Jullie ervaring met centrum jeugd en gezin (cjg)?

De casus

"Ik heb geen flauw idee waarom deze moeder afspraken niet na komt en het in haar eentje niet kan bolwerken, ik weet alleen wel dat je vaak meer hebt aan iemand die twee handen uit de mouwen wil steken ipv iemand die gaat zitten noteren wat er nu weer allemaal niet goed gaat."

Ik vraag me nog wel meer af. Komt de slechte situatie voort uit de psychische problemen, of komen de psychische problemen voort uit de slechte situatie? Waaróm kan moeder het niet bolwerken?
En waarom wijst de moeder woningen af? Te duur? Zijn het krottten die ze zelf moet gaan opknappen? Van de regen in de drop dus...

Je wordt vanzelf wel "psychisch gestoord" als je continu op je vingers wordt gekeken (en getikt). Als je verplicht bent onverwacht bezoek binnen te laten. Als je zo onder druk staat (te kleine woning, geldproblemen, kinderen ziekelijk en "de instanties" hijgend in je nek) komen de psychische problemen er vanzelf als bonus bij. Waarop de hulpverlening zich weer in de handen wrijft: zie je wel, moeder spoort niet!

En weet je wat zo "grappig" is? Als je met een stel moeders op het schoolplein van een speciaal-onderwijs-schooltje hierover praat, hoor je meer van dit soort verhalen. Bijna elke ouder die hulp heeft gezocht heeft op één of andere manier te maken gehad met een vorm van hulpverlening waarbij ze worden geconfronteerd met aannames en vooroordelen.

"In het belang van het kind" heet zoiets. Het belang van het gezin telt niet mee en ouders zijn voor sommige hulpverleners bij voorbaat al verdacht als ze niet hoogopgeleid, getrouwd, modaal-of-meer, blank, slank, welbespraakt en kalm zijn (hoewel zelfs kalmte verdacht kan zijn en als "onverschillig" kan worden uitgelegd.)

Vooroordelen, aannames... Ze kunnen een gezin volkomen kapot maken. Een laag inkomen betekent niet meteen "schulden". Een dikke moeder betekent niet automatisch "ze eten slecht". Een alleenstaande ouder hoeft niet altijd een beroerde ex te hebben. Iemand met een lage(re) opleiding is niet dom. Een ouder die aangeeft het niet meer te weten met zijn/haar kind heeft niet meteeen een psychiatrische stoornis of een depressie. Een ouder van allochtone afkomst is niet meteen een kansarme ouder uit een Vogelaarswijk en een Antilliaan in een twee-onder-één-kap een crimineel (dit vertelde een Antilliaanse moeder, die in één van de betere wijken woont en hulp had gezocht vanwege haar autistische kind). Iemand met veel tattoos is niet automatisch asociaal/agressief en iemand die heel slank is een verslaafde of iemand met borderline (zijn die altijd heel slank dan?!?).

Een handje vooroordelen waar sommige hulpverleners al dan niet bewust nog steeds bij voorbaat van uitgaan.

En verder: het betuttelende. De "ik weet het beter" houding. Niet luisteren naar de ouders en elke vorm van anders denken afkeuren. Druk uitoefenen met onverwachte huisbezoekjes of dreigen met een OTS. Je werkt met heel kwetsbaar materiaal: ouders met een kind.

Tip voor de mensen in de jeugd- en gezinshulpverlening in welke vorm dan ook: kruip achter je bureau vandaan en ga in gesprek met, bijvoorbeeld, die ouders op het schoolplein van een school met speciaal onderwijs. Luister. Laat ze allemaal hun verhaal vertellen. En léér ervan!

Een moeder

We zijn zo bang dat mensen 'onterecht' gebruik maken van algemene voorzieningen dat we die dichttimmeren met afwezigheid van praktische hulp, aanvraagdossiers en adviesfuncties. Alles om de zelfstandigheid van de clienten te waarborgen. gebakken lucht dus.
Ik denk dat je in zo'n geval alleen maar je adresboekje kunt nemen en een voor een bellen wie voor jou die praktische taken, al is het maar deels, kan overnemen. En het is natuurlijk vreselijk dat je dan zo moe bent en dan praat iemand je ook nog een psychische stoornis aan. In plaats van je te helpen wordt je balans dan verder verstoord. Antihulp.

