Klachten kind niet serieus genomen

Hij is weer terug, toch?

http://www.rtvdrenthe.nl/nieuws/nieuws-detail?NewsID=58030

Tsjor

Los van de praktische zaken (hoe verkoop je dit aan je baas, hoe betaal ik de advocaat) moet je ook de schade "tussen de oren" niet vergeten...
Ik maak er, zoals je weet, geen geheim van dat ik te maken heb gehad met alleen al de dreiging. En ik zeg ook altijd dat die dreiging, dankzij hulp van derden, in de kiem is gesmoord. Maar toch...
Toch heeft het heel diepe sporen bij me nagelaten met behoorlijk ver-strekkende gevolgen (vooral psychisch).
Als ik er, na al die jaren, nog steeds zo'n moeite mee heb omdat het als een dreiging over mijn leven hangt (elk jaar moet ik opnieuw in contact met ze vanwege PGB, elk jaar als ik dat moet verlengen lig ik weer wakker), hoe moet het dan wel niet als die nachtmerrie is uitgekomen?

Anne

Ik begrijp dat je hetzelfde hebt meegemaakt (de dreiging van BJZ, wat gelukkig wel goed is afgelopen)?
Ik heb inmiddels alle begrip van allerlei mensen, maar dan nog... Het is inderdaad telkens weer afwachten wie ik daar tref als ik het PGB weer ga verlengen. En na "het gedoe" is het altijd heel goed gegaan, dat is absoluut een feit.
Maar die goede ervaringen hebben de sporen van die ene foute ervaring bij BJZ nog niet weg kunnen nemen.
Ook met andere instanties heb ik een aantal heel nare ervaringen (misschien weten sommigen nog wel het bedrijfsartsprobleem van vorig jaar: het is uiteindelijk wel opgelost en sinds 2 weken heb ik eindelijk mijn salaris met terugwerkende kracht terug, maar het was wel de doorslag om contact op te gaan nemen met een herstellingsoord omdat het de laatste druppel was).
Ik probeer het los te laten, met "erin blijven hangen" schiet niemand iets op. Ook heb ik veel gehad aan de therapieën die ik in het herstellingsoord kreeg. Maar door dit soort berichten komt de angst weer even in alle hevigheid terug. Dus ik ga nu heel erg mijn best doen dit onderwerp te negeren.
Tip aan jou: misschien slim om dat ook te doen? Je emotie mag er zijn en hoef je niet weg te stoppen (ook dat heb ik moeten leren: het accepteren van mijn angst), maar probeer het niet verder te voeden met soortgelijke verhalen!

Anne (over wraak, verwerken, schade en zo)

(toch weer gekeken, erg he ).

Je schrijft: "Maar ik realiseer me dat ik nog steeds met die mensen bezig ben en zij wijdden echt geen syllabe meer aan mij. Zen..... "

Daarin ligt eigenlijk het antwoord al...

Wat me opvalt (en heel herkenbaar is) zijn de wraakgevoelens over wat er is gebeurd. Opblazen, die toko die aan jouw basisveiligheid heeft zitten knabbelen! Kapót, al die instanties die steken hebben laten vallen! Wég met het systeem dat dit allemaal in stand houdt!

Wat jeugdzorg betreft heb ik dat inmiddels al los kunnen laten, wat me veel rust geeft (de angst is er helaas nog steeds).

Maar ik herken die haat en wraakzucht wel naar mijn ex-werkgever. Godzijdank besef ik wel dat niemand daar iets mee opschiet en dat ze me waarschijnlijk niet eens meer kennen.

Maar ik heb hier nog een berg spullen liggen die ik terug moet brengen (voor zover ze het überhaupt missen, pfffff). Het ligt hier enorm in de weg. En toch kan ik al maanden niet de moed opbrengen de troep in de auto te mikken en even langs te rijden.

Alsof er een soort onzichtbaar afweerschild om dat pand daar hangt... Een antifladderschild...

Ik rij er nog wel eens langs, omdat er meer bedrijven in de buurt zitten waar ik wel eens kom. Iets dat ik aanvankelijk zelfs ook niet kon opbrengen, maar nu wel. Mijn gezicht afgewend van De Plek Waar Ze Zitten. Dat dan weer wel.

