelfsprekend aanvaarden maar dankbaar zijn voor de kleine en grote zaken die je in het leven gegeven zijn.

Nee

Mijn puberdochter stelt zich niet dankbaar op. Dat kan ook helemaal niet als je zo met jezelf bezig bent. Ze zegt wel dankje als ik haar een kopje thee aanreik natuurlijk. Maar voor het feit dat ze in één van de meest welvarende landen ter wereld woont en dat ik haar daarin geboren heb laten worden, kom op zeg , dat deed ik ook niet toen ik 16 was.

Beleefdheid

Ik verwacht uiteraard wel van mijn kinderen dat ze altijd dank je wel zeggen als ik iets voor ze doe. Dat doe ik bij hun ook. Dat is ook gewoon beleefdheid.

Echte doorvoelde dankbaarheid is een ander verhaal. Dat hoop ik dat ze ontwikkelen. Niet alleen voor onze zorg maar voor heel veel andere dingen. Juist voor het alledaagse alsmede voor het bijzondere. Dankbaarheid is een goede basishouding. Dat stimuleer ik wel. Bijvoorbeeld door ze er op te wijzen hoe fijn het is dat we schoon water uit de kraan krijgen en dat er heel veel mensen zijn die maar beperkt toegang hebben tot drinkwater. Dat bewustzijn vind ik wel belangrijk. En natuurlijk hoop ik dat ze vooral dankbaarheid leren naar de Bron voor al wat ze hebben en zijn of ooit zullen zijn: God.

Ik vind het belangrijk dankbaar te zijn. En niet in de geven nemen of voor wat hoort wat, wederkerige zin. Maar ik leer mijn kinderen wel dankbaar te zijn en daar staan we bij stil. Dankbaar voor de kansen die er zijn. Dankbaar voor de mogelijkheden die we elkaar kunnen bieden. Dankbaar dat we een fijn gezin zijn.
Ze hoeven MIJ niet dankbaar te zijn maar ik leer ze wel oog te hebben voor dankbaarheid en het tonen ervan. En dat hoeft niet door dank je wel te zeggen maar dat kan door elkaar te steunen en niet af te zeiken bijvoorbeeld. Wees blij dat je hier woont. Dat je gezond bent. Dat er van je gehouden wordt. Heb oog voor de moeite die andeten ergens instoppen ook al voldoet het niet aan je eigen verwachting. Daar oog voor hebben en dat bespreken vind ik heel belangrijk. Maar dat bedoel je misschien niet.
Als je het in ouderwetse zin bedoelt zoals ouderen dat soms bedoelen: ik heb altijd voor je gezorgd en daar moet je dankbaar voor zijn en nu mij verzorgen. Daar zit een wederkerigheid en verwachting in. Daar ben ik niet van.

Mooi gesprek

ik had gisteren een erg mooi en leuk gesprek met mijn kinderen, over dankbaarheid. Over wat dankbaarheid is, en waarvoor je allemaal dankbaar kan zijn. En of er iets tegenover moet staan.

Ze hadden allebei eigen ideeën erover. Mijn 13 jarige zei bijvoorbeeld: ‘ik ben je een soort van automatisch dankbaar, ook al laat ik dat niet altijd merken.’
Oudste is dankbaar en blij dat ze ons als ouders heeft, en vooral ook voor alle moeite en tijd die we voor haar doen.

Ben wel benieuwd wat jullie kinderen zeggen.

Geleerd

We bespreken het concept hier thuis wel hoewel ik me van mijn colleges van vroeger herinner dat men het een wat belegen en ouderwets, zo niet te confessioneel, woord vond, dat Dankbaarheid.
Naast het begrip dankbaarheid in het algemeen, dat wat je gegeven en gegund is en wat je anderen kunt geven en gunnen, bedanken de kinderen mij hier altijd voor het eten.
Dat hebben ze van hun vader geleerd. Goed voorbeeld doet goed volgen.

Het zit 'm niet altijd in het woord

Dank je wel voor een cadeautje, of een 'dienstverlening' of een ijsje, ik noem maar wat, zie ik als beleefdheidsmanieren. Dus inderdaad als pa of moe met de auto voor komt rijden om kind op te halen, dan is een dank je wel beleefd. Ik eis het niet. Ik heb dat ook nooit gedaan. Van 'en wat zeg je dan?' krijg ik jeuk. Kleuters verplichten om dank je wel voor het spelen te zeggen... ik vind het dubieus. Ik vind dat ongemakkelijk. Een vrolijk kind die speciaal de kamer in komt met 'Doeg!' vind ik net zo waardevol.

