Klachten kind niet serieus genomen
http://www.rtvdrenthe.nl/Nieuws/Nieuws-Detail.aspx?Lang=nl-NL&newsId=57570
Ouders blijven een oplossing zoeken omdat kind klachten heeft maar men komt er niet achter. Dus hebben de ouders het gedaan.
En dan doet de school een melding vanwege het verzuim.
Het trauma van de aantasting van vrije wil en zelfbeschikking
Dat is niet te vergelijken, Terpi.
Tijdens mijn eerste zwangerschap maakten de diensdoende gynaecoloog en verloskundige ook een inschattingsfout. Ze dachten dat ze wel even koffie konden gaan drinken, want aangezien het de eerste was zou het toch wel lang duren. Dat liep bijna fataal af. Daarvan heb ik geen trauma voor alle gynaecologen aan overgehouden. Wel heb ik ervan geleerd om het niet meer aan het toeval over te laten en te zorgen dat de keren daarop er tenminste een gynaecoloog van mijn keuze bij de bevalling was.
Een foute inschatting van jeugdzorg raakt veel dieper, want daar ben jij ineens de verdachte en je moet maar zien te bewijzen dat je onschuldig bent, terwijl alles wat je een beetje anders dan het boekje doet, omdat je denkt dat je daarin gewoon keuzevrijheid hebt, gelijk tot 'bewijs van schuld' wordt omgetoverd. Het is bijzonder traumatisch als je ineens geen vrije wil meer blijkt te mogen hebben en je afgerekend wordt op je verder volstrekt normale opvoedingsideeën van het verleden.
Neem zoiets simpels als kledingkeuze. Als onverdacht individu denk je dat je daar toch een zekere vrijheid in hebt om te bepalen hoe je eruit ziet, hoeveel je aan stijken hecht. Mis! Als ouder die terecht moet staan voor jeugdzorgachtige instanties kan ongestreken kleding en geen make up als signaal worden opgevat dat je niet goed voor jezelf kan zorgen en dus ook niet voor je kind. Sinds de jaren 60 hebben vrouwen toch eindelijk het recht verworven om een minirok aan te trekken als ze daar zin in hebben. Weer mis, minirokken te zamen met mannelijke vrienden en kennissen en roddelende kortzichtige buren zorgen ervoor dat die minrok nou net de doorslag geeft om de (overigens onterechte) verdenking van die buren dat je je brood als callgirl verdiend te bekrachtigen. Je moet constant op je hoede zijn of volstrekt normale gedragingen uit het heden of verleden voor de wantrouwende jeugdzorg niet ineens als een bewijs voor slecht ouderschap worden uitgelegd.
De allerbeste hulp die ik van jeugdzorg in het land waarin ik woon (niet Nederland) heb gehad? Dat was het dringende advies van een moeder van een vriendin van me die daar als sociaal werker werkte; Primavera, vraag in hemelsnaam nooit om hulp, want dan raak je je kind kwijt, liet ze me via haar dochter weten. Ik zat namelijk als officieel werkloze, alleenstaande allochtoon zonder opleiding helemaal in het verkeerde vakje.
Ik had toen nog niet door hoe belangrijk dat was, maar omdat ik bemoeials in mijn huis zowiezo niet op prijs stelde heb ik haar advies ter harte genomen. Vaccinaties bij verschillende CB's laten zetten zodat er geen dossier opgebouwd werd. Volle mep voor het KDV betaald (plus boete voor later overmaken vanwege mijn onzekere inkomsten) ipv de toeslag te vragen waar ik als financieel krap bij kas zittende alleenstaande toeslag op had, enz.
Jaren later toen ik eenmaal in het goede vakje zat heb ik pas met de instanties te maken gekregen omdat mijn tweede een handicap bleek te hebben. Getrouwd met autochtoon, hoogopgeleid en beroep met zeker aanzien, een doorsnee huisje-boompje-beestje gezin, mij konden ze niks meer maken.
