Kibbelende ouders waar de kinderen bij zijn.

Wat bedoel je?

Hoi,

Wat heeft je man dan niet begrepen? Zoals ik het hier lees zeg jij dat het een mooie kans is om uit te leggen dat oogcontact maken met een automobilist belangrijk is en je man zegt " dat heb ik net gezegd". Ik maak daaruit op dat je man dat dus ook net tegen zoon zei. Jij begrijpt hem niet en zegt het nog een keer waarop je man nog duidelijker zegt " dat heb ik net gezegd..." en dan wordt jij boos. Wat deed je man dan fout hierin??

Maar om even door te gaan op kibbelende ouders. Ik kibbel wel eens met mijn man hoor in het bijzijn van mijn kinderen. Volgens mij is dat helemaal geen ramp, we zijn allemaal mensen. Maar ik maak het ook goed in het bijzijn van mijn kinderen, of als ik te onaardig ben geweest, dan bied ik mijn excuus aan in het bijzijn van mijn kinderen. Volgens mij leren de kinderen hiervan dat ruzie maken geen ramp is en dat je het ook weer goed kan maken.

Maxime

Proest....

volgens mij heb je hier een duidelijk gevalletje, mannen komen van mars en vrouwen van....in de ogen van je man is de verwijzing, kijk, voldoende geweest om duidelijk te maken dat zoon moet kijken...wij vrouwen maken daar veel te veel woorden aan vuil....niemand is fout, maar jullie hebben een andere manier van praten....LOL

Duidelijker

Hmmm, nou, hij had alleen maar gezegd: "kijk eens, die meneer zegt dat we door mogen rijden". Dus hij had helemaal niet gezegd wat ik bedoelde. Ik weet wel, het gaat nergens over eigenlijk, maar dan zitten we opeens weer ruzie te maken voor de ogen van de kinderen. En dan maakt zoonlief er ook nog eens opmerkingen over, dat we niet boos op elkaar mogen zijn omdat we allemaal samen in het huis wonen.
En dan vraag ik me toch weer af of dit nu valt onder de wijze lessen in het opgroeien of dat ik dergelijke situaties maar volledig moet "inslikken" voor de lieve vrede. Overigens kwam zoon naast mij fietsen in het vervolg van de rit (omdat ik boos voorop fietste) en toen heb ik 'm alsnog uitgelegd dat je bestuurders moet proberen aan te kijken. En ook dat ik even boos was.

Guinevere

je man heeft het alleen in andere bewoordingen gedaan, maar hij heeft het wel gezegd tegen je zoon...het is nu eenmaal zo dat mannen een andere manier van dingen uitleggen hebben, ik zie dat hier ook regelmatig....dat wil niet zeggen dat hun manier verkeerd is, of de jouwe, het is alleen anders....

"te ver gaan"

Nee hoor Guinevere, ik vond jullie gekibbel niet zo ernstig klinken dat ik het te ver vond gaan waar de kinderen bij zijn.
Niks zeggen helpt hier trouwens ook niet. Zoon voelt feilloos aan dat ik wat boos ben en wordt daar juist onzeker van. Een gespannen sfeertje ontstaat er dan.
Er wordt hier gelukkig weinig gekibbelt, maar waar meerdere mensen in èèn huis wonen is er wel eens ergenis.

Mars en venus

Hmmm, misschien moet ik het boekje van Venus en Mars er nog maar eens een keertje op nalezen dan? Blij te lezen dat het er vrij normaal aan toegaat bij ons trouwens.
Ik begon wel enigszins aan mezelf te twijfelen vanwege de opmerkingen van zoonlief. Het is lastig te bepalen waar je de kinderen wel en niet aan kunt blootstellen. Zeker in het heetst van de "strijd". En dan lijd ik zelf ook nog aan een kort lontje, en man communiceert af en toe inderdaad in een andere taal. "Snap je me dan niet!".

Guinevere ( even beetje flauw ).