Ook het pand van BJZ zie ik vaak, het ligt vlakbij mijn huis. Ik rij inmiddels niet meer om om de confrontatie te mijden, maar als ze me straks weer op audientie roepen om de herindicatie-aanvraag voor het PGB te komen uitleggen, weet ik nu al dat ik blij ben dat ik nog ergens een stripje kalmeringstabletten heb liggen.

Ik moet zeggen dat ik erg veel heb gehad aan de mindfulness-therapie tijdens mijn verblijf in het herstellingsoord. Maar het blijft een wond die maar niet helemaal weg wil gaan.

Het feit dat ik na "het incident" alsnog gelijk kreeg, probeer ik continu in gedachten te houden, ook om me niet mee te laten slepen door de enorme angst (zoals dreiging dat mijn kinderen worden weggehaald, of dat ik geen inkomen meer krijg door "eigen schuld", toch wel behoorlijk gezaag aan de poten van je basis) die me zo in de ban had toen ik er middenin zat.

Het is ook nog eens heel moeilijk om hulp te vragen voor die angst als je zulke slechte ervaringen hebt met "instanties". Zo werd ik enkele jaren geleden weggestuurd met een ongelooflijk (pardon my French) lulverhaal, toen ik hulp had gezocht om dit te verwerken.

Maar ik heb inmiddels wel de ervaring dat het ook ánders kan.

Eén slechte ervaring weegt vaak zwaarder dan tien goede, maar ik kan alleen maar zeggen: wees op je hoede (wij weten wel waarom) maar pas op dat je je niet teveel laat meeslepen door niet-helpende emoties als angst of wraak, want het verlamt enorm! Misschien is cognitieve therapie, EMDR of mindfulness iets voor jou, ook al heb je nog zulke slechte ervaringen met "instanties".
Juist omdat je geld hebt (dat geef je aan), kan je misschien hulp zoeken bij een onafhankelijk iets of iemand? Eventueel kan ik je Psyq aanraden (wordt wel vergoed), die hebben mij ook heel serieus genomen!

Wat ik me afvraag...

Met alle respect voor jullie negatieve ervaringen... echt waar, knap dat je ondanks een negatieve ervaring er toch het beste hebt weten uit te halen voor de kinderen. Ik vraag me steeds af of de negatieve ervaringen die jullie hebben opgelopen moeten betekenen dat er werkelijk niets goeds van jeugdzorg af komt? Kunnen jullie je voorstellen dat er ook heel veel WEL goed gaat? Dat er veel mensen dankbaar zijn voor de hulp die ze gekregen hebben? Hulp die wellicht heeft betekend dat er geen dramatische dingen zijn gebeurd bijvoorbeeld, die door een tijdelijke time-out ruimte heeft kunnen maken om samen (als gezin) verder te groeien?
Mijn gyneacoloog maakte een verkeerde inschatting. Een inschatting die heel fout had kunnen aflopen. Moeten er nu bommen op alle ziekenhuizen? Moeten alle gyneacologen maar naar de klote geholpen worden? Moet ik elke keer dat een specialist een fout maakt dat gaan posten en benoemen hoe al die honden maar levens lopen kapot te maken? Of moet ik verder met mijn leven, moet ik er van uit gaan dat de meeste gyneacologen wel goed werk leveren en dat daarmee veel mensen goed uit de brand geholpen worden?
Ik heb wat mij gebeurde naast me neer gelegd, ben verder gegaan met mijn leven ondanks alle angst en zorgen. Nu, een jaar later kan ik stellen dat ik wel weer voldoende vertrouwen heb ik mijn specialist. Dat was moeilijk, het verwerken van de angst was eenzaam (want voor de buitenwereld is het nou toch goed?) maar ik gun mezelf meer dan alleen een leven in angst. Dat gun ik jullie ook. Al ligt de angst op een heel ander vlak van het leven, het resultaat is hetzelfde denk ik.

Anne

Ik zou, praktisch gezien, zo snel even niemand weten die e.e.a. bij mijn oude werkgever kan dumpen.