Toch heb ik het traumatisch gevonden hoe eerst werd geprobeerd of ik als ouder niet de oorzaak was van die handicap. Overtuigingen, die echt niet vreemd zijn, zoals samenslapen, 3 jaar borstvoeding geven en het kind zelf zindelijk te laten worden ipv op het potje te drillen werden uitgelegd als praktijken van een dominante moeder die met een verstikkende binding haar kind klein wilde houden. Rapley hadden ze ook nog van gehoord en dus kreeg ik ook nog het etiketje leugenaar erbij geplakt. Gelukkig ging het kind wel fulltime naar het KDV en hebben we dankzij ons goede vakje deze dwaalweg weer recht kunnen buigen. Maar ik schrok wel toen ik jaren later het dossier opvroeg, wat daar aanvankelijk allemaal in stond en ik weet dat ik als ik nog in het verkeerde vakje had gezeten dat nooit meer goed zou zijn afgelopen.
En nog steeds merk ik dat iedere keer als we gebruik maken van ons recht als ouders om zelf te mogen beslissen over onze kinderen ook als dat tegen 'advies' van 'deskundigen' ingaat, we dat op een één of andere manier moeten betalen. Nu kunnen we ons dit recht op vrije wil veroorloven, omdat we sterk staan. Maar de wetenschap dat als je zwakker staat en in het verkeerde vakje zit, je de beschikking over jezelf en je kind zomaar kwijt raakt en dat ik dat geriskeerd heb is traumatisch.
Er zitten zeker goedwillende personen bij jeugdzorg en ik ben diep dankbaar voor hun goede hulp die ik heb gehad. Maar als ik eerlijk ben moet ik zeggen dat dat altijd gebeurd is door jeugdwerkers die op dat moment van het protocol afweken. De vinkjes opzij legden en hun verstand gebruikten op deze situatie af te wegen en sommigen hebben zelfs hun nek uitgestoken om illegaal iets recht te zetten wat legaal kromgetrokken was.
Je moet het trauma van verdacht worden door jeugdzorg vergelijken met de situatie dat je denkt in een vrij land te leven waar ieder recht op vrije meningsuiting en zelfbeschikking heeft en je ineens blijkt te wonen in een land met een dictator die voor jouw beslist, je afrekent op je vrije meningen van het verleden en heden en die als extra excuus gebruikt om jouw recht op vrije wil af te nemen. Alles wat je zegt of doet kan tegen je gebruikt worden. Je bent ineens alleen maar vrij om zo te leven als de dictator bepaalt. Die aantasting van vrijheid om je kind naar eer en geweten te mogen opvoeden en je eigen vrije mening te mogen hebben hakt er psychisch diep in.
Werkelijk er is niets mis met de goede bedoelingen van mensen die bij jeugdzorg werken, maar er is iets zeer grondig mis met die vinkjestellende blinde protocollen waardoor je als onschuldige nietsvermoedende burger ineens tot een inwoner van jeugdzorgdictatorland wordt gerekend.
Groeten Primavera
Sancy
De gouden tip graag Sancy want je moet wel zaken blijven doen met mensen die inherent onbetrouwbaar zijn vanwege de machtsmiddelen die ze in kunnen zetten en ik wil het nu voortaan wel graag een beetje rustig houden hier. Tijd voor de kinderen en voor mijzelf. En dat doe ik, zoveel mogelijk genieten. Maar de onveiligheid blijft. Daar ben ik nog niet achter hoe je dat eruit krijgt.
Eens met mirreke
Mijn zoon redde het niet meer op school, en er was een vermoeden van ADD. Het gebruikelijke traject alhier is via de huisarts huppetee onder de plu van jeugdzorg, zij hebben namelijk het diagnosecentrum hier in de stad. Ik had zeer sterk het gevoel hier geen goed aan te doen, en kon gelukkig een kinderarts vinden met een zelfstandige praktijk. Een persoon, een dossier, en niet hele teams, waaraan ik alles uit handen moet geven. Ik had sterk het gevoel hier geen goed aan te doen. En ik zeg er eerlijk bij dat ik er ook goede verhalen over hoorde, maar ook hele vervelende.