Wellicht had oogcontact tussen jou en je man de communicatie op dat moment beter gemaakt
( ik herken het helemaal hoor, en wij doen dit ook wel eens).
Waarom zou je je kinderen het idee mee moeten/willen geven dat alles in een relatie altijd goed gaat ?
M.

Beetje kibbelen mag best

Je kinderen kibbelen onderling toch ook ? Of met hun vriendjes of met jou ?
Zo lang je laat zien dat het weer goed komt omdat je blijft praten, is het alleen maar een goede les.
Vanmiddag kibbelden man en ik even ook en kreeg ik in dit geval gelijk van alledrie de kinderen.
We gingen naar die ijssalon en er stond bijna een rij tot aan de oude brandweerkazerne. Manlief wilde doorrijden, ik wilde in de rij; we hadden het tenslotte beloofd. We bleven een beetje discussieren totdat er bijna in koor van de achterbanken kwam: nu stoppen met ruziemaken, de rij wordt alleen maar langer en we willen toch ijs !!!!
Jakiro

Héél herkenbaar

Wij hebben dit soort gekikbbel tot kunstvorm verheven volgens mij. Zo zit je gezellig te kletsen en zo zit je in een verontwaardigd getetter over en weer. Waar ik echt heel gefrustreerd door kan raken is als manlief beweert dat ik A gezegd heb terwijl ik pertinent zeker weet dat ik B gezegd heb. En stug volhouden hè, tot ik zeg 'goed je hebt gelijk hoor.' Fout!!! Dat had ik niet moeten zeggen 'want je meent er niets van'. Tja... Verder is hij wel lief hoor)

Normaal

Hoi Guinevere,

Lijkt me normaal. Je kunt eventueel nog eens uitleggen aan je kinderen dat je soms heel boos op papa bent en dan niet op hun, of zo.

Maar het lijkt me voor kinderen totaal niet schadelijk om dit mee te maken, hoort bij het leven.

Liora

Normaal ja

Lijkt me ook normaal en gezond. Goed voor kinderen om te leren dat mensen die van elkaar houden ook soms boos op elkaar kunnen zijn. Dat hoort er bij. Van mij mogen mijn kinderen ook boos worden om dingen.
Ik word ook wel een sboos op mijn man of reageer zeer geirriteerd. Leg dan wel aan mijn kinderen uit dat ik iets van pappa niet leuk vond, wat hij zei of deed, maar dat ik wel van hem houd.
Op mijn kinderen word ik wel eens boos.
Ander verhaal is natuurlijk als je elkaars hersens inslaat of gaat schreeuwen als een viswijf

Verkeer letten

Heu, Tinus... we reden op een fietspad, waar we moesten oversteken. Niets gevaarlijks aan om na het oversteken even iets tegen mijn man te zeggen. Heeft niet zoveel met opletten te maken, zeg jij nooit iets als je fietst?
De reden van mijn vraag is vermoedelijk iets diepers uit mijn jeugd: mijn moeder zat altijd op mijn vader te katten, die arme man kon werkelijk niets goeddoen. Wij als kinderen hebben daardoor niet echt een sfeervol beeld van het gehuwde leven gekregen. En ik weet ook niet goed wat nu "normaal" is op dit gebied.
En Jakiro, wij gaan samen ook nog dat ijsje eten he! Ben alleen volledig geleefd de afgelopen week, duikel van het ene feestje naar het andere en van de ene werkafspraak naar de volgende. Maar het gaat vanaf eind deze week goed komen met mijn agenda!

Ja temet

ga er vanuit voor 100% dat jouw dochter het gaat opnemen 'voor haar lieve papa haar grote held, de rots om op te klimmen en te bespringen, degene die wel altijd het ook voor haar op neemt'.

"mama doet gemeen tegen jou he arme pappietje"

ach ja, totdat hij een keer te resoluut NEE zegt tegen haar, dan zijn de rapen gaar. Gesis en gegrom volgt "NOU dat is niet eerlijk !!!!".

Oh shoot

vergeet ik WEER de smiley.