Dankbaarheid hoor je af en toe in een andere vorm. Mijn oudste dochter zei bijvoorbeeld een keer dat ze andere ouders af en toe maar apart vond. En dan noemde ze op waarom. De conclusie was dat het bij ons nog niet zo erg was. Natuurlijk hebben ook wij zo onze rariteiten, maar ze was tevreden over hoe we zijn. Dat is voor mij 'dank je wel'. Mijn jongste dochter heeft vierenhalf jaar geleden vanwege iets ernstigs in het ziekenhuis gelegen. Een paar maanden erna vertelde ze huilend aan een ander hoe erg ze het voor ons vond, dat we door al die narigheid hebben moeten gaan. Dat ontroerde mij natuurlijk ook weer. Je doet dat gewoon als ouders, daar hoef ik ook geen dankbaarheid voor. Maar om te horen dat ze daar over nagedacht heeft vond ik ontzettend lief. Ik heb haar overigens op het hart gedrukt dat ze zich werkelijk nergens schuldig over hoefde te voelen. Het overkwam haar, daardoor ons ook, zo gaan die dingen.

ook bet woord dankbaarheid

Toen mijn moeder op 85 jarige leeftijd stierf was er niet alleen verdriet. Er kwamen er meer dan 300 mensen op haar begrafenis, Echt, uit alle hoeken en gaten van haar rijke leven. Toen voelde ik iets wat ik dankbaarheid zou kunnen noemen: om wie ze was en om wat ze (niet alleen aan ons) heeft nagelaten. En dat ik zo'n moeder had.

Andere vraag

Mijn kinderen hoeven niet dankbaar te zijn voor alles wat ik voor ze gedaan heb (daarmee bedoel ik een dak boven hun hoofd etc). Ik wilde tenslotte kinderen, zij hebben nergens om gevraagd. Soms komt er iets van waardering ter sprake, dat zijn altijd hele fijne momenten.
Maar zijn er bijzondere omstandigheden waarin dankbaarheid wel gepast zou zijn?
Mijn zoon van 24 had veel spanningen op de plek waar hij woonde en is daar halsoverkop vertrokken. Uiteraard is hij bij mij ingetrokken en heb ik hem zo goed mogelijk proberen te helpen. Omdat hij behoorlijk van de leg was door alle perikelen heeft hij de eerste maanden hier niet gewerkt en heb ik hem dus onderhouden. Zoals het er nu uitziet, blijft hij hier nog wel even. Ik zie tenminste geen actie op woningengebied.
Ik deed en doe dat met alle liefde natuurlijk en vind dit ook vanzelfsprekend. Helaas krijg ik, voor mijn gevoel, geen waardering voor wat ik doe. Dat hoeft ook niet maar wanneer houdt het vanzelfsprekende zo'n beetje op en doe je meer dan je kind van jou als ouder mag verwachten?
Niet dat ik er verder iets mee doe maar ik vroeg het me gewoon af als theoretische denkoefening.

@Alison

Ik begrijp je vraag en je gevoel. Kan natuurlijk best zijn dat je zoon zich nog steeds niet happy voelt en (mede) daardoor moeite heeft om zich in te leven in anderen en wat de impact is van zijn (niet)handelen. Misschien voelt hij het ook wel als een soort vanzelfsprekendheid.
Wat ik van mezelf kan herinneren is dat ik het ook vaak 'logisch' vond, wat mijn ouders deden. Ik ging bv voor mijn studie ruim een half jaar naar een ander werelddeel. Dat is nu zo'n 30 jaar geleden, in de tijd dat je nog niet geld uit de muur kon trekken o.i.d. Mijn ouders hebben dus voor al die maanden mijn huishoudgeld voorgeschoten door traveller cheques te kopen. Dat was voor hen echt heel veel geld, maar dat heb ik me pas veel later gerealiseerd - en toen alsnog dankjewel gezegd. Dus misschien komt je zoon wel aanzetten met een mooi boeket op het moment dat hij weer zelfstandig gaat wonen...