Dossiervernietiging
Hiermee heeft (stief)dochter te maken gehad.
Een dossier is heel vervelend omdat telkens weer blijkt dat een hulpverlener toch weer eerst naar dat dossier kijkt, en niet naar de mens waar dat dossier over gaat. Stiefdochter had ooit ergens een iq van iets van 80 meegekregen, overduidelijk niet waar, maar ja, het staat in het dossier. Wij hebben elke keer weer behandelingen zien misgaan, woonplekken aan haar neus voorbij zien gaan, omdat ze toch echt dat iq had. NEEEE, riepen wij dan vertwijfeld, heb dan toch eens een gesprek met haar, dan zie je dat dat niet klopt. Maar een gesprek met het meisje dat de hoofdpersoon van het hele dossier was, nee, dat zat nou nét niet in de procedure. Een gesprek kon je pas krijgen als je in aanmerking kwam voor die plek, en daar kwam ze dan niet voor in aanmerking, omdat ze dat iq had. Zo'n bizarre situatie: ze had zelf x, en ze had y nodig, maar omdat ze x had kreeg ze y niet. (hoe heet dat, niet kafkaësk, maar... ik ben even de term kwijt).
Enfin, uiteindelijk toen ze oud genoeg was heeft ze haar dossier laten vernietigen. Dácht ze. Want nu nog steeds, alweer enkele jaren later, wordt ze ermee geconfronteerd. En hoe dat nou kan? Onderdelen ervan zitten blijkbaar in systemen, je komt er gewoon nooit meer van af.
Jeugddictatorland
Werkelijk Primavera, ik had het niet beter kunnen zeggen.
Er komt een beeld naar boven uit die verhalen waarin elke eigen opvatting die afwijkt van het gemiddelde, en soms is dat ook gewoon noodzakelijk als je kinderen hebt die afwijken van het gemiddelde, dat je dan je kind zit te beschadigen. Populistische verhalen uit de krant domineren die opvattingen, en dat soort mensen heeft dan ineens de macht om controle over jou beslissingen uit te oefenen en je kinderen af te pakken als je je niet conformeert.
Dát is het primavera!! je zegt het precies goed!
Dat is het precies!: wij wonen hier in zalige onwetendheid, in een soort rozige wolk van zelfvergenoegzame tevredenheid, een weten dat we recht hebben op onze eigen invulling van ons eigen leven, dat we recht hebben op ons eigen geluk. Totdat je met een harde bonk op aarde belandt, en de nachtmerrie begint. Ineens ben je verdacht, alles van jou is verdacht. En wat je ook doet om je te verdedigen, je maakt het juist alleen maar erger. Ineens leef je niet in een vrij land, maar in een land waarin je continu, tegenover iedereen, op je woorden moet letten, uitkijken hoe je je gedraagt, wat je vertelt, hoe je het vertelt en aan wie.
Wat er met je gebeurt is dat er een fundamenteel gevoel van onveiligheid en argwaan ontstaat. Een basaal weten dat je zogenaamde veilige leventje zomaar op zijn kop gezet kan worden en het meest kostbare wat je hebt weggehaald kan worden, zomaar. Dit raak je niet snel meer kwijt, als je het al kwijtraakt. Ook ik adviseer iedereen met wie ik er een gesprek over krijg om niet naar Jeugdzorg te stappen, eventuele hulp zelf te regelen via vrijgevestigde hulpverleners. Ik denk dat je je niet kunt voorstellen hoe ingrijpend je leven om niets op zijn kop gezet kan worden als je het niet zelf hebt meegemaakt of van heel dichtbij hebt gezien, en hoe machteloos je dan staat. Daarbij komt ook nog eens, hoe slecht veel kinderen in de jeugdzorg terecht komen, hoe weinig echte hulp er geboden wordt...