Dat vind jij

Guinevere:
"Heu, Tinus... we reden op een fietspad, waar we moesten oversteken. Niets gevaarlijks aan om na het oversteken even iets tegen mijn man te zeggen. Heeft niet zoveel met opletten te maken, zeg jij nooit iets als je fietst?"
Nou, jij vindt het ongevaarlijk en dus mogelijk om uitgebreid te gana discussieren. Maar mss vond je man dat niet. Sterker nog, waarschijnlijk (als ik het zo lees) was hij idd met zijn gedachten met heel andere dingen bezig (verkeer, kind) en had dus geen gelegenheid voor discussies met jou.

Tinuuuuuuuuus

Tinus, je haalt er van alles bij dat er niet staat. Hij begreeeeep me niet, hij hoooooooorde me prima. Van uitgebreide discussies was bepaald geen sprake (en geen bedoeling daartoe).

Hier helaas ook

en niet alleen gekibbel maar soms ook wel echte ruzie. Zoon vindt het ook naar, maar ja net als Temet zie ik niet in hoe het anders kan behalve door te veel gelijk geven en inslikken. We proberen het maar te compenseren door ook goed te laten merken hoe we het goed maken en dat we elkaar wel (meestal) heel lief vinden. Echte uitpraatgesprekken probeer ik wel te voeren na kinderbedtijd.
Ik zie het trouwens om me heen helemaal niet zo veel dus ik ben blij te lezen dat we niet de enige zijn! Mijn ouders deden het trouwens ook wel maar volgens mij wel minder vaak. Misschien omdat ik me onze kleuter- en peutertijd niet echt herinner en ze later minder ruzie-aanleidingen hadden (daar hoop ik voor onszelf wel op ).

Guinevere/tinus

nou, jullie zouden ook een leuke combi kunnen zijn. In elk geval altijd wat te kibbelen!

Guuuuuuiiiinnneeeevere

Guinevere:
"Hij begreeeeep me niet, hij hoooooooorde me prima."
Doet er niet toe. Hij had zijn aandacht bij urgentere zaken: Verkeer, kind. Jij was ff niet zo belangrijk voor hem.

Guinevere:
"Van uitgebreide discussies was bepaald geen sprake (en geen bedoeling daartoe)."
Bezijden het punt. Jij wilde praten over iets (of je dat nu discussie noemt of niet) terwijl je man met andere dingen bezig was, en nu ben jij boos. Ik vind dat iig getuigen van een kort lontje van jouw kant.

Tinus van mars

Hmmm, 't is duidelijk Tinus, jij komt van Mars en ik van een heel andere planeet. Koentje heeft vermoedelijk een punt. 't Gaat mij ook niet zozeer om de situatie op zich, het was een voorbeeld van ouderlijk gekibbel.

Wij kibbelen niet

En nee, we hebben geen volmaakt harmonieus huwelijk. Wat wij doen als we van mening verschillen is a) nors zwijgen en b) chagrijnig doen met keukenkastdeurtjes dichtdoen of kopjes neerzetten: BAM! Ik noem het altijd Koude Oorlog. Dochter heeft het al tijden haarscherp door, ze meldt dan op zo'n neutrale Journaaltoon: "Papa is boos, hij doet boem met de deur." En dan speelt ze weer verder.
Mijn ouders kibbelden wel. En hoe jammer en oneerlijk ook voor mijn aardige vader, meestal stonden alle acht kinderen als een blok achter mijn moeder. Die was namelijk nog liever . Ze kibbelen trouwens nog steeds, en nog steeds over dezelfde dingen. Misschien dat dat het geheim is achter lange huwelijken: de desbetreffende partners hebben er geen probleem mee om jaar in jaar uit dezelfde ruzie-CD af te spelen. Mensen die dat niet meer trekken, zoeken een andere partner om eens over iets anders te kunnen bekvechten.
Groetjes
Massi

Ach ruzie

hier loopt het al jaren volgens het te verwachten patroon, hij loopt weg/omzeilt/negeert iets, ik loop achter hem aan en druk de feiten onder zijn neus/dwing hem er mee te dealen, dan vloek ik of gooi een akelige verwensing naar zijn hoofs, dan zegt hij dat ik gek ben.

