De band met je moeder

@MamaE. Ik vind jouw opmerking:" ik (en ook je moeder) ben niet heilig en doe ook maar gewoon mijn best" een hele sterke.
Zo is het gewoon voor heel veel mensen. Je wordt moeder (en vader) en je doet je best. Er gebeurt van alles en alles overkomt je voor de eerste keer. Er is geen draaiboek voor ouderschap, geen opleiding en je doet ook maar gewoon je best. Met vallen en opstaan, met grote en kleine fouten en hopelijk met heel veel liefde. Daarbij breng je ook gewoon je eigen karakter en persoonlijkheid mee.
Op extreme dingen na zouden we op dit gebied wel wat milder naar elkaar mogen zijn.

De band met mijn moeder... wat zal ik daar eens over zeggen ? Ik heb een hele lieve moeder - dat vooropgesteld. Zij zal zelf nooit bewust iemand kwetsen. Dat gezegd zijnde, is ze er nooit als veilige haven voor mij geweest. Met het inzicht dat ik nu heb, snap ik dat ze dat niet kon. Dat ze niet opgewassen was tegen de enorm negatieve kracht die mijn vader nou eenmaal was. Maar als kind zat ik er maar mooi tussen.  Een onvoorspelbare agressieve vader en een bange moeder, die vaker uit pure angst dan maar wegvluchtte in het midden van de nacht. Of die de hele tijd op eieren liep om maar niets te provoceren - en van mij als klein kind hetzelfde verwachtte.  Een moeder, die ik als kind zijnde probeerde te troosten na het zoveelste incident.  Die ik als puber smeekte om weg te gaan en me weg te halen uit de situatie.  Als ik boos werd, werden mijn gevoelens gesust met "je weet hoe hij is". Toen ik echt begon te puberen en haar dit wel eens als verwijt heb voor de voeten gegooid, kreeg ik te horen "dat ik net als mijn vader was" en ging ze weer in de slachtofferrol.

Een op een was ze toen ik kind was echt lief voor me, maar ze was er nooit echt voor me.  Zo voelde het ten minste. Ik heb me super alleen en onbeschermd gevoeld als kind.

Ik ben daarna door verschillende fases gegaan. Van boosheid, over verdriet, over begrip.  Ik kan het nu allemaal plaatsen, maar ik kan niet de dochter zijn waar zij nu behoefte aan heeft. Ik voel dat er gevoelsmatig een dikke muur staat tussen haar en mij. We kunnen oppervlakkig kletsen, we hebben lol als we samen een gezelschapsspel doen met mijn dochter, maar ze is niet degene waar ik heen ga als ik iets wil bespreken.  En ik wil haar praatpaal niet zijn.

Mijn vader is er nu een tijd niet meer en moeder zegt vaker dat ze trauma's heeft over vroeger - nachtmerries ook. Ik kap dat gesprek af - zeg dat ze naar een therapeut moet met haar verhaal maar dat ik niet diegene kan zijn, die er op dat vlak voor haar kan zijn.  Na al die tijd en met veel verdriet en pijn en moeite heb ik voor mezelf alles een beetje op een rijtje gezet.  Ik verwacht van haar dat ze dat zelf ook voor zichzelf oplost.  

Ik merk dat ik schommel tussen schuldgevoel omdat ik daarmee emotionele afstand creëer en toch ook weer boosheid omdat ik het toch weer aanvoel alsof ze me weer de zwarte piet toedeelt en ik dus de kwaaie ben.

Misschien zou het fijn zijn om samen met een therapeut wat gesprekken te hebben, maar eigenlijk ben ik er wel klaar mee.  Ik ben niet boos op haar.  Ik vind dat we op zich ook een voor mij goed genoege relatie hebben en persoonlijk heb ik geen behoefte aan meer dan wat het nu is.

Dit topic zet me aan het denken.  Of ik later geen spijt krijg dat ik die laatste stap niet gezet zou hebben.  Maar alles in me is weerstand.

Wat ik er van mee heb gekregen is een uitermate onafhankelijke geest.  Kan weinig hulp aanvaarden. Ben dat nu aan het leren als vijftiger. Met mijn eigen dochter zal ik vast ook weer andere fouten gemaakt hebben, maar het adagio is/was/zal altijd zijn: je kan op me rekenen.  Wat ik zeg, doe ik ook.  