Het lastige is

dat iederen over jeugdzorg een mening en een idee heeft hoe mensen moeten worden geholpen. Dat merkt ik uit de reacties. Ik gaf de casus als voorbeeld hoe diep problemen kunnen zijn, niet om nou direct iemand op te kunnen af rekenen. Zo makkelijk.... Ik ga toch ook niet Anne haar situatie uitgebreid bediscussieren of het allemaal wel klopt en of het niet heel erg haar kant van het verhaal is, wat levert dat op? Natuurlijk is het eenzijdig belicht in zo'n voorbeeldcasus.

Primavera wat antwoorden:
'Waarom leg je in de laatste zin de focus op troep als hulpverlening onverwachts binnen komt vallen. Waarom is dat belangrijk?'
Onverwacht omdat deze moeder negen van de tien keer niet thuis was als je een afspraak met haar maakte. En dat je troep hebt (zoals de was die in veel huishoudens rondslingert) en echt heel veeeeeel troep en vies dat maakt verschil. Wat is in deze acceptabel in een huishouden met kinderen? Je moet toch weten wat deze moeder nodig heeft, tja wat zouden jouw ijkpunten dan zijn? Hoe zou jij dat dan meten (wil je wel hierbij de wachtlijsten voor wat voor soort hulp niet vergeten)

'Wat doet hulpverlening eigenlijk? '
Inschatten wat de situatie is en adequate hulp aanvragen en regelen. En mensen op wachtlijsten zetten (Die vergeten jullie even voor het gemak.......)
Even een andere woning regelen, helaas in een grote stad met veel woningnood gaat dat niet zo makkelijk.

"dat een heleboel 'minnetjes op de scorelijst' doodnormaal zijn en in ontzettend veel gezinnen voorkomen die geen hulpverlening nodig hebben."
Kun jij aangeven bij hoeveel minnetjes het dan niet meer 'doodnormaal' is en wanneer wordt het zorgelijk?

"Dus omdat iemand hulp nodig heeft, heeft die geen privacy en rechten meer en kan op elk gewenst moment de hulverlening binnenvallen om te controleren hoe ik het doe? Denk je dat zoiets het vertrouwen in hulpverlening zou sterken? Dat zoiets laagdremmelig werkt?"
Als je ziet dat het met de kinderen niet goeg gaat en moeder is onbereikbaar mobiel en als je afspraken maakt 9 van de 10 keer niet thuis en zegt dat ze in haar eigen netwerk wel hulp regelt (wat niet gebeurt na een paar maanden)

Ik denk dat jullie onderschatten zoals duifje het beschrijft dat er gezinnen zijn waarbij de problematiek echt heel ernstig is.
Daar kom je niet mee met 'handen uit de mouwen' en aanpakken maar. Zoals primavera het beschrijft
'ik weet alleen wel dat je vaak meer hebt aan iemand die twee handen uit de mouwen wil steken ipv iemand die gaat zitten noteren wat er nu weer allemaal niet goed gaat.' = Geheel mee eens maar je moet wel weten waar te beginnen dus weten wat er speelt. Uiteraard moet er ook hulp worden geboden, maar bij sommige gezinnen is dit dweilen met de kraan open. Goed onderzoek is wel noodzakelijk. Een dokter gaat toch ook niet een been in het gips zetten zonder te hebben geconstateerd dat dit been gebroken is (dmv onderzoek en foto). Helaas is menselijk gedrag veel minder meetbaar, het is geen 'harde wetenschap'. Vandaar dat iedereen weet hoe het zit en oplossingen aandraagt. Ik geloof dat we dat nu wel een beetje hebben gehad in de jeugdzorg.