Tine en Kaaskopje

Hij zit ook niet lekker in zijn vel. De afgelopen jaren zijn een hoop nare dingen gebeurt waar hij, volgens mij dan, niet goed mee kan omgaan. Jammer genoeg krijg ik hem niet naar de huisarts. Verder drinkt hij erg veel alcohol. Ook heeft hij als kind de diagnose PDD-nos gekregen, dus autisme, maar eerlijk gezegd zie ik dat er niet meer in.
Het klopt wel wat je schrijft, ik ben mijn ouders ook pas gaan waarderen toen ik veel ouder was. Vooral het zelf krijgen van kinderen heeft daarbij geholpen. Dan merk je goed hoe uitdagend het hebben van kinderen is. Wie weet komt het dan nog bij hem. Maar nogmaals, ik zit er niet op te wachten en zal er niets meer of minder om doen.

Hij doet inderdaad niets in huis, dat valt me enorm tegen. Ook hebben we gezamenlijk besloten weer een hond te nemen met de afspraak dat iedereen dan ook voor het dier zorgt. Dat doet hij totaal niet. Hij speelt af en toe met haar maar laat haar niet uit oid.
Wat hij wel doet is financieel bijdragen. Dat loopt niet helemaal vlotjes want ik moet hem er nog wel eens aan herinneren maar uiteindelijk komt het wel.

Zoals gezegd hoef ik geen dankjewel van mijn kinderen maar nu is het allemaal zo vanzelfsprekend. Zeker als je na 5 jaar weer thuis komt wonen is het dat niet lijkt me. Maar dat zou ik graag willen toetsen aan wat andere ouders vinden.

Alison

In zekere zin vind ik het wél vanzelfsprekend dat je zoon onderdak bij jullie, zijn ouders heeft gekregen. Als het voor jullie al niet normaal is, voor wie dan wel? Mijn dochter komt zeer waarschijnlijk ook weer terug over een maand. Het is niet anders. Ze heeft nog geen eigen woonruimte en dagelijks op en neer hoppen met een autorit van twee uur heen en ook weer terug kan natuurlijk niet.

Mijn dochter is ook nogal makkelijk met wat ze in huis bij ons doet. Nu ze zelfstandig woont vind ik dat niet zo erg. Ze is min of meer 'te gast' en gebruikt haar weekend bij ons om met haar vriendinnen af te spreken, in haar woonplaats heeft ze weinig sociale contacten. Daar heeft ze niet in geïnvesteerd omdat ze daar toch weer weg wil. Maar dat ik af en toe moet zeggen dat ze moet helpen om de eettafel leeg te halen... zucht .

Naar mijn beste weten kun je niet opeens genezen zijn van autisme, dus dat jij het niet kunt zien, wil niet zeggen dat het er niet meer is, denk ik.

Geld en kinderen... breek me de bek niet open (even grof gezegd ). De andere dochter moet ons maandelijks iets betalen en éindelijk... éindelijk staat dat nu in-geprogrammeerd bij haar bank.

alison

Het klinkt ook een beetje alsof jij totaal geen eisen hebt en alles maar accepteert. Ben je altijd zo gemakkelijk als je iemand in huis haalt? Krijgen zij jouw volledige verzorging?
Zeker in het licht van het feit dat je zoon ooit de diagnose PDDNOS heeft gehad, zou ik toch wat duidelijker zijn. Gewoon op een volwassen manier samen afspraken maken wie wat doet in huis en hem daaraan houden. Alleen dat kan hem vlg. mij verder helpen in zijn ontwikkeling want het lijkt erop dat hij wat minnetjes is in het oppakken van zijn eigen verantwoordelijkheden.

Tante Sidonia

Het is niet 'iemand' maar haar zoon. Voor eigen kinderen geldt naar mijn gevoel: eerst helpen, dan zie we wel weer verder.

Ik ben het wel met je eens dat zoon meer duidelijkheid nodig heeft. Sociaal wenselijke verwachtingen die niet hardop worden uitgesproken, pikt hij niet op, vermoed ik.

Goh, lastige vraag

Dankbaarheid. Voel ik dat tov mijn eigen ouders? En verwacht ik het van mijn kinderen?