Wat de rest van je antwoord betreft: de deur dicht is wel heel definitief... Het is superbegrijpelijk, maar als je tegelijkertijd min of meer afhankelijk bent van bepaalde instanties werkt "hakken in het zand" ook niet echt goed voor de verstandhouding...

Schilderen, schrijven en zo kan heel therapeutisch werken. Maar ik heb door schade en schande geleerd dat goede begeleiding daarbij nog eens extra helpt. En dat is supermoeilijk als je zo'n wond hebt, maar soms heb je geen keus meer.

En ik heb geleerd dat goede hulp best bestaat. Al is en blijft het heel eng...

Terpi

Zo zwartwit als Anne wil ik het niet stellen (dat er niets goeds van jeugdzorg afkomt).
Maar ik had al tien jaar bierkaai vechten ("met uw kinderen is niks mis, u moet zelf maar in therapie") achter de rug, ik zag dat mijn kinderen zich op allerlei vlakken niet ontwikkelden zoals hun leeftijdgenoten, en toen er eindelijk eens iemand serieus (op aandringen van een juf die mijn zorg wél begreep) naar ging kijken en verder ging onderzoeken, bleek er wel degelijk iets mis te zijn met mijn kinderen.

Ik wil jouw ervaring met de gynaecoloog daarmee niet meteen wegwuiven. Het lijkt me heel heftig om zoiets mee te maken!
Zelf probeer ik ook de positieve kanten en goede verhalen (ook eigen ervaringen) in gedachten te houden. Maar er is door de jaren heen teveel negatiefs gebeurd, en die angst zit inmiddels als een valse waakhond onder mijn huid, al heb ik die nu redelijk onder controle en probeer ik zelf wel de poort weer op een kier te houden.

Ik weet ook niet (en ik neem jouw ervaring echt wel serieus) of je één foute gynaecoloog kan vergelijken met jarenlang: "mijn kinderen doen het niet lekker en houden zich aan geen enkele regel over hoe een kind zich moet ontwikkelen, help, wat moet ik nu"... en vervolgens met een dikke kluit in het riet worden gestuurd, totdat er na jaren (dankzij een bezorgde juf, blijkbaar hebben die meer invloed dan bezorgde moeders) werkelijk een onderzoek komt, gevolgd door een diagnose, en vervolgens door een meer gerichte hulpvraag waarin je opeens als incompetente ouder wordt afgeserveerd vanwege een rapportage waarbij je je afvraagt of ze wel het juiste dossier op tafel hadden. Nogmaals: het is met een sisser afgelopen. Maar het was voor mij wel de druppel.

Ik weet niet of Anne zichzelf zo heeft afgesloten n.a.v. één bedreigende ervaring, of dat er bij haar ook al sprake was van jarenlang tegen bierkaaien en vooroordelen knokken. Zelf ben ik het met jou eens, dat je de deur beter niet potdicht moet gooien en toch een kiertje open moet laten.

Mijn deur staat, om de redenen die jij nu noemt, op een kier. Ik hoop dat Anne die deur ook weer op een kier wil zetten, want er is de laatste vijf jaar best veel veranderd qua inzichten. Het googlen naar falende zorg helpt daar niet bepaald bij en raad ik echt heel erg af. Ook ik heb inmiddels best goede ervaringen!

Maar de angst na al die jaren zit nog steeds heel erg diep. Ik wil me er niet door laten meeslepen, maar het zit best wel gecompliceerd in elkaar...

Annelot

Terpi doet m.i. niet aan borstklopperij. Ze bedoelt het goed en ik begrijp haar reactie wel.

Maar net als jij denk ik dat Anne te maken heeft gehad met een opeenstapeling van "bierkaaien".

Voor de rest sluit ik me bij je reactie aan, al vraag ik me af of jouw boodschap wel aankomt als iemand zo diep is geraakt dat alle deuren op slot zijn gegaan.

Wow annelot

"Dat lijkt me zinvoller dan de manier van Terpi, want aan borstklopperij hebben we niet veel."
Schiet jij hier even uit de bocht! Maar ik reken het je niet aan hoor, ik moet wel grinniken dat je de plank zo ver kunt misslaan.