Waar ik trouwens een beetje flauw van wordt is het zo afrekenen op wat ik beschrijf, zoveel achterdocht spreekt daaruit. Jullie hebben ook je eigen kader waaruit je schrijft en die kan beperkt zijn....
Het zou goed zijn je te verdiepen in de veranderingen die er gaande zijn in de jeugdzorg volgens mij is het CJG een van die veranderingen en nog volop in ontwikkeling. Het is makkelijk iets af te kraken als het nog niet uit ontwikkeld is (en dat ligt niet alleen aan de jeugzorg maar net zo goed aan overheid die iets neer zet, de kaders stelt en zoek het maar uit, maar waar de rest nog niet op heeft kunnen anticiperen, gedoemd om te mislukken zijn dat soort projecten). Fladder verwijst naar media, maar een aantal organisaties voor jeugdzorg zijn echt heel erg aan het veranderen (hierbij heb ik het niet over bjz daar zie ik dat nog niet heel erg terug).

Zo ik heb mijn zegje wel weer gedaan. Wie vindt er nog wat over het CJG?

Voor wie is het?

Kenner, eerst heb je het over de zegeningen van een laagdrempelige voorziening. Vervolgens schiet je naar een casus waarvan wij toch echt aan moeten nemen dat het een heel verschrikkelijke diep trieste is (het is er écht heel vies, echt waar!).
Zie daar het failliet van het CJG.
Van dit soort diep trieste gevallen zijn er per vierkante kilometer te weinig om er in elke gemeente een bureau van omhoog te houden. Ondertussen roept dat loket en de communicatie eromheen wel nieuwe 'klanten' op. Gewone mensen die laagdrempelig (geen drama) gewone vragen hebben en die gewoon vijf dagen in de week in de troep zitten, want zaterdag is opruimdag.
Die mensen zijn allemaal geen 'kenner', maar stom zijn ze ook niet. Ze zijn zo slim om uit het enkele feit dat er per gemeente een CJG loket moet zijn, aan te nemen dat dat vooral voor hèn bedoeld is, terwijl de moeder uit het meer extreme geval uit zichzelf waarschijnlijk dat loket niet zal bezoeken.
Het is zo eenvoudig als de wet van de grote getallen.
Deze mensen voelen zich al snel niet thuis bij het loket. Ze voelen zich benaderd alsof ze een casus zouden kunnen zijn als jij beschrijft. En dat klopt, want kennelijk menen de kenners dat het loket daarvoor bedoeld is.
Belangrijker eigenlijk, en dat is ook feitelijk de oorzaak van het initiatief geweest: onder 'kenners' leeft de indruk dat ernstige gevallen zoals jij die beschrijft in zulke enorme aantallen aanwezig zijn, dat er een CJG loket in elke gemeente nodig is.
Laagdrempelig voor die mensen die zover heen zijn dat iedereen je kan vertellen dat ze toch niet zullen komen. Maar eigenlijk niet toegankelijk voor die overgrote groep ouders die doodgewone opvoedvragen heeft en die, ze doen het goed, geen enkel probleem hebben met het ventileren van hun vragen en onzekerheden.
Totdat ze CJG bellen en zich op een hoop geveegd voelen met ernstige gevallen.
Groet,
Miriam Lavell

Precies

CJG is totale onzin laagdremelige hulpverlening (tips, info) kan je overal krijgen: daarvoor ga je niet naar het CJG. De rest van de hulpverlening wat door dit kabinet afgeschaft: wel weer een hele geruststelling voor ouders die hun kind mishandelen of misbruiken.

Precies voor wie is het

"Van dit soort diep trieste gevallen zijn er per vierkante kilometer te weinig om er in elke gemeente een bureau van omhoog te houden."

Dat zal vast anders zijn buiten de grote stad maar in de grote stad zijn er veel meer van dit soort verborgen gevallen. Inderdaad geen mensen die naar een CJG gaan.
Ik heb ook niet beweerd dat ik overal een CJG wil. De kenners waar jij op doelt zijn vooral de overheid, en in het bijzonder voormalig minister Rouvoet van ministerie van Jeugd en Gezin. Ik weet niet of zij hebben bedacht dat dit soort casussen binnen het CJG passen, dit soort casussen zullen ook in de toekomst onder BJZ blijven vallen. Ik heb nergens gezegd dat ik dit soort loketten perse zinvol zijn, je kunt er wel meer van maken dan het nu is.