En ik heb precies dezelfde ervaring als ik van enkelen hierboven heb gelezen: tuurlijk zijn er ook 'goede' hulpverleners, maar dat zijn eigenlijk alleen degenen die de procedures durven loslaten, die vertrouwen op hun eigen inzicht. En dat worden er in dit dwingende, kafkaëske systeem steeds minder.
Soms heb je geen keuze, mirreke
Bijvoorbeeld als je je PGB door BJZ moet laten indiceren. De eerste keer is dat bijna mis gegaan en mijn verhaal komt sterk overeen met jullie verhalen. Aannames, vooroordelen (laag inkomen, sociaal huurflatje, gescheiden, probleemkinderen, vreemde baantjes, iemands uiterlijk werkt bij vooringenomen mensen ook al niet bepaald positief voor het totaal plaatje, goh, zo kan je wel blijven vinken!).
Ik weet het fladder...
Daarom vind ik het ook een vrij griezelige ontwikkeling, je kunt binnenkort helemaal niet meer om jeugdzorg heen, pubers krijgen direct met jeugdzorg te maken als ze om hun pubergedrag worden gestraft, wat ook steeds meer voorkomt.
Wij hebben ook een zoon met ASS, tot nu toe hebben we telkens met kortdurende hulp en cursussen eea kunnen bereiken, maar nu moet er denk ik een structurele aanpak komen. Zoals je misschien weet wonen wij in Dld. Inmiddels is onze zoon 'Duits' genoeg en gaan we bij het Jugendamt aankloppen (ongeveer hetzelfde systeem, je kunt daar ook een pgb krijgen, een persoonlijk begeleider krijgen op school, geld om cursussen in te kopen ed.). Maar ik vind het doodeng...
Bedankt
Voor de reacties. Door er over na te denken en te formuleren en woorden cadeau te krijgen wordt het mij wel duidelijker hoe het voor mij is. En dat geeft ook ruimte. Het is mijn uitdaging om mijn schouders er over op te halen en me niet gek te laten maken maar mijn hoofd te vullen met aangename zaken zodat er geen ruimte is voor zaken waar je toch niets aan kunt veranderen.
Annej
Wat was er eigenlijk waardoor jeugdzorg in jullie gezin kwam?
Geen jeugdzorg liora
Wij zijn gemeld door de ggz-instelling, opvolgers van het diagnosetraject van zoon, autismespecialisten. Na opvoedingsondersteuning thuis op mijn verzoek. Ik dacht dat dat deskundigen waren. Maar inderdaad nogal populistische opvattingen en geen idee. En geen compassie of empathie. Alleen fantasie.
Vinkjes
En dat was ongetwijfeld vinken. Dus die achterstandsbuurt ga ik niet meer wonen en voortaan sta ik op mijn achtergrond en opleiding en doe middleclass jasjeskleding aan en make-up en laat niemand meer binnen.
Trauma
Ik wil hier eigenlijk niet eens op reageren en vraag me af waarom ik het toch doe, het is toch voor de meesten een ver van mijn bed show. Heeeeel kort; hulp gevraagd bij kind met ernstige problemen, uiteindelijk ots, ontheffing uit ouderlijke macht na een vreselijke strijd met advocaten en rechters. Werk kwijt, relatie kapot, ik kapot na jarenlang vechten. Krijg vandaag een brief; zoon van 15 heeft in het ziekenhuis gelegen vorige week na een geperforeerde(!!!!) blindedarm. Is inmiddels herstellende met drain en ab bij pleegouders. Mijn hart breekt weer terwijl ik dacht dat er niks meer te breken was.
Eens met monet
En de nuancering kan ik bij Primavera onderaan haar berichtje dat niet alleen de werkers maar nog meer het 'systeem' leidt tot veel missers.