Ik voel op sommige vlakken wel dankbaarheid jegens mijn eigen ouders. Er kon en mocht heel veel bij ons thuis vroeger, ook al hadden ze het financieel ronduit krap. Aan de andere kant hebben ze op heel veel vlakken echt wel serieuze steken laten vallen. Dingen waarvan ik tot op de dag van vandaag, ben bijna 50, nog steeds last heb en die mij ook in mijn huwelijk parten hebben gespeeld. Dat heb ik ze lang kwalijk genomen, wat bij mij ook weer voor spanningen zorgde. Dat heb ik gelukkig intussen achter me kunnen laten. Dus ja, ik ben voor een aantal zaken zeker dankbaar, maar heb ook zeker een aantal dingen waarvan ik vind dat ze die beter hadden kunnen (moeten?) doen.

Ik voel zeker wel dankbaarheid voor het feit dat we het hier in Nederland zo goed hebben. En wij als gezin hebben het dan ook nog eens best goed voor Nederlandse maatstaven. Dat probeer ik ook aan mijn kinderen mee te geven. En ook dat het belangrijk is om wat voor een ander te doen en te delen wat je hebt.

Van mijn eigen kinderen verwacht ik geen dankbaarheid voor het feit dat wij ze op de wereld hebben gezet, of omdat ze een dak boven hun hoofd hebben. Ik verwacht wel het beleefde dankjewel als ze weer eens iets krijgen dat voor anderen veel minder vanzelfsprekend is, maar verder niet. Ik verwacht wel dat ze een steentje bijdragen aan wat er in huis moet gebeuren, dat is altijd een soort worsteling hier. En daar baal ik enorm van, omdat ik het inderdaad heel ondanbaar vind aanvoelen. Alsof het vanzelfsprekend is dat man en ik altijd alles maar regelen en doen. Het is ons (nog) niet gelukt om ze spontaan wat voor een ander te laten doen. Een kopje koffie zetten, zelf de tafel dekken, ontbijt op bed, alllemaal niet. Als ik van mensen om ons heen hoor dat hun kinderen dat wel doen ben ik wel altijd een beetje jaloers.

Daarentegen, als iemand anders ze vraagt iets te doen, oppassen bij de buren of zo, dan doen ze dat gelukkig wel zonder problemen, er is dus nog hoop

Met de paplepel

Het uiten van dankbaarheid, hoor ik sneller uit de mond van een gelovige. Misschien wel omdat het uiten van dankbaarheid de gelovigen veelal met de paplepel is meegegeven. Ik doel dan op het uitspreken ervan.
Wel en niet gelovigen zullen altijd wel een gevoel van dankbaarheid beleven, maar het uit zichzelf uitspreken, vraagt m.i. training. En de mensen die gewend zijn om te bidden, al dan niet hardop, zijn gewend om die dankbaarheid ook te benoemen.
Zo help ik wel eens een bejaarde dame met zware reuma bij het eten van soep of het drinken van een glas sap. In een kort tijdsbestek bedankt zij mij meerdere malen. Maar ze dankt ook God voor het lekkere eten. Ze heeft veel om niet dankbaar voor te zijn, maar denkt toch op een gelovige manier en spreek haar dankbaarheid uit.

Nu wil ik hiermee niet zeggen dat alleen gelovigen dankbaarheid tonen, en de rest niet.
Een tijdje geleden sprak, na een rommelige tijd tussen de ouders , hier de 16- jarige puber zijn dankbaarheid uit dat we als gezin bij elkaar gebleven waren, de belangen van de kinderen voorop stellend. Hij kende ook veel klasgenoten die die eenheid niet meer kenden en het daar niet gemakkelijk mee hadden.
Soms lijken pubers ongevoelig en blind voor zaken die zo vanzelfsprekend over komen. Ik denk dat pubers, hoe groot hun mond ook kan zijn, diep in een hart grote dankbaarheid doorvoelen.
Die dankbaarheid is voor mij belangrijker dan de verplichte uiting van dankbaarheid, op basis van opvoeding.