Laatste vraag: "Maar eigenlijk niet toegankelijk voor die overgrote groep ouders die doodgewone opvoedvragen heeft en die, ze doen het goed, geen enkel probleem hebben met het ventileren van hun vragen en onzekerheden."
Onderbouw deze stelling eens. Waar baseer je dit op, op dat ze zo onbereikbaar zijn?

Wachtlijsten

Het is niet de schuld van het CJG of de jeugdzorg dat ouders en kinderen niet geholpen worden want er zijn wachtlijsten. Inderdaad. Nog meer reden om die bureautjes te mijden en zelf hulp te regelen. Samen met de huisarts.

Dat deed ik al

Kenner:"Dat zal vast anders zijn buiten de grote stad maar in de grote stad zijn er veel meer van dit soort verborgen gevallen."
Zijn het er genoeg om een bureau voor omhoog te houden?
"Inderdaad geen mensen die naar een CJG gaan. "
Voilá! Kan dat bureau ook weer dicht.
Kenner:"Onderbouw deze stelling eens. Waar baseer je dit op, op dat ze zo onbereikbaar zijn? "
Ik onderbouwde dat al. Anderen deden dat ook al. Samengevat: je stelt een doodgewone laagdrempelige vraag en je wordt prompt benaderd alsof je een ernstig geval bent zoals jij beschrijft.
In alle kamerstukken, mediadiscussies, columns of reacties van mensen uit 'het vak', keert telkens weer hetzelfde patroon terug: Binnen drie zinnen schiet men door naar extreme gevallen.
Daarmee is volstrekt helder dat deze mensen zich niet bezig houden met gewone opvoedvragen. De preoccupatie ligt bij meisjes van Nulde redden, maar dan nu voordat ze in stukken zijn gereten.
Dat is geen plaats voor laagdrempelige opvoedondersteuning.
Groet,
Miriam Lavell

Tja

Je doet nu net of dat bureau alleen maar voor opvoedvragen is.
Het is ook het oude consultatiebureau. Dat ook maar dichtgooien dus? Vond je dat wel goed werken?
De casus was al tegenhanger van de problematiek zoals Anne die beschreef. Zij geeft ook een eenzijdig beeld van de jeugdzorg. Waarom valt je dat niet op en waarom val je daar niet over? Is tegen systemen aan trappen makkelijker?
En tja het zal wel beroepsdeformatie zijn, maar de ernstige gevallen herinner je je als de dag van gisteren. De 'gewone' lichte opvoedvragen 'vergeet' je. Is dat raar? Als ik een casus als voorbeeld geef moet je daarmee niet aan de haal gaan. Waar stel ik dat de organisaties zich niet bezig houden met gewone opvoedvragen? Maar die zijn in de media en bij de overheid niet interessant. Misschien is dat meer het punt.
Aan Anne, vind je een huisarts wel vraagbaak voor opvoedvragen, moet die ook maar alles kunnen? Zijn deze mensen daarvoor opgeleid of moeten ze toch vooral uit een medische achtergrond handelen.

Ander voorbeeld dan

"Het is ook het oude consultatiebureau. Dat ook maar dichtgooien dus? "
Nou, daar is wat voor te zeggen ja. De kwestie is dat gewone ouders met gewone kinderen (veruit de meesten), zich steeds minder thuis voelen bij dit soort clubs.
Dat komt vooral omdat die clubs met een onbegrijpelijk groter doel bezig lijken te zijn (gegevens verzamelen, obesitas de wereld uit, meisjes van nulde reanimeren) waardoor het hier en nu, laten we het even over mijn kleine en de kleine dingetjes hebben, uit het oog raken.
Ander voorbeeld (bewijs) van het feit dat het hele spel helemaal niet voor gewone ouders is. Zie de website http://www.cjg.nl/ Die is voor de incrowd. Je kunt er niet eens op zien of er in je eigen gemeente al een cjg is en hoe die heet.
"En tja het zal wel beroepsdeformatie zijn, maar de ernstige gevallen herinner je je als de dag van gisteren."
Dat is sneu, maar het is geen excuus en bovendien en met uw welnemen: parents at work hebben er geen boodschap aan. Ze hebben het druk met hun eigen gezin en kinderen. Ze hebben daar wel eens doodgewone vragen over.
Cjg is opgezet met de pretentie er voor die doelgroep te zijn, maar dat lukt niet.
"Als ik een casus als voorbeeld geef moet je daarmee niet aan de haal gaan. "
Je bent niet de enige. Er is niet anders dan dat, alsof gewone ouders niet bestaan. De boodschap en de uitstraling is volkomen duidelijk: afstotelijk. Wat daar ook aan verdediging, uitleg, slechte ervaringen of goede bedoelingen tegenover gezet worden: ouders zitten niet op zo'n omgeving te wachten. Dus komen ze niet.
Groet,
Miriam Lavell