Ik werk zelf in de jeugdzorg en herken wel zaken die hier worden geschreven, maar er is ook een andere kant. Ik word eigenlijk misselijk van de manier waarop een aantal over medewerkers van jeugdzorg schrijven, echt enorm generaliserend. Ik ben zelf ouder en weet dat in mijn werk enorm veel mensen enorm betrokken zijn, nuanceren, out of the box denken (ja leuk zo'n jeugdzorg term) en gaan voor het werk.
Ook wij lopen tegen zaken aan. Ik wil graag onderscheid maken in deze discussie tussen slechte werkers en het gehele systeem. Dat je in zo'n systeem werkt wil niet zeggen dat je dus pertinent er niets van bakt en overal akkoord meebent. Jeugddicatatorland vind ik nou niet de beste woordkeuze.....
En ook fladder
haar bijdrage vind ik erg nuttig. Kijk breder dan je zelf...
Lentebloesem
Wat vreselijk, ik heb er echt geen woorden voor. Je vraagt hulp en krijgt...nou ja, een nachtmerrie, behalve dat het echt is. Sorry jeugdwerker, ik heb zelf gelukkig nooit met jeugdzorg te maken gehad, maar de verhalen hier stemmen me niet vrolijk.
Lentebloesem
Ik leef met je mee. Daar denk ik weleens aan, dat het bij ons ook zo had kunnen aflopen, niet denkbeeldig.
Ik denk niet meer dat het mij niet kan gebeuren en dat is denk ik het verschil. Als je dat niet meegemaakt hebt kun je je niet voorstellen dat het jou gebeurt dat je hulp vraagt en inderdaad Moek een nachtmerrie krijgt. Je wilt leren hoe om te gaan met de zaken rond je kind, mischien heeft je kind training of een voorziening nodig en voor je het weet wordt je ouderschap onderuit gehaald. En moet je je moeilijke kind overlaten aan onwetende pleegouders die vervolgens ook niet geholpen worden in de omgang met je kind want het lag aan jou natuurlijk. Ondertussen ga je er bijna aan onderdoor en dan wordt het een selffullfilling prophecy dat je het niet aankunt. Wat dat emotioneel met je doet is met geen pen te beschrijven.
Nee, ik denk dat het aan deskundigheid ontbreekt en de nodige focus en middelen om een gezin te helpen.
Jeugdwerker
En daar ben ik niet erg optimistisch over. Het geld gaat nu naar signaleren en bureaucratie en niet naar deskundigheid en praktische voorzieningen.
Voor de vorm wordt er wat evidence-based one-size-fits-all aanbod geconstrueerd maar dat is toch niet de core business.
Dus als verantwoordelijke ouder moet je die slalom zien te maken. Geholpen worden maar niet uitgevaagd.
En dat kun je je vooraf niet voorstellen. Dat zou meer publieke kennis moeten zijn.
De echte risicogezinnen weten dat allang!
Werken in de jeugdhulpverlening
Ik sta niet in de schoenen van jeugdwerker en het zal een heel andere perceptie zijn. Er worden vast ook kinderen gered en ouders dankbaar geholpen. En het is ook een taaie werkelijkheid waar je met veel zaken te maken hebt waar je weinig invloed op hebt als tijd en voorzieningen.
Zelf ken ik ook een paar mensen in de jeugdhulpverlening. Ook aardige betrokken mensen. Sommigen te jong en met ondoordachte malle praatjes, daar ga ik niet eens op in. Anderen een soort 5e colonne, je weet dat bepaalde zaken gewoon realistisch zijn of goed om in te zetten maar je moet wel dealen met je collega's die rustig kunnen vervallen in generaliserende termen die de situatie en de hulpvraag van een gezin geen recht doen maar die wel gesteund worden door het publieke debat.