Ik worstel ook wel eens met die vraag

Mooie vraag, ik moet eerlijk zeggen dat ik er weleens mee worstel. Ben het met alle schrijvers eens die zeggen dat ouderlijke liefde onvoorwaardelijk moet zijn en dat je daar niets voor terug kan en mag verwachten.
Maar... ik vind nu dat mijn kinderen (nog maar 4 en 6, dus het begrip moet ook nog groeien) alles wel heel normaal vinden, en dat het niet eens in ze opkomt dankjewel te zeggen en daar wil ik ze wel een beetje in coachen, gewoon omdat het aangenaam is.

Vroeger in ons gezin kon en mocht haast niets en mijn ouders riepen desondanks altijd dat we de hemel op onze blote knieën moesten danken voor waar we geboren waren. Ik leerde ergens om vragen ook wel een beetje af, want het antwoord kende je al. Zelfs bij hele kleine dingen werd je ingewreven dat je je als kind maar te schikken had naar je ouders. Zaten mijn zus en ik televisie te kijken en kwam mijn vader binnen na het tennissen of iets dergelijks, dan zette hij zonder enig woord vooraf de tv op een andere zender ('mijn huis, mijn tv, je mag de hemel op je blote knieën danken dat je hier mag wonen...'). Toen ik 16 werd en een feestje voor alle leeftijdgenoten een big deal was, mocht ik mijn verjaardag niet vieren. Hadden de ouders geen zin in (dat werd wel op een andere manier 'verkocht': nee, want dan gaan ze op je bed zitten en dan gaat het bed kapot. Nee, je hebt al een cadeautje gekregen en nu is het genoeg geweest, je moet maar eens leren tevreden te zijn, ondankbaar kind...)

Wij zorgen op een heel andere manier voor onze kinderen, zijn (al zeg ik het zelf) echt veel liever met ze. Mijn man heeft een heel andere achtergrond met zorgzame ouders en zelf wil ik per se dingen heel anders aanpakken dan mijn ouders. En nu zie ik wel een heel groot verschil tussen mijn kinderen en mijzelf als kind. Ik was dankbaar voor iets heel kleins. Mijn kinderen nemen echt alles voor lief (en nogmaals, ze zijn ook nog wel erg klein voor sociaal wenselijk gedrag). Hele leuke kinderfeestjes, een mooie knuffel krijgen als je naar de dierentuin gaat, papa en mama die op andere manieren hun best doen ze een fijn leven te bezorgen. Ik verwacht inderdaad niet iets terug, zorg en liefde geven horen onlosmakelijk bij ouderschap en daarom mogen zij dit ook normaal vinden. Toch vind ik een kind dat de armen om je heen slaat en zegt: 'dankjewel papa/mama, dat is was echt een superleuk feestje' wel heel erg aangenaam.
Dus we proberen ze toch echt wel duidelijk te maken dat niet alles vanzelfsprekend is en dat dankjewel zeggen normaal is.
En dan krijg je soms een blik van.... en dan denk ik wel eens: sluit goed zorgen en je best doen kinderen leuke momenten te bezorgen dankbaarheid niet uit? Kun je pas echt dankbaarheid voelen als je een andere situatie kent, waarin geen rekening gehouden wordt met jou als kind? Misschien zijn het vooral filosofische vragen waar niet een eenduidig antwoord op bestaat. Maar ik vind het best lastig, ik vind het toch prettig als ze enigszins bescheiden blijven en niet als een soort koninkjes door het leven gaan. En daar zit natuurlijk vooral een les voor mijzelf in, verwennen moet met mate.

Maar goed, mijn man heeft dus een totaal andere achtergrond en hij is zijn ouders nu echt heel dankbaar op een goede manier, waarmee ik bedoel dat hij ziet en erkent hoe zij hun best voor hem deden (en nog steeds!) en dat oprecht waardeert. Dus het kan zeker.
Ook ik ben op een bepaalde manier dankbaar...voor een les in hoe ik het zelf niet wil.

Dank je wel zeggen + doorleefde dankbaarheid

Dank je wel zeggen is natuurlijk de normaalste zaak van de wereld. Mijn kinderen bedanken ons constant voor alles. Wij hun overigens ook. Ik bedank ze als ze hun klusjes in huis doen, als ze me iets brengen waar ik om vraag, als ze hun kleine broertje/zusje hebben vermaakt. Zij bedanken ons als we ze ergens heen brengen, helpen met iets of ze iets geven. Dat is gewoon netjes en beleefd. Zelfs de kleintjes doen dat al. Als ik ze een glas limonade breng dan zeggen ze ook dank je wel (en ik zeg dan graag alsjeblieft en graag gedaan). Dat is een prettige en beleefde gewoonte.