Huisarts pedagoog

Sommige huisartsen zijn ook pedagogisch heel goed. De onze niet. En staat zich daar dan ook niet op voor. Maar kende wel de sociale kaart. En meldde bij de tweede direct dat hij niet zou weten waar nog een goede kinderpsychiatrische voorziening te vinden was.
En die hele opvoedvragenbusiness helpt je ook al niet als je kinderen een vorm van autisme hebben. Verder dan het woordje 'structuur' en dan dat invullen met popi zaken komen de meesten niet. Zelfs niet in de derde lijn. Dat heb ik moeten leren van een 'witte olifant' en trainingen bij Autisme Centraal. En andere volwassen autisten. En ouders. En altijd maar je gedrag en dat van die kinderen door de bril van mishandeling en verwaarlozing. Ja mevrouw, een second opinion kan wel, maar wij vinden ook dat autisme door verwaarlozing kan komen. Wordt je weer vergeleken met de extreme gevallen van kinderen in weeshuizen in Roemenie.
Omdat de echt mishandelde kindertjes maar niet gevonden worden worden de hulpvragende ouders maar voor het blok gezet.

Beperkt kader

En ja, mijn kader is beperkt tot mijn eigen perspectief. Ik ga hier echt niet het perspectief van de jeugdlui neerzetten. Dat was namelijk fantasie en gebrek aan kennis en een onvermogen om met mij een relatie aan te gaan die ergens toe zou leiden.

Autisme

Bij ouders van kinderen met autisme worden dezelfde fouten gemaakt als bij kinderen met autisme. De veronderstelling dat ouders spontaan leren omgaan met hun kinderen. De veronderstelling dat kinderen met autisme spontaan leren omgaan met de wereld. En als dat dan niet lukt dan heb je weer een gevalletje verwaarlozende ouders. Rijp voor een juridische procedure. Nou nee, dan heb je ondeskundige hulpverlening die koste wat het kost de eigen ontoereikende hulp wenst op te dringen.

Overgang gemeente

Met het opzetten van de CJG's worden in rap tempo alle fouten uit het verleden herhaald: opzetten die achter het bureau worden bedacht, met protocollen en automatismen erin en vooral een proces waarin je tijdig opschaalt naar zwaardere hulp. Ik ben blij te lezen dat deze ontwikkeling al snel onderuit gehaald wordt door de eenvoudige reden dat mensen niet komen, vragen niet gesteld worden en alle mooie proce3ssen dus papier blijven.