En na een uur is alles weer helemaal koek en ei.

En dat is ruzie. Gekibbel duurt nog korter en dat komt erop neer dat ik vind dat ik gelijk heb en dat hij mij dat moet gunnen, hahaha

Grappig juist

Ik vind dat soort kibbelpartijtjes wel iets leuks hebben ergens. Mits je er niet in blijft hangen. Ik kan het zelf niet. Man en ik hebben niet vaak ruzie maar als we ruzie hebben dan wil niemand daarbij in de buurt zijn en zeker de kinderen niet want als we ruzie hebben is het echt niet leuk meer. Wij maken dus geen ruzie waar de kinderen bij zijn. Het is wel een of twee keer gebeurd en dat heeft enorm veel indruk gemaakt op de kinderen toen. Dat vermijden we dus zoveel mogelijk.

Maar ik zou best willen dat ik op een speelse manier ruzie kon maken. Maar dat kan ik niet. Ik haat ruzie. Ik kan ook geen ruzie maken. Mijn ouders vochten elkaar de tent uit en ik heb daar zo'n naar gevoel aan overgehouden. Ik vermijd conflicten liever. En als het niet lukt om te te vermijden dan gaat het ook om iets echt serieus en dat wordt het echt ruzie. En dan weten we geen van beiden hoe we dat proportioneel kunnen houden. Gelukkig komt het niet vaak voor.

Koude oorlog hebben we ook wel eens. Man haat het echt als ik hem negeer dus goed voor de sfeer is het niet.

Ik denk dat juist dit soort kleine ruzietjes heel handig zijn om de lucht wat geklaard te houden.

Maylise

Ha!

ik geloof er heilig in dat kinderen jong moeten leren dat we knallende ruzie kunnen maken (zonder elkaar te vernederen of agressief te worden), en het daarna weer gewoon goed maken. Ik ben nogal driftig en mijn kinderen zien me echt wel eens huilen van woede en stampvoeten tegenover mijn man. Ik praat er daarna wel altijd over, en geloof echt niet dat ze er trauma's van overhouden!

Zo kan zoontje zich ook met vol zelfvertrouwen stampvoetend naar zijn kamer begeven. Hij weet dat het wel weer goed komt

Wij maken dus geen ruzie waar de kinderen bij zijn.

Het zal mijn gebrek aan zelfbeheersing zijn, maar ruzie bewaren voor als de kinderen weg zijn vind ik zoiets aparts. Als je de beheersing kunt opbrengen om het uit te stellen zou je toch denken dat je tegen die tijd ook wel de beheersing hebt om het rustiger uit te praten. Dat dat niet zo werkt weet ik ook wel hoor Nee, boos is boos, dat stel ik niet uit tot een 'beter' moment als we thuis zijn. Op straat of een plaats met 'buitenstaanders' doe ik dat wel.

Uitstellen

Ruzie uitstellen kan ik juist heel goed maar het maakt het er niet beter op. Dan stijgt mijn woede alleen maar in verhouding tot de tijd dat ik moet wachten. En dan barst ik echt los. Het is een paar keer gebeurd dat ik mezelf niet kon inhouden door de jaren heen naar man toe en ook een of twee keer naar een van de kinderen toe en dat zijn enorme explosies die iedereen zich nog lang kan herinneren. Niet goed ik weet het.
Man is nog veel beheerster dan ik en kan zijn boosheid sowieso heel goed inhouden. In elk geval wel tot we alleen zijn.
Dus we maken inderdaad eigenlijk nooit ruzie waar de kinderen bij zijn. Nu maken we sowieso al niet zo vaak ruzie maar als we ruzie hebben dan hebben we ook echt ruzie.

Maylise

ps: met explosies bedoel ik uiteraard geen scheld partij of fysieke agressie of zo. Zover ga ik niet, ik schreeuw alleen maar. En dat is al niet leuk.