Herfstappeltaart schreef op 01-11-2023 om 13:34:

@MamaE. Ik vind jouw opmerking:" ik (en ook je moeder) ben niet heilig en doe ook maar gewoon mijn best" een hele sterke.
Zo is het gewoon voor heel veel mensen. Je wordt moeder (en vader) en je doet je best. Er gebeurt van alles en alles overkomt je voor de eerste keer. Er is geen draaiboek voor ouderschap, geen opleiding en je doet ook maar gewoon je best. Met vallen en opstaan, met grote en kleine fouten en hopelijk met heel veel liefde.
Op extreme dingen na zouden we op dit gebied wel wat milder naar elkaar mogen zijn.

Die mildheid heb ik ook wel moeten leren. Mijn kind heeft geen makkelijk levenspad. Dat is niet iemands keuze en ik heb daar best al heel wat fouten in gemaakt, geworsteld met mezelf, het ouderschap en mijn eigen verwachtingen en principes, maar ik heb de laatste jaren wel geleerd dat heel veel ook niet maakbaar is, dat we geen van allen onfeilbaar zijn en dat we allemaal een bepaalde mildheid en zachtheid nodig hebben in het leven. Dat leer ik van mijn man, van mijn dochter en ook van dit forum.

Ik kan nu ik volwassen ben ook met veel meer mildheid en mededogen naar mijn ouders (en zus) kijken, maar ik kan ze niet alles vergeven. Vooral omdat ze bepaalde dingen vergeten zijn terwijl het mij voor het leven getekend heeft, zoals het negeerbeleid.

Mijn dochter heeft bijvoorbeeld al een paar keer - in een boze en ontoerekeningsvatbare bui, maar toch - geroepen dat ik nooit kinderen had moeten krijgen en dat we beter de stekker van de couveuse eruit hadden kunnen trekken. Dat doet heel, heel veel pijn.
Dat meent ze ook niet echt weloverwogen, maar op die momenten denkt en voelt ze dat wel even zo. Tegelijkertijd heeft ze daar wel al vrij snel spijt van en wordt dan zelf ook heel verdrietig dat ze zo naar deed. Ik heb wel het idee dat mijn dochter het oprecht erg vindt als ze ons pijn doet en verdrietig maakt. Dat ze daar dan ook oprecht spijt van heeft omdat ze dat gedrag zelf ook niet goed vindt. Terwijl ik als kind vaak ook gewoon sorry zei om geen of minder straf te krijgen. Ik hing vaak nogal vast in mijn eigen gelijk en vond dat ik in mijn recht stond om me te gedragen zoals ik deed. Dat stukje reflectie dat ik bij mijn ouders en vooral mijn vader mis, dat zal ergens vast een erfelijke component hebben. 

felija schreef op 01-11-2023 om 13:43:

[..]

Toch krijg ik steeds meer het idee als ik naar mijn omgeving kijk, dat ouders helemaal niet zo hun best hebben gedaan (de zeventigers van nu). Het hoorde gewoon zo: kinderen krijgen, je verzorgde hun natje en droogje en dat was het wel zo'n beetje. Maat echt opvoeden als in: kinderen weerbaar maken,.zodat ze op hun eigen benen kunnen staan, daar deden ze niets mee, ook niet meegekregen van hun ouders. En kritiek is onbepsreekbaar, er wordt niet echt gepraat.

Ik zie nu als moeder dat ik allesbehalve prefect ben en zeg ook gerust sorry, dat mis ik bij de vorige generatie, generaliserend gesproken.

Voor mij geldt dat zéker niet. Ik ben 66. En gelukkig zeg je het zelf al: generaliserend gesproken.

Herfstappeltaart schreef op 01-11-2023 om 13:52:

@MamaE: wat je dochter tegen jou heeft geroepen komt natuurlijk verschrikkelijk hard aan. Misschien kun je proberen om het bij haar te laten en het je niet persoonlijk aan te trekken (makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het). Verder

Mijn dochter was toen 7/8 jaar en in het moment enorm overweldigd door emotie. Als ze dat op haar 18e bij haar volle verstand nog steeds/weer roept, dan zou ik het nog erger vinden. 

Het niet persoonlijk aantrekken is lastig. Ik heb ooit de keuze gemaakt moeder te willen worden. Ik had best mijn twijfels over of ik dat zou kunnen, maar de wens was sterker en rationeel zou het moeten lukken. Er zijn haar helaas wel dingen overkomen die ik haar ook niet gegund had en waarmee ik geen rekening had gehouden. 

De eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat ik zelf ooit, net na de bevalling, totaal ontoerekeningsvatbaar van de hormonen, ontzettend boos ben geweest op mijn dochter. Terwijl zij voor haar leven vocht, zat ik schreeuwend en tierend voor de couveuse omdat de arts mij zojuist had verteld dat ik niet meer zwanger mocht worden. Mijn man haalde me daar weg en zei op de gang 'huil maar, schreeuw maar, vloek maar, gooi alles er maar uit, want het ís ook helemaal klote. Maar niet tegen ons lieve meisje.'

