Kinderen krijgen, maar er niet voor zorgen
Wat vinden jullie daarvan als een vader of moeder dit doet? En dan bedoel ik echt helemaal niet voor de kinderen zorgen, dus van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat weg zijn en ook in het weekend met andere dingen bezig zijn.
Persoonlijk vind ik dat niet ok. Als je kiest voor kinderen kun je je niet volledig van hen afkeren, (ook niet onder de noemer werk). Als je 100% voor je carrière wil gaan, dan kun je beter de keuze maken om geen kinderen te krijgen. Kinderen vergen nu eenmaal veel van je, kun je dat niet geven, begin er dan asjeblieft niet aan.
Wat vind jij?
Het tegenovergestelde effect
Juist niemand hier wil zoals Lanza zijn....
Nog meer mank
Lanza is overal bij geweest en is er altijd voor haar kinderen. Dat kan, dat willen meer ouders. Wat ik daarin niet snap is waarom dat altijd per se met z’n tweeën moet.
Vaders moeten wel in de buurt zijn, ook vooral parttime werken, maar als moeder moet je overal bij zijn? Nee dat is niet mijn huwelijk.
Inderdaad Pirata, dat is wel de juiste conclusie. Wie wil er als Lanza zijn?
Huh?
Jij 7 overdag en 5 tot 8 in de avonduren. Elke dag dus? En je man 28 uur? Dat is toch hetzelfde als hoe het in veel gezinnen gaat? De een verdient meer en maakt logischerwijs de meeste uren, de ander doet het rustiger aan om er ook voor de kinderen te kunnen zijn. En dat is soms maar goed ook als de ander een workaholic is bijvoorbeeld.
Precies Kaaskopje
Of je middelt het een beetje uit.
Weet je, denk ik, uiteindelijk gaat ouderschap niet om het aantal uren dat je bij je kind bent maar om waar je je prioriteiten legt. Mijn man is met zijn fulltime baan minstens net zo veel ouder als ik. Zelfs als ie incidenteel een weekje in het buitenland zit.
En waar
blijft de inbreng van je man Lanza?
“Als mijn zoontje in zijn bed heeft geplast dan ben ik het die zijn bed verschoond. Als mijn jongste gedroomd heeft en huilend wakker wordt, dan knuffel ik hem en stel hem gerust. Als mijn kind zoals vorige week ineens hoge koorts heeft, dan ben ik bij hem en brengen we samen de dag door op de bank en maak ik kippensoep. De weekenden ben ik 100% van de tijd thuis met mijn kinderen, dus daar gaat je vergelijking al mank.”
Volgens mij heb je die hele man van he niet nodig. Of ie nu pt of ft werkt, je doet het allemaal helemaal alleen. Chapeau.
Huh?
Jouw man is niet in staat het bed te verschonen en soep te voeren en te knuffelen bij enge dromen? Dát vind ik pas eng. Mijn kinderen waren in prima handen met mijn man hoor en dat waren ze ook geweest als ik een baan had waarbij ik zo nu en dan 1-3 wk weg zou zijn. Ik kan dan zelfs voorlezen via skype 
Maar zeg nu eens: je zorgt toch drie dg per week ook niet zelf voor je kind? Hoe kun je de titel bedenken van deze discussie? En de andere ouder is niet goed genoeg voor jouw kinderen maar bij anderen moeten ze er altijd sámen zijn? Doe je altijd zo ingewikkeld en meet je altijd met twee maten?
Ik heb nergens gezegd
dat ouders 24/7 aanwezig moeten zijn. Ik stimuleer niet dat je samen werkloos thuis moet gaan zitten. Vreemde interpretatie van mijn woorden.
Wel dat je stand by moet staan, voor het geval er iets is. Als jij op je booreiland zit, dan kan dat niet. Ik heb niks tegen kdv en bso (het heeft juist een grote meerwaarde, vind ik). Wel tegen je volledig onttrekken aan de verantwoordelijkheden die het ouderschap met zich meebrengt.
Mijn man en ik zouden trouwens beiden onze baan niet kunnen uitvoeren als we met iemand samen waren die er weken of maanden niet was. Het is juist zo belangrijk dat we er beiden zijn en beiden kunnen inspringen op momenten dat het nodig is. Soms kan dat onverwachts zijn. Dat ga je allemaal niet redden vanaf je booreiland, of met je 2 dagen per 14 dagen 'oppassen' .
Lanza
Jullie kinderen gaan drie dg naar een kdv/school/bso. Geef nu eens aan wat het probleem is als de ene ouder drie wk op en drie wk af op een booreiland zit waarbij de andere partner drie dg werkt?
Dat lijkt me toch een heel duidelijk verschil
Onze kinderen zien hun ouders iedere dag. De ochtenden, middagen, avonden, als er s nachts iets is zijn we er. Als we worden gebeld door school, dan zijn we beschikbaar voor ze. We wonen met het hele gezin in 1 huis. Beleven alles samen. Mijn man en ik weten wat er speelt. Zien de blauwe plek op de knie van zoon en vragen wat er is gebeurd. Dat zie en weet je allemaal niet als je wekenlang weg bent.