Dat staat wel los van echt doorleefde dankbaarheid. Mijn kinderen zijn vast niet echt dankbaar als ik ze een glas limonade breng. Ze zeggen wel dank je wel en ze zijn er vast ook blij mee. Alleen dat is natuurlijk geen echte dankbaarheid. Echte dankbaarheid zit van binnen, dan kan met vlagen komen of het besef komt pas veel later. Soms doet iemand iets voor je wat je op dat moment als vanzelfsprekend beschouwd en besef je pas veel later dat iemand echt iets bijzonders voor je heeft gedaan.

In de opvoeding zijn beide belangrijk: wellevendheid en beleefdheid, netjes bedanken voor alles wat je krijgt. Dat is makkelijk aan te leren.
Echte dankbaarheid is veel moeilijker. Je kan het voorleven, je kan er over praten maar je kan het niet aanleren. Dat is iets wat innerlijk is.

Dankbaar

Mijn zoon zei ooit, moet ik dan dankbaar zijn dat ik geboren ben, ik had daar niet bijzonder veel keus in.

Ze geven wel alle vier aan dat ze een gelukkige jeugd hebben gehad. Daar ben ik dan wel weer dankbaar voor

Autisme en meer

Van autisme genees je inderdaad niet maar er kan wel een verkeerde diagnose gesteld zijn. Dat is waar ik meer aan denk.
Verder heeft hij onderdak bij mij, zijn moeder. Zijn vader is vertrokken en daar hoeft hij ook niet aan te kloppen.
Ik ben inderdaad niet goed in dingen vragen/eisen. Op de een of andere manier loopt iedereen over me heen. Dat is een constant punt van aandacht voor mij. Het is niet dat ik bang ben dat ze me niet meer aardig vinden of zoiets maar ik vind het heel moeilijk om mezelf voor op te zetten. Ik vind de behoeften van een ander altijd belangrijker en loop over van begrip, ook al gedraagt iemand zich slecht. Probleem is dat ik wel weet waar ik de fout in ga maar het is lastig om er iets aan te doen.
Ik voel me altijd erg ongemakkelijk als iemand me bedankt. Dan wimpel ik het gauw af met dat het toch vanzelfsprekend is. Dat geldt ook voor complimenten trouwens. Laatst kreeg ik nog te horen dat ik er dan snel over heen praat. Ik vind dat moeilijk.

Dank je wel versus dankbaarheid

Ik ben een moeder van een zoon van 8 maanden en een dochter van bijna 2. Ik heb mijn dochter geleerd om ‘dank je’ te zeggen als ze iets krijgt (wat eigenlijk volkomen normaal is). Kinderen moeten bepaalde beleefdheidsregels meekrijgen voor hun verdere leven. Als kinderen eenmaal ouder zijn, vind ik het normaal dat ze hun ouders eens bedanken als ze bijvoorbeeld iets krijgen of als je voor hen iets doet. Toch zal ik nooit van mijn kinderen verwachten dat ze mij dankbaar zijn voor de algemene zaken die we voor hen doen (zoals bijvoorbeeld de kans op onderwijs, een dak boven hun hoofd, een gezellige thuis, enz. ...). Wij hebben immers gekozen om onze kinderen op de wereld te zetten en daar moeten wij dan ook de verantwoordelijkheid voor dragen en dit houdt nu net in je kind een zo mooi en goed mogelijk leven geven. Een dank je wel is dus zeker op zijn plaats, maar algemene dankbaarheid dat mag je van je kinderen echt niet verwachten.

Dubbel

Nu ik erover nadenk is het eigenlijk best dubbel: het kind heeft er niet zelf voor gekozen om op de wereld te komen, dus je kind hoeft je niet dankbaar te zijn (omdat je er zelf voor hebt gekozen en daardoor verantwoordelijk bent voor alles wat je voor je kind doet).

Aan de andere kant, als je denkt aan de slapeloze nachten vooral als moeder tijdens de zwangerschap, bevalling, etc. en alle moeite, inzet, tijd en energie die je in je kind steekt, is af en toe een bedankje niet te veel gevraagd )