Kinderen krijgen, maar er niet voor zorgen
Wat vinden jullie daarvan als een vader of moeder dit doet? En dan bedoel ik echt helemaal niet voor de kinderen zorgen, dus van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat weg zijn en ook in het weekend met andere dingen bezig zijn.
Persoonlijk vind ik dat niet ok. Als je kiest voor kinderen kun je je niet volledig van hen afkeren, (ook niet onder de noemer werk). Als je 100% voor je carrière wil gaan, dan kun je beter de keuze maken om geen kinderen te krijgen. Kinderen vergen nu eenmaal veel van je, kun je dat niet geven, begin er dan asjeblieft niet aan.
Wat vind jij?
Kenfan 
Volgens mij eten ze vooral zaterdag vis op Urk. Gebakken vis!
Lanza
Nee Lanza, we hadden het over booreilanden en als je er dan achter komt dat het nergens op slaat dat ze weken weg zijn en 1 weekje thuis ga je opeens over op een jaar Afghanistan als militair als je net bevallen bent. Ik vraag me af of defensie dit werkelijk aan een pas bevallen moeder vraagt 
Dit bewijst voor mij dat je niet echt bent, je verschuift steeds verder als we aantonen dat wat je zegt niet klopt.
En je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vragen terwijl er wel antwoorden zijn gekomen op jouw vragen (ook een bewijs dat je dit niet serieus meent). Ik heb mijn best gedaan....
Maat der dingen
Lanza schreef:
Ik ken eigenlijk geen enkele moeder die zolang van haar kinderen weg wil, maar van vaders moeten we het allemaal normaal vinden en accepteren. Ik vind die dubbele moraal erg vreemd.
Mijn opmerking: Het simpele feit dat jij die moeders niet kent houdt niet in dat die moeders er niet zijn.
Kortom, jij bent niet de maat der dingen.
PS: ik zou er geen moeite mee hebben.
Sinbadsvrouw
Dus jij zou er geen moeite mee hebben om vlak na de bevalling een jaar naar Afghanistan te gaan ook al weet je dat je man ook zeerover is en niet altijd thuis
Ik weet vrij zeker
Dat er ook vrouwen naar Afghanistan uitgezonden zijn. En dat zowel vaders als moeders de eerste tijd na een bevalling ontzien worden.
Lanza
Nu ken ik persoonlijk maar één iemand die off-shore werkt (heeft geen kinderen en zijn vrouw vindt het ok). Ik had altijd idee dat aantal mensen dat zo’n werkritme (3 weken weg/3 weken thuis) tamelijk beperkt was. Maar ik begrijp nu dat het een maatschappelijk probleem van grote omvang is wat we vooral niet moeten normaliseren.
(En ja ik vind het wel een maatschappelijk issue dat arbeid en zorg nog vaak erg traditioneel geregeld is, maar daar gaat het hier niet over).
Nee Alkes
Dat geldt alleen als je man bent en naar Afghanistan uitgezonden bent.
Voor een vrouw is dat geen probleem, want dat is goed voor de emancipatie 
Oh en nu gaat het alleen nog maar over vlak na de bevalling, maar dat zal zo wel veranderen.
Zo en nu ga ik echt, heel traditioneel, aan de was.
Als je geen kinderen
hebt is het natuurlijk een totaal ander verhaal. Dan moet iedereen doen waar hij/ zij zin in heeft. Maar als je kinderen hebt, ik ben toch echt van mening dat je daarvoor verantwoordelijk bent als ouder, maar kennelijk ben ik de enige en zit de rest van het forum in Afghanistan aan het front. De kinderen liggen ergens te verrotten op Urk. Allemaal helemaal prima.
Dan zijn we er toch?
Maanden weg
Vaders of moeders die maanden weg zijn zijn uitzonderingen. Ken jij die Lanza? En hoe gaat het daar thuis?
Ik ken er een. Hoge functie in het leger en dan wordt je 1 keer in de 4-6 (!!!) jaar uitgezonden. Laatste keer was 2 jaar terug voor 6 maanden in Mali. Heel normaal gezin. Als hij weg is en dat is dus niet vaak draait de boel gewoon door. Zou hii niet uitgezonden willen worden dan zal hij een andere functie moeten aannemen maar niemand in zijn gezin vindt dat nodig.