En annej

"Er wordt ook op geen enkele manier geprobeerd de schade te beperken of missers te voorkomen." en "Allemaal gebakken lucht."
Hoe onrealistisch om dit standpunt zo te verkondigen. En zo volkomen onwaar. Ik ben geen fan van jeugdhulpverlening maar ik sluit mijn ogen niet voor de goede dingen die daar gebeuren. En ja, die gebeuren er, iedere dag weer.

Anne

Hoewel ik je angst als geen ander begrijp, wil ik je toch waarschuwen tegen de vijandige, generaliserende houding die je nu hebt. Dat maakt nog meer kapot.
Probeer, wat jou is overkomen, niet te zien als "schuld van de instanties" maar als "fout van iemand die voor die instantie werkt".
Ik heb al een paar keer gezegd: één zo'n fout maakt meer kapot dan tien goede ervaringen goed kunnen maken. Maar toch: blijf openstaan voor die goede ervaringen. Ze zijn er, echt!
Pas ook op voor lotgenotencontacten, al is het prettig daar je verhaal kwijt te kunnen. Ik hou expres afstand, want ik merk vaak een soort oogkleppenmentaliteit. Het is heel erg wat we hebben meegemaakt, ook al is het goed afgelopen, maar het werkt alleen maar negatief om uitsluitend de slechte dingen te horen. De goede dingen hoor je namelijk niet zo snel, maar ze zijn er wel degelijk.
Het gevaar met lotgenotencontacten is ook, dat er tussen de mensen die onterecht slachtoffer zijn geworden van bepaalde faalgevallen óók mensen rondlopen waarbij je je moet afvragen of er werkelijk zo onterecht is ingegrepen.
Nogmaals: het is fijn je verhaal kwijt te kunnen bij lotgenoten, maar ik vind lotgenotengroepen (niet alleen wat dit betreft) vaak een gevaar hebben van elkaar verder de put inpraten.
Pas daar alsjeblieft voor op!

Mijn allergie voor logheid, starheid, oogkleppen en niet-meer-naar-de-mens-kijken is uitgebreid bekend. Maar ik probeer, ondanks alles, ondanks mijn angsten, ondanks mijn ervaringen, me toch niet mee te laten slepen door negativiteit. Dat is supermoeilijk, het blijft vechten tegen mijn angsten, maar ik heb zelf ervaren hoe die angst (die echt niet uit te lucht kwam vallen) je compleet kapot kan maken. Vooral gecombineerd met de stroom verhalen van lotgenoten.

Ik wens jou ook een aantal goede ervaringen toe, zodat je kan ervaren dat het niet alleen maar kommer en kwel is.

Tegengas

Met verbazing zie ik hier uitspraken langskomen die werkelijk kant nog wal raken. Persoonlijke (trouwens erg misplaatst), maar ook algemene over jeugdzorg.
Over jeugdzorg kun je niet in zijn algemeenheid praten, er zijn vele takken die elk keihard werken, en roeien met de riemen die ze hebben. Er gaan zeker veel dingen mis (in welke bedrijfstak niet??), maar er gaan nog meer dingen geweldig goed! Toevallig gisterenavond naar de Reünie gekeken? Een klas vol jongens die bij de Hoenderloo Groep hebben gewoond. En bijna allemaal denken ze daar met heel warme gevoelens aan terug, ze hebben er ontzettend veel geleerd en zijn nu gelukkig, met veelal huisje boompje beestje.
Van zeer nabij maak ik 2 kinderen mee die begeleid worden door Jeugdzorg, bij de eerste, nu 22 jaar, is het niet 100% gelopen zoals je zou willen, bij de tweede gaat het tot nu toe erg goed. Petje af voor de begeleiders die hebben weten te bereiken wat niemand leek te lukken.