In jouw voorbeeld is de ene ouder er niet, bij ons zijn we er wel. Dat is een verschil van dag en nacht.
Gatver
Wordt er nu nooit eens iemand misselijk bij jullie van het elkaar zo op de huid zitten?
Denk jij dat je kind schade oploopt als papa of mama dat blauwe plekje mist?
Tjonge Lanza, wat een draaikont bij jij.....
"Het gaat om continuïteit kunnen bieden, een veilige thuishaven kunnen bieden. Ik werk nu een maandje ft hiervoor heb ik jaren pt gewerkt. Ik ben de eerste maanden volledig thuis geweest bij mijn kinderen en heb lang bv gegeven. Allemaal heel anders dan dat ik die jaren op zee had doorgebracht. Dan had ik echt die binding niet gehad met beide kinderen."
Dus toen jij volgens jouw woorden, jaaaaren pt werkte, was je man er een stuk minder neem ik aan, er.motten toch centen binnen komen. Hoe zat dat toen dan met die 50/50 verdeling van je?? Waar was pa? Waarom werkte pa niet pt na je borstvoeding? Of mocht het toen wel die tradionele verdeling? ......
Het gaat erom
dat je geïnteresseerd bent in elkaar. Dat je aandacht hebt voor elkaar. Onze kinderen zijn nog klein, dus mijn zoon heeft dan een groots verhaal over hoe hij op school struikelde over een boomstam, maar toen een mierennest vond.
Zoiets heet onvoorwaardelijke liefde, dat vinden we het mooiste om te geven aan onze kinderen. Dat jij daar misselijk van wordt zegt denk ik vooral iets over jou.
Quote:
Dus toen jij volgens jouw woorden, jaaaaren pt werkte, was je man er een stuk minder neem ik aan, er.motten toch centen binnen komen. Hoe zat dat toen dan met die 50/50 verdeling van je?? Waar was pa? Waarom werkte pa niet pt na je borstvoeding? Of mocht het toen wel die tradionele verdeling? ......
We hebben een tijd allebei pt gewerkt.
onvoorwaardelijke liefde
Ik denk dat er hier heel, heel weinig ouders zijn die dat niet hebben voor hun kind(eren). Misschien fijn als we dat allemaal hier als vaststaand feit aannemen. Kun je discussiëren over de invulling van ouderschap, maar over die onvoorwaardelijke liefde en alles wat daar bij komt kijken kunnen we het bij voorbaat ook wel gewoon eens zijn lijkt mij.
Oh en
Hoe doe je dat dan als je in het buitenland zit, dat stand-by staan?
Jij moest toch ook af en toe naar het buitenland in die belangrijke baan van je?
En nog een vraagje
Als je man nu een mooie kans krijgt op z’n werk, en daarvoor (net als jij nu) fulltime moet gaan werken, wat doe jij dan?
Ga jij dan ook braaf parttime werken?
Ik ben heel benieuwd.
We maken daar afspraken over
Ik heb in overleg dit project aangenomen voor zes maanden. Daarna kijken we weer verder. Als mijn man de komende maanden een aanbod krijgt voor extra uren dan weigert hij. We zitten immers al aan onze tax als gezin. Het kan best zijn dat we straks de verdeling weer iets omgooien.
32 om 32 beviel ons ook erg goed, maar tot nu toe gaat het zo ook prima.
Staat nog een vraagje open
.
Jeetje Ginny
Niet teveel willen hè?! Je hebt een heel antwoord gekregen. Meer dan ik en vele andere forumgenoten kunnen zeggen.
Dat was wat knorriger dan ik bedoelde
Ik dacht: misschien heeft ze hem gemist. Dat kan wel eens gebeuren bij twee vragen achter elkaar.
Maar dat had wel wat vriendelijker gekund ja.
Lanza
"Zoiets heet onvoorwaardelijke liefde, dat vinden we het mooiste om te geven aan onze kinderen"
Pardon.........? En mannen op een booreilamd niet????
Ginny
En ik was dan weer sarcastisch. Ook niet best eigenlijk.
Ach lieve Lanza
Wat naar voor jou en je kinderen dat je zo'n bekrompen blik hebt.
Kinderen moet je loslaten, steeds een beetje meer. Eerst ben je er voor elk huiltje om te troosten en pleisters te plakken.
Wat later plakt de juf een pleister en komt hij met een stoer verhaal thuis dat hij eerst tegen papa vertelt die hem uit school haalt en later in geuren en kleuren tegen jou als je thuis komt. Of hij onthoudt het stoere verhaal, verzint er nog wat details bij en vertelt het vrijdag als mama/papa terug komt van werk in het buitenland.