Gelukkig heeft dochter daar geen herinnering aan, maar ik word nog steeds verdrietig als ik er aan terugdenk. Het was puur verdriet en onmacht. Dan doe en zeg je soms rare dingen. Zo lang we elkaar daarin niet verliezen, doen we het zo slecht nog niet denk ik.

ik heb geen goede band met mijn moeder gehad. Onze jeugd was niet fijn door de psychische problemen van mijn moeder. Op zich zijn we wel normaal opgevoed (met dank aan onze vader, die soms zowel vader als moeder was) maar naarmate ik ging puberen, kwam ik erachter dat het in andere gezinnen het er gezelliger en stabieler aan toe ging dan bij ons.  In die tijd werden de problemen van mijn moeder ook steeds erger en begon ik meer afstand te nemen. Dat begreep ze niet met als gevolg dat ze steeds meer af wilde spreken en me begon te kleineren. Dat heeft uiteindelijk tot de heftige beslissing geleid om het contract te verbreken. Inmiddels heeft mijn zus ook geen contact meer met haar.

felija schreef op 01-11-2023 om 13:43:

[..]

 En kritiek is onbepsreekbaar, er wordt niet echt gepraat.

Ik zie nu als moeder dat ik allesbehalve prefect ben en zeg ook gerust sorry, dat mis ik bij de vorige generatie, generaliserend gesproken.

Ik heb natuurlijk maar ervaring met één persoon uit die generatie (die zou nu halverwege de 70 zijn geweest), maar daarmee ging dat inderdaad op. Overigens was zij er zelf wel van overtuigd dat ze haar best deed, maar bij de kleinste hint al dat ze iets niet helemaal ideaals had gedaan, werd dat meteen aanvallend teruggekaatst.

Bijvoorbeeld toen ze het jammer vond dat wij geen goede band hadden, heb ik eens geopperd dat het zou kunnen omdat ze vroeger altijd wegliep en dat ik me daardoor had ingedekt. Ze had toen "sorry, wat erg, ik dacht er toen echt niet bij na, het werd me toen te veel" kunnen zeggen. In plaats daarvan maakte ze mijn kleine ik belachelijk en vond ze het maar stom dat een 7-13+ jarige zich toen iedere keer zorgen had gemaakt.
Het bleef zo gaan, tot ik in de 20 was. Heel vaak druk op mij leggen door te zeggen dat ik de __ste (positieve kwalificatie) van haar kinderen was en dat ik daar iets mee moest (zoals een goede baan krijgen) en toen ik zei dat ik het niet leuk vond dat ze dat steeds zei, mij heel hard uitlachen. Want ik was helemaal niet de __ste, dus dat kon ze nooit gezegd hebben.

Sorry en zelfreflectie, nee.

felija schreef op 01-11-2023 om 13:43:

[..]

Toch krijg ik steeds meer het idee als ik naar mijn omgeving kijk, dat ouders helemaal niet zo hun best hebben gedaan (de zeventigers van nu). Het hoorde gewoon zo: kinderen krijgen, je verzorgde hun natje en droogje en dat was het wel zo'n beetje. Maat echt opvoeden als in: kinderen weerbaar maken,.zodat ze op hun eigen benen kunnen staan, daar deden ze niets mee, ook niet meegekregen van hun ouders. En kritiek is onbepsreekbaar, er wordt niet echt gepraat.

Ik zie nu als moeder dat ik allesbehalve prefect ben en zeg ook gerust sorry, dat mis ik bij de vorige generatie, generaliserend gesproken.

Mijn moeder heeft ook (toen ik al een eindje in de 20 was) gezegd dat kinderen krijgen van haar niet zo nodig had gehoeven. Vooral mijn vader wilde dat (en geen kinderen paste niet in het eerder genoemde ideaalplaatje, tenzij je onvruchtbaar was). Dat is ook echt een uitspraak die me nog steeds is bijgebleven. Ik denk niet dat ze spijt heeft van ons of niet van ons houdt, maar het is toch een uitspraak waardoor je je ongewenst voelt of zo.

Bloemenzee schreef op 01-11-2023 om 14:37:

[..]