Toch ben ik wel een voorstander van CJG's. Maar dan zijn er een paar voorwaarden:
- als de jeugdzorg naar de gemeentes hoop ik dat dat vooral de vrijwillige juegdzorg is; zodat de gedwongen hulpverlening een landelijk proces blijft (je moet er niet aan denken dat je afhankelijk bent van de luimen van de wethouder van je gemeente als het gaat over een OTS/UHP). Er zullen dan weer twee gescheiden circuits zijn, zodat het ene circuit niet gradueel opschaalt naar het zwaardere, maar er een echte caesuur ligt, met een ander proces en andere vragen. Dit punt is overigens politiek gezien nog niet beslist, maar als de CJG's een kans willen krijgen zullen ze de molensteen vand e gedwongen hulpverlening van zich af moeten zien te houden. Dan kun je heel ernstige situaties tegenkomen, maar vervolgens kun je het onderzoek naar die situatie uit handen geven en kan een ander bekijken/beoordelen of hier door de staat moet worden ingegrepen. Ondertussen kun je gewoon doorgaan met hulpverlening. In Amsterdam is wellicht geen woning te vinden, maar Nederland is groter dan Amsterdam en het zou een faux pas moeten worden om dit soort argumenten in de hulpverlening te bezigen. Wanneer een professional het niet voor elkaar krijgt om fatsoenlijke woonruimte te regelen kun je dat ook niet verwachten van een eenvoduige burger.
- de tweede voorwaarde is hoe het nu moet met de geïndiceerde hulp. Niet elke gemeente heeft alle zorgvoorzienende instellingen binnen de grenzen. Hoe gaan je nu bepalen wie welke hulp krijgt en vooral ook wie het betaalt. De overgang van laagdrempelige opvoedvragen naar geïndiceerde zorg zou soepel moeten zijn, maar het zal een hele kunst worden om dat soepel te laten verlopen. Dus goed weten welke ingang je hebt bij een woningbouwvereniging, waar goede schuldsaneerders zitten, hoe lang de wachtlijst voor een gespecialiseerde kinderpsycholoog is etc. En zelf de telefoon pakken als het nodig is. En ondertussen de geldstromen veel en veel eenvoudiger regelen (als er nog geld is straks bij de gemeentes).
- de zorg gewoon echt beter regelen. ik heb jarenlang te maken gehad met een huisarts waar het overrulen van de doktersassistente tot kunst verhe3ven moest worden wilde je een afspraak krijgen. Ondertussen denderde wel de ene na de andere uitnodiging voor preventieve onderzoeken binnen (cadeautjes als je 50 wordt). Nu heb ik een andere huisarts die iets nieuws heeft: van 8.00-9.00 uur een inloopspreekuur. Ik zit liever 15 minuten te wachten in de spreekkamer met drie mensen voor me, dan dat ik een hele dag bezig ben voordat ik de doktersassistente kan spreken om vervolgens vast te lopen in haar vragenlijstjes. De keren dat ik van het inloopspreekuur gebruik heb mnoeten maken stond ik binnen 5 minuten weer buiten, met een kloppende diagnose, goede doorverwijzing en advies voor het overbruggen van de wachttijd.
Goede zorg kan dus wel degelijk. Het kan eenvoudiger, beter en goedkoper. Dat kan ook in de jeugdzorg.
Dus ja, ik zie nog wel toekomst voor de CJG's. Ze hebben in rap tempo de fouten uit het verleden herhaald. Hopelijk gaan ze nu aan de slag voor de toekomst.

Tsjor

Tikje o.t.

Wij hebben er tijdens de meeting eentje gevonden! Dat was het eerste cjg dat ik in mijn leven heb gezien. Het was een heel erg grote, solide en heel erg gesloten deur zonder bordje met openingstijden

Cjg ervaring van jonge ouder hier

Tweede dochter is net geboren en ik kreeg een oproep voor de gehoortest, zover geen problemen.

Bij de oproep een lijst over stevig ouderschap, in te vullen door moeder en vader apart. Vragen als: heeft u vroeger een nare seksuele ervaring gehad? En: hoe oud is de moeder bij geboorte kind: 18/ 19/ 19 of ouder (doorhalen wat niet van toepassing is) Deden mijn wenkbrauwen fronzen, want wie vult dit eerlijk in?? En hoe laagdremplig is het CJG nog als je als vathormonen deze lijst voor je krijgt en je frummel nog geen 2 weken oud is?

Vriend heeft de papieren gelijk in de prullenbak gegooid, ik was nog vatbaar voor het argument in de bijbehorende folder over statistiek. Er stond namelijk dat als je dacht dat er geen sprake van alles was, om toch deze lijst in de te vullen omdat de gemeente de cijfers gebruikt om te zien of het project 'stevig ouderschap'functie heeft, dus als je het niet voor jezelf doet, doet het dan voor de andere ouders.
Mijn vriend vond dat onzin, dus de papieren zijn weg. Ik heb de wijkverpleegkundige nog niet gezien dus ik ben benieuwd hoe ze gaat reageren.