Monet

Ook ik heb, ondanks mijn ervaring, tegengas gegeven, ik hoop dat je dat gelezen hebt. Ik heb De Reunie ook gezien, ik weet ook van de vele gevallen waarin het wel goed gaat.
Toch hoop ik dat je een beetje begrip toont voor de angst die ontstaat in de gevallen dat het wel fout is gegaan. Ik doe mijn best er niet in te blijven hangen en open te staan voor de (vele) positieve dingen, maar als je een keer hebt meegemaakt hoe het (bijna) mis kan gaan, ben je je onbevangenheid en vertrouwen wel heel erg kwijt en kost het moeite het vertrouwen weer terug te vinden.
Ik probeer niet ongenuanceerd te doen en wel open te staan voor al het goede werk, niet al te zeer te blijven hangen in mijn angst na die onterechte dreiging maar me te realiseren dat ik daarna ook goed ben geholpen. Het is en blijft een gevecht tegen mijn angst, en dat was niet nodig geweest als men gewoon naar me had geluisterd, maar ik probeer toch zo positief mogelijk te blijven, dwars door de angst heen.
Jouw opmerkingen over "kant noch wal" en "erg misplaatst" raken me dan ook behoorlijk. Alsof ik het allemaal maar heb verzonnen en opgeblazen. Hiermee ben je net zo oogklepperig bezig als Anne in haar woede.

Fladder

Fladder, met mijn uitspraak zeg ik dat ik uitspraken langs zie komen die kant noch wal raken, waarbij ik bedoel dat lang niet alles wat gezegd wordt kant noch wal raakt. Ook ik ken de angsten, het wantrouwen, ook ik heb gevochten als een leeuwin terwijl jeugdzorg niet luisterde naar mijn verhalen, waardoor het kind ernstig beschadigd is.
Ik wil met mijn uitspraken niets afdoen aan gevoelens van mensen, maar wel laten zien dat er nogal wat nuancering is aan te brengen in bepaalde uitspraken die in deze draad worden gedaan.

Tja, kant noch wal...

Dat heb je natuurlijk altijd, er zijn altijd twee kanten aan een medaille. En er zijn altijd opmerkingen die voor de één nergens op slaan terwijl ze voor de ander zo helder als glas zijn.
Ik vrees dat ik mij aan de kant van AnneJ moet scharen. Ik heb ook meegemaakt, net als zij vermoed ik zo, dat de Jeugdzorg'machine' op hol sloeg, doordenderde op een spoor dat niets met ons te maken leek te hebben.
En ik denk dat dat het inherente gevaar is. Tuurlijk zijn er mensen die het goed menen, tuurlijk zijn er goede bedoelingen, en succesverhalen (alhoewel...). Maar er is ook een systeem, en dat systeem kan de overhand nemen. En dan is er ook een soort houding/teneur van, liever tien keer teveel ingrijpen voor niets, dan 1x te weinig. Een enge opvatting, omdat die 10x teveel net zoveel schade aanbrengt aan die tien gevallen, als de schade die het ene geval dat niet opgemerkt wordt daardoor weer oploopt. Jeugdzorg als kindermishandelaar, men wil het niet zien, maar ook dat aspect kan waar worden.
Het vervelende is dat ik, doordat onze (stief)dochter in de (jeugd)zorg belandde, erg veel heb gezien, veel kinderen en pubers heb leren kennen, omdat wij als enige onze dochter konden blijven bezoeken (ze had nl als enige geen voogd, dat hadden we godzijdank kunnen afwenden). En wat ik zag was schokkend. Als je eenmaal op die manier in de klauwen van Jeugdzorg bent beland, word je niet vrolijk, en ook niet beter.
Het nog andere enge is dat langzamerhand steeds meer samenkomt bij die jeugdzorg, waardoor Jeugdzorg, en die ZAT (heet dat zo) teams, enorme impact kunnen hebben en houden.
Voor buitenstaanders lijkt het onschuldig, totdat je zelf met een hulpvraag komt, die volledig uit zijn verband wordt gerukt, of totdat je puberzoon ineens wordt gekenmerkt als raddraaier, jij als onmachtig ouder, en dan begint het. Of totdat je onterecht wordt gemeld door de buren en dan maar moet zien te bewijzen dat er niets mis is met je gezin. Het gebeurt allemaal, en het gebeurt steeds gemakkelijker...

Het grootste slachtoffer annej

dat lijk je zelf te zijn, helaas, omdat je het niet achter je kunt laten.