In de grotere verbanden zoals we in deze tijd leven is het gewoon op alle fronten moeilijker om maatwerk te leveren en worden er noodzakelijkerwijs criteria geformuleerd en moeten de goeden onder de kwaden lijden. En is de statistiek belangrijker dan het individu. Bezuinigingen en de roep om repressie domineren het zorgdebat. Een werkelijk ethische zorgrelatie staat onder druk. Toch al een dun laagje beschaving dat inmiddels in veel opleidingen onderbelicht wordt onder tijdsdruk.
Lentebloesem
Maar Lentebloesem ben jij dan degene uit het linkje bovenaan? Daar is de ots toch teruggedraaid door de rechter?
Het lijkt me een nachtmerrie, een vriendin van me heeft ook met Jeugdzorg te maken en hoewel het daar geen rampscenario is, moet ze er bovenop zitten en alles uitleggen om maar zeker te weten dat ze niet zelf gaan denken - want dat gaat fout.
Folder
Zou het niet mooi zijn, als er voor ouders een soort van folder beschikbaar is, met do's en don'ts in de contacten met 'hulpverlening'? Dus ook met scholen en dergelijke.
En wat zet je er dan in?
Ik denk dat veel ouders, door naïviteit, uitspraken doen en toestemming geven, waar ze later spijt als haren op het hoofd hebben.
Zo heb ik ooit in een gesprek tegen de schoolbegeleidingsdienst gezegd dat wij als heel gezin de hele dag rekening moeten houden met onze oudste zoon. Dat zinnetje is mij vele jaren steeds weer als bittere gal omhoog gekomen.
Hebben jullie nog ideeën voor de don'ts?
Karmijn
Dat idee had ik net ook gekregen! En dan niet naar aanleiding van dit draadje, maar naar aanleiding van de discussie die nu loopt bij Zorgenkinderen. Daar verwijst Miriam Lavell trouwens ook naar een handige folder. Maar die gaat vooral over de formele, juridische stappen. Hoe voorkom je dat het zo ver komt? Hoe praat je vanuit een underdog positie met de school? Misschien iets voor oudervereniging Balans of zo?
Bij ons thuis gaat alles prima!
Dat lijkt me de juiste houding tegenover de school. Bij hulpverlening is dat niet mogelijk, omdat je juist om hulp komt. Daarom moet je nooit om hulp vragen bij jeugdzorg, maar altijd bij een onafhankelijke instantie, bijvoorbeeld een vrijgevestigde psycholoog of psychiater.
Is dat een begin?
één stapje
Hier is in elk geval alvast één folder: Hoe ga ik om met mijn hulpverlner. http://www.zorgbelanggelderland.nl/index.php?p=1109&s=2&document_id=283
Daar staan wat tips in als je al te maken hebt met hulpverlening. Mijn advies: begin hiermee in het begin en niet als het al te laat is.
Lastigere folders die nog ontwikkeld zouden moeten worden:
- hoe voorkom ik dat instanties mij hun hulp willen gaan verlenen;
- hoe vraag ik hulp, zodat ik ook die hulp krijg die ik nodig heb.
Als iemand het voor elkaar krijgt om die te schrijven, dan is dat een kanjer, dat worden ware kunststukjes.
Tsjor
Tsjor
Wat een mooie link, bedankt!
Die twee andere folders, tja, dat wordt nog even zweten.
Don'ts
"Hebben jullie nog ideeën voor de don'ts?"
Ja, heel duidelijk. Doe geen aannames. Niet op uiterlijk, niet op werk, niet op huidskleur, niet op inkomen, niet op woonsituatie, niet op opleiding. Nooit. Statistieken geven een grotere of kleinere kans aan, maar zolang er geen "100%" in staat kan ook het tegendeel van je aanname waar zijn.
En LUISTER!!! naar de ouders. Als een moeder bij wijze van spreken zegt dat ze haar "lastige" kind soms wel wat kan dóen, betekent dat niet dat het kind meteen uit huis moet wegens dreigende mishandeling, maar dat er misschien iets aangepast moet worden.
Pak de oorzaak aan en stem die af op de individuele situatie, en laat je boek met standaardprocedures wat vaker dicht als die niet direct toepasbaar is.