Mijn moeder heeft ook (toen ik al een eindje in de 20 was) gezegd dat kinderen krijgen van haar niet zo nodig had gehoeven. Vooral mijn vader wilde dat (en geen kinderen paste niet in het eerder genoemde ideaalplaatje, tenzij je onvruchtbaar was). Dat is ook echt een uitspraak die me nog steeds is bijgebleven. Ik denk niet dat ze spijt heeft van ons of niet van ons houdt, maar het is toch een uitspraak waardoor je je ongewenst voelt of zo.

Ik ken wel mensen die nu bejaard zijn die uit echt grote gezinnen komen, van twaalf kinderen of zo. Die mensen hielden echt wel van hun kinderen, maar als het niet had gehoeven van de kerk/het geloof/sociale normen en er anticonceptie was geweest hadden ze er echt geen twaalf gekregen. Er zijn ook echt wel verhalen van vrouwen voor wie zoveel kinderen eigenlijk te veel was. Die niet blij waren als ze alwéér zwanger waren.
Vaak voedden de oudste kinderen de jongste kinderen dan ook min of meer op.

Ik geloof wel dat dit opgaat voor de generatie van gezinnen met veel kinderen omdat dit moest van de kerk, maar voor mijn generatie echt niet. Die hadden allemaal de beschikking over goede anticonceptie en de wens van de kerk en de omgeving speelde veel minder een rol.
Ik denk dat wat zelfreflectie betreft karakter veel meer een rol speelt dan generatie. Mijn vriendinnen zijn juist altijd bezig met nadenken over wat ze beter hadden kunnen doen. Ikzelf ben een keer het halve land doorgereisd om een kwestie met mijn kind uit te praten. En ja, met een open houding en bereid tot het ontvangen van kritiek.
Ik kan nooit zoveel met het generaliseren van generaties. Dat heb ik ook al laten weten in het topic over die verwende jongeren.

Ik heb in mijn jeugd een slechte band gehad met mijn moeder. Ze begreep me vaak niet en dat zorgde ook voor frustratie, maar uiteindelijk begreep ik haar ook niet en nu ik veel ouder ben vergeef ik haar alles en hoop ik dat ze ook alles van mij gedrag naar haar toe za vergeven. 
Mijn moeder was erg streng en vaak uitte ze haar frustraties op ons doordat ze zelf ook een hoop traumatische ervaringen heeft meegemaakt. 
We kunnen nu niet zonder elkaar, ben opmezelf gaan wonen doordat mijn ouders te beschermend waren dus gevoel van eigen vrijheid daardoor misliep maar nu zie ik in dat ik niet zonder ze kan. Nog elke dag belt ze me of ik heb gegeten en kom eten, ik hou zielsveel van haar en andersom zijn ze de beste ouders in mijn ogen. Krijg zelfs tranen van hoe erg ik hen help en steun in mijn leven waardeer, niemand zorgt voor je zoals je ouders en hebben uiteindelijk het beste met je voor. Ze laten ons nooit in de steek en ik hoop dat ik nog lang van hen mag genieten. En ik prijs mezelf gelukkig met mijn ma en pa, al was dit niet altijd zo geweest en zijn er veel dingen gebeurd. Ik heb dat al een tijd los gelaten en het verleden is wat het verleden voor is, tuurlijk brengt t wonden met je mee die nog te zien zijn maar uiteindelijke ben ik blij dat opgevoed ben door twee super lieve mensen , wat mij soms te soft heeft gemaakt. Ik vind het echt oprecht altijd klote als de band van anderen verstoord is met een of beide ouders. Weet zelf hoe het is geweest, zijn ook tijden geweest dat we elkaar een poos niet meer spraken. Uiteindelijk wens ik iedereen een liefdevolle relatie met de ouders en hoop ik dat die verzoening iedereen raakt

Mijn moeder is een leuk mens, gevoel voor humor, nuchter, heel makkelijk. Maar als moeder… Ze heeft geen normale jeugd gehad, weinig liefde gekregen van haar moeder, vader was uit beeld. Ik besef me de laatste tijd pas hoe weinig liefde en genegenheid mijn moeder ons vroeger gaf. Helaas vind ik dat bij mijn eigen kinderen ook moeilijk, maar omdat ik het van mezelf weet, kan ik het wel geven als ze het nodig hebben. Ik zie dat mijn moeder zich ongemakkelijk voelt door knuffels en kusjes van mijn kinderen, heftig vind ik dat.
Verder kan ik goed met haar opschieten, maar door haar onzekerheid kan ik met mijn problemen niet bij haar terecht. Ze stelt zich ook afhankelijk op tov van mijn vader, cijfert zichzelf weg.
Ze is altijd wel prettig gezelschap en ik ben graag bij haar, gewoon gezellig en wat oppervlakkig.