Verder ken ik alleen mensen (vaders en moeders) die regelmatig een week (maximaal 2 weken) weg zijn. Mijn man is net vertrokken. De wereld is niet gestopt met draaien. Thuis gaat alles nog gewoon zijn gangetje. En in april ga ik zelf ruim een week weg. Ik ga onze zoon ophalen die nu als exchange student in Australië zit. Mijn man blijft dan thuis met de andere kinderen. Ook dat gaat helemaal goedkomen.
Maar ik begrijp het wel. Dit soort gezinslevens past niet in het fantasieplaatje van Lanza. In dat plaatje doen mannen en vrouwen alles gelijk mag een man geen carrière ambiëren (een vrouw ook niet) want dat is slecht voor de band met je kind. Parttime werken en elke dag vroeg thuis komen.
Triva
Een beetje zee-rovers gezin stemt dat op elkaar af.
Zo stemmen zeerover gezinnen ook af wanneer ze kinderen maken (winterverlof) en wanneer ze kinderen krijgen 
En daarna gaan ze weer lekker om de beurt zee-roven
Lanza #309
Jammer dat je je gelijk MOET halen door in extremen te vallen.
Jij hebt jouw mening en jouw leven en hoe je dingen doet, ik heb mijn leven en mijn mening hoe ik dingen doe.
En ja, mijn jongste was 10 dagen oud toen Sinbad weer lekker voor 4 maanden aan het roven ging. En weet je wat? We hebben er beide nog nooit 1 nacht wakker van gelegen.
In de tijden dat Sinbad klaar was met roven werkte ik door het hele land heen (inclusief overnachtingen).
En ons gezin is er echt niet minder door geworden.
Nou Lanza
Met de huidige intabiliteit in de wereldpolitiek weet je maar nooit, het kan echt geen kwaad daar eens over na te denken.
Quote:
mag een man geen carrière ambiëren (een vrouw ook niet) want dat is slecht voor de band met je kind.
Weet je wat het mooie is? Wij hebben allebei een carrière, maar dat is alleen mogelijk omdat we grenzen stellen, allebei. En niet alles bij 1 persoon leggen die thuis alles moet doen en dus niks kan opbouwen. Dat is het trieste het gaat altijd ten koste van. Meestal is het de vrouw die zich opoffert.
Ach
Mijn carrière was al om zeep toen ik mijn opleiding afsloot.
Solliciteren, solliciteren en steeds afgewezen worden na de, toen nog verplichte, medische keuring. Ik had en heb een chronische ziekte wat als enorm risico gezien werd in begin jaren negentig.
Uiteindelijk na 2 jaar en 6 maanden solliciteren en uitzendkracht zijn in allerlei baantjes een jaarcontract en later vast contract gekregen ver onder mijn niveau.
Dus ach hoe belangrijk is een carrière?
Hangkous
Niet.
Ik heb ook geen carrière maar wel een prima baan waar ik het naar mijn zin heb. Ik heb nu ook na 2 jaar detachering weer een vast contract aangeboden gekregen. Ik vind het fijn voor je dat je ondanks alle tegenslag een baan hebt kunnen vinden. Jammer dat dat onder je niveau is. Ik hoop wel dat je het er naar je zin hebt.
Alleen lanza is van mening dat je niks meer mag ambiëren want dat gaat ten koste van een ander. De keuzes van mijn man zijn nooit ten koste van mij gegaan. Ik werk ook nog steeds. Een vriendin van mij wou neurochirurg worden. Daar heeft zij heel veel voor moeten doen. Stel nou dat iedereen de houding van lanza heeft. Wie gaat dan dat soort werk doen? Of mogen mensen die neurocirurg willen worden geen kinderen krijgen? Of het werk van mijn man doen (en nee, ik vertel niet wat hij doet maar het is zinvol en nuttig maar kost wel tijd),. Of minister wil worden? Of op een booreiland willen werken?
Leven en laten leven
Grote onzin dat gezeur over uitgezonden worden
Man werkt voor groot internationaal bedrijf. Zelf hebben we vroeger een paar jaar in buitenland gewoond. Nu zijn er zoveel collega’s die een functie in het buitenland hebben terwijl hun gezin in Nederland blijft omdat de pubers hun leven hier hebben.
De vaders gaan paar maanden abroad en komen weer een week thuis, dat gemiddeld zo’n drie jaar lang. De moeders hebben hun leven daarop ingesteld en weten dat het tijdelijk is. Gewoon kwestie van flexibele instelling. Daar is niets mis mee.