Ik kan nog veel langer doorgaan, maar dan wordt het meer privé.
Tsjor
Dat is idd een hele goede folder!! Die zou verder verspreid moeten worden.
Fladder
Als ouder kun je de hulpverlening niet veranderen. Je kunt alleen zelf leren er zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik vind de folder van zorgbelangen Gelderland een goed initiatief. Jammer is dat je als ouder die nieuw is in de hulpverlening niet vooraf de impact kan overzien. Bovendien heb je wel wat anders aan je hoofd. Problemen met kinderen kunnen je gezin behoorlijk ontregelen. En daarom is het altijd prijsschieten als men kwaad wil. Dus zijn die richtlijnen vaak mosterd na de maaltijd.
Ach lentebloesem
wat vreselijk, en dan ook nog eens dat je pas na dato hierover wordt geïnformeerd...
Stel dat het nou was misgegaan, had je het dan ook pas gehoord als je zoon al was begraven? Zijn ze nou zo onmenselijk daar dat ze niet begrijpen dat je gewoon van je zoon houdt, het wilt weten...
En wat een überhaupt afgrijselijk verhaal, je hele leven kapot. Heb je nog op de een of andere manier contact met je zoon? Wil hij jou nog zien of is het gewoon voor hem te lang geleden...?
Ik denk ook nog wel eens dat het ook bij ons totaal anders had kunnen aflopen. In ons geval betrof het mijn stiefdochter, en hadden wij enorm geluk met een raadsonderzoeker die het hysterische gedoordraaf van een net beginnende sociaal werkster bij jeugdzorg op waarde kon schatten (het kind was denk ik 23, hooguit 24 jaar oud, ze had totaal geen kaas gegeten van de vrij ingewikkelde situatie waar wij met stiefmoeder in zaten en heeft alles, werkelijk álles compleet verdraaid. Daarna kregen we trouwens ook nog enkele leuke medewerkers bij Alrecht: ouders als ervaringsdeskundigen???? Nóóit van gehoord! maar hadden we goddank geen OTS en konden wij voor zover mogelijk betrokken blijven bij dochter) Nu gaat overigens alles heel goed met haar en met ons, we overwegen sterk een rechtzaak wegens aangedane psychische schade en mislukte schoolloopbaan (zou dat kunnen?).
Ik denk aan je, wat moet het vreselijk zijn...
Jeugdwerker
Ik ben het met je eens dat er echt wel goede krachten zijn. Het enge is echter dat het systeem zelf doordendert. De goede kracht, die out of the box durft te denken, de goede kracht die niet op bestaande rapporten afgaat, maar zelf eigen inzicht wil krijgen, ook al krijgt hij/zij daarvoor geen uren en moet dat in eigen tijd, is er wel, maar is geen vanzelfsprekendheid.
We hebben supergoede mensen getroffen, maar toch bleef het systeem hen meestal de baas.
BV. dochter met haar gewone gemiddelde iq is geplaatst geweest in een instelling voor minder begaafden. Iedereen daar zag dat ze een gewoon normaal meisje was, iedereen zei dat ze er niet hoorde, maar ja, die rapportages hé...
Nogmaals ze doet nu werk (zonder opleiding, want dat was men even vergeten in al die jaren dat ze in instellingen verbleef) waar haar collega's een hbo-opleiding voor hebben, maar toen mocht ze niet naar een normale vmbo-t school, omdat ze daar te dom voor was. Ze zág er dan wel normaal begaafd uit, en ze gedroeg zich wel zo, maar ze was het niet (want die rapportages) en dan zou ze maar teleurgesteld raken. En de scholen waar wij haar probeerden aan te melden kregen dan gek genoeg direct haar iq te horen (van de instelling?) zodat ze geweigerd werd zonder dat men haar zelfs maar wilde zien.
In zo'n situatie beland je, en geloof me, dan verwijs je niemand meer.