Als kinderen opgroeien vinden ze het lang niet altijd leuk dat de ouders ze op de nek zitten, sterker nog ze willen onder dat juk uit. Zelf de wereld verkennen en met stoere verhalen thuis komen.
In de sloot vallen, kijken tot hoe diep je in die grote plas kan met je regenlaarzen zonder dat ze overstromen, helaas gaat dat natuurlijk fout en lopen de laarzen vol.
Als moeder/vader hoor je het verhaal, zet een wasmachine aan en glimlacht, Hij wordt groot!
Help!
Hij wordt groot!
Dat kan niet in jouw luchtkasteel natuurlijk. Dat was je plan niet! Je moet nu en in de toekomst overal bij zijn met je onvoorwaardelijke liefde die in de praktijk veel te verstikkend is.
Echt als je zo doorgaat heb je straks 2 horrorpubers.
Maar goed dat wil je niet horen. Laat je verrassen!
Hangkous
Dat is precies wat wij doen. Oudste gaat naar school, heeft daar een eigen leven en vriendjes, twee dagen bso, plus nog eens spelen bij een vriendje. Genoeg uitdaging voor een 4 jarige. De momenten als gezin vinden wij wel belangrijk om erin te houden, of moet hij naar een internaat om nu al volledig zelfstandig te zijn? Hij is 4 hè?
Oordelen
Oordelen incasseren is onderdeel van het ouderschap. Hedendaagse thuisblijfouders krijgen er mee te maken en hetzelfde geldt inderdaad voor fulltime-werkende moeders. Dertig jaar geleden was het laatste nog ongebruikelijker dan nu. Heftig hoor als iemand je “vraagt” waarom je eigenlijk kinderen genomen hebt als je er toch niet voor wil zorgen. Wat jij hier doet, Lanza, is natuurlijk precies dat. En slaat ieder open gesprek dood. Want natuurlijk worden met het krijgen van kinderen offers gebracht en ook offers gevraagd en het is boeiend te horen hoe andere ouders hiermee omgegaan zijn, welke keuzes ze gemaakt hebben en waarom en wat ze misschien achteraf anders hadden gedaan. Maar na jouw stelling vooraf dat wij kinderloos hadden moeten blijven, heb ik niet zoveel zin meer in een open gesprek hierover.
Mooi gezegd Donna
.
Dommer dan ik dacht
Of eigenlijk niet.
Je snapt het echt niet he?
Om je kind zelfstandig te laten worden hoeft het niet naar een internaat! Liever niet zelfs.
De wijze juf van groep 3 complimenteerde mij een jaar of 10 geleden met het feit dat ik zulke zelfstandige kinderen had.
Ik vond het wel meevallen, ze hadden nog best veel hulp en sturing nodig in de ochtendroutine. Veters strikken en jassen dichtritsen ging nog niet altijd goed.
Nee zegt de juf, dat bedoel ik niet, als ze dat kunnen zijn ze zelfredzaam. Als ze zelfstandig zijn weten ze dat wanneer jij zegt dat ze zelf moeten spelen, omdat jij met mij moet praten ze je ook echt niet moeten storen. Je hebt ze naar de kleuterlokalen gestuurd om daar de juf te "helpen" opruimen zoals wij hadden afgesproken en nu (ruim 50 minuten later) zijn ze daar nog steeds. Ze zijn niet één keer wezen zeuren omdat ze naar huis/een snoepje/iets te drinken wilden.
Ze had in haar carrière nog maar heel weinig kinderen gezien die dat 6 en 4 jaar oud al konden.
En nu?
Een sticker? Taart? Wil je een diploma voor beste moeder van Nederland? Omdat je ze zo goed hebt afgericht?
Ik wil mijn kinderen liever leren dat ze altijd welkom zijn bij ons als er iets is. Wat ze zelf kunnen, doen ze zelf, dat is vanzelfsprekend. Niet iets om over op te scheppen.
Het enige
wat ik zeg, Donna is dat wat mij betreft ergens een grens ligt. Waar die grens ligt daarover verschillen de meningen en dan zijn er ook nog totaal verschillende normen voor vaders en moeders. Wat hier als heel normaal en prima gedrag voor vaders wordt beschouwd, zou voor een moeder totaal not done zijn.
Ik vind het wel een interessante discussie waar ieders grens ligt en waarom. Ik heb daar zelf wel een duidelijke mening over. Dat betekent niet dat ik iemand totaal afkeur als mens, maar wel dat ik bepaald gedrag over de grens vindt gaan wat betreft zorgen voor een kind.
Als een ouder zijn kind slaat, dan heb ik ook een oordeel over dat gedrag. Als een ouder zijn kind misbruikt is dat oordeel nog harder. Als een ouder niet voor zijn kind zorgt heb ik daar ook een oordeel over (zij het wat minder). Waar ligt voor jou de grens? Of oordeel jij nooit negatief over iemand?