De ouders kijken anders tegen de afwezigheid aan dan waar Lanza zich druk om maakt. Vele werknemers hebben eerst jaren gewoon in Nederland gewerkt en pakken deze projecten op als investering in hun carrière. Eerlijk gezegd ken ik geeneen collega die in huwelijksproblemen is gekomen door die move. De vergoeding is riant en het gezin kan leven zoals ze gewend zijn. Regelmatig komen hun vrouwen en kinderen langs, vakantie vieren. Als er opvoedkundige problemen zijn, bestaat er nog iets als Skypen. (Trouwens, thuis blijven is ook geen garantie op geen opvoedkundige perikelen.)
Vroeger, in mijn puberteit, had een teamgenoot een vader die al drie jaar in Zwitserland werkte. Om de drie maanden kwam hij een week thuis of ging het gezin naar hem.
Ik vond dat raar en vroeg haar hoe ze dat ervaarde. Ze had er zelf helemaal geen moeite mee want ze konden hem vaak bellen. Zodoende denk ik dat een afwezigheid niet meteen staat voor slechte zorg omdat ik om mij heen ziet dat het niet meteen verkeerd hoeft te zijn.
Maar wie alleen maar de oren open zet naar negatieve klanken, wilt de rest niet horen.
Investering
Ik zie het niet als opofferen; eerder als investering.
Als die negativiteit over hoe anderen het regelen,
Lanza, bemoei je er niet mee.
Quote:
Alleen lanza is van mening dat je niks meer mag ambiëren want dat gaat ten koste van een ander.
Ik ben juist voor grote ambities, maar deze moeten wel compatibel zijn met die van de ander. Die ander heeft namelijk ook ambities, dus het is wel zo aardig en eerlijk om daar rekening mee te houden.
Helaas zie ik vaak dat de ene grote ambities mag hebben en de ander zich daaraan mag aanpassen. Zo zonde. Wij hebben dat bewust anders gedaan. Allebei onze dromen en ambities zijn belangrijk, niet alleen die van mijn man.
Tja Lanza
"Ik ben juist voor grote ambities, maar deze moeten wel compatibel zijn met die van de ander. Die ander heeft namelijk ook ambities, dus het is wel zo aardig en eerlijk om daar rekening mee te houden.
Helaas zie ik vaak dat de ene grote ambities mag hebben en de ander zich daaraan mag aanpassen. Zo zonde. Wij hebben dat bewust anders gedaan. Allebei onze dromen en ambities zijn belangrijk, niet alleen die van mijn man."
En wie zegt dat de ambitie van de ene, de ambitie van de andere in de weg staat? Er zijn meerdere wegen die leiden naar Rome....
En wie zegt dat beide ouders ambities hebben? Of zouden moeten hebben?
We leven in 2019 hè? Behalve in (zeer) gelovige gezinnen (en dat is ook een keuze...), is het toch echt niet zo dat 'het mannetje' standaard bepaalt hoe het gaat. En als 'het mannetje' een 'carrière' baan heeft, wil dat niet zeggen dat 'het vrouwtje' dat een probleem vindt of dat zelf ook wil. We leven in een vrij land.En het kan ook andersom. Of allebei geen carrière, maar gewoon een baan. Kan ook hè?
Ambities
Af en toe word ik een beetje moe van al die ambities die ik na zou moeten streven. Het is een soort van vloeken in de kerk als ik zeg dat ik het fijn vind om geen betaalde baan buitenshuis te hebben, het dagelijkse reilen en zeilen thuis in goede banen leidt en dat mijn man kostwinner is.
Ik ben een enorme moederkloek, zo eentje die ‘s middags klaar zit met thee en een koekje enzo. Ik heb toen de kinderen nog klein waren ontelbare koekjes gebakken, boekjes gelezen, eendjes gevoerd, gekleid enz.
Nu zitten ze beiden op school en ben ik overdag bezig met mantelzorgen, vrijwilligerswerk etc.
Ik heb dit echt nooit als een opoffering gezien, IK vind en vond dit het mooiste wat ik kon doen.
Zo jammer dat sommige anderen altijd zo moeten oordelen over hoe anderen hun leven inrichten.
Compatibel
Lanza:"Helaas zie ik vaak dat de ene grote ambities mag hebben en de ander zich daaraan mag aanpassen."