Een vriendin is net bevallen van haar eerst kind. Zoals alle moeders een vathormonen en onzeker. Kind had moeite met ontlasting dus daar stelde ze een vraag over: reactie: misschien een darmvernauwing. Nu is vriendin zelf verpleegkundige dus daar had ze wel haar bedenkingen bij, maar ze voelde zich niet serieus gehoord door deze verpleegkundige, ze wil gesteund worden en die steun vond ze niet. Eveneens met groei: tijdens weeguurtje was kind 51 cm, tijdens officieel 1 maand bezoek 50 cm, beide getallen staan in de curve, haar kind is dus gekrompen....

Kortom geen positieve ervaringen met CJG/consultatie bureau hier in de 010 regio. Had ik trouwens ook al niet bij eerste, maar toen bestond stevig ouderschap nog niet...

Miriam

"Er is niet anders dan dat, alsof gewone ouders niet bestaan."

Waarop baseer je dit? Ik ben ook gewoon een ouder (met ook eigen ervaringen in de jeugdzorg). De wijze waarop je werkers in de jeugdzorg/jeugdzorgorganisaties bestempeld vind ik redelijk ongepast. Wat weet jij nou van ze, ooit iemand ontmoet en eens meer uitgewisseld dan kritiek leveren? Mijn blik is diverser en breder dan de jouwe schat ik zo.
Dat is nou zoals ik eerder schreef de manke van de jeugdzorg. Iedereen denkt het beter te weten en kletst wat mee, en niet erg onderbouwt (ok ervaringsdeskundige zoals Anne of Fladder daargelaten) gebaseerd op wat media roepen. Dit kon in de jaren 70 en 80 ondertussen zijn we echt verder. Bye!

Hoe helpt dat?

Kenner:"Waarop baseer je dit? De wijze waarop je werkers in de jeugdzorg/jeugdzorgorganisaties bestempeld vind ik redelijk ongepast. Wat weet jij nou van ze, ooit iemand ontmoet en eens meer uitgewisseld dan kritiek leveren? Mijn blik is diverser en breder dan de jouwe schat ik zo. "
Gefeliciteerd dan. Met die blik en zo.
Ondertussen ben je tegelijkertijd zelf zo'n voorbeeld van de manier waarop communicatie met Jeugdzorg en werknemers (te) vaak gaat. Jij bent het die je in deze discussie 'kenner' noemt. Als verdediging voer je nu aan dat ik je (of jeugdzorgwerkers) niet persoonlijk ken.
Ik wil onmiddellijk geloven dat jeugdzorg naar tevredenheid en volkomen begrijpelijk werkt voor jeugdzorgwerkers en hun directe kennissen. Maar eh... dat zie ik nou niet bepaald als kwaliteit. In tegendeel. Het is daarmee voor de overgrote rest precies wat de indruk ervan is: duister, geheimzinnig en onbegrijpelijk.
kenner:"Iedereen denkt het beter te weten en kletst wat mee, en niet erg onderbouwt (ok ervaringsdeskundige zoals Anne of Fladder daargelaten) gebaseerd op wat media roepen."
Geef de media maar weer de schuld.
Jeugdzorg én de medewerkers zijn zelf verantwoordelijk voor het beeld dat er van ze is. Vooralsnog vind je in de media en in discussies vooral mensen die allergisch zijn voor elk gesprek over dat beeld.
Zoals jij nu weer. Je slaat van je af. Misschien dat dat jou oplucht, maar hoe helpt dat in het ontwikkelen van een ander beeld?
Groet,
Miriam Lavell

Helpen

Terwijl mijn inzet als moeder totaal en doorzichtig ondeskundig de grond ingeboord werd in duimzuigdossiers gaf de medewerkster aan dat ze toch zo graag wilde helpen. Ik denk dat ze daar een andere voorstelling bij had dan ik. Daar ervaarde ik wel een soort kloof. Als professional heb ik toch een heel ander beeld bij 'hulp'.