Ik zie dat niet zo vaak. Ik zie dat de meeste mensen in mijn omgeving professionele ambities en kinderwens goed met en op elkaar afstemmen. Met zeer uiteenlopende uitkomsten.
Hoe ervaart jouw man dat dan?
Móet jouw man ambities hebben? Voelt hij dat als een grote druk? Hij heeft kinderen, een vrouw, familie, vrienden, een baan, sport misschien nog een hobby.
Hoe combineert hij al deze dingen met elkaar?
Compatibel (vervolg)
Allen compatibel met het gezinsleven van dat moment.
Vlinder
Inmiddels werk ik niet meer.
Na de geboorte van de eerste gestopt. In verband met mijn chronische ziekte en het feit dat op twee onregelmatige banen nog geen kinderopvang in te kopen was toen.
Na de geboorte van nummer 2 kreeg man een mooi aanbod binnen zijn bedrijf waarvoor hij iedere 3 weken een week naar Duitsland moest.
Na grondig overleg (werkgever, man en ik) is hij dat voor bepaalde tijd (tot het project klaar was)
gaan doen. Daar stond ik volledig achter.
Inmiddels is een van onze kinderen ernstig ziek geweest en nog steeds herstellende.
Net als Dendy ben ik thuis en vrijwullig en mantelzorg ik mij suf, altijd in de stand-by stand voor als revaliderend/reïntegrerend kind mij nodig heeft.
Misschien ga ik nog wel eens werken als alles weer draait zoals het zou moeten.
Lanza
"Móet jouw man ambities hebben? Voelt hij dat als een grote druk? Hij heeft kinderen, een vrouw, familie, vrienden, een baan, sport misschien nog een hobby.
Hoe combineert hij al deze dingen met elkaar?"
Nee, er moet niks. Dat zég ik toch??
Iedereen maakt z'n eigen keuze in combi met gezin en in overleg. That's all. Meer is er niet.
Wat me wel opvalt
is dat werken voor veel moeders optioneel is, terwijl het dat voor de vaders nooit is. Ook niet als de vrouw flink verdient, hoor ik nooit een man twijfelen of hij misschien liever thuis wil blijven met de kinderen. Laat staan dat een vader deze beslissing neemt.
Dat zegt me dat er andere mechanismen spelen dan alleen wat ieder individu intrinsiek wil, of welke ambitie een ieder heeft.
Wat mij opvalt...
Kan iemand mij nu eens uitleggen wat een carrière nu daadwerkelijk is?
Ik werk al meer dan 10 jaar bij een fijne werkgever en heb een geweldig leuke baan. En hetzelfde geldt ongeveer voor mijn man.
Ik ervaar geen hinderende ambities, van beide zijden niet.
Wat is de issue nu helemaal?
En Dendy
Fijn dat dat zo kan bij jullie. Doen waar je blij van wordt is een luxe. Dat ervaar ik iedere dag weer.
Ginny
Fijn dat jij dat ook zo ervaart.
Of het echt altijd een luxe is weet ik niet. Soms is het loslaten van “hoe het hoort/wat anderen vinden” ook een kunst.
Maar ik/wij zijn zeker dankbaar en tevreden!
wederom: tja Lanza
Allereerst zegt het niets dat jij 'nooit hoort' dat....
Ten tweede zolang pa en moe gezamenlijk hun eigen keuzes maken is daar niets mis mee en gaat jou of een ander dat niets aan. Nog los van het feit dat jij of een ander géén idee hebben van het hoe en waarom van die keuzes.
Overigens blijft het feit dat als beide ouders ambitie hebben en carrière willen maken, dat dat normaliter betekent dat dat ze dat niet kunnen met maar 20 of 24 uur werken per week. M.a.w. dat betekent dat kinderen veel naar de opvang moeten. Kan, ook een keuze, maar ook dáár vinden anderen dan vaak weer wat van. Duss....
Kortom, ouders moeten keuzes maken en dat betekent linksom of rechtsom rekening houden met het feit dat je kinderen hebt. En dat kan op veel verschillende manieren. En wat kan het jou in hemelsnaam schelen als in een ander gezin de vader meer werkt dan ma? Hún keuze toch? Lijkt me nogal simplistisch al je denkt dat anno nu (buiten zeer gelovige gezinnen, (weer die keuze hè...?)) ma zich volledig schikt naar pa. En áls ma werkelijk denkt dat pa bepaalt, dan is die hele ma niet eens geschikt om carrière te maken.
